คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : บทนำ NC+ (จบ)
พอความมืดถูกแสงสว่างกลืนกิน ร่างบอบบางที่นั่งอยู่ปลายเตียงก็เหมือนจะได้สติมากขึ้น อากัปกิริยาที่ต่างไปจากนาทีก่อนหน้า ทำให้เจ้าของนัยน์ตาดำสนิทกระตุกมุมปาก บุหรี่ที่เขาคาบอยู่ขยับเล็กน้อย ควันจาง ๆ พลิ้วไหวตามกันออกไปข้างนอก
เรือนกายสูงใหญ่พิงหน้าต่างของห้องพัก อัดบุหรี่เข้าปอดเงียบ ๆ เพียงลำพัง ช่องกระเบื้องกับท่าทางเมินสรรพสิ่งใด ๆ นั้น ทำให้รู้สึกราวว่าเขากับเธออยู่คนละโลก
ทว่าในโพรงอกกลับมีความครั่นคร้ามเพิ่มขึ้นเรื่อย ๆ ยิ่งมองเขาถี่ หัวใจของเธอก็ยิ่งหดรัดอึดอัด
ริมฝีปากอ่อนนุ่มเม้มอยู่หลายที หากน้ำเสียงกลับไม่ดังพ้นลำคออย่างที่หวัง ไม่รู้เพราะเขาเห็นท่าทางของเธอหรืออย่างไร ถึงได้หมุนตัวหันหน้ามาประจันกันตรง ๆ
ชายหนุ่มจี้บุหรี่ลงกับขอบหน้าต่าง สายตาที่ละไปเสี้ยวนาทีกลับมาสานสบกับเธอตามเดิม เขาชอบยิ้ม ไม่รู้ว่าเป็นคนอารมณ์ดีหรือถูกหัวโขนครอบไว้จนเสแสร้งเก่งเป็นนิตย์ แต่รู้จักเขามา เธอก็เห็นเขายิ้มจนนับครั้งไม่ได้แล้ว ทว่าไม่มีครั้งไหนที่สองตาโค้งดังพระจันทร์เสี้ยว จะทำลมหายใจของเธอสะดุดกึกได้เท่าครั้งนี้
“สร่างแล้ว?”
เธอแลบลิ้นน้อย ๆ อยากเลียริมฝีปาก แต่ก็อยากพูดอะไรสักคำ
“แต่ผมไม่ใช่คนที่จะเล่นด้วยได้ง่าย ๆ น่ะสิ”
รูม่านตาของเธอขยาย ก่อนกายจะสั่นสะท้านเมื่อเขาย่างสามขุมเข้ามา ทั้งที่ท่าทางไร้การคุกคาม ฝีเท้าแต่ละก้าวก็ล้วนเนิบนาบ เธอกลับหายใจยากลำบากมากขึ้น
“คุณวิ่งตามผมมาเอง”
ไร้คำจะปฏิเสธ เธอวิ่งตามเขามาจริง ๆ… หลังการฉลองมงคลสมรสของตรีทรรศกับมทนาลัย[1]สิ้นสุด แขกเหรื่อทยอยกันกลับ เธอที่ได้ยินเขาคุยกับคนสนิทเรื่องอยากได้ผู้หญิง ก็ตัดสินใจเสนอตัวเองให้
แต่ว่า…
“คุณจะอยากนอนกับผมด้วยเหตุผลอะไรก็ช่าง แต่ในเมื่ออยากนอนแล้ว…ก็ต้องนอน”
คำว่าอารมณ์ชั่ววูบที่โผล่มาต่อท้ายประโยคเมื่อครู่ เลือนหายไปกับวาจาที่ไม่ต่างจากการประจานเธอ ดวงหน้าหมดจดซับสีเรื่อ ริ้วความหวาดหวั่นเต้นระริกอยู่ในแววตา
แล้วลมหายใจของเธอก็ถูกข่มขวัญอีกระลอก ฝ่ามือใหญ่ที่ยื่นมาหาไวสุดจะกล่าว พอแตะต้นแขนเธอแล้ว เขาก็ดึงตัวเธอขึ้น เธอเซเข้าไปปะทะร่างสูงใหญ่ เนื้อหนังมังสาที่แข็งราวหินผาทำให้รู้สึกเจ็บจนนิ่วหน้า ทว่าก็ไม่มีเวลาบ่นสักครึ่งคำ เพราะฝ่ามือที่เคยจับแขน เวลานี้ตรึงอยู่ที่ปลายคาง
ล็อกเอาไว้…ไม่ให้มีหนทางหลบสายตา
ใจดวงน้อยเต้นโครมคราม ฤทธิ์แอลกอฮอล์ที่เข้าใจว่าลดระดับลงแล้ว เล่นงานสมองเข้าอย่างหนัก ความมึนนั้นลามมายังหน่วยตา ทำให้รู้สึกหนักอึ้งจนคล้ายจะวูบได้ทุกเวลา
ถ้าวูบไปเลยก็คงดี แต่นี่… แม้จะแกล้งน็อกกลางอากาศก็ยังยาก
เธอหอบหายใจกระชั้น หลับตาแน่นเมื่อใบหน้าคร้ามคมก้มลงมา แต่กลับไม่มีอะไรอย่างที่นึก เป็นความผิดปกติจนต้องหรี่ตาขึ้นมอง
พลันใจก็หนาววาบกับแววตาของอีกฝ่าย มันลึกล้ำยากจะหยั่งถึงความคิดของเขา และเมื่อมุมปากหนายกโค้ง หนังศีรษะเธอก็ชาวาบทันที “You totally use me? So I’m gonna fck you until you forget him.”
ขะ…เขารู้!
เธอคิดได้เท่านั้น สติสัมปชัญญะก็แตกกระเซ็นไปคนละทิศทาง ใจสะท้อนสะท้านกับความรุนแรงที่จะเกิดขึ้น ทว่าพอริมฝีปากหนาทาบทับ บดเบียด สิ่งที่บังเกิดก็ไม่ใกล้เคียงกับความคิดในหัว เขาเม้มกลีบปากเธอทีละน้อย ขบพลิ้วแผ่ว เลียไล้ด้วยปลายลิ้นราวแมวตวัดนม
ไม่ใช่ความเห็นใจ เขาไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเธอเคยหรือไม่เคย แต่นี่คือชั้นเชิงของคนเจนจัด เป็นความยั่วยวนที่สะเทือนทรวงอย่างแสบสัน
รสชาติของวัยผู้ใหญ่ได้เรียนรู้จากคนรุ่นราวคราวเดียวกัน ฉะนั้นจูบของอดีตคนรักจึงนับเป็นจูบแทบไม่ได้ คิรากรทำให้เธอได้แค่ตื่นเต้น ทว่าดรัณภพกลับพาเธอเริ่มต้นด้วยความปั่นป่วน!
ลิ้นอุ่นที่ดูดดุนปลายลิ้นของตนเป็นจังหวะ กลิ่นบุหรี่ที่ตลบอยู่ในโพรงปาก ส่งผลให้ท้องน้อยวูบวาบไม่หยุดหย่อน กระแสอารมณ์ขมวดเป็นคลื่น ขยายและลุกลามไปยังกลางกาย เธออยู่ไม่สุขแล้วนาทีนี้ รู้สึกปวดหนึบจนตื้อหน้าขาจึงขยับตัวบรรเทาความอึดอัด กลับกลายเป็นการเสียดเร้าเขาแบบไม่ได้ตั้งใจ
จุมพิตคลับคล้ายจะดูดดื่มมากขึ้น เพราะจังหวะเปลี่ยนเป็นการตะโบมรุกแรง วงแขนที่เคยรัดแน่นก็คลายออก เพื่อเจ้าตัวจะใช้มือได้ถนัด เขาแตะฝ่ามือลงที่เอวของเธอ กดน้ำหนักกับทุกการลากผ่าน กระทั่งเคลื่อนไหวมาถึงหน้าอก น้ำหนักของฝ่ามือที่เธอสัมผัสได้ก็เบาบาง
เขาไม่ได้ถอนฝ่ามือออกห่าง เพียงแต่เปลี่ยนจากเคล้นคลึงเป็นเกี่ยวสายเดรสของเธอลง แรงรั้งของผ้าเกิดได้ไม่ถึงเสี้ยววิ เธอก็รู้สึกเย็นโล่งไปครึ่งตัว สติรับรู้ฝ่าความมึนเมากลับมาในเดี๋ยวนั้น เธอรีบดึงชุดด้านซ้ายขึ้นด้วยมือสั่น ๆ ทว่าไม่สำเร็จเพราะถูกมือใหญ่จับเอาไว้
ร่างสูงใหญ่ใช้ใบหน้าของตัวเองในการดันใบหน้าของเธอขึ้นให้สบตา เขาดูดกลีบปากเธอแรงทีหนึ่ง ยิ้มยั่วด้วยประกายตาชั่วร้าย “ตั้งแต่ขึ้นรถมากับผม คุณก็ไม่มีสิทธิ์เปลี่ยนใจแล้ว”
“หนู…”
“คุณเลือกเอง”
“…”
“เข้าใจใช่ไหม”
มือที่ถูกเขาจับอยู่ ค่อย ๆ คลายความแข็งขืน จากนั้นสายเสื้อด้านขวาก็ถูกรั้งลงตามเรียวแขน เธอหลบตาเม้มปาก ก่อนจะกลั้นหายใจเมื่อนิ้วกระด้างลูบแผ่วที่ทรวงอก และเผลออุทานเสียงหวิวหลังแผ่นพลาสติกที่แปะอยู่ปลายยอดถูกดึงออก
ทุกนิ้วของเขายังคลอเคลียอยู่กับสัดส่วนกลมกลึง หมุนวนท้องนิ้วกับส่วนปลายที่นูนเด่น แรงเสียดสีนั้นหนักบ้างเบาบ้างจนเธอแทบยืนไม่อยู่แล้ว
“ติดแบบนี้ เจ็บหรือเปล่า”
“…”
“หืม”
“อ๊า!!”
NC 20+ CUT
[ตัดเลิฟซีนออกตามกฏ]
กาลครั้งหนึ่งเมื่อปีที่แล้ว มีผู้หญิงคนหนึ่งรักพังอกกลัดหนอง เศษความสัมพันธ์ที่อดีตคนรักทิ้งไว้ ปักหัวใจเข้าอย่างจัง ณ วันวิวาห์ของเพื่อนรุ่นพี่ เธอเข้าไปเห็นข้อความของคู่รักใหม่ ‘ของขวัญที่รอมาเกือบปี’ ในโซเชียลของฝ่ายชาย สติเธอแตก เธอดื่มย้อมใจ ก่อนการฉลองมงคลสมรสสิ้นสุด บังเอิญได้ยินแขกกิตติศักดิ์ของงานสั่งลูกน้องให้หาสตรีมาปรนเปรอ เธอตัดสินใจวิ่งตามนักการเมืองหนุ่ม และเสนอตัวให้เขาอย่างยินดี
อารมณ์ชั่ววูบที่ทำลงไป…
ไหนเลยจะรู้ว่ามันจะตามหลอกหลอนไม่จบไม่สิ้นเช่นนี้!
นภัสษาตื่นมากลางดึก เธอนั่งมองขาตัวเองใต้ผ้าห่มในความมืด ลมหายใจที่กระชั้นถี่ ค่อยๆ เบาลงเมื่อตั้งสติได้ ว่าเหตุการณ์เมื่อครู่นั้นเป็นแค่ความฝัน
แต่…เป็นฝันที่เกิดขึ้นจริง ๆ
เธอทิ้งทุกอย่างที่เกิดขึ้นคืนนั้นในเช้าของวันถัดมาแล้ว ทว่าก็มีบางครั้งที่ยังคงฝันถึง และทุกครั้งที่ฝันก็เพราะได้ข่าวว่า ‘เขา’ จะมาที่นี่
เสียงกุกกักที่ด้านนอก ทำให้หญิงสาวหลุดออกจากภวังค์ เงี่ยหูฟังก็ได้ยินเสียงร้องของแมว เป็นแมวจรที่หลงมาและแม่เลี้ยงเอาไว้ คิดจะไล่ให้มันไปนอน แต่พอขยับตัวเสียงที่ว่าก็เงียบลงแล้ว เธอพลิกตัวกลับมา สะบัดผ้าห่มก่อนล้มตัวลงหนุนหมอน
ตากลมแสบนิด ๆ เพราะอยากหลับ หากก็นอนไม่ได้เนื่องจากใจไม่สงบ เธอพรูลมหายใจออกมายาวเหยียด บ่นตัวเองว่าไม่รู้จะตระหนกทำไม ในเมื่อตลอดหนึ่งปีที่ผ่านมา เขาหาได้ข้องแวะด้วยสักหน่อย ขนาดสถานการณ์บังคับให้เจอกันในบางที เธอก็ยังไร้ตัวตนสำหรับเขา เธอควรหยุดให้ความสำคัญกับเรื่องไม่เป็นเรื่อง และเพิ่มความตระหนักกับสิ่งที่ครอบครัวกำลังประสบถึงจะถูก
นภัสษาบังคับความคิดของตัวเอง กระทั่งผล็อยหลับไปในที่สุด
[1] พระนางจากเรื่องคุณขาอย่าใจร้าย
แอบมาหย่อนนิดหนึ่ง ให้รู้ว่าเรากำลังเขียนนะ!
ไม่ได้หายไปอวตารที่ไหน เขียนทั่นดงอยู่!!
ความคิดเห็น