คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : Lesson 4 : แบ่งสาขา
Lesson 4
“ สวัสดีครับคุณบราวน์นิ่ง คุณเมอคิวรี่ ” ราฟเดินเข้ามาทักทายก่อนที่จะยิ้มกว้างให้
ใครใครก็รู้ว่ายิ้มแบบนี้มันยิ้มแบบเสแสร้งชัด ๆ
“ มีอะไรหรือเปล่า .... พวกริทเทีย ” เอเลนเอียงคอเล็กน้อย
“ พวกริทเทียเหรอ ... นี่พวกเธอ หัดมีมารยาทกับพวกเราหน่อยสิ ” รินรินพูดอย่างไม่พอใจก่อนที่จะเรียกดาบยาวออกมาไว้ในมือ
ในตอนนั้นเองที่ลูกแก้วอควาเรียสของโดโร่ก็ค่อย ๆ ลอยขึ้นมาเช่นกัน
“ คิดเหรอว่าของพรรคนั้นจะทำอะไรพวกเราได้ ” รินรินเบ้ปากอย่างดูถูก
“ ลองดูมั้ยล่ะ ?? ” โดโร่พูดเชิงยิ้มออกมา
“ เฮ้ ๆ ... เก็บดาบก่อนดีมั้ยยัยรินริน ” อาร์วิสพยายามเตือนสติน้องสาว
“ นี่มันในห้องประชุมนะ เอาไว้รอข้างนอกก่อนแล้วค่อยจัดการทีหลัง ” เขากระซิบกับน้องสาวเบา ๆ
เธอหันมามองหน้าพี่ชายที่คิดพยายามจะช่วยพวกนั้น เธอเรียกดาบกลับเข้าไปในกำไรข้อมืออย่างไม่สบอารมณ์
“ มีอะไรหรือเปล่า ?? ” อ.ฮิวมันคนเดิมเดินเข้ามาถามเมื่อเห็นว่ากำลังจะมีเรื่องกัน
“ ไม่มีอะไรหรอกครับ ... แค่มาทักทายเพื่อน ... ก็เท่านั้น ” อาร์วิสยิ้มให้อาจารย์ก่อนที่จะลากน้องสาวตัวดีกลับไปนั่งที่
“ หวังว่าคงจะได้พบกันอีกนะครับ คุณผู้หญิงทั้งสอง ” ราฟยิ้มออกมาอย่างมีเลศนัยน์ก่อนที่จะเดินกลับไปนั่งที่เก้าอี้ของตัวเอง
“ เฮีย ... จะห้ามทำไมนะ !! ” รินรินกอดอก
“ ฉันไม่รู้เลยจริง ๆ นะ ว่าทำไมพวกนายสองคนถึงต้องคอยกลั่นแกล้งพวกบราวน์นิ่งกับเมอคิวรี่ด้วย ทั้งทั้งที่พวกนั้นไม่เคยมายุ่งกับพวกเราเลยนะ ” อาร์วิสหันมาถามน้องสาวด้วยน้ำเสียงที่ดูจริงจัง
“ ไม่ได้ทำอะไรให้หรอก ... เพียงแต่ว่าพวกเราไม่ชอบคนตระกูลนี้ก็เฉย ๆ แค่นั้น ” ราฟพูดพลางอ่านหนังสือที่นำติดตัวมาด้วย
“ เป็นพี่แทนที่จะห้ามน้อง กลับตามกันหมด ” อาร์วิสส่ายหน้าอย่างไม่สบอารมณ์
ไฟในห้องค่อย ๆ สลัวลง หน้าเวทีปรากฏแสงไฟสีขาวที่ฉายสาวน้อยคนหนึ่งกำลังจะเดินขึ้นมาจากเวที ดูจากหน้าตาแล้ว คงจะมีอายุรุ่นราวคราวเดียวกับพวกเขาเป็นแน่
ชุดเดรสสีขาว ปลายกระโปรงบานออกราวกับดอกไม้บาน ผมซอยสีน้ำตาล นัยน์ตาที่ฉายแววมุ่งมั่นกำลังเดินมาหยุดที่หน้าแท่นเวทย์มนต์กลางเวที
“ สวัสดีค่ะ ฉัน ผู้อำนวยการซิลวิเรียส จะทำหน้าที่เป็นผู้ดูแลสถาบันแห่งนี้ ก่อนอื่นก็ขอต้อนรับนักเรียนที่สามารถเดินทางมาถึงที่นี่ได้ ... ขอชมเลยว่าพวกคุณนั้นเก่งจริง ๆ ในขณะที่จดหมายเชิญตัวอีก 10 ฉบับนั้นหายสาบสูญไป ... ”
“ ไดน์ ... ” โดโร่นึกถึงเพื่อนของเธอที่ตายไปก่อนมาถึงที่สถาบัน
“ แสดงว่ามีเพียง 40 คนที่สามารถมาที่นี่ได้สินะ ” คนที่นั่งอยู่ข้าง ๆ ขยับแว่นอย่างช้า ๆ ก่อนที่จะจดรายละเอียดทุกอย่างที่ท่านผอ.พูด
“ ที่นี่ พวกเราจะมีแผนการเรียนทั้งหมด 10 สัปดาห์นะคะ กฎต่าง ๆ ของที่นี่ถือเป็นข้อเด็ดขาดของสถาบัน และแน่นอนว่าที่นี่จะมีนักเรียนที่จบการศึกษาไม่ครบทั้งหมด ถ้าเกิดการขี้เกียดในตัวขึ้นมาล่ะก็ ฉันไม่รับประกันชีวิตของพวกคุณว่าจะรอดออกไปจากที่นี่ไหม ที่นี่สอนให้คุณเป็นคนแกร่ง แกร่งทั้งสมองและการต่อสู้ ไม่ใช่แกร่งแต่การใช้พละกำลังอย่างเดียว ... ”
“ ฟังไว้นะรินริน ” อาร์วิสพูดก่อนที่จะอมยิ้ม
“ หุบปากน่ะเฮีย ” รินรินมุ่ยหน้าใส่ผู้เป็นพี่อย่างหัวเสีย
“ เรื่องของการเรียน นักเรียน 40 คนนี้จะเข้าเรียนไม่เหมือนกันในแต่ละวัน แล้วแต่สาขาการเรียนที่นักเรียนได้ทำการลงทะเบียนเอาไว้นะคะ ” หลังจากที่ผอ.พูดเสร็จ แท่นอาเขตเวทย์ค่อย ๆ เปล่งแสงออกมาพร้อมกับกระดาษที่พุ่งขึ้นมาจากแท่นนั้น
“ อะไรหว่า ?? ” โดโร่ทำหน้า งง งง ก่อนที่จะหยิบกระดาษสีเขียวใบตองขึ้นมาอย่างช้า ๆ
“ ใบตารางเรียนน่ะครับ ” ชายหนุ่มที่นั่งอยู่ข้าง ๆ โดโร่พูดอย่างเป็นมิตร
“ เอ๋ ?? ตารางเรียน .. ทำไมของฉันกะของนายมันคนละสีล่ะ ” โดโร่มองกระดาษสีน้ำตาลในมือของชายหนุ่มคนนั้นก่อนที่จะดูกระดาษในมือของตัวเอง
กระดาษสีเขียวตอง ....
“ เอเลน ?? ” เธอหันมามองกระดาษของเพื่อน ... กระดาษสีเหลืองทอง
“ วงวัยล่ะสินะ ว่าทำไมกระดาษของนักเรียนบางคนภึงไม่เหมือนกัน ” ผอ.ยิ้มอย่างร่าเริง
ราวกับว่านัดกันมา ... นักเรียนในห้องประชุมพยักหน้าพร้อมกันด้วยเหตุผลเดียวกัน นั่นคือ ทำไม ??
“ เพราะว่าสีแต่ละสีของกระดาษนั้น คือสีของสาขาการเรียนที่นักเรียนได้ทำการลงทะเบียนไว้นะคะ สีน้ำเงินคราม คือ สาขาดนตรี จะทำการเรียนกันในวันพฤหัสบดี ขอให้นักเรียนที่ลงเรียนสาขาการดนตรีทั้ง 5 คนลุกไปหาอาจารย์ที่ปรึกษาที่หน้าห้องประชุมได้เลยค่ะ ” ผอ.กล่าว
นักเรียนหนุ่มสาวกลุ่มหนึ่งค่อย ๆ ยืนขึ้นอย่างช้า ๆ มาดคุณชายและคุณหนูเปล่งรัศมีออกมาในตัวของพวกเขา สิ่งที่เหมือนกันของนักเรียนสาขานี้คือ ... ทุกคนมีเครื่องดนตรีประจำกายของตัวเองคนละชิ้น
“ กระดาษสีแดง สาขาการฆ่า มีการเรียนการสอนในวันจันทร์ ลุกขึ้นแล้วเดินทางไปทางขวาของห้องประชุมนะคะ ”
กลุ่มนักเรียนที่ประกอบไปด้วยนักเรียนชาย 2 คนและนักเรียนหญิงถึง 3 คนลุกขึ้นอย่างช้า ๆ ใบหน้าของพวกเขาช่างงดงามยิ่งนัก ใบหน้าของพวกยิ้มแย้มแต่แฝงไปด้วยความดุดัน เหมาะสมแล้วกับการเรียนสาขานี้
“ เรียนวันเดียวกันกับฉันเลย ... ตาย ๆ ๆ ... ” เอเลนกุมขมับเมื่อรู้ว่าเธอต้องเรียนวันเดียวกับนักเรียนสาขาที่น่ากลัวแบบนั้น
โดโร่ไม่ได้พูดอะไรนอกจากยิ้มแห้ง ๆ พลางจับไหล่ของเพื่อนสาวเบา ๆ “ แต่ก็ดีไม่ใช่เหรอที่ไม่ได้เรียนวันเดียวกับพวกริทเทีย ”
“ กระดาษสีเทา สาขานักพรตค่ะ สาขานี้จะเรียนวันพุธนะคะ ไปพบอาจารย์ที่ปรึกษาทางด้านซ้ายของห้องค่ะ ”
เหล่านักเรียนในผ้าคลุมทั้งหลายยืนขึ้นอย่างช้า ๆ บางคนมีลูกประคำในมือ ดูว่าสาขานี้จะดูทะมึน ๆ ยังไงชอบกลแฮะ ...
“ กระดาษสีน้ำตาล ... สาขาการสืบสวนค่ะ เรียนวันอังคารค่ะ ไปที่โถงชั้นหนึ่งนะคะ ”
พวกริทเทียทั้งสามยืนขึ้นก่อนที่รินรินและราฟจะหันมามองสองสาวที่กำลังจ้องมองตระกูลริทเทียเช่นกัน
รินรินยิ้มให้อย่างเหยียดหยามก่อนที่จะจูงมือพี่ชายคนโตไป
“ ไปก่อนนะครับ แล้วเจอกัน ^^ ” ชายหนุ่มที่นั่งอยู่ข้าง ๆ โดโร่พูดอย่างสุภาพก่อนที่จะลุกไปรวมกลุ่มกับพวกริทเทีย
“ นายรู้จักยัยสองคนนั้นด้วยเหรอ เซจัง ... ” รินริน กอดอกถามอย่างสงสัย
“ แค่คนนั่งข้าง ๆ น่ะ อย่าคิดมากสิ ยัยรินริน ฉันเป็นเพื่อนกะเธอนะ ฉันอยู่ข้างเธออยู่แล้ว ” เซออนรีบแก้ตัวพร้อมกับเดินตามอาจารย์ไป
“ สีดำ สาขาเวทย์มนต์ดำ เรียนวันอังคาร ไปรวมที่โถงชั้นแรกกับพวกนักเรียนสาขาการสืบสวนนะคะ ”
สาวสวยทั้งห้าคนลุกขึ้นมาอย่างช้า ๆ หนุ่มที่นั่งอยู่ในห้องต่างมองพวกเธอเป็นตาเดียว ท่าเดินของพวกเธอช่างสง่างาม แต่ออกจะดูเย่อหยิ่งไปนิด
“ มีแต่สาว ๆ สวย ๆ ทั้งนั้นเลย ” เสียงของชายหนุ่มหน้าตาทะเล้นที่นั่งอยู่ด้านหน้าของพวกเธอพูดอย่างยียวน
โดโร่หันไปมองหน้าของชายหนุ่มคนนั้น เขายักคิ้วให้เธอ “ ขี้หลีชะมัด ”
“ ตะกี้ว่าไงนะ ยัยเบื๊อก .. ” นายคนนั้นถามโดโร่อย่างสงสัย
“ ป๊าววววว ~ ” เธอลากเสียงยาวก่อนที่จะถามกลับไป
“ แล้วนายเรียกใครยัยเบื๊อกฮะ ... นายบื้อ!! ”
“ ว่าไงนะ ... ” และแล้วการทะเลาะกันของหนุ่มสาวคู่นี้จึงเริ่มขึ้น เอเลนและคนอื่น ๆ เบนหน้าหลบการโต้ตอบของพวกเขาไปทางอื่น
“ สีม่วง สาขาการหลบหลีกและวางยาพิษ เรียนวันพฤหัสบดี ไปรวมที่ด้านหน้าห้องประชุมค่ะ ”
กลุ่มหนุ่มสาวลุกขึ้นยืนอย่างช้า ๆ ก่อนที่เสียงคุยเจี๊ยวจ๊าวจะดังเล็ดลลอกออกมาจากกลุ่มนักเรียนสาขานี้ สายตาของเอเลนเหลือบไปเห็นชายคนนั้น ... เจ้าของปากกาที่เอเลนยืมมา
“ เอลแซ็ค ... ปากกาของนาย ... ” เอเลนพยายามจะตะโกนแต่ก็สู้เสียงของนักเรียนในห้องไม่ได้
“ กระดาษสีเขียว สาขาการเกษตรและมนุษย์ เริ่มเรียนวันพุธค่ะ ตามพวกสาขานักพรตไปนะ ”
“ ไปนะเอเลน ... เดี๋ยวเจอกันข้างนอกนะ ” โดโร่บอกมือลาเพื่อนก่อนที่จะเชิดหน้าใส่นายคนนั้น
“ ไปนะนายบื้อ ... ”
“ เฮ้! ฉันไม่ได้ชื่อบื้อ ฉันชื่อฮิโรกิโว้ยยยย!!! ” เสียงของเขาตะโกนไล่หลังของเธอก่อนที่จะวิ่งตามไป
“ สาขาสุดท้าย เรียนวันจันทร์นะคะ ... ไปรวมกับนักฆ่าตรงนั้นนะ ... ” ผอ.ยังคงยิ้มจนถึงการประชุมสุดท้าย
เอเลนลุกขึ้นยืนพร้อมกับนักเรียนที่เหลืออยู่ในห้องอีก 4 คน พวกเขามองหน้าและยิ้มให้กันอย่างช้า ๆ ก่อนที่จะเดินไปรวมกับนักเรียน
เพียงไม่นานนัก อาจารย์แต่ละสาขาก็พานักเรียนไปตามคลาสเรียนของแต่ละสาขา
ห้องประชุมเริ่มเงียบลง
เงียบลง
และเงียบสนิท
ในที่สุด
_____________________________________________________
ความคิดเห็น