คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : เริ่มท้อ
วันอังคาร เวลา 09.11 น.
ความหิวกระหายเริ่มเข้ามาก่อตัวในจิตใจของทุกคนโดยเฉพาะฮารุมิที่ตอนนี้แสดงอาการหิวกระหายอย่างเห็นได้ชัด เธอเริ่มหมดแรง
" ไม่เป็นไรนะ เดี๋ยวครูจะเอาหนูขี่หลังนะ " ครูพูดพร้อมกับพยุงร่างกายของเด็กน้อยซึ่งตอนนี้ไม่มีเรี่ยวแรงอีกแล้ว
ตอนนี้พวกเขาทั้งหมดก็ได้เข้ามาสู่ตัวโรงเรียนแล้ว นาโอโกะรีบเปิดประตูโรงเรียนและปล่อยให้พวกนั้นเข้าไปให้หมดก่อน เธอจึงเข้าไปเป็นคนสุดท้ายก่อนที่จะปิดประตูโรงเรียน
แค่เลี้ยวซ้ายไปเท่านั้นก็จะเจอโรงยิมแล้ว
ในตอนนั้นเองทุกคนมีความรู้สึกเหมือนว่ามีอะไรบางอย่างกำลังตรงเข้ามาที่นี่
สิ่งนั้นมาหยุดอยู่ที่หน้าประตู
ความกลัวเริ่มเข้ามากัดกินจิตใจของคนทั้งหมดในตอนนี้ พวกเขาได้แต่เฝ้ารอว่าจะมีอะไรออกมาหลังจากที่ประตูเปิด
และแล้วช่วงเวลาระทึกก็มาถึง ประตูถูกเปิดออก
ทันทีที่พวกเขาเห็นสิ่ง ๆ นั้น หัวใจเขากลับโล่งขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก
" ท..โทโมโกะเองหรอกหรือ " บาทหลวงกล่าวอย่างโล่งใจมากทีเดียว
" แล้วคนที่อยู่ข้างหลังนั่นใครเหรอคะ " เด็กน้อยถามด้วยความสงสัย
" สวัสดีจ้ะ ฉันชื่อ อิจิโกะ ยางูเระ ฝากตัวด้วยนะคะทุกคน " อิจิโกะแนะนำตัวเอง
" เธอเรียนที่นี่หรือเปล่า ดูจากท่าทางแล้วไม่น่าจะเป็นเด็กนักเรียนที่นี่ " เรโกะถามคำถามเป็นคนแรก
" เปล่าค่ะ " คำตอบสั้น ๆ ของอิจิโกะแต่ได้ใจความ
" แล้วริซ่าล่ะ " นาโอโกะถามเป็นคนต่อมา
แต่ยังไม่ทันที่อิจิโกะจะตอบคำถามของเธอ ก็มีเสียง ๆ หนึ่งดังขึ้นมาจากห้องเรียน ป.1
ด้วยความอยากรู้อยากเห็นว่าเสียงนั้นเป็นเสียงอะไร คนทั้งหมดจึงย่องเข้าไปดูแต่สิ่งที่ทั้งหมดพบเห็นก็คือ ซากศพของเด็กนักเรียนประมาณ 20 กว่าคนที่นั่งอยู่บนโต๊ะของแต่ละคน ที่หน้าห้องมีศพของอาจารย์ยืนอยู่
พวกทั้งหมดใช้ความสามารถที่มีเดินย่องไปให้เงียบที่สุดเท่าที่พวกเขาจะทำได้ แต่แล้วเรโกะก็พลาดไปเมื่อขาของเธอไปเหยียบกับพื้นไม้ที่ดูไม่แข็งแรงบวกกับน้ำหนักของฮารุมิที่อยู่บนหลังของเธอ ทำให้พื้นไม้หักลง เสียงดัง โครม
ด้วยเสียงที่ไม่อยากให้เกิดขึ้นนี้เองทำให้บรรดาศพทั้งหลายหันมามองเป็นตาเดียวกัน
พวกมันลุกขึ้นมาจากที่นั่งของตัวเองและเดินตรงรี่มาทางนี้
คนทั้งหมดเก็บอารมณ์ความกลัวไว้ไม่อยู่ พวกนั้นรีบวิ่งเข้าไปในโรงยิมและรีบขึ้นที่ชั้นสองโดยมีเรโกะเป็นคนนำทาง
จุดมุ่งหมายของคนทั้งหมดในตอนนี้คือ ประตูทางออก
เมื่อมาถึงเรโกะรีบวางฮารุมิลงโดยที่มีบาทหลวงคอยพยุงไว้ เธอรีบเอามือล้วงเข้าในกระเป๋าสีดำขายาวของเธอ และรีบหยิบสิ่ง ๆ หนึ่งมา สิ่งนั้นก็คือ กุญแจนั่นเอง
เธอรีบเอากุญแจสอดเข้าไปในลูกบิดด้วยความรุกรี้รุกรนก่อนที่จะไขประตูนั่นให้เปิดออก
ทันทีที่ประตูเปิดออก ทุกคนรีบวิ่งออกจากที่นั่นราวกับวัวบ้า
ทุกคนวิ่งออกมาจากที่นั่นได้สำเร็จ เมื่อทั้งหมดออกมาได้ ทุกคนก็พบกับชายป่า
" ถ้าไปตามชายป่านี้ อาจจะเจอทางออกก็ได้ " โทโมโกะพูดอย่างมีหวัง
และทุกคนก็เริ่มออกเดินทางแต่ยิ่งเดินเข้าไปเท่าไหร่ยิ่งทำให้รู้สึกเหมือนว่าทางออกอยู่ไกลออกไปมากเท่านั้น
ทุกคนเดินไปตามชายป่าเรื่อย ๆ ก็พบกับถนนที่สว่างไสวจากแสงไฟของเสาไฟฟ้าที่อยู่ข้าง ๆ ถนน
ความหวังเริ่มกลับมาอีกครั้ง พวกเขาทั้งหมดวิ่งไปหาแสงไฟนั้น เมื่อไปถึงที่นั่น ทุกคนก็มีปฎิกิริยาแปลก ๆ บางคนถึงกับเข่าอ่อนลงไปกองกับพื้น บางคนก็ร้องไห้ออกมาโดยเฉพาะโทโมโกะ
เมื่อความอดกลั้นของบาทหลวงมาถึงขีดสุด เขาถึงกลับโวยวายออกมา
" นี่มันเกิดอะไรขึ้นวะ ทำไมพวกเราต้องกลับมาที่เดิม " เขาโวยวายเหมือนคนที่ไม่มีสติหลงเหลืออยู่แล้ว
พวกเขาเริ่มท้อ เมื่อเห็นสถานที่ที่พวกเขาต้องเดินทางไปต่อ
ใช่แล้ว...สถานทีที่อยู่ตรงหน้าพวกเขาทั้งหมดในตอนนี้คือ...หมู่บ้านแห่งเดิม
นี่มันหมายความว่าอย่างไร พวกเขาทั้งหมดเดินกลับมาที่เดิมอีกครั้ง ที่ที่มีแต่ความตายคอยไล่ล่าพวกเขา ที่ที่มีแต่ซากศพที่จ้องจะเล่นงานพวกเขา ที่ที่มีแต่ความโสมม และเป็นที่ที่พวกเขาไม่อยากจะก้าวเข้ามาอีกเป็นครั้งที่สอง
ความคิดเห็น