คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : เจอกัน?
Chapter 1
ตุ๊บ ตุ๊บ ตุ๊บ
"โอ๊ย!"นี่มันบ้าอะไรกัน เรามาโผล่ที่ไหนกันเนี่ย? โอ๊ย!เจ็บ อะไรกันเนี่ย ขาฉันเลือดออกเต็มเลย
"อึ๊บ!นี่ทุก. . .ทุกคนเป็นอะไรกันไหม?"เสียงของยัยซาน์ถามพวกเราด้วยความเป็นห่วงปนความเจ็บกับการตกลงมาเมื่อกี้
"เราไม่เป็นไรค่ะ/ฉันไม่เป็นไร"ทุกคนยกเว้นฉันกับยัยซาน์พูดออกมา
"แล้วน้ำนิ้งล่ะ?"ยัยซาน์ยถามเมื่อฉันไม่ตอบคำถามของมันเมื่อกี้นี้
"ฉัน. . .ฉันโดนกิ่งไม้แทงที่ขาน่ะ แต่ไม่ลึกเท่าไหร่"ฉันพูดแล้วลุกขึ้นนั่ง(เมื่อกี้นี้ฉันนอนอยู่)อย่างลำบาก แล้วชี้ไปที่ขาข้างขวา
"ตายแล้ว!เจ็บมากหรือเปล่า?"หยกถามออกมาด้วยความตกใจปนความเป็นห่วง
"ไม่หรอก ไม่ค่อยเจ็บเท่าไหร่"ฉันตอบคำถามของหยก แต่ที่จริงฉันเจ็บโคตรๆเลยล่ะแต่ไม่อยากให้หยกรวมถึงทุกคนเป็นห่วงเลยโกหกไป
"ฮู้ว!นึกว่าเจ็บมาก แล้ว. . .เดินไหวไหม?"หยกถาม
"ก็. . .พอไหว. . .มั้ง"ฉันตอบ
"อย่ามีมั้งได้ไหมเนี่ย? แต่เพื่อความปลอดภุยฉันว่าพวกเรามาพยุงตัวน้ำนิ้งดี. . ."ยัยซาน์ยพูดแทรกขึ้นมาแต่ยังไม่ทันที่ยัยซาน์ยจะพูดจบก็มีเสียงๆนึงดังขึ้นมา
"พวกเจ้าหลงเข้ามากันในนี้ใช่ไหม?
พวกเจ้ามีเวลาแค่ 50 วัน ถ้าเกินกว่านี้ แล้วพวกเจ้ายังไม่กลับไป
พวกเจ้าจะไม่มีทางได้กลับไปในโลกของเจ้าอีกตลอดกาล"
และก็เงียบหายไป แต่จู่ๆก็มีเสียงนึงดังขึ้นมาอีก
"เฮ้!นั่นใครน่ะ ที่อยู่หลังพุ่มไม้น่ะ"
"ถะ. . .ถามพวกเราหรอ?"ยัยมี่(ปาล์มมี่)ตะโกนตอบด้วยเสียงสั่นนิดๆ
"ใช่!ฉันถามพวกเธอน่ะแหละ"
"คือ. . .เรามาจากที่อื่นน่ะ แล้ว.เอ่อ.พวกเราก็. . .ก็หลงน่ะ"ยัยมี่พูดตะกุกตะกัก
ทรวบ ทรวบ [เสียงคนเิดินมา]
แย่. . .แย่แล้ว ไอ้คน ไม่ใช่สิ คนพวกนั้นสินะเพราะว่าฉันได้ยินเสียงพวกนั้นคุยกันและมันก็กำลังเดินมาด้วย
"อ้าว!มีแต่ผู้หญิงนี่ แล้วเธอที่อยู่ตรงนั้นน่ะ ขาเธอเป็นอะไรน่ะ?"ใครคนนึงในนั้นถามฉัน
"ก็แหกตาดูสิว่าฉันน่ะโดนกิ่งไม้แทง จบไหม?"ฉันตอบไปแบบเหลืออดเพราะความเจ็บและแสบของแผล
"โธ่!พูดดีๆไม่ได้หรือไง มาเดี๋ยวพวกเราจะช่วยเธอเอง"
"ช่วย?"ยัยนิมิพูดออกไปด้วยความสงสัย
"ก็ใช่น่ะสิ ยัยโง่ พวกเธอหลงมาไม่ใช่หรือไง"ใครอีกคนนึงในนั้นท่าทางดูเย็นชาด่านิมิ ยัยนิมิมองด้วยสายตาเคืองๆแต่ก็ไม่เอาเรื่องอะไรเพราะน่าจะรำคาญ
"เฮ้ย!ใจเย็นเว้ย ไอ้เบส เขาเป็นแขกผู้มาเยือนนะเว้ย"
"แขก?. . .หรอคะ?"ยัยแจน(แจนนา)พูดออกมาด้วยความสงสัย
"เสแสร้ง"ใครอีกคนนึงในนั้นผมสีน้ำตาลๆพึมพำออกมาแต่ก็พอให้ฉันได้ยินบ้าง
"ช่างมันเถอะ ฉันจะพาพวกเธอไปหมู่บ้านของเราเองนะ"
"เดี๋ยว! ก่อนไปน่ะ ช่วยฉันก่อนดีกว่ามั้ย?"ฉันพูดพร้อมชี้มือไปที่ขาข้างขวาของตัวเอง
"อ้าว!โทษๆมาเดี๋ยวฉันอุ้มเธอเอง"หมอนั้นว่าพร้อมเดินมาหาฉัน
"ไม่ต้อง แค่พยุงก็พอ"ฉันแย้งไป
"อืมๆ"
@บ้านของไนท์
"อะ!ถึงแล้ว"หมอนี่พูดพร้อมพาฉันไปยังโซฟา แต่ว่าจู่ๆฉันก็
"ฮั้ดชิ้ว!"ฉันจากออกมา
"เฮ้ย!เธอเป็นอะไรหรือเปล่า ไม่สบายหรอ"หมอนั่นพูดพร้อมกับเดินมาหาฉันและเอามือมาอังหน้าผากฉัน
"ก็ไม่ได้ตัวร้อน แล้วเธอเป็นอะไร"
"บ้าน. . .นายฉีดน้ำ แค่ก หอมด้วย แค่ก ใช่ไหม? แค่กๆๆๆๆ"พอฉันพูดปนไอเสร็จฉันก็ไอรัวเลย
"ใช่!แม่ฉันชอบน้ำหอมเลยฉีดไว้ทั่วบ้านเลย ทำไม?"
"ฉัน แค่ก แพ้น้ำหอมน่ะ แค่กๆๆๆๆ"ฉันพูดพร้อมไออีกรอบ
"อ้าว!ตายละ แม่ครับ แม่"
"จ๋า ลูก อู้ย!นั่นใครน่ะลูก"
"ช่างก่อนเถอะครับ แม่ช่วยหยุดเครื่องปรับอากาศน้ำหอมที่แม่ซื้อมาหน่อยได้ไหมครับ"
"ทำไมล่ะลูก?"
"คือ. . .เอ่อ เธอชื่ออะไร"หมอนี่คุยกับแม่ได้ซักพักแต่คงลืมไปว่ายังไม่รู้ชื่อฉันเลยหันมาถาม
"น้ำ แค่ก นิ้ง ฉัน. . .ฉันชื่อน้ำนิ้ง"
"คือ. . .น้ำนิ้ง คนที่ผมไปเจอมาเขาแพ้น้ำหอมน่ะครับ"หมอนั่นบอกแม่ของเขาไป
"ตายละ!เดี๋ยวแม่ไปปิดให้นะลูก ลูกเอาน้ำนิ้งเข้าห้องลูกหรือห้องพระไปก่อนนะลูก ห้องนั้นไม่มีน้ำหอมจ้ะ"แม่ของเขาบอก
"ครับๆ"
@ห้องนอน
"เป็นไงบ้าง น้ำนิ้ง"หมอนี้พูด
"ก็. . .ค่อยยังขั่วขึ้นแล้ว แต่เมื่อไหร่พวกนั้นจะมาน่ะ"ฉันถามถึงพวกเพื่อนๆของฉันเนื่องจากทุกคนโดนลากกันไปคนละทางกันเลย
"อ้อ!กฏของที่นี้มีอยู่ว่า ถ้าไปเจอคนหลงเยอะกว่านึงคนและคนที่ไปเจอก็มีคู่ครบพอดี ให้คนที่ไปเจอคนหลงนำคนที่หลงไปอยู่บ้านเดียวกันได้แค่หนึ่งคนเท่านั้น แต่นอกจากคนที่หลงมาจะหาทางกลับไปได้แล้ว"แต่ไอ้หาทางกลับน่ะได้ แต่แค่ 50 วันเองนะ
"คือ. . .เรามีเรื่องอะไรจะเล่า ตั้งใจฟังล่ะ"ฉันเล่าเรื่องตั้งเริ่มแรกเรื่องเลยคือตอนที่เรามาเดินป่ากัน
"งั้น. . .เดี๋ยวฉันช่วยเองแล้วกัน เรื่องหาทางกลับน่ะ"
"จริงหรอ!เย้ ขอบใจนะ"ฉันบอกไปด้วยความดีใจ
"ทำไมอารมณ์เธอเปลี่ยนเร็วจัง"เขาถามด้วยความสงสัย
"โอ๊ะ!ลืมบอกๆฉันเป็นคนสองบุคลิกน่ะ บุคลิกนึงร่าเริง ใจดี ยิ้มง่ายแถมเก่งด้วย ส่วนอีกบุคลิกนึงที่เห็นบ่อยๆน่ะจะเป็นเงียบๆ โหด ไม่ค่อยยิ้มแถมบางวัน ไม่สิ ทุกวันเลยล่ะที่ไม่ยิ้มน่ะ"ฉันอธิบายให้เขาฟังไปยาวเยียด
"อืมๆเข้าใจละ"
[บันทึก : หยก]
@บ้านของบูม
"นี่ๆอย่าร้องไห้ได้ไหม ฉันรำคาญ"ไอ้คุณ'บูม'ต่อว่าฉัน ใช่!เมื่อกี้นี้ฉันเพิ่งเล่าเรื่องที่เรามาที่นี้ได้ยังไง แล้วฉันก็บ่อน้ำตาแตกเลย ทำไมน่ะหรอ ก็ถ้าฉันไม่อยากมาเข้าป่า ทุกคนคงไม่ต้องมาเดือดร้อนหรอก
"ก็. . .มัน ฮือ ฮือ ถ้า ฮึก ถ้าไม่ใช่เพราะฉันทุกคนคงไม่เดือดร้อนขนาดนี้หรอก ฮือๆๆๆ"ฉันพูดแย้งบูมออกไปพร้อมทั้งร้องไห้ออกมาหนักเลย แต่อยู่ๆมือใครก็ไม่รู้มาจับหัวฉันแล้วเอาไปซบกับอกของตัวเอง ใช่!บูมน่ะแหละ
"โอ๋ๆงั้นก็ร้องออกมาให้หมดสิ จะได้ไม่ทุก"
"ขอบใจนะ แต่. . .นายไม่รำคาญหรอ?"ฉันถาม ก็แหมเมื่อกี้นี้ยังมาโวยใส่ฉันเรื่องที่ฉันร้องไห้อยู่เลย
"ก็นิดๆนะ แต่ร้องๆออกมาเถอะน่า"บูมพูด
"ขอบคุณนะ"
[ความคิด : บูม]
'ทำไมผมถึงรู้สึกใจอ่อนกับยัยผู้หญิงคนนี้จัง'
_____________________________________________________________
ไรท์:สนุกมั้ยเอ่ย สั้นไปไหมเอ่ย ไม่สนุกขอโทษด้วยนะคะ แล้วก็ถ้าไม่คำผิดขอโทษด้วยนะคะ
cinnamon
ความคิดเห็น