ตอนที่ 28 : 25 [100% ]
บทที่ 25
[ที่รัก เดี๋ยวพี่ฟ้าขับรถที่รักไปงานวันเกิดคุณปู่นะครับ]
“ทำไมขับรถรักมาล่ะครับ ?”
[เมื่อเช้าที่รักบอกพี่ฟ้าว่าคุณพ่อมากินเลี้ยงแค่แป๊บเดียว ตอนเย็นก็กลับแล้ว พี่ฟ้าคิดว่าคุณพ่อน่าจะกลับก่อนพี่ฟ้า ถ้าคุณพ่อกลับไปก่อน พี่ฟ้าจะได้ทิ้งรถไว้ให้ใช้เหมือนเดิม]
“อ๋อ แบบนั้นก็ได้ครับ เพราะพ่อไม่น่าจะอยู่ได้นาน พ่อยังบ่นอยู่เลยว่างานเยอะมาก ๆ อยากกลับไปเคลียร์ให้เสร็จ อาทิตย์หน้าจะได้ลาพักร้อนกลับมาอยู่บ้านยาว ๆ ”
[โอเคครับ]
“เจอกันตอนบ่ายนะครับ พี่ฟ้า”
[ครับผม]
ที่รักวางสายจากหมื่นฟ้าก่อนจะไปช่วยพี่เบบพี่ดอมจัดเตรียมโต๊ะอาหารให้สวนหลังบ้าน วันเกิดปู่ในทุกปีถูกจัดอย่างเรียบง่าย ปู่ขอแค่ทุกคนในครอบครัวได้อยู่ด้วยกันพร้อมหน้า พ่อจะต้องกลับบ้านในวันเกิดปู่เสมอ ถึงแม้พ่อจะมีงานเยอะมากแค่ไหน อย่างเช่นวันนี้ที่พ่อโทรมาบ่นกับแม่ตั้งแต่เช้าว่าอยากพักอยู่บ้านต่ออีกสักสองวัน ทว่าต้องรีบกลับไปเคลียร์งานจึงไม่สามารถอยู่ต่อได้
คนตัวเล็กกางผ้าปูโต๊ะสีฟ้าอ่อนลงบนโต๊ะอาหารแล้วหยิบจานมาจากพี่สาวที่ยืนส่งให้อยู่ข้าง ๆ เพื่อจัดวาง ที่รักเงยหน้ามองพี่ดอมที่กำลังยกเก้าอี้ออกมาจากในบ้านพลางคิดว่าพี่ดอมกลายเป็นส่วนหนึ่งของครอบครัว นิรันดร์ มาได้สักพักแล้ว ทุกวันสำคัญจะมีพี่ดอมร่วมด้วยเสมอ ปู่บอกให้เขาชวนคนสำคัญของตัวเองมาทุกปี แต่ที่รักมักจะตอบกลับไปว่า…
‘รักไม่มีคนสำคัญหรอกครับ ปู่’
แต่ปีนี้…ที่รักตอบปู่ไปว่า…
‘ได้ครับ รักจะชวนพี่ฟ้ามางานวันเกิดปู่นะครับ’
ที่รักอมยิ้มขณะวางช้อนลงข้างจาน ปีนี้เขาได้พาคนสำคัญมาร่วมงานวันเกิดปู่ด้วย ที่รักมองพี่ดอมที่ยกเก้าอี้ออกมาแค่หกตัวเท่าจำนวนสมาชิกในบ้าน เขาจึงเอ่ยเตือนพี่ดอม…
“พี่ดอม ปีนี้ต้องใช้เก้าอี้เจ็ดตัวนะครับ”
“พี่ไม่ลืมเก้าอี้ของฟ้าหรอกครับ”
ที่รักส่งยิ้มให้พี่ดอมที่เดินกลับเข้าไปเอาเก้าอี้ในบ้าน ก่อนจะจัดโต๊ะต่อ “…”
“ปีนี้มีฟ้ามาร่วมงานวันเกิดปู่ด้วย…สมบูรณ์แล้วเนอะ”
ที่รักพยักหน้ารับ ก่อนเอ่ย “ครอบครัว นิรันดร์ สมบูรณ์แล้ว”
“ถึงจะมาช้าไปหน่อย…แต่ก็มานะ”
ที่รักหัวเราะพี่สาวที่เอ่ยแซวคนสำคัญของเขา “พี่ฟ้าไม่ได้มาช้าหรอกครับ เขารอรักตั้งนานแล้ว…รักต่างหากเดินไปหาพี่ฟ้าช้าเอง”
“…” พี่เบบพยักหน้ารับแล้วส่งยิ้มให้เขา ก่อนเอ่ยถาม “วันนี้ครบหนึ่งอาทิตย์แล้วนะ…จีบฟ้าติดหรือยัง ?”
ที่รักหลุดหัวเราะออกมา ก่อนเอ่ยตอบ “รักจำไม่ได้แล้วว่าตัวเองได้กี่แต้ม”
“…”
“แต่รักจะมัดมือชกขอพี่ฟ้าเป็นแฟนเย็นนี้เลย”
พี่เบบหัวเราะเบา ๆ ก่อนเอ่ย “ขอให้ฟ้าตอบตกลงนะ”
“พี่เบบเอาใจช่วยรักด้วยนะ”
“อือ...ฉันจะคอยเอาใจช่วยนะ”
หลังจากจัดโต๊ะที่สวนหลังบ้านเสร็จ ที่รักจึงมาช่วยแม่ทำอาหารในครัวต่อ ทุกปีแม่จะทำอาหารที่เป็นของโปรดของคนในครอบครัวอย่างละเมนู เมื่อคืนแม่ถามว่าหมื่นฟ้าชอบกินอะไร ที่รักจึงให้ใบรายการอาหารที่แม่นมเขียนให้กับแม่ ตอนเช้าแม่บอกว่าจะทำต้มจืดเต้าหู้ไข่แทนต้มจืดมะระของโปรดเขา
‘แม่เอาของโปรดของพี่ฟ้ามาแทนของโปรดรักเลยเหรอครับ ?’
‘แล้วเรายอมไหมล่ะ ?’
‘ยอมครับ’
ที่รักกลั้นยิ้มเมื่อประโยคสนทนาของเขากับแม่วนกลับมาอีกครั้ง เขาหั่นผักพลางมองโทรศัพท์ที่วางอยู่ข้าง ๆ เขียงเพราะถ้าหมื่นฟ้าโทรมาจะได้วิ่งออกไปรับที่หน้าบ้าน
“หั่นไปมองโทรศัพท์ไป ระวังแขกคนสำคัญจะได้กินนิ้วแทนนะจ๊ะ”
ที่รักหันมองแม่ที่ยืนยิ้มอยู่ข้าง ๆ เขาอมยิ้มก่อนเอ่ย “ต่อให้รักนิ้วขาด…พี่ฟ้าก็ไม่เลิกคบกับรักหรอกครับ”
แม่ไม่ตอบอะไร ที่รักได้ยินเพียงแค่เสียงหัวเราะเบา ๆ เท่านั้น เขาหันมองเสี้ยวหน้าด้านข้างของผู้เป็นแม่ รอยยิ้มอบอุ่นทำให้เขาอยากเอ่ยประโยคนี้…
“ขอบคุณนะครับ แม่”
“เรื่องอะไรจ๊ะ ?”
“แค่แม่ยอมรับตัวตนของรักก็มากพอแล้ว…” ที่รักเม้มริมฝีปากแน่น ก่อนเอ่ยต่อ “แต่แม่ยังยอมรับพี่ฟ้าด้วย”
“รักเป็นลูกของแม่ ส่วนฟ้าเป็นคนรักของรัก…”
“…”
“ตอนนี้ฟ้าก็เหมือนเป็นลูกแม่อีกคน”
ที่รักยิ้มกว้าง ก่อนจะเข้าไปกอดแม่ “ขอบคุณอีกครั้งนะครับ แม่”
“มีความสุขมาก ๆ นะลูก…” แม่พูดพลางกดจมูกหอมศีรษะเขา “แม่รักรักนะ”
“รักก็รักแม่ครับ”
ทว่าเสียงแจ้งเตือนจากโทรศัพท์ทำให้ที่รักผละกอดออกจากแม่ เขายิ้มกว้างออกมาทันทีที่เห็นชื่อปลายสายที่ระบุอยู่บนหน้าจอ ที่รักหันมองแม่เพื่อขออนุญาต
“รักขอออกไปรับพี่ฟ้าก่อนนะครับ แม่”
“จ้ะ ออกไปรับฟ้าเถอะ”
คนตัวเล็กรีบถอดผ้ากันเปื้อนแล้ววิ่งออกไปที่หน้าบ้านทันที หมื่นฟ้ายืนถือกระเช้าผลไม้ขนาดใหญ่อยู่ที่ประตูรั้ว เขากำลังจะเลื่อนประตูรั้วเหล็กที่หนักอึ้งเพื่อให้หมื่นฟ้าได้เข้ามาในบ้าน และเหมือนในทุกครั้งที่เจ้าตัวจะเข้ามาช่วยเขาเสมอ
ที่รักส่งยิ้มให้คนตัวสูง ก่อนเอ่ย “รอนานไหมครับ พี่ฟ้า ?”
“รอมานานแล้วครับ…แต่ตอนนี้เขาหันกลับมามองแล้ว”
ที่รักหัวเราะร่า “คุณท้องฟ้านี่นะ…”
“…”
หมื่นฟ้าส่งยิ้มในแบบเดิมมาให้เขา ที่รักคิดว่าเจ้าตัวจะโน้มหน้าลงมาหอมแก้มเหมือนที่ชอบทำ ทว่าหมื่นฟ้าแค่ส่งมือมาลูบศีรษะเขาเบา ๆ เท่านั้น
“…”
“พี่ฟ้าอยากหอมที่รักจะแย่…แต่มันคงไม่เหมาะสม”
“รักให้แอบหอมหนึ่งทีดีไหมครับ ?...” ที่รักยกมือข้างหนึ่งขึ้นป้องปากแล้วเอ่ยด้วยเสียงแผ่วเบา “หอมหน้าบ้าน…ไม่มีใครเห็นหรอกครับ”
“หึ ๆ ” หมื่นฟ้าหัวเราะในลำคอ เจ้าตัวเอามือหยิกปลายจมูกเขาเบา ๆ “ไม่ได้ครับ”
“…”
ที่รักรู้ว่าหมื่นฟ้าอยากให้เกียรติเขาและทุกคนในครอบครัว เจ้าตัวถึงไม่ทำเหมือนทุกครั้ง เขาพาหมื่นฟ้าเข้าไปสวัสดีปู่เป็นคนแรก ปู่ดูจะชอบของขวัญวันเกิดมากเพราะมีแต่ผลไม้รสหวานที่ปู่ชอบ ก่อนจะพาไปสวัสดีแม่ที่ทำอาหารอยู่ในครัว
“แม่ครับ…”
“จ๊ะ…” แม่ที่กำลังง่วนอยู่หน้าหม้อต้มจืดขานรับแล้วหันมามองเขากับหมื่นฟ้า
“สวัสดีครับ คุณน้า”
“สวัสดีจ้ะ…รอต้มจืดแป๊บเดียวนะฟ้า น้ากำลังต้มอยู่เลย”
“ไม่เป็นไรครับ ผมรอได้ครับ”
“รักพาพี่เขาออกไปนั่งเล่นที่สวนก่อนนะลูก ในครัวมันร้อน”
“ค้าบ…”
ที่รักตอบรับแม่แล้วพยักหน้าให้หมื่นฟ้าเป็นเชิงชวน เขาพาเจ้าตัวออกมานั่งเล่นที่สวนหลังบ้าน หมูกรอบไม่เห่าใส่หมื่นฟ้าเลยสักนิด ทั้งที่มันชอบเห่าใส่คนแปลกหน้าที่เข้ามาในบ้าน คงเพราะเจ้าตัวไม่แสดงท่าทางกลัวมัน หมื่นฟ้าอุ้มเจ้าหมูกรอบขึ้นมาก่อนเอ่ย
“หมูกรอบ…พี่รักบ่นคิดถึงพี่ฟ้าให้ฟังบ้างไหมครับ ?”
“หมูกรอบจะตอบได้ยังไงล่ะครับ ?”
“งั้นคนนี้ตอบแทนหมูกรอบได้ไหมครับ ?”
หมื่นฟ้าเอาหมูกรอบวางลงบนตักแกร่งก่อนจะหันมามองเขา จู่ ๆ รอยยิ้มในแบบเดิมที่เห็นจนชินตาทำให้เขารู้สึกเขินซะอย่างนั้น
ที่รักหลุบตาลงต่ำ ก่อนเอ่ย “รักบ่นให้หมูกรอบฟังทุกคืนแหละครับ”
“หึ ๆ ”
“เจ้ารัก แม่เรียกให้ไปช่วยล้างผักหน่อย…”
ที่รักพยักหน้ารับปู่ที่เดินออกมาบอก ก่อนจะหันมองหมื่นฟ้าที่นั่งอยู่ข้าง ๆ เจ้าตัวส่งยิ้มให้แล้วพยักหน้าเบา ๆ ที่รักจึงลุกขึ้นยืนเตรียมจะเข้าไปช่วยแม่ล้างผัก ทว่าที่รักกลัวหมื่นฟ้าจะเหงาเลยหันกลับไปมองเจ้าตัวอีกรอบ ปู่คงเดาได้ว่าเขาเป็นกังวลถึงได้หิ้วกระดานหมากรุกแล้วมานั่งลงบนโต๊ะยาวในตำแหน่งเดิมของเขา
“ไปเถอะเจ้ารัก เดี๋ยวปู่อยู่เป็นเพื่อนหมื่นฟ้าเอง”
“ครับ ปู่…” ที่รักพยักหน้าหงึกหงัก ก่อนจะเดินเข้าไปในบ้านอย่างหายห่วง
หมื่นฟ้าที่นั่งอยู่บนโต๊ะยาวค่อย ๆ ขยับให้เหลือพื้นที่ว่างพอจะวางกระดาน แล้วหยิบกล่องเก็บตัวหมากรุกมาเปิดออกจัดวางบนกระดานตามตำแหน่งของแต่ละตัว คุณปู่ยิ้มบางด้วยสีหน้าพอใจที่เห็นเขาจัดเตรียมได้อย่างคล่องแคล่ว เพราะหมื่นฟ้าเคยเล่นหมากรุกกับพ่อเป็นประจำตอนเด็ก ๆ เขาจึงรู้ตำแหน่งและวิธีเล่นเป็นอย่างดี
“วัยรุ่นสมัยนี้เล่นหมากรุกไม่ค่อยเป็นกันแล้ว”
หมื่นฟ้าส่งยิ้มให้คุณปู่ ก่อนเอ่ย “ตอนเด็ก ๆ ผมเล่นกับคุณพ่อบ่อยครับ”
“พ่อชอบเล่นหมากรุกมากไหม ?”
“ผมคิดว่ามากนะครับ…คุณพ่อชอบเล่นหมากรุกกับอากง”
คุณปู่หัวเราะในลำคอ ก่อนเอ่ย “ตกทอดกันเป็นรุ่น ๆ สินะ”
“ครับ…”
“แล้วตอนนี้อากงเป็นยังไงบ้าง...ยังเล่นหมากรุกได้อยู่ใช่ไหม ?”
“อากงเสียไปนานแล้วครับ…ตั้งแต่ผมยังเด็ก ๆ ”
หมื่นฟ้าเงยหน้ามองเจ้าของรอยยิ้มอบอุ่นตรงหน้า เขารู้สึกคุ้นตากับรอยยิ้มของคุณปู่มาก ทั้งที่เคยเจอกันไม่กี่ครั้ง และนี่เป็นครั้งแรกที่เราได้อยู่ใกล้ชิดกัน แต่เมื่อเวลาผ่านไปไม่กี่นาที หมื่นฟ้าถึงได้รู้ว่ารอยยิ้มของคุณปู่…คล้ายรอยยิ้มของอากง
คุณปู่ใช้มือจับตัวหมากรุกเคลื่อนเปลี่ยนตำแหน่ง ก่อนจะเงยหน้าขึ้นสบตากัน “อากงไม่อยู่แล้ว…แต่หมื่นฟ้ายังมีปู่อยู่นะ”
หมื่นฟ้านิ่งเงียบไม่ได้ตอบอะไร เขาจับตัวหมากรุกเคลื่อนไปอีกครั้งเพราะถึงตาตัวเองแล้ว สาเหตุที่เขายังไม่ตอบคุณปู่เพราะกำลังคิดหาคำพูด คำที่คู่ควรกับความเมตตาของปู่
มันควรจะมากกว่าคำว่า ขอบคุณ
“…”
“ชื่อหมื่นฟ้ามีความหมายไหม ?”
“ม้าบอกว่า หมื่นฟ้า หมายความว่า…รักที่มั่นคง ครับ”
คุณปู่อมยิ้ม ก่อนจะเอ่ยต่อ “ชื่อ ที่รัก ปู่เป็นคนตั้งให้เอง”
“…”
“ที่รัก หมายความว่า…ผู้เป็นที่รัก”
“ที่รักเป็นผู้เป็นที่รักสมชื่อเลยครับ…”
“ในตอนแรกปู่คิดว่าอยากให้เขาเป็นที่รักของทุกคน…แต่พอเขาโตขึ้น ปู่คิดว่าเพียงแค่เขาได้เป็นที่รักของใครสักคนที่รักเขาด้วยหัวใจจริง ๆ …เท่านั้นก็เพียงพอแล้ว”
“…”
“ขอแค่คน ๆ นั้นมีรักที่มั่นคงต่อเขา”
“…”
“…และปู่คิดว่าเจ้าที่รักเป็นคนโชคดี เพราะตอนนี้ได้เจอคน ๆนั้นแล้ว”
“…”
“ขอบใจนะ…ที่เป็นรักที่มั่นคงของที่รัก”
คุณปู่ทำให้หมื่นฟ้ารู้ว่า…เพียงแค่คำนั้นกลั่นออกมาจากใจจริง ๆ
แค่คำว่า ขอบคุณ ก็เพียงพอ
“ขอบคุณนะครับ คุณปู่”
ขอบคุณที่เมตตาให้เขาเป็นหลานอีกคน
และขอบคุณที่ให้เขาได้เป็นรักที่มั่นคงของที่รัก
คุณปู่หัวเราะก่อนจะเคลื่อนมือมาเลื่อนตัวหมากรุกให้เขาแทน หมื่นฟ้าอยากจะพูดคุยกับคุณปู่ให้มากกว่านี้ เขาอยากให้บทสนทนาของเราสองคนลื่นไหลไปเรื่อย ๆ แต่ว่าหมื่นฟ้าไม่สามารถทำได้เพราะความรู้สึกขอบคุณที่มีอยู่มากล้นรวมตัวกันอยู่ที่บริเวณลำคอ เขาอยากจะพูดขอบคุณคุณปู่อีกสักพันครั้ง แต่ถึงจะกล่าวขอบคุณในจำนวนที่เยอะขนาดนั้น
มันยังคงไม่เพียงพอเลย…
“เอารถราคาแพงแบบนั้นมาให้เจ้ารักยืมใช้…มันจะดีเหรอ ?”
หมื่นฟ้าเงยหน้ามองปู่ขณะขยับเคลื่อนตัวหมากรุก เขาคิดทบทวนอีกครั้งก่อนจะเอ่ยตอบ “ราคาของมันเทียบไม่ได้กับที่รักครับ”
“…”
“ในชีวิตผม…ไม่มีอะไรมีค่าเท่าที่รักอีกแล้วครับ”
“…”
“ทุกสิ่งมีค่าเท่ากับศูนย์…” หมื่นฟ้าเว้นช่วงแล้วจ้องลึกเข้าไปในดวงตาของอีกฝ่าย เพื่อให้คุณปู่รู้ว่าเขากลั่นออกมาจากใจจริง ๆ “…เพราะที่รักมีค่าที่สุดในใจผม”
คุณปู่พยักหน้าช้าๆ พร้อมรอยยิ้ม “ไม่แปลกใจเลย…”
“…”
“ไม่แปลกใจที่หมื่นฟ้าได้เป็นท้องฟ้าที่รักของเจ้าลูกหมาอ้วน”
“…”
“ผมได้เป็นท้องฟ้าที่รักของที่รัก”
“…”
“แต่ที่รักจะเป็นทั้งชีวิตของผมครับ”
“…”
คุณปู่ยิ้มบางพลางก้มหน้ามองที่กระดานหมากรุก ก่อนจะเงยหน้าขึ้นสบตาเขาอีกครั้งแล้วเอื้อมมือมาตบที่ไหล่ของเขาหลายที ในแววตาของคุณปู่เต็มไปด้วยความรู้สึกมากมาย ท่านพยักหน้าเบา ๆ ก่อนเอ่ย…
“ขอบใจอีกครั้งนะ หมื่นฟ้า”
#กี่หมื่นฟ้า
“พี่ฟ้านั่งตรงนี้เลยครับ…เดี๋ยวคุณพ่อมาจะได้นั่งหัวโต๊ะตรงข้ามกับปู่”
ที่รักจัดให้หมื่นฟ้านั่งถัดจากเขา ส่วนเขาต้องนั่งที่ประจำข้าง ๆ พ่อ เจ้าตัวพยักหน้ารับแล้วนั่งลงอย่างว่าง่าย ดอมที่นั่งอยู่ตรงกันข้ามหมื่นฟ้ายิ้มก่อนเอ่ย…
“ถ้าได้มาปีหนึ่งแล้ว…มึงจะได้มาอีกทุกปี”
“…”
“เพราะอะไรรู้ไหม ?”
ที่รักขมวดคิ้วขณะมองพี่ดอมคุยกับหมื่นฟ้า “…”
“รู้…”
“เพราะอะไรครับ พี่ฟ้า ?...รักยังไม่รู้เลยเนี่ย”
หมื่นฟ้าอมยิ้ม เจ้าตัวหันมองซ้ายขวาคล้ายดูให้แน่ใจว่าไม่มีผู้ใหญ่อยู่แถวนี้ ก่อนเอ่ย “เพราะไม่มีใครเลิกรักลูกบ้าน นิรันดร์ ได้ครับ”
“จีบกันกลางวันแสก ๆ เลยนะ ” พี่เบบที่เพิ่งมาพูดปนหัวเราะ
ที่รักเพิ่งรู้ว่าการโดนหมื่นฟ้าจีบกลางวันแสก ๆ ในบ้านของตัวเองทำให้เขินได้คูณร้อย คงเพราะทุกอย่างต้องอยู่ในสายตาผู้ใหญ่ เราจึงไม่สามารถหยอกล้อเล่นกันได้เหมือนปกติ พอโดนจีบทางคำพูดและสายตาอีกครั้งเลยทำให้กลับมาเขินอีก
“รัก…พ่อมาแล้วจ้ะ ออกไปช่วยพ่อถือของหน่อยลูก”
“ค้าบ…”
ที่รักขานรับแม่ก่อนจะหันไปขอตัวจากหมื่นฟ้าเพื่อออกไปรับพ่อ ทันทีที่เขาออกมาถึงหน้าบ้านก็วิ่งเข้าไปกอดคนตัวโตที่ถือถุงพะรุงพะรังทั้งสองข้าง พ่อเซไปด้านหลังเล็กน้อยจากแรงปะทะของเขา
“ไอ้ลูกหมาอ้วนเอ๊ย…” พ่อพูดปนหัวเราะ
“รักคิดถึงพ่อที่สุดเลยครับ”
“อะไร…เราก็คุยโทรศัพท์กับเกือบทุกวัน ยังจะคิดถึงอีกเหรอ ?” พ่อหรี่ตาใส่คล้ายจับผิด “…จะอ้อนขออะไรอีกเจ้ารัก ?”
“เปล่านะครับ…” ที่รักผละกอดออกจากพ่อแล้วรีบช่วยถือถุงขนมที่พ่อคงแวะซื้อระหว่างกลับบ้าน “รักคิดถึงพ่อจริง ๆ ”
“พ่อก็คิดถึงเรา…มาให้พ่อหอมหัวสักที” ว่าแล้วพ่อก็กดจมูกหอมหัวจนดังฟอด ก่อนเอ่ยถาม “แล้วนั่นรถใคร...ดอมเปลี่ยนรถใหม่อีกแล้วเหรอ ?”
ที่รักมองตามสายตาพ่อที่กำลังจ้องรถมินิคูเปอร์สีฟ้าอยู่ เขากลืนน้ำลายลงคอด้วยความประหม่า ก่อนจะเอ่ยตอบ “รถของพี่ฟ้าครับ”
“พี่ฟ้า ?” พ่อทวนคำทั้งยังขมวดคิ้วครุ่นคิด “ใช่ หมื่นฟ้าหลานผู้การหรือเปล่า ?”
“ครับ พ่อ”
พ่อกำลังจะอ้าปากเตรียมถามต่อ ทว่ามีเสียงเรียกของใครบางคนมาขัดจังหวะไว้ ที่รักหันมองแม่ที่กำลังเดินออกมาจากบ้านด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม พอพ่อเห็นแม่ก็รีบเดินเข้าไปหาแล้วกอดด้วยความคิดถึง ที่รักจึงเอาของเข้าไปเก็บในบ้านเงียบ ๆ
เรื่องของหมื่นฟ้าอาจจะโดนซักถามบนโต๊ะอาหาร เพราะไม่มีใครบอกพ่อเรื่องที่ชวนหมื่นฟ้ามาร่วมงานในวันสำคัญของครอบครัว ใจจริงที่รักอยากจะบอกก่อนเพราะพ่อค่อนข้างให้ความสำคัญกับเรื่องชวนแขกมาร่วมงาน ทว่าแม่กับปู่แนะนำว่าให้พ่อเจอหมื่นฟ้าที่บ้านเลยน่าจะดีกว่า
ที่รักไม่สามารถคาดเดาสถานการณ์ที่จะเกิดขึ้นได้ เขารู้ว่าพ่อเป็นคนใจกว้างและเปิดรับพอสมควร ตั้งแต่เด็กจนโตพ่อพร้อมจะเข้าใจเขาเสมอ ไม่ว่าเรื่องนั้นจะเล็กหรือใหญ่ก็ตาม แต่ครั้งนี้ที่รักอดกังวลไม่ได้จริง ๆ
หลังจากเก็บของเสร็จ ที่รักจึงกลับเข้ามาในสวนหลังบ้านอีกครั้ง ตอนนี้มีพี่เบบ พี่ดอม ปู่ และหมื่นฟ้านั่งรออยู่ที่โต๊ะอาหาร พอเขาเข้าไปร่วมด้วยจึงเหลือแค่พ่อกับแม่เท่านั้น
“คุณพ่อมาแล้วใช่ไหมครับ ?”
“ครับ…”
ที่รักหันมองหมื่นฟ้าที่ไม่แสดงสีหน้าเป็นกังวลเลย เขาเลยต้องกลบความรู้สึกของตัวเองเอาไว้ ทว่าเจ้าตัวคงดูออกถึงไปส่งมือมาลูบศีรษะเขาเบา ๆ
“ไม่ต้องกังวลนะครับ”
ที่รักเม้มริมฝีปากแน่น ก่อนพยักหน้ารับอีกฝ่าย “…”
ไม่นานนักพ่อกับแม่ก็เดินเข้ามานั่งร่วมโต๊ะ พ่อยกมือไหว้สวัสดีปู่ก่อนจะจ้องมองมาที่หมื่นฟ้า ที่รักรู้สึกว่าตัวเองกลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบาก เหงื่อเริ่มซึมออกเต็มมือเขาไปหมด
“สวัสดีครับ คุณลุง”
“สวัสดีหมื่นฟ้า…ผู้การสบายดีนะ ?”
“ครับ คุณลุงสบายดีครับ”
“ฝากความคิดถึงไปถึงท่านด้วยนะ”
“ได้ครับ เดี๋ยวผมจะบอกคุณลุงให้ครับ”
“ทานอาหารกันได้แล้วจ้ะ”
ทุกคนเริ่มส่งจานให้แม่ตักข้าวให้ ที่รักรู้ว่าทุกคนพยายามทำตัวให้เป็นปกติที่สุด บรรยากาศโปร่งโล่งสบายในตอนบ่ายแก่ ๆ เริ่มขมุกขมัวเพราะอะไรบางอย่าง เสียงหัวเราะและรอยยิ้มที่เกิดขึ้นบนโต๊ะอาหารมีความอึดอัดร่วมอยู่ด้วย
ที่รักรู้ว่ามีบางอย่างติดอยู่ในใจพ่อ ทว่าเจ้าตัวยังไม่เอ่ยถาม และที่รักภาวนาให้พ่อเก็บความสงสัยนั้นไว้ก่อน หากหมื่นฟ้ากลับไปแล้ว พ่ออยากรู้อะไรเขายินดีจะตอบ พ่อไม่ใช่คนพูดไม่เพราะ แต่เจ้าตัวเป็นคนพูดและแสดงออกตรง ๆ บางคำพูดอาจจะฟังดูแรงจนเกินไป
ที่รักกำลังหาวิธีรักษาความรู้สึกทั้งสองฝ่ายไว้อยู่…
แม้พ่อจะไม่เคยแสดงออกว่าไม่เห็นด้วยกับคนที่รักเพศเดียวกัน แต่เจ้าตัวก็ไม่เคยบอกว่ารับได้กับเรื่องนี้ เขาถึงได้เป็นกังวลกับพ่อมากที่สุด ที่รักเข้าใจว่าทุกอย่างต้องใช้เวลา…สำหรับพ่อก็เช่นกัน
ในขณะที่ทุกคนกำลังกินอาหารโปรดของตัวเองกันอย่างเอร็ดอร่อย พูดคุยกันอย่างสนุกสนาน ที่รักเห็นความเคลือบแคลงใจผ่านทางแววตาของพ่อ
“ครั้งนี้เจ้ารักไปรบกวนให้หมื่นฟ้าช่วยอะไรอีกล่ะ เราถึงต้องชวนเขามากินข้าวเหมือนครั้งที่แล้ว”
คำภาวนาของเขาไม่เป็นผล สุดท้ายพ่อก็เก็บไว้ไม่ไหว…
“คุณ !” แม่หันไปทำเสียงดุใส่พ่อ
“พ่อให้เจ้ารักชวนหมื่นฟ้ามาร่วมงานเอง…” ปู่เอ่ย ก่อนจะหันไปยิ้มให้หมื่นฟ้า
“…”
“ต่อให้หมื่นฟ้าไม่ได้ช่วยเจ้ารัก ก็มากินข้าวที่บ้านได้”
“…”
“แต่ถ้าจะต้องให้เลี้ยงอาหารเพื่อแทนคำขอบคุณจริง ๆ คงเป็นการที่หมื่นฟ้าให้เจ้ารักยืมรถมาใช้…เพราะช่วงนี้เจ้ารักเรียนไม่ตรงกับเบบ”
“…”
“แต่ตอนนี้ไม่รู้ว่าเจ้ารักไปดื้ออะไรใส่หมื่นฟ้า ถึงได้โดนยึดรถกลับไปตั้งแต่เมื่อวานแล้ว”
มีเพียงปู่คนเดียวที่พูดด้วยหน้าตาที่มีรอยยิ้มตลอดเวลา ที่รักจึงต้องกดความกลัวและกังวลไว้ภายในใจ ก่อนจะเอ่ยตอบปู่เพื่อให้ทุกอย่างดูเป็นปกติที่สุด
“รักไม่ได้ดื้อครับ ปู่”
เสียงหัวเราะของปู่ช่วยให้บรรยากาศตึงเครียดลดน้อยลง
“ปกติงานวันเกิดของคนในครอบครัวเราจะมีแต่คนสำคัญ…ดอมเป็นคนสำคัญของเบบ”
ทว่าความอึดอัดเริ่มกลับมาอีกครั้ง…
“แล้วหมื่นฟ้ามาในฐานะคนสำคัญของใคร ?”
ที่รักรู้ว่าพ่อรู้ดีว่าหมื่นฟ้าเป็นคนสำคัญของใคร พ่อเพียงแค่ต้องการคำตอบที่ชัดเจนเพื่อย้ำว่าสิ่งที่คิดนั้นเป็นจริง เขากำลังจะเอ่ยตอบพ่อ ทว่ามือหนาของคนข้างกายที่อยู่ใต้โต๊ะเคลื่อนมากุมมือเขาไว้ ที่รักละสายตาจากพ่อแล้วมองหมื่นฟ้า เจ้าตัวพยักหน้าให้เขาก่อนเอ่ย…
“ที่รักครับ”
“…”
เขาเหมือนจะหยุดหายใจในตอนที่หมื่นฟ้าตอบพ่อ สายตาของพ่อที่มองหมื่นฟ้าในตอนนี้ทำให้ที่รักรู้สึกเหมือนถูกกดบีบที่หัวใจอย่างแรง
พ่อไม่ได้มองด้วยสายตารังเกียจ
แต่เป็นสายตาที่ไม่ยอมรับ
เหมือนทุกคนตกอยู่ในสภาวะที่ปล่อยให้ความเงียบกลืนกินเวลา เป็นครั้งแรกที่เกิดความเงียบบนโต๊ะอาหารของครอบครัว นิรันดร์ ทั้งที่สมองว่างโล่ง แต่ที่รักพยายามจะเอ่ยบางอย่างออกไปเพื่อทำลายความอึดอัด ทว่ามือหนาที่กุมอยู่ออกแรงบีบเบา ๆ เป็นเชิงบอกให้เขาหยุด
“…”
ที่รักละสายตาจากพ่ออีกครั้งเพื่อมองหมื่นฟ้า เจ้าตัวไม่แสดงสีหน้าเป็นกังวลเช่นเคย หมื่นฟ้าทำเพียงแค่สู้สายตาพ่อ ในแววตานั้นไม่ได้มีความก้าวร้าวอยู่เลย แต่เป็นสายตาที่ทำให้หัวใจของที่รักเหมือนถูกกดบีบมากขึ้นไปอีก
มันเป็นสายตาวิงวอน…
“คุณลุงครับ…”
“…”
“ผมขอโอกาสได้ไหมครับ ?”
“…”
พ่อถอนหายใจก่อนจะก้มหน้าหลับตา พ่อคงขอให้เรื่องที่ตัวเองคิดไม่ใช่เรื่องจริง ทว่าทุกอย่างที่ได้รับรู้ทำให้พ่อผิดหวัง การที่พ่อไม่ยอมเงยหน้าขึ้นสบตากับทุกคนทำให้ที่รักรู้ว่า พ่อทำใจยอมรับได้ยากเหลือเกิน
“…”
ที่รักเม้มริมฝีปากแน่นขณะมองพ่อที่นิ่งเงียบอยู่ เขาเชื่อว่าทุกคนกำลังเอาใจช่วยหมื่นฟ้าให้ได้รับโอกาสจากพ่อ สถานการณ์ตรงหน้าคล้ายหมื่นฟ้ากำลังขอน้ำจากพ่อเพื่อรดเมล็ดพันธุ์ที่เพิ่งปลูกเพื่อให้มันได้เติบโตในวันพรุ่งนี้ หากไม่ได้น้ำจากพ่อ ต้นไม้ที่เพิ่งเริ่มปลูกอาจจะไม่เติบโต
ที่รักหวังให้พ่อมอบน้ำสักหยดให้หมื่นฟ้า
เพื่อให้ต้นรักของเราเติบโตได้อย่างสวยงาม
ฟุบ !
ทว่าพ่อเลือกที่จะลุกออกไปโดยไม่ทิ้งน้ำไว้ให้สักหยด เป็นในตอนนั้นที่ที่รักรู้ซึ้งถึงคำว่าหัวใจแตกสลาย เขาก้มหน้าก่อนจะหลับตาลงแล้วบีบมือของหมื่นฟ้าเพื่อปลอบใจ ทั้งที่หัวใจของตัวเองแหลกละเอียดไปแล้ว ที่รักเคยเตรียมใจกับการไม่เป็นที่ยอมรับไว้แล้ว เขาพอจะทำใจได้บ้างเพราะรู้ว่าทุกอย่างต้องใช้เวลา ที่รักตั้งสติแล้วเงยหน้ามองทุกคน แม่ลุกออกไปจากโต๊ะแล้วตามพ่อเขาไปในบ้าน พี่เบบนั่งกัดริมฝีปากด้วยดวงตาแดงก่ำโดยมีพี่ดอมปลอบใจอยู่ ไม่นานนักปู่ก็ลุกออกจากโต๊ะไป
ที่รักคิดว่าการที่พ่อลุกออกไปโดยไม่ให้คำตอบ แล้วทิ้งสายตานั้นไว้เป็นภาพจำให้เขาจะเจ็บปวดที่สุดแล้ว ทว่าที่รักเพิ่งรู้ว่ามีอีกสิ่งที่ทำให้เขาเจ็บปวดได้ยิ่งกว่า สิ่งนั้นคือรอยยิ้มในแบบเดิมที่หมื่นฟ้าส่งมาให้เขา เจ้าตัวทำเพียงแค่ยิ้มแล้วกุมมือเขาไว้
“ไม่เป็นไรครับ…คนดี”
ประโยคคำพูดของหมื่นฟ้าทำให้ที่รักรู้สึกกระบอกตาร้อนผ่าว อาการแสบซ่าที่จมูกเริ่มกลับมาอีกครั้ง เขากัดริมฝีปากของตัวเองแน่นเพื่อกักเก็บทุกความรู้สึก ที่รักไม่รู้สึกเจ็บที่ริมฝีปากสักนิดทั้งที่เพิ่มน้ำหนักฝังฟันคมมากขึ้นเรื่อย ๆ นั่นคงเป็นเพราะอาการชาที่หัวใจส่งผลไปทั่วทั้งตัว
รักจะไม่ทำให้พี่ฟ้าเป็นห่วงเด็ดขาด…
“รัก…” ที่รักพยายามจะพูด แต่เขาต้องเว้นช่วงสูดลมหายใจเข้าเพื่อกลั้นน้ำตาที่มันมาเอ่อล้นรอบขอบตา “รักขอโทษนะครับ”
“ขอโทษที่ไม่สามารถปกป้องความรู้สึกของพี่ฟ้าได้เลย”
หมื่นฟ้าส่ายหน้าเบา ๆ “ไม่ต้องขอโทษพี่ฟ้านะครับ”
“…”
“พี่ฟ้าเข้าใจ ที่รักก็ต้องปกป้องความรู้สึกของคุณลุงเหมือนกัน”
เป็นในตอนนี้ที่ที่รักยอมปล่อยให้น้ำตาไหลออกมา หมื่นฟ้ายังคงอ่อนโยนและเป็นคนที่เข้าใจเขาเสมอ ที่รักไม่สามารถพูดอะไรได้เพราะเขารู้ว่าทำให้พ่อผิดหวังมากเกินไป มันเป็นครั้งแรกที่พ่อแสดงอาการเสียใจขนาดนี้
ที่หัวใจของเขาแตกสลายเพราะ…
คนที่เขารักมากทั้งสองคนต้องเสียใจพร้อมกัน
ทั้งพ่อและหมื่นฟ้า
ที่รักรู้ดีว่าตอนนี้ตัวเองยังไม่สามารถพูดเพื่อให้พ่อยอมรับได้ เขาอาจจะต้องให้เวลาพ่อสักหน่อย แต่ไม่ว่าจะนานสักแค่ไหน ที่รักจะไม่ท้อเด็ดขาด…
ถึงเวลานั้น
ที่รักคงจะปกป้องความรู้สึกของหมื่นฟ้าได้แล้ว
#กี่หมื่นฟ้า
จากเดิมที่พ่อต้องรีบกลับในเย็นวันนี้ หลังจากเกิดเรื่องแม่ก็มาบอกว่าพ่อโทรไปลาพักร้อนเพื่อขออยู่ต่อที่บ้านหนึ่งอาทิตย์ หมื่นฟ้าจึงขอลาปู่และแม่กลับก่อน ส่วนพ่อยังขออยู่คนเดียวในห้องนั่งเล่น
ที่รักเดินออกมาส่งหมื่นฟ้าที่หน้าบ้าน เจ้าตัวไม่แสดงอาการเสียใจหรือผิดหวังเลยสักนิด แต่ที่รักรู้ดีว่าหมื่นฟ้าคงรู้สึกแย่ไม่ต่างกัน
หมื่นฟ้ายังเก็บความรู้สึกเก่งเสมอ…
“พี่ฟ้าไปก่อนนะครับ ถึงร้านแล้วจะรีบโทรหา”
“ครับ” ที่รักตอบรับแล้วยืนมองคนตัวสูงที่กำลังเดินจากไป เป็นอีกครั้งที่เขาเอ่ยรั้งหมื่นฟ้าไว้ “พี่ฟ้าครับ....”
“ครับ ?”
ทว่าครั้งนี้ที่รักเป็นฝ่ายเดินเข้าไปหาหมื่นฟ้าก่อน เขาหลุบตามองฝ่ามือหนาก่อนจะเอื้อมมือไปจับมืออีกฝ่ายไว้ ที่รักเงยหน้าขึ้นสบตาคนตัวสูงก่อนเอ่ย…
“พี่ฟ้า…อย่าปล่อยมือรักนะครับ”
เขารู้ว่าตัวเองกำลังฝืนยิ้มให้หมื่นฟ้าอยู่ ที่รักรู้ดีว่าหมื่นฟ้าจะไม่ปล่อยมือเขาเด็ดขาด แต่เขาแค่อยากย้ำให้มั่นใจว่าอีกฝ่ายพร้อมจะสู้ไปด้วยกัน
“…”
“รัก…” ที่รักหยุดเว้นช่วงหายใจเพื่อกลืนก้อนบางอย่างที่มันตีตื้นขึ้นมา “รักเคยบอกว่ารักจะไม่ปล่อยมือพี่ฟ้า”
“…”
“รักหมายความอย่างนั้นจริง ๆ นะครับ พี่ฟ้า”
หมื่นฟ้าส่งยิ้มในแบบเดิมให้เขา ก่อนจะส่งมือข้างที่ว่างอยู่มาลูบที่ศีรษะเบา ๆ คล้ายปลอบโยน เจ้าตัวยังคงเป็นท้องฟ้าที่มั่นคงให้เขาได้เสมอ
“พี่ฟ้าอยากกอดที่รักใจจะขาด…แต่ตอนนี้คงไม่เหมาะสม”
“…”
“หอมหัวนะครับ คนดีของพี่ฟ้า”
ที่รักพยักหน้ารับแล้วจับมือหมื่นฟ้าแน่นขึ้น เขาจะสบายใจขึ้นทุกครั้งที่ได้ยินคำปลอบโยนนี้ ทว่าครั้งนี้ที่รักกลับรู้สึกปวดหนึบที่หัวใจแทน
“…”
“ตอนที่พี่ฟ้ายังไม่ได้จับมือที่รัก…พี่ฟ้ายังอดทนเดินมาได้คนเดียวเลย”
“…”
“ตอนนี้พี่ฟ้าได้จับมือที่รักแล้ว…”
“…”
“ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น…พี่ฟ้าจะไม่ปล่อยมือที่รักเด็ดขาด”
หมื่นฟ้าเคยบอกเขาว่า…
‘เราจะผ่านทุกอย่างไปด้วยกันนะครับ ที่รัก’
ในตอนนี้ที่รักเข้าใจความหมายของประโยคนี้แล้ว
“เราจะผ่านทุกอย่างไปด้วยกันนะครับ พี่ฟ้า”
หมื่นฟ้าพยักหน้ารับพลางส่งยิ้มในแบบเดิมมาให้เขา “สำหรับพี่ฟ้า…ที่รักเป็นมากกว่ารักครับ”
ที่รักยิ้มบางพลางคิด…
สำหรับรัก…พี่ฟ้าเป็นหัวใจครับ
TBC
ฮึบ ๆ กันก่อนนนน แล้ววมาอ่าน Talk
อันนี้ไม่ขอเรียกม่านะ แต่เรียกว่าเป็นอุปสรรคของคู่รักที่ต้องเจอ
ความรักมันไม่ได้ขึ้นอยู่แค่กับคนสองคนเท่านั้น พ่อมีเหตุผลของพ่อนะ เดี๋ยวตอนหน้าจะได้รู้เหตุผลของพ่อ
เชื่อเรา ไม่นาน แค่กะพริบตาเรื่องเศร้านี้ก็หายไปแล้ว ทุกคนจะกลับมาเบาหวานขึ้นตายิ่งกว่าเดิมแน่นอนนน
ขออย่างเดียว เป็นกำลังใจให้พี่ฟ้ากับที่รักก่อนนะ
ที่เหลือจะรีบมาาา
ฝากคอมเมนต์และเล่น #กี่หมื่นฟ้า เป็นกำลังใจให้กันด้วยนะคะ
Twitter : @SP251566
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
น้ำตาไหลเลย บรรยากาศหน่วงเลยครับ อุแง้ สู้ๆนะทั้งสองคน
คุณพ่อแค่ต้องทำความเข้าใจนะ
รอเวลากันอีกนิด