คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : เส้นตายจากเจ้านาย
‘มาคุยกันหน่อย’
ทันทีที่สายตามองผ่านกระจกหน้าต่างบานใหญ่เข้าไป เห็นร่างสูงกำยำคุ้นตายืนอยู่ในนั้น คำสั่งของเขาก็วูบเข้ามาในหัวเธอ
แต่ไหนแต่ไรมทนาลัยมั่นใจในตัวเองมากว่าเป็นคนมีภูมิคุ้มกันแน่นหนา ถึงขนาดได้รับการสรรเสริญจากหลายคนๆ ว่า ‘หน้าด้าน-หน้าทน’ทว่านาทีนี้กลับรู้สึกประหม่าขึ้นมา ริมฝีปากอวบอิ่มเม้มเข้าหากัน นิ้วมือฝั่งซ้ายเกานิ้วมือฝั่งขวาเบาๆ
เธอรู้จักกับตรีทรรศได้สิบกว่าปีแล้ว แต่เขาในตอนนี้กับเมื่อก่อนให้ความรู้สึกต่างกันโดยสิ้นเชิง ในวันวานเธอสามารถหยอกล้อต่อเถียงกับเขาได้อย่างไม่กลัวตาย ทว่าปัจจุบันจะพูดคุยกันอย่างสนิทสนมก็ยังไม่กล้า ส่วนหนึ่งก็เพราะวัยที่โตขึ้น ทำให้ต้องคำนึงถึงความเหมาะสมเป็นหลัก และอีกส่วนก็เพราะเขาเป็นเจ้านายอีกคนของเธอ
ไม่รู้ตั้งแต่เมื่อไร แต่พอรู้เรื่องอีกที ตรีทรรศก็ไม่ได้เป็นแค่คนสนิทของธิบดีอย่างเดียวแล้ว เขายังดำรงตำแหน่งผู้จัดการ ดูแลทุกอย่างในอาณาจักรภูธนะ ทั้งฝั่งเหนือที่เป็นไร่องุ่นและฝั่งใต้ที่เป็นรีสอร์ต ความสามารถของเขาก็สมกับที่พี่เขยไว้วางใจ เพราะงาน เป็นงานจริงๆ…
แล้ววันนี้ที่เธอโดนเรียกมาคุยกันตัวต่อตัว ก็เพราะเรื่องงาน
เธอเพิ่ง ‘ก่อเรื่อง’ ไปสดๆ ร้อนๆ
หญิงสาวพรูลมหายใจออกมายาวเหยียด ก่อนสูดกลับเข้าไปใหม่จนหัวใจมีเรี่ยวแรงขึ้น จากนั้นก็สาวเท้าไปหาประตูของเรือนหลังเล็กเบื้องหน้า
เรือนหลังเล็กที่ว่านี้คือร้านขายของฝากของไร่ จากที่สอบถามปาลินมา ญาติผู้พี่บอกว่าเพิ่งสร้างส่วนนี้ได้สองสามปี ผลิตภัณฑ์ที่วางขายแทบจะทั้งหมดเป็นของกิน ลูกค้าชื่นชอบกันมาก โดยเฉพาะวุ้นองุ่นสดกับกะหรี่ปั๊บไส้องุ่นที่หอบหิ้วกันกลับบ้านทีละหลายกล่อง
ทั้งที่ร้านก็ตั้งอยู่หน้ารีสอร์ต ไกลจากสำนักงานที่เธอนั่งประจำเป็นพนักงานต้อนรับไม่ถึงสองร้อยเมตร ทว่าเธอก็ได้เข้ามายลโฉมที่นี่เพียงครั้งเดียว เพราะกว่าจะว่าง ร้านก็ปิดก่อนตลอด พอครั้งนี้มีโอกาสได้เข้ามา ก็อดจะกวาดสายตามองขนมที่ยั่วน้ำลายทะลุถุงไม่ได้
มทนาลัยมองจนอยากกิน อยากกินจนลืมว่าตนมาทำอะไรที่นี่ กระทั่งเลื่อนสายตาไปสบประสานกับเขาเข้าถึงรู้ตัว ต่อมรับรสทุกอย่างของเธอถูกปิดระบบทันที ความประหม่าที่ถอดกองไว้หน้าร้าน เวลานี้กลับมาสิงสู่กลางใจอีกแล้ว
ตรีทรรศปรายตามองอย่างราบเรียบ ส่งสัญญาณให้เดินตามมาด้วยการเดินนำไปอีกมุมของร้าน พอถึงจุดหมายเขาก็เอนหลังพิงผนังกระจก สองมือยกขึ้นกอดอกพลางใช้สายตาเดิมจ้องมองร่างอรชร
สายตาของเขาไม่ปิดบังความรู้สึก เต็มไปด้วยการตำหนิอย่างโจ่งแจ้ง ชั่วขณะนั้นเธอรู้สึกได้ว่าใจตัวเองกำลังสั่นระริกจนเกินควบคุม
เสียงกระด้างเอ่ยถามว่า “เธอทำงานที่นี่มานานเท่าไหร่แล้ว”
ตากลมช้อนมองคู่สนทนา พยายามไม่หลบสายตาทั้งที่หายใจไม่ค่อยจะทั่วท้อง “สิบห้าวันค่ะ”
“แล้วเป็นลูกพี่ลูกน้องกับคุณป่านมานานเท่าไหร่”
ลูกกระเดือกเล็กขยับเล็กน้อยกับคำถาม “…ยี่สิบสี่ปีค่ะ”
“เป็นน้องเมียเจ้าของไร่มานานเท่าไหร่”
“…”
“สถานะของเธอพิเศษกว่าพนักงานคนอื่นๆ แต่นั่นไม่ได้หมายความว่าเธอจะมีอภิสิทธิ์เหนือใคร”
“หนูเปล่า”
คำพูดของเธอไม่ได้จบลงเท่านั้น ทว่าเป็นเพราะถูกประกายตาขุ่นขึ้งของเขาสกัดกั้นคำพูด “เปล่า…? แต่เรื่องที่เกิดขึ้นวันนี้ ต้นเหตุมันมาจากเธอ”
“…”
“เธอเอาคนนอกเข้ามาในรีสอร์ตไม่พอ ยังทำให้เรื่องส่วนตัวของตัวเองกระทบกับเรื่องส่วนรวม ถ้าลูกค้าไม่คุยง่าย เอาเรื่องจนถึงที่สุดขึ้นมา น้ำหน้าอย่างเธอจะมีปัญญารับผิดชอบรึ?”
“…”
“ฉันให้เวลาเธอวันนี้จัดการเรื่องรักๆ ใคร่ๆ ของเธอให้มันจบ ถ้าพรุ่งนี้ฉันยังเห็นอะไรแบบเดิมอีก เธอ ‘เตรียมตัว’ ไว้ได้เลย”
ท้ายประโยคหกพยางค์เป็นเสียงลอดไรฟันที่คนฟังขนลุกซู่ มทนาลัยพยักหน้ารับหงึกๆ รอจนร่างกำยำเดินออกจากร้านขายของฝาก และมีเสียงมอเตอร์ไซค์กระหึ่มขึ้น เธอถึงเงยหน้าขึ้นมา
มอเตอร์ไซค์สัญชาติอังกฤษคันงามค่อยๆ วิ่งไกลสายตาออกไปเรื่อยๆ ลมหายใจอุ่นๆ ถูกปล่อยออกจากปลายจมูกเล็ก ใบหน้านวลแหงนมองฟ้า ความหน่ายเหนื่อยอาบไล้ทุกอณูของผิวหน้า เมื่อตะกอนของ ‘ต้นสายปลายเหตุ’ถูกกวนจนภาพเก่ากระจ่างชัด
ก่อนหน้าที่เธอจะมาทำงานที่ภูธนะรีสอร์ต เธอเป็นไกด์นำเที่ยวภายในประเทศของบริษัทฯ แห่งหนึ่ง
การทำงานที่นั่นทำให้เธอได้พบกับอาทิตย์…ญาติของลูกทัวร์ แรกพบสบตา ความถูกตาต้องใจบังเกิด เขาและเธอสานความสัมพันธ์จนตกลงคบหากันในที่สุด ความรักของเธอพัฒนาอย่างเรียบเรื่อยแต่ก็ใช่ว่าจะไม่หวาน อาทิตย์สม่ำเสมอจริงใจ เธอค่อยๆ วางหัวใจไว้ในมือเขา
วาง…จนทุ่มไปมากเกินครึ่งใจ ถึงได้รู้ว่าตัวเองกำลังโดนนอกใจ!
เขาแอบกินกันกับรุ่นพี่ในบริษัทฯ ของเธอ ที่เรื่องแดงขึ้นมาก็เพราะฝ่ายหญิงปล่อยข่าว เจตนาของหล่อนชัดเจนว่าอยากได้อาทิตย์มาก ซึ่งเธอก็ไม่ขัดศรัทธา แม้อาทิตย์จะให้เหตุผลว่าเรื่องของเขากับหล่อนเป็นเพียงอารมณ์ชั่ววูบ…อันเกิดจากน้อยเนื้อต่ำใจที่เธอละเลยในบางเวลา ทว่ามันเกินที่เธอจะรับได้ การนอกใจไม่มีคำว่าไม่ได้ตั้งใจ กล้าลงมือทำก็แสดงว่าไตร่ตรองมาดีแล้ว เธอบอกเลิกและถอยออกจากความสัมพันธ์
แต่มันกลับไม่จบอย่างที่ควรจะเป็น
อาทิตย์พยายามวอนขอโอกาสให้เธอกับเขากลับมาเป็นแบบเดิม ขณะเดียวกันทางด้านรุ่นพี่คนนั้นก็ระรานเธอหนักขึ้นทุกวัน เอาเธอไปป้ายสีสาดโคลนต่างๆ นานา ความระหองระแหงที่เกิดเพราะรักสามเส้าขยายเป็นวงกว้าง จนกระทบกับหน้าที่การงาน ในที่สุดเธอก็หนีความเฮงซวยกลับมาบ้านเกิด คิดว่าสลัดเรื่องบัดซบพ้นจากชีวิตแล้ว ที่ไหนได้กลับไม่ใช่เพราะอาทิตย์ตามเธอมา
เมื่อรู้ว่าเธอทำงานที่ไหนเขาก็มาหาแทบทุกวัน บางวันถึงขั้นนั่งเฝ้า ไล่อย่างไรก็ไม่ไป คนในรีสอร์ตก็เริ่มซุบซิบนินทา แล้วที่มากกว่านั้นก็เรื่องที่เกิดวันนี้ อาทิตย์มีเรื่องกับลูกค้า เขาเข้าใจว่าลูกค้าจะจีบเธอเลยโมโหเลือดขึ้นหน้า ซัดฝ่ายนั้นจนหงายไม่เป็นท่า เรื่องราวจึงบานปลายถึงหูตรีทรรศ โชคดีที่ลูกค้าไม่ใช่คนเจ้าอารมณ์ พอได้รับคำขอโทษก็ไม่ติดใจเอาความ
ทว่าเธอก็ซวยอยู่ดี…
มทนาลัยถอนใจหายเฮือกใหญ่ขณะดึงตัวเองออกจากห้วงความทรงจำ เธอเป่าปากแรงๆ อีกครั้ง ยกมือขึ้นเกาขมับที่ปวดจี๊ด “ดวงแม่มไม่ดีเหมือนหน้าตาเลย ทำให้หนูเพอร์เฟกต์หมดทุกอย่าง หนูก็ไม่รู้สึกแปลกแยกจากคนอื่นนะคะพระเจ้า”
คุณตรีเค้าเป็นเจ้านายหรือเป็นพ่อนุเหม่วกันแน่คะ
ดุจังเลยยยย
หมายเหตุกันสักนิด :: เนื่องจากในต้นฉบับไม่มีชื่อบท เป็น 1,2,3,4... ไปเรื่อย แล้วแต่ละบทเนื้อหาก็ค่อนข้างยาว 7-13 เอสี่กันเลยทีเดียว ที่หน่องไพเอามาอัปนี้เป็นตอนแยกย่อยจากตอนใหญ่ๆ นะคะ ก็เลยตั้งชื่อสักหน่อยเอาความเก๋ให้ลูกสาว
ความคิดเห็น