คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : ผู้รอดชีวิตคนใหม่
โทโมโกะและริซ่ารีบตรงดิ่งมาที่ซากเรือสำราญลำนี้ ทั้งคู่รีบเดินเข้าไปในห้องเก็บเสบียงของเรือ แต่ก็ต้องแปลกใจเมื่อพบว่าประตูล็อค
ทั้งคู่ใช้กำลังที่มีพยายามเปิดประตูนั่น บ้างก็เตะ บ้างก็ถีบ สักพักหนึ่งจึงมีเสียงปริศนาดังขึ้นจากห้องเก็บเสบียง
" อย่าเข้ามานะ " เสียงนั้นพูดสั่นเครือ
ฟังจากน้ำเสียงนั้นดูเหมือนว่าจะเป็นเสียงผู้หญิง เสียงนั้นพูดพยายามไล่ทั้งสองให้ออกไปจากบริเวณนั้น
" นั่นใครน่ะ " แม่บ้านสาวถามไปยังเสียงนั้น
" คุณยังไม่ตายเหรอ ยังอยู่ดีใช่ไหม " เสียงนั้นถามกลับมาบ้าง
" ยังอยู่ดีครบสามสิบสองเลยจ่ะ " โทโมโกะพูดเชิงร่าเริง
และประตูห้องเสบียงก็ค่อย ๆ เปิดออก เผยให้เห็นสิ่งมีชีวิตที่อยู่ในนั้น
สิ่งมีชีวิตที่ว่า คือ นักเรียน ม. ต้นหญิงธรรมดา ๆ คนหนึ่ง ภายในมือมีไม้เทนนิสอยู่ ดูท่าว่าเธอจะใช้มันเป็นอาวุธในการจัดการผู้บุกรุกที่เข้ามายุ่มย่ามภายในบริเวณที่เธออยู่
" ช่วยหนูออกไปด้วยนะ ช่วยหนูออกไปด้วย หนูกลัว " เธอเข้ามากอดริซ่าไว้แน่นจนเธอแทบหายใจไม่ออก
" แล้วเธอชื่ออะไรเหรอ " โทโมโกะถามเธอ
" อุ๊ย ! ขอโทษนะคะที่ลืมแนะนำตัว หนูชื่อ อิจิโกะ ยางูเระ ค่ะ " เธอแนะนำตัว
" และทำไมเธอถึงเข้ามาอยู่ที่นี่ได้ล่ะ " โทโมโกะถามด้วยความสงสัย
ทั้งหมดรีบเข้าไปในห้องเก็บเสบียงและล็อคประตูอย่างแน่นหนาและเธอก็เริ่มเล่าถึงเหตุการณ์ต่าง ๆ ให้คนทั้งคู่ฟัง
" พ่อของฉันถูกเชิญตัวให้มาหมู่บ้านแห่งนี้ พวกเขาให้พ่อของฉันมาเป็นประธานในการเริ่มงานหรือพิธีอะไรสักอย่างหนึ่งนี่แหล่ะค่ะ เมื่อเรือกำลังจะเข้าใกล้มาถึงที่นี่ก็มีเสียงประหลาดดังขึ้น เสียงนั้นคล้าย ๆ กับเสียงไซเรนของรถตำรวจไม่มีผิดเลยค่ะ เสียงนั้นมันดังจนแสบแก้วหูเลยล่ะค่ะ แล้วหนูก็เริ่มมึนหัว และก็สลบไป เมื่อหนูฟื้นขึ้นมาก็พบว่า ...." การสนทนาของเธอหยุดชะงักลง
" ก็พบว่าอะไรเหรอ " แม่บ้านรีบถามเพื่อที่จะให้เธอเล่าต่อ
และอิจิโกะก็เริ่มเล่าต่อ
" ก็พบว่าที่นี่ไม่มีใครเหลืออยู่เลย หนูพยายามหาคนที่อยู่ในเรือให้ทั่วแต่ก็ไม่พบใครเลย หนูเรียกพ่อ เรียกหาคนอื่น ๆ แต่ก็ไม่มีเสียงใดก็ตอบกลับมาเลย "
แล้วเธอก็เล่าเรื่องนี้อย่างละเอียดจนจบ และท้องของโทโมโกะก็ดังขึ้นมาขัดจังหวะการสนทนาของคนทั้งสอง
" ดูท่าว่าพี่เองคงจะหิวแล้วสินะ รีบหาอะไรกินก่อนเถอะค่ะ " เธอพูดอย่างอ่อนโยน
" งั้นฉันไม่เกรงใจแล้วนะ " ทันทีที่โทโมโกะพูดจบเธอก็ลุกพรวดออกจากที่ที่เธอนั่งและตรงไปอย่างชั้นที่เก็บอาหาร เธอหยิบขนมปังขึ้นมาจากชั้นวางอาหารและกินอย่างไม่เกรงใจเมื่อเธอรีบกินมากไปก็เริ่มฝืดคอ เธอจึงหยิบเอานมสดมาและรีบดื่มอย่างกระหาย
เมื่อเธอกินเสร็จแล้วก็ถึงตาของริซ่ากับอิจิโกะบ้าง เธอทั้ง 2 คนกินของที่อยู่บนชั้นวางของอย่างมีมารยาทซึ่งผิดกับที่โทโมโกะกินอย่างสิ้นเชิง
เมื่อทั้งสามคนกินกันอิ่มท้องแล้วก็ถึงเวลาที่จะต้องออกตามหาเพื่อน ๆ
" นี่เราจะไปไหนกันเหรอคะ " อิจิโกะถามด้วยความสงสัย
" ก็นอกจากพวกเราแล้วเนี่ย ยังมีผู้รอดชีวิตคนอื่น ๆ อีก ป่านนี้คงไปถึงโรงเรียนแล้วมั้ง " แม่บ้านตอบคำถามของเธอ
" แล้วเขาไปทำไมกันที่โรงเรียนเหรอคะ " อิจิโกะถามขึ้นมาอีกครั้ง
" รีบไปเดี๋ยวก็รู้เองแหล่ะน่า " โทโมโกะรีบพูดตัดตอนก่อนที่ริซ่าจะพูดยืดยาว
และทั้งสามคนก็เดินไปที่หัวเรือเพื่อที่จะเตรียมตัวลงไปยังด้านล่าง ทันใดนั้นเองไฟที่ส่องหัวเรือก็เปิดขึ้น มันสว่างมากจนทั้งสามคนแสบตา เมื่อตรของอิจิโกะเริ่มปรับตัวให้เข้ากับแสงสว่างได้แล้ว เธอก็เริ่มสังเกตเห็นอะไรบางอย่างที่อยู่ภายในห้องควบคุม
" นั่นใครน่ะ " เธอพูดและชี้ไปที่สิ่งนั้น
สิ่งที่ทั้งโทโมโกะและริซ่าเห็นเกือบทำเอาหัวใจของทั้งคู่แทบหยุดเต้น นั่นคือร่างของนักแสวงบุญหญิงที่อยู่ภายในห้องควบคุม หล่อนแสยะยิ้มให้คนทั้งสาม
ตอนนั้นเองหล่อนก็หวีดร้องออกมา นั่นมันไม่ใช่เสียงกรีดร้อง มันเป็นไซเรนชัด ๆ ที่แท้ต้นเหตุทั้งหมดที่ทำให้คนในหมู่บ้านหายไปคือหล่อนนั่นเอง
ในจังหวะเดียวกันนั้นอิจิโกะก็เริ่มเห็นอะไรบางอย่างที่ทะเลสีเลือด เธอรีบมาสะกิดตัวคนทั้งสองที่กำลังมองจ้องนักแสวงบุญหญิงอยู่ เธอชี้ให้ดูอะไรบางอย่าง
ภายในทะเลเริ่มมีเกลียวคลื่นสั่นไหวไปมาอยู่ในทะเล และตอนนั้นเธอก็หยุดร้องและวิ่งหายไป
ทันใดนั้นเองท้องทะเลที่เคยสั่นไหวเพียงเล็กน้อยกลับปั่นปวนขึ้นมา และแล้วทั้งสามคนก็ตกตะลึงกับสิ่งที่อยู่ตรงหน้า มันคือคลื่นลูกยักษ์สูงประมาณ 40 เมตรกำลังคืบคลานเข้ามาหาคนทั้งสาม
" หนีเร็ว " แม่บ้านรีบสั่งก่อนที่จะออกตัววิ่งเป็นคนแรก
ทั้งสามคนรีบออกมาจากที่นั่นและรีบวิ่งขึ้นไปที่ที่สูง ๆ มีเนินสูง ๆ อยู่ทางหนึ่ง พวกเธอทั้งสามจึงตกลงว่าจะวิ่งไปที่นั่นกัน
ในตอนนั้นเองคลื่นลูกยักษ์ได้ลงมากระทบหาดทราย ทันทีที่โดนกับพื้นทราย คลื่นนั้นมันก็ไหลไปตามหาดทรายเรื่อย ๆ มันไหลมาแรงมากและเร็วมากด้วย คลื่นนั้นมีความรวดเร็วมากและมีปริมาณพอที่ทำให้คนจมน้ำได้เลย
คลื่นนั้นไล่ตามเธอมาอย่างรวดเร็ว
ทั้งสามคนวิ่งมาถึงเนินสูงนั้นและรีบไต่ขึ้นมา
ริซ่าไต่ขึ้นมาเป็นคนสุดท้าย
จังหวะที่เธอจับกิ่งไม้นั้น กิ่งไม้เกิดหักครืนลง ทำให้เธอตกลงไปที่พื้นทราย ทันใดนั้นคลื่นยักษ์นี้ก็ไล่ตามเธอมาจนเธอ ริซ่าซึ่งตกลงไปนั้นทำให้คลื่นสีเลือดซัดริซ่าเข้าไปเต็มที่ ร่างของเธอไปอัดกระแทกกับเนินสูงนั้นทำให้สภาพร่างกายของเธอในตอนนี้ไม่น่าดูสักเท่าไหร่นัก
" พีริซ่า " เธอตะโกนร้องออกมา
" ไม่เป็นไรนะคะพี่โทโมโกะ พี่ริซ่าเขาไปสบายแล้วนะคะ " อิจิโกะเข้ามาปลอบโยนเธอก่อนที่จะพยุงเธอขึ้นมา
" งั้นเราไปที่โรงเรียนกันเถอะ " เธอพูดอย่างเข้มแข็งอีกครั้งก่อนที่จะจูงมืออิจิโกะและตรงไปที่โรงเรียนทันที โดยที่ทื้งความเสียใจและความโศรกเศร้าไว้ที่เนินเขาสูงแห่งนี้
ความคิดเห็น