คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #12 : อย่าทิ้งหนูไว้คนเดียว
วันอังคาร เวลา 20.45 น.
ความเครียดและความกดดันเริ่มเข้ามารุมเร้าในจิตใจของคนทั้งหมด ร่างกายของพวกเขาเริ่มอ่อนล้าจากการเดินทางมานาน
" นี่ ! ถึงพวกเราจะกลับมาที่เดิมมันก็ไม่ได้หมายความว่าเราจะออกไปจากที่นี่ไม่ได้ซักหน่อย จริงไหมล่ะ " โทโมโกะพูดขึ้นมาทำลายความเงียบ
ทุกคนเริ่มหันมามองที่เธอ
" เรามาเริ่มกันใหม่ดีกว่านะ " เธอพูดอย่างมีกำลังใจ
ทั้งหมดเริ่มตื่นตัวอีกครั้ง พวกเขาลุกขึ้นมาและพร้อมที่จะเดินทางไปต่อ
พวกเขาทุกคนเดินตามทางมาเรื่อย ๆ จนกระทั่งมาหยุดอยู่ที่หน้าสะพาน
ดูท่าว่าพวกเขาจะไม่สามารถเดินต่อไปได้
เพราะที่สะพานนั้นมีเส้นเชือกหนาขึงเอาไว้ติดกับเสาไฟฟ้ที่อยู่ขนาบกับสะพาน
" จะทำยังไงกันดี " เด็กน้อยพูดขึ้น
...จะเอายังยังไงดีนะ...
เรโกะคิด และก็คิดอย่างหนักจนสายตาของเธอเหลือบไปเห็นไฟแช็คที่อยู่อีกด้านหนึ่งของสะพาน
แต่มันอยู่ไกลจนเธอไม่สามารถใช้มือเอื้อมเข้าไปถึง
เธอจึงใช้ความคิดอีกครั้งหนึ่ง แล้วความคิดของเธอก็แล่นออกมาจากหัวสมองอย่างเร็วเมื่อเธอหันไปเห็นที่เส้นเชือกที่ด้านล่าง
มันขาดอยู่
มันขาดอยู่พอที่จะสามารถมุดเข้าไปได้ แต่ถ้าจะให้คนตัวโตมุดเข้าไปคงจะมุดไปไม่ได้
งานนี้ต้องใช้คนตัวเล็กแน่แน่
ว่าแล้วเธอก็เหลือบไปเห็นเด็กน้อยฮารุมิกำลังยืนอยู่ ความคิดของเธอก็โลดแล่นออกมาอีกครั้ง
" เอายังงี้ เดี๋ยวหนูมุดเข้าไปในนั้นและไปหยิบไปแช็คมา เสร็จแล้วหนูก็เอาไฟแช็คลนเชือกนี้ซะ แล้วเชือกก็จะขาด แล้วเราก็จะไปต่อได้ หนูทำได้ไหมจ๊ะ " เธอหันมาถามเด็กน้อยที่ทำหน้าอ้ำอึ้ง
เด็กน้อยยืนอ้ำอึ้งอยู่นานก่อนที่จะพูดขึ้นว่า
" หนูจะพยายามค่ะ "
เมื่อหนูน้อยพูดจบ เธอก็มุดตัวเขาไปในนั้น
ในที่สุดเธอก็มุดออกมาอีกฝั่งหนึ่งได้ เธอก็รีบวิ่งไปหยิบไฟแช็คมา
และเธอก็วิ่งมาที่เส้นเชือกนั้นเพื่อที่จะเตรียมจุดไฟแช็ค
ทันใดนั้นเอง
" กรี๊ กรี๊ กรี๊ " มีเสียงบางอย่างดังมาจากด้านหลังของคนทั้งหมด
พวกเขาหันไปก็พบว่าเสียงนั้นคือเสียงของศพสุนัขที่กำลังหอนอยู่ด้านหลังของคนพวกนี้
ทุกคนวิ่งหนีลงไปตามไหล่ทางที่อยู่ข้างล่างโดยทิ้งให้ฮารุมิอยู่ที่อีกฟากของสะพานนั่นคนเดียว
" ฉันจะช่วยหนูออกมาเอง " เรโกะพยายามช่วยเด็กน้อยออกมา
แต่เธอก็ถูกขัดขวางเมื่อมือของอิจิโกะเข้ามารั้งมือของเธอก่อนที่จะพาเธอวิ่งลงไปด้านล่าง
" อย่าทิ้งหนูไว้คนเดียว " ฮารุมิร้องไห้ออกมา
เสียงร้องไห้ของเธอทำเอาศพสุนัขที่กำลังลงไปไล่ล่าพวกนั้นได้ยิน
มันกลับมาอีกครั้ง
เธอรีบมุดออกมาเพื่อที่จะตามพวกนั้นไป แต่แล้วเจ้าศพสุนัขตัวปัญหาก็กระโจนเข้ามา
เด็กน้อยรีบผงะถอยหลังออกทันที
แต่มันก็ไม่สามารถจัดการกับเธอได้
มันไม่สามารถเข้ามาได้เพราะเชือกนั้นช่วยรั้งตัวมันไว้
โชคดีกลับมาอีกครั้ง เธออาศัยจังหวะนี้วิ่งหนีไป
เธอวิ่งไปตามสะพานที่ทอดยาว ในขณะที่เธอวิ่งพ้นจากสะพาน เด็กน้อยก็เห็นกระท่อมโทรม ๆ หลังหนึ่ง
เธอจึงเข้าไปในนั้น
สภาพของกระท่อมไม่ต่างอะไรกับบ้านที่ไม่เคยดูแลรักษาเลย
...เอาเถอะ ยังไงวันนี้เราก็ใช้ที่นี่เป็นที่พักผ่อนชั่วคราวไปก่อน...
เด็กน้อยคิดก่อนที่ตัวเองจะล้มตัวลงนอนบนกองฟางที่อยู่ในกระท่อมหลังนั้น
" อย่าทิ้งหนูไว้คนเดียว "
" อย่าทิ้งหนูไว้คนเดียว "
เด็กน้อยบ่นพึมพำก่อนที่จะหลับตาลงพร้อมกับคราบน้ำตาที่เลอะอยู่บนใบหน้าของเธอ
ความคิดเห็น