Beagleสายสืบลับๆป่วนชีวิตยัยผู้ต้องสงสัย

ลำดับตอนที่ #2 : Intro [100%]

Intro [100%]

@xxx (ประทานโทษค่ะบอกไม่ได้จริงๆเพราะมันคือความลับ:ไรท์)

"หนูไอ หนูจะรับงานนี้จริงหรอ"เสียงผู้ชายที่ไม่แก่มากนักพูดกับเด็กสาวที่นั่งอยู่ตรงหน้ากับเพื่อนสนิทของเธอ 2 คน
"ค่ะ หนูจะรับงานนี้เองค่ะคุณลุง ในเมื่อไม่มีใครกล้าทำนี่คะ"เด็กสาวตอบกลับคุณลุงของเธอไป
"แต่มันอันตรายมากนะ หนูไอ หนูอาจตายก็ได้นะ"คุณลุงของเธอพยายามเกลี่ยกล่อมไม่ให้เธอไปทำงานอันตรายๆนั่นอย่างเต็มที่
"นั่นสิ ไอ แกจะรับงานนี้จริงๆหรอ ถ้าแกตายไปใครจะทำไงวะ"เสียงของเพื่อนสาว'ปาล์มมี่'พูดขึ้นอย่างเห็นด้วยกับคุณลุงของเด็กสาวคนนั้น
"ใช่ๆยังไงแกก็เป็นคนที่สำคัญมากๆเลยนะ ไอ"เสียงของเพื่อนสาวอีกคน'ซาน์ย'พูดขึ้นมาอีก
'ไอ' หรือ 'ไอนาริ มิคาวะ' ที่เพื่อนสาวของเธอและคุณลุงห้ามไม่ให้เธอไปทำงานอันตรายเงยหน้ามองไปบนเพดานและหลับตาลง แต่ก็ไม่มีใครถามว่าทำไมทำแบบนั้นเพราะนี้คือเรื่องปกติ เวลาเธอทุกข์ใจหรือสับสนหรืออะไรต่างๆนานาเธอจะเงยหน้ามองไปบนเพดานและหลับตาลงแบบนี้และ
"เฮ้อ!ถึงพวกคุณลุงจะห้ามยังไงหนูก็จะทำอยู่ดีค่ะ"ไอพูดขึ้นมาอย่างมั่นใจ
"ไอจาง~แกไม่รักพวกเค้ากับพ่อแม่กับคนที่แกรักแล้วหรอ~"เพื่อนสาวของเธอทั้งสองคนร้องขึ้นมาพร้อมๆกันด้วยคำนำหน้าว่า'ไอจาง'หรือถ้าจะพูดแบบดีๆคือ'ไอจัง'นี้เป็นชื่อเล่นๆที่พวกเพื่อนๆในห้องของเธอตั้งขึ้นมา
ไอมองหน้าเพื่อนทั้งสองของเธอและหันหน้าไปหาคุณลุงของเธอและทอนหายใจมาอีกที แล้วเธอก็ลุกออกไปจากห้อง เธอวิ่งไปอยู่ในห้องสมุดที่ตอนนี้มีแต่คุณน้าของเธอ'ริน'

@ห้องสมุด

"น้าค้า~"ไอพูดเสียงใสแจ๋วและเดินมากอดแขนคุณน้าของเธอ
"หืม มีไรจ้ะ หรือว่าจะ"น้าของเธอพูดออกมาอย่างรู้ทัน
"แหะๆใช่ค่ะ หนูขอใช้หลังห้องสมุดแปบนะคะ"ไอขออนุญาตน้าของเธอทันทีเมื่อเห็นว่าน้าของเธอรู้ทันว่าเธอจะขออะไร
"จ้าๆไปเลยๆ"น้าของเธอพูดเป็นเชิงไล่
"แหมๆทำไมต้องพูดเป็นเชิงไล่แบบนี้ง่า~"เธอพูดแบบงอนๆ
"จ้าๆน้าขอโทษ แต่รีบไปเถอะหลังห้องน่ะ วันนี้มีคนเข้ามาใหม่พวกเขาต้องใช้ห้องสมุดนี้เหมือนกันนะ"น้าของเธอพูดยาวเยียด
"ค่าๆ"

@หลังห้องสมุด

ครืด~ตุบ (เสียงลากเก้าอี้และเสียงไอจังนั่งลง)
"เฮ้อ ไม่ใช่ว่าเราไม่รักใครหรอกนะ แต่เพราะว่ารักนั่นแหละถึงยอมเอาชีวิตตัวเองไปเสี่ยงน่ะ"ไอพูดระบายความทุกข์ออกมา
ตุบ
ไอเอาหน้าตัวเองไปหนุนกับหนังสือแล้วหันหน้าไปทางหน้าต่าง
แปะ
อยู่ๆก็มีน้ำใสๆตกลงมาบนหนังสือเสียงเบาดัง แปะ ใช่ ไอกำลังร้องไห้
"ฮึก อ่อนแออีกแล้วนะเรา ไอจะทำยังไงดีคะ คุณยาย"เธอว่าแล้วมองไปบนท้องฟ้า
"ถ้ายายอยู่ป่านนี้หนูคงไม่ต้องมาเศร้าขนาดนี้หรอก"ที่เธอพูดอย่างนี้เพราะยายของเธอเสียไปตั้งแต่เธออยู่ป.3แล้ว จนตอนนี้เธออยู่ม.3แล้ว เธอรักยายของเธอมากเพราะตั้งแต่เล็กๆยายของเธอดูแลเธอได้ดีกว่าแม่ของเธอซะอีก
"ฮึก ยายคะ ไม่ได้สิ ไม่ได้ เราต้องไม่อ่อนแอเราสัญญากับยายไว้แล้วนี่ หยุดนะ หยุดๆ ไอ้น้ำตาบ้าเนี่ย"เธอพูดพลางเช็ดน้ำตา

ย้อนกลับไปเมื่อหลายปีก่อน

บรืน โครม
"อ๊ะ ยายค่ะ ยาย"เสียงของเด็กผู้หญิงตัวเล็กผมยาวเลยบ่าไปหน่อยตะโกนเสียงดังลั่นเมื่อเธอเห็นรถคันนึงวิ่งมาชนยายของเธอ แต่โชคดีที่เจ้าของรถคันนั้นเป็นคนที่มีจิตใจดี เจ้าของรถคันนั้นลงมาจากรถและพาเธอกับยายของเธอไปส่งที่โรง'บาล

@โรงพยาบาล

"ฮึก ยายค่ะ ยายต้องไม่เป็นอะไรนะ"เสียงของเด็กผู้หญิงคนนั้นพูดกับยายของตัวเอง
"ได้สิยายจะไม่เป็นไร แต่ต้องสัญญากับยายก่อนว่าถึงยายจะรอดหรือไม่รอด ไอจังก็ต้องเข้มแข็งไม่อ่อนแอนะลูก"
"ค่ะ ไอสัญญาๆ"
พอเธอพูดกับคุณยายเสร็จ ยายของเธอก็ถูกส่งเข้าห้องICU
เจ้าของรถคันนั้นพาเธอมานั่งที่เก้าอี้หน้าห้องICU
"พี่ขอโทษนะหนูเพราะพี่แท้ๆเลย ถ้าพี่ไม่มัวแต่ทะเลาะกับแฟนทางโทรศัพท์ยายหนูคงไม่ต้องเป็นอย่างนี้หรอก"
"ไม่เป็นไรค่ะ ฮึก หนูไม่โกรธพี่หรอก ฮือ"

*เพื่อไม่ให้ความรักเป็นสูญญากาศ เพื่อไม่ให้ความรักเราไม่เคลื่อนไหว เพื่อไม่ให้ความรักหยุดหายใจ อย่างที่เป็นอยู่ตอนนี้*

เสียงโทรศัพท์ของไอดังขึ้นมา เธอรีบกดรับมันทันที

'เบอร์รี่'

"ฮัลโหล"ไอทำเสียงให้ปกติที่สุด

'ไอจัง~ไอว่างป๊ะ'

"เออ ว่างมีไร"เธอตอบกลับเพื่อนสาวอีกคนที่ชื่อ'เบอร์รี่'

'ไปดูหนังกันปะ พวกปาล์มมี่ก็ไป

"เออๆไป"

'เคๆงั้นเดี๋ยวเค้าไปรับที่ เอ่อ บ้านแกละกันนะ'

"จ้าๆแค่นี้นะ จะได้ไปเตรียมตัว"

'จ้า แล้วเจอกันนะ บาย~'

"จ้า บาย~"

ติ๊ด

หลังจากนั้นไอก็ไปลาน้ากับลุงของเธอและเดินทางกลับบ้าน

_____________________________________________________________
เย้ๆจบไปแล้ว 1 ตอน อาจไม่สนุกเท่าไหร่นะคะ แล้วก็ขอโทษที่มาอัพช้าด้วยค่ะ พอดีเมื่อวานขี้เกียจน่ะค่ะ 555

*เพลง สูญญากาศ*

B B