ตอนที่ 21 : 18 [100%]
บทที่ 18
“คนเยอะฉิบหายเลย”
“เลิกบ่นสักทีอีไทป์ กูรำคาญ”
“กูไม่ไหวแล้วอะ ร้อนมาก”
“ตอนนี้คนก็น้อยลงแล้วนี่ไทป์…” ที่รักที่ยืนอยู่ในซุ้มสาขากราฟิกมองกลุ่มนักเรียนที่กระจายกันอยู่ตามซุ้มแต่ละคณะในงานโอเพนเฮาส์ เขารู้สึกว่าคนลดน้อยลงกว่าช่วงเช้ามาก
“อีไทป์ มึงร้อนนักก็ไปกระโดดลงสระบัวสิ”
“หายป่วยแล้วปากดีเลยนะจอย” ไทป์พูดพลางผลักหัวจอยไปหนึ่งที
“อีแก้มย้อย กูจะไปซื้อน้ำ มึงเอาอะไรไหม ?”
“ฝากซื้อน้ำเปล่าหน่อย…”
“โอเค มึงต้องไปกับกูไทป์”
“แล้วใครจะอยู่เป็นเพื่อนไอ้รัก ?”
“อ้าว แล้วใครจะช่วยกูแบกน้ำสิบกว่าขวดล่ะ เพื่อนฝากซื้อกันเต็มเลย”
“ไปเถอะไทป์ เพื่อนคนอื่นก็อยู่…”
“เค ๆ ไอ้ลี้ก็มาช้าเหลือเกิน”
“เมื่อกี้ลี้โทรมาบอกว่าจะถึงแล้ว”
“งั้นกูสองคนไปซื้อน้ำก่อนนะ”
“…” ที่รักพยักหน้ารับแล้วเดินไปนั่งพักในซุ้มด้านใน เขารับหน้าที่เป็นฝ่ายต้อนรับช่วงเช้า ส่วนช่วงบ่ายมีเพื่อนในสาขาอีกกลุ่มมาช่วยต้อนรับน้อง ๆ นักเรียนแทน แต่ดูเหมือนว่าช่วงบ่ายจะมีคนมาน้อยมากจริง ๆ
“รัก”
“อ้าว มาตั้งแต่เมื่อไหร่ลี้หน้าหมา”
“เมื่อกี้เลย…”
พันลี้ว่าพลางลากเก้าอี้มานั่งตรงข้ามเขา เจ้าตัวพยายามทำตัวร่าเริงทั้งที่มีเรื่องกังวลอยู่ในใจ ที่รักเอื้อมมือไปตบที่ไหล่เพื่อนเบา ๆ เพื่อปลอบใจ
“มึงโอเคไหม…กูบอกแล้วว่าไม่ต้องมาหรอก พักให้สบายใจก่อน”
“กูโอเคแล้ว ป๊าไม่ได้เป็นอะไรมาก แค่พักผ่อนน้อยเลยวูบ”
เมื่อเช้าหมื่นฟ้าโทรมาบอกเขาว่าป๊าเข้าโรงพยาบาลกะทันหัน ถ้าวันนี้อาการไม่ดีขึ้นเจ้าตัวจะต้องไปหาที่ฮ่องกงแล้วคงไม่ได้มาหาเขา ที่รักเข้าใจและพูดให้กำลังใจอีกฝ่ายไป นอกจากหมื่นฟ้าที่รู้สึกแย่แล้ว เขาคิดว่าพันลี้คงไม่ต่างกันถึงได้โทรบอกให้เพื่อนพักอยู่บ้าน
แต่สองพี่น้องตระกูลพิสุทธิ์ดื้อพอ ๆ กันเลย
“ดีแล้ว ก่อนออกจากบ้านกูสวดมนต์ให้ป๊ามึงด้วยนะ กูขอให้ป๊าปลอดภัย”
“คงเป็นเพราะแรงภาวนาของมึงมั้ง…เมื่อกี้ป๊าถึงโทรมาคุยหัวเราะกับกู”
“จริงเหรอ ?...แสดงว่าป๊าอาการดีขึ้นมากแล้วสิ” ที่รักเบิกตาโตพร้อมยิ้มกว้าง
“ดีขึ้นมากแล้ว แต่ว่าหมอให้รอดูอาการที่โรงบาลก่อน”
“คุณหมอคงอยากดูให้แน่ใจอีกรอบแหละ…”
“อือ…” พันลี้มองเขาก่อนเอ่ย “ขอโทษนะมึง ไม่ได้มาช่วยงานเลย”
“ไม่เป็นไร…ทุกคนเข้าใจมึงนะ อย่าคิดมาก ไม่ต้องรู้สึกผิดด้วย”
“ทำงานจนแก้มแดงเลยมึง…” พูดจบเจ้าตัวก็ส่งมือมาหยิกแก้มเขา
“อากาศมันร้อนน่ะ”
“เออ แล้วพี่ฟ้าได้บอกไหมว่าพรุ่งนี้จะไปฮ่องกง”
“พี่ฟ้าโทรมาบอกแล้ว ตอนแรกพี่ฟ้าจะไปวันนี้ด้วยซ้ำแต่หม่าม้าบอกให้ไปพรุ่งนี้ดีกว่าเพราะอาการไม่น่าเป็นห่วงแล้ว”
“ถ้าพรุ่งนี้ไม่มีสอบย่อย…มึงคงไปกับพี่ฟ้าใช่ไหม ?”
“อือ เพราะติดสอบกูเลยไม่ได้ไป”
“…”
“ก่อนออกมา…กูเห็นพี่ฟ้าแพ็กกระเป๋าอยู่”
“พี่ฟ้าบอกว่าจะไปสามวัน”
“แล้วพี่ฟ้าจะเข้ามาที่นี่ไหม ?”
“เข้า ๆ ”
“กูไม่กล้าถามอะไรพี่ฟ้ามาก…พี่ฟ้าอารมณ์ไม่ดีตั้งแต่เมื่อคืนแล้ว พอเช้ามาก็มีเรื่องป๊าเข้าโรงบาลอีก”
ที่รักขมวดคิ้วครุ่นคิด เมื่อสักพักเขาเพิ่งคุยกับหมื่นฟ้า เจ้าตัวไม่ได้พูดคุยด้วยอารมณ์หงุดหงิด แต่น้ำเสียงของหมื่นฟ้าฟังดูเหนื่อยกว่าทุกครั้ง “เมื่อคืนพี่ฟ้าบอกว่าต้องรับแขกคนสำคัญของคุณป้าด้วย…พี่ฟ้าแค่เหนื่อยหรือเปล่า ไม่ได้อารมณ์เสียอย่างที่มึงเข้าใจหรอก”
“กูเข้าใจถูกแล้ว…เพราะต้องไปต้อนรับแขกคนสำคัญของป้าถึงทำให้พี่ฟ้าโมโหร้านแทบแตก”
“หือ ?”
“ป้ากูหาเรื่องไง หลอกให้พี่ฟ้าไปดูตัว”
“ดูตัว ?”
“เออดิ…แขกของป้าคือลูกสาวเพื่อน คนที่ป้าให้ไปต้อนรับแล้วนั่งกินข้าวด้วยเป็นผู้หญิงรุ่นเดียวกับเรา ไม่ใช่เพื่อนของป้า…”
“…”
“กูนั่งดูบอลอยู่แล้วเห็นพี่ฟ้ากลับมาตอนตีสาม กูรู้ทันทีว่าต้องมีอะไรแน่ ๆ…กูเลยโทรไปถามพี่เรียว”
“…”
“พี่เรียวเล่าให้ฟังว่าพอพี่ฟ้าเห็นผู้หญิงคนนั้นก็รู้ทันทีว่าโดนป้าหลอกให้ดูตัว หลังจากนั้นพี่ฟ้าก็โทรไปบอกป้าว่าไม่ว่างดูแลแขกให้แล้ว พี่ฟ้าจะให้พี่เรียวไปดูแลแทน…ป้าก็เลยให้ผู้หญิงคนนั้นกลับไป”
“…”
“กูอดไม่ได้เลยโทรไปฟ้องลุงว่าป้าจับคู่ให้พี่ฟ้าอีกแล้ว”
“…”
“เมื่อเช้าป้าโทรมาขอโทษพี่ฟ้าใหญ่เลย เพราะโดนลุงดุว่ายุ่งไม่เข้าเรื่อง…” พันลี้พูดพลางถอนหายใจ “ช่วงนี้ราหูเข้าพี่ฟ้าเหรอวะ ?...ทำไมเจอแต่เรื่องวุ่นวาย”
ฟังจบที่รักก็ถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ ดีแค่ไหนที่หมื่นฟ้าปฏิเสธการดูตัว เพราะถ้าเจ้าตัวไปนั่งคุยกับผู้หญิงคนนั้น หัวใจของเขาคงห่อเหี่ยวน่าดู แค่คิดก็รู้สึกแย่แล้ว “พี่ฟ้าไม่ได้เล่าเรื่องนี้ให้กูฟัง…”
“มึงน้อยใจพี่ฟ้าเหรอ ?”
“เปล่า…”
“…”
“ถ้าพี่ฟ้าอยากเล่าก็คงเล่าให้ฟังเองแหละ”
“แต่ถ้ามึงอยากรู้อะไรมากกว่านี้ก็ควรถาม…ถึงจะเป็นแค่คนสนิทก็เหอะ”
ย้ำคำว่า คนสนิท จังเลยพันลี้ T______T
หมื่นฟ้าอาจจะเลื่อนขั้นให้เขาแล้วก็ได้
แต่ที่รักน่ะ…เลื่อนขั้นให้หมื่นฟ้านานแล้วนะ
“ไอ้ลูกหมาอ้วนเอ๊ย…กูรู้ว่ามึงอยากได้ยินจากปากพี่ฟ้าเอง”
ที่รักไม่ได้ตอบอะไร พันลี้เห็นเขานิ่งเงียบเจ้าตัวเลยเอามือมาลูบหัวก่อนจะขอออกไปช่วยเพื่อน ๆ ต้อนรับน้อง ๆ ที่หน้าซุ้ม เขาไม่ได้โกรธที่หมื่นฟ้าไม่เล่าเรื่องนี้ให้ฟัง เพราะเจ้าตัวเคยพูดว่าหากเรื่องไหนที่คิดว่าไม่สำคัญจะไม่ค่อยเล่าให้คนอื่นฟัง ที่รักเดาว่าหมื่นฟ้าคงคิดว่ามันไม่สำคัญเลยไม่เอ่ยถึง
ทว่าเขาไม่สามารถสลัดเรื่องนี้ออกจากหัวได้เลย แถมยังรู้สึกหงุดหงิดมากขึ้นด้วย ที่รักไม่อยากให้เกิดความรู้สึกแบบนี้กับตัวเองเลย
“เป็นอะไรไอ้แก้มย้อย ขมวดคิ้วยุ่งเลย…” พันลี้ว่าพลางส่งขวดน้ำเย็น ๆ ให้เขา “จอยฝากน้ำมาให้”
ที่รักรับมาแล้วเปิดฝากระดกดื่มดังอึก ๆ โดยไม่พักหายใจ “…”
“เฮ้ย ๆ ใจเย็น ๆ กระหายน้ำขนาดนั้นเลยเหรอวะ ?”
“…” เขาพยักหน้ารับแล้วเอาหลังมือปาดหยดน้ำที่ริมฝีปาก ที่รักหวังให้น้ำช่วยชโลมหัวใจที่ร้อนรุ่มให้เย็นขึ้นบ้าง
“ถ้าน้ำในมือมึงคือเหล้า…มึงไม่ต่างอะไรจากคนอกหักเลย”
“ไม่ได้อกหักสักหน่อย….”
“แล้วเป็นอะไร หงุดหงิดเรื่องอะไรไหนบอกกูซิ ?”
“พันลี้…มึงเคยมีแฟนมากี่คน ?”
“คำถามนี้…ใครให้มึงมาหลอกถามกู ?”
“ฮึ่ย ! ใครจะมาหลอกใช้ รัก นิรันดร์ คนนี้ได้เล่า !”
“ก็อาจจะมี…”
“…”
“มึงถามกูทำไมเนี่ย ?”
“แค่อยากรู้ว่ามีประสบการณ์มากพอที่จะให้คำปรึกษาได้”
“ทำไม…นักหัดรักอย่างมึงจะถามอะไรกู ?”
“ทำเป็นรู้ดี…”
“…” พันลี้หัวเราะก่อนเอ่ย “เอาเป็นว่ากูคบมาหลายคน”
“งั้นเริ่มถามแล้วนะ…”
“อือ”
“คำถามนี้…คนทางบ้านฝากมานะ”
พันลี้หลุดหัวเราะแล้วเอื้อมมือมาขยี้หัวเขา “ไอ้แก้มย้อย ไม่ต้องวางฟอร์มเลย มึงถามเองนั่นแหละ ไม่มีคนทางบ้านส่งมาหรอก”
“แสนรู้เหมือนหมูกรอบเลยนะ”
“จะถามอะไรก็ว่ามา…”
“…เวลารู้ว่ามีใครบางคนมายุ่งกับคนที่เราชอบ แล้วเรารู้สึกหงุดหงิดนิด ๆ อยากแสดงอาการฮึดฮัดใส่คนนั้นที่มายุ่งกับ…” ที่รักหยุดเว้นช่วงเพราะเกือบหลุดพูดชื่อหมื่นฟ้า
“ยุ่งกับใคร ?”
“เอ่อ…กับคุณชาลี บราวน์ละกัน”
พันลี้หัวเราะแล้วพูดต่อ “ฟอร์มจัดจริง ๆ เลย ไอ้ลูกหมาอ้วน”
“นั่นแหละ…แล้วมึงอยากบอกกับคนนั้นว่า…อย่ามายุ่งกับคุณชาลี บราวน์ ของเรานะ…”
“…”
“มันหมายความว่าเรากำลังหวงคนที่ชอบมาก ๆ เลยใช่ไหม ?”
“ถ้าเป็นภาษาของคนที่กำลังมีความรัก อาการนี้ไม่เรียกหวงนะ…แต่เรียกว่าหึง”
“หะ หึงเลยเหรอพันลี้ ?...” ที่รักหรี่ตาใส่เพื่อนก่อนเอ่ย “ใส่ร้ายกันปะเนี่ย ?...จริง ๆ อาจจะแค่หวง”
“กูจะไปใส่ร้ายมึงทำไม ?”
ที่รักกะพริบตาปริบ ๆ มองพันลี้ที่ไม่แสดงพิรุธอะไรเลย นั่นทำให้เขารู้ว่าเพื่อนพูดความจริง “ถึงขั้นหึงเลยเหรอเนี่ย ?”
“เสียอาการเลยเพื่อนกู”
“…”
“แต่กูอยากรู้…มึงหึงใคร ?”
“กูไปช่วยเพื่อนคนอื่นต้อนรับน้อง ๆ ดีกว่า” ที่รักที่กำลังลุกหนีถูกเพื่อนดึงให้นั่งลงเหมือนเดิม เขาส่งยิ้มแห้ง ๆ ให้พันลี้ที่หรี่ตาคล้ายจับผิด ที่รักไม่ได้ตั้งใจปิดบัง แค่อยากให้ตัวเองพร้อมกว่านี้
“ว่าไงไอ้แก้มย้อย ?”
ไลน์ ~
ฮืออออ T_____T ไลน์ช่วยชีวิตลูกหมาอ้วนไว้
“ดะ เดี๋ยวกูขอดูไลน์ก่อนนะ”
ที่รักก้มหน้าเปิดแอปพลิเคชันไลน์พลางหาวิธียื้อเวลา เขาคิดว่าการสารภาพกับพันลี้ในเวลานี้ไม่เหมาะสักเท่าไหร่ เพราะนอกจากพวกเขาแล้วยังมีเพื่อนในสาขาอีกหลายคนที่นั่งอยู่ใกล้ ๆ แต่เหนือสิ่งอื่นใดเขามีเหตุผลที่ทำให้อยากเก็บคำสารภาพไว้
ความจริงแล้ว…
ที่รักอยากให้หมื่นฟ้าเป็นคนแรกที่ได้ยินคำว่า ‘ที่รักชอบหมื่นฟ้า’
“ใครไลน์มา ?”
ที่รักถอนหายใจขณะมองข้อความจากร้านชาบูที่ส่งข่าวแจ้งโปรโมชั่นลดราคา เขาไม่น่าแอดไลน์ร้านเพราะเห็นแก่ส่วนลดเล็ก ๆ น้อย ๆ เลย “ร้านชาบูน่ะ ส่งมาบอกว่าเดือนนี้มีโปรไปสี่จ่ายสาม ไปกินกันไหมพันลี้ ?”
“เปลี่ยนเรื่องเก่ง…” พันลี้ชะเง้อมองหน้าจอโทรศัพท์ของเขา ที่รักเลยรีบกดออกแล้วเตรียมเก็บใส่กระเป๋ากางเกง “เดี๋ยว ๆ เมื่อกี้กูเห็นภาพพื้นหลังของมึงนะ”
“รูปกูเอง…”
“มึงตัวใหญ่ขนาดนั้นเลย ?”
“อือ…ชะ ช่วงนี้กินเยอะ”
“มีกล้ามด้วย ?”
“มึงตาดีขนาดนั้นเลยเหรอ ?” ที่รักถามพร้อมเบิกตาโต
“กูขอดูภาพพื้นหลังหน่อยซิ…”
ที่รักหมดหนทางแล้วจริง ๆ เขาเลยเลือกใช้มุกเดิมที่ได้ผลเสมอ “ฮือออ…พันลี้ อย่าคาดคั้นกูเลยนะ ไว้กูพร้อมแล้วจะบอก…” พูดเสียงออดอ้อนพลางเอาแก้มถูบนแขนของเพื่อนสนิท
“แบบนี้ทุกที…เออ ไม่ถามแล้ว แต่อย่าเผลอวางโทรศัพท์นะมึง”
“ไม่เผลอหรอก…แหะ ๆ ” เขาหัวเราะแห้ง ๆ เพราะเกือบเอาตัวไม่รอด
“พี่ฟ้ามาแล้ว…”
ที่รักหันมองตามเพื่อนสนิท “…”
“มึงคงมีคนอยู่เป็นเพื่อนแล้ว งั้นกูขอออกไปช่วยเพื่อนคนอื่นก่อนนะ”
“อือ…”
หมื่นฟ้าแต่งตัวดูดีไม่ต่างจากเมื่อคืนเลย เจ้าตัวใส่เสื้อนักศึกษาแขนสั้นทับในกางเกงสแล็กสีดำแล้วใส่รองเท้าหนังหัวตัดสีน้ำตาลไหม้ สิ่งที่อยู่ติดตัวและขาดไม่ได้คือนาฬิกาสีเงินเรือนโปรด
“วันนี้พี่ฟ้าโคตรหล่อเลยแก…”
“จริง ฉันชอบลุคคุณชายร้าย ๆ แบบนี้”
“ภายนอกพี่ฟ้าดูร้ายก็จริง แต่เมื่อวานแกเห็นพี่ฟ้ามาป้อนข้าวรักปะ ?”
“เห็น ๆ…อ่อนโยนมากเลยแก”
“ถ้าจะดีขนาดนี้ก็อย่ามีคนเดียวบนโลกเลย เหนื่อยจะอิจฉาคนที่ได้พี่ฟ้าไป”
“เตรียมอิจฉารักได้เลย…”
คนตัวเล็กนั่งอมยิ้มเมื่อได้ยินบทสนทนาของเพื่อนในสาขาที่นั่งห่างออกไป การที่เขากลายเป็นคนที่น่าอิจฉาไม่ได้ทำให้รู้สึกดีไปกว่าการที่คนอื่นได้เห็นอีกมุมของหมื่นฟ้า ที่รักไม่ได้สนใจว่าคนอื่นจะรู้สึกกับเขาอย่างไร
เขาแค่อยากให้คนอื่นเห็นด้านดี ๆ ของหมื่นฟ้าบ้าง
แต่รอยยิ้มในแบบเดิมนั้น…ที่รักขอเก็บไว้คนเดียว
“คนนี้นั่งรอใครอยู่ครับ ?”
ที่รักยิ้มกว้างเมื่อคนตัวสูงหยุดยืนตรงหน้า มือหนาสัมผัสข้างแก้มอย่างแผ่วเบา “รอคุณท้องฟ้าครับ…”
“หึ ๆ ” หมื่นฟ้าทิ้งตัวนั่งบนเก้าอี้ตรงข้ามเขา ก่อนเอ่ย “เหนื่อยไหมครับ ?”
“นิดหน่อยครับ แต่สนุกดี”
“อะไรนะครับ ?”
หมื่นฟ้าย้ำถามเหมือนได้ยินไม่ชัด เจ้าตัวโน้มหน้าเข้ามาใกล้ก่อนจะยกนิ้วชี้ที่ใบหูเป็นเชิงบอกให้กระซิบ ที่รักขมวดคิ้วสงสัยเพราะเสียงเพลงที่ดังคลออยู่ไม่ได้รบกวนเราขนาดนั้น แต่ในเมื่อหมื่นฟ้าได้ยินคำตอบไม่ชัด ที่รักเลยเคลื่อนหน้าเข้าไปใกล้อีกหน่อยแล้วพูดประโยคเดิมอีกครั้ง
“นิดหน่อยครับ…” ที่รักหยุดเว้นช่วงเพราะน้ำหอมกลิ่นใหม่ของหมื่นฟ้าลอยโชยมาติดจมูก “ตะ แต่สนุกดี”
หมื่นฟ้าหัวเราะในลำคอแล้วถอยห่างออกไป “น้ำหอมกลิ่นใหม่…หอมไหมครับ ?”
ดวงตาเรียวรีหลุบลงต่ำ ที่รักรู้สึกหน้าร้อนวูบวาบไปหมด เขาไม่คิดว่าหมื่นฟ้าจะฉีดน้ำหอมกลิ่นใหม่มาให้ดมจริง ๆ อย่างที่เจ้าตัวบอก “…ไม่บอกหรอกครับ”
“หึ ๆ ”
ที่รักต้องรีบเปลี่ยนหัวข้อสนทนาเพราะไม่อยากระเบิดตัวเองอีก “พี่ฟ้ารู้สึกดีขึ้นแล้วใช่ไหมครับ ?”
“ครับ ก่อนออกมาหาตัวดื้อ ป๊าโทรมาคุยกับพี่ฟ้าอยู่ ฟังเสียงแล้วอาการดูดีขึ้นมากเลย”
“รักสวดมนต์ขอให้ป๊าปลอดภัยด้วยนะครับ”
“ขอบคุณนะครับ…”
“ครับ…” ที่รักเม้มริมฝีปากครุ่นคิด เขามีบางสิ่งที่อยากถามออกไปแต่กลัวจะเป็นการยุ่งเรื่องส่วนตัวอีกคนมากเกินไป เขาแค่อยากมั่นใจว่าไม่มีเรื่องอะไรติดค้างอยู่ในใจหมื่นฟ้า และเจ้าตัวสบายใจแล้วจริง ๆ
“มีอะไรหรือเปล่าครับ ?”
“ปะ เปล่าครับ…”
“ถ้าโกหกจะโดนพี่ฟ้าตีนะครับ” หมื่นฟ้าไม่ได้พูดขู่ เจ้าตัวเคลื่อนมือไปที่ด้านหลังของเขาแล้วใช้มือตีที่ก้นเบา ๆ สองสามที
“พี่ฟ้า !...รักไม่ใช่เด็ก ๆ แล้วนะครับ”
คนตัวเล็กอายจนหน้าแดง ที่รักขยับเก้าอี้ของตัวเองออกห่างจากหมื่นฟ้าเล็กน้อย เจ้าตัวหัวเราะในลำคอแล้วเขยิบเก้าอี้เข้ามาใกล้แทน เพราะหมื่นฟ้าไม่เคยยอมแพ้ เขาจึงเป็นฝ่ายยกธงขาวตลอด
ไม่เคยชนะคุณท้องฟ้าสักครั้ง
และคงแพ้ตลอดไป…
“ตัวดื้อมีอะไรอยากพูดกับพี่ฟ้าครับ ?”
“ไม่มีครับ…”
“ถ้ามีเรื่องที่ทำให้ไม่สบายใจ เราต้องบอกกัน…” มือหนาเอื้อมมาปัดเส้นผมที่หล่นปรกหน้าเขา “ตัวดื้อจำได้ไหมครับ ?”
“จำได้ครับ…” ที่รักเม้มริมฝีปากแน่น เขาคิดทบทวนอีกครั้งก่อนตัดสินใจถามออกไป “พี่ฟ้าไม่ได้หงุดหงิดเพราะเรื่องนั้นแล้วใช่ไหมครับ ?”
รอยยิ้มในแบบเดิมค่อย ๆ เลือนหายไป หมื่นฟ้าจ้องลึกเข้ามาในตาเขา “เรื่องไหนครับ ?”
“เอ่อ…เรื่องที่คุณป้าให้พี่ฟ้าดูตัว”
“พันลี้เล่าให้ฟังเหรอครับ ?”
“คะ ครับ”
“พี่ฟ้าไม่เล่าเรื่องนี้ให้ตัวดื้อฟังเพราะคิดว่ามันไม่สำคัญ…แต่ถ้าการที่ไม่เล่าให้ฟังทำให้ตัวดื้อรู้สึกว่าตัวเองสำคัญน้อยลง…พี่ฟ้าขอโทษนะครับ”
“ระ รักไม่ได้คิดมากนะครับพี่ฟ้า รักถามเพราะอยากแน่ใจว่าพี่ฟ้าสบายใจแล้วจริง ๆ แต่ถ้าพี่ฟ้ายังมีเรื่องไม่สบายใจอยู่ รักจะช่วยทำให้พี่ฟ้ารู้สึกดีขึ้น”
หมื่นฟ้าอมยิ้ม เจ้าตัวส่งมือมาลูบศีรษะเขาเบา ๆ “แค่ตัวดื้อยิ้ม…วันแย่ ๆ ของพี่ฟ้าก็หายไปแล้วครับ”
ที่รักเผยรอยยิ้มสดใสเพื่อขับไล่เรื่องแย่ ๆ ที่กำลังก่อกวนคุณท้องฟ้า “รักจะยิ้มบ่อย ๆ นะครับ”
“ครับ” หมื่นฟ้ามอบรอยยิ้มในแบบเดิมให้เขา แต่เจ้าตัวเห็นใครบางคนเดินเข้ามาในซุ้มจึงเอ่ยเรียก “พันลี้…”
“…”
ที่รักมองหมื่นฟ้าสลับกับพันลี้ที่ยืนทำหน้ากวน ๆ อยู่ “…”
“คดีเยอะนะ…รู้ตัวปะ ?”
“อะไรพี่ฟ้า ลี้ไม่ได้ทำอะไรผิดสักหน่อย…”
“มึงเกือบทำให้คุณเขาน้อยใจกู”
“ไม่เกือบหรอก…” พันลี้ตอบแล้วหันมามองเขา “น้อยใจไปแล้วใช่ไหมมึง ?”
“…”
“ที่กูไม่เล่าเพราะมันไม่สำคัญ…"
“แล้วอะไรสำคัญกับพี่ฟ้าล่ะ ?”
“ก็คุณเขาไง…” หมื่นฟ้าตอบเสียงแข็งพลางจ้องเขม็งใส่น้องชาย ตอนนี้เหมือนเจ้าตัวกำลังโดนพันลี้ยั่วโมโหอยู่ “…รู้แล้วยังเสือกถาม”
พันลี้หัวเราะก่อนเอ่ย “จะพูดอะไรอีกไหม ? ลี้จะไปซุ้มศิลปศาสตร์”
“มึงโทรไปฟ้องคุณลุงเหรอ ?”
“อือ…หงุดหงิดแทนพี่ฟ้าอะ ”
“คุณป้าโดนคุณลุงดุหนักมาก ทีหลังไม่ต้องโทรไปฟ้องนะ เรื่องแค่นี้กูคุยกับคุณป้าเองได้”
“เพราะพี่ฟ้ากลัวป้าโดนดุไง ป้าถึงได้ใจหาคู่ให้พี่ฟ้าบ่อย ๆ …ถ้าครั้งนี้ลี้ไม่โทรไปฟ้องลุงนะ ป้าก็จะทำอีกเรื่อย ๆ ”
ที่รักกลืนน้ำลายลงคอพอรู้ว่าคุณป้าชอบหาคู่ให้หมื่นฟ้า เขาเผลอพยักหน้าเห็นด้วยกับพันลี้ “รักคิดว่าพันลี้ทำถูกแล้วครับ”
ที่รักไม่ได้ตั้งใจแสดงความคิดเห็นแบบนั้น แต่ผลข้างเคียงจากอาการหึงทำให้เขาหลุดพูดออกไป ตอนนี้เขาทำได้แค่ก้มหน้ารู้สึกผิดและพูดขอโทษคุณป้าในใจ
รักไม่ได้ตั้งใจนะครับคุณป้า…ไม่มีเจตนาให้คุณป้าโดนดุเลย
แต่ถ้าคุณป้าไม่อยากโดนดุอีก…คุณป้าอย่าหาคู่ให้พี่ฟ้าเลยนะครับ
T______T
“เห็นไหม…นักหัดรักยังเห็นด้วยเลย”
“นักหัดรัก ?” หมื่นฟ้าถามพลางขมวดคิ้วเข้มใส่พันลี้
“พะ พันลี้ !”
“มีอะไรหรือเปล่าครับตัวดื้อ ?”
“มะ ไม่มีครับพี่ฟ้า…รักดุพันลี้เพราะมันชอบพูดมั่วไปเรื่อย”
“ฮ่า ๆ”
“มึงหัวเราะอะไรพันลี้ ?”
“หัวเราะนักหัดรักไงพี่ฟ้า…”
“ลี้หน้าหมา ! พอเลยนะ!”
“มีคำถามจากคนทางบ้านอีกไหม ?...เดี๋ยวกูช่วยตอบ”
“ฮึ่ย ! เดี๋ยวจะเตะให้คอพับเลย…”
พันลี้หัวเราะร่าแล้วชี้นิ้วมาที่เขา “พี่ฟ้าว่ามันตัวใหญ่ขึ้นไหม ?”
“ไม่…”
“แต่รูปพื้นหลังในโทรศัพท์มันตัวใหญ่มากเลยนะ”
“ฮึ่ย !!…หยุดเดี๋ยวนี้เลยนะพันลี้ !”
“จะไปไหนก็ไปพันลี้…คุณเขาไม่พอใจหนักแล้ว”
“ฮ่า ๆ”
“หยุดแกล้งคุณเขาได้แล้ว !”
“ไปก็ได้…”
ที่รักมองตามเพื่อนสนิทที่เดินหัวเราะออกไป ถ้าพันลี้ไม่ยอมไป เขานี่แหละจะเป็นฝ่ายหนีไปเอง ที่รักรู้ว่าเพื่อนเป็นคนขี้แกล้ง แต่ไม่คิดว่าพันลี้จะแกล้งกันแรงขนาดนี้ เจ้าตัวคงดูออกว่าเขารู้สึกกับหมื่นฟ้าเกินกว่ารุ่นพี่ถึงได้แกล้งแซวจนเขาเสียอาการ
ฮืออออ T_________T
พันลี้หน้าหมา…ขอให้ไม่มีใครรัก !!!
“พี่ฟ้าไล่พันลี้ไปแล้ว…หายหงุดหงิดแล้วเนอะ”
“ค้าบ…”
“ตัวดื้อครับ พี่ฟ้าต้องไปฮ่องกงวันนี้นะครับ”
“อะ อ้าว ไม่ได้ไปพรุ่งนี้เหรอครับ ?”
“ถึงป๊าจะอาการดีขึ้นมากแล้ว แต่พี่ฟ้ายังเป็นห่วงอยู่ดี…”
“รักเข้าใจพี่ฟ้านะครับ ตอนปู่ป่วยรักก็เป็นห่วงแบบนี้…” ที่รักเคลื่อนมือไปกุมมือหนาเพื่อปลอบใจ หมื่นฟ้าคงจะเป็นห่วงป๊ามาก “แล้วพี่ฟ้าต้องไปสนามบินกี่โมงครับ ?”
“พี่ฟ้าจองไฟลต์บินไว้ตอนทุ่มหนึ่ง…สี่โมงก็ต้องออกจากที่นี่แล้วครับ”
ที่รักลอบมองเวลาที่นาฬิกาของหมื่นฟ้า “ตอนนี้เพิ่งบ่ายโมงครึ่ง พี่ฟ้าคงมีเวลากลับไปเอากระเป๋าใช่ไหมครับ ?”
“พี่ฟ้าเอากระเป๋ามาแล้วครับ ตั้งใจว่ามาหาตัวดื้อแล้วจะเลยไปสนามบินเลย”
“ให้รักขับรถไปส่งไหมครับ ? แล้วเดี๋ยวรักขับรถกลับไปจอดที่คอนโดให้พี่ฟ้าด้วย”
“ไม่เป็นไรครับ พี่ฟ้าว่าจะจอดไว้ที่สนามบินอยู่แล้ว ตอนกลับพันลี้จะได้ไม่ต้องไปรับ”
“โอเคครับ…”
“ไอ้ฟ้า !!”
ที่รักที่กำลังส่งยิ้มให้หมื่นฟ้าสะดุ้งด้วยความตกใจเมื่อได้ยินเสียงตะโกนเรียกของใครบางคน เขาจ้องมองคนตัวสูงที่เดินเข้ามาในซุ้มด้วยสีหน้าร้อนใจ ที่รักไม่เคยเห็นผู้ชายคนนี้มาก่อน
“ว่าไง ?”
“กูกำลังเดือดร้อน…มึงช่วยกูหน่อย…”
หมื่นฟ้าถอนหายใจพลางเอาลิ้นดุนปาก “ไอ้เหี้ยวิทย์ มีสักครั้งไหมที่ไม่เดือดร้อนเวลามาหากู”
“นะ ฟ้านะ…ครั้งนี้กูเดือดร้อนจริง ๆ ช่วยกูหน่อย”
“ช่วยอะไร ?”
“พอดีที่ซุ้มกูมีโชว์ร้องเพลงสด…”
“ไม่ !”
“โธ่…เพื่อนฟ้า ~ เห็นแก่มิตรภาพตอนประกวดเดือนของเราหน่อยดิ”
“กูไม่ได้เรียนนิเทศ...แล้วจะให้กูไปร้องเพลงที่คณะมึงเนี่ยนะ”
“ไม่เห็นเป็นไรเลย น้อง ๆ จะได้เห็นว่าทุกคณะมีความสัมพันธ์ที่ดีต่อกันไง”
“กูไม่ไป…มึงร้องเองเหอะ”
“ฟ้า ~ มึงก็รู้ว่าเสียงกูอย่างกับหมาฉี่รดสังกะสี ตอนที่กูซ้อมร้องเพลงตอนประกวดเดือนมึงจำไม่ได้เหรอ ?”
“แล้วทำไมต้องเป็นกูวะ ?”
“เพราะรุ่นน้องที่จะขึ้นร้องเพลงดันท้องเสีย ตอนนี้เลยไม่มีคนร้องเพลงเลย แล้วกูคิดว่าไม่มีใครเหมาะไปกว่ามึงแล้ว”
“…ขอเหตุผลจริง ๆ ”
“อะ เอ่อ…” เพื่อนต่างคณะของหมื่นฟ้าแสดงอาการเลิ่กลั่กแล้วไม่ยอมตอบ พอหมื่นฟ้าคว้ามือเขาเตรียมจะพาลุกออกไปจากซุ้ม คนที่ยืนอยู่ก็ละล่ำละลักตอบ “คะ คือตอนที่มึงเดินเข้ามาในงาน รุ่นพี่กูเห็นมึงพอดีแล้วเขารู้ว่ากูสนิทกับมึง…เขาก็เลยบอกให้กูมาชวนมึงไปร้องเพลงที่ซุ้มหน่อย แล้วกูก็รับปากไปแล้วว่าจะมาชวนให้”
“สรุปรุ่นน้องไม่ได้ท้องเสีย…”
“ทะ ท้องเสียเว้ย…มันท้องเสียจริง ๆ นะ แต่หายแล้ว แหะ ๆ ”
“ไอ้สัด !! มาขอให้กูช่วยแล้วยังโกหกอีก…”
“นะ ฟ้านะ…”
“กูไม่ชอบร้องเพลง”
“แต่มึงร้องเพลงเพราะมากเลยนะ ไม่งั้นกูไม่มาตื้อมึงแบบนี้หรอก…”
“กูไม่แพ้ลูกตื้อลูกอ้อนใครทั้งนั้น”
“แต่กูว่ามีคนที่เป็นข้อยกเว้น…”
ที่รักผงะถอยหลังเล็กน้อยเมื่อโดนเพื่อนของหมื่นฟ้าจู่โจมด้วยการเข้ามานั่งประชิดตัว พี่วิทย์กะพริบตาปริบ ๆ ใส่เขาแล้วขอร้องให้เขาช่วยพูดกับหมื่นฟ้าให้
“น้องครับ พี่เห็นแวบเดียวก็รู้ว่าน้องเป็นคนพิเศษของไอ้ฟ้า…ช่วยพูดกับไอ้ฟ้าให้พี่หน่อยนะ ไม่งั้นพี่ต้องโดนรุ่นพี่หัวเราะเยาะแน่เลยที่มาตื้อไอ้ฟ้าไม่สำเร็จ”
“ต่อหน้าต่อตากูเลยนะไอ้เหี้ย…”
“คะ คือรัก…รักไม่ชอบบังคับพี่ฟ้าน่ะครับ”
“น้องครับ ~…ไม่ได้บังคับมันไง อ้อนมันเอา…”
ที่รักมองพี่วิทย์สลับกับหมื่นฟ้าที่นั่งหน้านิ่งอยู่ก่อนส่ายหน้าปฏิเสธ “ขะ ขอโทษ…”
“ถ้าพี่ฟ้าไปร้องเพลง…”
ที่รักละสายตาจากพี่วิทย์เพื่อมองหมื่นฟ้าที่กำลังเอ่ยบางอย่าง “…”
“ตัวดื้อจะไปให้กำลังใจพี่ฟ้าไหมครับ ?”
“เย้ !! ไอ้ฟ้ายอมแล้ว”
“ยัง ไอ้สัด !”
“อ้าว…” พี่วิทย์รีบก้มหน้าเก็บอาการทันที
“ว่าไงครับ ?”
ที่รักหันมองหน้าซุ้มนิเทศที่มีคนอยู่เยอะพอสมควร ก่อนเอ่ย “ครับ…รักจะไปให้กำลังใจพี่ฟ้า”
“ขอบคุณนะครับ…” หมื่นฟ้าอมยิ้มแล้วหันไปหาเพื่อน ก่อนเอ่ย “ที่กูยอมไปร้องเพลงเพราะครั้งนี้มึงพูดถูก…”
“…”
“ที่รักเป็นข้อยกเว้นของกู”
คำตอบของหมื่นฟ้าทำให้ที่รักกลั้นยิ้มไว้ไม่ไหว แม้หมื่นฟ้าไม่ได้บอกชัดเจนว่าเขาเป็นคนสำคัญของเจ้าตัว แต่ทุกอย่างที่หมื่นฟ้าแสดงออกทำให้เขารับรู้ได้…
ที่รักไม่ได้เลื่อนขั้นให้หมื่นฟ้าเป็นคนสำคัญอยู่ฝ่ายเดียว
หมื่นฟ้าเลื่อนขั้นให้ที่รักเป็นคนสำคัญเหมือนกัน
การเป็นคนสำคัญของกันและกัน
มันรู้สึกดีแบบนี้นี่เอง…
: )
#กี่หมื่นฟ้า
“วันนี้คณะเราได้เชิญอดีตเดือนคณะดิจิทัลมีเดียมาร้องเพลงด้วยนะคะคุณอิม”
“คน ๆ นั้นใช่คุณหมื่นฟ้าหรือเปล่าคะ ?”
“ใช่แล้ว ~”
“ว้าวว…พวกเราได้คนแรร์ของคณะดิจิทัลมีเดียมาร้องเพลงให้ฟังเลยนะคะคุณเล็ก”
“ใช่ค่ะ…ตอนนี้เล็กว่าถึงเวลาแล้ว ทุกคนพร้อมหรือยังคะ ?”
“พร้อมแล้ว ~”
“โอเคค่ะ ~ งั้นเราขอยกเวทีนี้ให้คุณหมื่นฟ้าเลย…”
ที่รักที่ยืนอยู่ห่างจากเวทีหน้าคณะนิเทศศาสตร์ร่วมปรบมือให้นักร้องจำเป็นที่เพิ่งขึ้นมาบนเวที หมื่นฟ้าไม่แสดงอาการประหม่าเลยแม้แต่น้อย เจ้าตัวเดินไปพูดบางอย่างกับวงดนตรีแล้วกลับมายืนประจำตำแหน่ง
“ผมไม่ค่อยได้ร้องเพลง…ถ้ามีอะไรผิดพลาดต้องขอโทษด้วยนะครับ”
ผู้ชมที่เป็นน้อง ๆ นักเรียนและนักศึกษาในมหา’ลัยตอบอย่างพร้อมเพรียงว่าไม่เป็นอะไร ส่วนที่รักยืนยิ้มแล้วชูสองนิ้วเป็นกำลังใจให้หมื่นฟ้าอยู่ห่าง ๆ เจ้าตัวส่งยิ้มให้เขาก่อนหันไปพยักหน้าให้วงดนตรีที่อยู่ด้านหลัง
ผู้ชมหลายคนร้องกรี๊ดพอได้ยินเสียงคีย์บอร์ดไฟฟ้าเป็นทำนองเริ่มต้น เพราะหมื่นฟ้าเลือกหยิบเพลงฮิตมาร้อง จึงทำให้ทุกคนประทับใจตั้งแต่ยังไม่เริ่มร้อง และเมื่อคนตัวสูงเปล่งเสียงแรกออกมา…
‘อยากขยับเข้าไปใกล้เธอ อยากรู้จักตั้งแต่ได้เจอ ใจฉันสั่นเมื่อได้ยินเสียงเธอ ตั้งแต่วันแรกเจอ ก็เผลอเอาไปคิดละเมอ’
หัวใจของที่รักสั่นไปหมดเลย…
‘พอรู้จักก็อยากจะทักทาย แต่พอไม่เจอแล้วใจก็วุ่นวาย เธอหายไปก็ห่วงเธอแทบตาย…จะเป็นเช่นไร ตรงนั้นมีใครดูแลอยู่หรือไม่ก็ไม่รู้’
“…”
‘เกือบลืมหายใจเมื่อเธอเข้ามาใกล้ใกล้ แค่เธอยิ้มมา…ก็สั่นไปทั้งหัวใจ อยากจะบอกเธอให้ได้รับรู้ความในใจ’
“…”
‘แต่บอกตอนนี้ไม่รู้จะเร็วไปหรือไม่ ก็ยังไม่รู้ว่าเธอคิดเช่นไร ถ้าบอกคำนั้นแล้วเธอตอบมาว่าไม่ใช่ ถ้าเป็นแบบนี้เธอคงจะเดินหนีไป’
“…”
‘ดีพอแล้วที่ได้มีเธออยู่ใกล้ใกล้ ได้ยินเสียงได้คอยดูแลอยู่ไม่ไกล จะซ่อนความลับเอาไว้ในหัวใจมากเพียงไหนฉันจะไม่ยอมพูดไป’
และเป็นตอนนี้ที่เราสองคนสบตากัน ที่รักรู้สึกเหมือนหมื่นฟ้ากำลังบอกบางอย่างกับเขามากกว่าร้องเพลง และเพราะเขารู้สึกอย่างนั้นเลยไม่อยากละสายตาจากเจ้าตัวเลยแม้แต่วินาทีเดียว ที่รักตั้งใจฟังทุกท่วงทำนอง พยายามซึมซับรับความรู้สึกบางอย่างที่หมื่นฟ้าส่งผ่านทางเนื้อร้อง
‘อึดอัดเหลือเกินต้องเก็บเอาไว้ข้างใน อึดอัดหัวใจ แต่ก็กลัวว่าถ้าพูดไป กลัวว่าจะต้องเสียใจ’
“…”
‘แต่บอกตอนนี้ไม่รู้จะเร็วไปหรือไม่ ก็ยังไม่รู้ว่าเธอคิดเช่นไร ถ้าบอกคำนั้นแล้วเธอตอบมาว่าไม่ใช่ ถ้าเป็นแบบนี้เธอคงจะเดินหนีไป ดีพอแล้วที่ได้มีเธออยู่ใกล้ใกล้ ได้ยินเสียงได้คอยดูแลอยู่ไม่ไกล จะซ่อนความลับเอาไว้ในหัวใจ มากเพียงไหนฉันจะไม่ยอมพูดไป’
“…”
‘มองกันให้ดีเธอก็คงรู้ ในความห่วงใยฉันมีอะไรซ่อนอยู่ ที่ยังไม่รู้คือเธอนั้นคิดอย่างไร มองกันให้ดีเธอก็คงจะเห็น ความจริงที่เป็นว่าฉันคิดอะไร หนึ่งคำนั้นที่ยังไม่ได้พูดไป’
ท่อนฮุกของเพลงถูกร้องซ้ำคล้ายคนที่อยู่บนเวทีอยากย้ำให้ชัดอีกครั้ง บางประโยคในเนื้อร้องทำให้ภาพความทรงจำฉายชัดในหัว…
เป็นความทรงจำตอนที่…หมื่นฟ้าหอมหัวเขาที่หน้าบ้าน แม้จะเป็นเพียงแค่ภาพในกล้องวงจรปิด แต่ช่วงเวลานั้นก็เป็นหนึ่งในความทรงจำของเขา
เป็นตอนที่ ‘สระผมด้วยนะ…หัวเริ่มเหม็นแล้ว’…บทสนทนาแรกของเรา
ตอนที่ ‘พี่ฟ้ารอฟังอยู่…’…ได้ยินคำแทนตัวที่แสนน่ารักครั้งแรก
และในตอนที่ ‘หนึ่งชั่วโมงที่เหลือ…รักอยากได้ทั้งหมดเลยไหมครับ ?’…เราได้อยู่ด้วยกันสองคนครั้งแรก
ยังมีอีกหลายความทรงจำที่ทำให้ที่รักเห็นเราเข้าใกล้กันมากขึ้นเรื่อย ๆ จนกลายเป็นคนสำคัญของกันและกัน
ที่รักยิ้มกว้างขณะมองหมื่นฟ้าร้องเพลง ภาพความทรงจำที่ถูกบันทึกไว้ทำให้เขารู้ว่าคนตรงหน้าไม่เคยเปลี่ยนไปเลย หมื่นฟ้ายังเป็นคนที่อ่อนโยนกับเขาเสมอ เป็นคนที่มักจะใส่ใจกับเรื่องเล็ก ๆ น้อย ๆ ของเขา และเป็นคนมอบรอยยิ้มที่คล้ายแสงแดดในยามเช้าให้เขา…
ทุกความรู้สึกที่อัดแน่นอยู่ในใจทำให้ที่รักเข้าใจ
เข้าใจว่าทุกอย่างต้องใช้เวลา
แม้วันนี้เรายังไม่พร้อมสารภาพความในใจต่อกัน
แต่พรุ่งนี้เราจะยังอยู่ด้วยกัน
อยู่ด้วยกันไปทุกวันเพื่อรอ…
‘จะเก็บเอาไว้ในวันที่จะเผยใจ รอวันนั้น วันที่ฉันแน่ใจว่าวันนี้เธอคิดว่าฉันนั่นใช่…และเธอพร้อมจะฟังความข้างใน’
รอวันที่เขากล้าสารภาพรักกับหมื่นฟ้า
และรอวันที่หมื่นฟ้าบอกบางอย่างกับเขา
รอวันนั้นที่ไม่รู้ว่าใครจะเป็นฝ่ายบอกรักก่อนกัน
“ขอบคุณครับ…”
“กรี๊ด ~”
ที่รักยิ้มขณะมองคนตัวสูงลงจากเวทีแล้วเดินไปหาผู้ชายตัวสูงคนหนึ่งที่น่าจะเป็นเพื่อนต่างคณะของหมื่นฟ้าอีกคน เจ้าตัวหันมามองแล้วพยักหน้ารับรู้ว่าเขารออยู่
ที่รักส่งยิ้มให้หมื่นฟ้าอยู่ห่าง ๆ “รักรออยู่ตรงนี้นะครับพี่ฟ้า…”
#กี่หมื่นฟ้า
หลังจากหมื่นฟ้าคุยกับคนที่เขาคาดว่าเป็นเพื่อนต่างคณะเสร็จ ที่รักก็เดินมาส่งเจ้าตัวที่ลานจอดรถเพราะหมื่นฟ้าจะต้องรีบออกจากมหา’ลัยก่อนบ่ายสองโมงเพื่อเลี่ยงช่วงเวลารถติด
“คนนั้นที่พี่ฟ้ายืนคุยด้วยข้างเวทีเป็นเพื่อนพี่ฟ้าเหรอครับ ?”
“ครับ ไอ้โน่เป็นลูกของเพื่อนป๊า…เรารู้จักกันตั้งแต่เด็ก ๆ แล้ว”
“อ๋อ…เรียนวิศวะเหรอครับ รักเห็นใส่ช็อปด้วย”
“ครับ”
ที่รักลอบมองเสี้ยวหน้าด้านข้างของคนตัวสูง เขาเผลอยิ้มออกมาเมื่อเห็นใบหน้าเรียบนิ่ง ตอนนี้ไม่ว่าหมื่นฟ้าจะมีสีหน้าอย่างไร เจ้าตัวสามารถทำให้คนมองอย่างเขามีความสุขได้
“พี่ฟ้าไปสามวันใช่ไหมครับ ?”
“ครับ…”
“…”
“พี่ฟ้าคงไม่ได้ส่งข้อความหรือโทรหาตัวดื้อบ่อย ๆ นะครับ แต่ถ้ามีเวลาว่างจะรีบโทรหาเลย”
“ไม่เป็นไรครับพี่ฟ้า รักเข้าใจ…พี่ฟ้าใช้เวลากับป๊าหม่าม้าให้เต็มที่นะครับ”
“ครับ…”หมื่นฟ้าตอบก่อนจะล้วงกุญแจออกมาจากกระเป๋ากางเกง เจ้าตัวเปิดประตูรถแล้วหันมายิ้มให้เขา “พี่ฟ้าไม่อยู่สามวัน…ตัวดื้อห้ามสนิทกับคนอื่นนะครับ”
ที่รักอมยิ้มพร้อมพยักหน้ารับ “ครับ”
“พี่ฟ้าไปก่อนนะครับ”
ตอนแรกที่รักคิดว่าตัวเองจะไม่รู้สึกอะไรเพราะหมื่นฟ้าไปแค่สามวัน แต่พอเจ้าตัวจะไปจริง ๆ แล้วเขากลับรู้สึกบางอย่าง
ที่รักอยากรู้ว่าหมื่นฟ้าจะรู้สึกเหมือนกันไหม เขาจึงเอ่ยรั้งอีกฝ่ายไว้ “พี่ฟ้าครับ…”
“ครับ ?” คนโดนเรียกเลิกคิ้วสูงเป็นเชิงถาม หมื่นฟ้าที่กำลังจะขึ้นรถเดินกลับมาหาเขาทันที “ตัวดื้อมีอะไรหรือเปล่าครับ ?”
“พี่ฟ้า…” ที่รักหลุบตาลงต่ำแล้วสูดลมหายใจเข้าลึก ๆ ก่อนจะเงยหน้าสบตาคนตัวสูงอีกครั้ง “พี่ฟ้าจะคิดถึงรักใช่ไหมครับ ?”
คนโดนถามหัวเราะแล้วพยักหน้ารับ “พี่ฟ้าคงคิดถึงตัวดื้อมาก ๆ ”
ที่รักลอบถอนหายใจก่อนเอ่ย “ยังดีนะครับที่พี่ฟ้าแค่คิดถึงมาก ๆ…”
“…”
“เพราะถ้าคิดถึงเท่าฟ้าเหมือนรัก พี่ฟ้าคงทรมานน่าดู”
“…”
“…ให้รักทรมานคนเดียวก็พอ”
“ถ้าตัวดื้อไม่ติดสอบ พี่ฟ้าพาไปด้วยแล้วครับ”
“นอกจากพ่อแล้ว รักไม่เคยคิดถึงใครเท่านี้เลย…รักจะต้องรับมือกับความคิดถึงให้ได้”
“ตัวดื้ออยากให้พี่ฟ้าช่วยทำให้ความคิดถึงลดน้อยลงไหมครับ ?”
“ทำยังไงครับพี่ฟ้า ?”
หมื่นฟ้าเคลื่อนมือมาวางทาบไว้ที่ช่วงเอวของเขาแล้วรั้งให้เข้าใกล้กันมากขึ้น ที่รักสบตากับคนตัวสูงเพียงชั่วครู่ก่อนที่ท่อนแขนหนาจะรวบตัวเขาเข้าไปกอด หมื่นฟ้าโอบกอดเขาไว้แน่นราวกับไม่อยากให้ห่างจากกัน ใบหน้าที่รักแนบกับอกแกร่ง กลิ่นหอมจากตัวหมื่นฟ้าทำให้ที่รักเม้มริมฝีปากแน่นแล้วปล่อยให้ตัวเองรู้สึกคิดถึงเท่าที่ต้องการ
ที่รักยังยืนนิ่งไม่กอดอีกฝ่ายตอบ ความเงียบที่เข้ามาครอบคลุมทำให้เขาได้ยินเสียงหัวใจของหมื่นฟ้าชัดมากยิ่งขึ้น ก่อนที่เสียงหายใจของอีกฝ่ายจะเข้ามาแทรก เจ้าตัวกดจมูกและริมฝีปากลงบนไหล่ของเขาเบา ๆ ลมหายใจอุ่นร้อนของคนตัวสูงซึมผ่านเนื้อผ้าสัมผัสลงบนผิวเขา
“เก็บความรู้สึกตอนนี้ไว้นะครับ…” หมื่นฟ้ากระชับกอดให้แน่นขึ้น ก่อนเอ่ยต่อ “…มันจะช่วยให้ความคิดถึงลดน้อยลง”
“…”
“เวลาคิดถึงใครสักคนมันทรมาน…พี่ฟ้ารู้ดี”
และเมื่อรู้ว่าความคิดถึงมันแสนทรมาน ที่รักจึงวาดแขนกอดหมื่นฟ้ากลับ “รักจะกอดพี่ฟ้าไว้แน่น ๆ”
“…”
“พี่ฟ้าเก็บตุนความรู้สึกตอนนี้ไว้เยอะ ๆ เลยนะครับ…รักก็จะตุนไว้เยอะ ๆ เหมือนกัน”
“…”
“เวลาเราคิดถึงกันจะได้ไม่ทรมาน…”
“…” หมื่นฟ้านิ่งเงียบ เจ้าตัวยังฝังจมูกและริมฝีปากไว้บนไหล่ของเขา “พี่ฟ้าคิดถึงที่รักตลอด”
ที่รักพยักหน้ารับแล้วกระชับกอดให้แน่นขึ้น หวังให้อีกฝ่ายเก็บเอาความรู้สึกในช่วงเวลานี้ไปให้มากที่สุด ไม่นานหมื่นฟ้าก็ผละกอดออกแล้วส่งยิ้มในแบบเดิมให้เขา เจ้าตัวส่งมือมาสัมผัสที่ข้างแก้มเหมือนเคย
“ตัวดื้ออ้อนเก่งขนาดนี้…พี่ฟ้าไปไหนไม่รอดแล้วครับ”
“รักเชื่อครับ…เพราะรักวางกับดักไว้ทุกทางแล้ว คุณท้องฟ้าไม่มีทางไปจากรักได้หรอก”
หมื่นฟ้ากัดริมฝีปากคล้ายหมั่นเขี้ยวแล้วบีบปลายจมูกเขาเบา ๆ “เจ้าเล่ห์จังเลยนะครับคุณท้องทะเล”
“แหะ ๆ …พี่ฟ้าไปได้แล้วครับ เดี๋ยวตกเครื่องนะ”
“กอดเสร็จแล้วไล่พี่ฟ้าเลยเหรอครับ ?”
“ไม่ได้ไล่นะครับ…รักกลัวพี่ฟ้าตกเครื่องต่างหาก”
“หึ ๆ…งั้นพี่ฟ้าไปก่อนนะครับ”
“ค้าบ…”
ที่รักยืนโบกมือลาคนตัวสูงที่ขึ้นรถไป หมื่นฟ้าลดกระจกลงแล้วขยับปากพูดโดยไม่ออกเสียง เขาอมยิ้มขณะอ่านปากอีกฝ่าย หมื่นฟ้าพูดว่า…
‘รอพี่ฟ้านะครับ’
“ครับ รักจะรอ…”
รักจะตั้งใจรอวันนั้นนะครับ
วันที่พี่ฟ้ารู้สึกว่า…มันถึงเวลาแล้ว
: )
#กี่หมื่นฟ้า
Talk
ใครจะสารภาพรักก่อนกันน้าาา
ตอนหน้าจะรีบมาค้าบบบ
ฝากคอมเมนต์และติดแท๊ก #กี่หมื่นฟ้า เป็นกำลังใจให้กันด้วยนะคะ
อัปเดตข่าวสารเกี่ยวกับนิยาย Twitter : @SP251566
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
น่ารักจนใจเจ็บเลยยยย
กลับมาต้องเป็นแต่งกัันเลยนะ ไม่ต้องเป็นแล้วแฟน 5555555555555
ไม่ใช่10ปีเป็นเบาหวานแล้วค่า
3 วันนี้อาจจะเร่งเวลาให้บางอย่างมาถึงเร็วขึ้นก็ได้นะคะ หุหุ
คุณเขาก็รู้สึกไม่ต่างจากพี่ฟ้าแล้วนะคะตอนนี้ อยู่ที่ว่าจะบอกกันเมื่อไหร่ อยู่ห่างน้อง 3 วัน กลับมาก็บอกน้องได้แล้วนะคะพี่ฟ้า
ที่รักอ้อนหนักมาก เรียกร้องด้วย
หมื่นฟ้าก็เอาใจมาก เอ็นดูมากสินะ
สงสารพันลี้ เป็นคนอื่นไปซะงั้น 5555