คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : The heart cannot torn her 100%
6
The heart cannot torn her
“รุ่นพี่ครับผมปวดหัว” เสียงเท็ปเทนพูดขึ้น
“เป็นอะไรว่ะ” เฮ็กเซนถามเท็ปเทน
“ปล่าวครับ” เท็ปเทนตอบด้วยน้ำเสียงเหนื่อย
“อ้าวไหนบอกว่าปวดหัวไงว่ะ” เดเทนถามถามอย่างงงกับคำตอบของเท็ปเทน
“ปวดหัวจริงปล่าวว่ะไหนจับตัวหน่อยสิ” หลังจากออฟเทนพูดจบก็เอามือไปจับเท็ปเทน
“เป็นไงบ้างว่ะ” เดเทนถามออฟเทน
“ก็ไม่ตัวร้อนนี่หว่า” ออฟเทนตอบ
(บันทึกเท็ปเทน)
“ปวดหัวหรือปวดใจเรื่องยัยแว่นว่ะ” เสียงรุ่นพี่อีเทนแซวผม ปกติผมก็ไม่ได้เป็นคนอ่อนแออะไรขนาดนั้นหรอกน่ะครับแต่ผมปวดหัวกับยัยแว่นนี่แหละไม่รู้เพราะอะไรเหมือนกัน
“ครับผมแค่ปวดหัวกับยัยแว่นแต่ไม่ได้ปวดใจ” ผมไม่ได้ปฏิเสธว่าปวดหัวเรื่องของยัยแว่น
“เป็นอะไรกับบิวเทนป่าวเนี่ย” รุ่นพี่เดเทนถามผม
“ผมว่าผมเริ่มชอบยัยแว่นแล้วล่ะครับรุ่นพี่” ผมบอกความจริงกับทุกคน
“เออ ยัยแว่นค่อยน่าสนกว่ายัยนมเล็กเท่าเม็ดถั่วของไอ้ออฟเทนอีก” รุ่นพี่อีเทนพูดอย่างหาเรื่อง
“เฮ้ยอย่ามาว่ายัยตัวเล็กของกูน่ะโว๊ย” รุ่นพี่ออฟเทนเริ่มโวยวาย ขอบอกว่าคู่นี่ชอบกวนตีนกัน
“ยัยจืดน่ะหรอเออๆแต่ยังดีที่ยัยนี้ไม่ได้เงียบเหมือนยัยตุ๊กตาไร้เสียงของไอ้เฮ็กเซนเห็นแม่งโคตรน่าเบื่อเลยว่ะ” นั้นไงเห็นไหมรามไปถึงมีเทนของรุ่นพี่เฮ็กเซนจนได้ผมบอกแล้วว่ารุ่นพี่อีเทนน่ะชอบหาเรื่อง
“เออใครจะไปดีเหมือนพีเทนล่ะแล้วถ้ามีเทนเหมือนตุ๊กตาก็ดีน่ะสิกูจะได้เอามานอนกอดทุกคืนเลยว่ะ” แทนที่จะโกรธดับเออออไปกับเขาด้วย
“แล้วจะทำอย่างไงต่อว่ะ” รุ่นพี่เดเทนถามผม
“ผมว่าผมจะไปบอกกับบิวเทนตรงๆว่าผมรักเธอดีไหมครับ” ผมถามความคิดเห็นทุกคน
“เฮ้ย!เราเป็นผู้ชายน่ะโว๊ยจะไปบอกรักคนอื่นก่อนได้ไงว่ะ” รุ่นพี่อีเทนพูดอย่างตกใจ
“ใครจะเหมือนมึงว่ะที่จะได้มีผู้หญิงมาบอกรักถึงที่” รุ่นพี่เฮ็กเซนพูดออกแนวด่านิดๆ
“เออถ้าไม่เจอกับตัวมึงไม่รู้หรอก” รุ่นพี่เดเทนด่าเสริม
“ว่าไงครับรุ่นพี่” ผมย้ำคำถามขึ้นอีก
“เออไปเลยลุยโว๊ย” เสียงรุ่นพี่อีเทนเชียร์
“ผมว่าจะเข้าทางโพลเพนน่ะครับเพราะเธอเรียนคณะเดียวกัน” ผมเสนอแนวคิด
“เออดีแต่มึงห้ามยุ่งกับโพลเพนเด็ดขาดน่ะโว๊ยไม่งั้นมึงตายแน่” ขู่ขนาดนี้ใครจะกล้าไปยุ่งล่ะครับรุ่นพี่ออฟเทน
“ครับแน่นอนอยู่แล้วไม่ยุ่ง” ยังไงผมจะพยายามให้ได้สู้ๆ
ณ คณะแพทย์ศาสตร์
ตอนนี้ผมมายืนอยู่หน้าตึกคณะแพทย์ศาสตร์คนเดียวก็แน่ล่ะสิพอผมเอ่ยปากชวนรุ่นพี่ให้มาเป็นเพื่อนผมพวกรุ่นพี่ก็อ้างว่ามีธุระกันเสียหมดทำไงได้ก็ผมมันรุ่นน้องนี่ไม่ใช่รุ่นพี่แต่ก็แหะไปหาบิวเทนดีกว่ามัวแต่อึนแบบนี้คงไม่ได้ประโยชน์หรอก
“นี่นายอยู่คณะวิศวะไม่ใช่หรอแล้วมายืนหน้าคณะแพทย์ศาสตร์ทำไมหรือไม่สบายเป็นโรคอะไรหรือปล่าว” เสียงหนึ่งก็ถามผมขึ้นน่าจะเป็นโพลเพนผมพอจำได้
“ครับนิดหน่อย” ผมมองหน้าโพลเพนที่ตอนนี้ยืนอยู่ข้างหน้า ผมเข้าใจแล้วล่ะทำไมรุ่นพี่ออฟเทนถึงรักเธอและไม่เคยมองผู้หญิงคนไหนนอกจากเธอ แล้วผมก็รู้สึกว่ามีมือใครก็ไม่รู้มาจับหน้าผากผมจนทำให้ผมหันไปดูว่าเป็นใคร
“ตัวก็ไม่ร้อนนิ” เสียงนี่ผมจำได้เลยว่าเป็นใครไม่ต้องดูหน้ายังรู้ว่าเป็นเสียงของมีเทนเธอดูเหมือนตุ๊กตาหิมะแต่ผมว่าเธอน่าจะเป็นเจ้าหญิงหิมะมากกว่าเพราะดูภายนอกเธอเหมือนจะเย็นชาแต่ภายในของเธออ่อนโยนมาก
“ทำไมถึงบอกว่าเป็นทั้งไข้และก็เป็นโรคล่ะ” โพลเพนถามผมอย่างงๆกับผม
“ผมไม่สบายก็เพราะขาดคนดูแล ส่วนเป็นโรคผมเป็นโรคหัวใจระยะ....”
“เป็นโรคหัวใจระยะสุดท้ายหรอ” ผมยังพูดไม่จบโพลเพนก็พูดขึ้นอย่างตกใจ
“ปล่าวครับผมหมายถึงโรคหัวใจระยะขาดเธอไม่ได้น่ะครับ” โอ๊ยอายโคตรทำไมโพลเพนกับมีเทนต้องหน้าแดงด้วย
“เธอคนที่นายพูดถึงอยู่ในคณะฉันใช่ไหม” โพลเพนถามผมอย่างรู้ทันว่าผมคิดอะไร
“เออ...ประมาณนั้นล่ะครับ” ผมตอบไปอย่างอายนิดๆ
“ให้ฉันช่วยไหม” โพลเพนนี่น่ารักจริงมีน้ำใจที่สุด
“โพลเพนจะดีหรอถ้าบิวเทนรู้เราจะ...”
“เหอะน่าถือว่าช่วยสอยเพื่อนลงจากคานก็แล้วกัน” โพลเพนหันไปพูดกับมีเทนและก็ดูเหมือนว่ามีเทนจะเข้าใจ
“ขอบคุณน่ะครับที่จะช่วยเชียร์ผม” ผมยิ้มอย่างมีความหวัง
“จะมาจีบเพื่อนฉันหรอฮ่ะข้ามศพฉันไปก่อนเหอะ” เสียงดุๆของพีเทนโผล่ออกมาจากหลังต้นไม้แล้วก็ตามมาด้วยนอล
“ครับผมขอโทษที่มาจีบบิวเทน” สีหน้าผมเหมือนหมดหวังทันทีหลังจากได้ยินเสียงพีเทน
“พีเทนเลิกเล่นได้แล้วเห็นไหมเท็ปเทนหน้าจ๋อยไปเลย” นอลพูดเหมือนเตือนไม่ให้พีเทนทำอะไรสักอย่าง
“ฮ่าๆๆฉันแค่แกล้งนายเล่นเองไม่ต้องทำเหมือนผิดหวังอย่างงั้นหรอกอย่างไงฉันก็เชียร์เต็มที่” เฮ้ยผมตกใจหมดเลยนึกว่าต้องตายก่อนที่จะได้บอกรักบิวเทน
“ครับผมขอบคุณอีกครั้งนะครับ” หลังจากที่ผมพูดจบก็มองหาบิวเทน
“มองหาบิวเทนหรอ” นอลถามผม
“ครับ” ผมสงสัยจริงๆว่าเธอหายไปไหน
“บิวเทนไม่อยู่หรอกเห็นบอกว่าจะไปทำธุระอะไรสักอย่างนี่แหละ” โพลเพนบอกผม
“นี่นายแห้วอร่อยไหม” จะหาว่าผมกินแห้วหรอผมว่าพีเทนนี่ก็กวนเหมือนกัน
“พรุ่งนี้ลองมาใหม่สิเดี๋ยวจะบอกบิวเทนไว้ให้” โพลเพนพูดอย่างเห็นใจผม
“ครับงั้นผมไปล่ะ” ผมพูดจบก็เดินกลับคณะโดยที่ผมก็คงกินแห้วอย่างที่พีเทนบอกนั้นแหละแต่ยังไงพรุ่งนี้ผมต้องลองใหม่อีกทีมันคงไม่สายหรอกแค่อีกวันเดียวเองเฮ้ย...พรุ่งนี้ก็พรุ่งนี้
(จบบันทึกเท็ปเทน)
ความคิดเห็น