ตอนที่ 36 : 32 [100%]
บทที่ 32
หมื่นฟ้าก้มหน้าผูกเชือกชุดคลุมอาบน้ำขณะเดินออกมาจากห้องน้ำ เขามองคนตัวเล็กที่หลับสนิทอยู่บนเตียง หมื่นฟ้าเดินไปทิ้งตัวนั่งลงข้าง ๆ คุณเขา มือหนาเคลื่อนไปเกลี่ยเรือนผมสีดำนิลที่หล่นมาปรกหน้า ก่อนจะโน้มหน้าลงไปจุ๊บที่ริมฝีปากเจ้าตัว ลมหายใจอุ่นร้อนและริมฝีปากที่ขึ้นสีแดงจัดมากกว่าเดิมทำให้รู้ว่าคุณเขามีไข้อ่อน ๆ อย่างที่คาดไว้
“หนู…”
“…”
ที่รักใช้มือดึงผ้าห่มขึ้นมาปิดใบหน้าคล้ายหงุดหงิดที่โดนเขารบกวนเวลานอน หมื่นฟ้าหัวเราะเบา ๆ แล้วใช้มือดึงผ้าห่มออกจากใบหน้าคุณเขา เมื่อคืนที่รักตื่นมาช่วงตีสามกว่า เจ้าตัวบ่นเขาอยู่เกือบสองชั่วโมง ก่อนจะผล็อยหลับไปตอนเกือบเช้า
‘รักเจ็บก้นไปหมดเลย รักไม่คิดเลยว่ารอบหลังพี่ฟ้าจะเกเรขนาดนี้ ฮือออ...’
‘คนเกเรขอโทษนะครับ’
‘ตอนนี้รักไม่ให้อภัย เพราะรักก้นระบมมาก ๆ’
‘หึ ๆ ’
‘ความเจ็บมันตอกย้ำให้รักต้องโกรธพี่ฟ้านาน ๆ’
‘พี่ฟ้าบอกที่รักแล้วว่า...ถ้าไม่ไหวให้บอก’
‘ตอนนั้นรักไหวนี่ครับ…แต่ตอนนี้มันเจ็บ’
‘ถ้าเจ็บต้องซ้ำนะครับ จะได้หาย’
‘คุณท้องฟ้า ! รักจะไม่ให้พี่ฟ้ารักรักไปสามปีเลย’
‘ถ้าของขาดนานขนาดนั้น ถึงเวลาที่รักจะเจ็บกว่านี้นะครับ’
‘ฮือออ รักไม่เอาแล้วครับ’
‘พี่ฟ้าขอโทษนะครับ’
‘…’
‘ตั้งแต่พี่ฟ้าตกหลุมรักหนู…พี่ฟ้าไม่เคยมีเซ็กซ์กับใครเลย’
‘…’
‘…และพี่ฟ้าคิดว่าตัวเองมีเซ็กซ์กับคนอื่นไม่ได้ด้วย ’
‘…’
‘เพราะคนที่พี่ฟ้าต้องการ…มีแค่ที่รักคนเดียว’
‘รักจะลดโทษให้พี่ฟ้านิดหนึ่ง…รักจะไม่ให้พี่ฟ้ารักรักสองปี’
‘ขอบคุณนะครับ ลดไปตั้งหนึ่งปี’
หมื่นฟ้าหัวเราะเบา ๆ ขณะคิดถึงประโยคสนทนาที่คุยกับคุณเขาเมื่อคืน หลังจากนั้นเจ้าตัวก็บ่นว่าระบมตัวตลอดเวลา เขาจึงต้องปลอบโยนด้วยการลูบหัวคุณเขาจนหลับไป หมื่นฟ้าโน้มหน้าลงไปจุ๊บที่ริมฝีปากบางหลายครั้งเพราะรู้สึกหมั่นเขี้ยว
ตอนที่คุณเขาบ่น…
น้ำตาก็ปริ่ม ปากก็แดง
ผมหลงคุณเขาไม่ไหวแล้ว…
ทำยังไงดีครับ ?
“ฮือ…รักจะนอนค้าบ”
“พี่ฟ้าไม่กวนแล้วครับ”
หมื่นฟ้าโน้มหน้าลงไปกดจมูกหอมแก้มนุ่มอีกครั้ง ก่อนจะคว้าซองบุหรี่ที่วางอยู่บนชั้นข้างหัวเตียงแล้วเดินออกไปที่หน้าบ้าน เขาทิ้งตัวนั่งลงบนเก้าอี้ไม้ก่อนจะเคาะมวนสีขาวออกมาจากซอง หมื่นฟ้าจุดบุหรี่สูบพลางมองท้องทะเลข้างหน้า เขายกบุหรี่ขึ้นจรดที่ริมฝีปากก่อนจะสูบนิโคตินเข้าปอด หมื่นฟ้าหลุดยิ้มออกมาขณะปล่อยควันสีขาวให้เป็นอิสระ
หมื่นฟ้ายิ้มเพราะ…
เส้นขอบฟ้ากับสุดขอบทะเลมาบรรจบกันแล้วจริง ๆ
เขาไม่อยากเชื่อว่ามันจะเกิดขึ้นจริง เรื่องเมื่อคืนราวกับความฝัน หมื่นฟ้าแอบรักคุณเขาข้างเดียวมาตั้งนาน เขาไม่เคยคิดหวังให้อีกฝ่ายรักตอบ แต่พอคุณเขาหันกลับมามองกัน หมื่นฟ้าคิดว่าความคิดที่ว่า…ชีวิตนี้ไม่ต้องการอะไรอีกแล้ว มันไม่เกินจริงเลยสักนิด
หมื่นฟ้าอยากนอนหลับไปพร้อมคุณเขา เขาอยากมีที่รักอยู่ในอ้อมกอดทุกคืน การได้นอนฟังเสียงคุณเขาพูดเจื้อยแจ้วจนผล็อยหลับไปเป็นความสุขอย่างหนึ่งในชีวิต
และเมื่อตื่นเช้ามาเห็นหน้าคุณเขาในตอนเช้า
นั่นคือชีวิตที่สมบูรณ์…
ชีวิตที่สมบูรณ์ในแบบของผม
“ไอ้ฟ้า…”
เขาหันมองตามเสียงเรียกก็เห็นไอ้เรียวที่เพิ่งออกมาสูบบุหรี่ที่หน้าบ้านเหมือนกัน บ้านพักของไอ้เรียวกับไอ้เฮียอยู่ไม่ไกลจากบ้านพักของเขาสักเท่าไหร่ มันเดินออกจากบ้านเพื่อมาหาเขา เรียวไม่ได้ขึ้นมาถึงบนชานบ้าน มันยืนอยู่ตรงบันไดขั้นแรก
“ขอยืมไฟแช็กหน่อย”
หมื่นฟ้าหยิบไฟแช็กของตัวเองโยนให้เพื่อน ก่อนจะยกบุหรี่ขึ้นจรดริมฝาก “…”
“เมื่อคืนหลับสบายไหมวะ ?”
“อือ…”
“กูแทบไม่ได้นอนเลย”
“ทำไม ?”
“ก็อีน้ำส้วมแม่งละเมอทั้งคืน…อยากจะถีบแม่งให้ตกเตียง”
หมื่นฟ้าหัวเราะเบา ๆ ก่อนเอ่ยถาม “ละเมอเรื่องอะไร ?”
“เดี๋ยวร้องไห้ เดี๋ยวหัวเราะ…สรุปไม่รู้ละเมอหรือผีเข้า” ไอ้เรียวส่ายหน้าขณะพ่นควันขาวออกมา “กูต้องทนนอนกับแม่งอีกคืนจริง ๆ เหรอวะ ?”
“มึงก็ปล่อยไปเถอะ เดี๋ยวมันก็หยุดละเมอเอง”
“ทางเดียวที่จะหยุดได้คือถีบให้ตกเตียง”
“กูรู้ว่ามึงไม่ได้ทำแบบนั้น”
“…”
“มึงทำยังไงให้มันหายละเมอ”
ไอ้เรียวทำสีหน้าเอือมระอา ก่อนเอ่ย “เอามือบีบปากแม่ง”
“…” หมื่นฟ้าหลุดหัวเราะแล้วถามต่อ “แล้วมันหยุดละเมอไหม ?”
“หยุด…แม่งตื่นมาพูดว่า…ขอโทษจ้า” เรียวพูดน้ำเสียงเหนื่อยอ่อน “เหนื่อยใจกับแม่งฉิบหาย”
“…”
“แล้วมึงยังไง ?...หลับสบายมากเลยดิ วันนี้ถึงได้ดูอารมณ์ดี ถามเก่ง พูดเก่ง” ไอ้เรียวหรี่ตาใส่เขา ก่อนจะยกนิ้วข้างที่คีบบุหรี่อยู่ชี้หน้ากัน “หน้าตาก็ดูผ่องใส…ยังไงเนี่ย ?”
“ไอ้เรียว…” หมื่นฟ้าจ้องเพื่อนสนิทที่ยืนยิ้มกริ่ม “กูโคตรหลงคุณเขาเลย”
“ฮ่า ๆ ” ไอ้เรียวระเบิดหัวเราะออกมา เมื่อได้ยินคำพูดของเขา
หมื่นฟ้ารู้สึกอย่างที่พูดจริง ๆ เขาทั้งรักทั้งหลงที่รักจนโงหัวไม่ขึ้น ปกติหมื่นฟ้าไม่ชอบบอกความรู้สึกกับใคร แม้กระทั่งกับเพื่อนสนิทอย่างเรียว แต่ครั้งนี้เขาเก็บความรู้สึกมากล้นที่มีต่อที่รักไว้ไม่ไหวแล้ว หมื่นฟ้าจึงต้องพูดระบายออกไป
ตอนแอบรักคุณเขา หมื่นฟ้าทนเก็บความรู้สึกไว้คนเดียวได้ตั้งนาน เขาคิดว่าครั้งนี้ที่ทนเก็บไว้ไม่ได้เพราะที่รักเติมเต็มความรู้สึกที่มีมากล้นอยู่แล้ว ให้เพิ่มมากขึ้นเป็นเท่าทวีคูณ
“…”
“มึงรักของมึงมาตั้งนาน ถ้าจะรู้สึกมากขนาดนี้คงไม่แปลก”
“…”
“แต่จะหลงตัวเล็กแค่ไหน มึงก็ต้องแดกข้าวนะ” ไอ้เรียวพูดพลางหัวเราะ ก่อนจะพยักหน้าเป็นเชิงชวน “เมื่อกี้ไอ้บอลโทรมาบอกว่าทุกคนไปรวมตัวกันอยู่ที่ห้องอาหารแล้ว มึงรีบไปเปลี่ยนเสื้อผ้าเถอะ…จะได้กินข้าวเช้าพร้อมกัน”
“อือ…เดี๋ยวกูตามไป กูต้องไปปลุกคุณเขาก่อน”
“เค”
หมื่นฟ้าเอาบุหรี่ไปขยี้กับดินในกระถางต้นไม้ที่ว่างอยู่ข้างกาย ก่อนจะลุกขึ้นยืนเต็มความสูงแล้วเดินกลับเข้าไปภายในบ้าน เขามองคนตัวเล็กที่นอนคว่ำหน้าอยู่ หมื่นฟ้าเดาว่าที่รักคงนอนดิ้นถึงได้ทำให้ผ้าห่มหล่นมาปกคลุมช่วงล่างอย่างหมิ่นเหม่ และเพราะว่าบนร่างกายของคุณเขามีเพียงแค่เสื้อเชิ้ตของเขาเท่านั้น
ก้นกลมถึงได้โผล่พ้นผ้าห่มออกมานิดหน่อย…
คนตัวโตหลุดยิ้มออกมาก่อนจะทิ้งตัวนั่งลงข้างคุณเขา หมื่นฟ้าโน้มหน้าลงไปจุ๊บที่ก้นนุ่มหนึ่งที กลิ่นกายที่แสนหอมของคุณเขาทำให้หมื่นฟ้าอดใจไม่ไหว ที่จะเคลื่อนริมฝีปากไปฝากรอยบริเวณข้างเอวบาง
“ฮือออ…อย่ากวนรักค้าบ…รักจะนอน”
“…”
หมื่นฟ้าหัวเราะในลำคอ เขาผละริมฝีปากออกแล้วใช้มือดึงผ้าห่มขึ้นมาปิดคลุมให้คนตัวเล็กจนถึงช่วงคอ ที่รักหันหน้าตะแคงมาทางเขา เจ้าตัวคงเพลียมากถึงไม่ยอมลืมตาตื่นเลย
“…”
“หนู…ตื่นไปกินข้าวเช้ากันครับ”
“…” ที่รักส่ายหน้าปฏิเสธทั้งที่ยังหลับตาอยู่
“ที่รักต้องกินข้าวเช้านะครับ พี่ฟ้าจะได้เอายาให้กินอีกรอบ เพราะที่รักมีไข้”
“เพราะคุณท้องฟ้านั่นแหละ…”
คุณเขาบ่นเสียงแผ่วขณะหลับตา ริมฝีปากสีแดงสดที่ขยับมุบมิบทำให้อดหมั่นเขี้ยวไม่ได้ หมื่นฟ้าจึงโน้มหน้าลงไปใช้ฟันงับเบา ๆ เจ้าตัวยกมือเรียวขึ้นมาดันใบหน้าเขาออกก่อนจะร้องงอแง
“ฮือ…รักจะนอน อย่าแกล้งรักค้าบ”
“งั้นเดี๋ยวพี่ฟ้าสั่งอาหารมาให้กินที่บ้านดีไหมครับ ?”
“ค้าบ…” คนตัวเล็กพยักหน้ารับหงึกหงัก ก่อนจะพลิกตัวนอนหันหลังให้เขา
พอเห็นเจ้าตัวหันหลังให้กันแบบนี้ คนที่รักคุณเขาทั้งใจอย่างเขารู้สึกใจห่อเหี่ยวขึ้นมาทันที หมื่นฟ้าคิดว่าถ้าวันหนึ่งที่รักทำเมินใส่เขาอีก
หมื่นฟ้าคนที่ไม่เคยสนใจใคร
คงจะเป็นจะตายเพราะ รัก นิรันดร์
เมียนอนหันหลังให้…ใครจะโอเค
หมื่นฟ้าเคลื่อนมือสอดเข้าไปใต้ผ้าห่มผืนหนาแล้วลูบไล้ที่ก้นงอนเบา ๆ เพื่อเอาใจ เขาโน้มหน้าลงไปซุกที่ซอกคอหอมพลางกดริมฝีปากจูบบริเวณนั้นซ้ำ ๆ
“หนู...”
“…”
“อย่านอนหันหลังให้พี่ฟ้า”
“…”
“พี่ฟ้าอาจจะเกเรไปบ้าง…แต่พี่ฟ้ารักที่รักมากนะครับ”
“…”
คนตัวเล็กพลิกตัวกลับมาแล้ววาดแขนทั้งสองข้างโอบรอบคอของเขาไว้ เจ้าตัวปรือตาตื่นก่อนจะจุ๊บที่ริมฝีปากเขาหลายครั้ง ที่รักเคลื่อนมือข้างหนึ่งมาจับประคองที่ใบหน้าเขา เจ้าตัวจุ๊บที่หน้าผาก ดวงตา ปลายจมูก และแก้ม
“หมื่นฟ้าคนขี้อ้อนของรัก”
หมื่นฟ้าส่งยิ้มให้คนตัวเล็ก ก่อนเอ่ย “พี่ฟ้าอยากรักหนู”
“พอ ! พอเลยครับ”
“หึ ๆ พี่ฟ้าล้อเล่นครับ”
“แค่ล้อเล่นก็ไม่ได้ครับ”
หมื่นฟ้าหัวเราะเบา ๆ ก่อนเอ่ยถาม “หนูอยากกินอะไรครับ ?”
“ข้าวต้ม…” ที่รักขมวดคิ้วคล้ายครุ่นคิด ก่อนเอ่ยต่อ “รักอยากกินข้าวต้มหมูครับ”
“โอเคครับ เดี๋ยวพี่ฟ้าสั่งให้นะครับ”
“แต่ตอนนี้รักอยากนอนต่อจริง ๆ นะครับ พี่ฟ้า”
“ยังเพลียอยู่เหรอครับ ?”
“ทั้งเพลียทั้งปวดระบมไปทั้งตัวเลยครับ”
หมื่นฟ้ากระชับกอดคนตัวเล็ก เขาเอาหน้าผากของตัวเองไปวางทาบบนหน้าผากมน “ขอโทษนะครับ คนดี”
“ไม่ต้องมาอ้อนเลยครับ รักไม่ลดโทษให้หรอก…พี่ฟ้าห้ามรักรักสองปีเหมือนเดิม”
หมื่นฟ้าพยักหน้ารับ ก่อนเอ่ย “หนูอย่าใจร้ายกับพี่ฟ้านักเลย”
“…”
“ไอ้ฟ้า…”
“น้องจ๋าาาา …”
เสียงร้องตะโกนที่ดังมาจากข้างนอกทำให้หมื่นฟ้าถอนหายใจออกมาแล้วผละกอดออกจากคนตัวเล็ก เขารีบดึงผ้าห่มมาปิดคลุมให้คุณเขาจนถึงช่วงจมูก เพราะหมื่นฟ้ากลัวพวกเพื่อนไร้มารยาทจะเปิดประตูพรวดพราดเข้ามา ถ้าเป็นแบบนั้นจริง ๆ พวกมันจะได้เห็นแค่ตาของคุณเขาเท่านั้น
“พ่ออยู่ในบ้านใช่ไหม ?...หรือออกไปรอที่ห้องอาหารแล้ว”
หมื่นฟ้าลุกจากเตียงแล้วเดินไปเปิดประตู เขาจ้องเขม็งใส่ไอ้เฮียที่ยืนยิ้มอารมณ์ดีอยู่ ส่วนไอ้เรียวปรายตามอง ไอ้เฮียด้วยสายตาเอือมระอา ไอ้เฮียพยายามชะเง้อคอมองเข้าไปข้างในบ้าน
“มึงมาทำเหี้ยอะไร ?”
“เฮียมารับพ่อกับน้องไปกินข้าว”
“กูกำลังอ้อนเมียอยู่…มึงไปกันก่อนเถอะ”
“พ่อหมายความว่าไง ?”
“อะไรของมึง ?”
“มะ เมียอะ พ่ออออ…หมายความว่าไง ?”
“หมายความว่าน้องได้เป็นแม่มึงแล้วไง”
ไอ้เรียวหลุดหัวเราะออกมาเมื่อได้ยินคำพูดของเขา ทว่าไอ้เฮียเบิกตากว้างอ้าปากค้างคล้ายกำลังช็อก หมื่นฟ้าเอี้ยวตัวหันไปมองด้านหลังเพราะรู้สึกเหมือนมีบางอย่างนุ่ม ๆ วิ่งเข้ามากระแทกกาย
“พี่ฟ้า…”
ที่รักเอาผ้านวมห่อตัวเองไว้จนถึงช่วงคอ เจ้าตัวเอาใบหน้ามาซบที่หลังของเขา ก่อนจะเอามือข้างหนึ่งออกมาจากผ้านวมแล้วสวมกอดเขาจากทางด้านหลัง
“หนูจะเอาอะไรครับ ?”
“สงสารพี่เฮีย…พี่ฟ้าอย่าดุพี่เฮีย”
หมื่นฟ้าถอนหายใจ เขาเคลื่อนมือมาลูบแขนเล็กที่โอบรัดช่วงลำตัวของเขาไว้ วันนี้หมื่นฟ้ารู้แล้วว่าตัวเองมีจุดอ่อน เพียงแค่คนตัวเล็กกอดเขาไว้แน่น ๆ เขาพร้อมจะหยุดทุกอย่างตามที่คุณเขาร้องขอ
“ครับ พี่ฟ้าไม่ดุไอ้เหี้ยแล้วครับ”
“คนเก่งของรัก”
หมื่นฟ้ายิ้มบางในตอนที่คนตัวเล็กจุ๊บหลังเขาเพื่อเป็นรางวัลให้คนเก่ง เขาหันกลับไปมองไอ้เฮียที่แสดงสีหน้าตกใจไม่เลิก มันมองเขาสลับกับแขนเล็กที่โอบกอดเขาอยู่ ก่อนจะยกนิ้วชี้ที่ลำตัวของเขา
“ฮะ เฮียรู้แล้วว่าทำไมพ่อใส่ชุดคลุมอาบน้ำ”
“…”
“น้องงงงง…” ไอ้เฮียส่งเสียงร้องโหยหวนออกมา ก่อนจะแกล้งยกมือขึ้นปาดดวงตาที่ไม่มีน้ำตาสักหยด
“แสดงเก่งอีกแล้วไง…เดี๋ยวจะโดนกูถีบลงทะเล” เรียวเอ่ย
“มึงไม่เป็นกูมึงไม่รู้หรอก…”
“ปล่อยให้เขาอยู่ด้วยกันไปก่อน มึงมากับกู”
“ไม่ ! กูจะยืนไว้อาลัยให้ตัวเองอยู่ตรงนี้”
“อีน้ำส้วม !”
“ฮืออออ…อย่าดุกู ! กูเสียใจอยู่”
“เลิกแสดงแล้วไปแดกข้าวกับกู”
หมื่นฟ้ายักคิ้วใส่ไอ้เฮียที่กำลังปากเบะ มันทำท่าจะร้องไห้ แต่เพราะโดนเรียวตวาดอีกครั้งถึงได้ยอมก้มหน้าเดินตามไอ้เรียวไป เขาจึงหันกลับมาหาคนตัวเล็กที่ยืนอ้อนอยู่ข้างหลัง
“พี่ฟ้า…”
“ครับผม”
“อุ้มรักไปนอนบนเตียงหน่อยได้ไหมครับ ?”
“…”
“เมื่อกี้รักสงสารพี่เฮียมาก ๆ ก็เลยฝืนลุกเดินมาห้ามพี่ฟ้า แต่ตอนนี้รักเจ็บมาก ๆ จนไม่อยากเดินเลย”
“ทำเพื่อไอ้เฮียขนาดนี้เลยเหรอครับ ?”
“…”
“พี่ฟ้าน้อยใจได้ไหมครับ ?”
“อย่าน้อยใจหนูเลย หนูน่ะ…รักพี่ฟ้าที่สุดแล้ว”
หมื่นฟ้าเผยยิ้มบาง ก่อนจะอุ้มคุณเขากลับไปนอนที่เตียง ที่รักขยับตัวเพื่อปรับท่านั่งอยู่นานหลายนาที ทว่าไม่ว่าจะนั่งท่าไหน เจ้าตัวรู้สึกเจ็บบริเวณก้นไปหมด สุดท้ายที่รักต้องล้มตัวลงนอนเหมือนเดิม
“...”
“พี่ฟ้าไปกินข้าวกับเพื่อนเถอะครับ เดี๋ยวรักจะขอนอนต่ออีกหน่อย”
“พี่ฟ้าจะปล่อยให้หนูอยู่บ้านคนเดียวได้ยังไงครับ”
“รักอยู่ได้ครับ พี่ฟ้าไม่อยู่บ้านดีแล้วครับ รักจะได้หลับโดยไม่มีคนกวน”
“หนูไล่พี่ฟ้าเหรอครับ ?” หมื่นฟ้าโน้มหน้าลงไประดมจุ๊บที่ริมฝีปากบางจนคนตัวเล็กหลุดหัวเราะออกมา “เดี๋ยวนี้เก่งกับ พี่ฟ้าเหรอครับ ?”
“พี่ฟ้า…” ที่รักพูดพลางหัวเราะ “รักไม่กล้าเก่งกับคุณหมื่นฟ้าหรอกครับ”
“…”
หมื่นฟ้าหัวเราะเบา ๆ ก่อนเอ่ย “งั้นพี่ฟ้าขอไปกินข้าวกับเพื่อนก่อนนะครับ”
“ค้าบ…”
“หนูอยู่คนเดียวได้แน่ ๆ นะ”
“แน่นอนครับ”
“เดี๋ยวพี่ฟ้ารีบกลับมาครับ”
หมื่นฟ้าจุ๊บที่ริมฝีปากบางอีกครั้งก่อนจะลุกมาเปลี่ยนเสื้อผ้าเพื่อออกไปกินข้าวที่ห้องอาหาร เขารู้ว่าที่รักควรมีคนอยู่เฝ้าเพราะเจ้าตัวลุกเดินลำบาก แต่หมื่นฟ้าไม่ลืมว่าเพื่อนนั้นสำคัญเหมือนกัน เขาจึงต้องแบ่งเวลาให้ทั้งสองฝ่าย
แฟนก็ต้องใส่ใจ
เพื่อนก็ต้องให้ความสำคัญ
หลังจากแต่งตัวเสร็จเรียบร้อยแล้ว หมื่นฟ้าจึงเดินไปหาคุณเขาที่เตียงอีกครั้ง ตอนนี้ที่รักหลับไปแล้ว เขาเลยหอมหัวไปหนึ่งที ก่อนจะออกมาจากบ้านเพื่อไปที่ห้องอาหาร ระหว่างทางหมื่นฟ้าคิดว่าเขาต้องเตรียมรับมือกับการตอบคำถามใครบางคน
คน ๆ นั้นคือ เบบ
#กี่หมื่นฟ้า
หมื่นฟ้าเดินเข้ามาในห้องอาหาร เขากวาดสายตามองหาโต๊ะเพื่อน เมื่อเห็นเพื่อนนั่งอยู่ที่โต๊ะมุมในสุดของห้องแล้ว เขาจึงเดินไปตักอาหาร รีสอร์ตของคุณลุงจะมีเลี้ยงอาหารแบบบุฟเฟต์ทุกเช้า ลูกค้าส่วนใหญ่จึงมาที่ห้องอาหารในตอนเช้าเยอะเป็นพิเศษ
“ขอโทษนะคะ…”
หมื่นฟ้าที่กำลังตักอาหารหันมองตามเสียงเรียก เขาเห็นผู้หญิงหน้าตาสะสวยที่กำลังก้มหน้าหลบตาคล้ายเขินอาย เธอกำโทรศัพท์ไว้ในมือแน่น เพราะหมื่นฟ้าไม่ค่อยชอบคุยกับคนแปลกหน้าและไม่ชอบเสียเวลากับอะไรนาน ๆ เขาจึงตัดสินใจเอ่ยถาม
“มีอะไรหรือเปล่าครับ?”
“เอ่อ…เพื่อนเราฝากมาขอไลน์ค่ะ”
เขารู้ว่าไม่ใช่เพื่อนฝากมาอย่างที่ผู้หญิงคนนี้กล่าวอ้าง หมื่นฟ้าเจอเหตุการณ์แบบนี้เป็นประจำตอนอยู่ปีหนึ่ง จนกระทั่งตอนนี้ยังคงมีคนเข้าหาเขาเรื่อย ๆ ลูกค้าที่ร้านจะเข้ามาขอเบอร์และไลน์ของเขาเป็นประจำ ทว่าหมื่นฟ้าไม่เคยเล่าให้ที่รักฟังเพราะกลัวเจ้าตัวไม่สบายใจ
คุณเขาหึงเก่ง คิดมากเก่ง
หมื่นฟ้าไม่อยากเห็นที่รักใจระบมบ่อย ๆ เขาจึงตัดปัญหาโดยการตอบทุกคนที่เข้าหาด้วยคำพูดที่ชัดเจน เขารู้ว่ามันดูเสียมารยาทที่พูดไปแบบนั้น แต่หมื่นฟ้ายอมถูกมองไม่ดี ถ้ามันแลกได้กับความสบายใจของคนรัก
“ขอโทษนะครับ…ผมมีเมียแล้ว”
ถ้าบอกว่ามีแฟนกลัวว่ายังหวังอยู่…
“…”
หลังจากปฏิเสธผู้หญิงคนนั้นไปแล้ว หมื่นฟ้าจึงตักอาหารต่อก่อนจะเดินไปนั่งข้าง ๆ ดอม ฝั่งตรงข้ามของเขามี ไอ้เฮียนั่งทำหน้าหงอยอยู่ หมื่นฟ้ากำลังจะตักอาหารเข้าปาก ทว่าเขารู้สึกว่ามีสายตาคู่หนึ่งจับจ้องอยู่ หมื่นฟ้าวางช้อนลงก่อนจะหยิบแก้วกาแฟที่ไอ้เรียวเพิ่งเลื่อนมาให้จากฝั่งตรงข้ามขึ้นดื่ม
หมื่นฟ้ารู้ว่าตัวเองต้องรับมืออย่างหนักกับเบบ เพราะไอ้ดอมที่นั่งข้างเขาลุกขึ้นเพื่อสลับที่นั่งกับแฟนมัน ตอนนี้ เบบนั่งอยู่ข้าง ๆ เขาแล้ว หมื่นฟ้าวางแก้วกระเบื้องลง ก่อนจะหันไปมองคนตัวเล็กที่กำลังแสดงสีหน้าเป็นกังวล
“เมื่อคืนหลับสบายไหม เบบ ?”
คนโดนถามถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ ดวงตากลมโตของเจ้าตัวดูอ่อนล้าคล้ายอดนอนมาทั้งคืน เบบยกมือขึ้นทาบหน้าอกตัวเอง ก่อนจะเอ่ยถามด้วยเสียงเรียบนิ่ง
“รักไปไหนฟ้า ทำไมไม่มากินข้าวเช้าด้วยกัน ?”
“คุณเขามีไข้ เราเลยให้นอนพักอยู่ที่บ้าน เดี๋ยวเราจะสั่งข้าวต้มหมูไปให้คุณเขากิน”
เบบเม้มริมฝีปากก่อนจะหันไปฟาดแขนไอ้ดอมจนดังเพียะ ไอ้ดอมรับเคราะห์แทนเขาอีกแล้ว ไอ้ดอมยกมือขึ้นลูบที่แขนตัวเองปรอย ๆ มันมองแฟนตัวเองด้วยสายตาออดอ้อน
“คุณคะ…ตีเราทำไม คนที่ทำให้ที่รักไข้ขึ้นคือไอ้ฟ้า ไม่ใช่แฟนคุณนะ”
“เมื่อคืนเราบอกให้เธอออกไปซื้อเจล เธอไม่ยอมออกไปซื้อ แล้วเป็นยังไงล่ะ ?” เบบก้มหน้าแล้วยกมือขึ้นลูบหน้าตัวเองคล้ายพยายามสงบสติอารมณ์ “รักไข้ขึ้นเลย”
เมื่อคืนที่ไอ้ดอมโทรมาถามเขาว่าซื้อเจลหล่อลื่นมาไหม คงเป็นเบบที่บังคับให้ไอ้ดอมโทรมาถามเขา แถมไอ้ดอมยังกำชับว่าห้ามทำรุนแรงกับคุณเขา
จริง ๆ แล้ว…
ไอ้ดอมเป็นแค่คนส่งสารเท่านั้น
“อย่าไปโทษดอมเลย เบบ”
“…”
“ต่อให้มีเจล…คุณเขาก็ไข้ขึ้นอยู่ดี”
“…”
“เพราะมันเป็นครั้งแรก…แล้วน้องก็ตัวเล็ก”
พรูด !!
เป็นในตอนนั้นที่ไอ้โน่พ่นน้ำออกมาจากปากจนกระเด็นไปเลอะหน้าไอ้เฮียเต็ม ๆ ไอ้โน่รีบแสดงความรับผิดชอบด้วยการหยิบผ้าสีขาวบนโต๊ะไปซับน้ำที่หยดอยู่บนหน้าของเพื่อน หมื่นฟ้าขมวดคิ้วขณะมองเพื่อนที่แสดงอาการเลิ่กลั่ก
“ฮือ…ไอ้เชี้ยโน่ ! เกลียดเหี้ยอะไรกูนักหนา”
“ไม่ใช่แบบนั้นนะ อีน้ำแดง…กูแค่…เอ่อ…ช่างแม่งเถอะ”
ไอ้เฮียที่ร้องฮือในลำคอ หยุดส่งเสียงครวญครางก่อนจะขยับจมูกฟุดฟิดคล้ายดมกลิ่น “เดี๋ยวมึง”
“อะไรอีก กูกำลังเช็ดหน้าให้เนี่ย…”
“มึงเอาผ้าอะไรมาเช็ดหน้าให้กู ?”
ไอ้โน่ชักมือกลับแล้วมองผ้าผืนเล็ก ๆ ในมือ ไอ้เรียวส่ายหน้าเอือมระอาก่อนจะเอื้อมมือไปคว้าผ้าผืนนั้นมาจากไอ้โน่แล้วส่งคืนให้พนักงานผู้หญิงที่เพิ่งเดินมาเก็บจาน
“ขอบคุณนะคะ”
เรียวพยักหน้ารับ ก่อนเอ่ย “ค่ะ”
“ไอ้เรียว…เมื่อกี้ผ้าอะไร ?” ไอ้เฮียเอ่ยถาม
“ผ้าขี้ริ้ว”
“เชี้ยโน่ ! หน้าส้นตีน !”
หมื่นฟ้าส่ายหน้าเอือมระอา เขาเป็นคนไม่ชอบความวุ่นวาย แต่เหมือนฟ้าอยากกลั่นแกล้งคนอย่างเขาถึงได้ส่งเพื่อนแบบพวกมันมาให้ ชีวิตของเขาไม่เคยสงบสุขตั้งแต่มีไอ้เฮียเข้ามาในชีวิต
แต่ต้องยอมรับว่ามันเป็นเพื่อนที่ดีมาก ๆ
ถึงจะชอบเล่นใหญ่ก็ตาม
เขาละสายตาจากเพื่อนเพื่อหันมามองเบบ ตอนนี้ไอ้ดอมกำลังกอดปลอบใจแฟนมันอยู่ เบบซุกหน้าอยู่ที่หน้าอกไอ้ดอม มันพยักหน้าให้เขาก่อนจะขยับปากพูดโดยไม่ออกเสียง
ไอ้ดอมพูดว่า…
‘ให้เวลาเบบทำใจหน่อย’
หมื่นฟ้าพยักหน้ารับ เขากำลังจะยกแก้วกระเบื้องขึ้นดื่ม ทว่าเบบที่ผละกอดจากไอ้ดอมแล้วหันมาหาเขาด้วยความรวดเร็วทำให้ต้องวางแก้วลง คล้ายเจ้าตัวคิดบางอย่างขึ้นมาได้
“เราขอไปดูอาการน้องได้ไหม ฟ้า ?”
“ไปดูได้นะ แต่คุณเขาจะงอแงหน่อย…”
“มันแรงขนาดไหนล่ะ ฟ้า ?...รักถึงได้งอแงขนาดนั้น”
ทันทีที่คำถามนั้นหลุดออกมาจากปากเบบ ทุกคนบนโต๊ะอาหารถึงกับหยุดนิ่ง สายตาทุกคู่พุ่งตรงมองมาที่เขา คล้ายทุกคนอยากรู้เรื่องนี้ ทว่าไม่มีใครกล้าเอ่ยถาม หมื่นฟ้ายกมือขึ้นลูบหน้าพลางคิดหาคำตอบ เขาต้องเลือกตอบอ้อม ๆ เพื่อให้เกียรติคุณเขา
“คุณคะ…”
“ไอ้ลูกหมาอ้วน…” เบบยกมือขึ้นทาบอกอีกครั้ง ก่อนจะล้วงหยิบยาดมออกมาจากกระเป๋ากางเกง
หมื่นฟ้าถอนหายใจขณะมองเบบที่กำลังดมยาดมอยู่ และในตอนนี้เขาอยากจะขว้างช้อนใส่หน้าไอ้โน่ เพราะมันเบิกตาโตแล้วปล่อยให้น้ำไหลออกจากปาก
“พวกมึงมาเล่นตลกกันเหรอ ไอ้หน้าสัด !”
“นะ น้องตัวเล็ก…ไอ้ฟ้า ตะ ตัวโต…” ไอ้โน่พูดติดอ่าง ก่อนจะหันไปหาไอ้เฮีย “คิดดีไม่ได้เลยว่ะ”
“ไอ้ฉิบหาย ไม่ต้องตอกย้ำ ! แค่นี้กูก็ช้ำจะตายแล้ว เดี๋ยวกูอมน้ำพ่นใส่หน้าแม่งเลย” ไอ้เฮียพูด
หมื่นฟ้าคิดว่ากินข้าวเช้าที่นี่ไม่น่าจะอร่อยแล้ว เขาจึงตัดสินใจจะกลับไปกินข้าวกับคุณเขาที่บ้าน แต่หมื่นฟ้าไม่ลืมจะหันไปถามเบบที่นั่งดมยาดมอยู่ เจ้าตัวปรือตาคล้ายจะวูบ ดีที่มีไอ้ดอมคอยประคองหลังให้อยู่
หมื่นฟ้ารู้แล้ว…
คุณเขาเป็นหัวใจของทุกคนจริง ๆ
“เบบ เราจะกลับบ้านแล้ว เบบจะไปหาน้องกับเราไหม ?”
“ฟ้าบอกเรามาก่อน…” เบบหันมองเขา ก่อนเอ่ยต่อ “น้องช้ำมากไหม ?”
“ไม่ช้ำ…แค่ระบมตัว”
“เราจะพยายามทำใจ” เบบเอามือตบที่หน้าอกตัวเองเบา ๆ “ให้รักนอนพักไปก่อน เดี๋ยวช่วงบ่ายเราจะเข้าไปเช็กสภาพน้องอีกที”
“…”
“ถ้าน้องช้ำนะฟ้า…อาจจะต้องให้งดเจอกันบ้าง”
“คุณคะ…ไหนเราสัญญากันแล้วไง”
“ก็เราทำใจไม่ได้นี่”
“คุณไปแยกคนรักกัน มันบาป”
เบบถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ “เราจะพยายามตั้งสติให้มากกว่านี้นะ ฟ้า”
หมื่นฟ้าหัวเราะเบา ๆ เขาเข้าใจและไม่คิดโกรธเจ้าตัวเลยสักนิด เบบรักและดูแลคุณเขามาเป็นอย่างดี การที่เห็นคุณเขาต้องเจ็บปวดหรือร้องไห้งอแงคงทรมานใจน่าดู หมื่นฟ้าคิดว่าพี่สาวแบบเบบนั้นหาได้ยากมาก
เบบเป็นทั้งลูกที่ดี พี่สาวที่ดี และแฟนที่ดี
เจ้าตัวถึงได้สอนให้คุณเขาเป็นเด็กดีแบบนี้
“งั้นเราขอกลับบ้านก่อน จะรีบไปเอายาลดไข้ให้คุณเขากินด้วย”
“พ่อจะรีบกลับไปกกน้องก็บอกตรง ๆ เถอะ ไม่ต้องอ้อม”
“เออ ! ไอ้สัด !”
“มึงก็หาเรื่องไอ้เหี้ย”
“ก็กูร้าวหัวใจไปหมด…ขอพาลหน่อยเถอะ”
“มึงไปเถอะ ไอ้ฟ้า…เดี๋ยวกูจัดการอีน้ำส้วมเอง”
เขาลุกออกมาจากห้องอาหารก่อนจะเดินไปที่ล็อบบี้ เพื่อสั่งให้คุณแจนทำข้าวต้มหมูไปให้คุณเขากินที่บ้าน หลังจากนั้นหมื่นฟ้าจึงรีบมุ่งตรงกลับบ้านทันที ระหว่างทางเขาต้องเดินผ่านบ้านของน้องชาย หมื่นฟ้าไม่เห็นพันลี้ที่ห้องอาหารเลย เขาจึงมองไปที่หน้าระเบียงบ้าน หมื่นฟ้าเห็นรองเท้าสองคู่ถูกถอดวางอยู่หน้าประตู เขาคิดว่าพันลี้กับใกล้อาจจะยังไม่ตื่น
ใครจะตื่นหรือยังไม่ตื่นก็ช่าง
แต่ป่านนี้ทูนหัวของเขาคงตื่นแล้ว
#กี่หมื่นฟ้า
“อะ โอ๊ย…”
ที่รักตื่นได้สักพักแล้ว เขาพยายามหยัดกายลุกขึ้นนั่ง ทว่าขยับเปลี่ยนเป็นท่าไหนก็รู้สึกเจ็บระบมไปหมด เขาร้องโอดครวญทุกครั้งที่ขยับเคลื่อนตัว
ฮือออ…รักจะนอนเป็นผักไม่ได้
รักต้องสู้ !
เพราะความสู้จนใจขาดดิ้นของเขา ที่รักจึงได้ท่านั่งเหมาะ ๆ สักที เขานั่งตะแคงตัวเล็กน้อยเพื่อทิ้งน้ำหนักไปที่ขาแทนสะโพก เมื่อคืนตอนที่หมื่นฟ้าทำแบบนั้น เขารู้สึกว่ามันเจ็บไม่นาน สักพักความเจ็บนั้นเปลี่ยนเป็นความสุขแทน ตอนนี้ที่รักรู้แล้วว่าความสุขต้องแลกมาด้วยร่างกายที่ปวดระบม
แกร๊ก !
“พี่ฟ้า…”
ที่รักเอ่ยเรียกทั้งที่ยังไม่เห็นคนที่อยู่ด้านหลังของประตู ทว่าพอประตูถูกแง้มออกคนที่มาปรากฏตัวคือหมื่นฟ้าอย่างที่เขาคิดไว้
“ที่รักตื่นแล้วเหรอครับ ?”
“ค้าบ…”
หมื่นฟ้าหันไปรับอะไรสักอย่างจากพนักงาน พอเจ้าตัวเดินเข้ามาถึงได้เห็นถ้วยกระเบื้องที่มีควันร้อนลอยพวยพุ่งเหนือปากถ้วย เจ้าตัวเดินเอาถ้วยข้าวต้มมาวางไว้ที่ชั้นข้างหัวเตียงก่อนจะหาโต๊ะพับเล็ก ๆ มาวางบนเตียงให้เขา
คนตัวโตจัดเตรียมทุกอย่างให้เขาเป็นอย่างดี ที่รักคิดว่าหมื่นฟ้าดูแลเขาดีกว่าคุณพยาบาลเสียอีก เขามองถ้วยข้าวต้มหมูร้อน ๆ ที่วางอยู่บนโต๊ะเล็ก หมื่นฟ้าเดินไปเอาน้ำและยามาวางเตรียมไว้ให้เขาด้วย
“กินข้าวเสร็จแล้วจะได้กินยานะครับ”
ที่รักพยักหน้าหงึกหงัก ก่อนจะหยิบช้อนขึ้นมาคนข้าวต้มในถ้วย “พี่ฟ้ากินอะไรมาครับ ?”
“กาแฟครับ”
“ดื่มแค่กาแฟเหรอครับ ?”
“ตอนแรกจะได้กินอย่างอื่นด้วยครับ”
“…”
“แต่พวกเพื่อน ๆ พี่ฟ้าทำเสียบรรยากาศหมด”
“ทำไมเหรอครับ ?”
“ที่รักอย่าสนใจเลยครับ พวกนั้นชอบทำตัวไร้สาระ”
ที่รักหัวเราะ ก่อนจะตักข้าวต้มใส่ปาก เขารู้ดีว่าหมื่นฟ้าไม่อยากเล่าเพราะไม่อยากให้เขาสนใจคนอื่น “…”
“เดี๋ยวช่วงบ่าย…เบบอาจจะเข้ามาดูอาการที่รักนะครับ”
“แค่ก ๆ ”
เป็นในตอนนี้ที่ที่รักสำลักข้าวต้มจนหน้าแดงไปหมด หมื่นฟ้าจึงรีบยื่นแก้วน้ำให้เขาแล้วเอามือมาลูบหลังให้เบา ๆ ที่รักภาวนาไม่ให้พี่สาวรู้เรื่องนี้ เขาอุตส่าห์พูดไว้อย่างดีว่าจะไม่เกิดอะไรขึ้น
แล้วดูสภาพตอนนี้สิ…
ลูกหมาอ้วนโดนฟัดจนลุกเดินไม่ได้เลย
“เบบ…รู้แล้วครับ”
“ฮือ…ลูกหมาอ้วนโดนหยิกจนเนื้อเขียวแน่ ๆ เลย”
“ถ้าเบบจะหยิกที่รัก ให้เบบมาหยิกพี่ฟ้าแทนครับ”
“…”
“เบบกำลังทำใจอยู่ครับ”
“พี่เบบทำใจไม่ได้แน่ ๆ เลยครับพี่ฟ้า ครั้งที่แล้วพี่เบบก็เหมือนจะเป็นลมเลย”
“พี่ฟ้าเชื่อว่ายาดมจะช่วยเบบได้”
ที่รักกะพริบตาปริบ ๆ เมื่อได้ยินประโยคคำพูดนั้น เขาคิดว่าครั้งนี้พี่เบบจะต้องดมยาดมอีกแน่ ๆ หมื่นฟ้าถึงได้พูดแบบนี้ ขนาดพี่สาวยังไม่เห็นสภาพเขา เจ้าตัวยังต้องดมยาดมเลย ถ้าพี่เบบรู้ว่าเขาลุกเดินไม่ไหว เจ้าตัวอาจจะเป็นลมล้มพับไปต่อหน้าเขาแน่ ๆ
“รักว่า…รักต้องพยายามทำตัวให้เป็นปกติ เพื่อรักษาใจพี่เบบไว้”
“ที่รักจะทำยังไงครับ ?” หมื่นฟ้าที่นั่งอยู่ตรงหน้าเขาเอื้อมมือมาลูบที่ข้างแก้มเบา ๆ “หนูยังลุกเดินไม่ไหวเลย จะทำตัวให้เป็นปกติได้ยังไง ?”
“ช่วงบ่ายนี้พวกเพื่อน ๆ พี่ฟ้ามีกิจกรรมอะไรกันครับ ?”
“เมื่อวานพวกมันบอกว่าจะเล่นวอลเลย์บอลกันครับ”
ที่รักนั่งประเมินอาการของตัวเองสักครู่ เขาคิดว่าคงไม่สามารถฝืนเล่นวอลเลย์บอลกับพวกพี่ ๆ ได้ สิ่งเดียวที่ทำได้คือนั่งให้กำลังใจทุกคน เขาต้องทำอะไรสักอย่าง หากที่รักไม่ลุกขึ้นทำอะไรเลยพี่เบบจะเป็นห่วงมากกว่าเดิม
“รักจะออกไปนั่งดูทุกคนเล่นวอลเลย์บอลกันครับ”
“งั้นเดี๋ยวพี่ฟ้าให้พวกนั้นมาเล่นที่หน้าบ้านเรานะครับ ที่รักจะได้ไม่ต้องเดินเยอะ”
“โอเคค้าบ…”
หลังจากกินข้าวต้มหมูเสร็จ หมื่นฟ้าจึงพาเขาไปอาบน้ำ เจ้าตัวทำทุกอย่างให้เขาหมด ก่อนจะพาเขาออกมานอนที่เตียงเหมือนเดิม ที่รักก้มหน้ามองเสื้อผ้าของตัวเองแล้วถอนหายใจออกมา
หมื่นฟ้าทำไมชอบให้เขาใส่เสื้อของเจ้าตัวจังนะ
แถมครั้งนี้ยังให้ใส่กางเกงขาสั้นของตัวเองอีก
กางเกงมันหลวมมากจนที่รักต้องพับช่วงเอวหลาย ๆ ชั้นเพื่อให้พอดีตัว ถึงอย่างนั้นก็ยังคงหลวมอยู่ดีเพราะขนาดตัวที่แตกต่างกัน ที่รักเงยหน้ามองคนตัวโตที่เดินมานั่งลงข้าง ๆ
“รักก็มีเสื้อผ้าของตัวเอง ทำไมพี่ฟ้าไม่หยิบเสื้อผ้าของรักมาให้ล่ะครับ ?”
หมื่นฟ้าหัวเราะในลำคอ ก่อนจะเคลื่อนใบหน้ามาซบลงที่ไหล่ของเขา “พี่ฟ้าชอบให้หนูใส่เสื้อผ้าของพี่ฟ้า”
“แต่มันหลวมมากเลยนะครับ รักคงใส่เสื้อผ้าพี่ฟ้าออกไปดูพวกพี่ ๆ เล่นวอลเลย์บอลไม่ได้”
“ถึงตอนนั้นค่อยเปลี่ยนครับ แต่ตอนนี้ใส่ให้พี่ฟ้าชื่นใจก่อน”
“คุณท้องฟ้านี่นะ…”
หมื่นฟ้าขยับมานั่งพิงหัวเตียง เจ้าตัววาดท่อนแขนหนาโอบไหล่แล้วรวบเขาเข้าไปกอดไว้ หมื่นฟ้ากดจมูกหอมหัวย้ำ ๆ เหมือนอยากจะสูดกลิ่นหัวเน่า ๆ ให้หมดไป
“หัวเน่า ๆ ของรักหอมชื่นใจไหมครับ พี่ฟ้า ?”
“ชื่นใจครับ…” หมื่นฟ้าพูด ก่อนจะหอมหัวอีกหลายครั้ง “พี่ฟ้าหลงหนู”
ที่รักอมยิ้มแล้วเอียงศีรษะไปซบกับคนตัวโต เขาไม่เคยคิดเลยว่าวันหนึ่งจะมีหมื่นฟ้าเป็นของตัวเอง เพราะหมื่นฟ้าเป็นคนที่สมบูรณ์พร้อมจนไม่น่าจะตกหลุมรักลูกหมาอ้วนอย่างเขา
หมื่นฟ้าเป็นหมื่นฟ้าของใคร ๆ เชียวนะ
แต่วันนี้หมื่นฟ้า หรือ ประดิพัทธ์ พิสุทธิ์ เป็นของ รัก นิรันดร์ คนเดียว
#กี่หมื่นฟ้า
“คุณคะ…อย่าหยิกน้องนะ”
ที่รักได้ยินเสียงพี่ดอมดังเล็ดลอดมาจากหลังประตู เขากลืนน้ำลายลงคอก่อนจะหันไปมองหน้าหมื่นฟ้า เจ้าตัวดูไม่เป็นกังวลสักนิด ทั้งที่รังสีความน่ากลัวของพี่เบบแผ่ซ่านเข้ามาในห้องตั้งแต่ยังไม่ปรากฏตัว ที่รักไม่คิดว่าพี่เบบจะมาหาเร็วขนาดนี้ เพราะหมื่นฟ้าบอกว่าพี่สาวจะมาช่วงบ่าย แต่ว่าตอนนี้เพิ่งจะเที่ยงเท่านั้น
“ไม่ต้องกลัวนะครับ”
ที่รักส่ายหน้าปฏิเสธ “รักจะไม่โกหกพี่ฟ้า…รักจะบอกตรง ๆ ว่ารักกลัวครับ”
หมื่นฟ้าหัวเราะ ก่อนเอ่ย “เดี๋ยวตอนเบบเข้ามาหาที่รัก พี่ฟ้าจะออกไปรอข้างนอกนะครับ”
“คะ ครับ”
แกร๊ก !
ประตูสีขาวบานใหญ่ถูกเปิดออก ที่รักหัวใจสั่นไหวไปหมด พี่เบบเดินเข้ามาในบ้านด้วยสีหน้าเป็นกังวล หมื่นฟ้า ที่นั่งอยู่ข้างกายผละกอดออกจากเขาแล้วลุกออกไปหาพี่ดอมที่ยืนอยู่หน้าบ้าน ตอนนี้ที่รักกำลังนั่งประจันหน้ากับพี่สาวคนโหดอยู่
“เป็นยังไงล่ะ ?...แผนนอนตั้งแต่หนึ่งทุ่ม”
“…”
พี่เบบทิ้งตัวนั่งลงบนเตียง ก่อนเอ่ย “โดนฟัดจนลุกไม่ขึ้นเลยเหรอ ?”
“คะ ค้าบ…”
“…”
“ฉันบอกแล้วว่าผู้ชายกลุ่มนี้ไม่มีคำว่าฉุกเฉิน”
“รักจะจำไว้ครับ ตอนนี้พี่ฟ้าโดนงดไม่ให้รักรักสองปี”
พี่เบบส่ายหน้า “อย่าเพิ่งพูดถึงเรื่องงดสองปีเลย แกประคองตัวเองในช่วงสองวันนี้ให้ดีก่อนเถอะ มีสิทธิ์ที่ฟ้าจะกลับมาฟัดแกซ้ำอีก”
“มะ ไม่หรอกพี่เบบ…พี่ฟ้าไม่กล้าหรอกครับ”
พี่เบบถอนหายใจ เจ้าตัวส่ายหน้าน้อย ๆ อีกแล้ว “แล้วนี่ใส่เสื้อผ้าของฟ้าหมดเลยเหรอ ?”
“ครับ พี่ฟ้าเอามาให้รักใส่”
“ผู้ชายกลุ่มนี้มันเหมือนกันหมดจริง ๆ ”
“พี่เบบก็เคยใส่ของพี่ดอมเหรอครับ ?”
“เมื่อนานมาแล้ว…ตอนนี้ดอมไม่ได้มีโอกาสทำแบบนั้นหรอก”
“…”
“เมื่อคืนฉันก็ให้นอนพื้น…อยากวอแวดีนัก”
ที่รักหัวเราะ ก่อนเอ่ย “พี่เบบ…”
“ว่ายังไง ?”
“รักเป็นของพี่ฟ้าแล้วนะ”
“ไอ้ตัวดี !”
“อะ โอ๊ยยย…พี่เบบ รักเจ็บ”
“พูดแบบนี้ได้ยังไง ?...ไม่นึกถึงใจพี่สาวอย่างฉันเลยนะ”
ที่รักยกมือขึ้นลูบแขนข้างที่โดนพี่สาวหยิก ก่อนเอ่ย “รักอยากให้พี่เบบได้ยินจากปากรักเองนี่ครับ”
“…”
“ถึงพี่เบบจะรู้ว่าเกิดอะไรขึ้น…แต่การได้ยินจากปากรักเอง คงทำให้พี่เบบทำใจได้เร็วขึ้น”
“…”
“รักไม่ได้โดนพี่ฟ้ารังแกนะครับ ส่วนหนึ่งรักก็เต็มใจเองด้วย”
“กลัวฉันโกรธฟ้ามากขนาดนั้นเลยเหรอ ?”
ที่รักพยักหน้ารับหงึกหงัก “ครับ”
“ขออีกสักที…ข้อหาหลงแฟนหนักมาก”
“อะ โอ๊ย ! ฮือ พี่เบบ รักเจ็บนะครับ”
“ฉันหยิกแก ฉันก็เจ็บไม่ต่างกัน แต่ขอสักหน่อยเถอะ”
“เบบ…ทำอะไรที่รัก ?”
ที่รักหันไปมองหมื่นฟ้าที่วิ่งพรวดพราดเข้ามาเมื่อได้ยินเสียงร้องของเขา เจ้าตัวเดินมานั่งลงที่เตียงแล้วดึงเขาเข้าไปกอดไว้ หมื่นฟ้าหันมองพี่เบบสลับกับเขาก่อนเอ่ย
“…”
“ถ้าจะทำก็ทำเรา…อย่าทำคุณเขา”
“พอกันเลย…หลงกันหนักมาก”
“…”
“ปกป้องกันเก่ง”
“คุณคะ…ถ้าคุณยังทำร้ายน้องอีก คืนนี้เราจะลงโทษคุณ”
พี่เบบหันไปมองพี่ดอมทันควัน เจ้าตัวมองแฟนตัวเองก่อนจะยกนิ้วชี้หน้าคาดโทษ “ไม่ต้องมาหาข้ออ้างคิดฉวยโอกาสเลย เจ้าเล่ห์พอกันหมดเลยนะ…อย่าคิดว่าเรารู้ไม่ทันเธอนะดอม คืนนี้นอนที่พื้นเหมือนเดิม”
“ดอม…เมื่อคืนมึงนอนพื้นเหรอ ?”
พี่ดอมพยักหน้า ก่อนจะเดินมานั่งยอง ๆ ลงตรงหน้าพี่เบบ “คุณคะ…เราผิดไปแล้วที่คิดหาข้ออ้างทำแบบนั้นกับคุณ แต่คุณอย่าพูดแบบนี้ต่อหน้าเพื่อนคนอื่นอีกนะ เราอายมากเลยอะ”
หมื่นฟ้าหัวเราะเบา ๆ ก่อนเอ่ย “กูสัญญาว่าจะเก็บเรื่องนี้เป็นความลับ”
“ขอบใจมึงมาก…ไม่งั้นกูไม่รู้จะเอาหน้าไปไว้ไหนเลย”
“ลุกขึ้น…แล้วกลับกันได้แล้ว ที่รักจะได้นอนพัก” พี่เบบว่าพลางลุกขึ้น ก่อนจะหันมาหาเขา “ฟ้า…ดูแลรักดี ๆ ด้วยนะ ช่วงสองสามวันนี้…ห้ามซ้ำเด็ดขาด”
หมื่นฟ้าพยักหน้ารับ “…”
“รักรักพี่เบบ” ที่รักรู้ดีว่าต้องพูดอย่างไรให้พี่สาวหายโมโห พี่เบบถอนหายใจก่อนจะเอื้อมมือมาลูบศีรษะเขา
“นอนพักผ่อนเยอะ ๆ นะ”
“ค้าบ…”
พอพี่เบบกับพี่ดอมเดินคล้อยหลังหายไป หมื่นฟ้ารีบผละกอดออกจากเขาแล้วไล่สายตามองเขาตั้งแต่หัวจรดเท้า ที่รักหลุดหัวเราะออกมาก่อนเอ่ย
“พี่เบบแค่หยิกเองครับ ไม่เจ็บมากหรอก”
“คนที่ทำให้หนูมีรอยช้ำได้…มีแค่พี่ฟ้าคนเดียวเท่านั้น”
ที่รักหัวเราะร่า ก่อนเอ่ย “คนที่หนูอนุญาตให้ทำรอยได้…มีแค่พี่ฟ้าคนเดียวเท่านั้น”
ที่รักรู้ว่าคำพูดของเขาอาจทำให้หมื่นฟ้าเกิดอาการหมั่นเขี้ยวจนอยากฟัดเขาอีกรอบแน่ ๆ แต่เพราะตอนนี้เขายัง เจ็บระบมตัวอยู่ ที่รักคิดว่าหมื่นฟ้าจะอดใจไม่ทำอะไรเขา ทว่าเจ้าตัวเคลื่อนมือข้างหนึ่งมาบีบที่ก้นอย่างแรงจนเขาสะดุ้งตัว
“พี่ฟ้า !”
“หนูทำให้พี่ฟ้าหมั่นเขี้ยวก่อน” หมื่นฟ้าพูดพลางกัดริมฝีปาก
คนตัวโตโน้มหน้าลงมาประกบจูบที่ริมฝีปากเขา หมื่นฟ้าเคลื่อนมือข้างหนึ่งมาประคองใบหน้าเขาไว้แล้วบดจูบอย่างแรงคล้ายอยากกลืนกินกันไปทั้งตัว ที่รักพยายามหาจังหวะหายใจเพราะโดนหมื่นฟ้าช่วงชิงลมหายใจไปหมดแล้ว พอเจ้าตัวเห็นว่าเขาเริ่มหายใจไม่ทันจึงผละจูบออก
“พี่ฟ้า! พี่เบบบอกว่าห้ามซ้ำไงครับ”
“ซ้ำที่ปากได้ครับ”
“คุณท้องฟ้าคนเจ้าเล่ห์”
หมื่นฟ้าหัวเราะ ก่อนจะซุกหน้าลงที่คอของเขาแล้วเอ่ย “เจ้าเล่ห์ เจ้าชู้…แค่กับที่รักคนเดียวนะครับ”
ที่รักส่ายหน้าพลางยกมือขึ้นลูบที่เรือนผมสีช็อกโกแลตเบา ๆ เขาเชื่อหมดใจว่าหมื่นฟ้าเป็นแบบนี้แค่กับเขาคนเดียว เพราะเจ้าตัวไม่คิดสนใจคนอื่นเลย
ที่รักอยากบอกกับหมื่นฟ้าว่า…
“ขอบคุณนะครับ พี่ฟ้า…ขอบคุณที่ให้รักเป็นที่รักคนเดียวของพี่ฟ้า”
ขอบคุณที่ทำให้รู้ว่า…
คำว่า ‘ที่รักของท้องฟ้า’
มันไม่เกินจริงเลยสักนิด
: )
TBC
เหลืออีกสองตอนจบแล้วนะคะ จับมือไปด้วยกันยันจบเลยนะ
ฝากคอมเมนต์และติด #กี่หมื่นฟ้า เป็นกำลังใจให้กันนะคะ
รักเสมอ
Twitter : @SP251566
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
ขอแบ่งยาดมกับเบบด้วย แม่(มโน)จะเป็นลมเหมือนกันลูกรัก รักกันหลงกันจริงๆเลย 2 คนนี้ พี่เฮียทำใจให้ได้เร็วๆนะ 55555
แอบอยากอ่านสเปเชียลพี่ดอมกับเบบจัง ดูแล้วดอมน่ารักกับเบบมากๆเลยอ่ะ อบอุ่นนน
ไม่อยากประกาศเท่าไหร่เนาะ
เอ็นดูใจเบบ 5555
พี่เฮียน่ารักชอบความเล่นใหญ่555