คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : จำได้มั้ย?
ตอนที่5
ยังเก็บรักนั้นอยู่ในหัวใจเธอจะรู้มั้ยฉันยังคง
พร่ำเพ้อ หลับตาทุกครั้งก็ยังเห็นเพียงแต่เธอ
คนทุกคนรู้วันเกิด…แต่ไม่รู้วันตาย…
ชนัญญาและณัฐณิชาที่เพิ่งตื่นใส่ชุดนักศึกษาจัดผมให้เรียบร้อย
ครั้นพอจะออกจากบ้านก็มีเด็กสาววัยมัธยมปลายหนึ่งคน
ยืนยิ้มกว้างโบกไม้โบกมือเหมือนรอพวกเธออยู่
“สมายด์ มีอะไรรึเปล่า”ณัฐณิชาเอ่ยถาม
โสรญายิ้มเล็กน้อยแล้วหันไปสวัสดีณัฐณิชาก่อนจะบอกธุระตัว
“ค่ะ พี่บิวกับพี่มุกพอจะมีตาไก่ที่ใช้แม็คเอกสารรึเปล่าคะ พอดียิ้ม
ส่งเอกสารชุดๆแล้วมันใหญ่ แม็คของยิ้มติดไม่พอน่ะค่ะ”
โสรญาทำเสียงออดอ้อนแล้วบิดตัวไปมาทำให้สองสาวเอ็นดู
ยิ่งขึ้น ชนัญญาลูบหัวโสรญาเบาๆ
“มีสิๆ เดี๋ยวรอแป๊ปนะจ้ะ” ชนัญญาล้วงมือเข้าไปในกระเป๋าถือสีดำแล้วยื่นตาไก่จำนวนหนึ่งกระปุกให้กับเด็กสาว
“ขอบคุณนะคะ พี่ใจดีที่สุดเลย”
“งั้นพี่สองคนขอตัวก่อนนะสมายด์”
“ได้ค่ะ โชคดีนะค่ะยังไงก็ขอบคุณอีกครั้งนะคะ”
หลังจากที่ชนัญญาเดินไปกับณัฐณิชาแววตาของโสรญาก็แปรเปลี่ยนเหมือนสั่งได้จากรอยยิ้มใสซื่อกลายมาเป็นยิ้มมุมปาก
นิ่งๆแววตาใสซื่อก็แปรเปลี่ยนเป็นแววตาที่เบิกกว้างจ้องเขม็ง
ไปที่ทางของชนัญญาอย่างไม่พอใจแล้วเดินหายเข้าไปในบ้าน
บางทีสุภาษิตที่ว่า’น้ำนิ่งไหลลึก’อาจจะเป็นจริงก็ได้…
ในหมาลัยช่วงเช้าไม่ได้มีคนน้อยเหมือนในความคิดหรอก…
รุ่นพี่นั่งเคร่งเครียดกับการอ่านหนังสือเหมือนจะไปสอบ
ชนัญญาและณัฐณิชามองหาใครบางคนที่มักไม่ค่อยได้
ปรากฏตัวนักเพราะเป็นนักเรียนแลกเปลี่ยนที่เพิ่งกลับจากการ
ไปที่อัมเมริกามาหมาดๆ นั่นคือเฟรม สุภัคชญา สาวสวย
ขาวโอโม่ ที่มีเสียงแหบแต่ฟังดูน่ารักพิกลที่เคยได้ทุนแต่น่าประหลาดใจมีโอกาสที่ใครๆหลายคนอยากได้ไม่แต่กลับกัน สุภัคชญาถึงมาเรียนที่นี่
“ฮัลโหลเพื่อนสาววววว”
“เฟรมมาแล้วๆ”
ชนัญญาหันไปตามเสียงณัฐณิชาก็ต้องยิ้มกว้าง สามสาวเข้าไปกอดกันกลมเกลียวแกล้งกันเล็กน้อยตามประสาเพื่อนที่ไม่ค่อยได้เจอกันสักเท่าไหร่
“ไง กลับมาไทยทั้งที เปลี่ยนจากกินเบอร์เกอร์ไปกินส้มตำกันป่ะ"ชนัญญาทักทายแกมเหน็บแหนม
“ก็ยังหรอก แต่ไม่นานคงได้เข้าถ้าทำภารกิจสำเร็จ”
สุภัคชญาพูดเป็นปริศนาทำให้คนฟังสองคนขมวดคิ้วไปตามๆกัน
“ภารกิจอะไรของแก”ณัฐณิชาถาม
“ช่างมันเถอะยังไงสักวันพวกแกก็รู้เองแหละมันก็เหมือนๆกับเหตุผลที่ฉันมาเรียนที่แหละ เออ ฉันไปก่อนนะเดี๋ยวเจอกันอีกที”
สุภัคชญาเอ่ยแล้วยิ้มปริศนาก่อนจะโบกมือลาแล้วหายไปในตึกเรียน
“อะไรของมันน่ะ”
ชนัญญาแอบเสียวสันหลังอีกครั้งดูเหมือนจะกลัวจนตัวเองต้องเข้าไปเกาะแขนของณัฐณิชาและสร้างควารมแปลกใจให้อีกฝ่าย
สุภัคชญามองชนัญญาด้วยแววตานิ่งๆ ปากก็ทำเฉยเมินแต่หากมองในดวงตาเป็นดวงตาของคนรอคอยอะไรบางอย่าง
บางทีสุภาษิตที่ว่ารู้หน้าไม่รู้ใจอาจเป็นจริงก็ได้นะ…
ชนัญญาเดินอย่างลั้นลาความกลัวเมื่อสักครู่หายไปจากใจ
แต่เมื่อเจอใครบางคนก็ยิ่งยิ้มกว้างจนปากจะฉีกถึงรูหู
เดินเหมือนเด็กเข้าไปคุยกับวรกรทันที
“พี่กั้งค่ะ…”
“อะไรของเธอ”วรกรมองหน้าอีกฝ่ายด้วยความแปลกใจ
“วันนี้เราไปทานข้าวกันมั้ยค่ะ”
“ฉันไม่ว่าง”
“งั้นนี่ฉันเอาไอ้นี่มาให้…”
ชนัญญาล้วงกระเป๋าสีดำอีกครั้งเพื่อควานหาของสำคัญ
“อะไรน่ะ”อีกฝ่ายขมวดคิ้วด้วยความแปลกใจ
“พวงกุญแจค่ะ บิวทำมาให้เป็นรูปพี่กั้งอันนี้บิวให้”
ชนัญญาชูพวงกุญแจที่มีรูปวรกรแปะอยู่และมีสติ๊กเกอร์ภาษาอังกฤษแปะเอาไว้สั้นๆว่า’Bew love kang’
“เอ่อ ขอบใจนะยัยน้องบิว”
ชายหนุ่มมองด้วยความเคอะเขิน ในความตรงไปตรงมาของ
หญิงสาวที่ยิ้มเห็นฟันครบทุกซี่ วรกรรับมาแล้วผูกไว้กับ
สร้อยคอรูปดาว ชนัญญาเห็นแล้วก็ยิ่งดีใจไปกันใหญ่
ปรบมือรัวแล้วหยิบอีกอันที่เป็นคู่เป็นรูปของชนัญญาเอง
มีสติ๊กเกอร์ปะว่า’Kang love bew’ แล้วหญิงสาวก็ใส่เข้าที่คอของตัวเอง
“ขอบคุณนะค่ะพี่กั้ง”
“ว่าแต่เธอน่ะ…ทำไมถึงชอบฉัน”
“จำไม่ได้หรอค่ะ…”
“อะไร?”
“พี่กั้งเคยช่วยอะไรบิวไว้น้า”
และเรื่องเมื่อวันรายงานตัวก็พรั่งพรูออกจากปากของชนัญญา
วันรายงานตัว
ชนัญญายังไม่ได้เข้าไปในมหาลัยคั่งทำสมาธิที่ป้ายรถเมล์หน้ามหาลัยท่องกับตัวเองซ้ำๆซากๆ
“อย่าตื่นเต้นสิไอ้บิว”
ชนัญญาตบแก้มตัวเองเบาๆ ขณะเดียวกันชายคนนึงรูปร่าง
สูงใหญ่เดินเข้ามาชุดกระเป๋าสีดำของชนัญญา!
ชนัญญาลืมตามองทุกอย่างที่เกิดขึ้นอย่างรวดเร็ว
พลางเข้าไปดึงกระเป๋าของตัวเองออกมาเพราะในนั้นมันมีรูปของคุณยายของชนัญญาที่เสียไปเป็นรูปสุดท้าย
มันจะเอาไปไม่ได้เด็ดขาด!
ผลัวะ
“โอ๊ย”
ชนัญญาจับที่ท้องตัวเองซึ่งถูกต่อยจากชายนิรนามที่ตอนนี้กำลัง
จะวิ่งหนีไปแต่ฟ้าเข้าข้างชนัญญา
“เฮ้ย มึงรังแกผู้หญิงอ่อ”
คนที่เพิ่งมาใหม่ไม่ใช่ใครที่ไหน เขาคือวรกรที่บยังเอิญกำลังจะเข้ามหาลัยพอดี วรกรชกเสยคางชายนิรนามจนได้กระเป๋าคืนมา
แม้ชายนิรนามจะหนีหายไป วรกรเดินเข้าไปหาชนัญญาที่นั่งจุกท้องอยู่แล้วยื่นกระเป๋าให้ ชนัญญามองตามมือที่ยื่นกระเป๋าให้แล้วยิ้มดีใจ
“ขอบคุณมากๆเลยนะค่ะ ขอบคุณจริงๆ พี่ชื่ออะไรหรอค่ะ”
“พี่ชื่อกั้งครับ”
เมื่อได้ยินคำพูดจากปากของเด็กสาวก็ร้องอ๋อขึ้นมาแล้วมองเด็กสาวยิ้มๆ ชนัญญาก็ยิ้มตอบวรกร
บางทีที่เขาสองคนได้เจอกันอาจเป็นพรมลิขิตก็ได้นะ….
สวัสดีค้า แขไขจรัสมาแล้ววว
ตอนนี้สาวกกั้งบิว นะค่ะ มีตัวละครเพิ่มด้วย
เอ๊ะใครกันนะจะร้าย บอกเลยเมื่อวัประกาศผล
ไรต์อยู่อิมแพ็ค ดีใจกับพี่กั้งด้วยนะแต่เค้าเชียร์พี่เต้
5555 ขอให้ถึง30เม้นนะเออ
ความคิดเห็น