คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : มีดที่แทงมิดด้าม
ตอนที่ 4
ฝันร้ายในคืนนี้ทำให้ฉันกลัว
ใจเหมือนแตกออกเป็นเสี่ยงๆ
“บิว…ช่วงนี้ลูกเป็นอะไรรึเปล่า พอตะวันตกดินก็เอาแต่หมกตัวอยู่แต่ในห้อง เหม่อลอย พอรุ่งเช้าก็รอให้มีคนตื่นมาเยอะค่อยออก”
มารดาลูบศีรษะของชนัญญาด้วยแววตาเศร้าๆ การที่คนเป็น
พ่อแม่การได้เห็นลุกสาวตัวเองหม่นหมองมันเจ็บปวดยิ่งกว่ามีมีดที่ลับไว้อย่างแหลมคมมาทิ่มแทงในจิตใจ
“มีอะไรบอกพ่อกับแม่มาสิ”บิดาของชนัญญาเอ่ย
ชนัญญานั่งนิ่งรู้สึกไม่อยากทานข้าวต้มที่อยู่ตรงหน้า เกิดความคิดในใจมากมาย
การโกหกพ่อแม่เป็นบาป…
การพูดความจริงแล้วพ่อแม่ทุกข์ระทน…
ชนัญญาสงสัยซะแล้วว่าอย่างไหนบาปมากกว่ากัน
แต่ปากไวกว่าความคิดชนัญญาเลือกที่จะโกหกโป้ปด
“เปล่าหรอกค่ะ…บางทีช่วงนี้เรียกหนัก ตามเพื่อนไม่ค่อยทัน
เลยอ่านหนังสือให้มากกว่าคนอื่นเป็นสองเท่าอ่ะค่ะ แล้วก็ถ้าไปมหาลัยเช้ากลัวโจรโรคจิตนะค่ะ ช่วงนี้อาละวาดบ่อย”
“โธ่…แม่คุณ ทำไมกลายเป็นคนหัวอ่อนซะเล่า เห็นซนกระโดกกระดากเป็นนลิงจนคิดว่าเลี้ยงเด็กผู้ชาย แม่กับพ่อน่ะเป็นห่วงนะยังไงก็ดูแลตัวเองดีๆนะ เดี๋ยวเป็นลมเป็นแล้งไปจะยุ่ง”
มารดาของชนัญญามองด้วยแววตาห่วงใยแต่นั่นทำให้ชนัญญายิ่งทุกข์เพราะการที่เห็นพ่อและแม่ยิ่งรักและห่วงใยเธอมากเท่าไหร่
ยิ่งทำให้เธอกลัวว่าถ้าแม่รู้ว่าเธอเคยทำให้คนๆหนึ่งเสียใจปางตายท่านคงผิดหวัง
แม้แต่ชนัญญายังไม่รู้ว่าตัวเองไปทำอะไรให้ใครเขาถึงตามมา
จองล้างจองผลาญเธอขนาดนั้น…
ก็รู้ว่าถาม ถาม ถาม แต่ไม่มีคำตอบ!
ก๊อก ก๊อก
“ใครมาน่ะ ดึกๆดื่นๆ”บิดาชนัญญาเอ่ยในขณะกำลังตักข้าวต้มเข้าปาก
“เดี๋ยวบิวไปเปิดเองค่ะ”
ก๊อก ก๊อก
“มาแล้วค่ะ มาแล้วๆ”
ชนัญญาเร่งฝีเท้าให้ช้าลง เธอกลัวว่าหากเป็นคนที่หมายจะเอาชีวิตเธอ อาจจะมาปั้นหน้ายิ้มแล้วยิงเธอเข้า ใจเต้นระรัวๆ
ไม่ได้มาเพราะอาการเขินอายอย่างเมื่อเช้าแต่เป็นเพราะอาการกลัว…กลัวที่สุด
ก๊อก ก๊อก
เสียงเคาะประตูยังคงดังต่อ ในขณะที่มือเล็กนวลกำลังเอื้อมไปเปิดประตู เหงื่อก็ออกที่มือทำให้ลื่น
แก๊ก ประตูถูกเปิด
“!!”
“เซอร์ไพสต์”
“อ้าวหนูมุก”
เมื่อเปิดประตูออกเจอหญิงสาวชื่อว่าณัฐณิชายืนแบมือกว้าง
ทำหน้าเซอร์ไพสต์ ณัฐณิชาในชุดนักศึกษากอดคอบิวๆเบาๆ
“สวัสดีค่ะคุณพ่อคุณแม่ หนูขอค้างบ้านคุณพ่อคุณแม่หนึ่งคืนได้มั้ยค่ะพอดีมุกถูกทำโทษน่ะค่ะ มืดแล้วด้วย พ่อกับแม่บอกให้นอนค้างบ้านเพื่อนที่ใกล้ที่สุดเพราะอันตราย พ่อกับแม่ไม่ว่าอะไรใช่มั้ยค่ะ”
“โอย ได้สิ เพื่อนบิวก็เหมือนลูกแม่ แม่เห็นเรามาตั้งแต่คลานตามกัน แม่รักเราเหมือนลูกเหมือนหลานน่ะแหละ”
“ใช่ๆ ตามสบายนะมุก นี่ไม่ใช่ครั้งแรกซะหน่อย”
ณัฐณิชามักจะมาค้างบ้านชัญญาบ่อยๆหากมีโอกาส ทำให้พ่อแม่ของชมัญญารักและเอ็นดูณัฐณิชามาก ไหนจะคุณแม่ของณัฐณิชาที่เข้ากันกับคุณแม่ชนัญญาได้อย่างดี
ทำให้คืนนี้ชนัญญาคงจะได้นอนหลับฝันดีแน่ๆ
ห้องนอนของชนัญญา
ร่างของสองสาวถูกเปลี่ยนเป็นชุดนอน ก่อนจะคุยกันตามประสาผู้หญิง ส่วนใหญ่ชนัญญาจะคุยมากกว่า
“ว่าแต่แกเหอะมุก ทำไงโดนทำโทษว่ะ”ชนัญญาถาม
“ก็ฉันแค่ซ้อมหลีดเสียงดัง อีตาคณะกรรมการรุ่นพี่ก็มาเรียกฉันน้องทอม ฉันไม่ชอบฉันเลยต่อยไปทีนึงแล้วมันก็จับฉันให้ไปขัดสระน้ำแถมมองตลอดเลยอ่ะ”ณัฐณิชาเล่าอย่างหมั่นำส้
“สมควรและ ว่าแต่พี่เค้าชื่ออะไรหรอ”
“น่าจะชื่อพี่เต้”
“รุ่นพี่คนนี้ใช่ป่ะที่ใครๆก็บอกว่าหล่อและแอบชอบแก”
“บ้าสิแก ไม่จริงหรอกๆ”
“อ่ะนั่นแน่ แค่นี้ก็ต้องหน้าแดงด้วย”
แล้วความสนิทก็พาหญิงสาวสองคนเม้ามอยไปต่างๆนานาตามประสาผู้หญิงที่ถึงจะไม่เหมือนผู้หญิงก็ตาม และจบที่ต่างคนต่างล้มตัวลงนอนบนเตียงขนาดคิงส์ไซน์
ชนัญญามามหาลัยเช้ากว่าปกติเพียงคนเดียวเพราะณัฐณิชา
ขอไปบ้านเพื่อจะเอางานไปส่งอาจารย์
ที่นี่ตอนเช้ามืดมันเปล่าเปลี่ยวดีเนอะ…
จู่ๆขนต้นแขนของชนัญญาก็ลุกซู่บ่งบอกได้ว่าเธอไม่ได้อยู่คนเดียวในตึก! ชนัญญาพยายามจับสองตัวเองแล้วหลอกยว่าอาจจะเป็นภารโรงหรือแม่บ้านทั้งที่กลิ่นพยาบาทชัดเจน!
มันกำลังอยู่ใกล้ๆเธอในตอนนี้!
“สวัสดีชนัญญา..เรามาชำระแค้นกันมั้ย”เสียงที่ตั้งใจทำให้มันแหบเพื่อฟังไม่ออกว่าเป็นเพศไหนดังขึ้น
เสียงไม่ได้ไกลมันอยู่แค่ข้างๆหู! แต่ยังไม่ทันหันไปปลายมีดแหลม
ก็จ่อเข้าที่คางของชนัญญา ชนัญญาตัวแข็งทื่อไม่มีแรงวิ่งหรือขยับตัวใดๆทั้งสิ้นเหมือนว่าร่างกายถูกบังคับให้นิ่งงันอยู่อย่างนั้น
“แกคือใคร…ฉันเคยทำอะไรให้แก..”
“หึ หึ”
อีกฝ่ายได้ยินก็หัวเราะเหมือนสมเวชตัวเองแล้วเดินไปพลักเก้าอี้ล้มทีละตัวทีละตัวแต่ชัญญาไม่รู้ว่าใครเพราะมันใส่เสื้อสีดำคลุมหัว มันส่งเสียงหัวเราะสลับกับร้องไห้ไปแล้วพลักเก้าอี้ไปเรื่อยๆ
“ทำให้ฉันสูญเสีย…คนรัก…”
“ฉันไม่เคยทำอะไรแบบนั้น”
“ทำให้ฉันต้องทรมาณทั้งเป็น…”
“ฉันไม่เคยทำร้ายใคร”
“ทำให้ชีวิตฉันพังพินาศลง…”
“ฉันไม่เคยทำอย่างนั้น”
“มึงแน่ใจหรออีชนัญญา!! กูถามว่ามึงแน่ใจหรอ!!”
อีกฝ่ายหมดความอดทนวิ่งพรวดเข้ามาพร้อมถือมีดไว้แน่น
จับคางอีกฝ่ายแล้วถามซ้ำๆ ชนัญญาไม่เห็นใบหน้าเพราะมันถูกปิดด้วยหมวกไอ้โม่งสีดำ
“ฉันแน่ใจ!”
“งั้นกุจะทำให้คนเลวๆอย่างมึงไปในที่ๆควรอยุ่!!”
แล้วหมวกก็สะบัดออกจากใบหน้าของมัน
ฉึก!
มีดด้ามยาวปักเข้าอย่างจังที่หัวใจสีแดงของชนัญญา ไม่มีโอกาสได้เห็นว่ามันคือใครกันแน่แต่ปลายมีดยังคงเสียดมิดด้าม
ไปแหลกหัวใจสีแดงจนสิ้นร่างของชนัญญากระตุกสองสามที
แล้วค่อยๆล้มตัวลงทั้งน้ำตาไม่มีโอกาสได้ส่งเสียงใดๆ…
เสียงสุดท้ายที่ชนัญญาได้ยินคือเสียงหัวเราะของมัน มันใช้มีดที่แทงชนัญญามาแทงที่ตัวเองก่อนจะล้มลงข้างๆชนัญญา
“ไม่ต้องแปลกใจ…ทุกวันนี้กูมีชีวิตเพื่อฆ่ามึงอย่างเดียว!”
“!!”
ร่างของชนัญญากระตุกขึ้นจากเตียงนอนแล้วหอบหายใจด้วยความเหนื่อยจเหงื่อออก ชนัญญาจับที่ใบหน้า ลำคอ
และแขนของตัวเองแล้วปิดปากร้องไห้เบาๆ
นี่มันฝันบ้าอะไรกัน..แกจะมาเอาชีวิตฉันก็เอาไปเลย!
ฉันเบื่อการทรมาณอย่างนี้อีกแล้ว…
“เชรี่ย แกร้องไห้ทำไมว่ะ”
ณัฐณิชาที่สะดุ้งตื่นตามถามชนัญญาที่ปิดปากร้องไห้ไม่หยุด
ณัฐณิชาจับหัวชนัญญามาพิงที่ไหล่ตัวเองแล้วลูบหัวปลอบใจเบาๆ
“มีใครจะฆ่ากูว่ะ มันจะแทงกูให้ตาย”
“แกใจเย็นๆนะ ฉันอยู่ตรงนี้แล้วนะเว้ย”
ชนัญญานึกถึงภาพนั้นอย่างสยองใจใครคนนั้นมันแค้นเธอมาก!
มาแล้วๆ ไรต์รักรีดจุงเม้นดีมากๆ
ถือว่าตอนนี้คือไรต์หลอนนะเหมือนมีสายตาพยาบาท
จ้องมองว่ะ ฮ่าๆๆ สัญญาถ้าไม่ติดธุระจะอัพทุกวัน
แต่ ตอนนี้ขอให้ถึง30เม้นนะไม่งั้นไม่อัพนะเออ
ความคิดเห็น