เดินไปด้วยกันไหม

ลำดับตอนที่ #1 : ครั้งแรกที่เจอะเจอ

กริ๊งงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง
"เอาล่ะ เสียงอ๊อดดังพอดี พรุ่งนี้ส่งงานที่สั่งด้วยน่ะไม่ส่งหักคะแนนน่ะ อย่าลืมคิดก่อนที่จะไม่ทำล่ะ"อาจารย์บอกหลังจากได้ยินเสียงกริ๊งดังบอกหมดเวลาคาบเรียนของแก และเป็นวิชาสุดท้ายของวันด้วย
"ค่า"ตอบพร้อมกันทั้งห้องด้วยน้ำเสียงที่ยืดยาวววววววววว ตอบเสร็จฉันไม่รอให้อาจารย์ออกไปก่อนลุกขึ้นจากเก้าอี้ ข้าวของหรอ เก็บเรียบร้อย วิชาอะไรที่ไม่มีการบ้านฉันก็แอบไว้ลืบต่างๆแถวห้องนั้นแหล่ะ
"เฮ้ย หวานจะรีบไปไหนว่ะ ไปเดินห้างเป็นเพื่อนกันก่อนดิ" แก้วเพื่อนสนิทตั้งแต่ประถมอยากให้ฉันไปเที่ยวเดินเป็นเพื่อน แต่ไม่ล่ะฉันขี้เกียจไป อยากกลับบ้านไปนอนอย่างเดียวเลยตอนนี้ เหนื่อย
" ไม่ไปได้ป่ะ ขี้เกียจ กูอยากนอนมากๆ"
"เฮ้ยไปเหอะ กูอยากให้มึงไปด้วย จะได้กลับบ้านด้วยกันไง" เหอะ ที่แท้ ก็อยากมีเพื่อนกลับบ้าน
"ขอเหอะ วันหนึ่งง่วงจิงๆ"
"เออ.....เชี้ย..ไม่ไปก็ได้ " มันเริ่มงุดงิด(เขียนถูกป่ะ)ใส่ค่ะ
ไอ้แก้วหันไปคุยกับเพื่อนๆที่ตกลงว่าจะไปเที่ยวกันต่อ แต่ฉันไม่รอแล้วอยากกลับบ้านอย่างเดียวตอนนี้ แก้ววิ่งตามมาติดๆพร้อมกับด่าฉัน ฉันล่ะวันๆโดนแต่มันด่าแต่ช่างเหอะขี้เกียจเถียงกับมัน
............................................................................
ทางไปรถไฟฟ้า ก็ต้องผ่านตลาดขนาดเล็กๆก่อน แก้วก็บอกฉันว่าขอเดินหน่อย อยากดูเสื้อผ้า ฉันก็โอเค ตามใจ มัน
"มองอะไรของมันว่ะ"ฉันพึมพำ แก้วหันมาถามว่าเป็นอะไร ฉันชี้ไปที่กลุ่มผู้ชายกลุ่มหนึ่งที่นั่งอยู่และก็มองมาที่ฉันกับแก้ว
"โอ้ย...เจ็บน่ะตีกันทำไมอ่ะ" แก้วตีนิ้วที่ชี้ฉันอย่างแรงจนฉันรองออกมา
"ไปชี้พวกมันทำไม เดี๋ยวมันหาว่าไปกวนตีนมันอีก เซ้งว่ะ แม้งน่ากลัวชิบหาย เดินเลี่ยงกันเหอะ" แก้วคงไม่อยากเดินผ่านพวกมัน เราสองคนเลยเดินเลี้ยวเข้าไปในซอย เล็กๆของตลาด แต่พอเดินมาก็สังเกตเห็นพวกนั้น เดินกันมาเป็นโขยงเลย เราสองคนเห็นท่าไม่ดีก็เลยจะไม่เดินแล้วจะกลับบ้านกันเลย แต่เราก็ไปไม่ถึงไหน พวกมันก็มากันตามแยกตามซอยต่างๆของตลาดเพื่อดักพวกเรา แล้วพวกเราก็จนมุม เพราะพวกมันล้อมวงฉันกับแก้วแล้ว
......................................................................
ฉันยืนอยู่พักใหญ่ รอพวกมันสักคนพูด แต่ไม่มีใครพูดยืนมองหน้าฉันกับแก้วอย่างเดียว ทนไม่ไหว ก็เลยพูดออกไป
"พวกนายมาล้อมเรากับเพื่อนทำไม "ฉันเริ่มเห็นความเป็นเพื่อนของแก้วเพราะตอนนี้แก้วอยู่ข้างหลังฉันเรียบร้อยแล้ว เฮ้อ....เป็นเพื่อนที่ดีจิงๆเล้ยยยย
"ขอเบอร์หน่อย" หา..................ตกใจค่ะ มันพูดผิดหรือกรูหูฝาด อึ้งไปเลย ไม่พูดไม่จา
"เฮ้ย...แม้งอึ้งไปเลยว่ะ กรูว่าจูบง้างปากแม้งเลยดีกว่า"เพื่อนอีกคนที่ยืนข้างๆคนที่ขอเบอร์พูด และพวกมันก็หัวเราะพร้อมกันดังมากๆ เป็นเสียงที่น่ากลัวจิงๆ ทางแก้วนั้นเกาะเอวแน่นค่ะ ส่วนฉัน โกรธค่ะ โกรธมากๆ มันเป็นใครเนี่ยมาหยามกันขนาดนี้ แฟนฉันยังไม่เคยพูดกับฉันแบบนี้เลย
"จะหัวเราะกันทำไมว่ะ เดี๋ยวน้องเค้ากลัว"มันห้ามเพื่อน และก็ได้ผลเพื่อนมันหยุด
"เธอ เราถามดีๆ มีเบอร์ป่าว เราอยากได้"มันพูดดีมากๆ ทำเสียงหล่อ แถมเก๊กหน้าหล่อใส่เราด้วย
"ไม่มี เราไม่มี เราจะกลับบ้านขอทางหน่อย"ฉันจับมือแก้วที่ตัวลีบเป็นกระดาษไปแล้ว ให้เดินฝ่ากลุ่มไปกับฉัน แต่ผู้ชายคนที่ขอเบอร์ฉันนั้นกางแขนออกมา ไม่ให้ฉันไป ฉันรู้สึกกลัวๆ และรู้สึกเหมือนตัวจะสั่นแล้ว แต่ก็ยังทำใจดีสู้เสือไม่กัวมันและมองตามัน
"เฮ้ย...........ทำไรอ่ะ"ฉันร้องถามมันเพราะมันดึงกระเป๋าที่อยู่บนไหล่ฉันไปค่ะ อยากแรงด้วย ฉันโมโหมากแต่ทำไรไม่ได้ ได้แต่ยืนดูมันค้นกระเป๋าฉัน
"นี่ไง ได้แล้ว"มันเจอโทรศัพท์ฉันค่ะ มันยืนกดเสียงดังตี๊ดๆๆซึ่งฉันคาดว่า น่าจะกดเบอร์มันเอง
"เพราะว่ารัก เพราะว่าฝัน ฉันก็เลยทุ่มเทใจไปทุกที...."เสียงโทรสับมันเอง.....โห...เพลงซะ มันกดรับไว้ ได้แล้วมันก็ส่งกระเป๋าให้ฉันคืน และก็มีรอยยิ้มบนใบหน้าของมัน
"เราชื่อ โอมน่ะ เดี๋ยวเย็นนี้เรากลับถึงบ้านแล้วจะโทรหา " บอกพร้อมกับยิ้มหวานๆให้ด้วย อะไรของมันว่ะ ฉันคิดว่ามันต้องเล่นเกมอะไรกับเพื่อนมันแน่ๆ พวกมันเดินไปยังไม่ไกลเท่าไร ฉันตัดสินใจจะพูดให้มันเจ็บใจบ้าง
"นี่นาย จะขอเบอร์เราอ่ะไม่ถามเราสักคำหรอว่าอยากให้หรือป่าว"
มันหันมายิ้มให้ฉันพร้อมกับพูดออกมาประโยคหนึ่งที่ ฉันฟังแล้วคิดว่า มันทำไมกล้าพูด
"ก็เราอยากได้"โห้......แล้วมันก้หันกลับไปพร้อมกับเสียงหัวเราะของเพื่อนๆมันและเดินจากพวกเราออกไป
............................................................................