เมีย (ไม่) บำเรอ

ลำดับตอนที่ #1 : บทที่ 1 :: กระต่ายน้อยริมีปีก (1)

ฟาริดาอดสูดลมหายใจเข้าปอดเฮือกใหญ่ไม่ได้ เมื่อไฟในห้องสว่างแล้วภาพทุกอย่างตรงหน้าชัดเจน

โดยเฉพาะเขา…ชายหนุ่มรูปร่างสูงใหญ่อยู่ในชุดทำงาน ที่กึ่งนั่งกึ่งนอนอยู่บนเตียงของเธอ เตียงขนาดห้าฟุต ทว่าพอมีเขาอยู่บนนั้นพื้นที่กลับดูคับแคบลงในพริบตา

เธอควบคุมสติและการเคลื่อนไหวของอวัยวะทุกส่วนบนร่างกายไว้อย่างสุดความสามารถ พยายามไม่ตื่นตระหนก ไม่ส่อพิรุธให้เขาเห็นว่าตอนนี้ตัวเองกำลังรู้สึกอย่างไร

จะทำให้ ‘จิณณ์’ รู้ว่าเธอกลัวเขาไม่ได้

แต่มันยากเย็นมาก ความกลัวที่เกาะกุมหัวใจเขย่าโพรงอกของเธออย่างรุนแรง เมื่อมาถึงจุดที่รู้สึกว่าตัวเองไม่สามารถยืนอยู่ตรงนี้ได้อีก หญิงสาวก็หมุนตัววิ่งกลับไปทางเดิมที่ตนเพิ่งเดินเข้ามาทันที

เธอเกือบจะถึงจุดหมายแล้ว ถ้าไม่เพราะจู่ๆ ก็สะดุดเท้าตัวเองล้ม

การเสียหลักล้มครั้งนี้นำพาความเจ็บมาให้ฟาริดาเป็นอย่างมาก หัวเข่าเธอกระแทกกับพื้นอย่างจัง ทำให้ไม่สามารถลุกไปต่อได้อย่างที่ใจต้องการ แต่ไม่ว่าจะเจ็บแค่ไหน เธอก็ไม่สามารถนั่งอยู่ตรงนี้ได้อีกแม้แต่วินาทีเดียว ร่างแน่งน้อยตะเกียกตะกายไปตามพื้น พลันหัวใจก็กระตุกวาบเมื่อสายตาเหลือบเห็นเงาร่างหนึ่งเดินออกมาจากห้องนอน ปลายเท้าของเขาเลี้ยวมาทางเธอ แต่ละก้าวมั่นคงและหนักแน่น

หญิงสาวกัดฟันลนลานหนี ท่ามกลางความพรั่นพรึงกับเสียงฝีเท้าที่กระทบหู

เธอคลานมาได้อีกระยะหนึ่ง แต่แน่นอนว่ายังไม่ใกล้ประตูห้อง ข้อเท้าก็ถูกมือข้างหนึ่งตะปบไว้ เรี่ยวแรงที่มี คล้ายหายไปจนหมด หลังมือนั้นยึดข้อเท้าเธอไว้อย่างแน่นหนา

“ปล่อยนะ”

สิ้นคำสั่ง ข้อเท้าก็ถูกบีบอีกจนเธอร้องเสียงหลง

ฟาริดาเบ้หน้า ตวัดตามองคนร้ายกาจที่ทำร้ายตน จิณณ์กระตุกยิ้มให้ แรงบีบตรงข้อเท้ายังไม่คลายความรุนแรงลงแม้แต่น้อย

นาทีต่อมา เธอก็หวีดร้องเสียงดังเพราะเขากระชากเธอขึ้นจากพื้น ร่างกายที่ไม่ได้ตั้งหลักเซถลาเข้าไปในอ้อมกอดของเขา วงแขนแกร่งรัดเธอไว้แน่น กระดูกกระเดี้ยวบริเวณนั้นแทบถูกบดละเอียด

“ฟองเจ็บนะ!”

“นี่มันยังน้อยไปด้วยซ้ำกับความอวดดีของเธอ”

“เฮียไม่มีสิทธิ์มาทำอะไรแบบนี้กับฟอง อย่าลืมว่าเราเลิกกันแล้ว”

รอยยิ้มบนใบหน้าคมคายกว้างขึ้น ทว่าเส้นโค้งรอบปากกลับส่งไปไม่ถึงนัยน์ตา มันทั้งวาววับและแข็งกร้าว ชวนให้คนมองสั่นสะท้านด้วยความหวาดกลัว

“ตอนไหน” ริมฝีปากบางเฉียบขยับเป็นคำพูด “เฮียไม่เคยเลิก”

ฟาริดาผงะอย่างรุนแรง ความโกรธความโมโหตีแสกหน้าจนเธอเงียบไปพักใหญ่ พอสงบสติอารมณ์ลงได้แล้วถึงเอ่ยขึ้นว่า “แต่ฟองจะเลิกกับเฮีย ฟองไม่อยากเป็นผู้หญิงของเฮียแล้ว”

“คิดว่ามันง่ายอย่างใจคิดขนาดนั้นเลยเหรอ”

“แล้วทำไมมันถึงจะยาก กับแค่การเลิกรากัน” เธอพูดอย่างฉะฉาน “อีกอย่าง ฟองก็เอาเงินทั้งหมดที่เฮียเคยส่งเสียฟองไปคืนหมดแล้ว ไม่มีหนี้แค้นหรือบุญคุณอะไรต่อกันอีกแล้ว”

หญิงสาวไม่รู้เลยว่าประโยคนั้นของตนได้กระตุ้นโทสะที่ลุกไหม้ในตัวของอีกฝ่ายเข้าอย่างจัง จิณณ์ยิ้มกว้างกว่าเดิม แต่นัยน์ตาของเขาเวลานี้ไม่น่ามองแล้ว ความเกรี้ยวโกรธปะทุออกมาเต็มไปหมด

เขาไม่คิดเลยว่ากระต่ายน้อยที่ตนนึกครึ้มใจอยากได้มาเลี้ยงแก้เหงา วันหนึ่งจะทำเรื่องปวดหัวให้ขนาดนี้

ฟาริดาเป็นผู้หญิงของเขา เธอไม่ใช่คนสวยแต่เขาก็คบมายาวนานกว่าคนอื่นๆ อาจจะเพราะเธอไม่มากเรื่อง ไม่ตามติดเป็นเงา และไม่จู้จี้น่ารำคาญ เขาถึงไม่เบื่อและเก็บเธอไว้ข้างกายเรื่อยมา แต่ไม่รู้ทำไมจู่ๆ ถึงคิดอยากเลิกกับเขา ทั้งที่ก็ดูรักเขาหลงเขาอย่างกับอะไร มิหนำซ้ำยังเอาเงินก้อนใหญ่ไปคืนเขาถึงบ้าน บอกกับแม่เขาว่าเป็นเงินที่เธอเคยขอยืม ทั้งที่จริงๆ แล้ว เงินนั่นคือเงินที่เขาใช้เลี้ยงเธอ

ซื้อ e-book จิ้มที่ชื่อปกค่า