คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #13 : เกือบตาย
วันพุธ เวลา 05.16 น.
ทั้งหมดวิ่งลงมาอย่างไหล่ทางด้านล่างอย่างไม่คิดชีวิต พวกเขาปล่อยให้ฮารุมิอยู่ที่นั่นตามลำพังที่สะพานนั้น
ทุกคนวิ่งมาหยุดอยู่ที่ทาง ๆ หนึ่ง ทางนั้นเป็นทางเข้าหมู่บ้าน
" จะเอายังไงกันดี " นักข่าวสาวพูดก่อนที่จะรวบผมยาวของเธอที่เสียทรงจากการวิ่งหนีเมื่อครู่นี้
" หนูว่าเข้าไปในหมู่บ้านดีกว่า " อิจิโกะพูดขึ้น
ทันใดนั้นเองโทโมโกะก็เหลือบไปเห็นตู้โทรศัพท์สาธารณะที่อยู่ตรงหัวมุมร้านค้าของหมู่บ้าน
มันน่าจะยังใช้การได้อยู่
เธอไม่รอช้า เธอรีบวิ่งออกไปเข้าไปในตู้โทรศัพท์และยกหูโทรศัพท์อย่างรวดเร็ว
โชคร้ายของเธอก็มาถึงเมื่อมีเงา ๆ หนึ่งออกมาจากหัวมุมของร้านค้าและใช่ท่อเหล็กฟาดเข้าไปในตู้โทรศัพท์
เพล้ง !
เสียงกระจกที่กั้นตู้โทรศัพท์แตกละเอียดเป็นชิ้น ๆ
ด้วยความตกใจสุดขีด เธอถึงกลับกรีดร้องออกมา
" อย่านะ " เธอร้องลั่น
ด้วยเสียงของเธอนี้เอง ทำให้เหล่าซากศพทั้งหลายที่นอนหลับในยามค่ำตื่นจากความฝัน
พวกมันหยิบอาวุธประจำตัวและออกมาจากบ้านของมัน
ตอนนั้นอาจารย์เรโกะเห็นท่าไม่ดีจึงเข้าไปช่วยโทโมโกะ
มือไม้ของนักเรียนที่อยู่ในชุดพละสีแดงประจำโรงเรียนสั่นงันงก เธอทำอะไรไม่ถูก
ระหว่างการต่อสู้ อาจารย์ประถมและศพตัวนั้นพยายามแย่งอาวุธกันอยู่ นักเรียนในชุดฤดูร้อนจึงเข้าไปเอาตัวโทโมโกะออกมา
บาทหลวงในตอนนั้นเกิดอาการหวาดกลัวอย่างรุนแรง ตัวเขาสั่นมากจนกระทั่งชุดสีดำยาวของเขาสั่นไปด้วย แต่ยังไงเขาก็เป็นลูกผู้ชายพอ เขาเข้าไปช่วยอีกแรง ส่วนนักข่าวนั้นก็ทำอะไรไม่ถูกเหมือนกัน เธอได้แต่ยืนมองโดยไม่รู้จะทำอะไร
โทโมโกะถูกอิจิโกะพยุงมาอย่างปลอดภัย
ในตอนนั้นเองทางด้านของเรโกะ บาทหลวงก็เข้ามาช่วยแต่ดูเหมือนว่าจะทำอะไรไม่ได้เลย เรดกะพลาดท่า มันผลักเธออกปให้ห่างตัวมัน และมันก็ใช้ท่อเหล็กที่อยู่ในมือมันทิ่มเข้าไปที่ท้องของเธอ
มันใช้ท่อเหล็กทิ่มให้ลึกเข้าไปอีกจนกระทั่งท่อเหล็กนั้นทะลุออกมาจากด้านหลังของเธอ
เสื่อสีขาวแขนสั้นของเธอเปื้อนเลือดเต็มไปหมด
เธอตายอย่างทรมาน
บาทหลวงรีบเข้ามารวมกลุ่มกับเพื่อน ๆ
โทโมโกะร้องไห้ออกมา
" ฉันทำให้เขาตาย " เธอพูดออกมาเสียงดัง
อิจิโกะและนักข่าวพยายามปลอบโยนเธอ
ทันใดนั้นเองเสียงประตูบ้านหลังหนึ่งที่อยู่ข้างหลังของพวกเขาก็เปิดออก มีศพชายหญิงคู่หนึ่งเดินออกมา
พวกเขาจะทำอย่างไรได้นอกจากวิ่ง วิ่งเข้าไปจนสุดซอย
ที่สุดซอยนี้มีป่าอยู่
พวกเขาวิ่งหนีมันจนหลงเข้าไปในป่าอีกครั้ง แต่ดูจากลักษณะของป่า มันไม่ใช่ป่าที่พวกเขาเคยเข้ามาเลย
เหล่าผู้รอดชีวิตเดินไปเรื่อย ๆ
ความเหนื่อยล้าและความกระหายทำให้บาทหลวงรีบเข้าไปกินน้ำสีเลือที่อยู่ในลำธารแถว ๆ นั้น
" กินเข้าไปแล้วไม่เป็นเหรอ " นักข่าวถาม
ไม่มีคำตอบสำหรับเธอ บาทหลวงเดินออกจากลำธารนั้นและกลับเข้ากลุ่มต่อ
พวกเขาเดินพ้นป่าแต่ออกมาเจอกับสะพานแทน
...สะพานนี้มันคุ้น ๆ...
อิจิโกะคิด ... ใช่แล้วมันคือสะพานที่ถูกเชือกขึงไว้นั้นเอง...
ทุกคนก็คิดได้แบบเดียวกับอิจิโกะ ทุกคนต่างมีความหวังขึ้นอีกครั้ง
พวกเขารีบวิ่งออกจากสะพานนั่น เมื่อพ้นสะพานมาแล้ว พวกเขาก็เจอกับกระท่อมหลังโทรม ๆ หลังหนึ่ง
โทโมโกะตัดสินใจเปิดเข้าไป สิ่งที่อยู่ในนั้นทำเอาพวกเขาดีใจเป็นอย่างมาก
" ฮารุมิจัง " โทโมโกะร้องเสียงหลง
ใช่แล้ว ในกระท่อมเก่า ๆ หลังนั้นมีเด็กน้อยฮารุมิจังที่กำลังนอนหลับอย่างมีความสุขบนฟางนุ่ม ๆ ที่เปรีบยเสมือนเตียงนอนในบ้านของเธอ
ความคิดเห็น