คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : เคียงข้าง
ตอนที่4
ไม่เคยคิดรักใคร เคยตั้งใจว่าต้องไม่ใช่เธอ
แต่วันนี้ดูเถอะเธอเข้ามาคอยรบกวนจิตใจ
ในชีวิตคนเราก็มีเรื่องไม่คาดฝันเกิดขึ้นได้ทุกวี่ทุกวัน…
“กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด”
เสียงที่ร้องด้วยความตกใจปลุกให้กันธีร์ที่บังเอิญมาตาม
จีบชนัญญาใช้มือหนาสองข้างพลักชนัญญาให้ไปในทิศตรงกันข้ามกับกระเบื้องสีขาวที่เกือบจะได้เปื้อนเลือดบริสุทธิ์
ของชนัญญา
“โอ้ย…”ที่ชนัญญาร้องไม่ใช่เพราะกระเบื้องตกลงมากระแทกศีรษะแล้วเลือดอาบตัวอย่างที่ควรเป็นแต่เป็นเพราะพื้นที่ต่างระดับและมีกินเล็กน้อยทำให้ชนัญญาล้มขาพับเลยทีเดียว
“บิว…เป็นไงบ้าง” กันธีร์ค่อยๆเดิเข้าไปพยุงชนัญญาที่ร้องคร่ำครวญราวกับขาหักก็ไม่ปาน เพราะตรงที่หล่อนล้มเป็นบันได
“เจ็บสิถามได้…”
“…”
“แต่ยังไงก็ขอใจล่ะกัน เจ็บขาก็ดีกว่าหน้าเป็นซอมบี้เหมือนสายน้ำผึ้ง ว่าแต่นายจะจับไหล่ฉันอีกนานมั้ย ทำไมไม่ช่วยดึงขึ้นไปว่ะ!” ชนัญญามองกันธีร์แววตาค้อนนิดๆ เมื่อรู้ตัว
กันธีร์ประคองชนัญญาไปที่ม้านั่งสีน้ำตาล
“เป็นยังไงบ้าง…”
สิ่งที่ไม่คิดว่าควรจะเกิดก็เกิดขึ้น ชนัญญาน้ำตาคลอเบ้า
หยดน้ำสีขาวไหลรินออกมทาจากดวงตา ชนัญญาเงยหน้าขึ้นเพื่อหวังให้น้ำตาไหลปรื่มกลับเข้าไปอีกครั้ง กันธีร์มองด้วยความสงสารจับใจแต่เขาคงช่วยอะไรไม่ได้…
“อ่ะนี่ ยัยขี้แง”กันธีร์ยื่นผ้าเช็ดหน้าสีฟ้าอ่อนให้ชนัญญา
แม้จะอิดออดบ้างแต่สุดท้ายก็รับมาซับน้ำตาที่ไหลอาบแก้ม
“ฉันชอบเธอนะยัยชนัญญา…”
เหมือนชนัญญาจะลืมความกลัวและผวาไปเหมือนสั่งได้
ชนัญญากลับมาเป็นชนัญญาอีกครั้งด้วยการหันหน้าไปฟังอีกทีว่าชนัญญาไม่ได้หูฟาดไป
“พูดจริงใช่มั้ยเนี่ย…”
“พูดจริงๆสิ”
“…”
“ซะเมื่อไหร่ แบร่ๆ หหลงตัวเองจริงๆเธอเนี่ย”
ชนัญญาทำหน้าง้ำ จะว่ายังไงดีเมื่อถูกแกล้งแบบนี้
จริงๆหล่อนก็เชื่อคนง่ายไปรึเปล่านะ มือเล็กถูกฟาดเข้าที่
ไหล่ของอีกฝ่าย แต่กันธีร์ก็ไม่สะทกสะท้าน
“เออนาย…ฉันสงสัยว่ะ”
“ว่า?”
“ที่นายบอกจะจีบฉันน่ะ”
“ฉันก็หมายความอย่างที่พูดจริงๆน่ะแหละ”
“แล้วทำไมถึงคิดอย่างงั้นล่ะ”
“เจอครั้งแรกก็อยากจีบไง?”
“อ๋อหรอย่ะ”ชนัญญายักคิ้วกวนๆ
แปล็บ
“เฮ้ย!!” ชนัญญาร้องเสียงหลง
“เป็นอะไร”
“ไอโฟนฉัน…พังซะแล้ว…”
“ห้ะ”
เมื่อกันธีร์มองเครื่องอำนวยความสะดวกทรงสี่เหลี่ยมผืนผ้า
บนมือของชมัญญาก็เข้าใจได้ทันที
“ของเก๊รึเปล่า-_-“
“ไอโฟน6 จีนแดงเว้ย…พอดีตอนจะซื้อมันหมดงบ
“ยัยบ้าเอ้ย”กันธีร์ลูบหัวอีกฝ่ายด้วยความเอ็นดู ขณะที่อีกฝ่ายทำหน้าเศร้าไว้อาลัยให้กับไอโฟนจีนแดงที่ใช้ยังไม่ถึงอาทิตย์ก็มาลาจากไป
“นี่…ฉันถามอะไรหน่อย…ทำไมช่วงนี้เธอดูแปลกๆ ทำหน้าเหมือนคนป่วย ดูเหม่อลอย แล้วก็เหมือนไม่มีสติ…”
ชนัญญาทำหน้านิ่งเพราะไม่รู้จะตอบยังไงถึงจะถูกเลยตัดสินใจพูดในสิ่งที่เข้าใจง่าย
“งั้นถ้าสมมุติว่าวันนึงนายได้ไปในที่ๆไม่มีคนรู้จักอยู่เลย
ทั้งพ่อแม่ เพื่อนสนิทและพอรู้จัก ญาติพี่น้อง นายจะรู้สึกอ้างว้างมั้ยอ่ะ”ชนัญญาเอ่ยมาเสียงเรียบนิ่งจะว่าร้องไห้ก็ไม่ใช่ จะว่าเฉยๆก็ไม่เชิง
“โคตรน่ากลัวเลย…”
“อืม…ก็ประมาณนั้นแหละ ขอบใจนะที่อยู่เป็นเพื่อน”
ว่าแล้วชนัญญาเอียงศีรษะไปพิงที่ไหล่ของกันธีร์แล้วหลับตาลงนิ่ง ส่วนฝ่ายชายก็เอียงหัวพิงกันทำให้ต่างฝ่ายต่าง
หัวใจเต้นเร็วขึ้นเรื่อยๆ
เป็นครั้งแรกที่ชนัญญาไม่รู้สึกว่ามีสายตารุนแรงจ้องเธอ..
แต่สายตานั้นนั่งเท้าคางมองเธอจากตึกร้างสูงๆด้วยแววตาเรียบนิ่งแต่หากมองเข้าไปลึกๆมันเป็นแววตาของคนที่พร้อมจะฆ่าชนัญญาได้ทุกเมื่อ เต็มไปด้วยความพยาบาท คั่งแค้นและจะจองเวรจองกรรมไปจนชาติสุดท้ายที่ชนัญญาจะมีชีวิตอยู่แต่ถึงอย่างนั้นเจ้าของสายตาพยาบาทก็รู้สึกว่าชนัญญาคงลืมเรื่องนั้นไปแล้ว
“ฉันเกลียดแก ฉันจะขอจองเวรกับเธอไปทุกภพทุกชาติ”
คุณก็ลองหันไปมองข้างๆคุณเถอะ…
ตอนนี้กำลังมี’ใครบางคน’หรืออาจ’ไม่ใช่คน’มองคุณอยู่
ด้วยแววตาที่เกลียดชัง พยาบาทก็ได้…
สวัสดีค้า เสียงอย่าให้ตกๆ
แฮ่ๆ เกมมาแล้วนะค่ะ ขอบคุณทุกเม้นมากๆเลย
ที่เกมมีโอกาสได้พัฒนางานเขียนจากเขียนห่วยๆ
ตอนนี้ซีดีบิวเต็มๆ ยังไงไรต์ไม่ลำเอียงหรอก
ส่วนตอนจบไรต์ขอฮุบไว้ก่อนอิอิ
ความคิดเห็น