คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : She is the inspiration 100%
3
She is the inspiration
“โอ้ย ทำไมวุ่นวายอย่างนี้ว่ะ” เดเทนพูดแบบหงุดหงิด
“กูไม่เห็นจะวุ่นวายตรงไหนเลย” ออฟเทนตอบเดเทน
“พวกมึงจะแห่กันมานอนห้องกูทำไมว่ะ ห้องพวกมึงไม่มีกันหรือไงว่ะ”เดเทนอารมณ์เสียเข้าไปใหญ่
“มีแต่กูไม่อยากนอน” อีเทนพูดอย่างอึมครึม
“แล้วทำไมไม่ไปนอนห้องพวกมึงกันว่ะกูไม่เข้าใจจริงๆ” หน้าตาของเดเทนตอนนี้เหมือนหนักอกหนักใจ
(บันทึกเดเทน)
“กูเหงา” นี่คือคำตอบสั้นๆของไอ้เฮ็กเซน มันเป็นอะไรมากปล่าวว่ะร้อยวันพันปีไม่เห็นมันจะเหงา
“เฮ้ยไอ้เท็ปเทนหยุดเล่นขลุ่ยกูเลยแม่งกูบอกว่าอย่าเล่นไง” ผมต้องสั่งห้ามไอ้เท็ปเทนไอ้นี่ซนเป็นบ้าเลย
แต่ก็ยังดีที่ไอ้อีเทนและไอ้ออฟเทนมันแค่นั่งเฉยๆ แต่เดี๋ยวน่ะพึ่งชมอยู่เมื่อกี้ตอนนี้พวกมันดันนอนที่เตียงของผมไม่รู้จริงๆเลยว่ามันสองคนไปอดหลับอดนอนมาจากไหนว่ะถึงได้หลับเป็นตายขนาดนั้น เฮ้ย..ไอ้พวกนี้มันเป็นอะไรถึงได้มานอนห้องผมด้วยผมไม่เข้าใจเลยจริงๆ แถมแต่ละคนยังมากันแบบครบสูตรอีกด้วย ในชุดนอนแล้วก็หมอน 1 ใบ ดีน่ะที่พวกมันไม่ขนผ้าห่มมาด้วยไม่อย่างนั้นผมว่าพวกมันคงอพยพมาอยู่กับผมเป็นแน่ เฮ้ย...แล้วจะนอนอย่างไงกันหมด คิดแล้วก็หนักใจที่มีเพื่อนอย่างพวกมันดูแต่ล่ะตัวสิทำอย่างกับเป็นห้องมันซะเอง ...เฮ้ย
“นี่ยังทำโปรมแกรมสร้างบ้านไม่เสร็จอีกหรือไงฮะ” เสียงไอ้เฮ็กเซนเรียกสติผมกลับคืนมา
“เสร็จแล้ว แค่เช็คดูความเรียบร้อยน่ะ เออ...แล้วพวกมึงนึกอย่างไรมานอนห้องกู”
“มีหลายข้อว่ะ” นึกว่าไอ้ออฟเทนมันจะหลับไปแล้วที่ไหนได้มันยังไม่หลับ
“แล้วมันคืออะไรว่ะที่บอกว่าหลายข้อ” ผมถามอย่างสงสัย
“คืออย่างนี้ครับรุ่นพี่ข้อ 1 ป้องกันปัญหารุกรานชาติครับ”
“ปัญหาระดับชาติอะไรว่ะไอ้เท็ปเทนฟังแล้วกูไม่เข้าใจ” ผมทบทวนคำพูดของมันแต่อย่างไงผมก็ไม่เข้าใจอยู่ดี
“ก็เมื่อตอนเย็นรุ่นพี่อีเทนไปทะเลอะกับพีเทนมา เดี๋ยวพี่เค้าจะคุมอารมณ์ไม่อยู่แล้วจะบุกเข้าห้องเธอน่ะสิ ส่วนข้อ 2 ผมกลัวรุ่นพี่อีเทนจะเข้าห้องผิดก็ห้องของพีเทนดันอยู่ห้องเดียวกับมีเทน นอล โพลเพนและก็ยัยแว่นบิวเทนน่ะสิ” อ๋อข้อ 2 ของมันมีเหตุผลอยู่
“ข้อที่ 3 ถ้าปัญหาในข้อที่ 1 กับข้อที่ 2 เกิดขึ้น แล้วปัญหาข้อที่ 3 ก็จะตามมานั่นคือ หายะนะงัย” ผมว่าไอ้เฮ็กเซนก็มีเหตุผลอยู่เหมือนกัน
“แล้วข้อ 4 มันคืออะไรวะ” ตกลงเรื่องนี้ผมไม่รู้อยู่คนเดียวใช่ไหมไอ้พวกเพื่อนเวรมีอะไรไม่เคยบอก
“ส่วนข้อที่ 4 มึงก็รู้ว่าพวกเราก็อดไม่ได้ที่จะให้ทั้ง 3 ข้อเกิดขึ้น แต่ถ้ามานอนรวมกันแบบนี้เผื่อจะช่วยห้ามๆกันได้” คำว่าห้ามที่ไอ้เฮ็กเซนพูด ผมว่ามันไม่จริงหรอก ถ้าหากได้ทำอย่างข้อ 1 กับข้อ 2 แล้ว ผมว่าเปลี่ยนจากห้ามมาเป็นยุยงส่งเสริมกันเสียมากกว่าก็รู้อยู่ว่าพวกผมน่ะลงได้เริ่มแล้วก็หยุดยาก
“แล้วทำไมต้องเป็นห้องกูตลอดเลยว่ะ มีเรื่องทีไรพวกมึงก็มาห้องกูตลอดแล้วแถมกูก็ยังรู้เป็นคนสุดท้ายเสมอ” ผมถามไอ้เฮ็กเซน “ก็ห้องมึงอยู่ใกล้ห้องกูที่สุด แล้วอีกอย่างกูก็เหงาที่จะนอนคนเดียวด้วยว่ะ” ผมคงทำได้แค่จำใจและก็จำทำสินะ
“ไอ้ออฟเทน ไอ้ออฟเทน แล้วเหตุผลของพวกมึงล่ะ” หลังจากผมพูดเสร็จก็หันไปถามมัน 2 คน แต่เฮ้ย...พวกหลับไปแล้วนี่ แสดงว่าตอนนี่ก็มีแค่ผมกับไอ้เฮ็กเซนนะสิที่ยังไม่หลับ พวกมันจะไม่เกรงใจเจ้าของห้องกันบ้างหรือไงวะ
“พวกมันหลับตั้งแต่ปัญหาข้อที่ 3 แล้ว”
“กูล่ะเบื่อพวกมัน แล้วก็มึงจริง เฮ้ย...” จะพูดอย่างไงพวกมันก็คงไม่สนผมอยู่ดี
“อ๋อ กูอยากจะถามมึงมาตั้งนานแล้ว ทำไมมึงถึงตั้งโต๊ะทำงานหันไปทางกระจกเลื่อนแทนที่จะหันเข้าหาไฟ แล้วอีกอย่างตรงนั้นก็ตรงข้ามกับหอพักหญิงด้วยว่ะ” มันก็พูดเกินไปหอพักหญิงก็ห่างไกลกับหอพักชายพอสมควรประมาณว่าเห็นว่าแค่เป็นรูปร่างตึกน่ะไม่ได้เห็นชัดอะไรขนาดนั้น
“กูก็ไม่รู้เหมือนกันพอเหนื่อยมาแล้วมานั่งทำงานตรงโต๊ะนี้มันหายเหนื่อยและมันก็ทำให้กูมีกำลังใจที่จะทำงานว่ะ” คงประมาณว่าไม่เห็นหน้าแต่ขอแค่ได้เห็นตึกที่นอลอยู่ก็พอใจแล้ว (แหวะหวานไป)
“มึง เว้อเกินไปหรือปล่าววะ ถ้ามึงไปทำงานในห้องนอลอย่างนั้นมึงไม่ได้เกรดนิยมเลยหรือไง” มันก็พูดเกินไป
“เออ ถ้าเป็นอย่างที่มึงพูดกูจะไปเดี๋ยวนี้เลยละว่ะ” ผมพูดแบบขำนิดๆเพราะผมรู้ว่ายังไงมันคงไม่เห็นด้วยกับผมอยู่แล้ว
“ตามใจ ถ้ามึงไปกูจะไปด้วยแต่ต้องเข้าคนละห้องส่วนไอ้พวกที่เหลือก็ทิ้งไว้ที่นี้แหละ” ผมพูดเล่นแต่มันเอาจริงแฮะ ร้ายเงียบจริงๆไอ้เฮ็กเซน
“เฮ้ย!พวกมึงจะไปไหนกันว่ะกูไปด้วย”
“พวกมึงเนี่ยเรื่องชั่วๆแบบนี้ตื่นแม่งโคตรเร็ว แต่พอตื่นไปเรียนเนี่ยแม่งโคตรช้า” เหมือนจะด่าตัวเองนิดๆแฮะ แต่ผมขอบอกว่าขนาดเอาช้างมาฉุดพวกมันก็ไม่ตื่น ไอ้ออฟเทนไอ้อีเทนไอ้พวกนี้เนี่ยเวลาจะหลับก็หลับพร้อมกันพอตื่นก็เสียกตื่นพร้อมกัน
“ทำไมวะก็คนมันหูดีแล้วอีกอย่างกูก็อยากเปลี่ยนบรรยากาศในการนอนว่ะ” ไอ้อีเทนพูดทำให้ผมนึกถึงปัญหา 4 ข้อนั้นเลย แต่ถ้ามผมไปไอ้พวกนี้ต้องตามผมไปแน่เลยแล้วผมจะไปดีไหมเนี่ย
“ผมว่าพวกรุ่นพี่นี่ก็พอๆกันเลยนะไม่มีใครห้ามๆกันเลยนะครับ” ไอ้เท็ปเทนพูดด้วยน้ำเสียงง่วงๆ
“อ้าวมึงตื่นตอนไหนวะ” ผมถามไอ้เท็ปเทน ถ้าเกิดมันตื่นมานานแล้วอย่างนี้มันคงรู้แผนการของผมกันหมดแล้วสินะ
“ผมได้ยินตั้งแต่รุ่นพี่เดเทนกับรุ่นพี่เฮ็กเซนพูดถึงเกรดนิยมแล้ว” ไอ้เท็ปเทนพูดขณะที่กำลังคิดอะไรบางอย่างขึ้น “งานนี้ผมขอไปแจมด้วยได้ไหมครับ”
“มันไม่ใช่เรื่องของเด็กไม่ให้แจมโว๊ย” ผมพูดอย่างชัดเจน
“ผมโตแล้วนะโตพอที่จะรู้ว่าอะไรเป็นอะไรแล้วก็โตพอที่จะรู้ว่าห้องใครเป็นห้องใครด้วย รุ่นพี่ไม่ต้องห่วงผมหรอกแล้วก็ไม่ต้องหวงขนาดนั้นผมโตแล้วผมขอบอกเลยว่าพวกนั้นไม่ได้ครึ่งของยัยแว่นผมหรอก” มันพูดเป็นชุดเลยจนทำให้พวกผมอึ่งกับคำพูดของมันว่าโตแล้วจริงๆ
“ยัยบิวเทนเนี่ยนะแค่เดินผ่านหน้าห้องยังไม่อยากเดินผ่านเลย” ไอ้อีเทนพูดอย่างรังเกรียดบิวเทน
“เฮ้ย! พวกมึงจะทำกันจริงๆไงว่ะ” เฮ็กเซนพูดขึ้นหลังจากเงียบไปตั้งนาน
“แล้วมึงไม่อยากไปหามีเทนหรือไงว่ะ” อีเทนถาม
“ไปก็อยากไป แต่......”
“แต่อะไรว่ะ”
“แล้วถ้าเข้าห้องไปแล้วพวกนั้นจะมองเราว่ายังไงว่ะ หื่น กาม ลามก หรือโรคจิตว่ะ” ไอ้เฮ็กเซนพูดให้เหตุผล
“เออว่ะลืมคิดข้อนี้ไป ถ้าพวกเราทำเรื่องบ้าๆแบบนั้นขึ้น พวกเราคงไม่กล้าที่จะมองหน้าพวกนั้นแน่เลย” ทุกคนเริ่มคิดกับคำพูดที่ผมพึ่งพูดออกไป
“ถ้าไม่ไปกันงั้นกูนอนก่อนล่ะแต่ถ้าไปอย่าลืมเรียกก็แล้วกัน” ไอ้ออฟเทนพูดจบมันก็หันกลับไปนอนที่เดิมแล้วก็พร้อมกับไอ้อีเทนกับไอ้เท็ปเทนก็หันไปนอนที่เดิมของมัน
“เฮ้ย...” ผมถอนหายใจอย่างแรงๆแล้วผมก็กลับไปทำงานต่อส่วนไอ้เฮ็กเซนนั้นหรอเห็นมันอ่านหนังสืออยู่ข้างๆผม ส่วนที่เหลืออีก3ตัวก็หลับสนิทไปแล้ว เฮ้ย...สุดท้ายไอ้พวกนี้ก็นอนห้องผมอยู่ดีเวรจริงๆแล้วคืนนี้ผมจะนอนที่ไหนล่ะเนี่ย....
(จบบับทึกเดเทน)
ความคิดเห็น