ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : พิธีกรรมลับ " อูมิโอคูริ อูมิคาเอริ "
เวลา 9.00 น. ของเมื่อวานนี้
เมื่อวานนี้มีเสียงฟ้าร้องเกิดขึ้น ท้องฟ้าเริ่มเปลี่ยนเป็นสีแดงดั่งเลือด ชาวบ้านทุกคนคิดจะล้มเลิกพิธีกรรมนี้
" ผมว่าเรายกเลิกงานนี้กันเถอะ ดูท่าแล้วพรุ่งนี้คงจะเจอเรื่องไม่ดีแน่ ๆ " ชิโระ มิยาตะ หมอประจำหมู่บ้านพูดขึ้น
" ใช่ ๆ ฉันก็ว่าอย่างงั้นแหล่ะ " ริซ่า ออนดะ แม่บ้านพูดขึ้น
" แต่ถ้าเราล้มเลิกงานนี้ พวกบรรพบุรุษของพวกเราเอาตายแน่ แถมพรุ่งนี้ก็มีพวกนักข่าวมาสัมภาษณ์อีกต่างหาก " หัวหน้าหมู่บ้านกล่าวขึ้น
" จะเอายังไงกันก็ช่างแต่เรา 2 คนจะไม่ร่วมพิธีกรรมนี้เด็ดขาด " เสียงของเรโกะ ทาคาโตะ ครูโรงเรียนประถมดังขึ้นและจูงมือฮารุมิ โยโมดะ ออกนอกห้องประชุมไป
" ถ้างั้นหนูก็คงจะเข้าร่วมพิธีไม่ได้เหมือนกันค่ะ หนูต้องซ้อมวอลเล่ย์น่ะค่ะ ขอโทษด้วยนะคะ " โทโมโกะ มาเอดะ พูดขึ้น
" เอ้า แล้วตกลงมีใครที่จะเข้าร่วมพิธีมั่ง " หัวหน้าหมู่บ้านพูดขึ้นมาอย่างไม่พอใจ
สรุปแล้วมีชาวบ้านส่วนใหญ่ที่ร่วมทำพิธีกรรมนี้ มีเพียงชาวบ้านส่วนน้อยเท่านั้นที่ไม่ยอมร่วมพิธีกรรมนี้
เวลา 23.00 น. ของเมื่อวานนี้
เสียงฝนตกหนักมาก มีเสียงคนเคาะประตูโรงพยาบาล หมอชิโระจึงเปิดประตู
" เอ่อ ไม่ทราบว่าพอมีเตียงผู้ป่วยว่างหรือเปล่าคะ คือว่าอาจารย์ฉันขาเขาบาดเจ็บน่ะค่ะ " โยริโกะ อันโนะพูดขึ้นโดยที่เธอกำลังประคองผู้ป่วยอยู่
" เหลืออีกเตียงหนึ่งพอดีเลยครับ " หมอพูด
" อาจารย์ ทาม่อน ทาเคอุจิ คะ อาจารย์ปล่อยภัยแล้วนะคะ " โยริโกะปลอบอาจารย์แล้วก็พาอาจารย์เข้าไปในโรงพยาบาล
อีกด้านหนึ่งของหมู่บ้านเคียวยะ สุดะก็เดินเข้าไปในโบสถ์
" คุณเข้ามาทำอะไรในนี้ " เสียงของ เค มาคิโนะ บาทหลวงดังขึ้น
" รถจักรยานผมเสียน่ะครับ ผมจะรบกวนขอนอนที่นี่ซักคืนหนึ่งจะได้ไหมครับ " เคียวยะพูดขึ้น
" ไม่มีปัญหาหรอกค่ะ ที่นี่เราต้อนรับเสมอค่ะ " ฮิซาโกะ ยาโอะ นักแสวงบุญหญิงกล่าวขึ้น
" ขอบคุณมากครับ " และเขาก็เดินเข้าไปในโบสถ์
ที่บ้านของเรโกะทาคาโตะ
" กริ๊งงงงงง " เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น
" สวัสดีค่ะ บ้านทาคาโตะค่ะ "
" คือฉันมีเรื่องจะปรึกษาน่ะ "
" อ้าวคุณ อากิระ ชินมูระ มีเรื่องอะไรหรือคะ "
" ก็เรื่องที่ฉันจะไม่เข้าร่วมพิธีนั่นน่ะ เธอว่าฉันคิดถูกแล้วใช่ไหม "
" สำหรับตัวฉันนะคะ ฉันว่าพิธีกรรมอะไรเนี่ยไม่จำเป็นต้องไปก็ได้ค่ะ "
" เธอก็คิดเหมือนฉันนั่นแหละ "
" ค่ะ ถ้าอย่างนั่นคุณก็เลิกกังวลได้แล้วนะคะ "
" ฉันขอบใจมากนะ ฉันค่อยเบาใจลงหน่อย "
" ค่ะ งั้นแค่นี้นะคะ "
" ขอบใจมากนะ "
" ค่ะ "
และทั้งคู่ก็จบการสนทนา
เมื่อวานนี้มีเสียงฟ้าร้องเกิดขึ้น ท้องฟ้าเริ่มเปลี่ยนเป็นสีแดงดั่งเลือด ชาวบ้านทุกคนคิดจะล้มเลิกพิธีกรรมนี้
" ผมว่าเรายกเลิกงานนี้กันเถอะ ดูท่าแล้วพรุ่งนี้คงจะเจอเรื่องไม่ดีแน่ ๆ " ชิโระ มิยาตะ หมอประจำหมู่บ้านพูดขึ้น
" ใช่ ๆ ฉันก็ว่าอย่างงั้นแหล่ะ " ริซ่า ออนดะ แม่บ้านพูดขึ้น
" แต่ถ้าเราล้มเลิกงานนี้ พวกบรรพบุรุษของพวกเราเอาตายแน่ แถมพรุ่งนี้ก็มีพวกนักข่าวมาสัมภาษณ์อีกต่างหาก " หัวหน้าหมู่บ้านกล่าวขึ้น
" จะเอายังไงกันก็ช่างแต่เรา 2 คนจะไม่ร่วมพิธีกรรมนี้เด็ดขาด " เสียงของเรโกะ ทาคาโตะ ครูโรงเรียนประถมดังขึ้นและจูงมือฮารุมิ โยโมดะ ออกนอกห้องประชุมไป
" ถ้างั้นหนูก็คงจะเข้าร่วมพิธีไม่ได้เหมือนกันค่ะ หนูต้องซ้อมวอลเล่ย์น่ะค่ะ ขอโทษด้วยนะคะ " โทโมโกะ มาเอดะ พูดขึ้น
" เอ้า แล้วตกลงมีใครที่จะเข้าร่วมพิธีมั่ง " หัวหน้าหมู่บ้านพูดขึ้นมาอย่างไม่พอใจ
สรุปแล้วมีชาวบ้านส่วนใหญ่ที่ร่วมทำพิธีกรรมนี้ มีเพียงชาวบ้านส่วนน้อยเท่านั้นที่ไม่ยอมร่วมพิธีกรรมนี้
เวลา 23.00 น. ของเมื่อวานนี้
เสียงฝนตกหนักมาก มีเสียงคนเคาะประตูโรงพยาบาล หมอชิโระจึงเปิดประตู
" เอ่อ ไม่ทราบว่าพอมีเตียงผู้ป่วยว่างหรือเปล่าคะ คือว่าอาจารย์ฉันขาเขาบาดเจ็บน่ะค่ะ " โยริโกะ อันโนะพูดขึ้นโดยที่เธอกำลังประคองผู้ป่วยอยู่
" เหลืออีกเตียงหนึ่งพอดีเลยครับ " หมอพูด
" อาจารย์ ทาม่อน ทาเคอุจิ คะ อาจารย์ปล่อยภัยแล้วนะคะ " โยริโกะปลอบอาจารย์แล้วก็พาอาจารย์เข้าไปในโรงพยาบาล
อีกด้านหนึ่งของหมู่บ้านเคียวยะ สุดะก็เดินเข้าไปในโบสถ์
" คุณเข้ามาทำอะไรในนี้ " เสียงของ เค มาคิโนะ บาทหลวงดังขึ้น
" รถจักรยานผมเสียน่ะครับ ผมจะรบกวนขอนอนที่นี่ซักคืนหนึ่งจะได้ไหมครับ " เคียวยะพูดขึ้น
" ไม่มีปัญหาหรอกค่ะ ที่นี่เราต้อนรับเสมอค่ะ " ฮิซาโกะ ยาโอะ นักแสวงบุญหญิงกล่าวขึ้น
" ขอบคุณมากครับ " และเขาก็เดินเข้าไปในโบสถ์
ที่บ้านของเรโกะทาคาโตะ
" กริ๊งงงงงง " เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น
" สวัสดีค่ะ บ้านทาคาโตะค่ะ "
" คือฉันมีเรื่องจะปรึกษาน่ะ "
" อ้าวคุณ อากิระ ชินมูระ มีเรื่องอะไรหรือคะ "
" ก็เรื่องที่ฉันจะไม่เข้าร่วมพิธีนั่นน่ะ เธอว่าฉันคิดถูกแล้วใช่ไหม "
" สำหรับตัวฉันนะคะ ฉันว่าพิธีกรรมอะไรเนี่ยไม่จำเป็นต้องไปก็ได้ค่ะ "
" เธอก็คิดเหมือนฉันนั่นแหละ "
" ค่ะ ถ้าอย่างนั่นคุณก็เลิกกังวลได้แล้วนะคะ "
" ฉันขอบใจมากนะ ฉันค่อยเบาใจลงหน่อย "
" ค่ะ งั้นแค่นี้นะคะ "
" ขอบใจมากนะ "
" ค่ะ "
และทั้งคู่ก็จบการสนทนา
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น