คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : The feeling worries 100%
5
The feeling worries
ณ ห้องพยาบาล
“นี่โพลเพนเป็นอย่างไรบ้าง” พีเทนถามทุกคนหลังจากไปเปลี่ยนเสื้อผ้าที่เปียกน้ำมาแล้ว
“รู้สึกตัวแล้วล่ะแต่คงเพราะเพลียน่ะก็เลยหลับไปน่ะ” มีเทนพูดขึ้นจึงทำให้พีเทนหายกังวลใจ
“ดีนะที่พีเทนลงไปช่วยได้ทันไม่งั้นยัยนี้จะเป็นอย่างไงบ้างก็ไม่รู้ไม่อยากนึกสภาพเลยอ่ะ” บิวเทนพูดอย่างเป็นห่วงเป็นใย
“เฮ้ย...ฉันจะไม่ให้โพลเพนอยู่ชมรมนี้แล้วล่ะคอยดูสิมีแต่เสี่ยงถ้าให้ฉันเสียเพื่อนไปโดยที่ไม่ได้ทำอะไรเลยฉันคงไม่ยอมหรอก” นอลพูดอย่างโมโหนิด
“ใจเย็นๆสินอลมันเป็นอุบัติเหตุไม่มีใครอยากให้มันเกิดเรื่องนี้ขึ้นหรอก” มีเทนพูดห้ามสตินอลไว้ไม่ให้โมโหกว่าเดิม
“นั้นสิเธอก็เห็นอยู่ว่ามันเป็นอุบัติเหตุน่ะ” พีเทนพูด
“อือ...ฉันเข้าใจแล้ว” เหมือนนอลจะเข้าใจคำพูดของมีเทนกับพีเทน
(บันทึกโพลเพน)
ฉันรู้สึกตัวขึ้นแต่ก็เมื่อยๆที่ขาอยู่นะตอนนั้นฉันรู้สึกว่าขาชากระดิกไม่ได้สงสัยตะคริวกินล่ะมั้งแล้วต่อจากนั้นฉันก็ไม่รู้สึกตัว เอ๊ะ?ทุกคนหายไปไหนกันหมดทิ้งฉันไว้ที่ห้องพยาบาลคนเดียวฉันกลัวน่ะทำไมไม่มีคนอยู่เป็นเพื่อนฉันเลยล่ะ
“แอ๊ด...” เสียงประตูเปิดออกแล้วฉันก็หันไปที่ต้นเสียงเพื่อดูว่าใครมาเผื่อจะเป็นพวกเพื่อนๆฉันก็ได้ แต่เอ๊ะ! เดี๋ยวไม่สินั้นพี่แอมนี่มาทำไมแฮะ
“เออ พี่แอมมีอะไรหรือปล่าวค่ะ” ฉันถามหลังจากพี่แอมมายืนข้างๆฉัน
“พอดีพี่แข่งเสร็จเลยแวะมาดูน้องโพลเพนน่ะว่าเป็นอย่างไงบ้าง” ดูเหมือนเป็นห่วงจังแฮะ
“ค่ะไม่เป็นอะไรมากแล้วแค่เมื่อยนิดหน่อยน่ะค่ะ” ฉันตอบแล้วก็ยิ้มให้ว่าไม่เป็นอะไรจริงๆ
“พี่มีอะไรอยากบอกน้องโพลเพนน่ะ” หน้าพี่แอมดูจริงจังมาก
“มีอะไรหรือปล่าวค่ะ” ฉันถามอย่างสงสัย
“เป็นแฟนพี่ไหมพี่อยากจะปกป้องโพลเพนน่ะ” ฉันรู้สึกว่าเหมือนกำลังเดินตกเหวลึกเลยล่ะไม่น่าเชื่อจะมีคนชอบฉันด้วยแต่ดันไม่ใช่ผู้ชายแต่เป็นผู้หญิงอยากจะบ้าตาย
“พี่แอมค่ะฉันขอปฏิเสธน่ะค่ะคือ...คือฉันมีคนที่ฉันรักแล้วค่ะ ขอโทษนะค่ะพี่แอมที่ฉัน....”
“ไม่เป็นไรงั้นพี่ไปล่ะแล้วดูแลตัวเองดีๆด้วยน่ะพี่เป็นห่วง” พี่แอมพูดขัดฉันขึ้นเห็นแล้วสงสารพี่แอมจังดูหน้าพี่แอมเศร้ามากเลยแหละ
“ฟื้นแล้วหรอ” นอลถามฉัน หลังจากที่พี่แอมออกไปไม่นานพวกเพื่อนๆฉันก็มาทันที
“อือ เมื่อยจัง เออ...ว่าแต่ใครช่วยฉันหรอ” ฉันถามทุกคน
“ฉันเองไม่รู้จริงๆลงไปช่วยได้ไงขนาดยัยนอลว่ายน้ำออกจะเก่งยังไม่คิดจะช่วยเลยแฮะ” จริงด้วยสินอลว่ายน้ำเก่งกว่าพีเทนอีกทำไมไม่ลงไปช่วยฉัน
“อ้าวใครให้พีเทนลงไปก่อนฉันล่ะ” นอลพูดแบบงอนๆ
“เออๆใครช่วยก็เหมือนกันนั้นเหละแกไม่ตายก็ดีแค่ไหนแล้ว” พีเทนพูด
“แต่อย่างไงก็ขอบใจพวกเธอน่ะที่ช่วยฉัน” ฉันพูดอย่างสำนึกบุญคุณ
“ก็เราเป็นเพื่อนกันนี่ เพื่อนจะทิ้งเพื่อนได้อย่างไง” คำพูดของมีเทนทำให้ฉันรักพวกนี้จังเลย
“นั่นสิเราเพื่อนกันน่ะโว๊ย” อ้าวบิวเทนมาด้วยหรอนึกว่าไม่มาเพราะรายนี้มาที่ไรโวยวายตลอด
“ถ้าโพลเพนตื่นแล้วงั้นเรากลับหอกันเหอะนี่ก็ใกล้จะมืดแล้ว” นั้นสินอลพูดก็ถูกกลับกันดีกว่าใกล็มืดแล้ว
ณ หอพักหญิง ห้องโพลเพน
ตอนที่พวกเราเดินกลับหอฉันได้เล่าเรื่องของพี่แอมที่มาขอฉันเป็นแฟนให้พวกเพื่อนฉันฟังตอนแรกเพื่อนๆฉัยโวยวายกันใหญ่เลยแต่พอฉันบอกว่าฉันปฏิเสธไปพวกนี้ก็ทำท่าเหมือนจะโล่งใจ นี่แหละจึงเป็นเหตุให้พวกเพื่อนฉันเข้ามานอนห้องฉันกันหมดเลยโดยให้เหตุผลกับฉันว่าเป็นห่วงฉัน
“โพลเพนนอนได้แล้วเดี๋ยวไม่สบายหรอก” บิวเทนพูด
“ตกลงต้องนอนแบบนี้จริงหรอ” มีเทนถาม
“อือนอลและฉันนอนบนเตียงส่วนที่เหลือนอนฟูก” บิวเทนชี้แจง
“ทำไมเป็นอย่างงี้อ่ะทำไมไม่ให้โพลเพนนอนบนเตียงอ่ะเธอกับนอลป่วยหรอ” พีเทนพูดอย่างเป็นห่วงฉันแล้วก็ออกกวนนิดๆ
“ก็จับฉลากแล้วก็ต้องเป็นไปตามนั้น” บิวเทนพูดเชิงผู้ชนะ
อะไรว่ะก็เห็นอยู่ว่าโพลเพนไม่สบายทำไมไม่ให้นอนบนเตียงฮะ” เอาล่ะของพีเทนเริ่มขึ้นแล้ว ขอบอกเลยว่าคู่นี้ชอบเถียงกันบ่อยๆ
“อ้าวพีเทนก็จับฉลากแล้วนี่หว่า” บิวเทนเริ่มขึ้นเสียง
“เดี๋ยวฉันไปนอนข้างล่างเองก็ได้โพลเพนขึ้นมานอนบนเตียงก็ได้” นอลก็อย่างนี้ประจำชอบเสียสละ
“ไม่ไหนๆนอนแล้วก็ลงมานอนฟูกกันให้หมดนี่แหละให้โพลเพนนอนคนเดียวบนเตียงอย่างงี้แหละยุติธรรมที่สุด” ก็รู้น่ะว่าเป็นห่วงแต่ทำไมต้องเรื่องมากด้วย
“เออลงไปนอนฟูกก็ได้” สุดท้ายบิวเทนก็ลงไปนอนฟูกส่วนบนเตียงน่ะหรอฉันนอนคนเดี๋ยว
(จบบันทึกโพลเพน)
(บันทึกออฟเทน)
“โอ๊ย” ผมตะโกนออกมาทำไมมันร้อนใจอย่างนี้ว่ะโพลเพนจะเป็นอย่าไงบ้างว่ะ
“มึงจะตะโกนทำไมว่ะไอ้ออฟเทนแม่งโครตหนวกหูว่ะ” เสียงไอ้อีเทนด่าผม
“กูเป็นห่วงยัยตัวเล็กว่ะ” ผมพูดอย่างร้อนรน
“กูถามจริงๆเหอะว่ามึงชอบยัยจืดนั้นหรอว่ะ” ทำไมไอ้อีเทนมันถามผมตอนนี้ว่ะ
“เออ มึงก็รู้อยู่ยังจะมาถามอีก” ผมรู้ว่าพวกมันรู้แล้วว่าผมชอบโพลเพน
“แล้วไอ้แอมว่ะ” เออจริงด้วยสิแล้วไอ้แอมล่ะไอ้เดเทนน่ะมึงทำไมต้องทำให้กูเครียดด้วยว่ะ
“สนอะไรว่ะถ้ามึงเป็นห่วงนักมึงก็ไปหาสิว่ะไม่เห็นยากเลยเดี๋ยวพวกกูไปเป็นเพื่อน” นั่นสิเป็นห่วงก็แค่ไปหาก็จบ
“นั้นสิครับรุ่นพี่” เฮ้ยไปก็ไปว่ะ
ตอนนี้เวลาประมาณ 22.00 นาฬิกา พวกผมก็มายืนอยู่หน้าห้องของโพลเพน จะทำอย่างไงดีว่ะจะเข้าไปดีไหมคงไม่เป็นอะไรหรอกมั้งพวกเพื่อนผมก็มาด้วยอย่างไงก็ไม่ซวยคนเดียวหรอกเอาว่ะไอ้ออฟเทนแค่เข้าไปดูยัยตัวเล็กแล้วก็รีบออกมาแค่นี้ก็จบ
“ใช้ลูกบิดยี่ห่ออะไรว่ะแม่งไขโคตรง่ายเลยว่ะ”
ตอนนี้พวกผมก็เข้ามาในห้องยัยตัวเล็กได้สำเร็จอย่างง่ายดายโดยไม่ต้องบอกว่าฝีมือใครก็ไอ้คนที่พูดเมื่อกี้แหละจะเป็นใครไปได้นอกจากไอ้อีเทนมันแม่งโคตรเซียนเลยล่ะ
“ยัยตัวเล็กอยู่ไหนว่ะ” ผมพูดเบาๆ
“เฮ้ย! รุ่นพี่ออฟเทนโพลเพนไม่ได้นอนคนเดียวนี่แต่ครบทั้งห้าคนเลยนิครับ” จริงด้วยว่าแล้วว่าทำไมห้องมันดูเล็กๆก็ดันเล่นมานอนกันซะเต็มพื้นที่ขนาดนั้น
“พวกนี้เป็นห่วงเพื่อนขนาดนี้เลยหรอว่ะ” เดเทนพูด เฮ้ยนั้นโพลเพนนี่นอนกอดตุ๊กตาโคตรน่ารักเลยอ่ะ
“ยัยนวมแดงเวลาหลับแล้วก็น่ารักดีแฮะชักอดใจไม่ไหวแล้วสิว่ะ” ไอ้นี่เริ่มหื่นอีกแล้วไหนบอกว่าไม่ชอบว่ะอาการมันบ่งบอกชัดๆว่าชอบเสียขนาดนั้น
“มึงจะทำอะไรว่ะ” เสียงไอ้เฮ็กเซนพูดเตือนไอ้อีเทนทีกำลังจะก้มไปหอมแก้มพีเทน
“ทำอย่างงี้ไงว่ะ” พอมันพูดจบก็ก้มลงไปหอมแก้มพีเทนทันที เวรล่ะถ้าพีเทนตื่นล่ะมึงได้ตายกันทั้งหมดนี่แน่
“รุ่นพี่ครับเรากลับกันได้ยังครับก็รู้แล้วว่าโพลเพนไม่เป็นอะไร” เท็ปเทนพูด
“เดี๋ยวก่อนไอ้อีเทนยังหอมได้เลยแล้วทำไมพวกเราจะหอมไม่ได้ว่ะ” นั้นไงจริงของไอ้เดเทนมาทั้งทีต้องมีของติดตาติดใจบ้างสิ
“งั้นจัดการของใครของมันก็แล้วกัน” ไอ้เฮ็กเซนก็เป็นไปกับเค้าด้วยแฮะหลังจากที่มันพูดจบพวกเราก็ก้มลงไปหอมแก้มหวานใจของแต่ล่ะคนโดยที่ไอ้อีเทนก็หอมซ้ำอีกหนด้วย
ตอนนี้พวกผมก็กลับห้องของตัวเองกันหมดแล้ว ผมก็ได้นั่งอยู่ในห้องของตัวเองเพื่อคิดทบทวนในสิ่งที่เกิดขึ้นผมคิดว่ารักของผมคือความเผลอฝันผมหรอกตัวเองเสมอมาว่าไม่ได้คิดอะไรกับโพลเพนแต่ใจจริงผมก็รักเธอคนเดียวนะเพราะโพลเพนคือคนที่ผมต้องการที่สุดผมอาจจะดูไม่เคยสนใจแต่คิดอีกทีผมก็ขาดโพลเพนยัยตัวเล็กของผมไม่ได้ แต่ผมก็ต้องกลั้นอารมณ์ข่มใจที่จะไม่รักเธอทำไมมันต้องเป็นแบบนี้กับผมด้วยว่ะ
(จบบันทึกออฟเทน)
ความคิดเห็น