คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : Wait for listen 100%
7
Wait for listen
ณ ห้องบิวเทน
“มาห้องฉันทำไมกันเนี่ย” บิวเทนถามอย่างหงุดหงิด
“เป็นอะไรถึงหงุดหงิดเนี่ย” พีเทนถามกลับ
“ไปทะเลาะกับเด็กมาอารมณ์ก็เลยค้างมั้ง แล้วมาทำไม” หลังจากที่บิวเทนบอกเหตุผลแล้วก็ถามต่อ
“มาส่งข่าวความรักไง” นอลเอ่ยขึ้น
“ความรักอะไร” บิวเทนถามอย่างงงๆ
“ถ้าบอกแล้วอย่าตกใจนะ” โพลเพนบอกยิ่งทำให้บิวเทนสงสัย
(บันทึกบิวเทน)
“ก็บอกมาสิ” ฉันเริ่มสงสัยกับคำพูดของเพื่อนๆฉันแสดงว่าต้องเรื่องใหญ่แน่ๆถึงได้เสียงเย็นขนาดนี้
“เท็ปเทนมาบอกกับพวกเราว่ารักเธอ” ฉันอึ้งนิดๆก่อนที่จะ...
“ฮ่ะ อะไรน่ะ” ฉันเริ่มเครียด
“จะโวยวายทำไมเนี่ยเดี๋ยวข้างห้องก็ได้ลุกมาด่าหรอก” ฉันเงียบหลังจากที่พีเทนพูด
“เท็ปเทนมาหาเธอที่คณะ” มีเทนพูด
“แล้วก็มาบอกพวกเราว่า” นอลพูดต่อ
“รักเธอ” โพลเพนเสริม
“แต่เธอดันไม่อยู่พวกเราเลยมาบอกแทน” พีเทนพูดแทรก
“เป็นไปไม่ได้” จะเป็นไปได้อย่างไงก็เมื่อก่อนที่ฉันจะกลับหอยังทะเลาะกันอยู่เลยไม่เห็นจะพูดอะไรเลย
“งั้นพรุ่งนี้ถามเองก็แล้วกัน” ถามอะไรจะให้เข้าไปถามหรอว่านายรักฉันหรอฮึไม่มีทาง
“เห็นเค้าบอกว่าจะมาหาเธอพรุ่งนี้อีกที” มาหรอมาทำไมไม่น่ะ
“ฉันกลับล่ะน่ะ” มีเทนพูดอย่างเหนื่อยๆแล้วก็เดินออกไปจากห้อง
“รอด้วยไปด้วย” พีเทนตะโกนบอกมีเทน
“ฝันดีนะจ๊ะ” หลังจากพูดจบนอลกับโพนเพนก็เดินออกไป เฮ้ย...นึกจะมาก็มานึกจะไปมาทำให้สงสัยแล้วยังมีหน้าจะมาหนีกันอีกไม่ไหวจริงๆพวกเพื่อนฉัน
เช้าวันต่อมา
ตอนนี้ฉันเดินมาถึงหน้าคณะแพทย์ศาสตร์โดยที่เดินมาคนเดียวก็แน่ละสิก็เมื่อคนฉันนอนคิดทั้งคืนว่ามันเกิดอะไรขึ้นจนนอนดึกแล้วก็ตื่นสายแถมยังโดนโพลเพนททิ้งอีกดีน่ะที่วันนี้มีเรียนบ่ายไม่งั้นฉันตายแน่ๆ
“มาแล้วหรอ”เสียงกวนแบบนี่ไม่ต้องเห็นหน้าฉันก็รู้ว่าคือเท็ปเทน
“มีอะไร” ฉันตอบอย่างกวนๆ
“จะพูดดีๆกันสักครั้งได้ไหม” มาแปลกแฮะวันนี้
“แล้วมีอะไรล่ะฉันรีบ” ไม่น่าตื่นสายเลยฉันเพราะนายคนเดียวเลย
“คือเพื่อนเธอได้พูดอะไรกับเธอหรือปล่าว” ฮึเข้าประเด็นที่จะถามเร็วนี่
ไม่เห็นจะพูดอะไรเลยนายมีอะไรหรือปล่าวเนี่ย” ถ้าเพื่อนฉันพูดโกหกขึ้นมาฉันก็น่าแตกน่ะสิโกหกอย่างงี้ไปก่อนแหละดีแล้ว
“ก็คือว่า...” ทำไมทำเหมือนพูดไม่ออกว่ะ
“อะไรถ้านายไม่พูดฉันจะเข้าเรียน” อ้ำอึ้งอยู่นั้นแหละเสียเวลาชะมัด
“เออเข้าไปเหอะไม่มีอะไรแล้ว” ทำไมต้องพูดอย่างกับเสียดายด้วยอุตสาห์ให้โอกาสพูด
“แน่น่ะว่าไม่มีอะไรจะบอกน่ะ” ทำไมไม่พูดอ่ะรู้ไหมว่าฉันรอฟังอยู่ทำไมไม่พูด
“ไม่มี” หลังจากที่เท็ปเทนพูดจบก็เดินคอตกออกจากคณะไป เฮ้ย...สุดท้ายนายก็ไม่พูดสินะ
ตอนนี้ฉันเข้ามาในคณะแพทย์ศาสตร์แล้วล่ะ ทำไมวันนี้ดูเหมือนวุ่นวายจังเออ...ลืมไปว่าวันนี้มีงานวิจัยชิ้นส่วนกระดูกของมนุษย์นี่ปกติถ้ามีการวิจัยอะไรสักอย่างนักศึกษาคณะนี้จะดูวุ่นวายอย่างนี้แหละไม่รู้จะทำตัววุ่นวายกันทำไมแค่งานวิจัย เฮ้ย...ไปหาโพลเพนดีกว่า
“ทำไมไม่เรียกฉัน” ฉันเริ่มโวยวายหลังจากที่มานั่งข้างๆโพลเพน
“ก็เห็นว่าหลับอยู่เลยไม่อยากเรียก” ข้ออ้างชัดๆ
“เอออย่างนี้ตลอด” ทิ้งตลอดก็รู้อยู่น่ะว่าโพลเพนเนี่ยชอบมาเช้าแต่ก็น่าจะเรียกกันสักหน่อย
“เห็นเท็ปเทนมาหาเธอหน้าคณะน่ะเจอหรือยัง”
“เจอแล้ว” ฉันตอบอย่างเครียดๆ
“แล้วว่าอย่างไงบ้าง” จะตื่นเต้นอะไรนักหนา
“ไม่เห็นจะพูดอะไรเลยเธอมัวปล่าวเนี่ย” จำคนผิดแหงเลย
“เมื่อเช้าฉันยังคุยกับเท็ปเทนเรื่องเธออยู่เลย” แสดงว่าเขามารอฉันตั้งแต่เช้าแล้วหรอมารอแต่ดันไม่พูดเนี่ยน่ะ
“แล้วคุยเรื่องอะไร” ฉันถามต่อ
“แหมสนด้วยหรอ” ทำไมต้องแซวด้วย
“จะบอกไม่บอกฮ่ะ” ฉันเริ่มโมโห
“เห็นบอกว่าทำใจยากมากเลยล่ะที่จะมาบอกรักเธอแล้วก็ต้องกล้ามากๆเลยที่จะพูดกับเธอแล้วก็....”
“พอแล้วฉันเข้าใจแล้ว” ก่อนที่โพลเพนจะพูดต่อฉันจึงพูดแทรกขึ้นมา
“ตกลงเท็ปเทนไม่ได้บอกอะไรเลยหรอ” แค่คุยยังไม่คุยเลยจะให้พูดอะไรได้ล่ะ
“ไม่เห็นจะพูดอะไรเลย” ฉันอุตสาห์รอฟังแต่ทำไมไม่พูดก็ไม่รู้
“คงไม่กล้าบอกมั้ง” น่าจะจริง
“นักศึกษาค่ะเตรียมของกันเสร็จยัง” เสียงอาจารย์ดังขึ้น
“เสร็จแล้วครับ/ค่ะ” เสียงพวกเพื่อนๆร่วมคณะฉันตอบ
“โพลเพนไปก่อนเลยน่ะเดี๋ยวเราตามไป” ฉันบอกก่อนที่จะเดินไปเข้าห้องน้ำ ไหนไปดูหน่อยสิว่าหน้าฉันน่ากลัวขนาดเท็ปเทนไม่กล้าพูดกับฉันเลยหรอเสียดายที่รอฟังอยู่ตั้งนานไม่พูดก็ไม่ต้องพูด
(จบบันทึกบิวเทน)
ความคิดเห็น