Your Sky #กี่หมื่นฟ้า [YAOI] - end

ตอนที่ 9 : 08 [100%]

บทที่ 8

‘เงินอยู่ในกระเป๋าแม่น่ะ ไปหยิบเอาพันหนึ่ง’

‘ค้าบ’

‘แล้วของที่แม่ให้ไปซื้อ แม่รู้นะว่าทั้งหมดไม่เกินห้าร้อยหรอก เงินที่เหลือห้ามเอาไปซื้อขนมกินหมดล่ะ’

‘…’

‘ไม่ต้องมาทำหน้าหงอย ใช้ได้แต่ห้ามหมดเพราะเดี๋ยวก็กลับมากินที่บ้านแล้ว’

‘รักไม่ใช้เงินของแม่หรอกครับ เพราะพ่อให้ค่าขนมไว้ก่อนกลับตั้งสามพัน’

‘จ้า…ไม่เกินสามวันหรอกเอาไปซื้อของกินหมดแหละ’

               ประโยคคำพูดของแม่ลอยวนกลับเข้ามาในหัวขณะเดินผ่านร้านวาฟเฟิลฮ่องกง ในตอนแรกที่รักคิดว่าแม่พูดเกินจริงไปนิด แต่มันคงไม่เกินไปแล้วเพราะไม่ว่าจะผ่านร้านอะไรที่รักก็อยากแวะชิมไปซะหมด

ดูท่าเงินสามพันจะหมดตั้งแต่วันนี้แล้วแหละ…

“ตัวดื้ออยากกินอะไรไหมครับ ? ”

“ยังไม่กินดีกว่าครับ เดี๋ยวเราไปซื้อของให้แม่เสร็จแล้วค่อยว่ากัน”

“ครับ…”

“พี่ฟ้าหิวแล้วเหรอครับ ? ” ที่รักถามคนตัวสูงที่เดินเคียงข้างกัน หมื่นฟ้าที่เพิ่งเอาโทรศัพท์เก็บใส่กระเป๋าหลังกางเกงหันมามองเขาก่อนจะยิ้มบาง

“ครับ เวลาอยู่กับตัวดื้อ…พี่ฟ้าชอบหิวบ่อย ๆ ”

ที่รักขมวดคิ้วคิดสงสัยก่อนจะเอ่ยถาม “ทำไมพี่ฟ้าพูดเหมือนลี้เลย…ลี้ก็บอกว่าชอบหิวเวลาอยู่กับรัก”

“…”

“แต่ลี้หิวแก้มนะ มันบอกถ้าได้กินแก้มทั้งสองข้างของรักคงจะอิ่มไปทั้งปี”

“พันลี้ตะกละจริง ๆ แก้มเพื่อนก็จะกิน…”

“…” คนฟังอมยิ้ม นึกขำที่เพื่อนโดนว่า เพราะตั้งแต่คบกันมานอกจากเขาและอาจารย์แล้วก็ไม่ค่อยมีใครกล้าว่าพันลี้เลย แต่ตอนนี้ที่รักรู้แล้วว่ามีอีกหนึ่งคนที่กล้าว่าเพื่อนสนิท คนนั้นก็คือ หมื่นฟ้า นั่นเอง

“ที่พี่ฟ้าหิวบ่อยก็เพราะพี่ฟ้าคิดถึงตอนที่เรากินข้าวด้วยกัน ตัวดื้อกินข้าวน่าอร่อย มันเลยทำให้พี่ฟ้ารู้สึกหิวขึ้นมา ไม่ได้หิวแก้มของตัวดื้อเหมือนพันลี้”

“…” ที่รักพยักหน้าหงึกหงักเข้าใจในสิ่งที่คนตัวสูงชี้แจง เขาลอบมองเสี้ยวหน้าด้านข้างของคนตัวสูงขณะเดินคู่กัน ไม่ว่าจะด้านหน้าหรือด้านข้าง หมื่นฟ้าก็ยังคงทำหน้านิ่ง ๆ เหมือนเคย

               แต่จู่ ๆ ดวงตาคู่คมก็หันมาสบตากันคล้ายรู้ว่าตัวเองกำลังโดนจ้องมองอยู่ คนที่โดนจับได้อย่างเขาทำได้แค่หลบตาเพื่อหนีความผิด ที่จริงแค่แอบดูปฏิกิริยาของอีกฝ่ายไม่ผิดหรอก แต่ถึงอย่างนั้นการสู้สายตากับหมื่นฟ้าก็ไม่ใช่ทางเลือกที่ดี

“ถ้าวันไหนพี่ฟ้าอยากจะกินแก้มตัวดื้อเหมือนลี้บ้าง…”

ที่รักเงยหน้ามองคนที่หยุดเว้นช่วงไม่ยอมพูดต่อให้จบประโยค “…”

“พี่ฟ้าขอห่อกลับคอนโดได้ปะครับ ? ”

“มะ ไม่ ไม่ได้…แก้มของรัก รักไม่ให้ใครทั้งนั้นแหละ…” ยังไม่ทันจะคิดให้ถี่ถ้วน เจ้าของแก้มอย่างเขาต้องรีบเงยหน้าจ้องตากับอีกฝ่ายแล้วพูดปัดเพื่อรักษาแก้มก้อนที่เป็นเอกลักษณ์ของตัวเองไว้ หมื่นฟ้าคิดจะมาขอกันง่าย ๆ ได้อย่างไร คราวที่แล้วก็ขโมยมือของเขาไป ครั้งนี้คิดจะห่อแก้มกลับคอนโดอีก เขาคิดว่ามันจะมากเกินไปแล้ว

               และเพราะที่รักเห็นคนตัวสูงยิ้มขำไม่ได้แสดงสีหน้าผิดหวังเมื่อถูกปฏิเสธ เขาจึงรู้ได้ในทันทีว่าหมื่นฟ้าแค่แกล้งแซวเพื่อให้เขินอายเท่านั้น แต่ดีที่ตอนนี้เขามีภูมิต้านทานต่อหมื่นฟ้าบ้างแล้ว คำพูดของหมื่นฟ้าคนขี้แกล้งจึงไม่สามารถทำให้เขาเขินอายได้อีกต่อไป

คนที่พอจะมีภูมิต้านทานบ้างแล้วเลยคิดสู้

ด้วยการย่นจมูกใส่คนข้างกายพร้อมส่งเสียงไม่พอใจในลำคอ

“ฮึ่ย !!!”

แต่ภูมิต้านทานที่เพิ่งจะแข็งแรงจะสู้ไวรัสตัวร้ายได้อย่างไร

ไวรัสตัวสูง ๆ ที่กัดริมฝีปากตัวเองคล้ายกำลังหมั่นเขี้ยว

“ทำหน้าแบบนี้…ไม่ให้กินแก้ม แต่ให้พี่ฟ้ากัดจมูกได้ใช่ปะครับ ?”

“…”

แล้วไวรัสสายพันธุ์ใหม่ที่ชื่อว่าหมื่นฟ้าก็ทำลายทุกภูมิคุ้มกันในร่างกายจนหมดสิ้น

               คนตัวเล็กที่เพิ่งโดนโจมตีกลับมาทั้งที่มั่นใจนักหนาว่าตัวเองสามารถสู้อีกฝ่ายได้แล้วในเวลานี้หลบตากลายเป็นคนขี้ขลาดอีกครั้ง ที่รักถอนหายใจพลางคิดหาวิธีจัดการกับหัวใจตัวเองที่ชอบเต้นแรงกับบางคำพูดของหมื่นฟ้า ที่รักเพิ่งรู้ว่าเมื่อไหร่ที่รู้สึกว่าตัวเองสามารถต่อกรกับหมื่นฟ้าได้แล้ว นั่นคือเขากำลังคิดผิด

เพราะไม่มีสักครั้งเลยที่จะสู้หมื่นฟ้าได้…

“แต่พี่ฟ้าเน้นถนอมมากกว่าทำร้าย…พี่ฟ้าไม่กัดจมูกตัวดื้อจนร้องไห้งอแงหรอก”

ใช่…กับหมื่นฟ้าของใคร ๆ ไม่มีสักครั้งเลยจริง ๆ

               คนฟังรู้สึกหน้าเห่อร้อนเพราะคำว่า ‘ร้องไห้งอแง’ จนต้องระบายอุณหภูมิที่พุ่งสูงในร่างกายด้วยการพรูลมออกจากปาก พอนึกภาพตัวเองไปร้องไห้งอแงใส่หมื่นฟ้าแล้วพาให้เขินขึ้นมาจริง ๆ มันคงไม่ต่างจากตอนที่เขาเมาแล้วอ้อนให้อีกฝ่ายหอมหัว

น่าอายชะมัดเลย T______T

               ทว่าเรื่องน่าอายที่ผุดขึ้นในหัวพลันหยุดลงเพราะสัมผัสแผ่วเบาจากฝ่ามือใครบางคน ที่รักเงยหน้ามองหมื่นฟ้าที่ลูบหลังเขาเบา ๆ คล้ายอยากให้สนใจตัวเองเพื่อจะถามบางสิ่ง แทนที่หมื่นฟ้าจะใช้มือสะกิดแขนกันหรือเอ่ยเรียกด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่งเหมือนเคยแต่เจ้าตัวกลับใช้วิธีนี้

และการสัมผัสกันแบบนี้…คล้ายว่าเราสนิทกันมากแล้ว

ทั้งที่จริง…

“เวลามาซื้อของตัวดื้อใช้รถเข็นหรือแค่ถือตะกร้าครับ ?”

เราแค่เริ่มเรียนรู้ซึ่งกันและกันเพื่อจะก้าวไปสู่คำว่าคนสนิท

“รถเข็นดีกว่าครับ”

“งั้นตัวดื้อเข้าไปก่อนเลย เดี๋ยวพี่ฟ้าเอารถเข็นแล้วตามเข้าไป”

“ครับ”

               ที่รักตอบรับก่อนจะเดินเข้าไปในซุปเปอร์มาร์เก็ตที่อยู่ภายในห้าง ดวงตาเรียวรีกวาดสายตามองหาของที่แม่ให้ซื้อ เขาเดินเข้าช่องโน้นออกช่องนี้จนเริ่มมึนเสียเอง แต่ไม่นานนักที่รักก็เจอของที่ตามหาซึ่งอยู่ตรงแผนกเครื่องปรุงรส คนที่มัวแต่ยิ้มดีใจเพราะเจอของชิ้นนี้สักทีเพิ่งนึกขึ้นได้ว่าทิ้งใครบางคนไว้ข้างหลัง ที่รักรีบหันกลับไปมองด้วยความเป็นกังวล

แต่รอยยิ้มนั้น…รอยยิ้มที่เหมือนแสงแดดในยามเช้า

…ทำให้รู้สึกโล่งใจ

               หมื่นฟ้าเข็นรถเข็นสีดำเดินตามอยู่ห่าง ๆ ส่งยิ้มในระยะที่คนสายตาสั้นแต่ไม่ชอบใส่แว่นอย่างเขาสามารถเห็นรอยยิ้มนั้นได้อย่างชัดเจนโดยไม่เลือนราง ที่รักไม่รู้ว่ามันคือความจริงหรือแค่การคิดไปเองคนเดียว

               แต่เขารู้สึกว่าหมื่นฟ้าชอบเดินตามหลังมากกว่าเดินนำ ทุกครั้งที่เดินข้างกันเจ้าตัวจะก้าวเท้าในจังหวะเดียวกันทั้งที่สามารถก้าวเดินได้เร็วกว่า คงเป็นเพราะแบบนี้จึงทำให้ที่รักเห็นหมื่นฟ้าได้สองที่คือข้างกายกับด้านหลัง

เหตุผลของการเดินข้าง ๆ กันคือได้เห็นอีกฝ่ายชัดเจน

แต่เหตุผลของการเดินตามหลังนั้น…

“รองเท้ากัดเหรอครับ ?”

“นิดหน่อยครับ..”

…ไม่รู้สิ ไม่รู้จะเอาคำว่าใส่ใจมาเป็นเหตุผลของหมื่นฟ้าได้ไหม

               ที่รักหลุบตามองที่เท้าข้างขวาตัวเอง เขาหยิบรองเท้าผ้าใบคู่แพงที่พี่ดอมซื้อให้เมื่อปีที่แล้วมาใส่ทั้งที่มันชอบสร้างบาดแผลที่หลังข้อเท้าบ่อย ๆ สาเหตุที่ต้องเลือกมันมาเป็นเพื่อนร่วมเดินทางในวันนี้เพราะเจ้าหมูกรอบดันกัดรองเท้าผ้าใบคู่โปรดของเขาขาด แถมรองเท้าแตะที่ชอบใส่ก็โดนเจ้าลูกหมาจอมซนคาบไปซ่อนที่ไหนสักแห่ง ก่อนจะออกมากับหมื่นฟ้าที่รักพยายามเลือกรองเท้าในตู้แล้ว ทว่าคู่นี้ดูดีและเหมาะกับเสื้อผ้าที่สวมใส่มากที่สุด

เจ็บก็คงต้องยอมแหละ ดีกว่าเสียเวลาเปลี่ยนเสื้อผ้าอีก

มากับหมื่นฟ้าของใคร ๆ ก็ต้องดูดีสิ

“แล้วทำไมไม่บอกพี่ฟ้าครับว่ารองเท้ากัด…”

“พะ พี่ฟ้า ! ไม่ต้อง ๆ ครับ”

               เจ้าของเท้าเล็กละล่ำละลักเรียกชื่อคนตัวสูงที่ในเวลานี้ก้มลงไปดูเท้าของเขา หมื่นฟ้าชันเข่าขึ้นข้างหนึ่งก่อนจะเอื้อมมือมาจับที่เท้าของเขา ฝ่ามือหนาอีกข้างถอดรองเท้าของเขาออกโดยไม่ขออนุญาตสักคำ ที่รักพยายามรั้งเท้าของตัวเองไว้แต่เพราะสายตาดุ ๆ ของหมื่นฟ้าจึงต้องปล่อยให้เท้าของตัวเองไปวางทาบกางเกงยีนส์ราคาแพงของเจ้าตัว

                 ที่รักกลืนน้ำลายขณะมองมือขาวซีดทั้งสองที่จับบริเวณข้อเท้าของตัวเอง เขาอายจนตัวแทบจะระเบิดที่หมื่นฟ้ากล้าทำอะไรแบบนี้กลางที่สาธารณะ แม้จะรู้ว่าคนอื่นที่เห็นไม่คิดตำหนิเพราะเข้าใจว่าคงเกิดบางอย่างขึ้นจนต้องตรวจดูแบบนี้ หรืออาจจะคิดสงสัยแต่ท้ายที่สุดก็จะปล่อยผ่านไปเพราะไม่ใช่เรื่องหนักหนาอะไร

                 แต่ถึงอย่างนั้นที่รักก็ยังคิดมากและเขินอายอยู่ดี เขากวาดสายตาไปโดยรอบก่อนจะถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอกที่ตอนนี้ไม่มีใครเดินเข้ามาในแผนกนี้เลย

“ใส่ต่อไม่ได้แล้วครับ…ถ้าฝืนใส่ต่อจะเจ็บมากกว่านี้”

“ไม่เป็นไรครับพี่ฟ้า…เดี๋ยวรักเหยียบส้นเอา”

“รองเท้าราคาแพงแบบนี้ ถ้าเหยียบส้นแล้วตัวดื้อไม่เสียดายเหรอ ?”

               ที่รักเม้มริมฝีปากครุ่นคิด ถ้าเหยียบส้นไปแล้วจะเกิดเป็นรอยและรองเท้าอาจจะเสียทรง เขาต้องเสียดายอย่างแน่นอน แต่จะทำอย่างไรได้นอกจากวิธีนี้ ที่รักรู้สึกเจ็บตั้งแต่เดินเข้ามาในห้างแล้ว ด้วยความที่รองเท้าผ้าใบคู่นี้ทำจากหนังแท้ ๆ เวลาที่เกิดการเสียดสีจึงเจ็บกว่ารองเท้าผ้าใบแบบปกติ แต่ที่ต้องฝืนเดินต่อเพราะเขาเกรงใจหมื่นฟ้า แค่เจ้าตัวใจดีขับรถพามาซื้อของแทนพี่ดอมก็มากพอแล้ว

“ไม่ครับ…เดี๋ยวรักเหยียบส้นเอา” ที่รักว่าพลางดึงเท้าตัวเองออกจากหน้าขาของคนตัวสูง แต่หมื่นฟ้าใช้ทั้งสองมือยึดเท้าเขาไว้ ก่อนจะเงยหน้าสบตากัน

“ทำไมถึงใส่คู่นี้มาครับ ?”

“ก็หมูกรอบน่ะสิ…กัดรองเท้ารักหมดเลย เอารองเท้าแตะไปซ่อนอีก แล้วรักก็เกรงใจพี่ฟ้ามากด้วย รักเห็นพี่ฟ้าไปรอที่รถแล้ว ไม่อยากให้รอนาน อีกอย่างรองเท้าคู่นี้ก็เข้ากับเสื้อผ้าที่รักใส่ด้วย…ก็เลยคว้ามันมาใส่”

               ที่รักบอกความจริงทั้งหมดกับหมื่นฟ้า เจ้าตัวปล่อยเท้าเขาให้เป็นอิสระก่อนจะลุกขึ้นยืนเต็มความสูง คนที่เตรียมจะเหยียบส้นรองเท้าถูกหยุดด้วยเสียงทุ้มต่ำที่เอ่ยอย่างแผ่วเบาคล้ายการคิดในใจเพียงแต่หลุดพูดออกมาโดยไม่รู้ตัว

“คราวหลังพี่ฟ้าต้องพกพลาสเตอร์ไว้ให้ตัวดื้อแล้ว…”

“…” ที่รักคิดว่าดีเหมือนกัน หากหมื่นฟ้าจะพกพลาสเตอร์ติดตัวไว้ให้เขาตอนที่อยู่ด้วยกัน เพราะจะได้เอาไว้อุดรอยรั่วที่ก้อนเนื้อสีแดงเพื่อไม่ให้คำพูดของหมื่นฟ้าแทรกซึมเข้าไปกระตุ้นให้มันเต้นเร็วแบบนี้

“ตัวดื้อรอตรงนี้ก่อน…เดี๋ยวพี่ฟ้ามา”

“พี่ฟ้าจะไปไหนครับ ?”

“ไปหารองเท้าคู่ที่ใส่สบายกว่านี้ให้ไงครับ…”

               มือหนาที่อุตส่าห์เอื้อมมาลูบหัวกันทั้งที่เจ้าตัวดูรีบร้อนจนไม่น่าจะเสียเวลากับอะไรเล็ก ๆ น้อย ๆ แบบนี้ กับรอยยิ้มที่ส่งมาให้ก่อนจะหมุนตัวเดินออกไปจากแผนกนี้ทำให้ที่รักรู้ว่าต่อให้มีพลาสเตอร์มากมายแค่ไหนคงไม่สามารถอุดรอยรั่วที่ก้อนเนื้อสีแดงได้หรอก

เพราะรอยรั่วมันใหญ่เท่าท้องฟ้าซะขนาดนั้น

บางอย่างที่ถูกส่งผ่านมาคงแทรกซึมเข้าไปได้เรื่อย ๆ นั่นแหละ

               ไม่นานนักคนตัวสูงก็เดินกลับมาพร้อมกับรองเท้าแตะสีขาว ที่รักเดาว่าหมื่นฟ้าคงไปหามาจากในซุปเปอร์เพราะบาร์โค้ดที่ติดอยู่กับรองเท้ายังไม่ถูกดึงออกเลย

“พี่ฟ้า รักว่าไม่ต้องซื้อใหม่หรอก เปลืองเงินเปล่า ๆ เดี๋ยวเราก็กลับบ้านกันแล้วนี่…ป่านนี้หมูกรอบเอารองเท้าแตะรักมาคืนแล้วมั้งครับ”

หมื่นฟ้าดึงบาร์โค้ดออกก่อนจะก้มลงไปใส่ให้คนตัวเล็ก เขายิ้มออกมาเพราะกะไซซ์ได้พอดี แม้จะจำไซซ์รองเท้าที่แน่นอนไม่ได้ “แค่รองเท้าตัวดื้อคู่เดียว ไม่ทำให้เงินพี่ฟ้าหมดบัญชีหรอก”

ปฏิเสธไม่ได้เลยว่าหมื่นฟ้าเป็นคนที่ใส่ใจคนอื่นมาก ๆ เพราะสามารถกะไซซ์รองเท้าเขาได้อย่างพอดี พื้นรองเท้าที่เลือกมาก็นุ่มจนไม่น่าเชื่อว่าหามาจากในซุปเปอร์ พอได้ใส่รองเท้าคู่นี้ก็ไม่อยากกลับไปเจ็บกับคู่เก่าราคาแพงอีก ที่รักจึงตัดใจยอมหิ้วเจ้าเพื่อนใหม่กลับบ้านด้วย “งั้นเดี๋ยวรักเอาเงินให้พี่ฟ้านะครับ เท่าไหร่ครับ ?”

ที่ต้องถามราคาเพราะบาร์โค้ดถูกหมื่นฟ้ายัดใส่กระเป๋าหลังกางเกงเจ้าตัวไปแล้ว

“จ่ายคืนจริงปะครับ ?”

“จริง ๆ สิครับ พี่ฟ้าเอาไปจ่ายตังค์มาแล้วใช่ไหมครับ ?”

“ครับ…”

“เท่าไหร่ครับ ?เดี๋ยวรักซื้อของให้แม่เสร็จจะคืนค่ารองเท้าให้พี่ฟ้าเลย”

“เท่าแก้มทั้งสองข้าง…ห่อให้ด้วยนะ จะเอากลับไปกินที่คอนโด” หมื่นฟ้าว่าพลางยิ้มบางก่อนจะก้มลงไปหยิบรองเท้าผ้าใบราคาแพงที่ถูกถอดทิ้งไว้มาใส่ตะกร้ารถเข็น

                 ที่รักอ้าปากค้างมองคนตัวสูงที่เข็นรถเดินนำเขาไป เป็นครั้งแรกที่คนตัวสูงเดินนำเขา และแน่นอนว่าไม่ใช่ครั้งแรกที่หมื่นฟ้าสร้างความสับสนทางความรู้สึกให้เขา ที่รักไม่รู้ว่าอีกนานแค่ไหนกว่าจะรับมือกับคนหน้านิ่งที่ค่อย ๆ ปล่อยลูกเล่นมากมายที่ซุกซ่อนอยู่ออกมาใช้ได้

สนิทกับที่รักน่ะง่าย…แต่สนิทกับหมื่นฟ้าท่าจะยาก

รับมือยากมาก ๆ เลยน่ะสิ

#กี่หมื่นฟ้า

“ตัวดื้อ…แม่ให้มาซื้ออะไรบ้างครับ ?”

“ซอสบาร์บิคิวครับ…แม่บอกว่าเป็นขวดโหลใหญ่ ๆ หน่อย”

“ครับ พี่ฟ้าเจอแล้วนะ…”

“รักเจอก่อนพี่ฟ้าอีก เจอตั้งแต่แรกแล้วด้วย แต่เรามัวเปลี่ยนรองเท้ากันอยู่…”

               หมื่นฟ้ามองคนตัวเล็กเอื้อมหยิบขวดแก้วที่มีฉลากสีเขียวแดงใส่รถเข็น เจ้าตัวล้วงโทรศัพท์เครื่องสีดำออกมาจากกระเป๋ากางเกงก่อนจะก้มหน้าแล้วใช้นิ้วเลื่อน ๆ ดูอะไรบางอย่างในโทรศัพท์

“แล้วอะไรอีกครับ ?”

“เดี๋ยวนะครับ…ขอตัวดื้อดูในบันทึกก่อน ลืมไปหมดละ…”

คุณเขาก็แค่เผลอ…เผลอแทนตัวเองว่า ‘ตัวดื้อ’

“ตัวดื้อ…”

“ค้าบ ~”

และนั่นทำให้หมื่นฟ้าเผลอยิ้มเช่นกัน

                 ที่รักขานรับทั้งที่ก้มหน้าดูโทรศัพท์อยู่ เจ้าตัวไม่เงยหน้ามองเขาเลยสักนิด คิ้วเรียงตัวสวยขมวดมุ่นเหมือนต้องใช้สมาธิอย่างหนัก คนตัวเล็กคงไม่รู้ว่าเผลอทำอะไรหลาย ๆ อย่างออกมาโดยไม่รู้ตัว หมื่นฟ้าคิดว่าดีที่อีกฝ่ายไม่ได้สนใจกัน เพราะหากที่รักสนใจเขาสักนิดเจ้าตัวจะต้องถามถึงสาเหตุที่เมื่อกี้โดนเรียก ถ้าเป็นอย่างนั้นขึ้นมาจริง ๆ คนที่อยากเรียกชื่อที่ตัวเองเป็นคนตั้งให้โดยเฉพาะอย่างเขาคงต้องคิดหาข้อแก้ตัวอีก

บางทีก็อยากเรียก ตัวดื้อ โดยไม่ต้องมีคำถามหรือขอคำตอบ

“อีกอย่างก็เป็นออริกาโน…แม่เอาไปทำไมนะ ออริกาโนเนี่ย…”

                หมื่นฟ้ามองคนที่บ่นพึมพำกับตัวเองคนเดียวตั้งแต่หัวจรดเท้า ไม่ว่าที่รักจะแต่งตัวสไตล์ไหน ในสายตาเขาคนตัวเล็กน่ารักไปซะหมด อย่างในตอนนี้ที่รักใส่เพียงแค่เสื้อยืดสีกรมตัวใหญ่ ๆ กับกางเกงขาสั้นสีครีม นับรวมรองเท้าแตะที่เขาเป็นคนซื้อให้ด้วย ธรรมดาแบบนี้…

แต่ก็น่ารักอยู่ดี

ใครบอกไม่น่ารักจะถีบปากให้ฟันร่วง

“พี่ฟ้า เดินตามรักมา ๆ ออริอะไรของแม่ไม่ได้อยู่ช่องนี้ครับ”

“ครับ…” หมื่นฟ้าตอบรับก่อนจะถามเมื่อเห็นคนตัวเล็กหรี่ตามองบางอย่างที่อยู่บนชั้นขณะเดิน “รักสายตาสั้นเหรอครับ ?”

“ครับ สั้นไม่เท่าไหร่หรอก แค่ร้อยกว่า ๆ…แต่รักไม่ค่อยชอบใส่แว่น แหะ ๆ” คนตัวเล็กตอบเสียงเล็กเสียงน้อยเหมือนคนที่กำลังรู้สึกผิดอยู่

“แล้วมันโอเคเหรอครับ มองเห็นชัดเหรอ ?”

“มันก็ใช้ชีวิตได้ปกตินั่นแหละพี่ฟ้า อะไรที่อยู่ไม่ไกลมากก็เห็นได้ชัดเหมือนเดิม แต่ถ้าไกลออกไปสักระยะหนึ่งก็เริ่มเบลอ ๆ รักยังไม่สั้นมากไงครับ มันก็เลยไม่ลำบากเท่าไหร่”

“…”

“แต่ต่อไปจะเริ่มใส่บ่อย ๆ แล้ว จะได้ลดอาการขี้ลืม เพราะรักไม่ค่อยใส่มันนั่นแหละก็เลยชอบลืมเอาแว่นไปมหา’ลัยด้วย ยิ่งช่วงนี้อาจารย์ชอบฉายสไลด์เนื้อหาขึ้นจอแล้วรักชอบนั่งหลังห้องก็เลยมองไม่ค่อยชัด…รักต้องเปลี่ยนใหม่ ๆ ใส่แว่นให้บ่อยมากขึ้นแล้ว”

“ใส่บ่อย ๆ จะได้ชิน แต่ถ้าช่วงแรก ๆ ใส่แล้วเวียนหัวก็ถอดพักบ้าง”หมื่นฟ้าขมวดคิ้วพอเห็นคนตัวเล็กเบิกตาโตเลิกคิ้วสูงคล้ายประหลาดใจ

“จริงเลยนะพี่ฟ้า ที่รักไม่ใส่ก็เพราะอย่างนี้ด้วยแหละ เวลาถอดแล้วมึนหัวมาก ๆ …พี่ฟ้าไม่สายตาสั้นแต่รู้ได้ยังไง เก่งจริง ๆ เลยน้าพี่ฟ้าเนี่ย…”

               เจ้าลูกหมาอ้วนของครอบครัว แก้มย้อยของเพื่อน ๆ และตัวดื้อของเขาในเวลานี้เลิกทำหน้าประหลาดใจแล้วเดินหาออริกาโนที่เจ้าตัวยังไม่รู้ว่าแม่จะเอาไปทำอะไรต่ออย่างอารมณ์ดี หมื่นฟ้าแอบมองรอยยิ้มสดใสขณะเข็นรถตามอยู่ข้างหลัง

ระยะห่างระหว่างคนที่เดินนำกับเดินตาม

พอดีแล้ว…

“เจอแล้ว ออริกาโนของแม่…”

“หยิบถึงไหมครับ ?”

“ตัวดื้อของพี่ฟ้าซะอย่าง…แค่นี้จิ๊บ ๆ ”

เอาอีกแล้ว…คุณเขาอารมณ์ดีจัดที่เจอออริกาโน

“ครับ…”

จนเผลออีกแล้ว…คราวนี้เผลอเป็นตัวดื้อของพี่ฟ้าเลย

“ฮึบ !!!”

               จะตัวดื้อของพี่ฟ้าหรือของใคร ตอนนี้คนตัวเล็กที่กำลังส่งเสียงเรียกความสูงของตัวเองให้เพิ่มขึ้นนั้นทำให้เขารู้ว่าเจ้าตัวต้องการความช่วยเหลือ ที่รักพยายามเขย่งปลายเท้าจนสุดความสูง แต่ยังไม่สามารถคว้าขวดแก้วฝาสีเขียวลงมาได้ หมื่นฟ้าคิดตำหนิพนักงานในใจที่เอาเครื่องปรุงขวดเล็ก ๆ ไปวางสูงขนาดนั้น แต่อีกใจก็คิดในแง่ดีว่าคงมีเหตุผลบางอย่างที่ทำให้มันต้องอยู่ตรงนั้น

“เดี๋ยวพี่ฟ้าช่วยครับ…”

“จะได้แล้ว ๆ พี่ฟ้า  ”

“…”

                หมื่นฟ้ารู้ว่าไม่มีทางที่คนตัวเล็กจะหยิบได้แน่ ที่เจ้าตัวบอกว่าจะหยิบได้แล้วเพราะคิดว่าการกระโดดของตัวเองจะช่วยได้ แต่เขาคาดเดาได้จึงเดินไปซ้อนด้านหลังที่รักเพื่อหยิบขวดออริกาโนให้ กลิ่นหอมอ่อน ๆ จากเรือนผมสีดำนิลลอยโชยใต้จมูกเหมือนทุกครั้งที่อยู่ใกล้กัน และคงเป็นเพราะกลิ่นคุ้นเคยนี้ถึงทำให้เขากล้าที่จะวางคางไปบนหัวทุยโดยไม่สนใจคนรอบข้าง

“พี่ฟ้า ! เอาคางออกไปเลย รักหนักนะ…”

หมื่นฟ้าหัวเราะในลำคอก่อนจะคิดหาคำแก้ตัวเพราะยังไม่อยากเอาคางออก “พี่ฟ้าต้องวางคางไว้ที่หัวตัวดื้อก่อน เพราะได้กลิ่นหัวเน่า ๆ แล้วจะเป็นลม ขอพักตรงนี้ก่อนได้ไหมครับ…”

               หมื่นฟ้าเพิ่งรู้ตัวว่านอกจากคางของตัวเองที่เบียดเบียนคนตัวเล็กแล้ว ยังมีอวัยวะอีกส่วนที่ไปแตะต้องที่ร่างเล็กด้วย เขาจึงถอนมือข้างหนึ่งที่จับเอวคนตัวเล็กออกก่อนจะโดนดุไปมากกว่านี้ ตอนวางคางไว้บนหัวทุยเขารู้ตัวดีทุกอย่าง ทว่าตอนที่เอามือจับเอวของคนตัวเล็กไว้ เขาคงเผลอไป

“ฮึ่ย !!! ไม่ต้องเลย ๆ รักรู้ว่าพี่ฟ้าคิดจะแกล้งกัน ทำไมพี่ฟ้าถึงได้เป็นคนขี้แกล้งแบบนี้ครับ ?”

               คนตัวเล็กที่เพิ่งหลุดรอดไปจากวงแขนของเขายืนทำหน้างองุ้มไม่พอใจ เวลาที่รักโมโหไม่ได้น่ากลัวเหมือนคนอื่น เจ้าตัวกลับน่ารักขึ้นเป็นกอง เขาที่ทำผิดได้แต่ยืนสำนึกผิดหวังให้อีกฝ่ายอภัยให้กัน แต่คนตัวเล็กไม่หายโกรธกันง่าย ๆ เพราะโดนแกล้งหลายครั้งแล้ว

“นี่ไงครับ ออริกาโน พี่ฟ้าหยิบให้ตัวดื้อได้แล้ว”

“ออริกาโนก็ส่วนออริกาโน…เอาไปรวมกับที่พี่ฟ้าแกล้งรักได้ที่ไหนเล่า !”

               ขวดออริกาโนถูกคว้าไปจากมือของเขา ที่รักเอาขวดแก้วเล็ก ๆ ใส่รถเข็นก่อนจะรับหน้าที่เป็นคนควบคุมรถเข็นแทนเขา หมื่นฟ้าในตอนนี้ต้องเดินตามเด็กดื้ออยู่เงียบ ๆ พลางคิดหาวิธีที่ชดใช้ความผิดที่ตัวเองได้ก่อไว้

“ตัวดื้อ…”

“อะไรอีกครับ ?” ถามทั้งที่เข็นรถเข็นและก้าวเดินเร็ว ๆ โดยไม่หันไม่มองหน้ากัน

“ตัวดื้อโกรธพี่ฟ้าเรื่องวางคางไว้ที่หัวหรือเรื่องอื่นครับ ?” เขาไม่แน่ใจว่าที่ที่รักโกรธจัดเป็นเพราะโดนรุกล้ำทางการสัมผัสมากเกินไปหรือเปล่า การถามลองเชิงแบบนี้จึงดีที่สุด

คนตัวเล็กที่โดนถามหยุดฝีเท้าก่อนจะหมุนตัวหันมาหากัน ที่รักยังคงแสดงสีหน้าไม่พอใจแต่ก็ยอมเอ่ยปากพูดบางอย่างออกมา

“เอาคางวางไว้รักไม่โกรธเท่าไหร่หรอกเพราะเต็มที่ก็แค่หนัก แต่ที่รักโกรธมากก็เพราะพี่ฟ้าชอบว่ารักหัวเหม็น รักหัวเน่า…ทั้งที่เดี๋ยวนี้รักสระผมทุกวันเลย มันจะเป็นไปได้ยังไง นอกจากพี่ฟ้าจะแกล้งพูดให้รักเสียความมั่นใจ”

“…”

“การที่เรามั่นใจว่าทำดีแล้ว แต่โดนกล่าวหาอีกมันน่าเจ็บใจจัง...”

               หมื่นฟ้าอมยิ้ม ตอนแรกเขาคิดมากแทบแย่นึกว่าจะต้องเว้นระยะห่างระหว่างกันให้มากขึ้นเพราะตัวเองเผลอรุกล้ำร่างกายอีกฝ่ายด้วยการสัมผัส แต่ทุกอย่างไม่ได้เลวร้ายขนาดนั้นเพราะคน ๆ นั้นคือที่รัก

เชื่อแล้วว่าคนที่น่ารักเท่าโลกสามารถเปลี่ยนแปลงอะไรหลาย ๆ อย่างได้อย่างไม่คาดคิด

“งั้นพี่ฟ้ายอมให้ตัวดื้อทำโทษ…โทษฐานที่ทำให้เสียความมั่นใจ” หมื่นฟ้าพูดก่อนจะก้าวเข้าไปประชิดคนตัวเล็กแล้วส่งมือทั้งสองข้างของตัวเองไปให้อีกฝ่าย ที่รักกะพริบตาปริบ ๆ จ้องมองฝ่ามือของเขา “อยากตีกี่ทีก็ตีเลยครับ พี่ฟ้าให้ตัวดื้อตีมือเลย”

“…”

“ให้ตีจนกว่าจะหายเจ็บใจ”

ที่รักถอนหายใจก่อนจะเอ่ย “ห้าทีเท่านั้นแหละครับ”

               คนโดนทำโทษยืนฟังเสียงดังแปะ ๆ จนครบห้าครั้ง หากไม่มีเสียงนี้ช่วยยืนยันเขาคงไม่เชื่อว่าตัวเองกำลังโดนตีมืออยู่เพราะสัมผัสที่ได้รับนั้นเบาเหลือเกิน ครั้งสุดท้ายที่หมื่นฟ้าโดนคุณครูทำโทษด้วยการตีมือคือตอนที่อยู่ป.3 เพราะพาเพื่อนที่ไม่อยากเล่านิทานในคาบภาษาอังกฤษจนร้องไห้โดดเรียน มันนานจนแทบจำไม่ได้ การทำโทษในวันนี้ช่วยรื้อฟื้นความทรงจำในวัยเด็กให้เขา

“ถ้าพี่ฟ้ายังแกล้งกันอีก รักจะเพิ่มเป็นสิบที แถมลดคะแนนความสนิทกันด้วย”

“อย่างหลังไม่เอาได้ปะครับ ?”

“ไม่ได้…ไม่งั้นบทลงโทษก็ดูไม่โหดสิครับ โดนตีก็แค่เจ็บ สุดท้ายพี่ฟ้าคนเกเรก็จะทำใหม่ ไม่มีอะไรให้กลัวเลย”

“แล้วถ้าพี่ฟ้าเผลอเกเรจนทำให้ตัวดื้อไม่พอใจอีก พี่ฟ้าจะถูกลดไปกี่คะแนนครับ”

“สนิทสุด ๆ รักให้คะแนนความสนิทอยู่ที่หนึ่งร้อย พันลี้อยู่ที่ร้อยห้าสิบ หมายความว่าสนิทมากกกก…ผิดกับพี่ฟ้าเลย ตอนนี้พี่ฟ้ามีแค่ห้าคะแนนเองมั้ง รอบต่อไปถ้าโดนลดก็จะอยู่ที่สี่คะแนน”

“แล้วพันลี้สามารถโอนคะแนนมาให้พี่ฟ้าได้บ้างไหมครับ ?”

               หมื่นฟ้ารู้ตัวเองดีว่าเป็นคนเงียบขรึมที่แสนเจ้าเล่ห์ แต่น้อยครั้งนักที่เขาจะเอานิสัยนี้ออกมาใช้ โดยส่วนมากหมื่นฟ้าจะเป็นคนเจ้าเล่ห์ต่อรองเก่งเวลาที่อยากได้บางสิ่งจากหม่าม้า นอกนั้นเขาไม่เคยสนใจจะต่อรองอะไรกับใครเลย

จนกระทั่งมาเจอกับตัวดื้อ

“ไม่ได้ครับ…จะสนิทได้ต้องขึ้นอยู่กับตัวเองล้วน ๆ ”

“พี่ฟ้าจะพยายาม จะพยายามไม่ให้คะแนนติดลบนะครับ”

               หลังจากซื้อของเสร็จที่รักก็บ่นหิว เจ้าตัวอยากกินแฮมเบอร์เกอร์แล้วเห็นเวลายังพอเหลือจึงพาเขามาที่แมคโดนัลด์ แล้วบอกว่ามื้อนี้จะขอเป็นเจ้ามือเลี้ยงเอง หมื่นฟ้าไม่ได้ขัดอะไรทำแค่มองคนตัวเล็กที่ยืนสั่งอาหารกับพนักงาน

ก็ปฏิเสธไม่ค่อยได้อยู่แล้ว…

“เอาเฟรนช์ฟรายส์ด้วยครับ ไซซ์ใหญ่เลย…”

“…”

“แล้วก็เบอร์เกอร์ปลาหนึ่งครับ…พี่ฟ้าเอาอะไรครับ ?”

“เอาเหมือนตัวดื้อเลยครับ”

“งั้นเอาเบอร์เกอร์ปลาเหมือนกันเนอะ ส่วนเฟรนช์ฟรายส์กินด้วยกันก็ได้เพราะไซซ์ใหญ่มันเยอะมาก ๆ ”

“…”

“โค้กอัปไซซ์ไหมคะ ?”

“ไม่ครับ ๆ เอาแค่นี้เลยครับ”

“สองร้อยเก้าสิบแปดบาทค่ะ…”

“แป๊บนะค้าบ…”

               หมื่นฟ้าที่แอบถือกระเป๋าสตางค์เตรียมไว้แล้วหยิบแบงก์พันส่งให้พนักงานตัดหน้าคนตัวเล็กไป ที่รักอ้าปากค้างก่อนหันมาจ้องเขม็งใส่เขาด้วยความไม่พอใจ

“นี่ครับ…”

“ค่ะ”

“พี่ฟ้า ! รักบอกว่าจะเลี้ยงเองไง”

“ตัวแค่นี้เลี้ยงพี่ฟ้าไม่ไหวหรอก…พี่ฟ้าตัวใหญ่กว่าตั้งเยอะ ตัวดื้อจะเลี้ยงพี่ฟ้าไหวได้ยังไง”

“มันไม่ได้เกี่ยวกับตัวเล็กตัวใหญ่เลย มันเกี่ยวกับเรื่องน้ำใจล้วน ๆ ”

“แค่พี่ฟ้ารู้ว่าตัวดื้ออยากจะเลี้ยง แค่นี้ก็ดีใจมากแล้วครับ…” หมื่นฟ้ารับเงินถอนเก็บใส่กระเป๋าสตางค์ก่อนจะเอื้อมมือไปลูบที่หัวทุยเบา ๆ “พี่ฟ้าทำงานหาเงินใช้เองได้แล้ว ให้พี่ฟ้าเลี้ยงถึงจะถูก”

“…”

“ไว้ตัวดื้อเรียนจบมีงานทำค่อยมาเลี้ยงพี่ฟ้าแล้วกัน”

“อีกตั้งนาน…” คนตัวเล็กก้มหน้าพูดเสียงแผ่วเบา

“นานแค่ไหนก็รอครับ”

“สัญญานะ ถ้ารักทำงานแล้วพี่ฟ้าห้ามแย่งจ่ายอีกนะครับ”

“ครับ…”

               หมื่นฟ้าที่ไม่ค่อยหิวแต่อยากสูบบุหรี่มากกว่าบอกกับคนตัวเล็กที่เคี้ยวแฮมเบอร์เกอร์ตุ้ย ๆ ไปตามตรง    เจ้าตัวก็เข้าใจไม่คิดบังคับให้เขากิน ทั้งยังใจดีให้เขาไปยืนสูบบุหรี่รอที่รถได้เลย แต่เป็นหมื่นฟ้าเองที่เลือกจะฝืนไม่ไปสูบบุหรี่สนองความต้องการของร่างกายเพียงเพราะ…

ทิ้งตัวดื้อไปไม่ได้

               เขาถึงได้นั่งมองคนตัวเล็กที่มีความสุขกับการกินอยู่ตรงนี้ หมื่นฟ้าหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเช็กสายเรียกเข้าและไลน์เพราะตอนที่อยู่กับเด็กดื้อแทบไม่ได้จับโทรศัพท์เลย มีทั้งไลน์จากเพื่อน ๆ ที่มหา’ลัยคุยเรื่องงานกลุ่มที่ส่งอาทิตย์หน้า ไลน์จากเรียวที่ถามเรื่องคิวจองโต๊ะในไลน์กลุ่มของร้าน

และ Mom - 3 Missed Calls

               หมื่นฟ้าชั่งใจอยู่สักพักก่อนจะกดโทรกลับหาหม่าม้า สาเหตุที่คิดนานไม่ใช่ไม่อยากคุยกับหม่าม้า แต่เป็นเพราะกลัวว่าหม่าม้าจะมีเรื่องสำคัญที่ต้องใช้เวลาคุยนานพอสมควร เขาเลยอยากให้อยู่ในเวลาที่สะดวกจะคุยมากกว่านี้ โดยปกติป๊าม้าจะอยู่ต่างประเทศซะส่วนใหญ่ การคุยกันของพวกเขาไม่ใช่การส่งข้อความแชตหากันเหมือนครอบครัวอื่น ๆ ป๊าม้าเลือกจะเสียเงินโทรทางไกลเพียงเพราะอยากได้ยินเสียงลูก ชอบความชัดเจนรวดเร็วมากกว่าการพิมพ์คุยกัน แม้เทคโนโลยีจะก้าวไกลสามารถโทรหากันได้ผ่านแอปพลิเคชันโดยไม่เสียค่าใช้จ่าย อีกทั้งยังสามารถเห็นหน้าอีกผ่ายได้ แต่ก็ต้องยอมรับว่ามีบางคนที่ไม่สนใจเรื่องพวกนี้ ยังคงชอบใช้วิธีเดิม ๆ ที่คุ้นชินมากกว่า

อย่างเช่นป๊าม้าที่ชอบโทรข้ามประเทศมากกว่าใช้วิธีอื่น…สัญญาณโทรศัพท์แน่นอนที่สุดแล้ว

หากอยากเห็นหน้าก็จะบินกลับมาไทยเพื่ออยู่ด้วยยาว ๆ หลายเดือน

พวกท่านบอกว่าไม่ชอบเห็นหน้าทั้งที่สัมผัสไม่ได้เพราะมันทำให้คิดถึงหนักกว่าเดิม

               คนที่ยกโทรศัพท์แนบหูเพื่อรอปลายสายรับเหลือบไปเห็นซอสมะเขือเทศของโปรดของตัวดื้อที่ถูกมันฝรั่งทอดกวาดไปซะเรียบจนเกือบหมด หมื่นฟ้าจึงหยิบถ้วยซอสกลม ๆ นั้นมาก่อนเอ่ย

“เดี๋ยวพี่ฟ้าไปเอาซอสให้นะครับ”

“ไม่เป็นไรครับพี่ฟ้า เดี๋ยวรักไปเอาเอง”

“ตัวดื้อนั่งกินไปเถอะ พี่ฟ้าไปเอาให้เอง…” ว่าพลางคว้าถ้วยซอสมาด้วย หมื่นฟ้าเดินไปที่จุดกดซอส เขาต่อแถวอยู่ข้างหลังเด็กน้อยคนหนึ่งที่พยายามเอื้อมกดซอส เห็นท่าเขย่งปลายเท้าของเด็กผู้ชายคนนี้แล้วทำให้คิดถึงใครบางคนที่นั่งเคี้ยวเบอร์เกอร์ปลาตุ้ย ๆ อยู่ที่โต๊ะ เพราะนึกถึงเด็กดื้อจึงทำให้หมื่นฟ้าเลือกจะหยิบยื่นความช่วยเหลือให้เด็กคนนี้ “พี่กดให้นะครับ”

“…”

               หมื่นฟ้าวางถ้วยซอสทั้งสองของตัวเองลงบนเคาน์เตอร์ก่อนจะช่วยเด็กน้อยกดซอส โทรศัพท์ที่ต่อสายโทรหาแม่ยังคงแนบอยู่ที่ใบหูเหมือนเดิม

“ขอบคุณค้าบ…”

“ครับผม” หมื่นฟ้าพยักหน้ารับเด็กน้อยที่ยกมือไหว้ขอบคุณ หลังจากนั้นก็ทำหน้าที่กดซอสให้เด็กดื้อที่รอตัวเองอยู่ เพราะมือข้างหนึ่งเขาต้องถือถ้วยซอสและมืออีกข้างทำหน้าที่กดซอส ดังนั้นโทรศัพท์ที่แนบหูอยู่จึงต้องมีไหล่ช่วยประคองไว้

[ฟ้า…]

“ครับม้า”

[ติดธุระเหรอลูก ? หม่าม้าโทรไปตั้งหลายสายไม่รับเลย]

“นิดหน่อยครับม้า แต่คุยได้ครับ”

[จริง ๆ ก็ไม่มีอะไรหรอก โทรหาเพราะคิดถึง เมื่อคืนน้องชายเราโทรมาคุยกับหม่าม้าอยู่นานสองนานเลย ฟ้องว่าฟ้าไม่ค่อยกลับบ้าน ชอบไปค้างคอนโด น้องอยู่บ้านคนเดียวก็เหงา]

“พันลี้ก็ไม่ต่างอะไรจากเด็กเลี้ยงแกะ ชอบพูดโม้เกินจริง”

[สองพี่น้องนี่ยังไงกันนะ แล้วฟ้ากลับบ้านบ้างหรือเปล่าครับ ?]

“กลับครับ เมื่อเช้าฟ้าก็แวะเข้าบ้าน วันนี้ก็ว่าจะกลับไปนอนบ้านเพราะพรุ่งนี้มีเรียนเช้า”

[ดี ๆ กลับไปดูแลความเรียบร้อยบ้างลูก เนียนดูแลคนเดียวไม่ไหวหรอก ]

“เมื่อเช้าฟ้าก็เจอแม่นมครับ บ่นคิดถึงฟ้า วันนี้ฟ้าก็เลยจะกลับ”

[โอเคจ้ะ แล้วนี่ทำอะไรอยู่จ๊ะ ?]

“…” คำถามของหม่าม้าทำให้หมื่นฟ้านิ่งเงียบไปชั่วครู่ก่อนจะหันไปมองคนตัวเล็กที่นั่งกินแฮมเบอร์เกอร์อยู่

[…]

“อยู่กับคุณเขาครับม้า…”

[…จริง ๆ เหรอครับลูก ?]

“ครับ ฟ้าขอโทษที่ไม่ได้โทรไปเล่าอะไรให้ม้าฟังเลย เพราะช่วงนี้ยุ่ง ๆ แล้วฟ้าก็ไม่คิดว่ามันจะเกิดขึ้นเร็วแบบนี้”

[ไม่เป็นไรครับ หม่าม้าเข้าใจ…แต่ทุกอย่างโอเคใช่ไหมครับ]

“โอเคครับ”

[คุณเขายังน่ารักเหมือนเดิมไหมครับลูก ?]

“ไม่เปลี่ยนไปจากที่ม้าเคยเห็นเลยครับ”

[งั้นฟ้าไปอยู่กับคุณเขาก่อนเถอะ กับหม่าม้าค่อยคุยทีหลังก็ได้]

“ครับ”

[สู้ ๆ นะครับลูก หม่าม้าเป็นกำลังใจให้]

“ขอบคุณนะครับม้า”

               หมื่นฟ้าวางถ้วยซอสมะเขือเทศลงก่อนจะเอาโทรศัพท์เก็บใส่กระเป๋าหลังกางเกงเหมือนเดิม ถ้วยซอสพริกถูกเติมไปเพียงเล็กน้อยเพราะเขารู้ดีว่าตัวดื้อไม่ชอบกินเผ็ด แม้จะเป็นซอสพริกที่มีรสหวานนำก็ตาม แค่มีรสเผ็ดที่รักพร้อมจะส่ายหน้าแล้ว

ก็รู้มาตลอดว่าไม่ชอบรสเผ็ด

และรู้ดีว่าชอบซอสมะเขือเทศแค่ไหน…

               คนที่รู้ทุกอย่างเป็นอย่างดีเดินถือถ้วยซอสทั้งสองกลับไปวางให้ตัวดื้อเหมือนเดิม ที่รักก้มศีรษะเป็นเชิงขอบคุณให้เขา หมื่นฟ้าทำเพียงแค่ยิ้มรับพลางคิดว่าถ้าหม่าม้าได้มาเห็น ‘คุณเขา’ ตัวจริงจะต้องรู้สึกว่าน่ารักกว่าในรูปแน่นอน

“รักกินจะเสร็จแล้ว รอแป๊บเดียวนะครับพี่ฟ้า”

“ครับ พี่ฟ้าจะรอ…”

#กี่หมื่นฟ้า

“พวงมาลัยดอกมะลิ ! ”

“เสียงดังทำไมลี้ ? ก็แค่พวงมาลัยดอกมะลิไหม ไม่ใช่ผีแอนนาเบลสักหน่อย”

               ที่รักปรายตามองเพื่อนสนิทที่ยืนล้างผักอยู่ข้าง ๆ ก่อนจะถอนหายใจ ตั้งแต่กลับมาเขาโดนแม่เรียกใช้ไม่ได้หยุดจนแฮมเบอร์เกอร์ที่กินเข้าไปแทบจะไม่หลงเหลืออยู่ในกระเพาะ แขกทุกคนที่มาร่วมงานปาร์ตี้ในวันนี้คงสงสารเจ้าบ้านตัวกะเปี๊ยกอย่างเขาถึงได้อาสาช่วยกันคนละไม้คนละมือจนแม่ออกปากเกรงใจ

ลูกแม่เป็นที่รักของทุกคนก็แบบนี้ล่ะน้า…

ตกน้ำไม่ไหลตกไฟไม่ไหม้

ขนาดแม่ใช้ยังไม่ต้องทำเองทั้งหมดเลย : )

เป็นที่รักก็แอบสบายเหมือนกันนะเนี่ยยย

“มึงซื้อพวงมาลัยดอกมะลิไปไว้บนรถพี่กูเหรอ ?”

               ที่รักพยักหน้าหงึกหงักพลางสลัดน้ำออกจากพริกหยวกสีเหลืองสดเพื่อเอาไปใส่โถแก้วใบใหญ่ก่อนจะหันไปมองพันลี้ที่ล้างมะเขือเทศลูกเล็ก ๆ ไม่เสร็จสักทีเพราะมัวแต่สนใจพวงมาลัยดอกมะลิของเขา

“ก็ใช่นะซี่…ซื้อไหว้แม่ย่านาง มันน่าตกใจตรงไหน ?”

“…”

“อย่าบอกนะว่าไม่รู้จักแม่ย่านาง…เกินไปแล้วนะลี้ มึงเป็นคนไทยนะ”

“กูรู้จักยันแม่ซื้ออะ…แต่ที่กูตกใจเพราะพี่กูไม่ชอบกลิ่นดอกมะลิ”

“O_O”

“ไม่ชอบมาก ๆ แล้วพี่ฟ้าแม่งยอมให้พวงมาลัยดอกมะลิไปอยู่บนรถ…ท่าทางเรื่องที่กูจะถามวันนี้คงไม่ต้องถามแล้วล่ะมั้ง ได้รับคำยืนยันชัดเจนขนาดนี้แล้ว”

“จะ จริงหรือเปล่าลี้ ?”

“ตาเหลือกทำไม ? ตกใจแทนกูแล้วดิ…”

“ไม่ตลก…พี่ฟ้าไม่ชอบกลิ่นดอกมะลิเหรอ ?”

“โคตร ๆ ตอนเด็ก ๆ นะ ถ้าได้กลิ่นดอกมะลิคือคลื่นไส้จะอ้วกเลย พอโตมาก็ได้กลิ่นได้แหละ แค่ไม่ชอบเพราะมันทำให้ปวดหัว”

โอ้โห…ตลอดทางกลิ่นมะลิอย่างฟุ้งเลย

ที่รักก็ชื่นใจจริง ๆ ในขณะที่พี่ฟ้าคงพะอืดพะอมจะแย่

ไอ้ลูกหมาโง่เอ๊ยยย T______T

“หลุดเลยไง สติหลุดเลยไอ้แก้มย้อย…”

“กูไม่รู้เลยลี้ ไม่รู้ว่าพี่ฟ้าไม่ชอบ”

“ไม่รู้ไม่ผิด ที่ผิดคือพี่กู…ฝืนให้เอาไว้บนรถไม่ยอมบอกว่าได้กลิ่นไม่ได้ ดีไม่เวียนหัวจนพามึงไปแหกโค้ง”

“มึงก็พูดเกินไปลี้ พี่ฟ้าไม่ได้ผิดขนาดนั้นหรอก เขาแค่รักษาความรู้สึกกูมากกว่า ถ้าบอกให้กูเอาไปทิ้งมันก็จะเสียมารยาทไง”

“อ้าว.... ไอ้ห่านี่ กูเข้าข้างมึง มึงเข้าข้างพี่กู รักสามเศร้าเราสามคนปะ ?”

“เดี๋ยวคนที่สามจะโดนต่อยปากนะ”

“ดู ๆ ยังไม่ทันไรก็ให้กูเป็นคนที่สามทั้งที่พี่กูมาทีหลัง แม่งคนเราเนอะ…กูจะไปสู้คนในใจมึงได้ไง”

“ไอ้หน้าหมา !!!!”

พันลี้ระเบิดหัวเราะจนเขาอยากจะเอาพริกหยวกยัดปาก แต่ก็ทำได้แค่ทำเสียงฮึดฮัดในลำคอเพราะกลัวสู้แล้วพันลี้จะจับไปหยิกแก้มจนเจ็บ

“แต่ยังไงวันนี้กูต้องถามพี่กูเรื่องมึงให้รู้เรื่อง”

               ที่รักที่กำลังจะเดินออกจากครัวชะงักฝีเท้าทันทีที่ได้ยินประโยคนั้น เขาเม้มริมฝีปากครุ่นคิดอย่างหนักก่อนจะวางโถพริกหยวกลงบนเคาน์เตอร์แล้วหันไปหาเพื่อนสนิท

“ถ้าถามแล้วมันจะเกิดอะไรขึ้นบ้างลี้ ?”

“…”

“ทุกอย่างจะเปลี่ยนไปเยอะไหม ?”

“อะไรที่มึงกลัวว่าจะเปลี่ยน ?”

“กูแค่รู้สึกว่าการที่เขาได้รับกำลังใจจากกูทำให้เขาเป็นคนที่น่ารักมาก ๆ เป็นหมื่นฟ้าที่ทุกคนบนโลกจะต้องการ ถ้าสิ่งที่มึงคิดเป็นความจริง กูก็อาจจะรู้สึกเปลี่ยนไป ไม่กล้าใกล้ชิดเขาเหมือนเดิมเพราะกลัวจะให้ความหวังเขาถ้าเกิดกูไม่ได้คิดอะไรขึ้นมา แต่ถ้ามันไม่เป็นจริง…คนที่จะตีตัวออกห่างคือพี่ฟ้า แล้วเขาก็จะขาดกำลังใจอย่างกูไปนะ”

“…”

“ปล่อยให้มันเป็นไปเรื่อย ๆ แบบนี้ได้ไหมลี้ ปล่อยไปเรื่อย ๆ มันจะดีกว่าหรือเปล่า…ถามว่ากูยังอยากรู้เรื่องไข่เจียวไม่เยิ้ม ซอสมะเขือเทศ ไอติมรสช็อกโกแลตที่เขาไปรู้มาจากไหนก็ไม่รู้อยู่ไหม กูก็อยากจะรู้นะ แต่ถ้าต้องแลกกับบางอย่างที่มันเปลี่ยนไป กูก็ไม่ค่อยอยากจะรู้แล้ว”

“ตั้งแต่คบกันมากูเพิ่งเคยเห็นมึงคิดมากเรื่องความสัมพันธ์…”

“กูก็เพิ่งรู้ว่าเรื่องความสัมพันธ์แม่งโคตรซับซ้อนเลย ไม่ว่าจะในรูปแบบเพื่อน ครอบครัว หรือคนรักก็ตาม มึงก็รู้ว่ากูแคร์ทุกคนที่เข้ามาในชีวิต แม้แต่คนที่ไม่สนิทอย่างพี่ฟ้าก็เริ่มจะแคร์แล้ว กูกลัวเขาจะเจออะไรร้าย ๆ กลัวเขาจะไม่อยากยิ้มแล้ว”

“…”

“กูแค่อยากให้เขายิ้มได้เยอะ ๆ และตอนนี้เขาก็ยิ้มโคตรเยอะเลยนะลี้ ถ้ามันหายไปกูว่าคงเศร้าน่าดูเลย”

“กูว่าที่พี่ฟ้ายิ้มได้โคตรเยอะก็เพราะมึงนั่นแหละ…”

“…” ปฏิเสธไม่ได้เลยเพราะเวลาที่อยู่ด้วยกันหมื่นฟ้ายิ้มเยอะจริง ๆ แม้จะไม่เชื่อว่าเป็นเพราะตัวเองที่ทำให้อีกฝ่ายยิ้มได้ แต่รอยยิ้มที่ได้เห็นบ่อย ๆ ก็คอยย้ำเตือนเสมอ

“เอาเป็นว่ากูจะไม่ถามพี่ฟ้าเรื่องนี้…จะปล่อยให้ความสงสัยมันทำให้หัวใจกูคันยุบยิบอยู่แบบนี้ เพราะกูคิดว่าปล่อยไปก็น่าจะดีกว่า ให้พี่กูกับมึงได้สนิทกันไปเรื่อย ๆ ไม่ต้องรู้สึกอึดอัดใจถ้าความรู้สึกดันไม่ตรงกันขึ้นมา…พูดง่าย ๆ สรุปสั้น ๆ คือตอนนี้มันโคตรดีแล้ว พี่กูยิ้มง่ายจนแทบไม่ใช่หมื่นฟ้า ส่วนมึงก็น่ารักเหมือนเดิม จบข่าว”

“จบชีวิตมึงด้วยหน้าหมาลี้…ไม่เคยจะพูดดีได้นานเลย” ที่รักส่ายหน้าเบา ๆ ก่อนจะคว้าโถแก้วขึ้นมาอุ้มไว้ สิ่งที่พันลี้พูดมาทั้งหมดเข้าใจได้แค่บางส่วนเท่านั้น แต่ที่เข้าใจได้อย่างกระจ่างแจ้งและเห็นด้วยคือ ‘ตอนนี้มันโคตรดีแล้ว พี่กูยิ้มง่ายจนแทบไม่ใช่หมื่นฟ้า’

จริง ๆ แค่นี้ก็พอแล้ว…กำลังพอดีแล้ว

               ที่รักเอาโถพริกหยวกส่งให้พี่สาวที่กำลังเตรียมหั่น และพี่เบบก็ส่งกะละมังไก่หมักให้เขาเดินไปส่งต่อให้พี่ดอมที่นั่งเอาเนื้อเสียบไม้อยู่ที่สวนข้างบ้าน คนตัวเล็กเดินอุ้มกะละมังไปยังจุดหมาย เขาเห็นพี่ดอม หมื่นฟ้าและไทป์นั่งอยู่บนเสื่อที่ปูอยู่บนสนามหญ้า งานนี้จอยติดธุระด่วนมาไม่ได้ น่าเสียดายแทนเพื่อนจริง ๆ ที่อดกินของอร่อย

               ทั้งสามคนนั่งทำบาร์บิคิวอย่างขะมักเขม้นจนไม่ได้สังเกตว่าเขาเดินมาหยุดอยู่ตรงบริเวณนี้นานแล้ว แต่ไม่นานหมื่นฟ้าก็รู้สึกตัวและเงยหน้ามองเขาที่อุ้มกะละมังอยู่ เจ้าตัวส่งยิ้มบางก่อนจะยื่นแขนข้างที่ใส่นาฬิกาให้เขา

“ตัวดื้อถอดนาฬิกาให้พี่ฟ้าหน่อยได้ไหมครับ ? มันจะเลอะซอส”

“ได้ครับ…” ที่รักส่งกะละมังไก่หมักให้ไทป์แล้วก้มลงไปปลดนาฬิกาเรือนโปรดของหมื่นฟ้า

“ที่รักเป็นตัวดื้อ แล้วเพื่อนอย่างกู รุ่นน้องอย่างไอ้ไทป์เป็นตัวอะไรดี ?”

“ก็แล้วแต่พวกมึงจะทำตัว…”

               คำตอบของหมื่นฟ้าทำเอาทั้งสองคนที่นั่งเสียบบาร์บิคิวอยู่ด้วยตั้งนานหลุดหัวเราะออกมา ดอมยิ้มพลางคิดว่าหมื่นฟ้ายังไงก็คือหมื่นฟ้า เป็นคนนิ่ง ๆ ที่ถามน้อยตอบน้อยและเน้นพูดเจ็บ ๆ ให้คนถามรู้สึกอยากจบ

               แต่เมื่อไหร่ที่หมื่นฟ้าได้อยู่กับผู้เป็นที่รัก เมื่อนั้นหมื่นฟ้าจะไม่เป็นหมื่นฟ้า แต่จะกลายเป็นท้องฟ้าในยามเย็นที่มีหลากสีสัน และดอมเชื่อว่าทุกสีที่เกิดขึ้นบนท้องฟ้าผืนนี้เพราะมีที่รักเป็นคนแต่งแต้ม

“เรียบร้อย…ให้รักเอาไปเก็บไว้ที่ไหนดีครับ ? ฝากลี้ดีไหม”

“ถ้าพันลี้ติดสาวก็จะเอาของพี่ฟ้าไปขาย…งั้นตัวดื้อใส่ไว้ให้พี่ฟ้าหน่อย”

“แล้วถ้ารักเอาไปขายบ้าง ?”

“ตัวดื้อก็เอาเงินไปใช้สิครับ เดี๋ยวพี่ฟ้าไปตามซื้อคืนเอง”

“สองมาตรฐานสัด ๆ…นาฬิกาเรือนนี้ม้าซื้อให้นะครับคุณประดิพัทธ์ ลืมไปหรือเปล่า?” พันลี้ที่เดินเอากะละมังหมูหมักมาวางบนเสื่อโวยเสียงดังอย่างไม่พอใจ

“…”

“ยอมไปหมด ยอมทุกอย่าง เสียชื่อผู้ชายวงตระกูลเราหมด”

“อย่าปากดีพันลี้”

“ไม่ต้องให้เกียรติน้องเพราะตรงนี้มีแต่คนกันเอง” พี่ฟ้ามักจะให้เกียรติน้องชายอย่างเขาเวลาอยู่ต่อหน้าคนอื่น พี่ฟ้าจะไม่ด่าด้วยถ้อยคำหยาบคายหรือแทนตัวกันด้วยคำว่ากูมึง แต่เวลาที่อยู่กันสองคนเขาก็เหมือนพี่น้องทั่ว ๆ ไปที่ด่ากันบ้าง แทนตัวกันด้วยคำว่ากูมึง

“สัด…”

               ไทป์หลุดขำพรืดพอเห็นรุ่นพี่คนหล่อด่าเพื่อนตัวเอง หมื่นฟ้าด่าด้วยสีหน้าและน้ำเสียงเรียบนิ่ง ทว่ามันชัดเจนหนักแน่นจนคนที่นั่งฟังเฉย ๆ อย่างเขายังรู้สึกสะเทือนตับ

สัดแบบเน้น ๆ เลย

“ลี้ก็อย่าพูดยั่วโมโหสิ พี่ฟ้าก็ห้ามด่าลี้ด้วย…” คนตัวเล็กที่กำลังใส่นาฬิกาเอ่ยห้ามปราม เขาไม่อยากรับฝากนาฬิกาเรือนแพงนี้หรอก แต่กลัวว่าซอสจะเลอะนาฬิกาขึ้นมาจริง ๆ ถึงได้ยอมใส่ไว้ให้

“เด็ก ๆ เสร็จกันหรือยังจ๊ะ ? แม่จุดเตาให้เสร็จแล้วนะ”

               แต่คนที่ห้ามสงครามระหว่างพี่น้องได้จริง ๆ คงจะเป็นแม่ของเขาที่เดินเข้ามาตรวจดูความเรียบร้อย ทุกคนตอบรับด้วยการพยักหน้า พี่เบบที่ถือโถพริกหยวกที่เพิ่งหั่นเสร็จเข้ามาในสวนก็พยักหน้ารับด้วยเช่นกัน

“อ้าว แล้วทำไมบาร์บิคิวกองนั้นไม่มีสับปะรดล่ะจ๊ะ ? เจ้ารักสั่งให้พี่ดอมแยกไว้ให้ตัวเองใช่ไหม ?” แม่เปลี่ยนเป้าสายตาจากไม้บาร์บิคิวจำนวนหนึ่งที่มีทุกอย่างเสียบอยู่ครบหมดยกเว้นสับปะรดที่ลูกชายไม่ชอบ “แม่บอกว่าไงรัก อย่าเลือกกินใช่ไหมลูก ทุกอย่างมีประโยชน์หมดนะ”

“ระ รักไม่ได้สั่งพี่ดอมนะแม่” คนตัวเล็กรีบยกมือขึ้นโบกไปมาเพื่อปฏิเสธ

               ทุกคนเลิ่กลั่กมองหาคนที่ทำบาร์บิคิวพวกนี้ บาร์บิคิวทุก ๆ ไม้จะมีเนื้อสัตว์ มะเขือเทศ สับปะรด และพริกหยวก บางไม้ที่ไม่มีพริกหยวกมันไม่แปลกเพราะเบบกำลังหั่นมาเติมเนื่องจากมันมีไม่พอในตอนแรก ทว่าสับปะรดมีพอแต่ไม่ถูกเสียบอยู่บนไม้บาร์บิคิวจำนวนนั้น

เป็นจำนวนหนึ่งที่วางอยู่ในจานข้างหมื่นฟ้า…

“พอดีดอมบอกว่าน้องไม่ชอบกินสับปะรด ผมก็เลยไม่ได้เสียบไม้ให้ครับ”

“อ๋อ แม่ก็ว่าอยู่…ที่หลังไม่ต้องตามใจมากนะฟ้า เดี๋ยวจะเคยตัวแล้วเลือกกิน”

“ครับ…”

“ถ้าเลือกกินคงไม่แก้มย้อยจนติดพื้นหรอกแม่” เบบว่า

“งั้นเดี๋ยวแม่ไปทำกับข้าวให้ปู่ก่อน ถ้าเสร็จแล้วพวกเราไปล้างมือเอาบาร์บิคิวขึ้นเตากันได้เลยนะ”

“ค้าบ…”

“ค่ะ”

                 ที่รักขมวดคิ้วคิดสงสัยก่อนจะหันไปมองหมื่นฟ้าที่นั่งนิ่ง ๆ เอาเนื้อเสียบไม้ต่อไป เรื่องสับปะรดคงไม่ต่างจากไข่เจียวน้ำมันไม่เยิ้ม ซอสมะเขือเทศ และไอติมรสช็อกโกแลต เขามั่นใจว่าพี่ดอมไม่ได้เป็นคนบอกเพราะพี่ดอมมักจะลืมบ่อย ๆ ว่าผลไม้ที่เขาไม่ชอบมากที่สุดคือสับปะรด

                   ที่รักอยากจะถามหมื่นฟ้าไปตรง ๆ แต่อย่างที่เขาเคยพูดกับพันลี้ไป หากว่าการถามทำให้เกิดการเปลี่ยนแปลง ที่รักเลือกจะปล่อยไปก่อนดีกว่า ความสัมพันธ์ของเขากับหมื่นฟ้าในตอนนี้ยังไม่มั่นคงขนาดนั้น มันเพิ่งเริ่มและเปราะบางมากพอสมควร หากคาดคั้นมากไปมันอาจจะฉีกขาด แต่ที่รักก็ไม่คิดจะเมินเฉยจนความสงสัยที่อยู่ภายในใจก่อตัวเป็นภูเขา

เพียงแค่รอเวลา…รอเวลาที่เหมาะสมกว่านี้ก่อน

#กี่หมื่นฟ้า

“รัก หยิบขวดซอสมะเขือเทศให้กูหน่อย”

“ไม่ให้…เอาซอสพริกไป”

“ชีวิตกูนี่มันยังไง ไม่เคยได้ดั่งใจสักอย่าง” พันลี้บ่นแต่ก็รับขวดซอสพริกมา ไม่นานเพื่อนสนิทที่แกล้งหยอกก็ส่งขวดซอสมะเขือเทศตามมาให้

“พรุ่งนี้เราเรียนเช้าปะวะไอ้ฟ้า ?”

“เออ เก้าโมง”

“มึงเอาแซนด์วิชปะ ? เดี๋ยวกูให้เบบทำเผื่อ”

“ให้ทำเผื่อไหม ? ไม่ต้องเกรงใจนะ เวลาดอมเรียนเช้าเราก็ทำให้ตลอด”

“ไม่เป็นไรหรอก เราไม่กินข้าวเช้า”

“ดื่มแต่กาแฟไงพี่ฟ้าน่ะ…” ที่รักพูดก่อนจะยัดบาร์บิคิวไก่ใส่ปาก หมื่นฟ้าที่นั่งข้าง ๆ ไม่ตอบอะไรทำแค่ยื่นมือมาลูบหน้าปัดนาฬิกาของเจ้าตัวที่อยู่บนข้อมือเขาเล่น

“บ่น…”

“ให้มีคนบ่นได้บ้างเถอะ นอกจากม้าแล้วไม่มีใครบ่นพี่ฟ้าเรื่องข้าวเช้าได้เลย”

“สงสัยไม่ใช่รักแล้วที่เป็นตัวดื้อ…พี่ฟ้านั่นแหละตัวดื้อ”

“แค่ไม่กินข้าวเช้า ดื้อตรงไหนครับ ?”

“ทุกตรงเลย คุณหมื่นฟ้าน่ะดื้อตลอด”

               หมื่นฟ้าอมยิ้มก่อนจะกัดริมฝีปากพอเห็นคนตัวเล็กย่นจมูกใส่อีกแล้ว ทั้งสองคนคงไม่รู้ว่าทุกคนบนโต๊ะอาหารต่างจับตาดูอยู่ พฤติกรรมการหยอกล้อของหมื่นฟ้ากับที่รักทำให้ทุกคนรู้สึกเขินจนต้องก้มหน้าก้มตากินบาร์บิคิวแทนเพราะทนดูต่อไปไม่ไหว

               เบบที่แข็งใจดูอยู่นานสองนานในตอนนี้ยังรู้สึกเขินราวกำลังดูหนังรักอยู่ เธอคิดว่าทั้งหมื่นฟ้าและที่รักไม่รู้ตัวว่าพฤติกรรมที่แสดงออกทางสีหน้ากับแววตานั้นคล้ายคนที่กำลังจีบกันอยู่ น้องชายของเขายังไม่แสดงออกมากมายนัก ถ้าเทียบกับอีกฝ่ายเรียกว่าน้อยนิด เพราะโดยนิสัยส่วนตัวที่รักเป็นเด็กขี้อ้อนและพูดคุยกับทุกคนได้อย่างสนิทสนมอยู่แล้ว การจะพูดเล่นกับหมื่นฟ้าคงไม่ใช่เรื่องแปลก

แต่หมื่นฟ้าน่ะ…ไม่เบรกเลย

สายตาเวลามองที่รัก…ได้ขนาดนี้เลยเหรอ

“เธอ…ฉันว่าใช่…ใช่ไหม ?”

“หือ ?” ดอมที่โดนแฟนกระแทกข้อศอกใส่ขานรับเสียงสูง

“ใช่ไหม ?”

“…”

“คืนนี้เรามีเรื่องต้องคุยกัน”

ดอมส่ายหัวก่อนจะก้มหน้ากินบาร์บิคิวตุนไว้เพราะคืนนี้น่าจะโดนซักยาว ๆ “ครับ”

“พี่ฟ้าต้องกินข้าวเช้าบ้างนะครับ อันนี้รักพูดจริง ๆ ”

“…”

“มื้อเช้ามีประโยชน์มาก ๆ รักกินข้าวทุกเช้าเลย ต่อให้ไม่มีเรียนยังต้องตื่นมากินแล้วค่อยกลับไปนอนต่อ”

“อันนั้นเพราะมึงกินจุเองหรือเปล่าไอ้แก้มย้อย” ไทป์แซว

“ไม่ใช่สักหน่อย…มันดีต่อร่างกายจริง ๆ ”

“งั้นพรุ่งนี้พี่ฟ้าจะตื่นขึ้นมากินข้าวเช้า”

“พี่ฟ้า…ได้ยินนะเว้ย แล้วจะเอาเรื่องนี้ไปบอกแม่นมด้วย”

“ทำไมต้องเอาไปบอกแม่นมด้วยลี้ ?”

“ก็แม่นมอยากให้พี่ฟ้ากินข้าวเช้าจะตาย แต่พี่ฟ้าบ่ายเบี่ยงตลอด สุดท้ายก็กิน ๆ เลิก ๆ จนแม่นมปลงแล้ว”

“โห ถ้าอย่างนั้นพี่ฟ้าต้องกลับมากินแล้วนะครับ แม่นมจะได้ดีใจ”

“ครับ”

“ถ้าพี่ฟ้าไม่กิน รักจะลงโทษยังไงดี…คนไม่ทำตามสัญญาต้องมีบทลงโทษนะ แต่ครั้งนี้ไม่อยากหักคะแนนด้วยสิ”

พันลี้ขมวดคิ้วสงสัย เขาไม่เข้าใจในสิ่งที่เพื่อนพูดกับพี่ชายสักนิด เหมือนทั้งสองคนใช้ภาษาที่มีแค่หมื่นฟ้ากับที่รักเท่านั้นที่ฟังกันเข้าใจ

“พี่ฟ้าให้ยึดบุหรี่ไว้เลย ถ้าพรุ่งนี้ไม่กินข้าวเช้า รักไม่ต้องเอามาให้พี่ฟ้า”

“ซื้อใหม่ก็ได้ไหม ?” พันลี้เอ่ย

“แต่กูไม่ซื้อใหม่ไง จะรอเอาจากเขาเท่านั้น”

               ใคร ๆ ก็รู้ว่าหมื่นฟ้าติดบุหรี่และสูบจัดแค่ไหน การให้ยึดบุหรี่ไว้คงไม่ใช่การสัญญาเล่น ๆ เจ้าตัวจะต้องทำให้ได้จริง ๆ เรื่องธรรมดาที่สามารถทำได้ง่าย ๆ ในชีวิตคนอื่นดูจะกลายเป็นเรื่องยากของหมื่นฟ้าไปซะหมด

แค่ยิ้มกับกินข้าวเช้า…มันไม่ยากเกินไปหรอกพี่ฟ้า

“แล้วรักจะรู้ได้ไงว่าพี่ฟ้ากินข้าวเช้าแล้ว ?”

หมื่นฟ้าส่งโทรศัพท์ของเจ้าตัวมาให้เขา “ขอไลน์หน่อยครับ เดี๋ยวพรุ่งนี้ส่งรูปข้าวเช้าให้ดู”

               ที่รักเหลือบไปมองพี่สาวที่กำลังจ้องมองอยู่ หมื่นฟ้าแค่ขอไลน์เขาคงไม่ต้องขออนุญาตพี่สาวหรอก แต่ไม่รู้เพราะอะไรถึงเลือกจะมองพี่เบบอยู่อย่างนั้น

“เบบ เราขอไลน์รักนะ”

“อะ อือ” เบบตอบรับคนที่กล้าถามกันตรง ๆ ถึงจะไม่รู้ว่าสิ่งที่กำลังเกิดขึ้นคืออะไรเพราะเธอก็เดาทางไม่ถูก แต่อะไรหลาย อย่างบอกให้เธอตอบรับคน ๆ นี้ไป

“เบบอนุญาตแล้วครับ พี่ฟ้าขอไลน์ตัวดื้อหน่อย”

“ในกลุ่มก็มี…ไปแอดเอาเลยพี่ฟ้า” ไทป์เสนอพอเห็นว่าเพื่อนไม่ตอบสนองรุ่นพี่สักที

“อยากให้เขาให้ด้วยความเต็มใจ”

               ในตอนนี้ที่รักรับทั้งโทรศัพท์และซองบุหรี่มาจากหมื่นฟ้า เขาไม่รู้ว่าหลังจากนี้จะเกิดเรื่องวุ่น ๆ อะไรขึ้นอีกในตอนที่เราสนิทกันมากกว่านี้ แต่ไม่ว่าจะอย่างไรที่รักเชื่อว่าทุกอย่างจะผ่านไปได้ด้วยดี และมันคงคุ้มค่ากับมิตรภาพที่เขาได้รับ

การได้สนิทกับพี่ฟ้า…ถือเป็นเรื่องดี ๆ ในชีวิตอีกเรื่องแล้วกัน

               งานเลี้ยงย่อมมีวันเลิกรา หลังจากที่กินบาร์บิคิวกันไปสักพัก พูดคุยกันไปสักระยะ ทุกคนก็ต่างบอกลาและแยกย้าย ที่รักอยากจะออกมาส่งเพื่อนที่หน้าบ้าน แต่เพราะพันลี้บอกว่าให้กลับไปช่วยพี่เบบและพี่ดอมล้างจาน คนตัวเล็กถึงได้ตัดใจแล้วยอมกลับเข้าไปในครัว ส่วนสองพี่น้องตระกูลพิสุทธิ์ก็เข้าไปไหว้แม่และปู่ก่อนจะกลับออกมา

“พี่ฟ้า…คืนนี้ว่างหรือเปล่า ?”

“มีอะไรหรือเปล่า ?”

               พันลี้ที่เดินตามหลังพี่ชายมาที่รถยักไหล่เล็กน้อย เขาอยากถามบางอย่างกับพี่ชาย ถ้าถามตอนที่อยู่ในงานปาร์ตี้ดูจะไม่เหมาะ ครั้นจะถามตรงหน้าบ้านเพื่อนก็ดูจะโจ่งแจ้งจนเกินไป แม้ที่รักจะไม่ได้ออกมาส่งจนถึงตรงนี้ แต่ยังมีไทป์ที่กำลังเดินออกมาจากบ้านอีกคน เรื่องที่เขาจะถามก็สำคัญอยู่ไม่น้อย พันลี้คิดว่าควรจะคุยกันอย่างจริงจังในพื้นที่ส่วนตัว

“อยากคุยด้วยหน่อย…”

“ช่วงดึก ๆ ไปนั่งรอที่ดาดฟ้าแล้วกัน เดี๋ยวขึ้นไปหา”

“โอเค”

“…” หมื่นฟ้าพยักหน้ารับก่อนจะขึ้นรถ เขาพอจะเดาได้ว่าเรื่องที่น้องชายอยากจะคุยด้วยคือเรื่องอะไร พันลี้เป็นน้องชายไม่ใช่คนอื่น

หากอยากรู้คงต้องตอบ

#กี่หมื่นฟ้า

               ที่รักที่นั่งอยู่ตรงขั้นบันไดหน้าประตูบ้านกำลังนั่งมองรองเท้าแตะสีขาวที่หมื่นฟ้าเป็นคนซื้อให้ ขณะรอเจ้าหมูกรอบวิ่งไปทำธุระส่วนตัวที่สวนดอกไม้ของแม่

               วันนี้หมื่นฟ้าทิ้งคำถามมากมายไว้ภายในใจเขา ที่รักโตพอสมควรและไม่ได้โง่เขลาขนาดมองไม่ออกหรือรับรู้ความรู้สึกไม่ได้ เมื่อได้อยู่คนเดียวเขาจึงพยายามไตร่ตรองด้วยตัวเองอย่างถี่ถ้วน แม้จะเป็นคนที่แทบไม่มีประสบการณ์เรื่องนี้เลย แต่ที่รักคิดว่าสิ่งที่พันลี้พูดอาจจะเป็นความจริงได้

เพียงแต่เขาไม่เชื่อ

และไม่คิดจะเชื่อเลยด้วยซ้ำว่าหมื่นฟ้าจะชอบกันจริง ๆ

               ความรู้สึกสับสนมากมายที่เกิดขึ้นในเวลาไม่นานนี้ ทำให้ที่รักเริ่มแยกแยะความพิเศษทางความรู้สึกได้ชัดเจนมากยิ่งขึ้น เขาไม่เคยใจเต้นแรงกับใคร ไม่เคยสูญเสียความเป็นตัวเองขนาดนี้ ทั้งหมดนั่นทำให้ที่รักรับรู้ได้ว่ามันเกิดความแตกต่างขึ้นภายในจิตใจของเขา เป็นความพิเศษที่เกิดขึ้นกับแค่ใครบางคนเท่านั้น ไม่สามารถรู้สึกได้กับทุกคน

และตอนนี้ที่รักมั่นใจว่ามันไม่ใช่ความรักอย่างแน่นอน

               บางทีมันอาจจะเกิดขึ้นแค่ช่วงแรก ๆ เท่านั้น หากว่าเขาได้สนิทกับหมื่นฟ้ามากขึ้นกว่านี้อีกสักนิด เจ้าตัวคงไม่มีผลต่อการเต้นของหัวใจเขาอีกแล้ว ที่รักคิดว่าจะต้องจัดการกับความรู้สึกของตัวเอง เขาจะไม่ยอมให้ความรู้สึกสับสนวุ่นวายพวกนี้มาสั่นคลอนความสัมพันธ์ของคนสนิทที่เพิ่งพัฒนาเด็ดขาด

ที่บอกพันลี้ว่าอยากปล่อยไปเรื่อย ๆ

เขาหมายความอย่างนั้นจริง ๆ

และเพราะอยากให้เป็นไปเรื่อย ๆ ถึงได้พยายามปกป้องความสัมพันธ์ครั้งนี้ไว้

“หมูกรอบ…คู่นี้ห้าม !! พี่รักไม่ยอมให้หมูกรอบกัดรองเท้าคู่นี้เด็ดขาด !”

               มือเรียวคว้ารองเท้าแตะที่วางอยู่บนพื้นขึ้นมาอย่างเร็วเพราะเจ้าหมูกรอบทำท่าจะฝังเขี้ยว พอลูกหมาตัวน้อยเห็นเขาลุกขึ้นยืนแล้วหมุนตัวเตรียมจะเข้าบ้าน มันก็ส่งสายตาละห้อยมาให้ทันที ที่รักเดาว่าที่มันนั่งลิ้นห้อยไม่ยอมขยับเขยื้อนเป็นเพราะอยากจะกัดรองเท้าคู่ใหม่ของเขามากกว่า ปกติที่รักจะใจอ่อนให้หมูกรอบตลอด แต่ครั้งนี้ที่รักปล่อยผ่านไม่ได้จริง ๆ

               เขาเพิ่งจะรู้ว่าของบางอย่างที่มีคุณค่าทางจิตใจจะส่งผลให้เรามีใจที่แข็งแกร่งขึ้นเพื่อปกป้องให้สิ่ง ๆ นั้นอยู่กับเราไปนาน ๆ อย่างเช่นที่เขาไม่สามารถปล่อยให้หมูกรอบเอารองเท้าคู่นี้ไปกัดเล่นได้

เพราะอยากจะรักษาความทรงจำดี ๆ ที่อีกฝ่ายมอบให้ไปนาน ๆ เช่นกัน

ไลน์ ~

               เสียงแจ้งเตือนที่ดังขึ้นทำให้ที่รักหยุดทุกความคิดแล้วล้วงโทรศัพท์ออกมาจากกระเป๋ากางเกง ทันทีที่เขากดเข้าแอปพลิเคชันไลน์ก็เห็นข้อความของใครบางคน

M.FAH : ตัวดื้อ…

               ที่รักวางรองเท้าไว้บนชั้นสูงเพื่อหลบเลี่ยงหมูกรอบที่จ้องตาเป็นมันก่อนจะทิ้งตัวนั่งลงบนขั้นบันไดเหมือนเดิม นิ้วเรียวกดพิมพ์ข้อความเตรียมจะส่งกลับไป แต่ก็ลบทิ้งแล้วเริ่มพิมพ์ใหม่ เขาทำแบบนั้นซ้ำ ๆ หลายครั้งพลางคิดต่อว่าตัวเองที่รู้สึกประหม่ากับการคุยกันผ่านทางไลน์ ทั้งที่ไม่ควรรู้สึกแบบนี้เพราะเคยเจอกันมาก่อนแล้ว

แต่คุยในนี้ความรู้สึกมันก็ต่างออกไปนี่…

M.FAH : ยังไม่นอนใช่ไหมครับ ? เพราะเปิดอ่านข้อความพี่ฟ้า

ที่รัก : ครับ ยังไม่นอน

M.FAH : ดึกแล้ว นอนได้แล้วนะครับ

ที่รัก : ครับ พี่ฟ้าก็เหมือนกันนะครับ

M.FAH  : ครับ

ที่รักเตรียมจะกดออกจากช่องสนทนา ทว่าหมื่นฟ้าส่งบางอย่างกลับมาให้อีก

M.FAH : send a voice

ดวงตาเรียวรีจ้องข้อความนั้นอยู่สักพักก่อนจะกดเปิดฟังข้อความเสียงที่ส่งมา

               ที่รักได้ยินเสียงเพลงคลอเบา ๆ เขาเดาว่าหมื่นฟ้าคงอยู่ที่ร้าน ในเวลานี้ลูกค้าเพิ่งจะเริ่มเยอะ ไม่ใกล้เคียงเวลานอนของอีกฝ่ายอย่างที่เขาเข้าใจด้วยซ้ำ ต่อจากเสียงเพลงตามมาด้วยเสียงหัวเราะในลำคอของหมื่นฟ้า เขาจำได้เป็นอย่างดีเพราะหมื่นฟ้าชอบหัวเราะแบบนี้บ่อย ๆ ตอนอยู่ด้วยกัน

และสุดท้ายเป็นเสียงทุ้มต่ำของหมื่นฟ้า…

‘กู๊ดไนท์ครับ ตัวดื้อ…’

ที่บอกฝันดีกันเหมือนเดิม

#กี่หมื่นฟ้า

TBC

Talk

แหะ ๆ บทนี้มาช้ามาก ๆ ยื่นมือให้ทำโทษแบบพี่ฟ้าเลยยยย

เดี๋ยวก็เป็นไข้ เดี๋ยวก็ไมเกรนขึ้นอะไรไม่รู้เลย 5555 ทำให้มาช้าเลย

อากาศช่วงนี้แปลก ๆ ด้วย ทุกคนต้องดูแลสุขภาพด้วยนะคะ รู้ไหม ?

เดี๋ยวตอนหน้าจะรีบมาาา 

พี่ฟ้าน่ารักไหม ไม่...พี่ฟ้าร้ายเนอะ

แต่น้องรักของแม่ ๆ คือน่ารักเสมอ 55555

ขอบคุณทุกคนมาก ๆ เลยนะคะที่รอกัน ทุกคอมเมนต์ทำให้เรามีกำลังใจมาก ๆ 

ยิ่งเห็นรีดเล่นแท๊กกันเยอะมาก ๆ แนะนำให้อีก 

กำลังใจมาเต็ม ๆ จนต้องรีบแต่งตอนต่อไปด้วยความเร็วแสงเลยยย

คืนนี้รออยู่ที่ #กี่หมื่นฟ้า นะครับบบบ

ขอบคุณอีกครั้งนะคะะะะ

รักกก