love you mydear

ลำดับตอนที่ #2 : love you 1

    ก๊อกๆๆ~

     

  

   ก๊อกๆๆ~

     

  

   ก๊อกๆๆ~

  

   “ฮะๆ มาแล้วฮะ มาแล้วฮะ !”ผู้เป็นเจ้าของเสียงเอ่ยออกมาอย่าง

เร่งรีบ

 

   “อ้าว สวัสดีครับคุณป้า มีอะไรด่วนเหรอฮะ ?”เจ้าของเสียงถาม

อีกครั้ง

 

   “อ๋อ~ พอดีว่าเมื่อวานป้าเซ็นรับจดหมายของหนู ฮีชอลมาน่ะจ่ะ

เพราะหนูเคยบอกป้าไว้ ว่าให้รับแทนหนูเวลาหนูไม่อยู่นี่จ๊ะ”คุณป้า

ข้างห้องตอบออกมา

  

  “โอ๊ะ ! ขอบคุณมากฮะ คงลำบากแย่เลยสินะฮะ”ฮีชอล หรือ คิม

ฮีชอลตอบออกไป พร้อมกับโค้งขอบคุณด้วยน้อยๆ

 

   “ไม่เป็นไรจ้า เพราะป้าก็อยู่ว่างๆไม่มีอะไรทำอยู่แล้วน่ะ อีกอย่าง

หนูก็ทำงานด้วยนี่จ๊ะ คงไม่ว่างเท่าไรนัก”คุณป้า ตอบออกมาด้วย  

สีหน้ายิ้มแย้ม

 

   “ขอบคุณอีกครั้งนึงนะฮะ”ฮีชอลเอ่ยขอบคุณอีกครั้ง

  

   “จ้า งั้นป้าไปแล้วนะ มีอะไรก็เรียกได้นะจ๊ะ”คุณป้าบอกก่อนที่จะ

เดินกลับห้องไป

 

    ปึง..

 

   หลังจากที่คุยกับป้าข้างห้องเรียบร้อยแล้ว ฮีชอลก็กลับเข้าห้อง

ของตนซึ่งเป็นห้องที่อยู่ชั้นสูงสุดซึ่งมีด้วยกันสิบชั้นและแพงที่สุด

ด้วยเช่นกัน ทั้งชั้นมีอยู่เพียงห้าห้องเท่านั้น และอยู่ติดแถบ

ชานเมือง ซึ่งเป็นที่ๆน่าอยู่มากๆเพราะห่างไกลจากมลพิษในเมือง

และห้องของ     ฮีชอลนั้นยังมีห้องย่อยๆอีกห้าห้อง คือ ห้องนอน 2

ห้อง(ห้องน้ำมีในตัว) และห้องครัวกับห้องรับแขกอีกอย่างละ 1

ห้อง และก็ห้องน้ำ       แยกออกมาอีกห้อง เพราะฮีชอลสั่งทำเพิ่ม

เพื่อความสะดวกและเป็นส่วนตัวในห้องของตน

 

   “จดหมายอะไรหว่าาา ??”ฮีชอลว่าแล้วเดินมานั่งบนโซฟาผ้า

สักหลาดเนื้อดีสีแดงสดจัดท่าทางนั่งให้สบายแล้วก็เปิดซอง

จดหมายทันที

‘ถึง คิม ฮีชอล(เจ้าหญิงของผม...)

  
ผมเองนะ จำผมได้รึยัง นี่ก็ฉบับที่ 32 แล้วนะ ยังจำผมไม่ได้อีกเห

รอ ผมเสียใจนะ...คุณสบายดีใช่ไม๊ ผมสบายดีนะ ยังคิดถึงคุณทุก

วันเลย ผมรอให้คุณติดต่อมาหาผมอยู่นะ ผมรู้ว่าคุณจำผมได้ แต่

ถ้ายังจำไม่ได้อีก...นี่จะเป็นจดหมายฉบับสุดท้ายที่ผมจะส่งมา...

แล้วผมก็จะไปหาคุณและผมจะทำให้คุณจำผมให้ได้....เราเคยรัก

กันแค่ไหน คุณลืมไปแล้วเหรอ...

                                                        
                                                        ผมเอง

                                                  
                                                  “รักมากที่สุด” ‘ 

 

   “อะไรล่ะเนี่ย...เหมือนเดิมอีกล่ะ เนื้อหาเดิมๆ ว่าแต่...ไอ้ ผมเอง

นะนี่มันใครอ่ะ แล้วจำอะไรหว่าา ไม่รู้วุ้ย !”ฮีชอลบ่นพึมพำกับตัว

เองก่อนจะหยิบกล่องใส่จดหมายสำหรับผมเองออกมาซึ่ง

ฮีชอลอ่านหมดแล้วทุกฉบับ แต่ก็ไม่เคยนึกออกหรือจำอะไรได้เลย

ขณะที่ฮีชอลเก็บจดหมายอยู่นั้นก็รู้สึกแปลกๆกับเนื้อหาที่เหมือน

จะเหมือนเดิม แต่ก็ไม่เหมือนเดิม...

  

   “ฉบับสุดท้ายงั้นเหรอ...แล้วเขาจะมาหาฉัน !”ฮีชอลกับตัวเองสัก

พัก ก็ร้องออกมาเสียงดังแต่ก็ไม่มากนักกับเนื้อหาที่ว่า ผมก็จะไป

หาคุณ ดีที่คอนโดนี้เก็บเสียงไม่งั้นคงโดนว่าเป็นแน่

   ฮีชอลถึงกับนั่งกุมขมับแล้วคิดหนักว่าเขาเป็นใครกันแน่แล้ว

ต้องการอะไรกันเขาเคยลองจะไปแจ้งความแล้วแต่ก็คิดอีกทีก็กลัว

เป็นข่าวใหญ่ เพราะตนและที่บ้านของตนนั้นก็มีหน้ามีตาในวงการ

บันเทิงและวงการแฟชั่นอยู่ไม่น้อย เพราะที่บ้านของฮีชอล เปิด

กิจการผลิตชุดชั้นในและส่งออกไปจำหน่ายขายหลายประเทศ

และเป็นที่รู้จักกันมากมายเพราะเขาใช้พรีเซนเตอร์ที่มีชื่อเสียงมา

ถ่ายแบบให้อยู่เสมอจนเป็นแบรนด์ที่ติดอันดับต้นๆของประเทศเลย

ทีเดียว และด้วยความที่ว่าที่บ้านเปิดกิจการแบบนี้ ฮีชอลและพ่อ

ของตนจึงขอออกมาอยู่ข้างนอกแทนที่จะอยู่ในบ้าน เพราะเขา

เอียนกับเรื่องพรรค์นี้แล้ว อันที่จริงทางบ้านเขาคัดค้านเรื่องการมา

อยู่ข้างนอกของฮีชอล เพราะกลัวว่าจะเป็นอันตราย ยิ่งสวยๆอยู่(?)

แต่สุดท้ายก็รั้นออกมายุคนเดียวได้ส่วนพ่อก็ไปอยู่ที่อื่น แต่ทั้งสอง

ก็ได้รับข้อเสนอก่อนออกมาอยู่ข้างนอกว่า ต้องมาทำงานที่บริษัท

เป็นการทดแทนที่พวกเขาอยากมาอยู่ข้างนอกซึ่งทั้งสองก็รับแต่

โดยดี ขณะที่ฮีชอลคิดอยู่นั่น มือถือสีแดงสด รุ่นที่ยังไม่มีออก

จำหน่ายที่เพื่อนที่เป็นเจ้าของให้มาก็ดังขึ้น จึงทำให้ฮีชอลหลุด

จากความคิดออกมาขณะนึงและหันไปรับโทรศัพท์แทน

   “ฮะ”ฮีชอลรับสายทันทีที่เสียงเพลงจบ

[ฮีชอล นี่แม่เองนะลูกทำอะไรอยู่วันนี้เรามีนัด ไปรับป้าที่สนามบิน

ตอน 11 โมงนะลูกอยู่ที่ไหนแล้วน่ะ ] เสียงแม่เจือความห่วงใยส่ง

ผ่านโทรศัพท์มาเป็นชุดทำให้ฮีชอลเกือบไปไม่เป็นเลย

   “เอ่อ...ผมกำลังอยู่บนรถฮะ รถติดมากเลยอีกสักพักคงถึง

ฮะ”ฮีชอลบอกด้วยน้ำเสียงที่เรียบนิ่งเป็นปกติ ผู้เป็นแม่ก็ไม่ได้

สงสัยอะไรจึงวางสายไป

  
    “ซวยแล้วไง~”ฮีชอลบ่นพึมพำแล้วหันไปมองนาฬิกาซึ่งเป็นเวลา 10 โมงจะครึ่งแล้ว

   “เพราะจดหมายพวกนี้เลยทีเดียว”ฮีชอลว่าจดหมายเสร็จก็รีบ

คว้ากุญแจรถเฟอรารี่สีแดงสดคันโปรดแล้วก็รีบลงไปข้างล่างเพื่อ

ซิ่งไปที่สนามบินอินชอนอย่างรีบเร่งโชคดีที่วันนี้ทางโล่งเพราะ

เป็นวันธรรมดารถจึงไม่ค่อยติดทำให้ถึงก่อน 11 โมงได้วันนี้ที่บ้าน

เขาซึ่งมีพ่อ แม่ พี่สาว และก็ตัวเขาเอง มารับป้าที่เป็นเพื่อนเก่า

แม่ และจะมาทำงานกับที่บริษัทเรา เพราะป้าเขาจบดีไซน์เสื้อผ้า

จากต่างประเทศมา  ซึ่งชื่อว่า จาง ยุนอา เพราะว่าป้าเขาไปพบรัก

กับหนุ่มนักธุรกิจจีนเมื่อหลายสิบปีมาแล้วและก็มีลูกชาย 1 คนเป็น

พยานรัก(แม่บังเกิดเกล้า  เคยเล่าให้ฟัง ซึ่งเขารู้หมดแล้ว)

    
    เมื่อจอดรถเสร็จแล้ว ฮีชอลก็โทรหาแม่แล้วถามว่าอยู่กันตรง

ไหนเมื่อทราบที่อยู่แล้วก็วางสายไปแล้วก็รีบเร่งฝีเท้าไปหาทันที    
ระหว่างที่เดินนั้นฮีชอลไม่ทันมอง ไปเดินชนกับคนที่อยู่หน้าตู้กด

น้ำจนเขาล้มลงไป ฮีชอลจึงรีบช่วยเขาพร้อมกับขอโทษทันที ด้วย

ความที่รีบหลังจากช่วยและก็ขอโทษเสร็จฮีชอลก็เดินจากไปทันที

โดยที่ไม่ได้มองหน้าเลยด้วยซ้ำไป แต่คนที่ถูกฮีชอลชนนั้นกลับยิ้ม  
แล้วก็พูดกับตัวเองออกมาเบาๆ

 “มาหาถึงที่เลยเหรอ...สวยไม่สร่างจริงๆ”แล้วเขาก็เดินไปอีกทางนึง

                              
**********************************************************************

 ...คุคุคุ เอาแค่นี้ก่อน...