ตอนที่ 31 : 27 [150% ครบแล้วค่ะ]
บทที่ 27
ที่รักนอนคว่ำอยู่บนโซฟา เขาตะแคงหน้าหันไปทางโทรทัศน์เพื่อดูรายการทีวี ส่วนหมื่นฟ้าขอตัวไปคุยโทรศัพท์กับสถาปนิก ที่รักหลุดหัวเราะออกมาเพราะได้ยินเสียงหงุดหงิดของใครบางคนที่นั่งอยู่ตรงโต๊ะอาหาร เขาเดาว่าเจ้าตัวคงไม่พอใจที่สถาปนิกไม่ยอมวางสายสักทีทั้งที่เราเหลือเวลาอยู่ด้วยกันน้อยเต็มที
“ตามนั้นแหละครับ…ถ้าสงสัยตรงไหนอีก รบกวนโทรหาคุณเรียวก่อนนะครับ ตอนนี้ผมไม่ค่อยสะดวก”
“…” ที่รักหัวเราะเบา ๆ พลางกดรีโมตเพื่อเปลี่ยนช่อง
ที่รักรู้สึกได้ว่าคนตัวโตเดินมาทิ้งตัวนั่งลงตรงปลายเท้าก่อนจะเคลื่อนตัวขึ้นมาถึงบริเวณสะโพกของเขา หมื่นฟ้าทำให้เขาเขินจนอยากลุกหนีเพราะเจ้าตัวกดจมูกหอมที่ก้นเขาอีกแล้ว
“หัวเราะอะไรคะ ?” หมื่นฟ้าหอมก้นเขาอีกข้างจนดังฟอด ก่อนเอ่ย “รายการนี้ตลกมากเลยเหรอคะ ?”
“พี่ฟ้า !! อย่าหอมก้นรักครับ”
“…ก็ก้นหนูหอม”
คนตัวโตเคลื่อนตัวขึ้นมานอนทับบนร่างเขา เจ้าตัวไม่ได้ทิ้งน้ำหนักตัวเยอะ ไม่อย่างนั้นเขาคงโดนทับจนแบนแน่ ๆ หมื่นฟ้าเอาจมูกซุกเข้าที่คอของเขาแล้วหัวเราะเบา ๆ
“รักหัวเราะคนขี้หงุดหงิดต่างหาก”
“…”
“พี่ฟ้าไปหงุดหงิดใส่คุณสถาปนิกได้ยังไงครับ ?...เขาก็ต้องทำตามหน้าที่ของตัวเอง”
“พี่ฟ้าก็ต้องทำหน้าที่ของตัวเองเหมือนกันครับ”
ที่รักอมยิ้ม ก่อนเอ่ยถาม “คุณท้องฟ้ามีหน้าที่ทำอะไรครับ ?”
“เอาใจที่รักครับ”
ที่รักหลุดยิ้มกว้างออกมาก่อนจะเอามือข้างที่ว่างลูบที่เรือนผมสีช็อกโกแลต เขาจุ๊บคนเอาใจเก่งไม่ได้เพราะเจ้าตัวไม่ยอมผละใบหน้าออกจากคอของเขาเลย
“รักพี่ฟ้าจังเลย…”
“พี่ฟ้าก็รักหนูค่ะ”
ที่รักหัวเราะก่อนเอ่ย “หนูเชื่อ”
เพราะที่รักเริ่มขยับตัว หมื่นฟ้าถึงได้ลุกขึ้นเพื่อให้เขาได้นอนหงาย เจ้าตัวยังคงคร่อมทับร่างเขาอยู่อย่างนั้น ที่รักใช้มือทั้งสองข้างของตัวเองจับประคองใบหน้าของหมื่นฟ้าไว้ เขาจ้องลึกเข้าในดวงตาคู่คม ที่รักเห็นรอยยิ้มของตัวเองสะท้อนอยู่ในแววตาของอีกฝ่าย
“หนู…”
หมื่นฟ้าเอ่ยด้วยเสียงแผ่วเบาก่อนจะโน้มใบหน้าลงมาจรดริมฝีปากลงบนริมฝีปากเขา ที่รักรู้ดีว่าครั้งนี้ไม่ใช่แค่การจุ๊บ แต่เราจูบกันอย่างลึกซึ้งอีกครั้ง หมื่นฟ้าแทรกช่วงล่างของตัวเองเข้ามาตรงกลางระหว่างขาของเขาก่อนจะใช้มือข้างที่ว่างอยู่จับต้นขาให้ชันขึ้นเพื่อแนบไปกับสะโพกสอบและใช้มืออีกข้างจับประคองใบหน้าเขาไว้
คงเพราะความคิดถึงที่มีอยู่มากล้นจึงทำให้ที่รักยอมรับจูบร้อนแรงจากหมื่นฟ้า เสียงลมหายใจของคนตัวโตที่แทรกเสียงดูดดึงริมฝีปากของเขาทำให้รู้สึกตัวอ่อนยวบไปหมด ที่รักใช้มือข้างหนึ่งจับท้ายทอยของหมื่นฟ้าไว้ เป็นในตอนนั้นที่เขาเผลอใช้มืออีกข้างขยุ้มกลุ่มผมนุ่มเพราะตกใจที่มีบางอย่างแทรกเข้ามาในโพรงปาก
หมื่นฟ้าใช้จังหวะที่เขาอ้าปากเพื่อกอบโกยอากาศเข้าปอดแทรกลิ้นของเจ้าตัวเข้ามาก่อนจะตวัดโดนที่ปลายลิ้นของเขาเบา ๆ ทว่าที่รักไม่ได้รู้สึกโดนรุกล้ำแม้แต่นิดเพราะหมื่นฟ้ามอบทุกสัมผัสด้วยความอ่อนโยน มีเพียงแต่ฝามือหนาเท่านั้นที่เริ่มบีบที่ต้นขาเขาแรงขึ้น
เราเติมเต็มความรักและความคิดถึงผ่านจูบได้สักพัก ก่อนที่ทุกอย่างจะจบลงเพราะหมื่นฟ้าเป็นฝ่ายถอนจูบออก เจ้าตัวมองเขาด้วยสายตาโหยหาทั้งที่เราอยู่ใกล้กันแค่นี้ หมื่นฟ้าเคลื่อนใบหน้าไปที่ซอกคอเขาแล้วกดจูบลงแผ่วเบาก่อนจะเอ่ยกระซิบที่ข้างหู
“ที่รักคือสิ่งที่มีค่าที่สุดในชีวิตพี่ฟ้า”
“…”
“พี่ฟ้ารักหนูมากนะคะ”
“…”
ที่รักพยักหน้ารับก่อนจะวาดแขนทั้งสองข้างโอบรอบคอของคนตัวโตไว้แล้วกระชับกอดให้แน่นขึ้น หมื่นฟ้ากอดเขาตอบ เจ้าตัวเอาหน้าซุกไว้บริเวณคอเหมือนเดิม ที่รักใช้มือข้างหนึ่งลูบที่เรือนผมสีช็อกโกแลตก่อนจะสอดนิ้วเข้าไปแล้วออกแรงขยุ้มเบา ๆ
“พี่ฟ้าชอบให้ที่รักทำแบบนี้”
ที่รักหัวเราะ ก่อนเอ่ยถาม “ทำไมถึงชอบครับ ?”
“ยังบอกไม่ได้ครับ…” หมื่นพูดปนหัวเราะ
“คงต้องเป็นเรื่องทะลึ่งแน่ ๆ เลย…” ที่รักเอามืออีกข้างตีที่ท่อนแขนหนาเบา ๆ พอเจ้าตัวหลุดหัวเราะออกมา ที่รักถึงได้มั่นใจว่าสิ่งที่เขาคิดนั้นถูกต้อง เขาเลยถอนมือข้างที่ลูบกลุ่มผมนุ่มเล่นออก “ฮึ่ย…รักจะไม่ทำแบบนี้แล้ว”
“ทำไมล่ะคะ ?”
“เพราะคนทะลึ่งชอบครับ”
“หึ ๆ ” หมื่นฟ้าหัวเราะในลำคอขณะซุกหน้าอยู่ที่คอเขาเหมือนเดิม
ที่รักอยากจะลุกออกเพราะเริ่มรู้สึกหนักที่โดนทับ แต่ก็สงสารคนขี้อ้อนที่อดทนคิดถึงกันมาเป็นอาทิตย์ เขาจึงผงกศีรษะขึ้นเพื่อดูว่าสามารถขยับเปลี่ยนท่าได้อย่างไรบ้าง เขากะพริบตาปริบ ๆ เมื่อเห็นท่าทางล่อแหลมนี้ เพราะหมื่นฟ้าแทรกตัวอยู่ตรงกลางจึงทำให้เขาต้องแยกขาทั้งสองข้างออกจากกัน ที่รักไม่รู้ตัวด้วยซ้ำว่าตัวเองกำลังชันขาทั้งสองข้างขึ้นอยู่ แล้วที่ทำให้ดูทะลึ่งเข้าไปอีกคือหมื่นฟ้าเปลือยท่อนบน ส่วนเขาใส่กางเกงขาสั้น
เฮ้อ ~
ไม่อยากคิดภาพว่า…
ถ้าพี่เบบเข้ามาเห็นจะเป็นยังไง
หมื่นฟ้าคงโดนตีจนกระดูกหักแน่ ๆ
ส่วนเขาคงโดนหยิกจนเนื้อเขียว
T_____________T
“พะ พี่ฟ้าครับ เราเปลี่ยนท่านอนกันไหมครับ ?”
หมื่นฟ้าหัวเราะในลำคอ ก่อนเอ่ย “นี่ท่าเบสิกเลยนะคะ…หนูไม่ชอบเหรอ ?”
“พี่ฟ้า !!!!!”
หมื่นฟ้าหัวเราะชอบใจก่อนจะลุกออกจากตัวเขา เจ้าตัวทิ้งตัวลงนอนข้าง ๆ แล้วจับอุ้มให้เขาขึ้นมานอนทับบนร่างแทน ที่รักเอาแขนทั้งสองข้างมาวางผสานไว้บนหน้าอกหมื่นฟ้าก่อนจะตะแคงหน้าทาบลงบนแขนของตัวเอง ตอนนี้เขาไม่สามารถสู้สายตาและรอยยิ้มของคนทะลึ่งได้ ที่รักไม่เข้าใจว่าทำไมตัวเองต้องเขินเพราะความทะลึ่งของหมื่นฟ้า และไม่เข้าใจมาก ๆ ที่หมื่นฟ้าทะลึ่งเก่งขึ้นทุกวัน
หมื่นฟ้าเอาเวลาไหนไปหัดทะลึ่งนะ ?!
“ขอพี่ฟ้าหอมหัวคนเขินหน่อยนะครับ” พูดจบหมื่นฟ้าก็กดจมูกหอมหัวเขาหนึ่งที
“รักจะไม่ให้คนทะลึ่งหอมหัวแล้ว”
“…งั้นหนูหอมหัวคนทะลึ่งแทนได้ไหมครับ ?”
“ไม่ได้เหมือนกันครับ”
“ทำไมครับ ?”
ที่รักถอนหายใจก่อนจะเอามือลูบที่หน้าอกหมื่นฟ้าเบา ๆ “เพราะหนูจะใจอ่อนปล่อยให้พี่ฟ้าทะลึ่งใส่เรื่อย ๆ ”
“…” หมื่นฟ้าหัวเราะในลำคอแล้วกดจมูกหอมหัวเขาอีกครั้ง
ที่รักเริ่มทนไม่ไหวที่ตัวเองโดนแกล้งให้เขินตลอด เขาจึงคิดฮึดสู้โดยการจู่โจมคนตัวโตให้ไม่ทันตั้งตัว ที่รักเงยหน้าขึ้นสบตากับหมื่นฟ้า เขาเอามือทั้งสองข้างของตัวเองจับใบหน้าหล่อเหลาไว้ก่อนจะกดจูบที่ริมฝีปากอิ่ม เพราะหมื่นฟ้าเลิกคิ้วสูงด้วยความประหลาดใจจึงทำให้ที่รักได้ใจบดริมฝีปากลงไปอีก คนตัวเล็กส่ายหน้าไปมาขณะจูบคล้ายอยากขยี้ให้คนใต้ร่างรู้สึกอ่อนยวบอย่างที่ตัวเองเคยเป็นก่อนจะถอนริมฝีปากออกแล้วจ้องเขม็งใส่คนตัวโต ทว่าหมื่นฟ้ากลับหัวเราะชอบใจเหมือนว่าถูกใจสิ่งที่เขาทำ
“รักจะทำให้พี่ฟ้าจำ!!”
“จำว่าอะไรครับ ?”
“จำว่าอย่าหือกับรักอีก ไม่งั้นจะโดนรักขยี้ด้วยจูบ”
หมื่นฟ้าหัวเราะร่า เจ้าตัวขำจนเขาที่นอนอยู่บนร่างสัมผัสได้ถึงแรงสั่นสะเทือนจากการหัวเราะ ที่รักที่อารมณ์ฉุนเฉียวอยู่ในตอนแรกหลุดยิ้มออกมาเพราะไม่ได้เห็นเจ้าตัวยิ้มกว้างแบบนี้นานแล้ว
ที่รักจะยอมเป็นคนโหดบ่อย ๆ นะ
ถ้ามันทำให้หมื่นฟ้ายิ้มกว้างได้ขนาดนี้
: )
“ในโลกนี้ไม่มีใครน่ารักเท่าหนูแล้ว”
“น่ารักได้ยังไงครับ ?...เมื่อกี้รักเป็นคนโหดมาก ๆ เลยนะพี่ฟ้า”
“คนโหดขยี้จูบพี่ฟ้าจนเกิดเรื่องเลย…”
“…”
ที่รักขมวดคิ้วคิดสงสัยกับคำพูดของหมื่นฟ้า เขากำลังจะถามว่าเจ้าตัวหมายถึงอะไร ทว่ามีบางอย่างแข็งขืนและดุนดันอยู่บริเวณต้นขาของเขา เพราะที่รักยังไม่แน่ใจจึงเคลื่อนต้นขาของตัวเองเพื่อไปสัมผัสสิ่งนั้นก่อนจะรีบเอาขาตัวเองออกทันที เขาหลับตาลงแล้วซบใบหน้าลงบนแผ่นอกของคนตัวโตก่อนจะร้องฮือในลำคอเพราะรู้สึกเขินจัดจนไม่สามารถพูดออกมาเป็นประโยคได้
“ฮือ…รักจะไม่ทะลึ่งอีกแล้วค้าบ”
“…” หมื่นฟ้าหัวเราะในลำคอแล้วเอามือมาลูบหัวเขาเบา ๆ
“รักจะไม่หัดทะลึ่งอีกแล้ววววว…พี่ฟ้าเอาอันนั้นออกไปจากขารักหน่อย”
หมื่นฟ้ากดจมูกหอมที่หัวเขา ก่อนเอ่ย “ปกติพี่ฟ้าจะเป็นฝ่ายเริ่มก่อน พี่ฟ้าจะรู้ว่าต้องควบคุมตัวเองยังไง”
“…”
“แต่ครั้งนี้หนูจู่โจมพี่ฟ้าแบบไม่ทันได้ตั้งตัว…พี่ฟ้าเลยควบคุมอารมณ์ตัวเองไม่ทัน”
“รักขอโทษ…”
หมื่นฟ้าหัวเราะก่อนจะพลิกตัวให้เขาลงไปนอนข้างกาย เจ้าตัวใช้แขนข้างหนึ่งรองศีรษะเขาไว้ ส่วนแขนอีกข้างสอดเข้ามาที่ช่วงเอว หมื่นฟ้าสวมกอดเขาจากทางด้านหลังแล้วกระชับกอดให้แน่นขึ้นเมื่ออยู่ในท่าเหมาะ ๆ แล้ว
“ถ้าได้นอนกอดหนูแบบนี้สักพัก…เดี๋ยวลูกชายพี่ฟ้าก็สงบครับ”
“แล้วถ้าลูกชายพี่ฟ้ายังดื้อล่ะครับ ?”
หมื่นฟ้าหัวเราะก่อนจะกดจมูกลงบนแก้มของเขา “มันจะดื้อเวลาได้กลิ่นหอม ๆ ของหนู”
ที่รักเบิกตาโต “ละ แล้ววันนี้หนูตัวหอมไหม ?”
“หนูตัวหอมทุกวันเลย”
“ฮือ…บอกลูกชายพี่ฟ้าว่าห้ามดื้อ !!”
“…”
“เอาลูกชายรักเป็นแบบอย่างสิครับ ไม่ดื้อไม่ซน…ไม่เคยสร้างความลำบากใจให้รักเลย”
หมื่นฟ้าหัวเราะก่อนจะใช้ฟันคมงับที่ใบหูของเขาเบา ๆ “ของหนูไม่ดื้อไม่ซนน่ะถูกแล้ว”
“พี่ฟ้า !!”
ที่รักทั้งเขินทั้งอยากขอโทษที่ทำให้ลูกชายของหมื่นฟ้ากลายเป็นเด็กดื้อ เขาไม่ได้ตั้งใจจะปลุกลูกของเจ้าตัวเลย ตั้งแต่เกิดมาที่รักก็เพิ่งได้สัมผัสของลับคนอื่นจัง ๆ ครั้งแรก ที่รักพอจะรู้มาบ้างว่าเรื่องอย่างนั้นระหว่างผู้ชายกับผู้ชายมีวิธีการอย่างไร เพราะตั้งแต่สารภาพรักกับหมื่นฟ้า พันลี้เอาแต่พูดเรื่องอย่างว่ากรอกหูเขาตลอดเวลาเรียนอยู่ในคลาส แถมยังชอบสอนวิธีมัดใจหมื่นฟ้าให้ด้วย แต่เพราะที่รักไม่ใช่พวกหมกมุ่นและสนใจเรื่องนี้จึงปล่อยผ่านไป เขาไม่รู้ว่าการควบคุมอารมณ์ความใคร่ของตัวเองมันยากแค่ไหน เพราะที่รักไม่เคยเกิดอารมณ์อย่างนั้นเลย
แต่ที่รักคิดว่า…
มันคงยากพอ ๆ กับที่เขาห้ามตัวเองไม่ให้จุ๊บหมื่นฟ้า
ไม่สิ…ต้องยากกว่าล้านเท่าแน่ ๆ เลย
“พี่ฟ้า…”
“ครับ ?”
“มันยากมากเลยใช่ไหมครับ ?”
“…”
“กว่าพี่ฟ้าจะทำให้ลูกชายสงบได้”
“ถ้าเป็นแต่ก่อนจะยากมาก พี่ฟ้าไม่ทนหรอกครับ ใครเป็นคนทำให้ตื่น…คนนั้นก็ต้องทำให้มันสงบ”
“…” ฮือออ….ไอ้ลูกหมาอ้วนโดนกินแน่ ๆ เลย
“แต่ตอนนี้มันง่ายเพราะเป็นที่รัก”
“…”
หมื่นฟ้ากดจมูกหอมที่แก้มเขา “กับที่รัก…ทุกอย่างต้องใช้เวลา”
“พี่ฟ้าของหนู” ที่รักพูดแล้วเอามือหนามาหอม
“พี่ฟ้าของหนู…รักหนูหลงหนูจะแย่แล้วครับ”
ที่รักอมยิ้มแล้วใช้มือลูบที่ท่อนแขนหนาเบา ๆ พลางคิดว่า…ไม่เพียงแค่หมื่นฟ้าคนเดียวที่รักและหลงกันจะแย่ เขาเองก็รู้สึกไม่ต่างจากเจ้าตัวเลย ที่รักรู้ดีว่าไม่ใช่แค่ความรักที่เรามีให้กันเท่านั้น ทว่าเราเป็นยิ่งกว่ารักของกันและกัน
เราเป็นทุก ๆ อย่างของกันและกัน
ครืด ~
ที่รักกำลังจะล้วงหยิบโทรศัพท์ที่สั่นอยู่ในกระเป๋ากางเกง ทว่าหมื่นฟ้าใช้มือล้วงหยิบออกมาให้ก่อน พอเห็นชื่อ ปลายสายที่ระบุบนหน้าจอก็ทำให้เขาถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่
หมื่นฟ้ากดริมฝีปากลงบนหัวไหล่เขา ก่อนเอ่ย “หมดเวลาแล้วใช่ไหมครับ ?”
“ครับ พี่เบบโทรมาตามแล้ว”
“รับสายเบบก่อนสิครับ”
ที่รักพยักหน้ารับแล้วกดรับสาย “เดี๋ยวรักลงไปครับ พี่เบบ”
[โอเค ฉันจอดรออยู่ที่ลานจอดรถหน้าคอนโดนะ]
“ค้าบ…”
[รัก…]
“ครับ พี่เบบ ?”
[เมื่อกี้แม่โทรมาว่าพรุ่งนี้ให้ชวนฟ้ามากินข้าวที่บ้านหน่อย…ช่วงเย็นนะ เพราะพ่อกลับตอนบ่าย]
“ได้ครับ”
[โอเค รีบลงมานะ]
“ค้าบ…”
ที่รักกดวางสายแล้วพลิกตัวหันไปหาคนข้างกาย หมื่นฟ้าส่งยิ้มในแบบเดิมมาให้เขาแล้วกดจมูกหอมหน้าผากเขาฟอดใหญ่ ที่รักยอมรับว่ายังคิดถึงหมื่นฟ้าอยู่ เขาใช้มือทั้งสองข้างจับประคองใบหน้าเจ้าตัวไว้แล้วจุ๊บที่ริมปากอิ่ม
จุ๊บ…
“รักคิดถึงพี่ฟ้า”
“…”
ที่รักไม่รอให้อีกฝ่ายตอบก็จุ๊บอีกครั้ง
จุ๊บ…
“รักรักพี่ฟ้า”
“…”
ที่รักทำแบบเดิมอีก…
จุ๊บ…
“รักหลงพี่ฟ้า”
“…”
จุ๊บ…
“รักคิดถึงพี่ฟ้า”
“…”
จุ๊บ…
หมื่นฟ้าหัวเราะออกมาแล้วจุ๊บเขากลับบ้าง เจ้าตัวใช้นิ้วหัวแม่มือเกลี่ยที่ข้างแก้มเขาเบา ๆ พลางมองเขาด้วยสายตาเหมือนตอนที่ถอนจูบออก
“พี่ฟ้าคิดถึงหนูมากเหมือนกันครับ”
“ตอนนี้รักต้องกลับแล้วครับ”
“เดี๋ยวพี่ฟ้าขอไปใส่เสื้อก่อนนะครับ พี่ฟ้าจะลงไปส่งที่รัก”
“โอเคค้าบ…”
คนตัวโตหอมแก้มเขาอีกครั้งก่อนจะลุกออกไป ที่รักหยัดกายลุกขึ้นนั่งแล้วเพิ่งนึกขึ้นได้ว่าแม่ฝากชวนหมื่นฟ้าไปกินข้าวที่บ้านพรุ่งนี้ เขาจึงเดินไปเปิดประตูห้องนอนของหมื่นฟ้า คนตัวโตที่กำลังสวมเสื้อยืดแบบง่าย ๆ หันมามองกันก่อนเอ่ยถาม
“เบบโทรมาเร่งเหรอครับ ?”
“เปล่าครับ…เมื่อกี้พี่เบบบอกว่าแม่ฝากชวนพี่ฟ้าไปกินข้าวที่บ้านครับ”
“…”
“ตอนเย็นนะครับพี่ฟ้า เพราะพ่อกลับตอนบ่าย”
“ได้ครับ เดี๋ยวพี่ฟ้าเข้าไปนะครับ”
“พรุ่งนี้พี่ฟ้าไม่เปิดร้านเหรอครับ ?”
หมื่นฟ้าเดินมาหาเขาที่หน้าประตู เจ้าตัวโน้มหน้าเข้ามาใกล้เขาก่อนจะใช้ฟันคมงับที่ปลายจมูกเขา พอเขาถอยหลังหนีเจ้าตัวก็วาดแขนรั้งเอวเขาไว้แล้วหัวเราะชอบใจ
“พี่ฟ้า…ชอบแกล้งรักอยู่เรื่อยเลย”
“หึ ๆ ” หมื่นฟ้าหอมแก้มเขาอีกครั้ง ก่อนเอ่ย “พรุ่งนี้พี่ฟ้าเปิดร้านครับ แต่ฝากให้เรียวดูแทนได้”
“โอเคครับ…”
“เดี๋ยวพี่ฟ้าไปส่งนะครับ เบบคงรอนานแล้ว”
ที่รักพยักหน้ารับแล้วเดินออกมาจากห้องพร้อมกับหมื่นฟ้า เจ้าตัวพาเขามาส่งที่รถ หมื่นฟ้าคุยกับพี่เบบพี่ดอมนิดหน่อยก่อนจะบอกลา ที่รักที่นั่งอยู่ข้างหลังลดกระจกลงเพื่อโบกมือให้หมื่นฟ้า
“บ๊ายบายครับ พี่ฟ้า”
“ครับ…”
เพราะที่รักเอามือทั้งสองข้างเกาะไว้ที่ขอบกระจก หมื่นฟ้าจึงโน้มหน้าลงมาจุ๊บที่หน้าผากอีกทีก่อนจากกัน ที่รักส่งยิ้มหวานให้คนตัวโต
“เดี๋ยวพี่ฟ้าโทรหานะครับ”
“ค้าบ…”
ที่รักโบกมือลาอีกครั้งก่อนจะเลื่อนกระจกขึ้น เขามองหมื่นฟ้าที่ยืนส่งจนรถเคลื่อนออกจากคอนโด ที่รักล้วงโทรศัพท์ออกมาจากกระเป๋ากางเกงเพื่อเปลี่ยนชื่อไลน์ตัวเองและส่งข้อความหาใครบางคน
ท้องฟ้าของที่รัก : รักคิดถึงพี่ฟ้าอีกแล้วครับ
ข้อความของเขาถูกเปิดอ่านด้วยความรวดเร็ว
ที่รักของท้องฟ้า : พี่ฟ้าคิดถึงที่รักตลอดเวลาเลยครับ
ท้องฟ้าของที่รัก…ที่รักของท้องฟ้า
: )
#กี่หมื่นฟ้า
หมื่นฟ้าที่กำลังพับแขนเสื้อเชิ้ตอยู่เอียงข้อมือเล็กน้อยเพื่อดูเวลาที่นาฬิกาข้อมือ วันนี้เขามีนัดกินข้าวกับครอบครัว นิรันดร์ คุณเขาโทรมาเตือนด้วยความตื่นเต้นตั้งแต่ตอนเช้าแล้ว จนถึงตอนนี้ที่โทรศัพท์เขาส่งเสียงแจ้งเตือน จากไลน์ไม่หยุดเพราะมีใครบางคนรัวข้อความมาหา
ท้องฟ้าของที่รัก : พี่ฟ้าอยู่ไหนแล้วครับ ?
ท้องฟ้าของที่รัก : พ่อกลับไปแล้วนะครับ
ท้องฟ้าของที่รัก : ทางสะดวกแล้ว....แหะ ๆ
คนที่รัวข้อความมาหาคือ ที่รักของท้องฟ้า
เขากัดริมฝีปากขณะมองหน้าจอโทรศัพท์ หมื่นฟ้าคิดว่าที่รักเป็นคนที่เก่งมาก เพราะเจ้าตัวสามารถทำให้เขารู้สึกหมั่นเขี้ยวได้เพียงแค่เห็นตัวอักษร เหมือนที่ทำให้เขาตกหลุมรักตั้งแต่ครั้งแรกที่ได้เห็น
หมื่นฟ้าคว้าโทรศัพท์มาแล้วกดโทรหาที่รัก เขาแนบโทรศัพท์ไว้กับใบหน้าแล้วใช้ไหล่ช่วยประคองไว้เพราะหมื่นฟ้ายังต้องทำอะไรอีกหลายอย่าง แต่เขาไม่อยากให้คุณเขาต้องรอการตอบกลับนาน ๆ
[พี่ฟ้า ~]
หมื่นฟ้าหัวเราะในลำคอเมื่อได้ยินเสียงสดใสของปลายสาย ก่อนเอ่ยตอบ “วันนี้จุ๊บพี่ฟ้าหรือยังครับ ?”
[จุ๊บพี่ฟ้านะครับ]
“พี่ฟ้ากำลังแต่งตัวอยู่เลยครับ แต่เดี๋ยวก็ออกจากคอนโดแล้ว”
[ไม่ต้องแต่งตัวหล่อมากนะครับ]
หมื่นฟ้าอมยิ้มเพราะเดาได้ว่าคุณเขาจะต้องพูดจาน่ารักอีกแน่ ๆ “ขอเหตุผลหน่อยครับ ?”
[เพราะเดี๋ยวรักใจละลาย]
หมื่นฟ้าหลุดหัวเราะออกมาขณะพรมน้ำหอมที่คอ ก่อนจะใช้มือข้างที่ว่างแล้วถือโทรศัพท์เหมือนเดิม “หนูไม่ได้ใจละลายทุกวันอยู่แล้วเหรอครับ ?”
หมื่นฟ้าได้ยินเสียงปลายสายหัวเราะคิกคัก
[รักใจละลายกับพี่ฟ้าวันเว้นวันครับ]
“…”
[เพราะรักต้องให้หัวใจตัวเองได้พักบ้าง]
“พี่ฟ้าอยากหอมก้นหนู” ความจริงเขาอยากกัดก้นคนน่าหมั่นเขี้ยวมากกว่า ยิ่งที่รักทำตัวน่ารัก หมื่นฟ้ายิ่งอยากฟัดให้คนตัวเล็กสลบคาอก แต่เพราะเป็นที่รักเลยได้เพียงแค่คิดเท่านั้น
[หนูไม่ให้หอมหรอก]
“หึ ๆ ”
[พี่ฟ้า…รีบมานะครับ วันนี้แม่ทำของโปรดของพี่ฟ้าทั้งหมดเลย ไม่มีของรักสักอย่าง]
“…”
[สงสัยรักจะเป็นลูกหมาอ้วนที่หัวเน่าแล้ว เพราะทุกคนสนใจแต่พี่ฟ้า]
“ที่รักน้อยใจเหรอครับ ?”
[ไม่ครับ รักดีใจ…แต่รักแค่แกล้งน้อยใจ เผื่อคนแถวนี้จะโอ๋บ้าง]
หมื่นฟ้าหัวเราะ ก่อนเอ่ย “หอมหัวเน่า ๆ นะครับ”
เสียงหัวเราะของคุณเขาทำให้หมื่นฟ้าเดาได้ว่าเจ้าตัวคงหัวเราะจนตาหยี
[รักไม่กวนพี่ฟ้าแล้วครับ พี่ฟ้าจะได้รีบแต่งตัวแล้วมาหารักที่บ้าน]
“ครับผม…”
[ค้าบ…]
“หนู…จุ๊บพี่ฟ้าก่อนวางสายด้วยค่ะ”
[จุ๊บ]
เสียงจุ๊บของที่รักทำให้เขายิ้มได้เสมอ
หลังจากวางสายหมื่นฟ้าจึงรีบแต่งตัวเพื่อจะได้ไปถึงบ้าน นิรันดร์ ตรงตามเวลานัด วันนี้เขาเลือกขับเบนซ์สปอร์ตคันที่ใช้เป็นประจำไปเพราะมันคล่องตัวกว่าคันอื่น
หมื่นฟ้าใช้นิ้วเคาะพวงมาลัยขณะรอรถติดไฟแดง เขาลอบมองเวลาที่นาฬิกาเป็นระยะ ช่วงเย็นแบบนี้การจราจรแถวคอนโดเขาจะติดเป็นพิเศษ แม้หมื่นฟ้าจะเผื่อเวลาโดยการออกมาก่อนเวลานัดสองชั่วโมง ทว่ารถยังติดมากจนเริ่มรู้สึกหงุดหงิด
ครืด ~
หมื่นฟ้าละสายตาจากท้องถนนข้างหน้าเพื่อมองโทรศัพท์ที่วางไว้ข้างกาย ชื่อที่ระบุอยู่บนหน้าจอทำให้เขาเผยยิ้มออกมา
‘ที่รักของผม’
“ที่รักครับ”
[ค้าบ…คุณท้องฟ้า]
“รถติดมากเลยครับ แต่พี่ฟ้าคิดว่าจะไปทางลัด สักครึ่งชั่วโมงน่าจะถึงครับ”
[รักจะโทรมาบอกว่าไม่ต้องรีบนะครับ เพราะรัก พี่เบบ พี่ดอม ออกมาซื้อผลไม้ที่ซูเปอร์ให้แม่ครับ]
“อ๋อ…”
[แต่ถ้าพี่ฟ้าถึงบ้านก่อนรัก พี่ฟ้าเปิดประตูเข้าไปได้เลยนะครับ แม่กับปู่อยู่ในบ้านครับ]
“ครับผม”
[ค้าบ…]
หลังจากวางสายจากคุณเขา หมื่นฟ้าที่เพิ่งขับรถพ้นไฟแดงก็รีบเปลี่ยนเส้นทางทันที เขาเลือกใช้เส้นทางลัดเพื่อจะได้ถึงบ้านของที่รักให้เร็วที่สุด ขืนยังไปเส้นทางเดิมนี้คุณแม่และคุณปู่คงต้องรอนานแน่ ๆ
และเป็นอย่างที่คาดไว้เพราะหมื่นฟ้าใช้เวลาเพียงแค่สามสิบนาทีก็ถึงบ้านที่รัก หมื่นฟ้าเดาว่าทั้งสามคนยังกลับมาไม่ถึงบ้านเพราะไม่มีรถของดอมจอดอยู่บริเวณหน้าบ้าน เขาจึงลงจากรถแล้วเปิดประตูเข้าไปในบ้านเอง หมื่นฟ้าเดินเข้ามาภายในบ้านแล้วกวาดสายตามองหาคุณแม่กับคุณปู่ ทว่าไม่มีใครอยู่บริเวณกลางบ้านเลย
ตอนเมื่อครั้งมางานวันเกิดคุณปู่ หมื่นฟ้าจำได้ว่าคุณเขาบอกว่าคุณแม่จะชอบอยู่ในครัว เขาจึงเดินเข้าไปในครัวแล้วก็เจอคุณแม่จริง ๆ หมื่นฟ้าไม่กล้าเอ่ยเรียกคุณแม่ที่กำลังง่วนอยู่กับการจัดจานอาหารเพราะกลัวท่านจะตกใจ เขายืนมองอยู่เงียบ ๆ จนคุณแม่หันมาเห็นเขาเอง
“อ้าว ฟ้า…”
“สวัสดีครับ คุณป้า”
“สวัสดีจ้ะ…แต่เอ๊ะ ! แม่ว่าไม่น่าจะใช่ป้าแล้วนะ”
“…”
“ฟ้าเรียกแม่ก็ได้จ้ะ แม่ไม่ว่าหรอก”
หมื่นฟ้าพยักหน้ารับ ก่อนเอ่ย “ครับ คุณแม่”
“ที่เจ้ารักมาอวดว่าฟ้าเป็นคนสุภาพคงไม่เกินจริงไปแล้วแหละ…สุภาพจริง ๆ ด้วยจ้ะ”
“…” หมื่นฟ้าอมยิ้มเมื่อคิดภาพคนตัวเล็กเล่าเรื่องของเขาให้คนในบ้านฟัง เจ้าตัวจะต้องพูดเจื้อยแจ้วไม่ยอมหยุดแน่ ๆ
“ฟ้าเจอปู่หรือยังลูก ? ปู่ถามหาฟ้ากับรักตั้งแต่เช้าแล้ว”
“ยังเลยครับคุณแม่…ฟ้าเดินเข้ามาในบ้านก็ยังไม่เห็นคุณปู่ครับ”
“สงสัยจะพาหมูกรอบไปวิ่งเล่นที่สวนหลังบ้านจ้ะ ฟ้าไปรอที่ห้องนั่งเล่นก่อนก็ได้นะลูก ในครัวมันร้อน”
“ครับ คุณแม่”
หมื่นฟ้าเดินออกมารอที่ห้องนั่งเล่นตามที่แม่แนะนำ เขานั่งรอคุณปู่ได้สักพักก็ลุกขึ้นไปเดินดูรูปของเด็กชาย รัก นิรันดร์ วัยเด็กที่ตั้งอยู่ในตู้โชว์ หมื่นฟ้าหลุดยิ้มออกมาเมื่อเห็นรูปเด็กผู้ชายตัวเล็กที่ยืนกอดอกใส่แว่นกันแดดสีดำแล้วยกยิ้มมุมปากและมีพี่สาวที่ยืนกอดคอเจ้าตัวอยู่
ทะเล้นแต่เด็กเลย…
พอเลื่อนสายตาถัดไปก็เห็นป้ายหินอ่อนที่ประทับรอยเท้าเล็ก ๆ สีทอง หมื่นฟ้าก้าวเข้าไปใกล้อีกหน่อยเพื่ออ่านชื่อที่ระบุอยู่บนป้ายหินอ่อน
อันแรกเป็นของ เด็กหญิง พาฝัน นิรันดร์
อันที่สองเป็นของ เด็กชาย รัก นิรันดร์
ถ้าให้เขาเดาชื่อของสองพี่น้องคงหมายถึง พาฝันดีตลอดไปและอยู่ในดินแดนแห่งความรักตลอดกาล แต่นั่นเป็นเพียงแค่การคาดเดาของเขาเท่านั้น หากอยากจะรู้ความหมายของชื่อจริง ๆ คงต้องถามคนที่ตั้งให้ ซึ่งเขาคิดว่าน่าจะเป็นคุณปู่
ตุบ !
หมื่นฟ้าละสายตาจากป้ายหินอ่อนเพื่อหันไปมองทางต้นเสียง เขาได้ยินเสียงเหมือนมีบางอย่างกระทบเข้าที่ประตูกระจกอย่างแรง สิ่งที่เห็นคือลูกหมาตัวอ้วนกลมของคุณเขาที่วิ่งเข้ามาหา คงเพราะหมื่นฟ้าปิดประตูไม่สนิทถึงทำให้หมูกรอบวิ่งแทรกผ่านเข้ามาในช่องว่างที่เปิดแง้มอยู่
หมูกรอบทำท่าเหมือนจะหมอบลงที่เท้าเขา พอหมื่นฟ้าโน้มตัวลงไปเพื่ออุ้ม หมูกรอบก็วิ่งหนีไปที่ประตูแทน เขาขมวดคิ้วขณะมองปฏิกิริยาแปลก ๆ ของมัน หางของหมูกรอบลู่ลงพร้อมสั่นระริก ลูกหมาตัวกลมวิ่งมาหาเขาอีกรอบแล้ววิ่งกลับไปที่ประตู ดวงตากลมโตสีดำจ้องมองเขาคล้ายอยากให้วิ่งตาม
“หมูกรอบ มาหาพี่ฟ้าเร็วครับ”
คราวนี้หมูกรอบไม่สนใจเขาแล้ว มันวิ่งหายออกไปจากบ้าน หมื่นฟ้ารู้สึกสังหรณ์แปลก ๆ จึงเดินตามหมูกรอบออกไป ระหว่างทางที่จะทะลุไปที่สวนหลังบ้านเขาเพิ่งนึกขึ้นได้ว่าคุณแม่บอกว่าคุณปู่คงพาหมูกรอบไปวิ่งเล่นที่สวนหลังบ้าน หมื่นฟ้าไม่รอช้ารีบสาวเท้าเดินให้เร็วกว่าเดิมพลางภาวนาไม่ให้เกิดเรื่องไม่ดี
“คุณปู่ !!!”
ทว่าคำภาวนาไม่เป็นผล หมื่นฟ้าร้องเรียกคุณปู่ที่นอนคว่ำหน้าแน่นิ่งอยู่ข้างกระถางต้นไม้ เขารีบเข้าไปประคองคุณปู่ไว้ หมื่นฟ้าใช้แขนข้างหนึ่งรองต้นคอคุณปู่ไว้แล้วใช้มืออีกข้างตบที่ข้างแก้มคุณปู่เบาๆ เพื่อเรียกสติ แต่คนที่มีเลือดอาบครึ่งใบหน้าไม่ตอบสนองเลย หมูกรอบเอาแต่วิ่งวนอยู่รอบ ๆ ตัวเขาและคุณปู่
“คุณปู่ ! คุณปู่ได้ยินฟ้าไหมครับ ?”
ตอนนี้เหมือนหัวใจหยุดเต้นไปชั่วขณะ หมื่นฟ้ากวาดสายตามองไปโดยรอบก่อนจะตั้งสติ เขาใช้มือปาดบริเวณที่มีเลือดไหลออกมามากที่สุดถึงได้เห็นรอยแผลขนาดใหญ่พอสมควร แต่เพราะเลือดที่ออกเยอะจนเกิดไปจึงไม่รู้ว่าบาดแผลนั้นลึกมากแค่ไหน
เมื่อเห็นบาดแผลบวกกับอาการของคุณปู่แล้วหมื่นฟ้าจึงพยุงคุณปู่ให้ลุกขึ้นนั่งเพื่อจะได้เอาขึ้นขี่หลัง แต่คนตรงหน้าที่หมดสติในตอนแรกค่อย ๆ ปรือตาขึ้น
“คุณปู่…คุณปู่อย่าหลับนะครับ”
“หมื่นฟ้า…”
“ฟ้าจะพาคุณปู่ไปโรงพยาบาล”
“…”
หมื่นฟ้าใช้มือแตะเบา ๆ ที่ข้างแก้มของคนที่กำลังจะหมดสติอีกครั้ง “คุณปู่ฝืนตัวเองหน่อยนะครับ”
ในตอนที่เปลือกตาสีเข้มปิดลงอีกครั้ง หมื่นฟ้าที่ไม่เคยกลัวอะไรมาก่อนปล่อยให้ความกลัวเข้าครอบงำ เขากลัวการหลับของคุณปู่ครั้งนี้จะยาวนานกว่าทุกครั้ง เพราะความกลัวจึงทำให้หมื่นฟ้ารีบเอาคุณปู่ขึ้นหลังด้วยความทุลักทุเล
“คุณแม่ครับ !!”
“…”
“คุณแม่ !! ออกมาช่วยฟ้าหน่อยครับ”
หมื่นฟ้ารู้ว่าตอนนี้ตัวเองทุรนทุรายมากแค่ไหน นั่นคงเป็นเพราะเขาคิดถึงตอนที่คุณปู่ยอมรับให้เขาเป็นหลานอีกคน คิดถึงตอนที่รอยยิ้มแบบอากงปรากฏบนใบหน้าท่าน
“คุณพ่อ !!”
“คุณแม่ช่วยฟ้าหน่อยครับ…”
เขาร้องขอความช่วยเหลือจากคุณแม่ทันทีที่ท่านปรากฏตัว คุณแม่ดูเหมือนจะตกใจจนขาดสติไปชั่วขณะหนึ่ง แต่โดนเสียงร้องขอของเขาช่วยดึงสติกลับมา
“คุณแม่ช่วยประคองคุณปู่ให้ขึ้นหลังฟ้าหน่อยครับ”
“จ้ะ ๆ ”
เพราะคุณปู่ตัวสูงใหญ่พอสมควรเขาจึงไม่สามารถอุ้มได้ สิ่งเดียวที่ทำได้คือการให้คุณปู่ขี่หลังเท่านั้น พอคุณแม่ช่วยจับประคองให้คนหมดสติขึ้นหลังเรียบร้อยแล้ว หมื่นฟ้าก็พาคุณปู่ออกมาจากบ้านเพื่อมาที่รถ โดยมีคุณแม่วิ่งตามมาด้วย
“คุณแม่ช่วยล้วงเอากุญแจในกระเป๋ากางเกงด้านซ้ายให้ฟ้าหน่อยครับ”
“จ้ะ ๆ ” มือเรียวสั่นระริกพลางล้วงหากุญแจให้เขา แต่ยิ่งรีบเหมือนยิ่งช้าเพราะคุณแม่หากุญแจไม่เจอสักที
“คุณแม่ใจเย็น ๆ นะครับ”
“จะ จ้ะ…” คุณแม่ตอบด้วยเสียงสั่นเครือก่อนจะปล่อยให้น้ำตาไหลออกมา ท่านหยิบเอากุญแจรถออกมาจนได้แล้วช่วยเปิดรถให้เขา
หมื่นฟ้าค่อย ๆ ปล่อยคุณปู่ลงเพื่อให้เท้าแตะพื้นโดยมีคุณแม่ช่วยประคองหลังให้อยู่ ก่อนจะพาคนหมดสติเข้าไปนั่งในรถ หมื่นฟ้าปิดประตูแล้วหันไปมองคุณแม่ที่กำลังปาดน้ำตาอยู่
“รถฟ้านั่งได้แค่สองคน…”
“ฟ้ารีบพาปู่ไปหาหมอให้เร็วที่สุดนะลูก ไม่ต้องเป็นห่วงแม่ เดี๋ยวแม่จะโทรหาเบบ”
“ครับ”
หมื่นฟ้าตอบรับแล้ววิ่งอ้อมมาฝั่งคนขับ ทันทีที่ขึ้นรถหมื่นฟ้าก็หันไปดูอาการของคุณปู่ก่อน เมื่อรู้ว่าท่านยังคงหายใจอยู่จึงเคลื่อนรถออกมาด้วยความรวดเร็ว แม้จะมีหลายความรู้สึกถาโถมเข้ามาจนเหมือนจะทำให้สติเขาแตกกระเจิง แต่หมื่นฟ้าพยายามควบคุมอารมณ์ ความรู้สึกที่อ่อนไหวของตัวเองไว้ให้ดีที่สุด
เขาละมือข้างหนึ่งจากพวงมาลัยไปกุมมือคุณปู่ไว้ ก่อนเอ่ย “ฟ้าเพิ่งเป็นหลานคุณปู่ไม่ถึงเดือนเลย…คุณปู่ต้องอยู่กับฟ้าก่อนนะครับ”
“…”
“ได้โปรด…อยู่เป็นกำลังใจให้เราสองคนก่อนนะครับ”
คำขอของหมื่นฟ้า
ที่หวังให้คุณปู่รับรู้…
#กี่หมื่นฟ้า
หมื่นฟ้าเพิ่งส่งคุณปู่เข้าห้องฉุกเฉินไปเมื่อไม่นาน เขาเดินไปมาอยู่หน้าประตูด้วยความร้อนใจ เวลามีใครเปิดประตูห้องฉุกเฉินออกมาหมื่นฟ้าจะรีบพุ่งตัวเข้าหาทันที ทว่าคำตอบที่ได้รับจากพยาบาลคือให้รอก่อน คุณหมอกำลังตรวจอาการอยู่
เขาก้มหน้ามองคราบเลือดที่เปื้อนอยู่บนเสื้อเชิ้ตสีขาวของตัวเอง หมื่นฟ้าถอนหายใจออกมาก่อนจะล้วงโทรศัพท์ออกมาเพื่อโทรหาที่รัก
“พี่ฟ้า…”
ทว่าเสียงเรียกอันคุ้นเคยทำให้เขาต้องหลับตาลงเพื่อข่มใจก่อนจะหันไปหาคนตัวเล็ก สิ่งที่ทำให้หมื่นฟ้ารู้สึกเจ็บปวดที่หัวใจคือสีหน้าเรียบนิ่งของที่รัก เจ้าตัวไม่แสดงอาการตกใจหรือร้องไห้เลยสักนิด เขารู้ว่าที่รักพยายามเข้มแข็งเพื่อเป็นที่ยึดเหนี่ยวจิตใจให้แม่และพี่สาวที่ร้องไห้อยู่
ดอมเคยเล่าให้เขาฟังว่าเบบเป็นผู้หญิงที่เข้มแข็งมาก มันถึงอยากให้เบบเป็นแม่ของลูก หากเกิดอะไรขึ้นกะทันหันที่ทำให้มันต้องจากไปก่อน ดอมมั่นใจว่าเบบจะเข้มแข็งแล้วเลี้ยงลูกต่อได้โดยไม่มีมัน ทว่าตอนนี้คนที่เข้มแข็งมากกลับร้องไห้ เรื่องนี้คงหนักเกินไปจนครอบครัวนิรันดร์รับไม่ไหว
แต่คนดีคนเดิมของเขากลับไม่เสียน้ำตาสักหยด เจ้าตัวเดินไปยืนที่หน้าประตูห้องฉุกเฉินก่อนจะใช้มือข้างหนึ่ง ลูบเบา ๆ ที่กระจกทึบแสง และคำพูดของที่รักที่เอ่ยออกมาทำให้หมื่นฟ้ารู้สึกใจจะขาด
“รักรู้ว่าปู่เก่งเหมือนรัก…” ที่รักยิ้มบาง “รักรอปู่อยู่ข้างนอกนะครับ”
ที่รักเดินไปกอดพี่สาวกับแม่ไว้แน่น เขามองคนตัวเล็กที่แสนเข้มแข็ง หมื่นฟ้าคิดว่าเขาจะต้องคอยอยู่ปลอบใจหัวใจที่บอบช้ำของที่รัก แต่สิ่งที่เขาเห็นตอนนี้ผิดไปจากที่เขาคิด ที่รักของเขาเข้มแข็งกว่าที่คิดไว้มากจริง ๆ
“กูไม่น่าแวะซื้อของต่อเลย”
“อย่าโทษตัวเอง” หมื่นฟ้าเอ่ยแล้วตบไหล่เพื่อนเพื่อปลอบใจ ดวงตาของไอ้ดอมแดงก่ำ มันผูกพันกับทุกคนในครอบครัว นิรันดร์ ไม่แปลกที่มันจะเสียใจขนาดนี้
“ฟ้า…ฮึก…ปู่เข้าไปนานหรือยัง ?” เบบเดินมาถามเขาด้วยเสียงสะอึกสะอื้น
“ยี่สิบนาทีแล้ว”
“คุณ…ปู่ต้องไม่เป็นอะไรค่ะ”
หมื่นฟ้ายืนมองดอมที่เข้าไปกอดปลอบแฟนตัวเอง เขาไม่เคยอยู่ในสถานการณ์แบบนี้มาก่อน หมื่นฟ้ารู้สึกเหมือนเข็มนาฬิกาที่เดินบอกเวลาที่เพิ่มมากขึ้นกดบีบหัวใจตลอดเวลา
“พี่ฟ้า…”
“ครับ”
ที่รักไม่พูดอะไร เจ้าตัวสวมกอดเขาไว้แล้วซบใบหน้าลงที่หน้าอก หมื่นฟ้าพยักหน้ารับรู้แล้วกระชับกอดให้แน่นขึ้น เขาหวังให้คนตัวเล็กระบายความรู้สึกออกมาเป็นน้ำตา เจ้าตัวจะได้สบายใจขึ้นบ้าง แต่กลับไม่มีน้ำตาสักหยดที่ซึมผ่านเนื้อผ้า หมื่นฟ้าลูบหัวที่รักเบา ๆ ก่อนเอ่ย
“พี่ฟ้ารู้แล้วครับ…พี่ฟ้าเข้าใจที่รักครับ”
“…”
หมื่นฟ้ารู้และเข้าใจอย่างที่พูดจริง ๆ เจ้าตัวพยายามเข้มแข็งเพื่อทุกคน เขาไม่ควรพูดปลอบโยนเพราะจะทำให้ความพยายามของที่รักสูญเปล่า เพราะความเข้มแข็งที่มีอยู่อาจจะมลายหายไปในพริบตา สิ่งเดียวที่ทำได้คือกอดให้แน่นเพื่อเพิ่มพลังใจให้คุณเขาเข้มแข็งมากกว่าเดิม
อีกคำขอของหมื่นฟ้า…
ขอให้คุณเขาเข้มแข็งได้เท่าที่ต้องการ
และขอให้ทุกครั้งที่คุณเขาอ่อนแอ…
“พี่ฟ้าจะอยู่ตรงนี้กับที่รัก…ไม่ไปไหนเด็ดขาด”
“…”
มีท้องฟ้าผืนนี้โอบอุ้มไว้เสมอ
#กี่หมื่นฟ้า
หลังจากรออยู่ที่หน้าห้องฉุกเฉินได้สักพัก คุณพ่อของที่รักก็มาที่โรงพยาบาล คงเพราะตอนนี้สถานการณ์ไม่เอื้อให้ท่านคิดมากเรื่องเขากับที่รัก คุณพ่อเลยไม่ได้สนใจเราสองคนที่นั่งอยู่ด้วยกัน ท่านเดินไปหาคุณแม่เพื่อถามไถ่อาการคุณปู่ เมื่อสักครู่มีพยาบาลออกมาสอบถามเรื่องโรคประจำตัวของคุณปู่นิดหน่อย ก่อนจะเชิญคุณแม่เข้าไปคุยกับหมอ
แกร๊ก…
เสียงประตูห้องฉุกเฉินเรียกความสนใจจากเราทุกคนได้เป็นอย่างดี หมื่นฟ้าจูงมือที่รักไปที่หน้าประตูพร้อมกับคนอื่น คุณหมอที่เพิ่งออกมาส่งยิ้มให้พวกเราทุกคนก่อนเอ่ย
“ตอนนี้คนไข้รู้สึกตัวแล้วนะคะ”
“…”
“หมอได้ทำการเย็บแผลบริเวณหน้าผากให้แล้วค่ะ แล้วก็จะพาคนไข้ไปเอกซเรย์สมองเพื่อดูว่ามีอาการผิดปกติไหม”
“…”
“แต่หมอคิดว่าไม่มีอะไรน่าเป็นห่วงแล้วค่ะ”
“ขอบคุณมากนะครับ คุณหมอ”
“จากที่หมอสอบถามญาติมา คนไข้ไม่มีโรคประจำตัวเลย แต่เนื่องจากคนไข้อายุเยอะมากแล้ว อาจจะเกิดอาการวูบหรือเป็นลมแบบนี้ได้ค่ะ”
“…”
“เดี๋ยวคืนนี้หมอจะให้คนไข้นอนที่โรงพยาบาลก่อน พรุ่งนี้หมอจะเข้าไปตรวจดูอาการอีกครั้ง แล้วอาจจะให้ตรวจร่างกายอย่างละเอียดก่อนออกจากโรงพยาบาลนะคะ”
“ได้ครับ คุณหมอ”
“เดี๋ยวอีกสักพักพยาบาลจะพาคนไข้ย้ายไปนอนที่ห้องพิเศษตามที่ญาติเลือกไว้นะคะ”
“ครับ คุณหมอ…ขอบคุณมากเลยนะครับ”
“ไม่เป็นไรค่ะ ถ้าญาติไม่มีอะไรจะสอบถามเพิ่มเติมแล้ว หมอขอตัวก่อนนะคะ”
หมื่นฟ้าถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ก่อนจะหันไปมองคนตัวเล็กที่ก้มหน้าเม้มริมฝีปากอยู่ เขารู้ในทันทีว่าหมดเวลาเข้มแข็งของที่รักแล้ว
“คืนนี้ใครจะอยู่เฝ้าปู่จ๊ะ คืนแรกให้แม่กับพ่ออยู่เฝ้าก่อนดีไหม ?”
ที่รักรีบส่ายหน้าปฏิเสธ ก่อนเอ่ย “รักขออยู่เฝ้าปู่ได้ไหมครับ ?”
เขามองคุณแม่สลับกับคุณพ่อ หมื่นฟ้าเดาว่าพ่อคงไม่อนุญาตให้ที่รักเฝ้าคุณปู่แน่ ๆ เพราะกลัวเขาจะอยู่ด้วย เขาหันมองคนตัวเล็กที่แสดงสีหน้าเป็นกังวลอยู่
“หาคนอยู่เป็นเพื่อนด้วยแล้วกัน รักอยู่คนเดียวพ่ออดเป็นห่วงไม่ได้”
หมื่นฟ้าละสายตาจากที่รักเพื่อหันมามองคุณพ่อ เจ้าตัวสบตาเขาอยู่ชั่วครู่ก่อนจะเอ่ยปากชวนคุณแม่กลับบ้าน ส่วนเบบกับดอมอยากจะอยู่ดูอาการปู่ต่อ แต่ที่รักก็บอกให้เบบกลับไปพักก่อนเพราะตอนนี้เป็นเวลาสามทุ่มกว่าแล้ว และอีกอย่างคือเบบร้องไห้หนักจนมีอาการปวดหัวมาก
“พี่เบบ…เชื่อรักสิครับ กลับไปพักเถอะ เดี๋ยวพรุ่งนี้เช้าค่อยมาใหม่ ถ้าเป็นห่วงมาก ๆ ก็โทรมาถามอาการจากรักก็ได้”
เบบพยักหน้ารับ ก่อนเอ่ย “ฟ้า…ฝากรักกับปู่ด้วยนะ”
“อือ…เดี๋ยวเราดูแลรักกับปู่ให้”
“มึงเอาเสื้อใหม่ไหม ?...เดี๋ยวกูไปเอาเสื้อที่คอนโดให้”
“ไม่เป็นไร แค่คืนเดียว…มันไม่ได้เลอะอะไรมาก”
หมื่นฟ้ารู้ดีว่าเสื้อเชิ้ตสีขาวของตัวเองเปื้อนเลือดคุณปู่มากพอสมควร แต่เพราะเขาเกรงใจเพื่อนและไม่สามารถทิ้งให้ที่รักอยู่คนเดียวได้ หมื่นฟ้าคิดว่าแค่นี้เขาสามารถทนได้
“ถ้ามึงอยากได้อะไรก็โทรหากูนะ”
หมื่นฟ้าพยักหน้ารับ “…”
“ฉันกลับก่อนนะ ถ้ามีอะไรต้องรีบโทรหาเลยนะ”
“ครับ พี่เบบ”
หมื่นฟ้ายืนมองดอมกับเบบเดินออกไปจากบริเวณหน้าห้องฉุกเฉิน ก่อนจะหันมาหาคนตัวเล็กที่ยืนอยู่ข้างกาย ที่รักทิ้งตัวนั่งลงบนเก้าอี้คล้ายหมดแรง หมื่นฟ้าจึงนั่งยอง ๆ ลงตรงหน้าคนที่ฝืนเข้มแข็ง
“ที่รักครับ…”
ที่รักเงยหน้าขึ้นสบตาเขา ดวงตาเรียวรีที่เคยมีแววตาสดใสตอนนี้มีน้ำสีใสมาเอ่อรอบขอบตา เพียงแค่เจ้าตัวกะพริบตาน้ำตาก็หยดลงที่แก้ม หมื่นฟ้าจ้องมองแพขนตายาวที่เปียกชุ่มไปด้วยน้ำตา ที่รักร้องไห้สะอึกสะอื้นแล้วโน้มตัวลงมากอดเขาไว้
“รัก…ฮึก…คิดว่าจะเสียปู่ไปแล้ว”
หมื่นฟ้ากอดคนตัวเล็กกลับ เขาหลับตาลงพลางคิดขอบคุณที่ที่รักให้เขาได้อยู่ข้าง ๆ เจ้าตัวทั้งในตอนที่เข้มแข็งและอ่อนแอ หมื่นฟ้าใช้มือลูบหัวทุยเบา ๆ ก่อนเอ่ย
“หัวใจของคุณปู่อยู่ตรงนี้…คุณปู่ทิ้งหัวใจดวงน้อย ๆ ของตัวเองไม่ได้หรอกครับ”
“พี่ฟ้า…ฮึก” ที่รักพยายามกลั้นก้อนสะอื้น แต่สุดท้ายก็ปล่อยให้ตัวเองร้องไห้ออกมาขณะพูดกับเขา “ขอบคุณนะครับ”
“…”
“ขอบคุณที่พาหัวใจของรักมาส่งโรงพยาบาล”
ประโยคคำพูดของที่รักทำให้หมื่นฟ้ารู้สึกจุกแน่นที่หน้าอก หากเขาพาคุณปู่มาส่งไม่ทันเวลา ที่รักคงจะหัวใจแตกสลาย หมื่นฟ้าพยักหน้ารับเบา ๆ ก่อนเจ้าตัวผละกอดออก ที่รักยังคงร้องไห้สะอึกสะอื้นอยู่ ปลายจมูกโด่งรั้นและริมฝีปากบางที่เขาชอบมองตอนนี้ขึ้นสีแดงจัดเพราะเจ้าตัวร้องไห้อย่างหนัก หมื่นฟ้าเคลื่อนมือไปช่วยเช็ดคราบน้ำตาที่เปื้อนอยู่บนแก้มขาว
“พี่ฟ้าเคยคิดว่า…ถ้าวันหนึ่งพี่ฟ้าเห็นน้ำตาที่รัก พี่ฟ้าจะรู้สึกยังไง ?”
“…”
“วันนี้พี่ฟ้ารู้แล้วครับว่ามันรู้สึกยังไง”
“…”
“…พี่ฟ้ารู้สึกเหมือนท้องฟ้ากำลังพังทลายเลยครับ”
“…”
“คุณท้องทะเลของพี่ฟ้าไม่เหมาะกับน้ำตาเลย”
หมื่นฟ้าส่งยิ้มให้คุณเขา เจ้าตัวยิ้มออกมาทั้งน้ำตาก่อนจะพยักหน้ารับแล้วโน้มตัวลงมากอดเขาไว้อีกครั้ง แม้เจ้าตัวจะไม่สามารถห้ามให้ตัวเองหยุดสะอื้นได้ แต่อย่างน้อย ๆ ที่รักก็หยุดน้ำตาตัวเองได้แล้ว
“มีคุณท้องฟ้าอยู่ตรงนี้ทั้งคน…คุณท้องทะเลร้องไห้ได้ไม่นานหรอกครับ”
หมื่นฟ้ายิ้มก่อนจะกดริมฝีปากกับจมูกลงบนหัวไหล่ของที่รัก ก่อนเอ่ย “ต่อจากนี้ขอให้ที่รักของพี่ฟ้ามีแต่รอยยิ้มนะครับ”
ผมขอให้…
รัก นิรันดร์
มีรอยยิ้มที่เป็นนิรันดร์
#กี่หมื่นฟ้า
“ถ้าต้องการอะไรกดปุ่มนี้เรียกพยาบาลได้เลยนะคะ”
“ครับ ขอบคุณนะครับ”
หมื่นฟ้าลากเก้าอี้ไม้ไปวางไว้ที่ข้างเตียงให้คนตัวเล็ก ที่รักโค้งศีรษะเล็กน้อยเป็นเชิงขอบคุณเขา เจ้าตัวหย่อนก้นนั่งลงบนเก้าอี้แล้วเอามือปู่มากุมไว้ หมื่นฟ้ายกนาฬิกาขึ้นมาดูเวลา ตอนนี้เป็นเวลาห้าทุ่มกว่าแล้ว ร้านของเขากำลังเปิดเลย หมื่นฟ้าเดินไปหยิบรีโมตปรับเพิ่มอุณหภูมิแอร์เพราะคิดว่ามันเย็นจนเกินไปอาจจะทำให้คุณปู่กับคุณหลานป่วยได้ ก่อนจะเปิดประตูออกมาที่ระเบียงเพื่อโทรหาไอ้เรียว
[ว่าไงไอ้ฟ้า ?]
“คืนนี้กูคงไม่ได้เข้าร้าน”
[เออ กูรู้แล้ว ไอ้ดอมโทรมาเล่าให้กูฟังแล้ว]
“ขอโทษนะมึง”
[มึงไม่ต้องขอโทษกูหรอก แค่นี้เอง]
“…”
[แล้วอาการของคุณปู่เป็นยังไงบ้าง ?]
“ปลอดภัยแล้ว คุณปู่คงวูบล้มแล้วไปกระแทกอะไรสักอย่าง”
[ดีแล้ว ตอนไอ้ดอมโทรมาเล่าให้ฟัง กูใจหายหมดเลย]
“…”
[มันบอกว่าโทรมาบอกก่อนเพราะมึงอาจจะไม่ได้เข้าร้าน กูจะได้เตรียมตัวไว้]
“วันนี้ในตารางจองมีลูกค้าวีไอพีเยอะหน่อย มึงไหวนะ”
[ไหวดิวะ แค่นี้เอง]
“…”
[มึงไปอยู่เป็นเพื่อนตัวเล็กเถอะ ไม่รู้ตอนนี้ยังเสียขวัญอยู่หรือเปล่า]
“คุณเขาเข้มแข็งกว่าที่มึงคิดไว้อีก”
[ฮ่า ๆ คนเก่งของกูไง]
“กูจะยอมให้มึงพูดแบบนี้หนึ่งวัน…แลกกับการเฝ้าร้านคนเดียว”
[ไอ้เหี้ยคงอิจฉากูน่าดูเลย]
หมื่นฟ้ายกยิ้มมุมปาก ก่อนเอ่ย “ไว้เจอกันพรุ่งนี้”
[เค]
หลังจากวางสายหมื่นฟ้าก็กลับเข้าไปในห้อง เขายิ้มบางเมื่อเห็นที่รักกำลังคุยกับคุณปู่อยู่ พอเจ้าตัวเห็นเขาจึงรีบกวักมือเรียกด้วยความดีใจ
“คุณปู่ตื่นแล้วครับ พี่ฟ้า”
“ครับ” หมื่นฟ้าเดินไปหยุดอยู่ที่ด้านหลังของคนตัวเล็ก เขามองคุณปู่ที่ยังดูมึนงงเล็กน้อย “เป็นยังไงบ้างครับ คุณปู่ ?”
“ยังมึน ๆ หัวอยู่เลย”
ที่รักเงยหน้ามองเขา ก่อนเอ่ย “คุณปู่บอกว่าจำเหตุการณ์ไม่ได้เลยครับ ไม่รู้ว่าหน้าผากไปกระแทกกับอะไร”
“พี่ฟ้าคิดว่าน่าจะเป็นกระถางต้นไม้ครับ เพราะพี่ฟ้าเห็นคุณปู่นอนอยู่ข้าง ๆ กระถางต้นไม้”
“ปู่ก็คิดแบบนั้น ปู่จำได้ว่าอากาศมันร้อนอบอ้าวตั้งแต่ช่วงบ่าย ทำให้เวียนหัวแบบที่ไม่เคยเป็นมาก่อน พอตอนเย็นได้เวลาพาเจ้าหมูกรอบออกไปวิ่งเล่นที่สวนหลังบ้าน ปู่ยังเวียนหัวอยู่เล็กน้อย แล้วจู่ ๆ ก็วูบไปเลย”
“…”
“แต่ปู่จำได้ว่าได้ยินเสียงหมื่นฟ้าเรียก”
“ตอนนั้นฟ้าไปเจอคุณปู่แล้วครับ”
คุณปู่พยักหน้ารับ ก่อนเอ่ย “ขอบใจมากนะ หมื่นฟ้า”
“ไม่เป็นไรครับ คุณปู่”
คุณปู่ส่งยิ้มอบอุ่นให้เขา เป็นรอยยิ้มที่คล้ายกับอากง “หมื่นฟ้ายังจำความหมายของชื่อ ที่รัก ได้อยู่ใช่ไหม ?”
“ได้ครับ…ที่รักแปลว่าผู้เป็นที่รัก”
“ใช่…ผู้เป็นที่รัก”
“…”
“ปู่ตั้งชื่อจริงให้กับหลานทั้งสองคน เบบชื่อ พาฝัน เพราะปู่อยากให้เด็กผู้หญิงคนนี้นำพาคนที่รักไปสู่ฝันดี ให้คนที่รักเขาและคนที่เขารักได้อยู่ในฝันที่มีความสุขด้วยกันตลอดไป”
“…”
“แล้วตอนนี้ปู่คิดว่าดอมคงฝันดีเพราะเบบ”
“…”
“ส่วนเจ้ารัก ปู่ตั้งชื่อจริงให้ว่า รัก เพราะอยากให้เขามอบความรักให้ทุกคน และให้ทุกคนมอบความรักให้เขา”
“…”
“เมื่อเอาชื่อจริงกับนามสกุลมารวมกัน ความหมายของชื่อ รัก นิรันดร์ จะหมายถึง…รักตลอดไป”
“…”
“ตอนนี้ปู่คิดว่า…หมื่นฟ้ามีรักที่เป็นนิรันดร์แล้ว
“…”
“ช่วยเป็นท้องฟ้าที่รักของเด็กคนนี้ตลอดไปได้ไหม ?”
“ปู่ครับ…” หมื่นฟ้าวางมือลงบนไหล่ของคนตัวเล็กที่นั่งอยู่ ที่รักเคลื่อนมือมาวางทาบไว้บนมือของเขาคล้ายให้กำลังใจ
“…”
“ต่อให้มีอีกกี่หมื่นฟ้า…ผมมั่นใจว่าไม่มีหมื่นฟ้าคนไหนรักที่รักได้เท่าหมื่นฟ้าคนนี้”
“…”
“…และผมจะเป็นเพียงหมื่นฟ้าเดียวที่ซื่อสัตย์และมั่นคงกับที่รักครับ”
คุณปู่พยักหน้ารับ “ขอบใจนะ หมื่นฟ้า”
“…”
“ปู่จะคอยดูต้นรักของเราเติบโตจนแข็งแรงนะ”
ขอบคุณเหมือนกันนะครับ คุณปู่
ที่ยอมอยู่ตามคำขอของผม
#กี่หมื่นฟ้า
หมื่นฟ้าอุ้มคนตัวเล็กที่นั่งฟุบหน้าหลับคาเตียงคุณปู่มานอนที่โซฟาตัวใหญ่ เขาจัดหมอนและท่านอนเพื่อให้คุณเขาได้นอนสบายตัวที่สุด ก่อนจะทิ้งตัวนั่งลงที่ปลายเท้าแล้วเอาขาทั้งสองข้างของเจ้าตัวมาวางทับไว้บนตัก เจ้าตัวจะได้ไม่ต้องงอเข่าเพราะมีเขานั่งอยู่ด้วย หมื่นฟ้ารู้ตัวดีว่าคืนนี้ไม่มีทางจะข่มตานอนได้เพราะเขาจะต้องนอนบนเตียงตัวเองเท่านั้น และอีกเหตุผลคือเป็นห่วงคุณปู่ด้วย เผื่อท่านอยากได้อะไรเพิ่มหรืออยากเข้าห้องน้ำ เขาจะลุกไปหาคุณปู่ได้ทันที
ทว่าคุณปู่นอนหลับสนิทตลอดทั้งคืน หมื่นฟ้าไม่ต้องลุกไปหาคนป่วยเลยสักนิดแต่เขาต้องคอยจับประคองคนตัวเล็กที่นอนดิ้นจนเกือบจะตกโซฟาหลายรอบแล้ว หมื่นฟ้านั่งเฝ้าที่รักจนถึงเช้า พอเจ้าตัวได้นอนเต็มอิ่มตื่นมาก็จะอารมณ์ดีอย่างเช่นตอนนี้
“เมื่อคืนพี่ฟ้าหลับสบายไหมครับ ?...รักหลับสบายสุด ๆ ไปเลย”
ที่รักหยัดกายลุกขึ้นนั่งแล้วยิ้มกว้างจนตาหยี หมื่นฟ้าหลุดยิ้มออกมาเพราะเรือนผมสีดำที่ยุ่งเหยิงหลังจากตื่นนอน เขาเอื้อมมือไปช่วยจัดทรงผมให้เข้าที่แล้วพยักหน้ารับเบา ๆ
“แค่ที่รักหลับสบาย พี่ฟ้าก็สบายใจแล้วครับ”
“เอาใจกันแต่เช้าเลยนะ คุณท้องฟ้า ~”
“หึ ๆ ” หมื่นฟ้าหัวเราะก่อนจะก้มมองเสื้อของตัวเอง เขาคิดว่าจะกลับไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าหลังจากมีคนมาเปลี่ยนผลัดเฝ้าคุณปู่ “วันนี้ใครจะมาเฝ้าคุณปู่ตอนเช้าครับ ?”
“เดี๋ยวรักขอดูโทรศัพท์ก่อนนะครับ” ที่รักล้วงโทรศัพท์ออกมาจากกระเป๋ากางเกง ก่อนเอ่ย “พะ พ่อครับ”
หมื่นฟ้าพยักหน้ารับแล้วโน้มหน้าไปกดจมูกหอมหัวทุย “พี่ฟ้าคิดว่าพี่ฟ้ากลับก่อนคุณพ่อมาจะดีกว่า”
“รักก็คิดแบบนั้นครับ พี่ฟ้าจะได้ไม่รู้สึกอึดอัดด้วย”
“หนูอยู่กับคุณปู่สองคนได้ไหมครับ ?”
“ได้ครับ ตอนเช้าไม่น่าจะมีปัญหาอะไร”
“โอเคครับ ถ้าอย่างนั้นพี่ฟ้าไปก่อนนะครับ”
“ค้าบ…”
หมื่นฟ้าลุกขึ้นยืนเต็มความสูง เขาอยากจะบอกลาคุณปู่ด้วย ทว่าท่านยังคงหลับสนิทอยู่เขาเลยไม่อยากกวน หมื่นฟ้าจึงหันกลับไปหาคนตัวเล็กที่เงยหน้าส่งยิ้มหวานให้เขาอยู่ เขาโน้มตัวลงไปจุ๊บปากที่รักหนึ่งทีก่อนเอ่ย
“พี่ฟ้ารักหนูนะ”
“หนูก็รักพี่ฟ้า”
หมื่นฟ้าลูบหัวทุยเบา ๆ ก่อนออกมาจากห้อง เขายกมือขึ้นบีบที่ท้ายทอยตัวเองเบา ๆ ขณะปิดประตูห้อง หมื่นฟ้ารู้สึกอ่อนเพลียเล็กน้อยเพราะอดนอนมาทั้งคืน ทว่าคนที่ยืนอยู่ตรงหน้าทำให้เขาตาสว่างแล้วลืมทุกความรู้สึกไปจนหมดสิ้น
“สวัสดีครับ คุณลุง” หมื่นฟ้ายกมือไหว้สวัสดีพ่อของที่รักที่มีสีหน้าเรียบเฉย
“สวัสดี”
“ที่รักกับคุณปู่อยู่ข้างในห้องครับ”
“รู้แล้ว…”
“ครับ ผมขอตัวกลับก่อนนะครับ”
หมื่นฟ้าโค้งศีรษะให้คนตรงหน้าอีกครั้ง ก่อนจะเดินออกมาจากตรงนั้น
“เดี๋ยวก่อน…”
ทว่าเสียงทุ้มต่ำเอ่ยเรียกรั้งฝีเท้าของเขาไว้
“…”
หมื่นฟ้าเดินกลับไปเผชิญหน้ากับคุณพ่ออีกครั้ง เจ้าตัวไม่แสดงความรู้สึกใด ๆ ผ่านแววตาเลย เขาจึงไม่สามารถเดาได้ว่าคนตรงหน้ากำลังรู้สึกอย่างไร
“ถ้าฉันขอไม่ให้คบกับที่รัก…จะทำได้ไหม ?”
“…”
“ถ้ารักที่รักจริงก็น่าจะทำได้นะ”
คำถามของอีกฝ่ายกดบีบที่หัวใจของเขาอย่างแรง หมื่นฟ้ารู้สึกเหมือนโลกกำลังพังทลาย แต่เพราะมีภาพรอยยิ้มของที่รักปรากฏขึ้นในหัว หมื่นฟ้าถึงรู้สึกว่าโลกนี้จะไม่เป็นอะไร แม้จะเจ็บปวดแค่ไหน แต่เขาจะต้องผ่านไปให้ได้เพื่อรักษารอยยิ้มนั้นไว้
“เพราะว่าผมรักที่รักจริง ๆ ผมถึงไม่สามารถปล่อยมือเขาได้ครับ”
“…”
“ผมจะไม่เลิกรักที่รักครับ…”
“…”
“ต่อให้ผมต้องตายต่อหน้าคุณลุง…ผมก็ไม่เลิกรักที่รัก”
เพราะดวงตาที่แข็งกร้าวกำลังจ้องมองเขาอยู่ หมื่นฟ้าถึงได้ตัดสินใจทำแบบนี้ เขาทิ้งตัวคุกเข่าลงบนพื้นก่อนจะเงยหน้าขึ้นมองอีกฝ่าย
“คุณลุงครับ…ขอโอกาสให้ผมสักครั้งนะครับ”
“…”
“ผมจะไม่สัญญาใด ๆ ทั้งสิ้น…แต่ผมมั่นใจว่าที่รักจะไม่เสียใจเพราะผม”
“…”
“เพราะถ้าเขาเสียใจ…คนที่เสียใจกว่าคือผม”
“…”
“แต่ถ้าคุณลุงไม่ให้โอกาสผม…ผมคงทำอะไรไม่ได้นอกจากรักที่รักต่อไป”
“…”
“ผมจะรักและอยู่เคียงข้างเขา ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น”
หมื่นฟ้าจ้องลึกเข้าไปในดวงตาแข็งกร้าวนั้น แต่เพียงไม่นานดวงตาคู่นั้นก็ดูอ่อนลงจนเห็นได้ชัด
“คิดว่าจะยอมแพ้ซะแล้ว”
“…”
“คำตอบเหนือความคาดหมายพอสมควร”
“…”
“ถ้าไม่รีบลุกขึ้นจะไม่ให้โอกาส”
หมื่นฟ้ายังไม่ทันได้ดีใจก็ต้องรีบลุกขึ้นยืนเต็มความสูงก่อน เขายังคงสบตากับคุณพ่อพลางคิดว่าไม่ได้ฝันไป คุณพ่อให้โอกาสเขาได้รักที่รักแล้วจริง ๆ
“ขอบคุณนะครับคุณลุง…ที่ให้โอกาสผม”
“แล้วอีกอย่าง…ถ้ายังเรียกคุณลุงก็จะยังไม่ได้รับโอกาสเพราะถือว่าเป็นแค่คนอื่น…ยังไม่ได้เข้ามาเป็นคนในครอบครัว นิรันดร์”
“…”
“อยากเป็นคนในครอบครัว นิรันดร์ ต้องเรียกฉันว่า พ่อ เข้าใจไหม ?”
หมื่นฟ้าพยักหน้ารับ ก่อนเอ่ย “ครับ คุณพ่อ”
“ครั้งล่าสุดที่เราเจอกัน ไม่น่าประทับใจสักเท่าไหร่…” คุณพ่อก้าวเข้ามาใกล้เขาแล้วเอื้อมมือตบไหล่เบา ๆ ก่อนเอ่ย “พ่อขอโทษนะ”
“ไม่เป็นไรครับ ผมเข้าใจ”
“เรื่องราวเลวร้ายที่ได้เจอมามันทำให้พ่อขาดสติ…” คุณพ่อก้มหน้าเล็กน้อยคล้ายพยายามเก็บกักบางความรู้สึกไว้ ก่อนจะเงยหน้าขึ้นสบตากันอีกครั้ง “พ่อหวังว่า…ต่อจากนี้เราจะได้สร้างความทรงจำที่ดีร่วมกันนะ”
หมื่นฟ้าได้แต่พยักหน้ารับ ความรู้สึกมากมายที่มีอยู่ตอนนี้ทำให้เขาพูดไม่ออก “…”
“…” คุณพ่อเคลื่อนมือไปปัดที่คราบเลือดบนเสื้อเบา ๆ ก่อนเอ่ย “ขอบใจนะ ถ้าปู่ไม่ได้หมื่นฟ้าช่วยไว้…ป่านนี้ทุกคนคงนั่งเสียใจกันอยู่”
“…”
“รีบกลับไปพักผ่อนเถอะ คงเหนื่อยมาตั้งแต่เมื่อวานแล้ว”
หมื่นฟ้าจำได้ว่า…เพียงแค่เรากลั่นคำพูดออกมาจากใจจริง ๆ
แม้จะเป็นเพียงแค่ประโยคสั้น ๆ
แต่มันจะมีคุณค่าในตัวเอง
“ขอบคุณนะครับ คุณพ่อ”
คำขอบคุณที่มีค่าที่สุด
เพื่อตอบแทนท่านที่มอบสิ่งที่มีค่าที่สุดในชีวิตให้เขา
TBC
** เราได้แจ้งเรื่องรวมเล่มคร่าว ๆ ไปในทวิตให้แล้วนะคะ
เฮ ~ คุณพ่อยอมรับแล้วววววววววว
ใครที่เคยอยากรู้ว่า #กี่หมื่นฟ้า มาจากอะไร มีความหมายว่าอะไร บทนี้ได้รู้แล้วเนอะ
มันหมายถึง ต่อให้มีี่อีกกี่หมื่นฟ้า ก็ไม่มีหมื่นฟ้าคนไหนรักที่รักได้เท่าหมื่นฟ้าคนนี้
ต่่อจากนี้คือส่งความหวานยิ่งยาวรัว ๆ เตรียมตัวรับกันให้ดี ~
ฝากคอมเมนต์และเล่น #กี่หมื่นฟ้า เป็นกำลังใจให้กันด้วยน้า
รักเสมอ
Twitter : @SP251566
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
ตอนนี้กับตอนที่แล้วกลั้นน้ำตาไม่ไหวจริงๆ😂
ผ่านอุปสรรคทั้งหลายไปได้หมดแล้ว หลังจากนี้มีความสุขเยอะๆเลยนะะ🥺
น้ำตามา 3 ตอนแล้วนะคะ ฮือออ ดีใจที่คุณปู่ไม่เป็นอะไร และดีใจที่คุณพ่อให้โอกาสพี่ฟ้า
ไม่ได้คิดว่าปู่จะไม่ปลอดภัยนะ แต่ก็กลัวใจ
ดีใจกับท้องฟ้าของที่รักนะคะ
คุณพ่อแค่ไม่อยากให้ซ้ำรอย