เดินไปด้วยกันไหม

ลำดับตอนที่ #2 : คุยกันครั้งแรก

ตกเย็น ฉันกำลังนั่งดูทีวีก็มีเสียงโทรศัพท์ฉันนั้นดังขึ้น 
"ฮัลโหล"
"สวัสดีครับ"
"ใครอ่ะ" เสียงไม่คุ้นเลย แต่เหมือนจะมีลางสังหรณ์รู้ว่าเสียงนี้คือใคร
"จำเค้าไม่ได้จิงๆหรอ"โห้......  เครียดเลยพูดจาแบบนี้ 
"นี่นายอย่ามาพูดจางี้ได้ไหม เราขนลุก"ขนลุกจิงๆตอนนั้น
"จำได้ไหมล่ะว่า ใคร ถ้าจำไม่ได้จะเข้าไปหาและทำโทษน่ะ  เออออออออ..5555"หา............ใจตกไปอยู่ที่ตาตุ่มร่างกายวิ่งอย่างเร็วจี๋ไปที่บานกระจกใสหน้าบ้าน เปิดผ้าม่านผืนใหญ่ออก และก็เห็นเค้ายืนยิ้มหวานให้หน้าบ้านจิงๆ 
"นายต้องการอะไรกันแน่เนี่ย "ใจฉันเริ่มสั่นๆ ไม่รู้มันจะมากันกี่คน อีกอย่างตอนนี้ฉันก็อยู่บ้านคนเดียวด้วย
"ออกมาหาเราได้ไหม"มันบ้าหรือป่าวเนี่ย เราไม่ใช่ทาสหรือเมียมันน่ะที่จะเรียกเมื่อไรก็ได้อ่ะ
"ถ้าไม่ออกไปล่ะ จะมีไรเกิดขึ้น" อืม...อยากรู้เหมือนกันถ้าไม่ออกไป จะมีปัญหาอะไรไหม
"ออกมาหน่อยเหอะ เราไม่ทำไรเธอหรอก แค่อยากคุยด้วย" เผลอหวั่นไหวไปแป๊ปหนึ่ง เราควรออกไปบอกเค้าว่าเรามีแฟนแล้ว เค้าอาจจะเลิกยุ่งกับเราก็ได้ อีกอย่างก็ดูเค้าต้องการเหมือนที่เค้าพูดจิงๆ ฉันวางสาย และเดินไปหาเค้าที่หน้าบ้าน 
"ไปหาไรกินกันป่ะ"ไม่พูดป่าวค่ะ จับมือด้วย ฉันดึงมือ แต่เค้าไม่ป่อย แถมยังบีบมือไม่ให้ป่อยได้ด้วย เหมือนถ้ายิ่งดึง เค้าก็จะยิ่ง บีบแรงขึ้น 
"เจ็บน่ะ"
"ก็เรากลัวมือเธอหลุดจากมือเราก็เลยต้องบีบไว้ " อือหือ......ไม่รู้จะพูดยังไงดี ลองพูดกับเค้าดีๆดิ จะเป็นไง
"ป่อยเราเหอะน่ะ  เราเจ็บ " ได้ผลค่ะ เค้าหันมามองหน้าและป่อยมือตามที่เราขอ
"เดินก่อนดิ เราจะเดินระวังหลังให้"เราทำตามโดยดี
"แล้วจะเดินไปอีกไกลไหม เนี่ย" เค้าหยุด เดินและเหมือนยืนคิดอะไรอยู่พักหนึ่ง
"เลยแล้วนี่หว่า" 
"หา...เลยอะไร"
"ก็เลยร้านที่เราอยากกินไง "อ้าว จะกินร้านไหนก้ไม่บอกเจ้าถิ่นอีก เฮ้อ
"แล้วร้านที่นายจะกินชื่อร้านไรอ่ะ"
"ร้านดาวชมพู"
"อ่อออออออออออออออ" 
.................................................................................................................................................