ตอนที่ 26 : 23 [150% ครบแล้วค่ะ]
บทที่ 23
แปดโมงเช้าของวันอาทิตย์…ในเวลานี้ที่รักควรจะนอนหลับอยู่บนเตียงแล้วตื่นตอนบ่าย ทว่าวันนี้เขาอยากตื่นเช้า ๆ เพื่อมาทำอาหารให้หมื่นฟ้า
คนตัวเล็กที่ใส่ผ้ากันเปื้อนสีเหลืองลายดอกทานตะวันกำลังง่วนอยู่กับหม้อต้มจืด ที่รักไม่เคยลงมือทำอาหารเองมาก่อน ส่วนมากเขาจะเป็นลูกมือให้แม่เท่านั้น ทำเพียงแค่หั่นและล้างผักตามที่แม่สั่ง เมื่อคืนที่รักให้แม่ช่วยอธิบายวิธีทำต้มจืดเต้าหู้ไข่ให้ฟัง ตอนนั้นเขาคิดว่าไม่ยากสักเท่าไหร่ แต่พอลงมือทำจริง ๆ มันไม่ง่ายเลย
“น้ำเดือดแล้วก็ใส่หมูสับลงไปเลย ต้องปั้นเป็นก้อนด้วยสินะ…”
ที่รักใช้มือปั้นหมูสับให้เป็นก้อนก่อนจะหย่อนลงไปในหม้อที่มีน้ำเดือดปุด ๆ ตอนนี้เขารู้แล้วว่าแม่เก่งแค่ไหนที่ทำอาหารได้มากกว่าสิบอย่าง เพราะเขาทำแค่ต้มจืดเต้าหู้ไข่ยังคิดว่ายากเลย
“พ่อครัวคนเก่ง เป็นยังไงบ้างจ๊ะ ?”
เขาละสายตาออกจากหม้อต้มเพื่อหันมองตามเสียงอันคุ้นเคย แม่ยิ้มแล้วเดินมาชะโงกหน้าดูหม้อต้มจืดของเขา ที่รักยิ้มกว้างออกมาพอเห็นแม่ยิ้มแล้วพยักหน้าเบา ๆ
“ต้มจืดของ รัก นิรันดร์ ดูดีใช้ได้เลยนะเนี่ย…”
“แม่ว่าต้มจืดเต้าหู้ไข่ของรักจะอร่อยไหมครับ ?”
แม่หัวเราะก่อนเอ่ย “รักก็ต้องชิมสิลูก”
“แม่บอกให้รักชิมตอนทำเสร็จแล้วนี่ครับ…”
“ใช่จ้ะ…พอรักใส่ทุกอย่างหมดแล้วค่อยชิม”
“แม่ครับ…ปกติแม่ใส่คนอร์กี่ก้อนครับ”
“หม้อแค่นี้…ก้อนเดียวก็พอแล้วจ้ะ”
เพราะว่าก้อนมันเล็ก…ที่รักเลยใส่ไปสองก้อน “…”
“รักใส่ไปกี่ก้อนลูก ?”
ที่รักยกมือขึ้นชูสองนิ้วแล้วส่งยิ้มแห้ง ๆ ให้แม่ “…สองครับ แม่”
“โอ๊ย…เค็มตายเลยเจ้ารัก”
“…”
“เดี๋ยวแม่ช่วยดีกว่า…”
“แม่คะ ป้าอ้นมารับแล้วค่ะ”
“เหรอจ๊ะ ?”
แม่ที่ถือถ้วยกำลังจะทำอะไรสักอย่างมองพี่เบบสลับกับเขา ทุกวันอาทิตย์ป้าของเขาจะมารับแม่ไปช่วยทำขนมหวานเพื่อส่งขายที่ร้านอาหาร และตอนนี้ที่รักเข้าใจว่าแม่ต้องไปแล้ว เขายิ้มแล้วแย่งถ้วยมาจากมือแม่
“แม่ไปเถอะครับ เดี๋ยวป้าอ้นจะรอนาน”
“รักแก้รสเองได้เหรอลูก ?”
“ได้ครับ แม่”
แม่ดูเป็นกังวลเล็กน้อย แต่เพราะต้องรีบไปจึงพยักหน้ารับก่อนเอ่ย “เอาน้ำสะอาด ๆ ใส่ถ้วยแล้วเติมลงหม้อตอนน้ำเดือดอีกครั้งนะลูก”
“ครับ แม่”
“เบบ ช่วยน้องดูหน่อยนะ”
“ค่ะ แม่”
ที่รักมองแม่ที่รีบเดินออกไปจากครัว พี่เบบที่ทำอาหารไม่ค่อยเป็นส่ายหน้าเบา ๆ ก่อนเดินเข้ามาหาเขา เจ้าตัวมองหม้อต้มจืดที่มีควันลอยพวยพุ่งอยู่
“ซื้อง่ายกว่าไหม ?”
“พี่เบบไม่รู้อะไรเลย…” ที่รักพูดก่อนเทน้ำสะอาดลงในหม้อต้ม ก่อนเอ่ยต่อ “ซื้อเขากินไม่อร่อยเท่าเราทำเองหรอก”
“ทำไมล่ะ ?”
“เพราะอาหารที่เราทำเอง เราจะใส่ใจลงไปด้วยไง”
พี่เบบหัวเราะ เจ้าตัวกำลังแซวเขาทางสายตาอยู่ “ใส่ใจอย่างเดียวไม่อร่อยหรอกนะ ต้องใส่คนอร์ด้วย”
“ใส่ไปแล้ว…สองก้อนเลย”
“งานนี้ฟ้าเป็นโรคไตแน่ ๆ ”
“รักกำลังแก้รสต้มจืดอยู่เนี่ย…”
“งั้นแกทำไปนะ เดี๋ยวฉันไปซื้ออาหารให้หมูกรอบก่อน”
“พี่เบบไปยังไงครับ ?”
“ดอมมารับ”
“อ๋อ…โอเคครับ”
พอพี่เบบเดินออกไปจากครัว ที่รักก็หันกลับมาให้ความสนใจกับหม้อต้มจืดต่อ เขาหั่นเต้าหู้ใส่ลงไปก่อนจะปิดฝาเพื่อรอให้มันเดือดอีกครั้ง ในระหว่างนั้นที่รักล้วงโทรศัพท์ออกมาจากกระเป๋ากางเกงแล้วกดโทรหาหมื่นฟ้า
[ครับผม…]
ครับผม…
คำนี้ไม่เคยน่ารักน้อยลงเลย
: )
“รักโทรปลุกพี่ฟ้าหรือเปล่าครับ ?” ที่รักถามแบบนั้นเพราะได้ยินเสียงงัวเงียของหมื่นฟ้า
[พี่ฟ้าตื่นตั้งแต่หกโมงแล้วครับ อาบน้ำเสร็จแล้วก็กลับมานอนต่อ]
“…”
[วันนี้พี่ฟ้ารู้สึกเพลีย ๆ ]
“แล้วตอนเย็นพี่ฟ้าจะเปิดร้านไหมครับ ?”
[ไม่เปิดครับ เรียวโทรมาขอหยุดอีกวัน]
“ดีเลย รักจะได้เอาต้มจืดเต้าหู้ไข่ไปให้พี่ฟ้ากินที่คอนโด”
[…ของโปรดพี่ฟ้าเลย]
“รักทำการบ้านมาดีใช่ไหมครับ ?”
[หึ ๆ]
“เดี๋ยวทำต้มจืดเสร็จ รักจะรีบไปหาพี่ฟ้าเลยนะครับ”
[ที่รักทำเองเลยเหรอครับ ?...พี่ฟ้าคิดว่าให้คุณแม่ทำให้]
“รักทำเองเลยครับ”
[พี่ฟ้าจะรอกินต้มจืดฝีมือที่รักนะครับ]
“ค้าบ…ไว้เจอกันนะครับคุณท้องฟ้า”
[ครับผม…]
ที่รักวางสายจากหมื่นฟ้าแล้วหันมาเปิดฝาหม้อต้ม เขาใช้ช้อนตักน้ำต้มจืดขึ้นมาชิม รสชาติของต้มจืดเต้าหู้ไข่กลมกล่อมเป็นที่พอใจ ที่รักยิ้มกว้างพลางคิดว่า…
หมื่นฟ้าจะต้องติดใจฝีมือทำอาหารของเขา
คราวนี้หมื่นฟ้าไปไหนไม่รอดแน่ ๆ
: )
#กี่หมื่นฟ้า
คนตัวเล็กหิ้วถุงพลาสติกที่ใส่ต้มจืดเต้าหู้ไข่กำลังล้วงหาคีย์การ์ดในกระเป๋ากางเกง ทว่าโทรศัพท์ที่สั่นแจ้งเตือนเรียกความสนใจจากเขาได้มากกว่า ที่รักจึงเลือกล้วงหยิบโทรศัพท์ออกมาก่อน
“ครับ พี่เบบ”
[ถึงคอนโดฟ้าหรือยัง ?]
“ถึงแล้วค้าบ…กำลังจะเข้าห้องพี่ฟ้าแล้วครับ”
[คืนนี้ดอมจะพาฉันไปกินข้าวที่เยาวราช…ไปด้วยกันไหม ?]
“ไป ๆ ครับ รักไม่ได้ไปเที่ยวเยาวราชนานแล้ว”
[วันนี้ฟ้าเปิดร้านหรือเปล่า ?]
“ไม่เปิดครับ”
ที่รักฟังพี่สาวที่เหมือนกำลังคุยกับพี่ดอมที่อยู่ข้าง ๆ เจ้าตัว คล้ายกำลังปรึกษาอะไรกันสักอย่าง
[ดอมบอกว่าฝากชวนฟ้าให้ด้วยนะ…ส่วนเพื่อนคนอื่น เดี๋ยวดอมโทรชวนเอง]
“โอเคค้าบ…”
[เจอกันสามทุ่มที่ร้านเจ๊ไฝนะ]
“ค้าบ…” ที่รักที่กำลังวางสายเพิ่งนึกขึ้นได้จึงเอ่ยรั้งปลายสายไว้ “พี่เบบ…”
[ว่าไง ?]
“ชวนพันลี้ ไทป์ จอย ไปด้วยได้ไหมครับ ?”
เขาไม่ได้เจอเพื่อนมาหนึ่งวันเต็มแล้ว
คิดถึงมาก ๆ เลย
[ได้สิ]
“ขอบคุณนะครับ…”
ที่รักวางสายจากพี่สาวแล้วล้วงหยิบคีย์การ์ดแตะที่ประตู เขาเดาว่าตอนนี้หมื่นฟ้าคงนั่งดูโทรทัศน์อยู่ที่โซฟาตัวเดิมเพราะเป็นเวลาบ่ายกว่าแล้ว ปกติเจ้าตัวจะตื่นเช้ามาก ๆ ทว่าผิดคาดเพราะหมื่นฟ้าไม่ได้นั่งอยู่ในห้องนั่งเล่น ที่รักจึงเดินไปแง้มประตูห้องนอนดู
เขาเห็นหมื่นฟ้านอนเปลือยท่อนบนอยู่บนเตียง ที่รักเลยเดินเอาถุงต้มจืดไปวางไว้บนโต๊ะอาหารแล้วล้วงหยิบโทรศัพท์ออกมาเพื่อส่งข้อความชวนพันลี้ไปเยาวราช
ที่รัก : ลี้หน้าหมา คืนนี้ไปกินข้าวที่เยาวราชกันไหม ?
P.Panli : ไป
P.Panli : มีใครไปบ้าง ?
ที่รัก : มี พี่เบบ พี่ดอม กู พี่ฟ้าก็คงไปด้วย
ที่รัก : กูฝากมึงชวน ไทป์ จอย หน่อยได้ไหม
P.Panli : เดี๋ยวกูโทรชวนพวกมันให้
P.Panli : รัก กูชวนใกล้ไปด้วยได้ไหม ?
ที่รัก : ได้ ๆ
ที่รัก : เจอกันสามทุ่มที่ร้านเจ๊ไฝนะ
P.Panli : เค
ที่รักกดปิดล็อกหน้าจอพลางคิดว่าตอนนี้พันลี้คงสนิทกับใกล้มากพอสมควร เจ้าตัวถึงได้ชวนใกล้ไปกินข้าวด้วย แม้จะอยากรู้สักแค่ไหน ที่รักจะไม่เข้าไปยุ่งเรื่องส่วนตัวของเพื่อนเด็ดขาด หากพันลี้พร้อมคงจะเล่าให้เขาฟังเอง
คนตัวเล็กวางโทรศัพท์ไว้ที่โต๊ะอาหารก่อนจะเดินเข้าไปในห้องนอนสีเทาเพื่อปลุกคนตัวโตที่นอนหลับอยู่ ที่รักหยุดยืนอยู่ข้างเตียงมองคนตัวโตที่นอนคว่ำแล้วตะแคงหน้าไปอีกทาง เพราะหมื่นฟ้าเปลือยท่อนบนแล้วใส่เพียงแค่กางเกงวอร์มสีเทาเท่านั้นจึงทำให้เขาเห็นรอยสักที่แผ่นหลัง ที่รักหย่อนก้นนั่งลงบนเตียงข้าง ๆ หมื่นฟ้า เขาจ้องมองรอยสักนั้นที่มีความหมายตรงตัว
I’m your Sky
&
You’re my Sea
หมื่นฟ้าเคยบอกว่าทุกรอยสักที่อยู่บนร่างกายผ่านการตัดสินใจมาเป็นอย่างดี เขาจำได้ว่าหมื่นฟ้าสักประโยคภาษาอังกฤษนี้ตอนที่เราเพิ่งเข้าใกล้กันมากขึ้น เจ้าตัวต้องแน่วแน่และมั่นคงกับความรู้สึกของตัวเองขนาดไหน ถึงได้ตัดสินใจสักมันทั้งที่ยังไม่รู้ว่า…เราจะใจตรงกันไหม ?
เพราะหมื่นฟ้าเป็นคนแบบนี้…
ที่รักถึงรักหมื่นฟ้ามากขึ้นทุกวัน
ที่รักอมยิ้มพลางเอื้อมมือไปลูบบริเวณรอยสัก เขาใช้นิ้วหัวแม่มือไล้ไปมาเบา ๆ ตรงคำว่า Sky พลางคิดว่าตัวเองโชคดีแค่ไหนที่มีท้องฟ้าเป็นของตัวเอง
ท้องฟ้าที่มั่นคงและโอบอุ้มเขาไว้เสมอ เป็นในตอนนี้ที่ที่รักโน้มใบหน้าเข้าใกล้แผ่นหลังกว้างก่อนจรดริมฝีปากลงบนคำว่า Sky
จุ๊บ…
รักจะรักและดูแลท้องฟ้าผืนนี้ให้ดีที่สุด
“รัก นิรันดร์…ได้หนึ่งแต้ม”
ที่รักสะดุ้งตกใจเมื่อคนที่คิดว่านอนหลับสนิทอยู่เอ่ยด้วยเสียงแผ่วเบา หมื่นฟ้าหัวเราะในลำคอก่อนหันตะแคงหน้ามาทางเขา เจ้าตัวกะพริบตาถี่ ๆคล้ายกำลังปรับสายตา รอยยิ้มมุมปากที่ปรากฏบนใบหน้าหล่อเหลาทำให้หัวใจสั่นไหวไปหมด ที่รักอยากจะตีตัวเองที่เผลอทำเรื่องน่าอายลงไป เขาไม่ควรจุ๊บรอยสักของหมื่นฟ้าเลย
ที่รักต้องโดนหมื่นฟ้าล้อไม่เลิกแน่ ๆ
T______________T
“ระ รัก…เอ่อ…”
หมื่นฟ้าหัวเราะในลำคอแล้วคว้ามือเขาไปหอมจนดังฟอด ก่อนเอ่ย “…อดใจไม่ไหวเหรอครับ ?”
“ไม่ใช่อย่างนั้นนะครับ…”
ฮือออ…เห็นไหม ?
หมื่นฟ้าเริ่มล้อเขาแล้ว
“หึ ๆ ”
“รักแค่อยากขอบคุณพี่ฟ้าที่มั่นคงกับรักมาตลอด”
“ขอบคุณด้วยจุ๊บ…พี่ฟ้าชอบนะครับ”
ทั้งที่เขาเป็นฝ่ายจุ๊บหมื่นฟ้าก่อนแท้ ๆ แต่กลับเขินจนเสียอาการซะเอง ที่รักถอนมือจากการถูกกุมแล้วเตรียมลุกออกจากเตียง “รักออกไปเตรียมต้มจืดไว้ให้พี่ฟ้าดีกว่า…”
“เดี๋ยวก่อนครับ…พี่ฟ้ายังไม่หิวเลย”
ขวับ !
ฟุบ !
หมื่นฟ้าคว้าแขนเขาไว้แล้วออกแรงรั้งอย่างแรงจนเขาล้มลงไปบนเตียง ตอนนี้ที่รักโดนคนตัวโตที่แสนเกเรคร่อมทับอยู่บนร่าง เจ้าตัวโน้มหน้าลงมากดจมูกหอมที่แก้มทั้งสองข้างของเขาก่อนจะส่งยิ้มในแบบเดิมมาให้ ที่รักเพิ่งรู้ว่ารอยยิ้มที่คล้ายแสงแดดในยามเช้าสามารถแผดเผาเขาได้
“พะ พี่ฟ้า !”
“หึ ๆ ” หมื่นฟ้าหัวเราะในลำคอแล้วซุกหน้าลงที่คอของเขาก่อนจะพูดเสียงอู้อี้ “คิดถึงที่รักจังเลยครับ”
“ไม่ต้องมาอ้อนเลยครับ”
“…”
“พี่ฟ้าปล่อยรักก่อนครับ รักจะไปเตรียมข้าวให้พี่ฟ้า”
“พี่ฟ้ายังไม่หิวเลย” หมื่นฟ้าพูดทั้งที่อยู่ท่าเดิม
ที่รักน่ะนะ…แพ้ให้กับคุณท้องฟ้าคนขี้อ้อนตลอดเลย
“แต่พี่ฟ้ายังไม่ได้กินข้าวเลยนี่ครับ…”
“ครับ…” หมื่นฟ้าตอบก่อนจะหัวเราะในลำคอ เจ้าตัวทำเจ้าเล่ห์จนเขาเริ่มใจไม่ดี “เวลานี้พี่ฟ้าชอบเล่นมากกว่าครับ…”
คนตัวโตผละใบหน้าออกจากคอของเขาแล้วเงยหน้าสบตากัน หมื่นฟ้ากับเรือนผมสีช็อกโกแลตที่ยุ่งเล็กน้อยทำให้ที่รักหัวใจเต้นแรงมากขึ้นกว่าเดิม
“ละ เล่นอะไรครับ พี่ฟ้า ?”
หมื่นฟ้าอมยิ้ม “เล่น.....ผีผ้าห่มครับ”
T______________________T
แม้ที่รักจะไม่ชอบคุยเรื่องทะลึ่งเหมือนพันลี้กับไทป์ แต่เขาก็รู้ความหมายของการเล่นผีผ้าห่มเป็นอย่างดี เพราะในละครภาคค่ำที่ปู่ดูจะมีฉากที่พระเอกชวนนางเอกเล่นผีผ้าห่มบ่อย ๆ
ฮึ่ย ! หมื่นฟ้าคนทะลึ่ง !!!
“ระ รักเล่นไม่เป็นหรอกครับ…รักไม่เล่นผีผ้าห่มกับพี่ฟ้าหรอก”
หมื่นฟ้ายิ้มเจ้าเล่ห์ก่อนเอ่ย “เล่นไม่ยากหรอกครับ พี่ฟ้าเป็นคนคุมเกม…ที่รักแค่อยู่เฉย ๆ ”
“พี่ฟ้า !!!!” เขาไม่เข้าใจเรื่องคนคุมเกมที่หมื่นฟ้าบอก แต่เพราะทุกการกระทำของหมื่นฟ้าทำให้เขาเขินจนทนไม่ไหวถึงได้ดุเจ้าตัวเสียงดัง
หมื่นฟ้าหัวเราะร่าแล้วกดจูบที่ริมฝีปากเขาก่อนเอ่ย “พี่ฟ้าล้อเล่นครับ…หนูกลัวเหรอ ?”
“…”
“หนูเข้าใจความหมายของการเล่นผีผ้าห่มหรือเปล่า ?” หมื่นฟ้าถามปนหัวเราะ
ที่รักที่เขินจนหน้าแดงเอ่ยตอบ “คนทะลึ่ง !!!”
หมื่นฟ้าหัวเราะชอบใจแล้วปล่อยให้เขาเป็นอิสระ เจ้าตัวประคองเขาให้ลุกขึ้นนั่งแล้วใช้มือลูบผมเขา ที่รักยอมรับว่าตัวเองเขินจนสติหลุดไปแล้ว เขาจึงนั่งนิ่ง ๆ เพื่อตั้งสติก่อน
ที่รักลืมไปหมดแล้วเนี่ย…
วันนี้ต้องมาจีบหมื่นฟ้าใช่ไหม ?
T________________T
“คนดี ผมยุ่งหมดเลย”
“ผมรักยุ่งเพราะพี่ฟ้านั่นแหละครับ” ที่รักกอดอกพลางค้อนตาใส่คนตัวสูงที่นั่งข้าง ๆ “พี่ฟ้าเล่นอะไรก็ไม่รู้…”
“หึ ๆ” หมื่นฟ้าเอียงหน้ามากระซิบที่ข้างหูเขา “ถ้าเล่นผีผ้าห่มกันจริง ๆ …ผมของที่รักยุ่งกว่านี้อีกครับ”
“ฮึ่ย !!!! พี่ฟ้าจะไม่หยุดทะลึ่งใช่ไหมครับ ?!”
หมื่นฟ้าหัวเราะก่อนเอ่ย “พี่ฟ้าเริ่มหิวแล้วครับ”
“รักไม่ให้กินแล้วครับ…คนทะลึ่งต้องอดกินต้มจืดฝีมือรัก”
หมื่นฟ้าทิ้งตัวลงนอนแล้วเอาศีรษะมาหนุนที่ตักของเขา “ขอพี่ฟ้ากินต้มจืดฝีมือที่รักหน่อยนะครับ”
“…”
“นะครับ…คนดี”
ที่รักถอนหายใจให้กับคนขี้อ้อน ก่อนเอ่ย “…ก็ได้ครับ”
ไม่ใช่แค่เขาที่เป็นข้อยกเว้นของหมื่นฟ้า
แต่หมื่นฟ้าก็เป็นข้อยกเว้นของเขาเหมือนกัน
#กี่หมื่นฟ้า
ที่รักหยิบไข่สองฟองออกมาจากตู้เย็นแล้วเอาไปวางไว้บนเคาน์เตอร์ เขาจะทำไข่เจียวเพิ่มให้หมื่นฟ้า ที่รักคิดว่ากับข้าวมีแค่ต้มจืดเต้าหู้มันน้อยไป คนตัวเล็กเอาข้าวสวยในกล่องเทใส่จานแล้วนำไปอุ่นในไมโครเวฟ
หมื่นฟ้าขอไปอาบน้ำอีกรอบก่อนออกมากินข้าว เจ้าตัวบอกว่าจะได้รู้สึกสดชื่นมากขึ้น ที่รักจึงออกมาเตรียมอาหารไว้ให้ ไม่นานนักหมื่นฟ้าก็ออกมาจากห้องนอน เจ้าตัวยังคงเปลือยท่อนบน ใส่เพียงแค่กางเกงวอร์มแบรนด์ดังตามประสาคนขี้ร้อน
“เดี๋ยวรักทอดไข่เจียวเพิ่มให้ รออีกแป๊บนะครับ พี่ฟ้า”
“ครับผม…”
ที่รักหยิบถ้วยกระเบื้องออกมาจากตู้ก่อนจะตอกไข่ฟองแรกใส่ลงไป เขากำลังเอื้อมมือไปหยิบไข่อีกฟอง ทว่าหมื่นฟ้าที่เพิ่งเดินมาคว้าไปซะก่อน ที่รักขมวดคิ้วมองหมื่นฟ้าที่เดินถือไข่ฟองนั้นไปที่ตู้ใส่แก้ว เจ้าตัวเลือกหยิบแก้วทรงยาวก่อนจะเปิดตู้เย็นแล้วคว้ากระป๋องน้ำสไปรท์ออกมา
“…”
หมื่นฟ้าคงรู้ว่าเขากำลังจ้องมองเจ้าตัวอยู่ถึงได้พูดขณะแยกไข่ขาวออกจากไข่แดง “พี่ฟ้ายังรู้สึกเพลียอยู่เลย…”
เจ้าตัวเอาเพียงแค่ไข่ขาวใส่ลงไปในแก้วใบนั้น ส่วนไข่แดงที่เหลือหมื่นฟ้าเอามาใส่ในถ้วยของเขา
“ดื่มไข่ดิบกับสไปรท์แล้วจะดีขึ้นเหรอครับ ?”
หมื่นฟ้าพยักหน้ารับแล้วใช้ช้อนคนทุกอย่างให้เข้ากันก่อนกระดกดื่มรวดเดียวหมดแก้ว ที่รักยู่หน้าเล็กน้อยเพราะคิดว่ารสชาติมันคงแปลกมาก ๆ
“ครับ”
“รสชาติมันเป็นยังไงครับ พี่ฟ้า ?”
“รสชาติไม่ได้แย่ครับ”
ที่รักพยักหน้ารับก่อนเอ่ยถาม “ไข่ฟองเดียวพอไหมครับ พี่ฟ้า ?...จริง ๆ เป็นฟองครึ่ง เพราะพี่ฟ้าเอาไข่แดงมาใส่เพิ่มด้วย”
“พอแล้วครับ”
หมื่นฟ้าตอบแล้วเดินไปนั่งที่โซฟา ที่รักจึงตั้งใจทำไข่เจียวเลิศรสต่อ แต่เสียงโทรทัศน์ที่ดังขึ้นทำให้เขาเงยหน้ามองคนตัวสูง หมื่นฟ้าไม่ได้เปิดดูรายการโทรทัศน์หรือละครทั่วไป เจ้าตัวเปิดดูข่าวอย่างเดียว ไม่ได้ดูแค่ข่าวภายในประเทศเท่านั้น แต่หมื่นฟ้าเปิดช่องที่เป็นสำนักข่าวของต่างประเทศด้วย เจ้าตัวดูจริงจังมากตอนที่ฟังข่าว แต่สักพักหมื่นฟ้าก็ลุกออกไปรดน้ำต้นไม้ที่ระเบียง
ไข่ถูกเทลงกระทะในตอนที่น้ำมันร้อนจัด ที่รักยิ้มขณะมองไข่เจียวสีเหลืองนวลที่ฟูเต็มกระทะ สาเหตุที่ทำให้เขายิ้มไม่ได้มีเพียงแค่ไข่เจียวหน้าตาน่ากินเท่านั้น แต่เป็นเพราะวันนี้เราได้อยู่ด้วยกัน
“หอมจังเลยครับ…”
ที่รักสะดุ้งเล็กน้อยเมื่อโดนสวมกอดจากด้านหลัง หมื่นฟ้าที่ไม่รู้ว่ามาตั้งแต่ตอนไหนสอดแขนโอบรอบเอวเขาไว้แล้วกดจมูกหอมแก้มจนดังฟอด
“ไข่เจียวฝีมือรักหอมอยู่แล้ว”
“พี่ฟ้าหมายถึงหนู”
“…”
“…หนูตัวหอมจังเลย”
“รักไม่ใช่หนูครับ…รักเป็นลูกหมาอ้วน”
“หึ ๆ…” หมื่นฟ้าหัวเราะในลำคอก่อนกดจมูกกับริมฝีปากลงบนหัวไหล่เขา “…จะเป็นอะไรก็เป็นของพี่ฟ้าอยู่ดี”
“ถ้าพี่ฟ้าไม่ปล่อยรัก พี่ฟ้าจะได้กินไข่เจียวไหม้นะครับ”
หมื่นฟ้าคงกลัวได้กินไข่เจียวไหม้ถึงยอมผละกอดออกจากเขา เจ้าตัวหยิบจานข้าวและถ้วยต้มจืดเต้าหู้ไปวางที่โต๊ะกลางหน้าโทรทัศน์ ที่รักขมวดคิ้วด้วยความสงสัยก่อนเอ่ยถาม
“พี่ฟ้าไม่กินข้าวบนโต๊ะอาหารเหรอครับ ?”
คนตัวสูงที่ทิ้งตัวนั่งลงบนพื้นส่ายหน้าเบา ๆ ก่อนเอ่ย “ไม่ครับ วันนี้พี่ฟ้าอยากนั่งกินข้าวพร้อมกับดูข่าว”
“อ๋อ…” ที่รักพยักหน้ารับ หมื่นฟ้าคนเนี๊ยบคงอยากลองเปลี่ยนไลฟ์สไตล์บ้างสินะ ปกติเจ้าตัวไม่เคยทำอะไรผิดไปจากเดิมเลย
คนตัวเล็กเดินถือจานไข่เจียวไปวางให้หมื่นฟ้า ก่อนนั่งลงตรงข้ามเจ้าตัว ที่รักยกแขนขึ้นมาเท้าคางมองคนตัวโตที่กินต้มจืดเขาด้วยสีหน้าเรียบนิ่ง เพราะหมื่นฟ้าไม่พูดอะไรเลยทำให้เขาเริ่มไม่มั่นใจในฝีมือตัวเอง
“พี่ฟ้า ต้มจืดอร่อยไหมครับ ?”
“อร่อยครับ”
“จริงหรือเปล่าครับ ?...พี่ฟ้าไม่ต้องกลัวรักเสียใจนะครับ”
“อร่อยจริง ๆ ครับ”
ที่รักถอนหายใจอย่างโล่งอกก่อนเอ่ย “ค่อยยังชั่วหน่อย”
“…”
“ต้มจืดเต้าหู้ของรักต้องอร่อยอยู่แล้ว ~”
“…เพราะที่รักปรุงรสเก่งใช่ไหมครับ ?”
“เปล่าครับ…เพราะรักใส่คนอร์ไปตั้งสองก้อน”
“หึ ๆ ”
หมื่นฟ้าหัวเราะในลำคอก่อนจะใช้ช้อนตักไข่เจียวใส่จาน แต่ก่อนที่รักไม่ค่อยชอบให้หมื่นฟ้าทำหน้าแบบนี้เพราะดูไม่เป็นมิตร เขาชอบให้อีกฝ่ายยิ้มบ่อย ๆ เจ้าตัวคงไม่รู้ว่ารอยยิ้มของตัวเองน่ามองแค่ไหน ทว่าตอนนี้ที่รักรู้แล้วว่าไม่ว่าจะเป็นหมื่นฟ้าที่มีสีหน้าเรียบนิ่งหรือมีรอยยิ้มที่คล้ายแสงแดดในยามเช้า…หมื่นฟ้ายังคงเป็นคนที่ทำให้เขาตกหลุมรักซ้ำ ๆ
ที่รักอมยิ้ม ก่อนเอ่ย “รักรักพี่ฟ้าจังเลย ~”
“หึ ๆ…ต้มจืดอร่อยมากเลยครับ”
“รักบอกรักพี่ฟ้าเพราะรักรักพี่ฟ้าจริง ๆ นะครับ ไม่ได้บอกรักเพราะพี่ฟ้าชมว่าต้มจืดอร่อยสักหน่อย…”
“หึ ๆ ”
ที่รักย่นจมูกใส่คุณหมื่นฟ้าที่หัวเราะในลำคอขณะมองเขา “รักรู้นะว่าพี่ฟ้าชอบให้บอกรัก”
“ชอบมากกว่าต้มจืดเต้าหู้อีกครับ”
ที่รักหัวเราะจนปากบานกับคำตอบน่ารัก ๆ ของหมื่นฟ้า ก่อนเอ่ยต่อ “รักรักพี่ฟ้าจะแย่แล้วครับ”
“หึ ๆ ” หมื่นฟ้าหัวเราะแล้วมองเขาด้วยสายตาเจ้าเล่ห์ “ที่รัก…ให้พี่ฟ้ากินต้มจืดดีกว่าครับ อย่าให้พี่ฟ้ากินที่รักเลย”
ที่รักยกนิ้วชี้คาดโทษคนตัวสูงทันทีที่ได้ยินประโยคนั้น “คุณท้องฟ้าทะลึ่งอีกแล้วนะครับ...เดี๋ยวรักจะเอาต้มจืดคืน”
“พี่ฟ้าคืนก็ได้ครับ” หมื่นฟ้าใช้มือเลื่อนถ้วยต้มจืดมาให้เขา ก่อนเอ่ยต่อ “แต่หนูต้องมาให้พี่ฟ้ากินแทนต้มจืดนะ”
เขารู้ดีว่าไม่มีทางชนะหมื่นฟ้าได้เลย แต่เลือดนักสู้ที่พลุ่งพล่านอยู่ในตัวสั่งให้เขาพูดออกไป “ฮึ่ย ! รักไม่คุยกับพี่ฟ้าแล้ว”
ใช่…เลือดนักสู้บอกให้เขาถอยออกมาก่อน ถ้าสู้ไม่ไหวเราต้องกลับมาตั้งสติ ที่รักลุกออกจากตรงนั้นเพื่อมานั่งที่โซฟาด้านหลังของหมื่นฟ้า เขาส่ายหน้าพลางคิดทบทวนว่าวันนี้หลุดเขินไปกี่รอบแล้ว ที่รักยังพอรับได้ที่ภารกิจจีบหมื่นฟ้าไม่คืบหน้า แต่เขาไม่มีทางรับได้ถ้ามันจะล้มเหลวอีก
หมื่นฟ้าที่กินข้าวเสร็จแล้วลุกหยิบถ้วยและจานไปเก็บที่โต๊ะอาหารก่อนจะหายเข้าไปในห้องนอน ในตอนที่หมื่นฟ้าไม่อยู่ที่รักจึงคิดหาวิธีทำให้หมื่นฟ้าใจสั่น เขากวาดสายตาไปทั่วห้องเพื่อหาตัวช่วย ที่รักเห็นกีตาร์โปร่งตัวหนึ่งวางพิงอยู่ที่ผนังข้าง ๆ โซฟา คนที่คิดว่าจะร้องเพลงจีบต้องหุบยิ้มทันทีเมื่อนึกขึ้นได้ว่าตัวเองเล่นกีตาร์ไม่เป็น
ลูกหมาอ้วนเอ๊ย ~
จะกลับไปให้พี่ดอมสอนก็คงไม่ทัน
“อยากเล่นกีตาร์เหรอครับ ?”
ที่รักมองตามคนตัวสูงที่เอ่ยถาม เจ้าตัวเดินไปหยิบกีตาร์โปร่งตัวนั้นมาแล้วนั่งลงข้าง ๆ เขา หมื่นฟ้าเป็นคนผิวเนียนละเอียดจนเขายังคิดอิจฉา เมื่อกี้คงมีบางส่วนของกีตาร์ข่วนที่หน้าอกของเจ้าตัวถึงได้เป็นรอยแดง ที่รักเคยคิดอยากถอดเสื้ออยู่บ้านบ้าง มันคงเย็นสบายน่าดูเลย แต่เพราะเขาไม่ได้หุ่นดีเหมือนหมื่นฟ้า ทั้งกลัวหมูกรอบจะวิ่งไล่งับพุงด้วย ที่รักเลยล้มเลิกความคิดนี้ไป
“พี่ฟ้า…รักเกือบลืมเลยครับ”
หมื่นฟ้าที่กำลังปรับสายกีตาร์เงยหน้าขึ้นมองเขา “…”
“พี่เบบกับพี่ดอมฝากชวนพี่ฟ้าไปกินข้าวที่เยาวราชคืนนี้ครับ พี่ฟ้าจะไปไหมครับ ?”
“แล้วหนูอยากไปไหม ?”
“อยากไปครับ รักตอบตกลงไปแล้วด้วย…”
หมื่นฟ้าพยักหน้ารับ “งั้นพี่ฟ้าไปด้วยครับ”
“พี่เบบบอกว่าเจอกันที่ร้านเจ๊ไฝตอนสามทุ่มนะครับ”
“เราออกจากที่นี่ตอนสองทุ่มก็ทันครับ”
“โอเคค้าบ…”
“ที่รักเล่นกีตาร์เป็นไหมครับ ?”
ที่รักส่ายหน้าปฏิเสธ “รักเล่นกีตาร์ไม่เป็นหรอกครับ พี่ดอมเคยจะสอนรักเล่นอยู่”
“พี่ฟ้าสอนที่รักเล่นดีไหมครับ ?”
“ดีครับ รักว่าจะหัดเล่นกีตาร์อยู่พอดี”
“…”
“รักอยากเล่นกีตาร์จีบคนแถวนี้ครับ…”
“หึ ๆ ” หมื่นฟ้าหัวเราะในลำคอก่อนจะเอามือตบที่ตักตัวเองดังแปะ ๆ “ที่รักมานั่งบนตักพี่ฟ้าก่อนครับ เดี๋ยวพี่ฟ้าสอน”
ที่รักมองตักแกร่งก่อนเอ่ยถาม “สอนแบบไม่นั่งตักได้ไหมครับ ?”
“ถ้าสอนสไตล์พี่ฟ้าต้องนั่งตักเท่านั้นครับ”
พอได้ยินหมื่นฟ้าพูดแบบนั้นก็มีความคิดหนึ่งผุดขึ้นมาในหัว ที่รักยกนิ้วชี้คนตัวโตแล้วหรี่ตาใส่คล้ายจับผิด “นอกจากรักแล้ว…พี่ฟ้าเคยสอนใครเล่นกีตาร์ไหมครับ ?”
หมื่นฟ้าหลุดหัวเราะแล้วโน้มหน้ามากดจมูกหอมแก้มเขา “หึงเก่ง…”
“ไม่เท่าพี่ฟ้าหรอกครับ ไม่ต้องเปลี่ยนเรื่องเลย…” ที่รักจ้องเขม็งใส่คุณท้องฟ้า เขาพยายามทำหน้าให้ดุที่สุด “…พี่ฟ้าเคยสอนใครเล่นกีตาร์ไหมครับ ?”
หมื่นฟ้าไม่ตอบอะไร เจ้าตัวอมยิ้มแล้วก้มหน้าปรับสายกีตาร์ต่อ “…”
เพราะหมื่นฟ้านิ่งเงียบไม่ยอมตอบ ที่รักจึงคิดว่าเจ้าตัวจะต้องเคยสอนคนอื่นเล่นกีตาร์แน่ ๆ เขาพยักหน้ารับแล้วพยายามห้ามใจตัวเองไม่ให้คิดถึงภาพที่มีใครบางคนนั่งอยู่บนตักของหมื่นฟ้า ทว่าที่รักไม่สามารถทำได้เลย ความรู้สึกหึงหวงมันพุ่งสูงขึ้นจนอยากตีแขนอีกฝ่ายแรง ๆ สักที แต่ติดที่เขาไม่ชอบใช้ความรุนแรง ที่รักจึงแสดงอาการหึงหวงในแบบของตัวเอง
คนตัวเล็กเขยิบเข้าไปใกล้หมื่นฟ้ามากขึ้น เขาวาดทั้งสองแขนโอบกอดคนตัวโตไว้ ที่รักเอาจมูกกดแช่ไว้ที่หัวไหล่ของหมื่นฟ้าก่อนเอ่ยด้วยเสียงอู้อี้
“พี่ฟ้า…รักหึง”
“หึ ๆ ”
“ไม่ต้องหัวเราะเลย…รักหวงพี่ฟ้าจะแย่แล้ว”
“…”
“รักรู้สึกว่าหัวใจตัวเองร้อนไปหมด…เหมือนจะระเบิดเลยครับ”
“ไม่ชอบให้คนอื่นนั่งตักพี่ฟ้าเหรอครับ ?”
“ใครจะชอบให้คนอื่นนั่งตักแฟนตัวเองเล่า !!!”
“หึ ๆ…พอหึงแล้วอ้างสิทธิ์ความเป็นแฟนเหรอครับ ?”
“พี่ฟ้า คนใจร้าย ทำหัวใจรักระเบิดเป็นเสี่ยง ๆ เลยเนี่ย…”
“หึ ๆ…คนดี ปล่อยพี่ฟ้าก่อนครับ”
“ไม่ปล่อย…” ที่รักตอบแล้วกระชับกอดให้แน่นขึ้น เขาใช้แขนทั้งสองข้างของตัวเองกอดรัดหมื่นฟ้าไว้จนไม่สามารถขยับไปไหนได้ “รักหึงมาก !...รักจะรัดพี่ฟ้าให้กระดูกหักเลย”
“ตัวแค่นี้…จะรัดพี่ฟ้าให้กระดูกหักเลยเหรอครับ ?”
ที่รักพยักหน้าหงึกหงักแล้วเอาแก้มแนบไปกับต้นแขนของหมื่นฟ้า “รักจะทำโทษคนที่เคยเจ้าชู้”
“หนู…”
“ไม่ต้องมาหนูเลย”
“…”
ที่รักกระชับกอดให้แน่นขึ้นอีก แก้มของเขาจึงบดเบียดกับต้นแขนของหมื่นฟ้ามากขึ้นด้วย “หนูไม่ใจอ่อนหรอก…”
“หึ ๆ ” หมื่นฟ้าหัวเราะในลำคอก่อนจะโน้มหน้าลงมาหอมหัวเขา “พี่ฟ้าสอนหนูคนแรกครับ”
ที่รักเงยหน้าสบตากับคนตัวโตทันทีที่ได้ยินคำพูดนั้น ก่อนเอ่ยถาม “จริงเหรอครับ ?”
“จริงครับ…แล้วพี่ฟ้าก็จะสอนที่รักแค่คนเดียวเท่านั้น”
คนตัวเล็กถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ก่อนจะผละกอดออกจากหมื่นฟ้า เขาปล่อยให้คนตัวโตเป็นอิสระ ที่รักเผยยิ้มกว้างแล้วยกมือขึ้นลูบผมข้างหน้าของตัวเองที่ยุ่งเหยิงเพราะเอาหน้าผากไปถูไถที่แขนของหมื่นฟ้า ทว่ารอยยิ้มสดใสเริ่มเลือนหายไป ที่รักขมวดคิ้วครุ่นคิดก่อนจะหันไปมองค้อนใส่หมื่นฟ้าที่นั่งอมยิ้มอยู่
“พี่ฟ้าหลอกให้รักหึงเหรอครับ ?”
“หึ ๆ ”
“…”
“พี่ฟ้าอยากรู้ว่าเวลาที่รักหึงจะทำยังไง ?”
“คุณท้องฟ้า ! ปล่อยให้รักหึงตั้งนาน…” ที่รักก้มหน้าแล้วยกมือขึ้นทาบที่หน้าอกข้างซ้ายของตัวเองพร้อมเอ่ยด้วยเสียงแผ่วเบา “รักคิดมากจนหัวใจระบมไปหมดเลย…”
“…”
ที่รักเงยหน้ามองคนตัวโตที่นั่งอมยิ้มอยู่ ก่อนเอ่ย “พี่ฟ้าต้องปลอบใจรักนะครับ”
“หอมหัวนะครับ คนดี”
ที่รักรู้สึกเจ็บแปลบ ๆ จนระบมที่หัวใจ เขาอยากให้หมื่นฟ้าช่วยเยียวยาหัวใจให้ เจ้าตัววางกีตาร์ไว้ข้างกายแล้วใช้แขนเพียงข้างเดียวรั้งเอวเขาให้ขยับขึ้นไปนั่งบนตัก ที่รักนั่งหันข้างแล้วก้มหน้าไม่ยอมสบตากับคนตัวโต ก่อนจะโดนมือหนาเชยคางขึ้นเพื่อให้สบตากัน
รอยยิ้มในแบบเดิม…
…อยู่ใกล้กันเกินไปแล้ว
“คนขี้หึงของพี่ฟ้า”
“คนขี้แกล้งของรัก”
หมื่นฟ้ากดจูบลงบนริมฝีปากเขา ก่อนจะผละออกแล้วเอ่ยถาม “หัวใจหายระบมหรือยังครับ ?”
“หายแล้วครับ”
“ตอนนี้หัวใจพร้อมหัดเล่นกีตาร์แล้วใช่ไหมครับ ?”
“ค้าบ…”
หมื่นฟ้าหยิบกีตาร์ขึ้นมา ที่รักขยับตัวนั่งหันหลังให้เจ้าตัว หมื่นฟ้าเอากีตาร์วางไว้บนตักเขาแทนเพราะบนตักของเจ้าตัวมีเขานั่งอยู่ ที่รักเอามือทั้งสองข้างวางตามตำแหน่งที่หมื่นฟ้าจับอยู่ มือข้างหนึ่งจับอยู่ที่ฟิงเกอร์บอร์ดเพื่อเตรียมกดคอร์ด ส่วนมืออีกข้างจับที่ลำตัวของกีตาร์
“พี่ฟ้าจะสอนคอร์ดง่าย ๆ ก่อนนะครับ”
“ค้าบ…”
“คอร์ดแรก…คอร์ดเอครับ” หมื่นฟ้าเอาคางวางไว้บนไหล่เขาก่อนสอนให้เขาจับตามคอร์ด ก้านนิ้วยาวทาบทับลงบนนิ้วมือของเขาแล้วออกแรงกดเบา ๆ “ที่รักต้องกดนิ้วลงบนสายแรง ๆ”
“ครับ พี่ฟ้า”
“เจ็บนิ้วไหมครับ ?”
“นิดหน่อยครับ…แหะ ๆ ”
“ต่อไปก็ทำแบบนี้ครับ” หมื่นฟ้าจับมือของเขาอีกข้างแล้วสอนดีดกีตาร์ “พอทำได้ไหมครับ ?”
“ได้ครับ พี่ฟ้า”
“ตัวดื้อลองเล่นให้พี่ฟ้าฟังหน่อยครับ”
“ค้าบ…”
ที่รักลองทำตามที่หมื่นฟ้าสอนอีกครั้ง ทว่าเสียงที่ได้มันแปลกไปจากเดิม เขาหันมองคนตัวโตที่ยังคงวางคางไว้บนไหล่ หมื่นฟ้าหัวเราะในลำคอก่อนจะเอ่ย
“ตัวดื้อต้องกดสายกีตาร์แรงกว่านี้ครับ”
“รักขอลองอีกครั้งนะครับ”
หมื่นฟ้าพยักหน้ารับ “…”
ครั้งนี้ที่รักตั้งใจกว่าเดิม เสียงที่ได้ไม่ต่างจากตอนที่หมื่นฟ้าสอนเขาเลย “รักทำได้แล้วครับ พี่ฟ้า”
“คอร์ดต่อไป…คอร์ดดี”
หมื่นฟ้าสอนเขาด้วยวิธีเดิม แต่ครั้งนี้เจ้าตัวเอาคางออกจากไหล่แล้วเคลื่อนใบหน้าไปด้านหลัง ที่รักเม้มริมฝีปากแน่นเมื่อสัมผัสได้ถึงลมหายใจอุ่นร้อนที่รดอยู่บนต้นคอ
“คราวนี้ที่รักต้องกดสายกีตาร์แรง ๆ เลยนะครับ…”
ที่รักสะดุ้งเล็กน้อยเมื่อริมฝีปากอิ่มกดจูบหนัก ๆ ลงบนต้นคอ สัมผัสจากหมื่นฟ้าทำให้เขารู้สึกสั่นสะท้านไปทั่วทั้งตัว อุณหภูมิในร่างกายพุ่งสูงขึ้นด้วยความรวดเร็ว ริมฝีปากที่กดแช่อยู่บริเวณนั้นส่งผลให้หัวใจเต้นช้าลงจนแทบจะหยุดเคลื่อนไหว ก่อนจะกลับมาเต้นเร็วแรงตอนที่หมื่นฟ้าถอนจูบออก
“กดแรง ๆ แบบนี้ครับ”
ที่รักกลืนน้ำลายลงคอก่อนเอ่ย “ถ้าพี่ฟ้าไม่อยากเห็นรักตัวระเบิดไปต่อหน้า…คราวหลังอย่าสาธิตด้วยวิธีนี้นะครับ”
“หึ ๆ ”
ที่รักยอมรับว่าลืมวิธีจับคอร์ดที่ถูกต้องไปหมดแล้ว พอคิดว่าจะต้องกดสายกีตาร์แรง ๆ เพื่อให้เกิดเสียงที่ไพเราะก็คิดถึงตอนที่โดนหมื่นฟ้ากดจูบหนัก ๆ ที่ต้นคอ
สอนเล่นกีตาร์สไตล์หมื่นฟ้า…
ไม่ดีต่อหัวใจเลย T_______T
“วันนี้พี่ฟ้าสอนแค่สองคอร์ดพอนะครับ”
“คะ ครับ…รักว่าแค่นี้ก็พอแล้วครับ”
“พี่ฟ้าร้องเพลงให้ที่รักฟังดีไหมครับ ?”
ที่รักหันมองหมื่นฟ้าที่เอาคางวางไว้บนไหล่เขาอีกครั้ง “ดีครับ…รักไม่ได้ฟังพี่ฟ้าร้องเพลงมานานแล้ว”
เขาเตรียมจะลุกออกจากตักของหมื่นฟ้า เพื่อให้เจ้าตัวได้เล่นกีตาร์สะดวก ๆ ทว่าคนตัวโตใช้แขนข้างที่ว่างอยู่รั้งเอวเขาไว้
“ถึงจะมีหนูนั่งอยู่บนตัก…พี่ฟ้าก็เล่นได้ครับ”
“พี่ฟ้าไม่อึดอัดเหรอครับ ?”
หมื่นฟ้าส่ายหน้าปฏิเสธแล้วเริ่มจับคอร์ด เจ้าตัวดีดกีตาร์เป็นทำนองเพลงที่ไม่ค่อยคุ้นหู เขาจึงไม่สามารถเดาได้ว่าหมื่นฟ้าจะร้องเพลงอะไร ที่รักลอบมองเสี้ยวหน้าด้านข้างของคนตัวโตที่กำลังเปล่งเสียงร้อง…
‘เสียงร้องที่เธอกำลังได้ยิน กลั่นออกมาจากใจจริงๆ และเสียงเปียโนที่เธอได้ยิน ก็ออกมาจากใจจริงๆ เพื่อระบายทุกสิ่งข้างใน…ให้ได้ไหลรินออกจากหัวใจ’
“…”
‘ไม่รู้จากนี้จะเป็นยังไง เมื่อเธอฟังแล้วจะเป็นยังไง เธอจะเชื่อคำพูดฉันหรือไม่ กับเรื่องจริงต่อจากนี้ไป กับเสียงเพลงที่พูดแทนหัวใจ’
“…”
“…ว่าฉันรักเธอโดยที่ไม่รู้จัก และฉันรักเธอตั้งแต่แรกพบหน้า มากมายจนข้างใน ต้องระบายออกมาให้เธอ…ได้ยิน’
“…”
เป็นในตอนนี้ที่ที่รักเห็นรอยยิ้มในแบบเดิมของหมื่นฟ้าขณะร้องเพลง เจ้าตัวเอียงใบหน้ามาซบที่ศีรษะของเขาก่อนจะร้องเพลงท่อนต่อไป
‘…ว่าสำหรับฉันนั้นเธอคือทุกสิ่ง เป็นแรงบันดาลใจเป็นทุกๆ อย่าง เธอเชื่อมให้ฉันเห็นภาพที่สวยงามของชีวิต แม้ว่าเรายังไม่ทันได้รู้จัก…กันเลย’
“…”
‘ไม่มีเรื่องราวไม่มีอะไร ไม่มีเหตุผลที่มาที่ไป เธอจะเชื่อคำพูดฉันหรือไม่ กับเรื่องจริงต่อจากนี้ไป กับเสียงเพลงที่พูดแทนหัวใจ’
“…”
‘…กับเรื่องจริงต่อจากนี้ไป กับเสียงเพลงที่พูดแทนหัวใจ ว่าฉันรักเธอโดยที่ไม่รู้จัก และฉันรักเธอตั้งแต่แรกพบหน้า มากมายจนข้างใน ต้องระบายออกมา ให้เธอ…ได้ยิน’
“…”
‘ว่าสำหรับฉันนั้นเธอคือทุกสิ่ง เป็นแรงบันดาลใจเป็นทุกๆอย่าง เธอเชื่อมให้ฉันเห็นภาพที่สวยงามของชีวิต แม้ว่าเรายังไม่ทันได้รู้จัก…กันเลย’
หมื่นฟ้าดีดกีตาร์ต่อจนจบทำนองของเพลง เจ้าตัววางมันลงข้างกายก่อนจะกดจมูกหอมหัวเขาอีกครั้ง ที่รักคิดว่าหมื่นฟ้ากำลังสารภาพรักเขาผ่านเนื้อเพลงอีกครั้ง
คนตัวเล็กขยับหันข้างให้หมื่นฟ้า ก่อนเอ่ยถาม“ชื่อเพลงอะไรเหรอครับ พี่ฟ้า ?”
“ชื่อเพลง เรื่องจริง ครับ…” หมื่นฟ้าอมยิ้มแล้วเอ่ยต่อ “มันคือเรื่องจริง…พี่ฟ้ารักที่รักตั้งแต่แรกพบหน้า”
ที่รักยิ้มเขิน ก่อนเอ่ย “รักจำได้ว่ารักจะร้องเพลงจีบพี่ฟ้านะครับ”
“หึ ๆ…” หมื่นฟ้าหัวเราะร่าแล้วจุ๊บริมฝีปากเขา “หนูสู้พี่ฟ้าไม่ได้หรอก”
“รักจะไม่ยอมแพ้พี่ฟ้าเด็ดขาด”
“จริง ๆ ที่รักไม่ต้องสู้หรอกครับ”
“…”
“เพราะพี่ฟ้าจะเป็นฝ่ายยอมแพ้เอง”
“…”
“…ยอมแพ้ให้ที่รักคนเดียวเท่านั้น”
ที่รักยิ้มพลางคิดว่า…
มีเพียงเหตุผลเดียวที่คนอย่างหมื่นฟ้าจะยอมแพ้
เหตุผลนั้นคือ…
เพราะ (ที่) รัก
#กี่หมื่นฟ้า
ที่รักพักภารกิจจีบหมื่นฟ้าได้ชั่วโมงกว่าแล้ว เพราะมีสายด่วนจากสถาปนิกโทรมาหาเรื่องปรับปรุงร้าน ในระหว่างที่รอคุณท้องฟ้าคุยโทรศัพท์กับสถาปนิกอยู่นั้น ที่รักเปิดโทรทัศน์ดูรายการโปรดของปู่ที่มีเฉพาะตอนเย็นวันอาทิตย์
หมื่นฟ้าเดินเอาแมคบุ๊กมาวางที่โต๊ะกลางก่อนจะทิ้งตัวนั่งลงบนพื้นตรงหน้าเขา ที่รักยื่นหน้าไปดูงานของเจ้าตัวที่ดูยุ่งยากพอสมควร หมื่นฟ้าเปิดเมลเช็กไฟล์แพลนอะไรสักอย่าง
“ผมชอบแบบที่แก้ใหม่มากกว่า”
“…”
“โอเคครับ…ตกลงตามนี้”
ทันทีที่วางสายจากสถาปนิก หมื่นฟ้าก็เอนหลังแทรกตัวเข้ามาตรงกลางระหว่างขาของเขา ที่รักสบตากับคนตัวโตในองศาที่แตกต่าง หมื่นฟ้าคว้ามือเขาไปกุมไว้ก่อนจะเอาไปวางทาบที่หน้าอก เจ้าตัวค่อย ๆ ปิดเปลือกตาลงคล้ายอยากพักสายตา ที่รักเอามือทั้งสองข้างจับประคองใบหน้าของหมื่นฟ้าไว้
“คุณท้องฟ้าเหนื่อยมากไหมครับ ?”
เขาสงสารหมื่นฟ้าจริง ๆ เลย
วันหยุดแท้ ๆ ยังต้องทำงานอีก
คนที่หลับตาอยู่ยกยิ้มมุมปาก ก่อนเอ่ย “นิดหน่อยครับ”
“…”
“พี่ฟ้าต้องทำงานหาเงินให้หนูใช้…เหนื่อยนานไม่ได้หรอกครับ”
ที่รักอมยิ้มแล้วโน้มหน้าเข้าไปใกล้หมื่นฟ้ามากขึ้น เขาจ้องมองเปลือกตาสีไข่ไก่อยู่ชั่วครู่ก่อนจรดริมฝีปากลงบนหน้าผากของหมื่นฟ้า ที่รักไม่ได้ทำเอาใจเพื่อหวังเงินทองของเจ้าตัว แต่เขาแค่อยากปลอบโยนคนที่เหนื่อยล้าจากการทำงานเท่านั้น
“ซู่ ~ ซู่ ~ นะครับ พี่ฟ้า”
“หึ ๆ…คิดถึงเสียงน้ำทะเลจังเลยครับ”
หมื่นฟ้าลืมตาขึ้นแล้วส่งยิ้มให้แบบเดิมมาให้ ที่รักเอามือตบที่โซฟาดังแปะ ๆ เพื่อชวนให้หมื่นฟ้าขึ้นมานอนพัก
“พี่ฟ้าขึ้นมานอนพักบนโซฟาสิครับ”
“ถ้าพี่ฟ้านอนแล้วที่รักจะนั่งตรงไหนครับ ?”
“รักมีวิธีของรักครับ”
“…”
ที่รักลุกขึ้นยืนเต็มความสูงแล้วดึงแขนของคนตัวโตให้ย้ายไปนอนบนโซฟา หมื่นฟ้าขมวดคิ้วเล็กน้อยแต่ก็ยอมลุกไปนอนบนโซฟา เจ้าตัวขยับชิดติดเบาะด้านในเพื่อเหลือที่ให้เขาได้นั่ง ที่รักส่ายหน้าน้อย ๆ เป็นเชิงปฏิเสธ
“ตัวดื้อไม่นั่งเหรอครับ ?”
“รักไม่นั่งหรอกครับ” ที่รักตอบก่อนจะทิ้งตัวทาบทับไปบนร่างของหมื่นฟ้า เขาหัวเราะเบา ๆ เมื่อนอนอยู่บนตัวอีกฝ่ายแล้ว ที่รักเกยคางไว้บนแขนทั้งสองข้างของตัวเองที่วางประสานกันอยู่บนหน้าอกแกร่ง “นุ่มกว่าเตียงที่บ้านรักอีก”
“หึ ๆ…” หมื่นฟ้าหัวเราะในลำคอแล้วเคลื่อนมือทั้งสองข้างไปจับประคองที่ช่วงเอวเขาไว้ “เดี๋ยวนี้เก่งจังเลยนะ”
“จีบเก่งขึ้นใช่ไหมครับ ?”
“ไม่ใช่ครับ…อ้อนเก่งขึ้น”
ที่รักย่นจมูกใส่หมื่นฟ้าก่อนเอ่ย “รักอ้อนเก่งมาตั้งนานแล้วครับ”
หมื่นฟ้าไม่ได้ตอบอะไร เจ้าตัวมองเขาแล้วยิ้มเจ้าเล่ห์ เพราะที่รักเริ่มรู้สึกเขินจึงหลุบตามองที่แผ่นอกของหมื่นฟ้าแทน รอยสักตัวเขียนภาษาอังกฤษที่อยู่บนหน้าอกด้านซ้ายเรียกความสนใจจากที่รักได้เป็นอย่างดี เขาเอามือลูบเบา ๆ ที่รอยสักนั้นก่อนเงยหน้าสบตากับหมื่นฟ้า
“ชื่อของป๊ากับหม่าม้าใช่ไหมครับ ?”
“ครับ…”
“ทำไมพี่ฟ้าถึงสักไว้ที่หน้าอกข้างซ้ายครับ ?”
“เพราะป๊ากับม้าคือหัวใจของพี่ฟ้าครับ”
คำตอบของหมื่นฟ้าทำให้เขาตะแคงใบหน้าซบลงตรงบริเวณนั้น ก่อนเอ่ย“รักไม่รู้ว่าจะตัดสินใจพลาดอีกกี่ครั้งในชีวิต…แต่รักมั่นใจว่าครั้งนี้รักตัดสินใจไม่ผิดที่รักพี่ฟ้า”
ที่รักสัมผัสได้ถึงปลายจมูกโด่งที่กดลงบนศีรษะของเขา
“…”
“พี่ฟ้าครับ…”
“ครับ ?”
“พี่ฟ้าว่าเราจะทะเลาะกันบ้างไหมครับ ?” ที่รักเอ่ยถามก่อนเงยหน้าสบตาอีกฝ่าย
หมื่นฟ้ายิ้มบางแล้วพยักหน้ารับ “มันอาจจะมีสักวันที่เราเข้าใจผิดกัน…หรือไม่ก็มีบางวันที่รู้สึกไม่พอใจการกระทำของอีกฝ่าย”
“…”
“การทะเลาะกันของคู่รักเป็นเรื่องธรรมดา…มันเกิดขึ้นได้กับทุกคู่”
“…”
“แต่เมื่อทะเลาะกันแล้วก็ไม่ควรเอามาบั่นทอนความรัก”
“…”
“เราควรปรับปรุงตัวและเรียนรู้ซึ่งกันและกันเพื่อไม่ให้ปัญหาเดิม ๆ กลับมาทำให้เราทะเลาะกันอีก”
“…”
“เราทะเลาะกันได้ แต่เราจะไม่รักกันน้อยลง”
“รักไม่อยากทะเลาะกับพี่ฟ้าเลยครับ…กลัวพี่ฟ้าไม่หายโกรธ”
“หึ ๆ…” หมื่นฟ้าหัวเราะก่อนเอ่ยต่อ “ต่อให้เราทะเลาะกันแรงแค่ไหน พี่ฟ้าจะไม่ปล่อยมือที่รักเด็ดขาด”
“รักไม่จับมือพี่ฟ้าหรอกครับ”
“…”
“แต่รักจะกอดพี่ฟ้าไว้แน่น ๆ เลย”
“หึ ๆ ”
“…”
“เราจะผ่านทุกอย่างไปด้วยกันนะครับ ที่รัก”
“ค้าบ…”
ครืด ~
เสียงสั่นแจ้งเตือนจากโทรศัพท์ของหมื่นฟ้าทำให้บทสนทนาของเราสองคนหยุดชะงัก หมื่นฟ้าขมวดคิ้วเข้มแสดงอาการไม่พอใจก่อนจะล้วงโทรศัพท์ออกมาจากกระเป๋ากางเกง เจ้าตัวยิ่งดูหัวเสียเข้าไปใหญ่เมื่อรู้ว่าปลายสายเป็นใคร
“ไอ้เหี้ย”
“พี่เฮียโทรมาเหรอครับ ?”
“ครับ” หมื่นฟ้ากดรับสายแล้วกดเปิดสปีกเกอร์โฟนก่อนโยนโทรศัพท์ไว้บนโต๊ะกลางเหมือนไม่เต็มใจคุยกับพี่เฮียสักเท่าไหร่
[ฮัลโหล ~]
“โหลพ่อมึงอะ”
[เฮียก็โทรมาหาพ่อไงครับ…]
“มีเหี้ยอะไรก็รีบ ๆ พูดมา”
[เร่งแบบนี้…อยู่กับน้องที่รักเหรอ ~]
“…” หมื่นฟ้าถอนหายใจแต่ไม่ได้ตอบอะไร
“ใช่ครับ รักอยู่กับพี่ฟ้า”
“หนู !!” เป็นครั้งแรกที่หมื่นฟ้าดุเขา “พี่ฟ้าไม่อยากให้มันคุยกับหนู”
“น้องที่รักกกก ~ พี่เฮียคิดถึงจังเลยครับ”
ที่รักหัวเราะจนปากบานก่อนหุบปากฉับเพราะหมื่นฟ้าขมวดคิ้วเข้มแล้วมองเขาด้วยสายตาดุ ๆ เจ้าตัวมักจะหวงเขากับเพื่อน ๆ เสมอ ที่รักคิดว่าเพื่อนของหมื่นฟ้านิสัยดีกันทุกคนเลย แต่เจ้าตัวไม่ค่อยปล่อยให้เขาคุยกับพี่ ๆ เลย
“แค่นี้นะไอ้สัด !”
[ดะ เดี๋ยวดิพ่อ…กูยังไม่ได้คุยธุระกับมึงเลย]
“ธุระอะไร ?”
ที่รักมองหมื่นฟ้าที่ทำหน้าหงุดหงิดพลางคิดหมั่นเขี้ยว เวลาเจ้าตัวดูหัวเสียแบบนี้ คนอื่นจะกลัวมาก ๆ ทว่าที่รักไม่รู้สึกกลัวเลยสักนิด เขากลับมองว่าหมื่นฟ้าน่า…
จุ๊บ…
[ก็ไอ้….]
“…” หมื่นฟ้าละสายตาจากโทรศัพท์ที่อยู่บนโต๊ะกลางแล้วหันมองเขา
[มะ เมื่อกี้เสียงอะไร ?]
“เสือกไอ้สัด”
[เสียงเหมือน…]
“ที่รักจุ๊บปากกู…
[โอ๊ย…น้องครับ ~]
“มีอะไรก็รีบ ๆ พูดมา…จะได้วางสักที กูรำคาญ”
[เมื่อกี้ไอ้ดอมมันโทรมาชวนกูไปเยาวราช มึงไปด้วยใช่ไหม ?]
“เออ…”
จู่ ๆ ที่รักก็นึกสนุกอยากแกล้งหมื่นฟ้าขึ้นมา
[ไอ้ดอมบอกกูว่าน้องที่รักไปด้วย กูก็เลยตอบตกลง…]
“ไอ้เหี้ย มึง…”
จุ๊บ…
ทุกครั้งที่หมื่นฟ้าอ้าปากเตรียมเอ่ยตอบ เขาจะจุ๊บปากเพื่อไม่ให้หมื่นฟ้าพูดได้ ที่รักอยากเอาคืนหมื่นฟ้าบ้าง ทั้งอยากรู้ว่าเจ้าตัวจะจัดการกับคนขี้แกล้งอย่างเขายังไง
หมื่นฟ้าคงแค่ดุ
ไม่ตีเขาหรอก
: )
[เมื่อกี้มึงจะพูดอะไร ?]
“มึง…”
จุ๊บ…
[แง…เสียงจุ๊บอีกแล้ว น้องที่รักพี่ไม่ได้ระคายหูนะครับ แต่พอได้ยินแล้วอิจฉา อยากได้จุ๊บจากหนูบ้าง]
“ไอ้…”
จุ๊บ…
[แง ~ น้องงงงงง…จุ๊บปากไอ้ฟ้าจนดังจุ๊บเลย พี่เฮียไม่ไหวแล้ว]
ที่รักหัวเราะจนปากบานก่อนจะจุ๊บปากหมื่นฟ้ารัว ๆ คนโดนแกล้งหลุดหัวเราะออกมาแล้วจับพลิกให้เขาอยู่ใต้ร่าง หมื่นฟ้าขึ้นคร่อมทับเขาอีกแล้ว เจ้าตัวใช้มือเพียงข้างเดียวรวบมือทั้งสองข้างของเขาไว้ก่อนเอ่ย…
“ไอ้เฮีย รอแป๊บนะ…กูขอเคลียร์กับที่รักก่อน”
[ถ้าตอบว่าไม่ได้ล่ะ…]
“ก็ต้องรอไอ้สัด !”
[ครับ พ่อ…เฮียจะเป็นเด็กดี นั่งรอพ่อฟัดน้อง]
คนตัวเล็กหัวเราะชอบใจที่แกล้งอีกฝ่ายได้ แต่พอที่รักเห็นสายตาแบบใหม่ของหมื่นฟ้าก็รู้สึกว่าความสนุกลดลงทันที คนตัวโตกัดริมฝีปากคล้ายหมั่นเขี้ยวแล้วเอามือข้างที่ว่างอยู่ตีที่ข้างสะโพกเขาหนึ่งที
“แกล้งพี่ฟ้าเหรอครับ ?” หมื่นฟ้าถาม เจ้าตัวโน้มหน้าลงมากดจมูกหอมแก้มจนดังฟอด “หนูจะแกล้งพี่ฟ้าเหรอครับ ?”
คงเพราะหมื่นฟ้าเอามือหนามาบีบที่เอวเขาเบา ๆ ที่รักถึงได้เอ่ยประโยคนี้ออกไป “อย่าทำหนู”
“หึ ๆ ” หมื่นฟ้าหัวเราะในลำคอ ก่อนเอ่ย “หนูโดนพี่ฟ้าแน่ ๆ”
“พี่ฟ้า รักขอโทษค้าบ ~”
คำพูดของเขาไม่มีความหมาย หมื่นฟ้าไม่ยกโทษให้เขา ทั้งยังลงโทษแบบไม่ปรานีอีกด้วย คนตัวโตโน้มหน้าลงมาระดมจุ๊บที่ริมฝีปากและคอของเขา ที่รักรู้สึกจั๊กจี้จนหลุดหัวเราะออกมา
[ถามจริง…ใครสาปกูไว้ปะวะ ?. ทำไมกูต้องยืนงงในดงคนรักกันตลอด]
“…”
จุ๊บ…
…จุ๊บ
[แล้วไม่มีใครตอบกูด้วยนะ เอาเสียงจุ๊บมาขิงกันอีก]
หมื่นฟ้าไม่ได้สนใจคำพูดของเพื่อนที่อยู่ในสายเลย เจ้าตัวยังคงทำโทษเขาอย่างต่อเนื่อง ที่รักเม้มริมฝีปากแน่นแล้วย่นคอเพื่อไม่ให้หมื่นฟ้าระดมจุ๊บใส่ได้ ทว่าเจ้าตัวไม่ยอมแพ้แล้วเคลื่อนตัวลงล่างเพื่อกดจูบซ้ำ ๆ บริเวณหน้าท้อง ในตอนแรกที่รักยังรู้สึกจั๊กจี้อยู่ แต่พอหมื่นฟ้าเริ่มใช้ฟันคมงับที่ข้างเอวก็รู้สึกวูบโหวงในท้อง
“พี่ฟ้าอย่ากัดเอวรักครับ”
“หึ ๆ”
[ไอ้ฟ้า !! อิ่มได้แล้ว !]
ที่รักผงกศีรษะมองคนตัวโตที่ช้อนสายตาขึ้นมองเขา เจ้าตัวไล่จุ๊บตั้งแต่หน้าท้องจนขึ้นมาถึงที่ริมฝีปาก ที่รักเพิ่งรู้ว่าตัวเองตัดสินใจผิดพลาดที่คิดเอาคืนหมื่นฟ้า คนตัวโตเจ้าของสายตาเจ้าเล่ห์ยกยิ้มมุมปากแล้วโน้มหน้าลงมากดจูบที่ริมฝีปากหนัก ๆ อีกครั้งก่อนเอ่ย
“พี่ฟ้าอยากลงโทษคนขี้แกล้งต่อจังเลยครับ”
ถ้าหมื่นฟ้าลงโทษเขาต่อ ที่รักรู้ดีว่าตัวเองจะต้องละลายติดโซฟาแน่ ๆ “รักจะไม่แกล้งพี่ฟ้าแล้วครับ”
[มาแกล้งพี่เฮียแทนก็ได้ครับ]
“อย่าเสือกไอ้เหี้ย !”
“…”
หมื่นฟ้าที่ปรายตามองโทรศัพท์หันมาสบตากับเขา ก่อนเอ่ย “อ้อนพี่ฟ้าก่อนครับ พี่ฟ้าถึงจะยกโทษให้…”
“พี่ฟ้าต้องปล่อยมือรักก่อน” ทันทีที่มือหนาปล่อยมือเขาให้เป็นอิสระ ที่รักใช้แขนทั้งสองข้างวาดโอบรอบต้นคอของหมื่นฟ้าไว้แล้วรั้งให้โน้มหน้าลงมาหากัน “รักขอโทษ ลูกหมาอ้วนขอโทษ หนูขอโทษ”
“หึ ๆ ”
“ขอโทษสามแบบเลยครับ พี่ฟ้ายกโทษให้รักหรือยังครับ ?”
“จุ๊บพี่ฟ้าด้วยครับ”
จุ๊บ…
[ถ้าน้องทำขนาดนี้แล้วมึงยังไม่ยกโทษให้นะไอ้ฟ้า กูจะไปขโมยน้องมาจากมึง ไอ้คนใจร้าย !]
“หึ ๆ ”
ที่รักไม่รู้ว่าหมื่นฟ้าหัวเราะชอบใจเพราะเขายอมจุ๊บหรือเพราะคำพูดของพี่เฮีย แต่การที่เจ้าตัวโน้มหน้าลงมาแล้วเอาปลายจมูกโด่งเกลี่ยไปมาเบา ๆ ที่ปลายจมูกของเขาทำให้รู้ว่า…จุ๊บของเขาทำให้หมื่นฟ้าอารมณ์ดี
“พี่ฟ้าจะทำยังไงดีครับ ?”
“…”
หมื่นฟ้าจรดริมฝีปากที่ข้างแก้มเขา ก่อนเอ่ยต่อ “พี่ฟ้ารักหนูจะแย่แล้ว”
“แย่แค่ไหนครับ ?”
“…” คนตัวโตเอาใบหน้าซบลงที่คอของเขาแล้วพูดด้วยเสียงอู้อี้ “พี่ฟ้ารู้ว่าตัวเองจะตายเพราะความรักไม่ได้”
“…”
“แต่พี่ฟ้าจะเป็นจะตายเพราะคนนี้”
หมื่นฟ้านี่นะ…ขี้อ้อนจริง ๆ เลย
: )
ที่รักหัวเราะจนปากบานก่อนจะยกมือขึ้นลูบศีรษะหมื่นฟ้าเบา ๆ “หอมหัวคนที่รักรักจะแย่นะครับ”
“หึ ๆ ”
[สงสัยพ่อจะลืมว่ามีกูอยู่ในสาย]
หมื่นฟ้าผละใบหน้าออกจากซอกคอของเขาแล้วหันไปมองโทรศัพท์ที่ยังนอนแอ้งแม้งอยู่ที่เดิม “ไม่ลืม…แต่ไม่คิดจะสนใจ”
[มันเจ็บตรงนี้ที่นม]
หมื่นฟ้าส่ายหน้าเอือมระอาก่อนจะทิ้งตัวนอนลงข้าง ๆ แล้วจับให้เขาขึ้นไปนอนทับบนร่างเหมือนเดิม ที่รักคิดว่าตัวเองเหมือนตุ๊กตาที่เจ้าตัวสามารถจับอุ้มได้สบาย ๆ คงเพราะหมื่นฟ้ามีขนาดตัวที่ใหญ่กว่าเขาพอสมควร
รอรักตัวใหญ่เท่าพี่ฟ้าก่อนนะ
รักจะอุ้มพี่ฟ้าไปวางตรงนั้นตรงนี้บ้าง
เอาให้พี่ฟ้าเวียนหัวไปเลย…
[สรุปว่ามึงไปใช่ไหม ?]
“เออ”
[เออ แค่นี้แหละ…กูไปฉีดอินซูลินก่อน เบาหวานขึ้นเลยไอ้สัด]
พี่เฮียเป็นคนกดวางสายเอง หมื่นฟ้าไม่ยอมลุกไปไหนเลย เขากำลังจะเอื้อมมือไปหยิบโทรศัพท์ให้เจ้าตัวก็ส่ายหน้าปฏิเสธ ที่รักจึงนอนนิ่งให้เจ้าตัวหอมหน้าผากจนหนำใจ
“หอมรักให้ผมฟูไปเลยนะครับ พี่ฟ้า”
“หึ ๆ ”
ที่รักมองคนตัวโตที่นอนอมยิ้มอยู่ เขารับรู้ได้ว่าหมื่นฟ้ามีความสุขมาก สิ่งที่เคยสัญญากับพันลี้ไว้ ตอนนี้ที่รักทำได้แล้ว เขาจะทำให้คุณท้องฟ้ามีความสุขจนเหนื่อยเลย
“…”
“อีกนานเลยกว่าจะสองทุ่ม”
“…”
“พี่ฟ้าขอนอนพักสายตาก่อนได้ไหมครับ ?”
“ได้ครับ เดี๋ยวรักย้ายลงไปนั่งข้างล่างนะครับ พี่ฟ้าจะได้นอนสบาย ๆ ”
“ไม่ต้องหรอกครับ พี่ฟ้านอนได้”
ที่รักพยักหน้ารับแล้วนอนอยู่บนตัวหมื่นฟ้าเหมือนเดิม ก่อนจะจุ๊บที่ริมฝีปากอิ่ม “ฝันดีนะครับ…ที่รักของรัก”
“ครับ…” หมื่นฟ้าอมยิ้ม เปลือกตาสีไข่ไก่ค่อย ๆ ปิดลง
ที่รักนอนมองคุณท้องฟ้าได้สักพักก็ค่อย ๆ ขยับลุกขึ้นเมื่อรู้ว่าเจ้าตัวหลับสนิทแล้ว เขาย้ายลงมานั่งที่พื้นเพราะอยากให้หมื่นฟ้าได้นอนหลับสบาย ๆ แต่ที่รักยังคงนั่งเฝ้าคนตัวโตอยู่ข้าง ๆ โซฟา หมื่นฟ้าพลิกตัวหันมาทางเขา คิ้วเข้มขมวดเล็กน้อยคล้ายกำลังฝันร้าย ที่รักเห็นแบบนั้นก็รีบจุ๊บหน้าผากหมื่นฟ้าทันที
และคิ้วเข้มที่ขมวดอยู่ในตอนแรกก็คลายลง ที่รักถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก เขาเกยคางไว้บนแขนทั้งสองข้างของตัวเองที่วางอยู่บนโซฟาพลางมองหมื่นฟ้า ที่รักเอื้อมมือข้างหนึ่งไปลูบเรือนผมสีน้ำตาลช็อกโกแลตก่อนจะใช้ปลายนิ้วชี้ไล้ตั้งแต่หน้าผากลงมาถึงปลายจมูก ริมฝีปาก และปลายคาง
ที่รักไม่ได้เก็บรายละเอียดโครงหน้าได้รูปของหมื่นฟ้า เพราะเขาไม่ได้หลงใหลใบหน้าหล่อเหลาของเจ้าตัวเหมือนคนอื่น แต่ที่รักกำลังสัมผัสเพื่อให้จดจำว่า…หมื่นฟ้าคือคนที่ทำให้เขารู้จักความรัก
หมื่นฟ้าทำให้เขาเข้าใจคำว่า…รักโดยไม่มีเงื่อนไข รักโดยไม่หวังผลตอบแทน เจ้าตัวทำให้เขารู้สึกปลอดภัยจากอะไรหรือใดๆ ได้อย่างดี
หากมีใครถามที่รักว่าความรักคืออะไร ต้องรู้สึกอย่างไรถึงจะเรียกว่ารัก เขาคงได้แต่ยิ้มเพราะไม่สามารถอธิบายได้ ที่รักคิดว่าไม่มีใครเข้าใจความรู้สึกนี้จนกว่าจะเจอด้วยตัวเอง เพราะความรักของบางคนอาจจะเป็นสีชมพู สีขาว สีครีม สีเทา และสีอื่น ๆ
แต่ของเขาเป็น สีฟ้า
และหากถามอีกว่าความรักมีหน้าตาเป็นอย่างไร ที่รักคงได้แต่หัวเราะเพราะไม่สามารถอธิบายได้อีกเช่นกัน เขาเคยได้ยินประโยคคำพูดที่ว่า ‘ความรักหน้าตาเป็นอย่างไร…ไม่มีใครเคยเห็นหรอก’ ที่รักจำไม่ได้แล้วว่าใครเป็นคนพูด แต่ถ้าจำได้เขาอยากจะบอกคน ๆ นั้นว่า…
ความรักคงมีหน้าตาเหมือนคนที่เราชอบมอง
ความรักคงมีรอยยิ้มที่ทำให้เราตกหลุมรักซ้ำ ๆ
ความรักของเขามีหน้าตาเหมือน…หมื่นฟ้า
ที่รักอมยิ้มขณะเอาหลังมือลูบที่ข้างแก้มของหมื่นฟ้าเบา ๆ พลางคิดว่าถ้าวันหนึ่งไม่มีหมื่นฟ้าอยู่ในชีวิต เขาจะเป็นอย่างไร แน่นอนว่าที่รักคงต้องเดินหน้าต่อไปเพื่อตัวเอง ทว่าเขาจะภาวนาในทุกก้าวเดินให้หมื่นฟ้าอยู่เคียงข้างกัน ที่รักเคยคิดว่าเขาไม่สามารถรักใครได้มากเท่าคนในครอบครัวอีกแล้ว
ชีวิตที่ขาดหมื่นฟ้า
มันคงรู้สึกเหมือน…
ท้องฟ้ากำลังพังทลาย
ที่รักเคลื่อนหน้าเข้าไปใกล้หมื่นฟ้ามากขึ้น เขาไม่เข้าใจตัวเองที่รู้สึกแสบซ่าที่จมูกเพียงแค่คิดเรื่องนี้ ที่รักจรดริมฝีปากลงที่ริมฝีปากอิ่มก่อนเอ่ยด้วยเสียงแผ่วเบา
“วันนี้น้ำหนึ่งแก้วมีปริมาณมากกว่าท้องทะเลแล้วนะครับ พี่ฟ้า”
ไม่ได้เทียบเท่าท้องทะเล
แต่มากกว่าไปตั้งเยอะแล้ว
: )
#กี่หมื่นฟ้า
“สั่งแค่นี้ก่อนนะ”
“อือ…”
ที่รักมองพี่ดอมที่ยื่นรายการอาหารให้พนักงานในร้าน เขาชะเง้อมองพันลี้ที่เพิ่งเดินเข้ามาในร้านกับใกล้ คนที่มากินข้าวได้มีเพียงแค่ เขา หมื่นฟ้า พันลี้ ใกล้ พี่เรียว และพี่เฮียเท่านั้น ส่วนคนอื่น ๆ ที่ได้ชวนไปติดธุระทั้งหมด ที่รักส่งยิ้มให้ใกล้ที่นั่งฝั่งตรงข้ามเขา
“ไม่ได้เจอกันนานเลย คิดถึงใกล้จัง”
“เราก็คิดถึงรัก”
“ไม่คิดถึงกูเลยนะ ไอ้แก้มย้อย”
“ถ้าไม่คิดถึงจะโทรชวนมากินข้าวเหรอ ?”
“…”
“ลี้หน้าหมานั่นแหละที่ไม่คิดถึงเพื่อนเลย ช่วงนี้ไม่ค่อยไลน์มาหากูด้วย”
“…”
พันลี้อำอึ้งไม่ยอมตอบ ที่รักหัวเราะชอบใจที่พูดจี้จุดเพื่อนสนิทได้ เป็นครั้งแรกที่พันลี้ไม่สามารถเถียงเขาได้ ช่วงนี้พันลี้ไม่ค่อยสนใจกันจริง ๆ ทั้งที่ปกติเจ้าตัวจะชอบไลน์มาคุยเล่นกับเขาตลอด
“มารถอะไร ?” หมื่นฟ้าเอ่ยถาม
“รถลี้ดิ…ไม่ได้เอารถพี่ฟ้ามาหรอก”
“ไปรับใกล้มาเหรอ ?”
“…” พันลี้ที่กำลังเทน้ำอัดลมใส่แก้วเงยหน้ามองเขาสลับกับหมื่นฟ้า “ถามกันเก่งจริง ๆ ”
ที่รักหลุดหัวเราะออกมาเพราะพันลี้ดูระวังตัวเป็นพิเศษ เขากับหมื่นฟ้าไม่ได้ตั้งใจคาดคั้นเอาคำตอบจากเจ้าตัว แต่ยิ่งพันลี้มีพิรุธแบบนี้ คนอื่น ๆ ยิ่งอยากรู้มากขึ้น
“น้องใกล้…พี่เฮียก็คิดถึงน้องใกล้ด้วยนะครับ”
“คะ ครับ”
“มีเมียสักทีเถอะ…วอแวเขาไปทั่ว”
“ไอ้ลี้…กูเป็นพี่มึงนะ ไอ้ห่า !”
“ไม่ได้ใช้นามสกุลพิสุทธิ์…ไม่นับเป็นพี่”
“ฮ่า ๆ ” พี่เรียวหัวเราะร่วน ก่อนเอ่ย “คนแบบมึงต้องโดนแบบนี้แหละ”
“ที่รักครับ…” หมื่นฟ้าโน้มหน้าลงมากระซิบที่ข้างหูเขา “พี่ฟ้าขอไปเข้าห้องน้ำก่อนนะครับ”
“ให้รักไปเป็นเพื่อนไหมครับ พี่ฟ้า ?”
“หึ ๆ…ไม่ต้องหรอกครับ พี่ฟ้าไปเองได้”
“โอเคค้าบ…”
ที่รักพยักหน้ารับพร้อมส่งยิ้มหวาน ๆ ให้คนตัวสูง เขามองตามหมื่นฟ้าที่เดินไปเข้าห้องน้ำ ที่รักมองทุกคนที่นั่งคุยกันเป็นคู่ ที่รักมีบางอย่างอยากถามพี่ ๆ เกี่ยวกับหมื่นฟ้า แต่เขากลัวจะขัดบทสนทนาของทุกคน
“มีอะไรหรือเปล่ารัก ?”
พี่เบบมักจะดูเขาออกเสมอ เจ้าตัวคงเดาได้ว่าเขามีบางอย่างในใจถึงได้เอ่ยถาม ที่รักเม้มริมฝีปากพลางคิดทบทวน แม้ว่าเขาจะอยากรู้สักแค่ไหน แต่คำถามนี้ทำให้เขินเกินกว่าจะพูดออกไปได้
“ตัวเล็ก…เป็นอะไรครับ ?” พี่เรียวเอื้อมมือมาจับไหล่เขาแล้วเอ่ยถาม
“เอ่อ…”
“ท้องอืดอีกแล้วเหรอ ?” พันลี้ถาม
ที่รักรีบส่ายหน้าปฏิเสธ “ไม่ใช่…”
ตอนนี้ทุกสายตากำลังจ้องมองมาที่เขา ที่รักกลืนน้ำลายลงคำพร้อมหลุบตาลงต่ำ เขารู้สึกใบหน้าเห่อร้อนไปหมดก่อนจะรวบรวมความกล้าแล้วเอ่ยออกไป
“รักมีคำถามครับ…”
“เกี่ยวกับไอ้ฟ้าเหรอ ?” พี่เรียวถามขึ้น
“ครับ…”
“ถามมาเลยน้องที่รัก พวกพี่พร้อมตอบ”
“เอ่อ…” ที่รักเงยหน้าสบตากับทุกคน ก่อนเอ่ย “ปกติ…พี่ฟ้าเป็นคนทะลึ่งไหมครับ ?”
ทุกคนแสดงสีหน้าและท่าทางแตกต่างกันออกไปเมื่อได้ยินคำถามของเขา ใกล้คงเขินแทนเขาถึงได้ก้มหน้ามองแต่แก้วน้ำ พี่เบบไอออกมาคล้ายสำลักก่อนจะยกแก้วน้ำขึ้นดื่ม ส่วนคนที่เหลือยิ้มบ้างหัวเราะบ้าง จนเขาเขินมากกว่าเดิม
“พี่ฟ้าไม่เข้าใกล้คำว่าทะลึ่งเลย”
“จริง…ถ้ามันเป็นพจนานุกรมนะ ในนั้นจะไม่มีคำว่าทะลึ่งอยู่เลย”
พี่เฮียยิ้มก่อนเอ่ย “ตอนที่เรียนด้วยกัน เวลาเพื่อนคุยเรื่องหนังโป๊ เรื่องทะลึ่ง ๆ มันจะไม่สนใจ บางทีก็หนีไปนั่งดูบอลแทน”
“ฟ้าทะลึ่งกับรักเหรอ ?” พี่ดอมเอ่ยถาม
คงเพราะเป็นพี่ดอมถามถึงทำให้เขาเขินหนักกว่าเดิม “คะ ครับ…”
“ทะลึ่งแค่ไหน ?”
“ลี้หน้าหมา ! ถามแบบนี้จะแกล้งกันใช่ไหม ?”
“ให้กูตอบแทนไหม ?” พี่เฮียเอ่ย
“ไม่ต้องไอ้สัด…ให้น้องตอบเอง”
ที่รักมองทุกคนที่กำลังรอคำตอบจากเขาอยู่ “บางวันก็น้อย…บางวันก็มาก”
“ฮ่า ๆ ” พี่เฮียระเบิดหัวเราะออกมาก่อนเอ่ยต่อ “พี่ว่าวันนี้มันทะลึ่งมาก จากที่ได้ฟังตอนโทรไปนะ”
ที่รักยกมือขึ้นลูบท้ายทอยแก้เขินพอเห็นพี่เบบส่ายหน้าเบา ๆ มองหน้าเขาก่อนจะถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่
“พวกเงียบ ๆ จะเป็นแบบนี้แหละ” พี่เบบปรายตามองพี่ดอมก่อนเอ่ยต่อ “เวลาอยู่กันสองคนจะเป็นอีกแบบ”
“เป็นแบบไหนวะไอ้ดอม ?”
หมื่นฟ้าที่ไม่รู้ว่ากลับมาจากห้องน้ำตั้งแต่ตอนไหนนั่งลงข้าง ๆ เขา ก่อนเอ่ย “ดุ”
“พะ พี่ฟ้าได้ยินหมดเลยเหรอครับ ?”
“ได้ยินแค่ตอนเบบพูดครับ”
ที่รักกลืนน้ำลายลงคอก่อนส่งยิ้มแห้ง ๆ ให้หมื่นฟ้า “ตกใจหมดเลย…คิดว่าพี่ฟ้าได้ยินที่รักถามไปทั้งหมด”
หมื่นฟ้าโน้มหน้าลงมากระซิบที่ข้างหู “เดี๋ยวเราค่อยไปเคลียร์กันบนรถครับ”
“…” ที่รักเม้มริมฝีปากแล้วยกมือขึ้นลูบหน้าตัวเอง
พลาด ! ทำพลาดอีกแล้วไอ้ลูกหมาอ้วน !
โดนหมื่นฟ้าทำโทษอีกแน่ ๆ เลย
T__________T
“ไม่ใช่แค่พวกพูดน้อยหรอกที่ดุ” พันลี้เอ่ย
“จ้า…พ่อคนที่สองมาแล้ววว”
“กูเกลียดเสียงอีน้ำแดง” พี่เรียวเอ่ยพลางส่ายหน้า
“ถึงจะเป็นแค่น้ำแดง แต่ก็ทำให้สดชื่นได้เหมือนกันนะ”
“ใครก็ได้เอาอีน้ำแดงไปเทลงส้วมหน่อย”
“ฮ่า ๆ ไอ้สัดเรียว”
ที่รักมองพนักงานที่เอาอาหารหน้าตาน่ากินมาเสิร์ฟที่โต๊ะ กลิ่นหอม ๆ จากอาหารขับไล่ความเขินอายของเขาไปจนหมดสิ้น ที่รักรับจานข้าวสวยร้อน ๆ มาจากหมื่นฟ้าก่อนเอ่ย
“ขอบคุณค้าบ…”
“ข้าวพอไหมครับ ?”
“พอครับ”
หมื่นฟ้าตักไข่เจียวปูใส่ในจานให้เขา เจ้าตัวรู้ว่าเขาชอบกินอะไร ดังนั้นหมื่นฟ้าจะเลือกตักให้เฉพาะของที่เขาชอบ ที่รักไม่อยากให้หมื่นฟ้าดูแลฝ่ายเดียว เขาจึงตักอาหารให้อีกฝ่ายบ้าง
“พี่ฟ้า…เอาอันนี้ไหมครับ ?”
หมื่นฟ้าส่ายหน้า ก่อนเอ่ย “ที่รักกินเถอะครับ ไม่ต้องห่วงพี่ฟ้า”
“ห้ามไม่ให้รักเป็นห่วงพี่ฟ้าก็เหมือนห้ามไม่ให้ประเทศไทยมีแดด”
หมื่นฟ้าอมยิ้ม “…”
“มันเป็นไปไม่ได้หรอกครับ”
“กินแค่ข้าวเปล่ายังหวาน…” พี่เฮียขมวดคิ้วขณะเคี้ยวข้าวก่อนจะหันไปมองพี่เรียว “มึงแอบเทน้ำตาลใส่จานข้าวกูเหรอ ?”
“ไอ้ควาย”พี่เรียวพูดปนหัวเราะ
“ใกล้เอาไข่เจียวปูปะคะ ?”
“…”
“เดี๋ยวลี้ตักให้…”
ที่รักหยุดเคี้ยวข้าวทันทีที่ได้ยินคำพูดของพันลี้ เขาคิดว่าไม่มีใครได้ยินเพราะทุกคนกำลังให้ความสนใจกับอาหารจานใหม่ที่มาเสิร์ฟ พันลี้เคยบอกว่าชอบพูดเพราะ ๆ กับคนน่ารัก ที่รักเม้มริมฝีปากเพื่อกลั้นยิ้มก่อนจะก้มหน้ากินข้าวต่อ
ลี้หน้าหมาเอ๊ย…
น่ารักไม่เบาเลยนะ
แต่สู้พี่ฟ้าไม่ได้หรอก
: )
หลังจากกินข้าวกันเสร็จ ทุกคนก็แยกย้ายกันกลับโดยรถส่วนตัว หมื่นฟ้าต้องขับรถไปส่งเขาที่บ้านแล้วกลับพร้อมพี่ดอมเพราะเจ้าตัวขับรถเขามาเยาวราช ที่รักยกมือขึ้นลูบพุงตัวเองเบา ๆ เพราะรู้สึกอิ่มจนแน่นท้องอีกแล้ว
“อิ่มไหมครับ ?”
“อิ่มมากเลยครับ”
“แต่พี่ฟ้ายังไม่อิ่มเลย”
ที่รักรู้ทันคนทะลึ่งแล้ว “ไม่ให้กินหนูหรอก”
“หึ ๆ…ฉลาด”
“แน่นอน ~ ลูกหมาอ้วนฉลาดอยู่แล้ว”
“หนูถามอะไรเพื่อนพี่ฟ้าครับ ?”
คำถามของหมื่นฟ้าทำให้ที่รักอยากหลับใส่เจ้าตัวจริง ๆ เลย “…”
“ว่าไงครับ ?”
“เอ่อ…”
“…”
“รักถามว่า…ปกติพี่ฟ้าเป็นคนทะลึ่งไหม ?”
“หึ ๆ ” หมื่นฟ้าหัวเราะก่อนจะหันมามองเขาในขณะที่รถติดไฟแดง “แล้วพวกนั้นตอบว่ายังไงครับ ?”
“พี่ ๆ บอกว่าปกติพี่ฟ้าไม่ใช่คนทะลึ่งครับ”
หมื่นฟ้าโน้มหน้ามากดจมูกหอมแก้ม ก่อนเอ่ย “เคยได้ยินคำว่า…เจ้าชู้แค่กับคุณคนเดียวไหมครับ ?”
“เคยครับ…”
“ไม่ต่างกันเลยครับ”
“…”
“พี่ฟ้าทะลึ่งแค่กับหนูคนเดียว”
“ลองพี่ฟ้าไปทะลึ่งกับคนอื่นดูสิครับ !”
“หึ ๆ ”
“รักจะรัดพี่ฟ้าให้กระดูกหักจนออกไปเจ้าชู้ใส่ใครไม่ได้เลย”
“กลัวแล้วครับ…” หมื่นฟ้าเลื่อนสายตาลงมองที่ริมฝีปากของเขาแล้วใช้ฟันคมงับที่ริมฝีปากล่างเบา ๆ ก่อนผละออก “พี่ฟ้าไม่กล้าเจ้าชู้หรอกครับ กลัวหนูไม่รัก”
“…”
หมื่นฟ้าอมยิ้มก่อนจะหันกลับไปให้ความสนใจกับท้องถนนต่อ ที่รักมองเสี้ยวหน้าด้านข้างของหมื่นฟ้าขณะขับรถก่อนจะเอ่ยถาม
“พี่ฟ้ารู้จักทฤษฏีโลกเอียงไหมครับ ?”
ที่รักอยากพยายามเก็บแต้มจากหมื่นฟ้าอีกสักครั้งก่อนหมดวัน
“พี่ฟ้าไม่เคยได้ยินเลยครับ”
“ไม่มีใครเคยได้ยินหรอกครับ เพราะรักเป็นคนคิดมันขึ้นมาเอง”
“…”
“แล้วรักก็เอามาทดลองใช้กับพี่ฟ้าคนแรกด้วย”
พูดจบคนตัวเล็กก็ค่อย ๆ เอียงศีรษะไปซบบนแขนของหมื่นฟ้า เสียงหัวเราะในลำคอของเจ้าตัวทำให้ที่รักคิดว่าทฤษฏีโลกเอียงของเขาใช้ได้ผล
“สำหรับทฤษฏีนี้…รัก นิรันดร์ ได้กี่แต้มครับ ?”
“ได้ทั้งใจครับ”
ที่รักหัวเราะจนปากบาน ก่อนเอ่ย “พี่ฟ้าไม่มีทฤษฏีอะไรแบบนี้เหรอครับ ?”
“…”
“จะได้เอาไว้ง้อตอนรักงอนไงครับ” ที่รักเงยหน้ามองหมื่นฟ้าที่หันมามองเขาขณะที่รถติดไฟแดงอีกครั้ง
“ไม่มีหรอกครับ แต่พี่ฟ้ารู้จักอยู่ทฤษฏีหนึ่ง”
“อะไรเหรอครับ ?”
“ทฤษฏีแรงดึงดูดครับ”
พูดจบหมื่นฟ้าก็โน้มใบหน้าเข้ามาใกล้แล้วจรดริมฝีปากลงบนริมฝีปากเขา ก่อนจะผละออกแล้วกดจูบที่ข้างแก้มอีกครั้ง ที่รักเม้มริมฝีปากแน่นเพื่อกลั้นยิ้ม เขาได้ยินทฤษฎีแรงดึงดูดในห้องเรียนมานานแล้ว แต่พอหมื่นฟ้าเอาทฤษฏีนี้มาทดลองใช้กับเขา
ที่รักคิดว่า…
ทฤษฏีโลกเอียงชิดซ้ายไปเลย
“ประดิพัทธ์พอจะได้คะแนนบ้างไหมครับ ?”
ที่รักอมยิ้ม ก่อนเอ่ย “ตอนนี้รักสับสนไปหมดแล้วครับ ไม่รู้ว่าใครจีบใครกันแน่”
“หึ ๆ ”
“แต่เพราะทฤษฏีนี้น่ารักมาก ๆ ”
“…”
“คุณประดิพัทธ์ได้หัวใจรักครับ”
สำหรับหมื่นฟ้า…
สิบแต้มไม่พอหรอก
…ต้องให้ไปทั้งใจเลย
: )
TBC
Talk
ตอนหน้าจะรีบมาา
ฝากคอมเมนต์และติดแท็ก #กี่หมื่นฟ้า เป็นกำลังใจให้กันด้วยนะคะ
รักเสมอ
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
แก้ไขครั้งที่ 1 เมื่อ 26 สิงหาคม 2563 / 20:41
ฮือออ น้วยไปหมดดด
แต่ขำพี่เฮียมากอ่ะ5555555วงวารนะ
แต่ขอขำก่อน
เขิลลลลลลลลลลลล
พี่เฮียก็น่าฉงฉาน ตลกดี สีสีนเลยเนี่ยยยย
พี่เฮียนี่คนสร้างสีสันตลอดเลย ช่วยหาแฟนให้พี่เค้าทีค่ะคุณไรท์ ทั้งตลกทั้งสงสารพี่เฮียเลย555555 ว่าแต่ลี้ไม่เบาน้าาา เดี๋ยวนี้เอะอะเป็นเรียกหาใกล้ตลอดเลย😌 ชอบตอนพูดคะกับใกล้ด้วย น่ารักก ;—-; ส่วนพี่ฟ้ากับน้องรักควไม่ต้องพูดแล้วค่ะพี่เฮียพูดแทนใจไปหมดแล้ว5555555