คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : เงาหัวที่หายไป
ตอนที่2
เค้าเรียกว่าความรักใช่รึเปล่า รักที่ให้ฉันมีความสุข
ทำให้ฉันมั่นใจว่าเรารักกัน…
ณัฐณิชายืนเต้นหลีดเดอร์ในขณะที่นักศึกษากำลังเดินป้วนเปื้อน
พลางตะโกนส่งเสียงเชียร์ ผู้คนที่ผ่านไปผ่านมาต้องหยุดหันมามอง
แต่ณัฐณิชาก็ไม่ได้พใส่ใจยังคงร้องตะโกนแหกปากลั่นอยู่อย่างนั้น
“3..4…วี๊ดบึ้ม”
“นี่…ยัยทอมคนนั้นน่ะ”เสียงของชายปริศนาดังขึ้น
ณัฐณิชาหันไปก็พบเต้ ธีระกอดอกยืนมองด้วยแววตาไม่สบอารมณ์
คิดว่าฉันอารมณ์ดีมากเลยเนอะที่จู่ๆมีคนมาเรียกทอม!
“เสียมารยาท ใครทอม!”
“ก็น้องน่ะแหละน้องทอม รู้มั้ยว่าที่นี่เค้าห้ามส่งเสียงรบกวนผู้อื่น..”
ณัฐณิชามองที่ด้านซ้ายของเสื้อนักศึกษาของชายหนุ่มแล้วร้องอ๋อ
ที่แท้ก็เป็นคณะกรรมการนักศึกษาของคณะนี่เอง มิน่าล่ะ
ถึงได้มีท่าทีอวดเบ่งขนาดนี้ ณัฐณิชายิ้มกระหย่อนในใจ
“อ๋อหรอ แล้วคิดว่าการมาเรียกคนอื่นปาวๆว่าทอมนี่มันมีมารยาทหรอ”
“อ้าว..น้องไม่ใช่ทอมหรือครับ เห็นหน้าตานึกว่าทอม 5555”
ว่าแล้วธีระก็หัวเราะอย่างบ้าคลั่ง ณัฐณิชามองด้วยแววตาหมั่นไส้
ผัวะ
ร่างเล็กกำมือเป็นกำปั้นน้อยแล้วต่อยอย่างจังเข้าที่ใบหน้าของอีกฝ่าย
อย่างโมโฆสุดขีดแม้พ่อจะเคยสอนว่าอย่าใช้อารมณ์เหนือเหตุผล
“โอ้ย!! ยัยน้องทอม ขอเชิญไปห้องคณะกรรมการด่วน!!”
“!!”
จะมีสักกี่คนที่รู้สึกได้แบบชมัญญา…
รู้สึกว่าเหมือนความเกลียดชังนั้นอยู่รอบข้างก้ายตลอดเวลา
บางทีมันเหนื่อยจริงๆนะ…กับการที่ต้องระแวงตัวเอง
ชมัญญาถอนหายใจอีกครั้งก่อนจะเก็บกระเป๋าเพื่อเดินไปสูดอากาศที่ตรงสวนของคณะ แต่ก็ชนเข้ากับแม่บ้านอายุรุ่นแม่เข้าอย่างจัง
ชมัญญาคว้าแม่บ้านคนนั้นที่กำลังล้มได้อย่างทัน
“ขอโทษนะค่ะ พอดีหนูไม่ได้มองทาง..”
“ไม่เป็นไรๆ เอ๊ะ”
“มีอะไรหรอค่ะ”
เรี่ยวแรงของแม่บ้านที่อ่อนเพลียมีแรงจากไหนไม่รู้มาบันดาลให้แข็งแกร่งร่างของแม่บ้านมองชมัญญาอย่างแข็งกร้าวจนชมัญญา
ขนลุกซู่ขึ้นมาอย่างห้ามไม่ได้
“แม่หนูกำลังมีเคราะห์ เคราะห์ใหญ่มากๆถึงชีวิต เพราะมีคนที่เกลียดชังหนูมากๆกำลังมองหนูด้วยแววตาอาฆาต หนูเคยไปทำให้คนๆนั้น
เขาเจ็บใจและสูญเสียทำให้เขาจะตามมาเอาชีวิตหนู เขามีแรงพยาบาทมากจริงๆนะหนู เมื่อวานหนูเกือบถูกรถชนใช่มั้ย”
แม่บ้านวัยกลางคนจับมือชมัญญาแน่นแล้วถาม แววตาและคำพูดของแม่บ้านดูจริงจังจนน่ากลัว ไหนจะรู้ได้ยังไงว่าเธอเกือบถูกรถชน
ชมัญญาคอตีบตันไปหมดทำได้แค่พยักหน้าทำให้แม่บ้านวัยกลางคน
มองด้วยแววตาสงสารก่อนจะใช้มือเหี่ยวย่นลูบหัวชมัญญาเบาๆ
“นั่นแหละ มันไม่ใช่อุบัติเหตุ…มันมีใครบางคนเจตนาร้ายกับหนู
มันคนนั้นอยู่ใกล้ๆหนูตลอดเวลา ป้าสงสารหนูนะ วัยแค่นี้
แถมไม่รู้ประสีประสาต้องมารับเคราะห์ที่ตัวเองไม่ได้ตั้งใจทำ
หนูต้องดูแลตัวเองดีๆนะ อย่ามองคนที่เปลือกนอก”
“ไม่จริงหรอกมั้งค่ะ ก็..”ชมัญญาพยายามหลอกตัวเองทั้งที่เธอก็รู้อยู่แก่ใจมาโดยตลอด
“เชื่อป้าสิ ป้ารู้ว่าหนูรู้อยู่แก่ใจ หนูก็รับรู้ถึงความพยาบาทที่บ่อยครั้ง
มันจ้องมาทางหนูใช่มั้ยแต่หนูเลือกที่จะไม่เชื่อ ไม่งั้นดูนั้นสิ”
แม่บ้านวัยกลางคนชี้ไปทางด้านหลัง ชมัญญาหันไปมองก็ฌต้องอ้าปากค้าง ดวงตาของชมัญญาเบิกกว้างด้วยความตกใจ มือไม้สั่นระริกระริกควบคุมไม่ได้
เพราะเงาของเธอไม่มีหัว!!
มันน่ากลัวมากสำหรับเด็กน้อยวัยใสซื่ออย่างชมัญญา แม่บ้านวัยกลางคนได้แต่มองด้วยแววตาที่เวทนาเป็นที่สุด
“หนูน่ะเป็นคนมีบุญ แต่กรรมเก่าเจ้ายังมี คนที่หมายฆ่าหนูน่ะ
เชื่อมั้ย..ชาติที่แล้วหนูเคยหมายปองจะฆ่าเขาก่อน ป้าจะช่วยเท่าที่จะช่วยได้นะ เรื่องนี้มันขึ้นอยู่กับหนูทั้งหมด”
ว่าแล้วแม่บ้านวัยกลางคนเดินออกไป ชมัญญาคอตีบตันไม่มีแม้แต่แรงหายใจ แต่เมื่อลองหลับแต่แล้วลืมตาอีกที เงาของเธอก็กลับมาเป็นรูปเดิน มีหัว มีตัว มีแขน มีขา
ชมัญญาภาวนาขอให้เป็นแค่การหักเหของแสง!
อาการช๊อคยังไม่หายดี ชมัญญาเดิมดูน้ำส้มคั้นที่ซื้อมาจากโรงอาหารแล้วครุ่นคิด เธอจำไม่ได้เลยด้วยซ้ำว่าเคยทำอะไรไว้กับใคร
แล้วยิ่งเป็นคนใกล้ตัว เธอว่าไม่มีใครท่าสงสัย
วูบ…
ชมัญญาตัวสั่นอีกครั้ง…มันกลับมาแล้ว…
เธอรู้สึกได้ถึงความคั่งแค้นที่ต้องแลกด้วยชีวิต!
ฟึ่บ
ไม่มีใครคาดคิดว่ากระเบื้องเหล็ก1แผ่นจะหล่นลงมาบนหัวชมัญญา
ในวินาทีที่กระเบื้องกำลังตกลงมาแตกบนหัวเธอ เธอไม่มีคำพูดอะไรที่จะเปล่งเสียงออกมาได้นอกจากต้องรอความตาย หากไม่ตาย
ก็หน้าเละ! หรือ เป็นอัมพาต แล้วแบบนี้มันจะมีความหมายอะไร
แต่คนทำไม่ได้ต้องการให้ชมัญญาตาย…
มันต้องการแค่ให้ชมัญญาเสียใบหน้าที่น่ารักไปก็เท่านั้น
“เฮ้ย!บิว”
“กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด”
แต่งเองหลอนเอง 55
ไรต์แต่งเองไรต์ยังเสียวสันหลังวาบเลยรีดจ๋า
ตอนนี้ขอให้ถึง17เม้นนะแล้วจะมาอัพให้อีกตอนแน่ๆในวันนี้
รักรีดนะ จุ๊บบบบบบบบบบบบบ
ความคิดเห็น