คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #12 : หัวใจไม่อยู่กับตัว กั้งบิว
ตอนที่ 12
“ รักหรอ…หึ.. รักแล้วมันกินเข้าไปได้มั้ย”
By kangsom
ตะวัสีส้มผสมแดงยังคงจรัสบนฟ้า…ราวกับจะเผาคนได้ทั้งเป็น
แล้วหญิงสาวจะยืนกลางแจ้งทำไมกัน
อะไรน่ะหรอที่ทำให้หญิงสาวผิวขาวต้องมายืนตรงกลางแจ้งแบบนี้
ไม่ใช่เพราะผู้ชายสารเลวคนนั้นหรือไง…
“มีอะไรถึงนัดมา”
ชายหนุ่มผู้มาใหม่ทักทายด้วยเสียงเย็นชา ใบหน้าคบและจมูกโด่งสันนั้นแหละที่ทำให้หญิงสาวคนนี้ต้องเจ็บปวดเพราะเขา
น่าแปลกดีเนอะ…ใบหน้าหล่อเหลานั่นทำให้เธฮมีความสุข
และมันก็ทำให้เธอมีทุกข์ในเวลาไม่ถึงเสี้ยวปี
“หนูว่าเราลองห่างกันไปค่อยคบกันใหม่ดีกว่านะ อย่าบอกเลิกกันเลย”
เด็กสาวใช้น้ำเสียงออดอ้อนเผื่อว่าเขาจะเห็นใจเธอบ้าง
“มันไม่โอหรอก สมายด์ เพราะพี่ไม่ได้รักสมายด์ตั้งแต่ต้น…”
คำพูดที่คล้ายคำพ่นจากปากของชายหนนุ่มทำให้หญิงสาวสะอึก
แววตาขอร้องกลายเป็นแววตาที่มีน้ำตาสีใสเอ่อล้นรอบดวงตา
ร่างบางก้มห้าลงมองพื้นดินเพื่อซ่อนน้ำตาเอาไว้
“ล…แล้วพี่แกงส้มมาคบกับสมายด์ทำไม”เด็กสาวถามด้วยเสียงสั่นๆ
“เพราะพี่สงสารสมายด์ไง สมายด์ทำดีกับพี่แล้วรอให้พี่ชอบสมายด์
พี่ขอโทษนะที่เคยแกล้งทำเป็นรัก เทคแคร์ เอาใจใส่ “
“หรอค่ะ…ง..งั้นสมายด์ขอโทษนะที่ทำให้พี่แกงรำคาญมาตลอดที่คบ
กับสมายด์ สมายด์แค่รักพี่มาก แล้วก็หวังไว้ว่าจะพิชิตใจพี่ได้
จนวันที่พี่มาขอเป็นแฟนกับสมายด์ สมายด์ดีใจมากๆเลยนะ แต่เพราะอะไร คบกันไปมายด์ แม่งเฟลว่ะ สมายด์ต้องร้องไห้ทุกวันที่พี่ชวนมายด์ไปไหนหรือตอบโทรมา ไลน์มาคุย แปลกดีเนอะ มายด์รักพี่แท้ๆ
แต่มันเหมือนมายด์ใช้ภาษาใจคุยกับตัวเองเลย ไหนนจะที่
พี่พ่นมาว่ารักมายด์ ห่วงใย แต่มายด์ไม่มีความสุข มันสู้ตอนที่มายด์
เอาใจพี่ข้างเดียวไม่ได้สักนิด….มายด์ขอโทษที่ไม่เชื่อใจตัวเอง
ว่าพี่ไม่ได้รักฉัน ฉันดื้อดึงกับใจเอง ขอโทษจริงๆค่ะ”
จบคำพูดหญิงสาวบรรยากาศรอบข้างดูเงียบลง ดอกเบณจามุรีปลิว
ลงที่กลางจุดสนทา มีแค่เสียงลมพัดและนกที่ร้องอยู่ข้างกาย
“ขอบคุณนะที่เข้าใจ”
ชายหนุ่มพูดตัดไปแบบนั้นเพื่อหวังให้หญิงสาวจะตัดใจจากเขาเสียที
ทั้งที่จริงๆแล้วเขาอยากเห็นรอยยิ้มสดใสที่ไม่มีภัยนั่นต่อไป
“ไม่เป็นไรค่ะ ยิ้มยังไงก็จะขอรักพี่ต่อไปจนกว่าจะถึงวันนั้น
เพราะชีวิตนี้ยิ้มรักใครไม่ได้นอกจ…”
“สมายด์!”
“ค่ะ พี่แกงพูดซะยิ้มกลัวเลย”
“รักหรอ..ฮึ…รักแล้วมันกินเข้าไปได้รึเปล่า”
“แง มืดแล้วอ่ะ”
ชนัญญาในเวลาที่เพิ่งกลับจากการทำบุญลั่งจักรยานน้ำกับกันธีร์
จับกระเป๋าสะพายตัวเองแน่นแล้วมองรอบข้างกาย
กลัว….
เธอเป็นคนกลัวความมืดเสียด้วย…
ยิ่งพอตอนแรกกันธีร์จะไปส่งแต่ไหงเขาติดธุระดินเนอร์กับผู้หญิงที่ชื่อ
แกรนด์ พรรณวรท อะไรนั่นอีก มันทำให้เธอโมโห!
“คอยดูนะ ไอ้กันธีร์!!!!! คราวหลังฉันจะตัดหางทิ้งนายไว้ที่วัด!!”
หญิงสาวแหงนหน้าขึ้นฟ้าสีดำแล้วตะโกนกับฟ้าและอากาศ
ทั้งที่ตอนนี้เจ้าตัวซึ่งอยู่ที่ภัตรตาคารชั้นลอยฟ้าคงไม่ได้ยิน!
“ชิ ไอ้ซีดีเถื่อน เดี๋ยวจับไปแปะตูดช้างเล้ย!”
ชนัญญาใช้มือข้างขวายีหัวตัวเองจนฟูด้วยความหมั่นไส้อีกคน
“เอาก็เอาว่ะ”
หญิงสาวว่าแล้วก้าวเท้าหมับๆไปตามทางถนนแคบๆที่ทอดยาวไปสู่ทางเข้าหมู่บ้านซึ่งยังอยู่อีกไกล ปากก็เบ้ไปด้วยความหงุดหงิด
เมื่อแหงนดูนาฬิกา 22 นาฬิกา 21นาที
นั่นหมายความว่าเธอต้องกลับถึงบ้านก่อนเที่ยงคืน!
ตึกตักๆ
ตึกตักๆ
ทุกครั้งที่ริมฝีเท้าของชนัญญากระทบกับพื้นจะมีเสียงก้องสะท้อนตามมาเสมอ นี่มันอะไรกัน!
ริมฝีเท้ายังเร่งความเร็วขึ้นเรื่อยๆจนกระทั่งทนไม่ไหวเต็มที
เธอหันไปมองหน้าใครกันะที่ตามเธฮมมากันแน่!
“กรี๊ดดดดด”
ฟึ่บ !
เพราะร่างกายที่เซกับคนตรงหน้าทำให้เท้าลื่นล้มแต่มือหาคว้าเธอเอาไว้ในอ้อมกอดด้วยความอบอุ่น
หญิงสาวจ้องหน้าผู้มาใหม่ในความมืดแล้วยิ้มกว้างจนเห็นเหล็กดัดฟันหลากสี ร่างสูงจ้องหน้าหญิงสาวกลับแล้วค่อยๆจับตัวหญิงสาวขึ้นยืนอีกครั้ง
“พี่ตามฉันมาหรอ”
“อืมเห็นเดินกลับคนเดียว แล้วก็บ้านพี่อยู่หมู่บ้านเดียวกับบิวแหละ“
“เป็นห่วง เค้าอ่ะดิ”หญิงสาวยิ้มกว้างอีกครั้ง
“ไม่ห่วงเลยจ้า แค่กลัวโดนทหารจับข้อหาออกจากบ้านตอนเที่ยงคืน
เดี๋ญวไม่มีคนให้แกล้ง”วรกรตอกกลับก่อนจะเขกหัวชนัญญาหนึ่ง
“แง แกล้งเค้าอ่า เค้าเจ็บน้า”ชนัญญาคลำหัวป้อยๆแล้วยู่ปาก
“โอย น่ารักจริงๆไอ้ไก่เอ๋ย”
น่ารัก เป็นคำที่ทำให้ชนัญญาตัวแทบลอย ดวงตาใสแจ๋วเป็นประกาย
ถูกส่งมายังวรกรอีกครั้งมันทำให้หัวใจชายหนุ่มห้ามไม่ให้สั่นได้เลย
“นี่ๆๆ”ชนัญญาสะกิด
“หืม”
“ชอบเค้ามั้ยอ่า”
“-0-“
“ว่าไงอ่า”
“นี่เธอรักนนวลสงวตัวหนน่อยได้ไหมเนี่ย-_-“
ชนัญญาพยักห้ารับว่าเข้าใจแล้วถอยหลังไปห้าก้าว
“อะไรของเธอ”วรกรเอ่ยถาม
“ก็พี่บอกให้ฉันรักวลสงวตัวนี่นา”ชนัญญาเอามือจับหัวสองข้าง
แล้วทำหน้าลอยหน้าลอยตาเหมือนประชดเสียมากกว่า
“ยัยไก่บ๊อง กลับบ้านไปทานพาราด้วย ดูเหมือนไข้จะขึ้นนะเราเนี่ย”
วรกรเดินเข้าไปใกล้แล้วใช้หลังมือแตะที่หน้าผากชนัญญาเบาๆ
ชนัญญาแก้มแดงมือปัดมือเขาที่แตะหน้าผากเธอลงทันที
“งื้อ สรุปว่าไงพี่กั้งชอบเค้ามั้ยอ่า”
ชนัญญาเดินไปตรงหน้าวรกรทำเสียงออดอ้อนแล้วกระพริบตาปริบๆ
“เรื่องนั้นไม่บอกหรอกครัชน้องไก่ติ๊งต๊อง”วรกรแลบลิ้มใส่ชนัญญา
ก่อนจะวิ่งเหยาะๆนำหน้าไป
“อะไรอ่ะ บอกมาเดี๋ยวนี้น้า” ชนัญญาวิ่งตามแล้วสะบัดตัวด้วยความ
ไม่พอใจและเขินงอน
วรกรได้แต่อมยิ้มเงียบๆกับตัวเอง ใช้หางตาเหลือมองคนข้างหลังที่วิ่งเตาะแตะๆตามหลังเขาทำท่าเหมือนเด็กวัยดูดเลียนิ้วตัวเอง…
มาตามส่ง ตามดูแล แกล้งแหย่ แกล้งหยอก หัวใจไม่อยู่กับตัวเอง
หรือแม้แต่หึงเวลาที่เธอตะโกนชื่อใครที่ไม่ใช่เขา
แค่นี้ที่ทำไปยังไม่รู้อีกหรือไงยัยไก่ต๊องผู้ความรู้สึกช้า….
TBC
ฮ้ายยยยย หายไปนานพอดีเค้าขึ้นป.6แล้ว ติดเรียกหนัก
ครูก็ขี้บ่นจู้จี้ เลยอัพช้า แต่ไม่ทิ้งเรื่องนี้แน่นอน
ตราบใดที่ไรต์ยังมีลมหายใจ ไรต์สัญญาด้วยรักจากใจ
ไรต์จะแต่งให้จบ แต่ลำเอียงไปกั้งบิว อิอิ แฮ่ ล้อเล่งๆ
ก็กั้งบิวคนขอมาเยอะงาย เลยจัดเต็ม ตอนนี้พี่แกงยิ้มดูยังไงๆ
ตอนหน้าตัวน่าสงสัยออกทุกคน คติของไรต์คือ
ฟินต้องเม้นนะเออ คุคิคุคิ
ความคิดเห็น