Your Sky #กี่หมื่นฟ้า [YAOI] - end

ตอนที่ 33 : 29 [150 % ครบแล้วค่ะ]

บทที่ 29

               ที่รักนั่งก้มหน้ามองมือตัวเองที่กำลังมีเหงื่อซึมออกมา วันนี้เขาต้องไปเจอป๊ากับหม่าม้าที่ร้านของหมื่นฟ้า ในตอนแรกที่รักคิดว่าจะง่ายกว่านี้ ทว่าเขาคิดผิดเพราะไม่สามารถควบคุมอาการตื่นเต้นของตัวเองได้เลย พอตื่นเต้นมาก ๆ เข้าก็กลายเป็นความกังวล ที่รักพอจะรู้ว่าป๊ากับหม่าม้าเป็นคนใจดี แต่เขาอดเป็นกังวลไม่ได้เลย

ป๊ากับหม่าม้าจะประทับใจลูกหมาอ้วนอย่างเขาไหมนะ…

               เขามองเสื้อยืดแขนยาวสีขาวของตัวเองกับกางเกงยีนส์สีดำตัวโปรดที่พ่อซื้อให้เป็นของขวัญวันเกิดพลางคิดไม่มั่นใจจนต้องหันไปหาคนข้างกายที่กำลังตั้งใจขับรถอยู่

“พี่ฟ้าว่ารักใส่ชุดนี้ดีแล้วใช่ไหมครับ ?”

“ครับ น่ารักแล้ว” หมื่นฟ้าละสายตาจากท้องถนนแวบหนึ่งก่อนเอ่ยตอบเขา

“แต่รักไม่มั่นใจเลย…” ที่รักพูดเสียงอ่อยพร้อมมองนาฬิกาที่คอนโซลรถ “รักว่าเรายังพอมีเวลาเหลืออยู่ พี่ฟ้าวนรถกลับไปที่บ้านรักได้ไหมครับ ?...รักอยากเปลี่ยนชุด”

หมื่นฟ้าหัวเราะในลำคอ เป็นในตอนนี้ที่รถติดไฟแดงทำให้เจ้าตัวโน้มหน้าเข้ามาใกล้แล้วจุ๊บริมฝีปากเขาหนึ่งที ก่อนเอ่ย “หนูน่ารักที่สุดแล้ว อย่ากังวลเลยครับ”

“แต่รักคิดว่าชุดเอี๊ยมที่เคยใส่ไปทะเลน่ารักกว่าชุดนี้ครับ”

“ที่รักครับ…ป๊ากับม้าจะรักที่หนูเป็นหนู ท่านไม่ได้ให้ความสำคัญกับเสื้อผ้าหรือรูปลักษณ์ภายนอกครับ”

“…”

“ที่รักเคยเป็นยังไงตอนอยู่กับพี่ฟ้า ที่รักก็เป็นแบบนั้นเลยครับ”

“รักจะพยายามไม่กังวลนะครับ…” ที่รักหันมองหมื่นฟ้าที่กลับไปให้ความสนใจกับถนนตรงหน้า ก่อนเอ่ย “แต่รักก็ยังตื่นเต้นอยู่ดี”

               หมื่นฟ้าหัวเราะเบา ๆ แล้วละมือข้างหนึ่งออกจากพวงมาลัยมากุมมือเขาไว้เพื่อให้กำลังใจ ที่รักสูดลมหายใจเข้าลึก ๆ เพื่อควบคุมอาการตื่นเต้นของตัวเอง ทว่าพอเห็นร้านของหมื่นฟ้าอยู่ไกล ๆ หัวใจที่สงบนิ่งก็ถูกปลุกให้ลุกขึ้นมากระโดดโลดเต้น ที่รักอยากจะควักหัวใจออกมาแล้วโยนทิ้งออกนอกรถจริง ๆ

ตอนนี้ที่รักคิดว่าการให้กำลังใจตัวเองเป็นเรื่องที่ดี

สู้ ๆ นะ ลูกหมาอ้วน T________T

               พอมาถึงร้านของหมื่นฟ้า เจ้าตัวพาเขามานั่งรอในห้องเรือนกระจกก่อนจะขอไปเช็กความเรียบร้อยในร้าน เพราะเมื่อวานหมื่นฟ้าไม่ได้เข้าร้านเลย ที่รักกวาดสายตามองไปโดยรอบ วันนี้ภายในห้องมีแจกันที่ปักดอกลิลลี่สีขาววางอยู่ทุกมุมเลย ที่รักเดาว่าหม่าม้าจะต้องชอบดอกลิลลี่สีขาวแน่ ๆ

               คงเพราะบนโต๊ะอาหารมีแจกันดอกลิลลี่วางอยู่ด้วยจึงทำให้เขาได้กลิ่นหอมอ่อน ๆ ของดอกไม้ มันทำให้ที่รักรู้สึกผ่อนคลายลงจนคิดบางอย่างขึ้นมาได้ เขาลุกจากเก้าอี้แล้วเดินไปที่แจกันดอกไม้ที่อยู่มุมในสุดของห้อง ที่รักแอบหยิบดอกลิลลี่ออกมาหนึ่งดอกก่อนจะซ่อนไว้ข้างหลังตัวเอง แล้วใช้มืออีกข้างที่ว่างอยู่จัดดอกไม้ที่เหลืออยู่ให้เป็นพุ่มตามเดิมเพื่อไม่ให้เกิดช่องโหว่หลังจากที่เขาแอบหยิบดอกลิลลี่ออกมา

“ขอแบ่งไปให้หม่าม้าหน่อยนะ…”

               เขาไม่รู้ว่าตัวเองบอกกับใคร เพราะภายในห้องมีเพียงเขากับดอกลิลลี่นับร้อยดอกที่กระจายอยู่ทั่วห้อง แต่ที่รักคิดว่าตัวเองกำลังแอบหยิบดอกไม้มาโดยไม่ได้ขออนุญาตจากเจ้าของร้านก่อน ตอนนี้เขาจึงต้องบอกกับช่อดอกไม้ตรงหน้าเพื่อบรรเทาความรู้สึกผิดที่อยู่ในใจ

แม่เคยบอกว่า…ห้ามหยิบของคนอื่นมาโดยไม่ได้รับอนุญาต

               ทว่าครั้งนี้ที่รักไม่มีเวลามากพอจะรอให้หมื่นฟ้ามาอนุญาต เพราะบางทีเจ้าตัวอาจจะเข้ามาพร้อมป๊ากับหม่าม้าเลย ตอนนี้ใกล้เวลานัดกินข้าวแล้วด้วย ที่รักเดินกลับไปนั่งประจำตำแหน่งเดิมแล้วเอาดอกลิลลี่วางไว้ที่ด้านหลังของตัวเอง เขาเอี้ยวตัวหันไปมองดอกไม้เป็นระยะเพื่อให้มั่นใจว่าไม่ได้นั่งทับมัน

แกร๊ก !

               ก่อนที่เสียงเปิดประตูจะเรียกความสนใจจากเขา เป็นในตอนนี้ที่ที่รักเห็นผู้ชายและผู้หญิงวัยกลางคนมาปรากฏตัว ที่รักคิดว่าคนทั้งคู่น่าจะเป็นป๊ากับหม่าม้าของหมื่นฟ้า ทั้งสองคนยังดูดีและไม่แก่เลยสักนิด เขารู้แล้วว่าหมื่นฟ้าได้ดวงตาคู่คมมาจากใคร

หมื่นฟ้าตาเหมือนหม่าม้าเลย

ส่วนโครงหน้า ส่วนสูง และผิวพรรณ…หมื่นฟ้าได้ป๊ามานี่เอง

               ที่รักพยายามกลั้นยิ้มเมื่อมีความคิดหนึ่งผุดขึ้นมาในหัว พันลี้เหมือนกับป๊าอย่างกับแกะ เจ้าตัวไม่เหมือนหม่าม้าเลยสักนิด ที่รักเคยได้ยินว่า ‘ถ้าลูกชายหน้าตาเหมือนพ่อจะอาภัพ’ เขาคิดว่าไม่ใช่เรื่องจริงเพราะตั้งแต่คบกันมา เพื่อนไม่เคยเศร้าหรือผิดหวังเลยสักครั้ง

ลี้หน้าหมาเฮฮาได้ตลอดเวลา…

ตอนนี้ที่รักไม่แปลกใจแล้วว่าทำไมลูกชายทั้งสองคนของตระกูลพิสุทธิ์ถึงได้ดูดีไร้ที่ติ เพราะมีแม่พิมพ์ที่ดูดีมาก ๆ อย่างป๊ากับหม่าม้า

หม่าม้าก็สวย

ป๊าก็แสนหล่อ

รวมกันออกมาเป็น คุณประดิพัทธ์ คนเท่

: )

“ลูกหมาอ้วน !”

               ที่รักสะดุ้งตกใจเล็กน้อยที่ป๊าเรียกเขาด้วยสรรพนามนั้นอย่างเสียงดัง ก่อนจะหัวเราะออกมาแล้วใช้มือดึงเก้าอี้ให้หม่าม้าที่กำลังนั่งลงตรงข้ามเขา ป๊ารอดูให้แน่ใจว่าหม่าม้านั่งเรียบร้อยแล้วถึงนั่งลงข้าง ๆ

“คุณเขาของพี่ฟ้า”

               คนตัวเล็กนั่งกะพริบตาปริบ ๆ ขณะมองป๊ากับหม่าม้าที่ส่งยิ้มเป็นมิตรมาให้ เขาไม่คิดว่าทั้งสองคนจะใจดีถึงขนาดนี้ ป๊ากับหม่าม้าทำเหมือนเราเคยเจอกันมาหลายครั้งแล้ว ทั้งที่เป็นการเจอกันครั้งแรก ที่รักพอจะรู้มาบ้างว่าหมื่นฟ้าเล่าเรื่องของเขาให้ป๊ากับหม่าม้าฟัง

แต่หมื่นฟ้าเล่าเรื่องของเขาเยอะแค่ไหนกันนะ

ป๊ากับหม่าม้าถึงได้เหมือนรู้จักเขาเป็นอย่างดีเลย

“หิวหรือยังครับ ลูก ?”

ที่รักที่เพิ่งตั้งสติได้จึงรีบยกมือขึ้นไหว้สวัสดีท่านทั้งสอง “สะ สวัสดีครับ”

“…”

“สงสัยคุณหมื่นเพิ่งจะใส่ถ่านไป ลูกหมาอ้วนถึงเพิ่งรู้สึกตัว…” ป๊าพูดปนหัวเราะ “เมื่อกี้นั่งนิ่งเป็นตุ๊กตาถ่านหมดเลย”

“น่ารักเหมือนตุ๊กตาเลยเนอะคุณ…” หม่าม้าหันไปพยักหน้าให้ป๊า ก่อนเอ่ยต่อ “ลูกเราทำไมไม่ตัวกระปุ๊กกระปิ๊กพกพาง่ายแบบนี้บ้าง”

“โอ๊ย…คุณหมื่นห้าขวบก็เริ่มอุ้มไม่ไหวแล้ว ดีหน่อยที่คุณพันโตช้ากว่า”

“ฟ้าสูงเร็วมาก ๆ เลยเนอะคุณ”

“สูง ยาว…” ป๊าพูดก่อนเว้นช่วง หม่าม้าถลึงตาใส่ก่อนจะฟาดมือตีแขนป๊าไปหนึ่งที “อะไรล่ะคุณ ? ผมจะบอกว่าสูงยาวเข่าดีเหมือนพ่อ”

“…”

ที่รักรู้แล้วว่าหมื่นฟ้าทะลึ่งเหมือนใคร T______T

ป๊านี่เอง…

“อย่าไปถือสาป๊านะครับ ลูก” หม่าม้าพูดก่อนจะมองค้อนใส่ป๊าที่นั่งหัวเราะอยู่ “ป๊าชอบพูดอะไรแบบนี้อยู่เรื่อย”

“ลูกหมาอ้วน อย่าเข้าใจป๊าผิดนะ ป๊าไม่ใช่คนทะลึ่งนะ”

“คะ ครับ”

“แต่ที่ป๊าชอบพูดเล่นกับหม่าม้าแบบนี้เพราะมันทำให้ชีวิตคู่เรามีสีสันเพิ่มมากขึ้น เราไม่ได้หมกมุ่นกับเรื่องอย่างว่ากันตลอดเวลา แต่เราหยอกล้อกันด้วยคำพูดพวกนี้เพื่อช่วยกระชับความสัมพันธ์ให้แนบแน่นยิ่งกว่าเดิม เผลอ ๆ จะหวานกว่าเดิมด้วย”

“…”

“ไม่จำเป็นต้องเติมความหวานให้กันด้วยเรื่องอย่างนั้น แค่พูดหยอกล้อให้รู้สึกกระชุ่มกระชวยก็พอแล้ว”

“…”

“บอกรักบอกคิดถึงกันอย่างเดียวไม่พอหรอก เราต้องมีลูกเล่นมัดใจเขาด้วย”

“…”

               ตอนนี้ที่รักรู้ถึงสาเหตุที่หมื่นฟ้าชอบพูดทะลึ่งใส่เขาแล้ว เจ้าตัวกำลังใช้วิธีนี้มัดใจเขาอยู่ ที่รักคิดว่าหมื่นฟ้าทำสำเร็จไปนานแล้ว เพราะเขาไปจากเจ้าตัวไม่ได้เลย

แค่ห่างกันวันเดียวก็คิดถึงแล้ว…

วิธีของป๊ามีฤทธิ์ร้ายแรงมาก ๆ เลย

เขาถึงได้ติดหมื่นฟ้างอมแงมเลย

“คุยอะไรกันอยู่ครับ ?”

หมื่นฟ้าที่เพิ่งเดินเข้ามาส่งยิ้มในแบบเดิมให้ทุกคน เจ้าตัวเดินมาทิ้งตัวนั่งลงข้าง ๆ เขาก่อนจะโน้มหน้ามากดจมูกหอมจนดังฟอด

“…”

โอ้โฮ…พี่ฟ้า ต่อหน้าป๊าม้าเลยนะครับ

รักอายเป็นนะ T_______T

“ป๊าแกล้งอะไรที่รักหรือเปล่า ?”

“ปะ เปล่าครับ”

“เหมือนป๊าเห็นตัวเองตอนแต่งงานกับแม่คุณหมื่นใหม่ ๆ เลย…” ป๊าพูดก่อนจะยกยิ้มมุมปาก “เขาเรียกว่า…คู่รักข้าวใหม่ปลามัน”

               ที่รักเขินจนตัวจะระเบิดในขณะที่ทุกคนพากันหัวเราะชอบใจ เขาคิดว่าบ้านนิรันดร์เฮฮาและสนุกสนานที่สุดแล้ว แต่พอเจอบ้านพิสุทธิ์เข้าไป…ที่รักคงต้องคิดใหม่แล้ว

บ้านพิสุทธิ์สร้างเสียงหัวเราะกันเก่งจังเลย

ทะลึ่งเก่งด้วย

รักไม่ได้หมายถึงป๊านะครับ

รักหมายถึงพี่ฟ้าครับ…

               ความกังวลที่เคยมีถูกเสียงหัวเราะขับไล่ไปจนหมด ตอนนี้ที่รักเริ่มมั่นใจในตัวเองมากขึ้นแล้ว การที่ป๊ากับหม่าม้าต้อนรับเขาเป็นอย่างดีตั้งแต่ครั้งแรกที่ได้เจอกัน ทำให้ที่รักหวนนึกถึงตอนที่หมื่นฟ้าโดนพ่อปฏิเสธ

               ที่รักหลุบตามองมือหนาที่วางอยู่บนหน้าขาของเขา ก่อนจะเงยหน้ามองเสี้ยวหน้าด้านข้างของหมื่นฟ้า เจ้าตัวกำลังยิ้มหัวเราะกับป๊าอยู่ ที่รักคิดว่าโลกนี้ไม่ยุติธรรมที่ให้คนอย่างหมื่นฟ้าเจอแต่อุปสรรคและความเจ็บปวด ก่อนที่เจ้าตัวจะได้อะไรมาสักอย่างคงไม่ใช่เรื่องง่าย ที่รักรู้ว่าทุกคนต้องพบเจออุปสรรคในชีวิต

แต่กับหมื่นฟ้า…พอแล้วได้ไหม

ต่อจากนี้ขอให้หมื่นฟ้าได้ทุกอย่างดั่งใจหวังโดยไม่ต้องเจ็บปวดอีกแล้วได้ไหม

               แม้ครั้งนี้บนโต๊ะอาหารจะมีเพียงเสียงหัวเราะ ไม่มีน้ำตาเหมือนครั้งก่อน แต่ที่รักเลือกจะเคลื่อนมือไปกุมมือหนาที่อยู่ใต้โต๊ะ เขาไม่รู้ว่าสิ่งที่คิดจะเป็นจริงได้ไหม แต่ที่รักรู้แค่ว่า…ไม่ว่าหมื่นฟ้าจะเจออุปสรรคอะไร เขาจะจับมือและอยู่เคียงข้างไปตลอด

“อาหารมาแล้วจ้ะ…”

“น่ากินทั้งนั้นเลยนะ”

               ป๊ากับหม่าม้าช่วยกันรับจานอาหารมาจากพนักงาน หากอาหารจานไหนน่ากินมาก ๆ หม่าม้าจะเลื่อนมาไว้ให้ตรงหน้าเขา ถ้าอาหารจานไหนดูสีจัดจ้านมีรสจัด ป๊าจะเอาไปไว้ตรงหน้าหมื่นฟ้าแทน ที่รักสัมผัสได้ถึงความรักและความใส่ใจที่ทั้งสองคนมอบให้

“ป๊าหม่าม้า…ขอบคุณนะครับ”

“ไม่ต้องขอบคุณหม่าม้าหรอกครับ ที่รักกินเยอะ ๆ เลยนะครับ”

ที่รักเอี้ยวตัวหันไปหยิบดอกลิลลี่ที่วางอยู่ข้างหลังเพื่อยื่นให้หม่าม้า “ขอบคุณที่หม่าม้าเลี้ยงพี่ฟ้ามาเป็นอย่างดีนะครับ”

“โธ่…คนดีของหม่าม้า” หม่าม้าพูดก่อนจะรับดอกไม้ไป ท่านลุกขึ้นมาแล้วเดินมาหอมหัวเขาหนึ่งทีก่อนจะกลับไปนั่งที่เดิม

“ไม่แปลกใจที่คุณหมื่นฟ้าหลงลูกหมาอ้วนหนักมาก”

“ขอบคุณป๊าด้วยนะครับ…รักรักป๊ากับหม่าม้านะครับ”

ป๊าหัวเราะแล้วพยักหน้าให้หมื่นฟ้า “คุณหมื่น…ตกกระป๋องแล้วนะ”

“ฟ้ายอมครับ…ยอมตกกระป๋องเพราะที่รัก”

“ยอมเสียน้ำตาเพราะคุณเขาด้วย”

“ม้า…ไม่พูดเรื่องนี้สิครับ”

ที่รักขมวดคิ้วขณะมองหมื่นฟ้าที่เอ่ยห้ามหม่าม้า เขาคิดว่าต้องมีอะไรแน่ ๆ จึงหันกลับไปมองหม่าม้าที่นั่ง    อมยิ้มอยู่ ก่อนเอ่ยถาม

“เรื่องอะไรเหรอครับ หม่าม้า ?”

“ตอนที่ที่รักมีแฟน…โลกของพี่ฟ้าพังไม่เป็นท่าเลยจ้ะ”

“…”

“ตอนโทรคุยกัน…พี่ฟ้าร้องไห้เลย”

“ม้า…พอแล้วครับ”

“รักอยากฟังต่อครับ หม่าม้า”

“หม่าม้ารู้ว่าพี่ฟ้าเจ็บมาก แต่ก็เชื่อว่าพี่ฟ้ายังคงรักที่รักต่อไป”

“…”

“หม่าม้าเลยทำได้แค่ภาวนาให้ที่รักหันกลับมามองพี่ฟ้าบ้าง”

“…”

               ที่รักรู้สึกแสบซ่าที่จมูกเมื่อคิดถึงช่วงเวลาที่หมื่นฟ้าเจ็บปวด เขารู้ว่าตอนนั้นคงเป็นช่วงเวลาที่ยากลำบากของเจ้าตัว แต่ที่รักไม่เคยรู้มาก่อนว่าหมื่นฟ้าเสียน้ำตาให้กับเขา…คนที่ไม่แม้แต่จะเคยคุยกันเลยสักครั้ง

ความรักของหมื่นฟ้าที่มีต่อเขา…เป็นความรักที่บริสุทธิ์

ความรักของหมื่นฟ้าที่มีต่อเขา…เป็นความรักที่ไม่หวังสิ่งใดตอบแทน

               คนตัวเล็กหันไปหาคนตัวโตก่อนจะวาดแขนทั้งสองข้างโอบรอบลำคอหนา ที่รักกดจมูกกับริมฝีปากลงบนไหล่กว้างอย่างที่หมื่นฟ้าชอบทำ ในตอนนี้ที่รักรู้แล้วว่าการมอบสัมผัสแบบนี้ให้อีกฝ่ายคือการปลอบโยนที่ดีที่สุด

“โอ๋ ๆ นะครับ คุณท้องฟ้า”

“พี่ฟ้ารักที่รักมากนะครับ”

“…”

“คนที่ทำให้พี่ฟ้าเสียน้ำตา ยิ้ม หัวเราะได้…มีแค่ รัก นิรันดร์ คนเดียวเท่านั้น”

“รัก นิรันดร์ จะรักแค่คุณประดิพัทธ์คนเดียวเท่านั้น”

หมื่นฟ้าใช้มือลูบศีรษะเขา ก่อนจะกดจูบที่ขมับเขา “…”

“คุณ…เหมือนเราตอนหนุ่มสาวเลยว่าไหม ?”

“ตอนนี้ป๊าก็ยังเหมือนตอนหนุ่ม ๆ ไม่มีผิด ไม่เคยทะลึ่งลดน้อยลงเลยค่ะ”

“ฮ่า ๆ…ก็ทะลึ่งแค่กับคุณคนเดียวไง”

               ที่รักหัวเราะพอได้ยินประโยคคำพูดนั้นของป๊า ก่อนจะผละกอดออกจากหมื่นฟ้า เขาจำได้ว่าหมื่นฟ้าเคยพูดประโยคนี้เหมือนกัน ที่รักคิดว่าป๊ากับหมื่นฟ้าคือ…ลูกไม้หล่นไม่ไกลต้น

               หลังจากกินข้าวกันเสร็จ ป๊ากับหม่าม้าก็ขอกลับไปพักผ่อนที่บ้าน ส่วนหมื่นฟ้าที่เคลียร์งานในร้านเสร็จแล้วพาเขาขึ้นมานั่งบนดาดฟ้า เรานั่งประจำตำแหน่งเดิม ที่รักก้มมองเท้าของตัวเองที่ลอยอยู่ในอากาศก่อนจะหันไปมองคนข้างกายที่กำลังยิ้มให้กันอยู่

               แสงสีส้มในยามเย็นที่สาดกระทบดวงตาคู่คมทำให้ที่รักไม่อาจละสายตาออกจากหมื่นฟ้าได้ ไม่รู้เป็นเพราะดวงตาน่าหลงใหลคู่นั้นหรือเพราะรอยยิ้มในแบบเดิม ถึงทำให้ที่รักรู้สึกว่า…มันถึงเวลานั้นอีกแล้ว

“พี่ฟ้าครับ…”

“ครับ ?”

“รักคิดว่า…เราควร…”

“ที่รักเป็นแฟนกับพี่ฟ้านะครับ”

               เป็นในตอนนั้นที่หัวใจกลับมาเต้นเร็วแรงเหมือนตอนที่รู้จักกับหมื่นฟ้าแรก ๆ เขากำลังจะขอหมื่นฟ้าเป็นแฟน ทว่าเจ้าตัวคงเดาออกถึงได้รีบชิงขอเขาเป็นแฟนก่อน คงเพราะเรารักกันมาก ๆ จึงอยากเป็นฝ่ายขออีกคนเป็นแฟนเหมือนกัน

 เราอยากขอเป็นแฟนด้วยกันทั้งคู่

ที่รักคิดว่าต้องเดินกันมาคนละครึ่งทางแล้วแหละ

: )

“เรามาผลัดกันขอเป็นแฟนดีไหมครับ พี่ฟ้า ?”

“…”

“ถึงรักจะเพิ่งมาจีบพี่ฟ้า…แต่รักก็ได้จีบนะครับ”

หมื่นฟ้าอมยิ้ม “…”

“ตกลงไหมครับ พี่ฟ้า ?”

“ตกลงครับ”

“พี่ฟ้าขอรักเป็นแฟนใหม่หน่อยครับ”

“ที่รัก…เป็นแฟนกับพี่ฟ้านะครับ”

“ครับ” ที่รักตอบก่อนจะหลุดยิ้มกว้างออกมา ไม่รู้ทำไมถึงมีน้ำตามาเอ่อล้นรอบขอบตาของเขาด้วย

“…”

“พี่ฟ้า…เป็นแฟนกับรักนะครับ”

               หมื่นฟ้าอมยิ้มก่อนจะเคลื่อนใบหน้าเข้ามาใกล้เขา ดวงตาคู่คมสะกดหัวใจของเขาให้หยุดนิ่งไปชั่วขณะ ที่รักหลับตาลงเมื่อริมฝีปากอิ่มจรดลงที่ริมฝีปากของเขา หมื่นฟ้ามอบสัมผัสที่อ่อนโยนและอบอุ่นคล้ายบรรยากาศพระอาทิตย์ตกในตอนนี้ ไม่นานนักหมื่นฟ้าก็ถอนจูบออกแล้วเอาหน้าผากของเจ้าตัววางทาบที่หน้าผากของเขา

“ครับผม”

ครับผม…ของคนดีคนเดิม

ทำให้ที่รักยิ้มกว้างกว่าเดิม

: )

#กี่หมื่นฟ้า

ท้องฟ้าของที่รัก : วันนี้อาจารย์เริ่มเช็กชื่อตอนสิบโมงใช่ไหม ?

P.Panli : ใช่

Joyyy : เหม็นชื่อไลน์ของอีแก้มย้อยมาก

T : ชื่อไลน์บ่งบอกเลยเนอะว่ามีแฟนแล้ว

ท้องฟ้าของที่รัก : แน่นอนนนน

ท้องฟ้าของที่รัก : แฟนชื่อ ประดิพัทธ์ พิสุทธิ์

ท้องฟ้าของที่รัก : ชื่อเล่น หมื่นฟ้า

P.Panli : หมั่นไส้คนเห่อแฟนว่ะ

ท้องฟ้าของที่รัก : ลี้หน้าหมามีปัญหาเหรอ ?

ท้องฟ้าของที่รัก : เคลียร์กับแฟนกูได้นะ

T : ถอยเถอะลี้ เชื่อกู

T : แฟนแม่งสายโหด

P.Panli : ถ้าไม่กลัวโดนกักบริเวณอีก กูพร้อมบวกมากอะ

Joyyy : 5555555

Joyyy : เหนือ ศศิน พิสุทธิ์ คือ ประดิพัทธ์ พิสุทธิ์ จ้า

ท้องฟ้าของที่รัก : จอยเคยได้ยินประโยคนี้ไหม ?

Joyyy : ประโยคไหนอีแก้มย้อย ?

ท้องฟ้าของที่รัก : เหนือฟ้ายังมีที่รัก

P.Panli : วันนี้คนเหนือฟ้าโดนกูแกล้งจนร้องไห้แน่

ท้องฟ้าของที่รัก : ;________________;

P.Panli : ไม่ต้องส่งไอ้หน้าน้ำตาไหลให้กูเลย

ท้องฟ้าของที่รัก : กูจะฟ้องพี่ฟ้า

P.Panli : ไปฟ้องเลย กูไม่กลัวแล้วเพราะกูหมั่นไส้มาก

ท้องฟ้าของที่รัก : ;________________;

P.Panli : มึงรู้ปะ…ว่าไอ้หน้าน้ำตาไหลของมึงทำให้กูหมั่นเขี้ยวมากขึ้น

               ที่รักนั่งหัวเราะขณะกดส่งสติกเกอร์ไลน์ตัวหัวเราะจนน้ำตาไหลไปให้พันลี้ก่อนจะกดโทรหาหมื่นฟ้า เมื่อคืนเจ้าตัวส่งข้อความมาบอกว่าถึงคอนโดตอนตีสามกว่า ที่รักเดาว่าตอนนี้หมื่นฟ้ายังไม่ตื่นแน่ ๆ

[ครับผม]

ครับผมแบบงัวเงีย

น่ารักชะมัดเลย : )

“คุณแฟนอยากนอนต่อไหมครับ ?”

[คุณแฟนเพลียมากเลยครับ แต่อยากคุยกับหนูก่อน]

“รักว่าคุณแฟนนอนต่อเถอะครับ เดี๋ยวรักจะออกไปเรียนแล้ว”

[วันนี้คุณแฟนขอไปรับหลังเลิกเรียนได้ไหมครับ ?]

“ถ้าอย่างนั้นรักต้องรอไปพร้อมพี่เบบ”

[ถ้าไปพร้อมเบบ แล้วหนูจะเข้าเรียนสายไหมครับ ?]

“ไม่น่าจะสายนะครับ เพราะพี่เบบกำลังจะออกแล้ว รักต้องรีบไปเตรียมตัวจะได้ไปมหา’ลัยกับพี่เบบเลย”

[โอเคครับ]

“ค้าบ…” ที่รักตอบรับเสียงอ่อย

[หนูเป็นอะไรหรือเปล่า ? เสียงดูไม่ค่อยดีเลย]

ที่รักกลืนน้ำลายลงคอด้วยความยากลำบาก ก่อนเอ่ย “รักรู้สึกเจ็บคอตั้งแต่เช้าแล้วครับ”

[ที่รักไม่สบายเหรอครับ ?]

“รักว่าอาจจะเริ่มเป็นไข้หวัดเพราะตื่นมาก็เจ็บคอเลย แต่ไม่มีไข้นะครับ”

[วันนี้ที่รักมีเรียนสองวิชาใช่ไหมครับ ?]

“ครับ มีเรียนตอนสิบโมงถึงเที่ยง แล้วก็รอเรียนอีกทีตอนห้าโมงเย็นถึงหนึ่งทุ่มครับ”

[เดี๋ยวพี่ฟ้าซื้อยาเข้าไปให้ก่อนดีกว่าครับ ถ้ากินยาแล้วไม่ดีขึ้น พี่ฟ้าจะได้พาที่รักไปหาหมอ]

“ครับ พี่ฟ้า”

[เจอกันที่มหา’ลัยนะครับ คนดี]

“ค้าบ…”

               ที่รักตอบรับเสียงอ่อยก่อนจะวางสายจากหมื่นฟ้า เขาไอค่อกแค่กขณะเก็บของใส่กระเป๋าเป้แล้วเดินไปหาพี่สาวที่ห้อง เขาทิ้งตัวนั่งลงบนเตียงนุ่มก่อนจะเอ่ย

“พี่เบบ ขอรักติดรถไปเรียนด้วยนะครับ”

พี่เบบที่กำลังม้วนกระดาษอาร์ตเงยหน้ามองเขา “ฟ้าก็เอารถมาไว้ให้แล้วนี่…ทำไมไม่ขับไปเองล่ะ ?”

“เพราะพี่ฟ้าจะไปรับรักหลังเรียนเรียนน่ะสิ รักถึงต้องขอติดรถพี่เบบไปด้วย”

“อ๋อ…วันนี้ฉันไม่ได้ขับรถไปเองหรอก เดี๋ยวดอมมารับ”

“โอเคครับ เดี๋ยวรักลงไปรอข้างล่างเลยนะ”

“เดี๋ยวรัก…” พี่เบบเอ่ยเรียก ก่อนจะเดินเข้ามาใกล้แล้วเอาหลังมือวางทาบที่หน้าผากเขา “ตัวอุ่น ๆ จะเป็นไข้หรือเปล่า ?”

ตอนนี้ที่รักเริ่มรู้สึกร้อน ๆ หนาว ๆ แล้ว “รักว่าน่าจะเป็นไข้หวัดครับ รักเจ็บคอตั้งแต่เช้าแล้ว”

“หยุดเรียนดีไหม ?...วันเดียวคงไม่เป็นอะไรหรอก เดี๋ยวค่อยเอาใบรับรองแพทย์ไปให้อาจารย์คาบหน้าก็ได้”

“รักยังไหวครับ ถ้าไม่ไหวจริง ๆ จะขอลากลับก่อน”

“…”

“พี่ฟ้าบอกว่าจะซื้อยาเข้ามาให้รักกินด้วย ถ้าไม่ดีขึ้นพี่ฟ้าจะพาไปหาหมอครับ”

“งั้นก็ได้…แต่ถ้าไม่ไหวไม่ต้องฝืนนะ กลับมานอนพักที่บ้านเลย”

“ค้าบ…”

#กี่หมื่นฟ้า

               คนตัวเล็กละความสนใจจากอาจารย์ที่กำลังบรรยายอยู่หน้าห้องเพื่อหันมองคนข้างกายที่สะกิดเรียกกัน  พันลี้ขมวดคิ้วเข้มก่อนจะเอื้อมมือมาวางทาบที่หน้าผากของเขา เจ้าตัวยกโทรศัพท์ขึ้นมาแนบหูก่อนเอ่ย

“ไอ้แก้มย้อยตัวร้อนอยู่…แต่ลี้ไม่รู้ว่ากี่องศา”

“…”

“พี่ฟ้า…ลี้ไม่ใช่ปรอทวัดไข้ปะวะ”

“ลี้…บอกพี่ฟ้าว่าไม่ต้องห่วง” ที่รักตอบเสียงแผ่ว เขารู้สึกเจ็บคอมากกว่าเดิม ทั้งยังเริ่มปวดหัวด้วย แต่อีกไม่กี่นาทีจะหมดคาบแล้ว ที่รักคิดว่าตัวเองยังไหว

“ไอ้แก้มย้อยปากแดงแจ๋เลย…ถ้าพี่ฟ้าเห็นปากมันตอนนี้ต้องหวงมากแน่ ๆ เพราะน่ากัดสุด ๆ ”

“…”

“คุณประดิพัทธ์เลิกด่าสักทีครับ…เอาเวลาด่าน้องมาดูแลแฟนตัวเองดีกว่าครับ”

               ที่รักส่ายหน้าขณะมองพันลี้ เจ้าตัวรู้ว่าหมื่นฟ้าขี้หวงแค่ไหน แต่ยังจะพูดยั่วให้อีกฝ่ายโมโหอีก เขาละสายตาจากเพื่อนสนิทที่ยังแอบคุยโทรศัพท์กับพี่ชายต่อ

“อีแก้มย้อย ตัวร้อนเหรอ ?” จอยที่นั่งอยู่ข้างพันลี้ยื่นหน้ามาถามเขา

“อือ…มีไข้นิดหน่อย”

“งั้นมึงไม่ต้องเข้าเรียนภาษาอังกฤษหรอก เดี๋ยวกูลาอาจารย์ให้” ไทป์พูด

“พี่ฟ้าบอกว่าจะซื้อยามาให้กิน เดี๋ยวกูลองกินยาก่อน ถ้าไข้ไม่ลดคงต้องไปหาหมอ”

“เออ จริง ๆ ไปหาหมอเลยน่าจะดีกว่านะ”

“พี่ฟ้ามาแล้ว ไวสัด ๆ ”

               ที่รักหันมองตามพันลี้ คนตัวโตถือถุงพลาสติกเล็กเข้ามาในคลาสเรียนของนักศึกษาชั้นปีที่สอง อาจารย์ที่บรรยายอยู่หน้าห้องถึงกับหยุดชะงักแล้วเอ่ยถามออกไมโครโฟน

“หมื่นฟ้า คุณเข้าผิดห้องหรือเปล่า ?”

ที่รักไม่แปลกใจที่อาจารย์รู้จักหมื่นฟ้า เพราะอาจารย์คนนี้เป็นอาจารย์ประจำคณะเขา

“วันนี้ผมไม่มีเรียนครับ”

“อ้าว แล้วคุณมาทำไม...จะมารอถามผมเรื่องมินิธีสิสเหรอ ?”

“เปล่าครับ…ผมมาเฝ้าแฟนครับ”

“…”

“แฟนผมป่วย ขอผมมานั่งเฝ้าได้ไหมครับ ?”

“รัก นิรันดร์ ป่วยเหรอ ?”

               ที่รักสะดุ้งเมื่อโดนถามออกไมค์ เขาหันไปมองอาจารย์ที่ยืนรอคำตอบอยู่ ไม่เพียงแค่อาจารย์เท่านั้นที่กำลังจ้องมองเขา แต่เพื่อนร่วมชั้นปีที่อยู่ในคลาสเรียนพากันมองเขาแล้วยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ ที่รักได้แต่ส่งยิ้มแห้ง ๆ ให้อาจารย์ก่อนพยักหน้ารับหงึกหงัก

“คะ ครับ อาจารย์”

“งั้นคุณก็เฝ้าแฟนเถอะ ถ้าผมไม่อนุญาตคงจะบาปน่าดู”

หมื่นฟ้าเดินมานั่งข้างเขา ที่รักไม่รู้ว่าแก้มตัวเองร้อนเพราะได้ยินเสียงเพื่อน ๆ ร้องแซวหรือเพราะอุณหภูมิที่เพิ่มสูงขึ้นเพราะพิษไข้

“พี่ฟ้า…ไม่กลัวอาจารย์ดุเหรอครับ ?”

“ท่านเป็นอาจารย์ที่ปรึกษาของพี่ฟ้าครับ เราสนิทกันพอสมควร”

“แล้วอาจารย์รู้ได้ยังไงครับ…ว่ารักเป็นแฟนพี่ฟ้า”

“วันที่ที่รักสอบคณิตศาสตร์แล้วพี่ฟ้าไปรอหน้าห้อง พี่ฟ้าเจออาจารย์พอดี ท่านเลยถามว่าพี่ฟ้ามาทำอะไร พี่ฟ้าเลยตอบไปว่ามารอแฟนสอบ”

“…”

“อาจารย์ถึงได้รู้ว่า รัก นิรันดร์ เป็นแฟนของพี่ฟ้า”

“…”

               ที่รักยิ้มบางแล้วพยักหน้ารับ หมื่นฟ้าเอาหลังมือมาวางทาบที่หน้าผากเขาก่อนจะหยิบเจลลดไข้ออกมาจากถุงพลาสติก เจ้าตัวเอาแผ่นเจลติดไว้ที่หน้าผากเขา ก่อนจะส่งยาลดไข้กับขวดน้ำที่เปิดแล้วมาให้

“กินยาลดไข้ก่อนนะครับ ถ้าอีกสักพักไม่ดีขึ้น พี่ฟ้าจะรีบพาไปหาหมอ”

“พี่ฟ้า…ลี้ว่าพาไปเลยเหอะ”

“เดี๋ยวลองกินยาก่อนสิลี้” ที่รักพูด

“กินยาแล้วก็ต้องนอนพักดิ มึงจะฝืนนั่งเรียนแบบนี้ไม่ได้”

“พันลี้พูดถูกนะครับ”

               ที่รักหันมองหมื่นฟ้าที่แสดงสีหน้าเป็นกังวล เจ้าตัวคงเป็นห่วงเขามาก สาเหตุที่ที่รักพยายามฝืนอยู่มหา’ลัยต่อเพราะเขาไม่อยากขาดเรียนอีกวิชา ทว่าที่รักรู้ดีว่าร่างกายของเขาไม่สามารถฝืนอยู่ได้จนถึงเย็น

เขาคงต้องนอนพักอย่างที่พันลี้บอก

“ลี้หน้าหมา…ฝากลาอาจารย์ให้ด้วยนะ”

“ได้”

“เดี๋ยวกูจดงานไว้ให้อีแก้มย้อย มึงกลับไปนอนพักที่บ้านเถอะ”

“อือ…” ที่รักตอบรับเสียงอ่อย

               เป็นในตอนนั้นที่อาจารย์บอกเลิกคลาสพอดี หมื่นฟ้าจึงพาเขาออกมาจากห้องเรียน ที่รักยืนรอลิฟต์กับเจ้าตัวได้สักพักก็ได้ยินเสียงร้องเรียกมาแต่ไกล

“ไอ้ฟ้า…” พี่โน่โบกมือทักทายก่อนเดินมาหาเราสองคน เจ้าตัวยิ้มแล้วยกนิ้วชี้ที่หน้าผากเขา “คนเก่งปวดหัวเหรอครับ ?”

“ค้าบ…” ที่รักตอบรับเสียงอ่อยคล้ายจะหมดแรง ตอนนี้เขาอยากทิ้งตัวลงบนเตียงเพื่อนอนพักมาก ๆ

“โธ่…คนดีของพี่โน่”

“คนดีของมึงเหรอ ไอ้หน้าสัด !”

“โน่ขอโทษนะเพื่อนฟ้า โน่ลืมตัว”

“แล้วมึงมาตึกคณะกูทำไม ?”

“มาหาเพื่อน…แล้วบังเอิญมาเจอมึงกับคนดีเนี่ยแหละ”

“ไม่ต้องมาบ่อยนักนะ ไอ้เหี้ย ! เบื่อขี้หน้า”

“กลัวกูจะมาเจอคนดีล่ะซี่ ~”

“กลัวมึงจะเจอส้นตีนกูมากกว่า”

“พ่อของอีน้ำแดงดุจริง ๆ เลย”

ถ้าเป็นปกติที่รักจะยิ้มขำกับบทสนทนาของหมื่นฟ้ากับพี่โน่แล้ว ทว่าหัวสมองที่มึนงงทำให้ที่รักคิดถึงแต่เตียงนุ่ม ๆ

“ลิฟต์มาแล้วครับ”

“…” ที่รักพยักหน้ารับแล้วเดินตามแรงจูงของหมื่นฟ้า เขาโบกมือลาพี่โน่ที่ยืนส่งยิ้มให้อยู่หน้าลิฟต์

“คนดีของพี่โน่ ~”

“เกลียดแม่งฉิบหาย ไอ้หน้าสัด !”

ที่รักหันไปมองคนข้างกาย ก่อนเอ่ย “ไม่เอาสิครับ ไม่โมโหนะคุณแฟน”

“ครับผม…คุณแฟนจะไม่โมโหแล้วครับ”

               เพราะในลิฟต์มีแค่เราสองคน หมื่นฟ้าจึงดึงเขาเข้าไปกอดแล้วลูบหลังเบา ๆ ที่รักคิดว่าไม่ต้องทิ้งตัวลงบนเตียงนุ่ม ๆ ก็สามารถหลับได้ เพราะมีหน้าอกของหมื่นฟ้าเป็นที่นอนให้เขาแทน

หมื่นฟ้าเป็นทุกอย่างให้เขาจริง ๆ

แต่หน้าที่หลัก ๆ ของหมื่นฟ้าคือ…

เป็น คุณแฟน ของที่รัก

#กี่หมื่นฟ้า

                    หมื่นฟ้าเคลื่อนรถเข้าไปจอดประจำตำแหน่งเดิม ก่อนจะหันไปมองคนตัวเล็กที่หลับสนิทอยู่ คงเพราะยาลดไข้ออกฤทธิ์ถึงทำให้คุณเขาหลับสนิทขนาดนี้ หมื่นฟ้าตัดสินใจพาที่รักมาแวะที่คอนโดเพราะเขาโทรไปถามเบบมาก่อนว่ามีคนอยู่บ้านไหม แต่เบบบอกว่าเวลานี้ไม่มีใครอยู่บ้านเลย คุณแม่ก็พาคุณปู่ไปหาหมอตามนัด มีแค่หมูกรอบตัวเดียวเท่านั้นที่อยู่เฝ้าบ้าน

เขาเลยต้องพาที่รักมานอนพักที่คอนโดก่อน                                                        

                    หมื่นฟ้าลงจากรถแล้วอ้อมไปเปิดประตูอีกฝั่ง เขาโน้มตัวลงไปปลุกคุณเขาที่หลับสนิทอยู่ ทว่าเจ้าตัวส่ายหน้าปฏิเสธอย่างเดียว เขาจึงอุ้มคุณเขาลงมาจากรถ หมื่นฟ้าไม่ได้สนใจสายตาของเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยที่แอบมองอยู่ เขาขอแค่ที่รักไม่รู้สึกหงุดหงิดหัวใจที่โดนปลุกก็พอ

“ที่รักยืนก่อนครับ…พี่ฟ้าขอหยิบคีย์การ์ดก่อน”

                   เขาวางคุณเขาลงให้เท้าแตะพื้น ที่รักยอมยืนอย่างว่าง่าย เจ้าตัวพยายามปรือตาตื่น มือเรียวยกขึ้นมาขยี้ที่หัวตาก่อนจะซบหน้าลงบนหน้าอกเขา หมื่นฟ้าสงสารคนป่วยที่อยากพักสุดหัวใจจึงรีบเอาคีย์การ์ดแตะที่ประตูแล้วพาเข้าไปในห้อง

“พี่ฟ้า…รักต้องโทรบอกพี่เบบก่อนนะครับ พี่เบบจะได้ไม่เป็นห่วง”

“พี่ฟ้าโทรบอกเบบให้แล้วครับ…เบบบอกว่าให้ที่รักนอนพักที่คอนโดพี่ฟ้าก่อนเพราะไม่มีใครอยู่บ้านเลย”

“…”

“ตอนเย็นค่อยให้พี่ฟ้าพาที่รักไปส่งบ้าน”

               คนตัวเล็กพยักหน้าหงึกหงึก หมื่นฟ้าจึงอุ้มคุณเขาอีกครั้งเพื่อพาเข้าไปนอนในห้อง คนตัวเล็กถูกวางลงบนเตียงอย่างเบาที่สุด หมื่นฟ้ารีบลุกไปหยิบโถแก้วใส่น้ำและหาผ้าขนหนูผืนเล็ก ๆ มาเพื่อเช็ดตัวให้ที่รัก เพราะเจ้าตัวยังมีไข้อยู่

               หมื่นฟ้านั่งลงบนเตียงข้างคนป่วย ก่อนจะวางโถแก้วลงที่ชั้นข้างหัวเตียงแล้วเคลื่อนมือไปปลดกระดุมบนเสื้อนักศึกษาตัวโคร่ง ทว่าที่รักรีบคว้ามือของเขาไว้

“พี่ฟ้าจะเช็ดตัวให้ครับ”

“พี่ฟ้า…รักอาย”

“พี่ฟ้าเคยเห็นของหนูมาหมดแล้ว ไม่ต้องอายนะครับ”

“พี่ฟ้า ! ยิ่งพูดแบบนี้ รักยิ่งอายนะครับ”

               หมื่นฟ้าหัวเราะในลำคอขณะมองคนป่วยที่ยังมีแรงดุเขา หมื่นฟ้าคิดว่าอุณหภูมิที่พุ่งสูงในร่างกายส่งผลให้   ริมฝีปากบางขึ้นสีแดงจัด และดวงตาเรียวรีที่ปรืออยู่ในตอนนี้ฉ่ำไปด้วยน้ำสีใส หากไม่ได้เช็ดตัวเพื่อให้ไข้ลดลง ที่รักคงไม่สบายตัวแน่

“พี่ฟ้าจะเช็ดตัวให้ที่รักก่อนนะครับ ถ้าอีกชั่วโมงไข้ไม่ยอมลด พี่ฟ้าจะพาหนูไปหาหมอนะ”

“หนูไม่ชอบไปหาหมอ”

“งั้นก็ต้องเช็ดตัวก่อนครับ”

“พี่ฟ้าเช็ดแบบไม่ต้องถอดเสื้อรักได้ไหมครับ ?”

“หนู…” หมื่นฟ้ามองคนตัวเล็ก “ไม่ดื้อนะครับ”

“รักไม่ได้ดื้อ…รักแค่อาย”

หมื่นฟ้าโน้มหน้าเข้าไปใกล้คนป่วยแล้วกดจมูกหอมหน้าผากร้อน ๆ ไปหนึ่งที “ที่รักไม่ต้องอายนะครับ”

[CUT]

กลับมาต่อที่นี่กันด้วยนะคะ

.

.

.

#กี่หมื่นฟ้า

                    หลังจากเขากินยามื้อเย็นเสร็จ หมื่นฟ้าก็พาเขากลับมาส่งที่บ้าน ที่รักก้มลงมองชุดนักศึกษาของตัวเองที่ยับยู่ยี่พลางภาวนาให้ลูกหมาอ้วนมีชีวิตอยู่ต่อจนถึงพรุ่งนี้ เขาสูดลมหายใจเข้าลึก ๆ ก่อนลงจากรถ ทว่าคนข้างกายคงเดาออกว่าเขาเป็นกังวลถึงได้เอ่ยขึ้น

“พี่ฟ้าโทรบอกเรื่องนี้กับเบบแล้ว…ที่รักไม่ต้องกลัวนะครับ”

“พะ พี่เบบว่าอะไรไหมครับ ?”

“ตอนแรกโวยวายนิดหน่อยครับ แต่เบบเข้าใจแล้ว”

“ฮือ…ลูกหมาอ้วนคอขาดแน่ ๆ เลย” ที่รักร้องฮือในลำคอแล้วใช้มือข้างหนึ่งเลิกเสื้อนักศึกษาขึ้นเพื่อโชว์รอยช้ำที่หมื่นฟ้าฝากไว้ให้หลายจุด “แล้วดูสิครับ…พี่ฟ้าทิ้งหลักฐานไว้เต็มเลย”

หมื่นฟ้าหัวเราะในลำคอ ก่อนจะช่วยปิดเสื้อให้คนตัวเล็กที่แสดงสีหน้าเป็นกังวล “พี่ฟ้าไม่ยอมให้หนูโดนดุหรอกครับ”

“หนูต้องโดนตีตายแน่ ๆ ”

“ถ้าใครจะตีหนู…บอกให้เขามาตีพี่ฟ้าแทนครับ”

“…”

“หอมหัวนะครับ”

หมื่นฟ้าดึงเขาเข้าไปกอดปลอบโยน ไม่นานเจ้าตัวก็ผละกอดออกแล้วจุ๊บที่ริมฝีปากเขา

“รักไปก่อนนะครับ”

“ครับผม”

“…”

“ถ้ามีอะไรรีบโทรมาหาพี่ฟ้านะครับ”

“ค้าบ…”

               ที่รักยื่นหน้าไปจุ๊บคุณแฟนหนึ่งทีก่อนจะลงมาจากรถ เขานั่งลงที่หน้าประตูกระจกเพื่อถอดรองเท้า ที่รักรู้สึกกังวลจนมือไม้สั่นไปหมด มือเรียวยกขึ้นปาดเหงื่อที่ซึมบริเวณหน้าผากก่อนจะเข้ามาในบ้าน คนตัวเล็กพยายามเดินหลบเลี่ยงปู่ที่นั่งอยู่ที่โซฟา

“กลับมาแล้วเหรอ เจ้ารัก ? ”

“คะ ครับ ปู่”

“เบบบอกว่าไม่สบาย เป็นยังไงบ้าง ?...มาให้ปู่จับตัวหน่อย”

      เวลาเขาไม่สบายปู่จะชอบเปิดเสื้อแล้ววัดอุณหภูมิตรงท้อง ทว่าคุณแฟนตัวดีฝากรอยไว้เต็มเลย ถ้าปู่เห็นคงจะช็อกจนเข้าโรงพยาบาลอีกรอบ

“ไข้ลดแล้วครับ ปู่”

“แล้วทำไมเสื้อผ้ายับยู่ยี่แบบนั้นล่ะ ?”

“…”

“ไปฟัดกับหมาที่ไหนมา เจ้ารัก ?”

ที่รักกลืนน้ำลายลงคอ ก่อนเอ่ย “รักไปฟัดกับเสือมาครับ มันเลยยับหน่อย ๆ ”

ปู่ขมวดคิ้วเล็กน้อย ก่อนจะพยักหน้าคล้ายเข้าใจในสิ่งที่เขาพูด “งั้นคงเหนื่อยน่าดู ขึ้นไปนอนพักเถอะ”

ปู่…

ปู่แค่แกล้งเข้าใจใช่ไหมครับ

T_______________T

“รักขอตัวก่อนนะครับ”

                  ที่รักขึ้นบันไดมาด้วยความเป็นกังวล เขาคิดตลอดทางว่าพี่เบบจะรออยู่ที่ไหน พอเปิดประตูห้องเข้ามาถึงได้รู้ว่าพี่สาวที่แสนดีนั่งประจำตำแหน่งอยู่ที่เก้าอี้ตัวโปรดของเขา และมีพี่ดอมนั่งเล่นโทรศัพท์อยู่ที่พื้น

“กลับมาแล้วเหรอ ไอ้ตัวดี ?”

“พะ พี่เบบ…”

“มานี่เลย…”

               พี่เบบกวักมือเรียกให้เขาไปหา ที่รักหมดหนทางหนีจึงต้องเข้าไปหาพี่สาว ทันทีที่เดินไปหยุดตรงหน้าพี่เบบ เจ้าตัวใช้มือเลิกเปิดเสื้อของเขาขึ้น ดวงตากลมโตเบิกกว้างกว่าเดิมเมื่อเห็นรอยช้ำหลายจุดบนร่างกายเขา พี่ดอมที่นั่งอยู่ที่พื้นเงยหน้ามองพร้อมกะพริบตาปริบ ๆ อย่างไม่เชื่อสายตา

“อะ ไอ้ฟ้า…แม่งขนาดนี้เลยเหรอวะ ?”

“เธอ…ส่งมา…”

พี่เบบปิดเสื้อให้เขาเหมือนเดิม ก่อนจะยื่นมือไปหาพี่ดอม ที่รักคิดว่าพี่เบบต้องให้แฟนตัวเองซ่อนไม้เรียวไว้แน่ ๆ เขากำลังจะยกมือขึ้นไหว้เพื่อขอร้องไม่ให้พี่สาวตีกัน ทว่าที่รักต้องหยุดทุกการกระทำเมื่อเห็นพี่ดอมส่งยาดมให้พี่เบบ

เจ้าตัวเปิดฝาแล้วสูดยาดมเข้าปอดเฮือกใหญ่ พี่ดอมรีบหยัดกายลุกขึ้นแล้วเอากระดาษบนโต๊ะทำงานเขาพัดให้แฟนตัวเองทันที ตอนนี้พี่เบบมีอาการคล้ายคนกำลังจะเป็นลมเลย

“คุณ…เอายาหอมไหมคะ ?”

“ดอม…เราจะเป็นลมจริง ๆ นะ เมื่อกี้เห็นเหมือนที่เราเห็นไหม ?”

“เห็นค่ะ…ตรงนั้นช้ำหนักมาก”

“พอ…อย่าย้ำ”

               ที่รักทิ้งตัวนั่งลงบนพื้นแล้วขยับไปวาดแขนทั้งสองข้างกอดขาพี่สาวไว้ เขาเงยหน้ามองพี่เบบที่กำลังดมยาดมอยู่ พี่ดอมพยักหน้าให้เขาเป็นเชิงบอกให้อ้อนเยอะ ๆ

“รักขอโทษนะครับ รักกับพี่ฟ้าไม่ได้ตั้งใจให้เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นเลย”

“ฉันไม่ได้โกรธ…แค่ทำใจไม่ทัน”

“…”

“มีตรงไหนอีกไหมที่ฉันยังไม่เห็น ?”

ที่รักผละกอดออกจากขาพี่สาวแล้วอ้าขาทั้งสองข้างของตัวเองออกจากกัน ก่อนจะใช้นิ้วชี้ที่บริเวณเนื้อขาด้านใน “ตรงนี้มีรอยกัด”

“O_O”

“O_O”

“…”

“คุณคะ…เราขอดมบ้างสิ”

พี่เบบส่ายหน้าก่อนจะส่งยาดมให้พี่ดอมที่ยืนอยู่ข้างหลัง “ฉันจะวูบจริง ๆ นะเนี่ย”

“ไอ้ฟ้า…เกินไปจริง ๆ”

“พี่ฟ้าไม่ได้ตั้งใจหรอกครับ…”

“ปกป้องเขาอีก…เดี๋ยวจะหยิกให้เนื้อเขียวกว่าเดิมเลย”

“ฮือออ…รักขอโทษ รักแค่กลัวพี่เบบจะโกรธพี่ฟ้า”

พี่เบบถอนหายใจก่อนเอ่ยต่อ “…ต่อไปจะทำอะไรก็เตรียมทุกอย่างให้พร้อมนะ ฉันก็จะเตรียมใจเหมือนกัน”

“ค้าบ…”

“คุณ เราลงไปพักข้างล่างกันเถอะ”

“อือ”

“เดี๋ยวเราชงยาหอมให้คุณด้วย”

“ชงเผื่อตัวเองด้วยล่ะ”

               ที่รักมองคู่รักตัวติดกันที่เดินออกไปจากห้อง เขาลุกขึ้นยืนเต็มความสูงแล้วเดินไปทิ้งตัวนอนบนเตียงนุ่ม ทว่าโทรศัพท์ที่สั่นแจ้งเตือนอยู่ในกระเป๋ากางเกงทำให้ที่รักต้องล้วงออกมาดู

‘คุณแฟน’

เมื่อเห็นชื่อที่ระบุอยู่บนหน้าจอ ที่รักจึงรีบกดรับสายโดยไม่รีรอ

“คุณแฟน…คุณแฟนรู้ไหมว่าเกือบทำให้พี่เบบกับพี่ดอมเป็นลมเลย”

[หึ ๆ…จริงเหรอครับ ?]

“เพราะรอยที่พี่ฟ้าฝากไว้นั่นแหละครับ”

[หนูไม่โดนตีใช่ไหม ?]

“ไม่โดนครับ”

[พี่ฟ้าเป็นห่วงเลยโทรมาถาม กลัวหนูจะโดนตี]

“ไม่มีใครกล้าตีลูกหมาอ้วนหรอก”

ที่รักอมยิ้มเมื่อได้ยินเสียงหัวเราะที่คุ้นหู

[หนูอย่าลืมกินยาก่อนนอนนะครับ]

“ค้าบ…”

[ตอนนี้ไม่มีไข้แล้วใช่ไหมครับ ?]

“รักว่าไม่มีแล้วนะครับ ไม่รู้สึกหนาวหรือปวดหัวแล้วด้วย”

[โอเคครับ]

“พี่ฟ้าถึงร้านหรือยังครับ ?”

[รถติดนิดหน่อยครับ ยังไม่ถึงเลย]

“พี่ฟ้าขับรถดี ๆ นะครับ ถ้าถึงร้านแล้วไลน์มาบอกรักด้วยนะ”

[ครับผม]

“จุ๊บนะครับ พี่ฟ้า”

[พี่ฟ้ารักหนูนะ]

“หนูก็รักพี่ฟ้า”

ที่รักวางสายจากหมื่นฟ้าพลางคิด…

ที่รักรักหมื่นฟ้าคนนี้…คนดีคนเดิมของเขา

: )

TBC

*แจ้งเพิ่มเติมนะคะ #กี่หมื่นฟ้า มี E-book ด้วยค่ะ แต่จะเป็นหลังช่วงปิดพรีรูปเล่มเลยย

ตอนหน้าจะรีบมาคับ !

แปะลิงค์ให้ที่ไบโอทวิตแล้วนะคะ

ฝากคอมเมนต์และเล่น #กี่หมื่นฟ้า เป็นกำลังใจให้กันด้วยน้า

Twitter : @SP251566