Your Sky #กี่หมื่นฟ้า [YAOI] - end

ตอนที่ 19 : 16 [ 100 %]

บทที่ 16

‘ตัวดื้อว่าทริปนี้พี่ฟ้าซื้อกล้องใหม่ดีไหมครับ ?’

‘แล้วกล้องตัวใหม่ที่พี่ฟ้าจะซื้อมีฟังก์ชั่นต่างจากตัวเก่าเยอะไหมครับ ?’

‘พี่ฟ้ามีกล้องห้าตัว แต่ละตัวก็มีฟังก์ชั่นใกล้เคียงกันหมด แต่ตัวนี้ต่างจากตัวอื่นครับ’

‘อืมมม…งั้นรักว่าก็ดีนะครับ’

‘ถ้าพี่ฟ้าซื้อมาแล้ว ตัวดื้อต้องเป็นนายแบบให้พี่ฟ้าลองกล้องใหม่นะครับ’

‘ได้เลยค้าบ…’

          คนตัวเล็กคิดถึงประโยคสนทนาที่เกิดขึ้นเมื่อวานขณะยืนอยู่หน้ากระจก เมื่อช่วงเย็นหมื่นฟ้าโทรมาบอกว่าเจ้าตัวได้ซื้อกล้องตัวใหม่แล้ว จากที่คิดว่าจะใส่เสื้อยืดกางเกงขาสั้นเพราะอยากลงเล่นน้ำเลยเมื่อไปถึงทะเล ทว่าตอนนี้ที่รักต้องมาเลือกชุดที่ดูดีที่สุดเพื่อเป็นนายแบบให้หมื่นฟ้าได้ลองกล้องใหม่

          ที่รักเอียงคอมองตัวเองในกระจกอย่างคิดหนักก่อนถอนหายใจออกมาเพราะรู้สึกไม่มั่นใจ เขาไม่ชอบแต่งตัวสักเท่าไหร่ ส่วนมากจะเน้นใส่เสื้อผ้าสบาย ๆ มากกว่า การเป็นนายแบบจำเป็นให้หมื่นฟ้าจึงเป็นเรื่องยากสำหรับเขา

          เขาจ้องมองตัวเองที่ใส่เสื้อแขนสั้นสีเหลืองกับชุดเอี๊ยมขายาวสีดำสักครู่ก่อนตัดสินใจว่าจะเปลี่ยนชุดใหม่ ที่รักเดินออกมาจากห้องน้ำพลางใช้ความคิดอย่างหนัก คนตัวเล็กหยุดยืนที่หน้าตู้เสื้อผ้าอีกครั้งก่อนที่ความสนใจทั้งหมดจะถูกเรียกโดยเสียงฝีเท้าหนัก ๆ ของใครบางคน

“อะ ครีมกันแดด…”

“ขอบคุณค้าบ ~” ที่รักรับครีมกันแดดจากพี่สาวมาแล้วเก็บใส่กระเป๋าเป้ทันที

“พรุ่งนี้ใส่ชุดนี้เหรอ ?”

“…” ที่รักกลืนน้ำลายลงคอคิดว่าพี่เบบจะต้องว่าเขาเป็นพวกไม่มีเซนส์ในการแต่งตัวเหมือนเคย “ยะ ยังไม่แน่ใจเลยพี่เบบ”

“ชุดนี้น่ารักดี…”

คนโดนชมกลั้นยิ้มก่อนจะเอ่ยถาม “จริงเหรอพี่เบบ ?”

“อือ…เหมาะกับแกดี”

“งั้นรักรอดแล้ว ไม่ต้องเปลี่ยนชุดใหม่ละ…” ที่รักยิ้มกว้างแล้วเอามือล้วงกระเป๋าทั้งสองข้างก่อนหมุนตัวหน้ากระจกบานใหญ่ที่อยู่ข้าง ๆ ตู้เสื้อผ้า “จริง ๆ รักก็หล่อเหมือนกันนะเนี่ย ~”

“อะไร…เมื่อกี้ยังดูไม่มั่นใจอยู่เลย”

“แหะ ๆ ก็ได้ความมั่นใจมาจากพี่เบบแล้วไงครับ”

“แต่ถ้าใส่ชุดนี้ก็ต้องไปเปลี่ยนอีกทีตอนจะเล่นน้ำ”

ที่รักพยักหน้ารับแล้วเดินไปหยิบหมวกใบใหม่ที่สั่งทำพิเศษเพื่อทริปนี้โดยเฉพาะ “ก็ใช่น่ะซี่ ~”

“…”

“แต่จะทำยังไงได้…ก็คุณท้องฟ้าอยากจะลองกล้องใหม่ก่อน…”  ที่รักว่าพลางสวมหมวกบัคเก็ตสีเหลืองที่ตรงกลางปักรูปพระอาทิตย์กับคลื่นทะเล “หมวกใบนี้เข้ากับชุดนี้สุด ๆ…พี่เบบว่าไหม ?”

“เพิ่งเคยเห็นแกแต่งตัวรอดครั้งแรก” พี่เบบพูดแล้วเดินมาช่วยจัดหมวกให้เข้าที่มากขึ้น “ใส่หมวกแล้วน่ารักขึ้นเป็นกอง”

“หล่อเยอะเท่าพี่ฟ้าไหมครับ ?”

“เฮ้อ ~ ความหล่อแกสู้หมื่นฟ้าไม่ได้หรอก แต่ถ้าความน่ารักฉันเชื่อว่าไม่เป็นรองใคร”

“ชมกันขนาดนี้ อยากกินอะไรบอกมาเลย รักให้งบยี่สิบ”

“เก็บเงินไว้ซื้อขนมกินเถอะ”

ที่รักหัวเราะจนปากบานก่อนเอ่ยถาม “แล้วพี่เบบจัดกระเป๋าเรียบร้อยแล้วเหรอครับ ?”

“ไปเช้ากลับเย็นไม่ต้องเตรียมอะไรมากหรอก…เอาแค่ครีมกันแดด สบู่ ยาสระผม แล้วก็ชุดไปเปลี่ยนตอนกลับอย่างเดียว เพราะคงใส่ชุดเตรียมลงเล่นน้ำไปเลย”

“รักเตรียมไปแค่ชุดเล่นน้ำกับครีมกันแดด”

“พรุ่งนี้ก่อนออกก็เช็กดูอีกทีล่ะ เผื่อลืมเอาของสำคัญ ๆ ไป”

“ค้าบ…”

“แล้วฟ้าบอกหรือยังว่าจะมารับกี่โมง ?”

“ยังเลยครับ เดี๋ยวพี่ฟ้ากลับถึงคอนโดแล้วคงโทรมาบอก”

“ปกติคุยกันทุกคืนใช่ไหม ?”

“ครับ ก่อนนอนพี่ฟ้าจะโทรมาคุยด้วย”

“ช่วงนี้ตัวติดกันจังเลยนะ เวลาอยู่ที่มหา’ลัยถ้าเห็นฟ้าก็ต้องเห็นแกหรือเห็นแกก็ต้องเห็นฟ้า”

“พี่ฟ้าชอบมากินข้าวกลางวันด้วยน่ะครับ เลยเห็นเราอยู่ด้วยกันบ่อย ๆ ”

“แล้วเวลาพักที่ชอบไปนั่งเล่นที่ห้องสมุดด้วยกันล่ะ”

“…” นั่นสินะ เขากับหมื่นฟ้าตัวติดกันจริง ๆ ด้วย

“ฉันไปอาบน้ำก่อน…อย่านอนดึกล่ะ”

“ค้าบ…”

ที่รักทิ้งตัวนั่งลงบนเตียงหลังจากพี่สาวออกไป เขาปฏิเสธไม่ได้เลยว่าช่วงอาทิตย์ที่ผ่านมาเราสองคนอยู่ด้วยกันบ่อยมาก ๆ ช่วงพักกลางวันก็ไปกินข้าวด้วยกันตลอด ที่รักอยากอยู่ใกล้หมื่นฟ้ามากขึ้นหลังจากวันนั้นที่รู้ว่ามีบางอย่างกำลังก่อตัวขึ้นภายในใจ

แม้หมื่นฟ้าจะทำให้ใจเต้นแรงได้เหมือนเดิม แต่ที่รักเลือกจะก้าวเข้าไปใกล้เจ้าตัวอีกนิดไม่คิดจะถอยห่าง เขาคิดว่าผลข้างเคียงของความรักที่กำลังก่อตัวคงทำให้มีความกล้ามากขึ้น

กล้าที่จะเข้าใกล้

กล้าที่จะรู้สึก

          ที่รักไม่รู้ว่าความรู้สึกของหมื่นฟ้าที่มีต่อเขาพัฒนาไปไกลแค่ไหน แต่เขารู้แค่เราสองคนมีความสุขและสบายใจทุกครั้งที่ได้อยู่ด้วยกัน ด้วยความรู้สึกพวกนี้ทำให้เขาอยากเดินหน้าต่อเพราะรับรู้ได้ว่ามีบางอย่างระหว่างเรา ตอนนี้เขาอาจจะเป็นแค่คนสนิทที่ทำให้หมื่นฟ้ามีความสุขทุกครั้งที่ได้อยู่ใกล้

แต่สำหรับที่รัก…

หมื่นฟ้าเลยคำว่าคนสนิทไปไกลแล้ว

ตอนนี้หมื่นฟ้าคือคนสำคัญ

คนที่อยากให้อยู่ด้วยกันไปเรื่อย ๆ

          ถึงที่รักจะเป็นคนมองโลกในแง่ดีขนาดไหน แต่เขาก็ยอมรับความจริงที่ว่าไม่มีใครจะสามารถอยู่ด้วยกันได้ตลอดไป ทุกคนต้องพบเจอการจากลา แท้จริงสิ่งที่ทำให้เกิดการจากลาไม่ใช่การสูญเสียเพียงอย่างเดียว แต่มีใจของคนที่เปลี่ยนผันไปตามกาลเวลาเกี่ยวข้องด้วย เมื่อรู้อย่างนั้นที่รักเลยชอบเป็นผู้ให้มากกว่าผู้รับ

มอบความรักให้ผู้อื่นโดยไม่หวังผลตอบแทน

เท่ากับ...

ไม่เจ็บปวดเมื่อเจอการจากลา

          ทว่าที่รักก็รู้อีกเช่นกันว่า…เมื่อเขาเลื่อนขั้นให้หมื่นฟ้าเป็นคนสำคัญแล้ว สิ่งที่เคยทำได้อย่างง่ายดายก็เป็นเรื่องยากในพริบตา ตอนนี้เขากลายเป็นผู้ให้ที่แอบหวังบางอย่าง ที่รักหวังให้หมื่นฟ้าส่งความรู้สึกดี ๆ กลับมาให้เขาตลอดไป

ทั้งที่รู้ว่า ตลอดไป ไม่มีอยู่จริง

แต่ก็ยังหวัง…

‘พี่ฟ้า…ง่วงเหรอครับ ?’

‘ครับ’ หมื่นฟ้าที่ฟุบหน้าลงกับโต๊ะตอบเสียงแผ่ว

‘พี่ฟ้าหลับได้เลยนะครับ เดี๋ยวรักอ่านหนังสือเสร็จจะปลุกครับ’

‘ครับ…เราเริ่มชาร์จพลังได้แล้วครับคุณท้องทะเล’

‘ครับ คุณท้องฟ้า’

               หมื่นฟ้าอมยิ้มแล้วยื่นมือมาให้เขา ที่รักเอามือข้างที่ว่างไปวางทาบไว้บนมือหนา หมื่นฟ้าบอกว่าการจับมือคือการเติมพลังใจอย่างหนึ่ง และทุกครั้งที่เขาอ่านหนังสือสอบเจ้าตัวจะมาให้กำลังใจเสมอ

          อย่างเช่นวันนี้ที่หมื่นฟ้าไม่มีเรียน เจ้าตัวยังขับรถมาหาทั้งที่เมื่อคืนอยู่ที่ร้านจนถึงดึก เขาขอให้หมื่นฟ้านอนพักที่คอนโดสักพักแล้วค่อยมาหาตอนเย็น แต่คุณหมื่นฟ้าคนดื้อบอกว่าพลังใจหมดเกลี้ยงแล้ว เจ้าตัวต้องรีบมาชาร์จพลังจากเขาเช่นกัน ที่รักได้ยินเสียงเหนื่อยอ่อนของอีกฝ่ายก็อดไม่ได้เลยต้องยอมปล่อยให้หมื่นฟ้ามาหาที่มหา’ลัย

ที่รักอมยิ้มขณะมองคุณหมื่นฟ้าคนดื้อที่หลับไปแล้ว ก่อนจะเคลื่อนมือไปลูบที่เรือนผมสีช็อกโกแลตเบา ๆ ‘หลับในห้องสมุดมันไม่สบายเท่าที่คอนโดนะครับพี่ฟ้า…’

‘…’

เขาเคลื่อนมือกลับไปวางไว้ที่มือหนาเหมือนเดิมก่อนกระชับมืออีกฝ่ายให้แน่นขึ้นแล้วเอ่ย ‘รับพลังใจไปเยอะ ๆ เลยนะครับคุณท้องฟ้า…รักจะคอยเติมให้เอง’

          ที่รักอมยิ้มเมื่อนึกถึงความทรงจำที่เพิ่งผ่านไปไม่นาน เขาต้องยอมรับอีกครั้งว่าหมื่นฟ้าเก่งจริง ๆ  เพราะทุกอย่างที่หมื่นฟ้าทำไม่เพียงแค่ส่งผลให้รู้สึกดีเท่านั้น แต่เจ้าตัวทำให้มันกลายเป็นความทรงจำที่ดีของเขา

หมื่นฟ้ากำลังทำให้ความหวังของเขาเป็นจริง…

ด้วยการทำให้ทุกความทรงจำอยู่ตลอดไป

คำว่า ตลอดไป…จึงมีอยู่จริง

ไลน์ ~

          ทว่าทุกความคิดหยุดลงเพราะเสียงแจ้งเตือนที่ดังขึ้น ที่รักลุกไปหยิบโทรศัพท์เครื่องสีดำที่อยู่บนโต๊ะทำงานเพื่อดูว่าใครส่งข้อความหาเขา ถ้าให้เดาเวลานี้มีเพียงคนเดียวเท่านั้น…คนนั้นก็คือ หมื่นฟ้า

          และเป็นอย่างที่คิดไว้ไม่มีผิด เขายิ้มกว้างพร้อมนั่งลงบนเก้าอี้ตัวโปรดหน้าโต๊ะทำงานเพื่อเตรียมตัวเข้าสู่ช่วงเวลาของคุณท้องฟ้า ทุกคืนหมื่นฟ้าจะต้องโทรวิดีโอคุยกับเขาก่อนเข้านอน ที่รักจึงยกให้เป็น ‘ช่วงเวลาของคุณท้องฟ้า’

M.FAH : พี่ฟ้าถึงบ้านแล้วนะครับ

ที่รัก : วันนี้กลับบ้านเหรอครับคุณท้องฟ้า ?

M.FAH : ครับ เพราะพรุ่งนี้ต้องเอารถตู้บ้านพี่ฟ้าไปอีกคัน

ที่รัก : อ๋อ.....

M.FAH : พี่ฟ้าโทรหาได้ไหมครับ ?

ที่รัก : ได้ครับ

          หมื่นฟ้าโทรวิดีโอหาทันทีที่เขาตอบรับ ที่รักกดรับสายแล้วตั้งโทรศัพท์ไว้ตรงโน้ตบุ๊กที่ประจำของเขา ส่วนคนตัวสูงก็นอนอยู่บนเตียงซึ่งเป็นท่าประจำของเจ้าตัว

[ตัวดื้อ…]

“ครับพี่ฟ้า”

[แต่งตัวซะน่ารักเลย ไปไหนมาครับ ?]

ที่รักหัวเราะก่อนเอ่ย “ไม่ได้ไปไหนครับ รักกำลังลองชุดไปทะเลพรุ่งนี้ ”

[ไปทะเลต้องน่ารักขนาดนี้เลยเหรอครับ ?]

          ที่รักยกมือขึ้นลูบท้ายทอยตัวเองแก้เขินอาย แม้ว่าเขาจะมีภูมิคุ้มกันกับหมื่นฟ้ามากพอสมควรแล้ว แต่การได้ยินเจ้าตัวชมว่าน่ารักหลาย ๆ ครั้งก็ทำให้ภูมิคุ้มกันลดลงได้เหมือนกัน

“เป็นนายแบบให้พี่ฟ้าทั้งทีก็ต้องดูดีหน่อยครับ”

[หึ ๆ…ไม่หน่อยแล้วครับ]

ที่รักที่กำลังกลั้นยิ้มเพราะเขินอายค่อย ๆ หุบยิ้มแล้วยกนิ้วชี้หมื่นฟ้าผ่านหน้าจอโทรศัพท์ “เอาอีกแล้วนะครับคุณท้องฟ้า”

[ครับ ?]

“ลืมที่รักบอกไปแล้วเหรอครับ ?” เขาถามด้วยน้ำเสียงดุ ๆ ทั้งยังไม่ลดมือลง หมื่นฟ้าขมวดคิ้วครุ่นคิดก่อนจะอมยิ้มแล้วดึงผ้าห่มขึ้นมาปิดหน้าอกเปลือยเปล่าของตัวเอง

          เพราะว่าหมื่นฟ้าเป็นคนขี้ร้อนเลยชอบถอดเสื้อนอน ช่วงแรกที่รักไม่ค่อยชินที่ต้องคุยกับหมื่นฟ้าทั้งที่เปลือยท่อนบนแบบนั้น แต่เมื่อเวลาผ่านไปก็กลายเป็นภาพชินตา หลังจากนั้นเขาก็คอยมองหน้าอกของหมื่นฟ้าตลอดเพื่อเตือนให้เจ้าตัวห่มผ้า ก่อนจะวางสายที่รักจะคอยบอกให้หมื่นฟ้าห่มผ้าเพราะอากาศที่เย็นจนเกินไปจะทำให้ป่วยได้

แต่หมื่นฟ้าชอบลืมห่มผ้าเลยโดนเขาดุบ่อย ๆ

[ขอโทษครับ…ต่อไปพี่ฟ้าจะไม่ลืมห่มผ้าแล้วครับ]

“ที่รักดุ ที่รักเตือน…ทั้งหมดก็เพื่อคุณท้องฟ้านะครับ”

[ขอบคุณนะครับคุณท้องทะเล]

“…”

[ตัวดื้อบอกให้พี่ฟ้าห่มจนถึงคอเลยใช่ไหมครับ ?]

ที่รักพยักหน้ารับแล้วมองหมื่นฟ้าที่ดึงผ้าห่มขึ้นมาจนถึงช่วงคอ “ตอนนี้ยังไม่ต้องห่มถึงคอหรอกครับ ไว้ก่อนนอนค่อยห่มแบบนั้น เพราะตอนพี่ฟ้าหลับแล้วเผลอปัดผ้าห่มออก อย่างน้อย ๆ มันก็ยังคลุมส่วนอื่นอยู่”

[ถ้าตัวดื้อมานอนกับพี่ฟ้า คงไม่ได้หลับทั้งคืนแน่ ๆ ]

“ทำไมล่ะครับ ?”

[ก็ตัวดื้อคงจะคอยเฝ้าพี่ฟ้าทั้งคืน]

ที่รักอมยิ้มก่อนเอ่ย “รักคงคอยห่มผ้าให้คุณหมื่นฟ้าคนดื้อทั้งคืนแน่ ๆ เลย”

[หึ ๆ]

“พี่ฟ้าครับ สรุปพรุ่งนี้เอารถไปกี่คันครับ”

[สองคันครับ รถตู้บ้านเฮียหนึ่งคัน แล้วก็รถตู้บ้านพี่ฟ้าอีกคัน พอดีเพื่อนบางคนขอพาแฟนไปด้วย รถของเฮียคันเดียวคงไม่พอ]

“อ๋อ…แล้วรถของบ้านพี่ฟ้าใครขับเหรอครับ ?”

[คนขับรถบ้านพี่ฟ้าครับ…เดี๋ยวพี่ฟ้าจะไปรับตัวดื้อตอนเจ็ดโมงนะครับ]

“โอเคครับ เมื่อสักพักพี่เบบเพิ่งมาถามรักว่าพี่ฟ้าจะมารับกี่โมง เดี๋ยววางสายแล้วรักจะได้ไปบอกพี่เบบ”

[ครับ…]

พอพูดถึงพี่สาว เขาก็นึกบางอย่างขึ้นมาได้ ที่รักอยากรู้ว่าหมื่นฟ้าจะคิดเหมือนกันไหม เขาเลยถามออกไป…“พี่เบบบอกว่าช่วงนี้เราตัวติดกันตลอดเลย พี่ฟ้าว่าจริงไหมครับ ?”

[ถ้าบอกว่าตัวติดกันตลอดเวลาคงไม่จริงเพราะเราก็มีเวลาส่วนตัวของตัวเอง…แต่ถ้าบอกว่าพี่ฟ้าติดตัวดื้อมาก พอมีเวลาว่างต้องไปหาตลอด อันนี้พี่ฟ้าว่าเบบพูดความจริง]

ที่รักหัวเราะจนปากบานเพราะคำตอบน่ารัก ๆ ของหมื่นฟ้า “คุณท้องฟ้านี่น้า ~”

“แล้วตัวดื้อว่าเราตัวติดกันจริงไหมครับ ?”

          คนโดนถามเม้มริมฝีปากเพื่อกลั้นยิ้ม คำตอบที่อยู่ในใจทำให้เขารู้สึกเขิน แต่ที่รักคิดอย่างนั้นจริง ๆ และเพราะเขาอายมาก ๆ ที่จะตอบเลยย่นจมูกใส่อีกฝ่ายแทน

[หึ ๆ…] หมื่นฟ้าส่ายหน้าน้อย ๆ เป็นเชิงบอกว่าสิ่งที่เขาทำไม่สามารถแทนคำตอบได้

“รักคิดว่า…” ที่รักรู้สึกเหมือนมีกองไฟมาสุมอยู่ที่แก้มทั้งสองข้าง แล้วเมื่อเห็นรอยยิ้มในแบบเดิมของหมื่นฟ้าที่ส่งมาให้กัน กองไฟที่สุมอยู่ที่แก้มก็ลุกลามไปทั่วทั้งตัว

[ว่ายังไงครับตัวดื้อ...หรือว่าพี่ฟ้าติดตัวดื้ออยู่ฝ่ายเดียวครับ ?]

“รักคิดว่า…เราติดกันทั้งสองฝ่ายครับ”

[…]

“ขนาดปาท่องโก๋ที่ปู่ชอบกินตอนเช้ายังสู้เราไม่ได้เลย”

[หึ ๆ]

“พี่ฟ้าอย่าหัวเราะสิครับ…รักคิดแบบนั้นจริง ๆ นะครับ”

[แล้วปาท่องโก๋ของคุณปู่จะเสียใจไหมครับที่สู้เราสองคนไม่ได้]

“พี่ฟ้า !! พอรักพูดในสิ่งที่รู้สึกก็ชอบเอามาล้อแบบนี้ ทีหลังรักจะไม่พูดแล้ว ปล่อยให้พี่ฟ้าอยากรู้ไปอย่างนั้นแหละ”

[โอ๋นะครับ พี่ฟ้าไม่แกล้งแล้ว]

“ฮึ่ย !! ชอบทำให้หงุดหงิดจริง ๆ คุณท้องฟ้าเนี่ย…”

[เปลี่ยนเรื่องดีกว่าครับ เดี๋ยวเกิดสึนามิ]

“อีกแล้วนะครับ !”

หมื่นฟ้าหัวเราะชอบใจที่แกล้งเขาได้ นอกจากสึนามิแล้ว ต่อจากนี้หมื่นฟ้าคงมีปาท่องโก๋อีกอย่างที่เอาไว้ล้อเขา

[ตกลงตัวดื้อจะใส่ชุดนี้ไปทะเลใช่ไหมครับ ?]

“ครับ…”

[งั้นไม่ต้องใส่หมวกใบนี้ไปนะครับ]

“ทำไมล่ะครับ ?”

[พี่ฟ้าว่าแค่ชุดนี้ก็พอแล้วครับ ไม่ต้องใส่หมวกไปหรอกครับ]

“ใส่แล้วมันแย่ขนาดนั้นเลยเหรอครับ ?”

[ไม่แย่หรอกครับ แต่ไม่ต้องใส่ดีกว่า…]

ที่รักไม่เข้าใจในสิ่งที่หมื่นฟ้าพูดเลย เขาอุตส่าห์สั่งปักรูปพระอาทิตย์กับคลื่นทะเลมาเพื่อหมื่นฟ้าเลยนะ “โอเคครับ…ไม่ใส่ก็ไม่ใส่”

[จะตีหนึ่งแล้ว ตัวดื้อง่วงหรือยังครับ ?]

“เริ่มง่วงแล้วครับ”

[งั้นตัวดื้อไปนอนเถอะครับ]

“ค้าบบบ…” ที่รักขานรับเสียงอ่อย

[ฝันดีนะครับคุณท้องทะเล]

“ฝันดีครับคุณท้องฟ้า”

          ที่รักถอนหายใจเฮือกใหญ่หลังวางสายจากหมื่นฟ้า เขาถอดหมวกออกก่อนจะมองรูปพระอาทิตย์กับคลื่นทะเล ที่รักสั่งปักหมวกใบนี้ตอนที่รู้ว่าจะได้ไปทะเลเพราะอยากใส่ถ่ายรูปกับหมื่นฟ้า แต่ดูท่าเจ้าตัวคงไม่ได้สังเกตว่าลายปักนี้หมายถึงอะไร

หมายถึง ท้องฟ้า กับ ท้องทะเล ไงครับ

สงสัยเจ้าหมวกใบนี้จะไม่มีโอกาสถ่ายรูปกับคุณท้องฟ้าตัวจริงแล้วแหละ…

“รัก…” ที่รักหันมองตามเสียงเรียก พี่เบบเข้ามาในห้องอย่างง่ายดายเพราะเขาเปิดประตูไว้ตลอด พี่สาวเดินมาหยุดยืนตรงหน้าแล้วขมวดคิ้วเล็กน้อยก่อนเอ่ยถาม “เป็นอะไร…ทำหน้าเหมือนหมูกรอบตอนไม่ได้ออกไปวิ่งเล่น”

“เปล่าค้าบ…”

“ฟ้าไม่โทรหาเหรอ ?”

“เพิ่งวางไปเองค้าบ…”

“เสียงอ่อยด้วย…จะว่าโดนฟ้าดุก็คงไม่ใช่ ฟ้าไม่ดุแกหรอก”

“…” ที่รักเงยหน้ามองพี่สาว เขาใส่หมวกอีกครั้งแล้วใช้นิ้วชี้ไปที่หมวกเจ้าปัญหา “พี่ฟ้าดูไม่ชอบหมวกใบนี้เลย”

“ทำไมล่ะ ?...ใส่แล้วก็น่ารักดี”

“ไม่รู้ครับ พี่ฟ้าบอกว่ามันไม่ได้แย่ แต่ไม่ต้องใส่ดีกว่า”

“หือ ?...” พี่เบบนิ่งเงียบไปสักพัก เจ้าตัวกอดอกมองเขาตั้งแต่หัวจรดเท้าก่อนจะอมยิ้ม “ใส่ไปเถอะ…ฟ้าไม่ได้ไม่ชอบมันหรอก ฉันคิดว่าฟ้าชอบมันมาก ๆ ”

“…” นอกจากจะไม่เข้าใจหมื่นฟ้าแล้ว ตอนนี้เขาเริ่มไม่เข้าใจพี่เบบด้วย “ก็เห็นอยู่ว่าพี่ฟ้าไม่ชอบ ถ้าชอบก็ต้องให้ใส่แล้วสิ”

“เขาว่าเพื่อนกันมักจะมีนิสัยคล้าย ๆ กัน…”

“…”

“เวลาดอมหวง…ดอมก็ชอบห้ามแบบนี้”

“หวง ?”

“ใช่…ไม่อยากให้ใครมาชมว่าเราน่ารัก ไม่อยากให้ใครมองเรา…พวกขี้งกน่ะ”

          ที่รักหัวเราะที่พี่เบบว่าพี่ดอมกับหมื่นฟ้าเป็นพวกขี้งก เขาไม่อยากเชื่อว่าคนอย่างหมื่นฟ้าจะขี้หวงเพราะดูจากนิสัยทั่วไปแล้วเจ้าตัวเป็นคนชอบแบ่งปันและไม่คิดเล็กคิดน้อย อีกอย่างเขาเป็นแค่คนสนิท หมื่นฟ้าคงไม่หวงมากขนาดนั้นหรอก

แต่ถ้าไม่หวง…แล้วทำไมไม่ให้ใส่

นอกจากจะไม่ชอบมันจริง ๆ

“ถ้าไม่เชื่อพรุ่งนี้ก็ลองใส่ดู…รับรองได้เห็นคนขี้หวงแน่ ๆ ”

“…”

“แล้วไปซื้อหมวกใบนี้มาตอนไหน ?...ใบใหม่ใช่ไหม ไม่เคยเห็นเลย”

ที่รักพยักหน้ารับ ไม่แปลกที่พี่เบบจะรู้ว่ามันเป็นหมวกใบใหม่ เพราะพี่สาวจำเสื้อผ้าของเขาได้ทุกตัว “รักสั่งซื้อหลังจากวันแข่งบอล”

“สั่งทางไอจีเหรอ ?”

“ครับ”

“ลายน่ารักดีเนอะ…” พี่เบบหยิบหมวกไปจากศีรษะของเขาแล้วใช้มือลูบบริเวณลายปัก “งานปักก็ละเอียดดีด้วย ที่ร้านเขามีลายพวกนี้ให้เลือกเยอะไหม ?”

“เขาไม่มีลายให้เลือกหรอกพี่เบบ ต้องวาดตัวอย่างส่งไปให้เขาเอง”

“...”

ที่รักถอนหายใจแล้วหลุบตาลงต่ำพอเห็นพี่สาวขมวดคิ้วมากกว่าเดิม “รักสั่งปักลายนี้เป็นพิเศษ…เพื่อทริปนี้เลย”

“…” พี่เบบหัวเราะก่อนจะใส่หมวกให้เขาเหมือนเดิม “ไอ้ลูกหมาเอ๊ย ~ ”

“ลูกหมามันหวังจะใส่ถ่ายรูปกับเขาไงพี่เบบ แต่เขาบอกไม่ให้ใส่ไป”

“ก็เขาไม่รู้ไงว่าไอ้ลูกหมามันทำเพื่อเขา…” พี่เบบหย่อนตัวนั่งลงข้าง ๆ เขาก่อนเอ่ย “บางคนต่อให้เป็นคนที่ใส่ใจรายละเอียดมากแค่ไหน แต่มันก็ต้องมีพลาดสักครั้ง เพราะในแต่ละวันเรามีเรื่องให้ทำเยอะแยะ ไม่ได้คอยสังเกตหรือเก็บรายละเอียดของอีกฝ่ายตลอดเวลา…การที่เขาไม่เห็นในสิ่งที่เราพยายามทำ ไม่ใช่ว่าเขาใส่ใจไม่มากพอนะ”

“รักไม่ได้ว่าพี่ฟ้าใส่ใจไม่มากพอนะพี่เบบ…พี่ฟ้าเป็นคนที่ใส่ใจรายละเอียดของคนอื่นมาก ๆ ขนาดรักเป็นแค่คนสนิท พี่ฟ้ายังรู้เรื่องของรักแทบจะทุกเรื่อง…แต่ที่รักมานั่งหงอยก็เพราะสงสารเจ้าหมวกที่อดถ่ายรูปกับพี่ฟ้า”

“แกไม่ได้สงสารหมวกหรอก แต่น้อยใจฟ้าต่างหาก…แกไม่เคยน้อยใจใครเลยรัก ถึงไม่รู้ไงว่าที่เป็นอยู่มันคือการน้อยใจคนที่เราให้ความสำคัญมาก ๆ ”

“…”

“ฟ้าไม่ได้ใส่ใจรายละเอียดต่าง ๆ น้อยลงนะ แต่บางอย่างที่แกทำให้คงเกินความคาดหมายของฟ้า…และฟ้าคงไม่เคยหวังให้แกทำอะไรให้…” พี่เบบพูดแล้วเอานิ้วมาจิ้มที่หมวกของเขา “ลายปักนี้ถึงได้ลอดสายตาฟ้าไปไง”

“โธ่…หวังมั่งก็ได้ครับ”

“อย่ามัวมานั่งน้อยใจ…พรุ่งนี้ก็ใส่ไปแล้วบอกให้เขารู้ว่าหมวกใบนี้มันพิเศษกับเขายังไง”

“ครับ…พรุ่งนี้รักจะใส่มันไปถ่ายรูปกับพี่ฟ้า”

“อือ…” พี่เบบลุกขึ้นเตรียมจะออกจากห้อง แต่เหมือนเจ้าตัวนึกบางอย่างขึ้นมาได้เลยหมุนตัวกลับมาอีกรอบ “ฉันไม่รู้หรอกนะว่าตอนนี้ระหว่างแกกับฟ้าคืออะไร เป็นแค่คนสนิทหรือมากกว่านั้น…แต่ถ้าตัดสินใจให้เขาเข้ามาในชีวิตแล้ว แกต้องทำให้ดีที่สุดนะ รักษาความสัมพันธ์นี้ไว้ให้นานที่สุด…เข้าใจที่พี่พูดไหม ?”

          ที่รักนิ่งเงียบเพราะเป็นครั้งแรกที่พี่เบบพูดกับเขาด้วยสีหน้าและน้ำเสียงจริงจังขนาดนี้ และเป็นครั้งแรกอีกเช่นกันที่พี่สาวแทนตัวว่า ‘พี่’ นั่นทำให้ที่รักรู้ว่าพี่เบบกำลังจะสื่ออะไรบางอย่างกับเขา แต่เจ้าตัวแค่ไม่สามารถพูดออกมาตรง ๆ ได้

ถ้าหากเรื่องที่พี่เบบพยายามจะบอกเกี่ยวข้องกับหมื่นฟ้าโดยตรง

ที่รักจะตอบว่า…

“ครับ รักจะพยายามทำให้ดีที่สุด”

#กี่หมื่นฟ้า

          คนตัวสูงที่สวมเสื้อฮาวายสีดำกับกางเกงขาสามส่วนสีขาวยืนอยู่หน้าบ้านหลังเดี่ยวเพื่อรอเวลา บ้านของที่รักเป็นจุดนัดหมายที่ทุกคนจะมารวมตัวก่อนจะเดินทางไปรีสอร์ตของลุงเขาที่ระยอง

          หมื่นฟ้ามาถึงก่อนเวลานัดหนึ่งชั่วโมง เขายืนรอคุณตัวดื้ออยู่หน้าบ้านโดยไม่โทรไปบอกว่ามาถึงแล้ว ถ้าหมื่นฟ้าทำแบบนั้นเจ้าตัวจะรู้สึกกดดันแล้วทำทุกอย่างด้วยความเร่งรีบทั้งที่เหลือเวลาอีกชั่วโมงกว่า เพราะคนอย่างที่รักไม่ชอบให้ใครมารอนาน ๆ

“นี่แหละน้า...ที่เขาบอกว่าแค่ได้เห็นหลังคาบ้านก็ชื่นใจแล้ว”

หมื่นฟ้าละสายตาจากหน้าต่างห้องที่รักแล้วมองน้องชายที่ยืนสูบบุหรี่อยู่ “…”

“รักคนนี้เสียไปกี่แสนแล้วล่ะ ?...” พันลี้ยกยิ้มมุมปากก่อนจะปรายตามองกล้องที่คล้องอยู่คอของหมื่นฟ้า “ถอยไลก้าตัวเกือบแสนมาเพื่อถ่ายไอ้แก้มย้อยคนเดียว…ยอมใจพี่กูจริง ๆ ”

“ถ้ากูเห็นมึงเปย์เมียตัวเองเมื่อไหร่…กูจะเหยียบให้จมดินเลย”

พันลี้หลุดขำพรืดแล้วยื่นบุหรี่ให้พี่ชาย “สักหน่อยก่อนไอ้แก้มย้อยจะออกมา”

“ไม่…กูเริ่มอดได้แล้ว”

“โอเค ความรักทำให้เปลี่ยนไปมากจริง ๆ ”

“…”

          พันลี้ยกมวนสีขาวขึ้นจรดริมฝีปากพร้อมกวาดสายตามองไปรอบ ๆ นอกจากพี่ชายกับเขาแล้วก็มีคนขับรถอีกคนที่อยู่หน้าบ้านของที่รัก เขาคิดว่าพี่ฟ้าเอาเรื่องรถติดมาเป็นข้ออ้างเพราะเมื่อเช้าคุณลุงคนขับรถยืนยันว่าการจราจรวันนี้ปลอดโปร่ง แต่พี่ชายยังดึงดันจะออกก่อนเวลา ความจริงแล้วพี่ฟ้าอยากเจอเพื่อนสนิทของเขาเร็ว ๆ มากกว่า

“คิดถึงก็โทรไปบอกสิว่ามาถึงแล้ว มันจะได้ออกมาเร็ว ๆ…ให้ลี้โทรให้ไหม ?”

“มึงจะเร่งคุณเขาทำไม…”

“เห็นชะเง้อแล้วชะเง้ออีก…สงสาร”

“ชะเง้อพ่อมึงสิ”

“ด่าอะไรก็ให้พ้น ๆ ตัวเองบ้าง พ่อลี้ก็พ่อพี่ฟ้าอะนะ”

“อย่ากวนตีนพันลี้”

“ทำไมดูเป็นกังวลจังวะพี่ฟ้า ?”

“กูกำลังลุ้นอยู่…”

“ลุ้นอะไร ?”

หมื่นฟ้าถอนหายใจก่อนจะล้วงโทรศัพท์ออกมาจากกระเป๋ากางเกงเพื่อเอารูปคุณเขาตอนใส่หมวกให้น้องชายดู “กูแอบแคปหน้าจอตอนคุยกับเขาไว้…คุณเขาใส่หมวกแล้วน่ารักไหม ?”

พันลี้ยิ้มมุมปากอย่างที่ชอบทำเวลาเห็นคนที่ถูกใจ “โคตร ๆ เพื่อนผมก็น่ารักแบบนี้แหละครับ”

“กูลุ้นอยู่ว่าคุณเขาจะใส่หมวกไหม ?”

“…”

“เมื่อวานกูห้ามไม่ให้เขาใส่หมวกไปทะเล”

“เอ๊า ! ทำไมล่ะ ?”

“คุณเขาใส่หมวกแล้วน่ารักเกินไป…กูไม่อยากให้ไอ้เฮียเห็น”

“พี่ฟ้า…หวงเกินไปไหมวะ ?”

“กูว่ามากเกินไปว่ะ…แต่กูหวงของกู”

“ก็ยังดีที่รู้ตัว…แต่ต้องลด ๆ ลงบ้าง เดี๋ยวมันจะอึดอัด”

“กูพยายามระวังเรื่องนี้อยู่แล้ว…แต่พลาดจนได้ เมื่อคืนกูไม่น่าห้ามเขาเลยว่ะ”

          หมื่นฟ้าเอาลิ้นดุนปากไม่พอใจตัวเองที่ก้าวล้ำความเป็นส่วนตัวของอีกฝ่ายมากเกินไป ที่รักมีสิทธิ์ที่จะเลือกและตัดสินใจทุกอย่างด้วยตัวเอง เมื่อคิดย้อนกลับไปก็ยิ่งทำให้รู้สึกผิดเพราะถ้าที่รักอยากใส่หมวกใบนั้นไปทะเลจริง ๆ เจ้าตัวคงจะรู้สึกแย่

ไม่ใช่แฟนด้วยซ้ำ

แต่สั่งยิ่งกว่าแฟนอีก…

“ไม่เป็นไรหรอกพี่ฟ้า คนเรามีพลาดกันได้”

“แต่เรื่องนี้กูไม่ควรพลาดเลย…เพราะเป็นความรู้สึกของคุณเขาทั้งนั้น”

“เอาน่า…ไอ้แก้มย้อยมันไม่คิดมากหรอก ตั้งแต่รู้จักกันมาไม่เคยเห็นมันเก็บเรื่องเล็ก ๆ น้อย ๆ ไปใส่ใจเลย”

หมื่นฟ้าถอนหายใจอีกครั้งก่อนจะเลื่อนดูรูปของที่รัก แค่คุณเขาใส่ชุดเอี๊ยมก็น่ารักตั้งเยอะแล้ว พอคุณเขาใส่หมวกใบนี้เพิ่มก็น่ารักเยอะกว่าเดิมอีก

คุณเขาน่ารักไม่มีลิมิตซะขนาดนี้

ห้ามใจไม่ให้หวงไม่ไหวหรอก…

               ทว่าลายปักที่อยู่บนหมวกสีเหลืองทำให้หมื่นฟ้าเริ่มขมวดคิ้วคิดสงสัย รูปพระอาทิตย์กับคลื่นทะเลดูมีความหมายบางอย่าง หมื่นฟ้าคิดว่าลายนี้คงไม่ใช่ลายปกติทั่วไปที่ขายตามร้าน

เพราะมันคงหมายถึง

ท้องฟ้า กับ ท้องทะเล

“จริง ๆ ใช่ไหม ?”

“อะไรพี่ฟ้า ?”

“ทำไมเมื่อคืนกูไม่สังเกตวะ ?!”

“อะ หัวร้อนอะไรอีก…บอกให้เลิกรู้สึกผิดได้แล้ว”

“หมวกใบนั้นเหมือนคุณเขาจะสั่งปักเองว่ะ”

“...จะขนาดนั้นเลยเหรอ ?”

“…” หมื่นฟ้านิ่งเงียบ ไม่อยากจะเชื่อเหมือนกันว่าคุณเขาจะทำถึงขนาดนี้ แต่ลายปักที่หมวกมีความหมายตรงตัวเกินกว่าจะคิดเข้าข้างตัวเอง

               ทว่าเบอร์แปลกที่โทรเข้ามาทำให้หมื่นฟ้าต้องหยุดคิดทุกอย่างเพื่อรับสาย เขานิ่งเงียบเพื่อรอให้ปลายสายพูดก่อน หากเป็นพวกเจ้าหน้าที่ธนาคารที่โทรมาแนะนำให้ทำบัตรเครดิตจะได้ปฏิเสธแล้ววางสายเลย

[ฟ้า…]

“เบบเหรอ ?”

[ใช่]

“ว่าไงเบบ ?”

[เมื่อวานฟ้าบอกไม่ให้รักใส่หมวกไปใช่ไหม ?]

“…อือ เราขอโทษ เราหวงมากไปหน่อย ต่อไปเราจะไม่ทำแบบนี้อีก”

[เราเข้าใจ หึงหวงเป็นเรื่องธรรมดา เมื่อคืนรักแอบน้อยใจนิดหน่อย ตอนแรกก็ไม่ค่อยรู้ตัวหรอกว่ากำลังน้อยใจฟ้าอยู่แต่เราช่วยพูดให้แล้ว]

“ขอบคุณมาก”

[เราบอกว่าฟ้าพูดแบบนั้นเพราะหวง…น้องเราไม่เคยมีความรักมาก่อน บางทีก็รู้ตัวช้าไปบ้าง เข้าใจรักหน่อยนะ]

“ช้าแค่ไหนก็รอ…”

[เมื่อกี้เราเข้าไปหาน้องในห้อง รักกำลังแต่งตัวอยู่ เราบอกให้ใส่หมวกไปด้วยแต่เจ้าตัวดูไม่ค่อยมั่นใจเท่าไหร่…]

“ที่เหลือให้เป็นหน้าที่เราเอง”

[โอเค]

“เบบ หมวกใบนั้น…ลายปักรูปพระอาทิตย์กับคลื่นทะเล”

[อือ…ที่รักน้อยใจก็เพราะเจ้าตัวตั้งใจสั่งปักพิเศษเพื่อทริปนี้เลย]

หมื่นฟ้าหลุดยิ้มออกมา “ขอบคุณมากนะเบบที่โทรมาบอก”

[เห็นยืนรอนานแล้ว กลัวจะท้อไปก่อนเลยอยากบอกให้รู้ว่าเจ้ารักกำลังเดินไปหาแล้วนะ]

“…”

               หมื่นฟ้าวางสายจากเบบแล้วปล่อยให้ตัวเองยิ้มออกมาโดยไม่กลั้นไว้ เขาเคยคิดว่าถ้าสักวันคุณเขาหันกลับมามองคงดีใจไม่น้อย แต่ครั้งนี้คุณเขาไม่เพียงหันมามองเท่านั้น ที่รักเลือกจะเดินมาหาเขาด้วย หมื่นฟ้าไม่สามารถอธิบายความรู้สึกที่มันเอ่อล้นอยู่ข้างในได้ เขารู้แค่ว่ามันมากกว่าดีใจเป็นร้อยเท่า

“มัวแต่ยิ้ม…เล่าให้ฟังหน่อยดิพี่ฟ้า”

“เบบบอกว่า…คุณเขากำลังเดินมาหากูแล้ว”

“มะ หมายถึงเริ่มชอบพี่ฟ้าแล้วใช่ปะ ?”

“เออ”

“ลี้ดีใจแทนพี่ฟ้าเลยเนี่ย…น้ำตาจะไหล”

หมื่นฟ้าตวัดสายตามองน้องชายถึงได้รู้ว่ามันไม่ได้พูดเวอร์เกิน พันลี้ยืนยิ้มกว้างมองเขาสลับกับหน้าบ้านของที่รัก มันคงจะดีใจแทนเขาจริง ๆ “กูก็ดีใจ”

“แล้วเรื่องหมวก ไอ้แก้มย้อยมันสั่งปักจริง ๆ เหรอ ?”

“อือ คุณเขาตั้งใจสั่งมาเพื่อทริปนี้เลย”

“น่ารักว่ะ…น่ารักทั้งคู่ ไม่อยากจะอวยนะ แต่คู่นี้แม่งโคตรเหมาะกัน”

“มึงกำลังอวยอยู่”

“ฮ่า ๆ ”

               หมื่นฟ้าละสายตาจากน้องชายที่ยืนหัวเราะร่ามองรถตู้สีดำที่เลี้ยวมาจอดข้าง ๆ รถเขา เมื่อประตูรถเปิดออกเสียงโวยวายอันเป็นเอกลักษณ์ของไอ้เฮียก็ดังลอดออกมา เพื่อนหลายคนรวมถึงดอมทยอยกันลงจากรถ หมื่นฟ้าส่ายหน้าไปมาขณะมองเรียวกับเฮียเถียงกันระหว่างเดินมาทางเขา

“กูบอกแล้วว่าไม่ให้ไปทางนั้น มึงไม่เชื่อกูไอ้ควาย”

“แล้วกูจะไปรู้เหรอว่ารถมันจะติดขนาดนั้น”

“ก็กูบอกอยู่ว่ามันติด”

“พ่อมึงเป็นตำรวจจราจรหรือไงไอ้เรียว”

“ไม่ต้องมีพ่อเป็นตำรวจจราจรหรอกไอ้สัด ตอนเช้า ๆ ก็หัดฟัง จส. ร้อยบ้าง”

               หมื่นฟ้าถอนหายใจก่อนจะหันกลับไปมองหน้าบ้านอีกครั้ง เป็นในตอนนั้นที่เขาเห็นคนตัวเล็กเจ้าของหมวกสีเหลืองกำลังเลื่อนรั้วเหล็กอยู่ เขาไม่รอช้ารีบเข้าไปช่วยคุณตัวดื้อเหมือนที่เคยทำประจำ

“พี่ฟ้า ~”

“ครับ ตัวดื้อ”

“มารอนานแล้วเหรอครับ ?”

“ไม่นานครับ”

หมื่นฟ้ามองคนตัวเล็กที่ชะเง้อคอมองเพื่อนเขาที่คุยกันด้วยแววตาตื่นเต้น “คนเยอะแบบนี้ คงสนุกน่าดูเลยนะครับ”

“ครับ…”

“พี่ฟ้าครับ…รักมีอะไรจะสารภาพ”

“…”

          คุณตัวดื้อก้าวเข้ามาใกล้เขาอีกนิดแล้วยกนิ้วชี้หมวกที่สวมอยู่ ในแววตาของที่รักมีทั้งความไม่มั่นใจและเป็นกังวล แต่เจ้าตัวก็กลบทุกความรู้สึกของตัวเองด้วยรอยยิ้มสดใส

“หมวกใบนี้มันพิเศษนะครับ”

“…”

“รักสั่งปักลายพระอาทิตย์กับคลื่นทะเลเพราะความหมายมันตรงกับที่เราใช้เรียกแทนตัวเอง”

“…”

“รักอยากใส่มันถ่ายรูปกับพี่ฟ้า และที่รักอยากสารภาพก็คือเมื่อคืนรักแอบน้อยใจที่พี่ฟ้าบอกไม่ให้ใส่มันไป”

“…”

“แทนที่รักจะบอกไปตรง ๆ ว่ามันพิเศษยังไง แต่ก็มัวไปนั่งน้อยใจ”

“…”

“ถึงรักใส่แล้วไม่ได้ดูดีมาก แต่พี่ฟ้าช่วยชอบมันสักนิดได้ไหมครับ ?” หมื่นฟ้าไม่คิดว่าหัวใจพองโตจะเกิดขึ้นได้ในขณะที่รู้สึกผิด แต่วันนี้ที่รักทำให้รู้ว่าทุกอย่างเป็นไปได้

เขาเคลื่อนมือไปสัมผัสที่หมวกใบนั้นแผ่วเบาก่อนเอ่ย “ขอโทษนะครับตัวดื้อ เมื่อคืนพี่ฟ้าไม่ทันได้สังเกต ถ้าพี่ฟ้ารู้ว่าตัวดื้อตั้งใจทำมาใส่ถ่ายรูปกับพี่ฟ้า พี่ฟ้าจะไม่พูดแบบนั้นเลย”

“ไม่เป็นไรหรอกครับ รักเข้าใจว่าพี่ฟ้าหวง”

“ครับ พี่ฟ้าหวงที่รัก”

“…”

“หมวกใบนี้ทำให้ตัวดื้อน่ารักเกินไป พี่ฟ้ากลัวไอ้เฮียจะหมั่นเขี้ยวตัวดื้อจนอดใจไม่ไหวแล้วมาแกล้ง พี่ฟ้าเลยไม่อยากให้ใส่ไป…แต่ความจริงแล้วพี่ฟ้าชอบให้ตัวดื้อใส่มันนะครับ”

“คุณท้องฟ้าขี้หวงอย่างที่พี่เบบบอกจริง ๆ ด้วย”

“แต่ต่อไปพี่ฟ้าจะลดความขี้หวงลงครับ พี่ฟ้าไม่อยากให้ตัวดื้อรู้สึกแย่”

“…”

“ความจริงแล้วพี่ฟ้าไม่มีสิทธิ์ไปห้ามตัวดื้อเลย ตัวดื้ออยากจะทำอะไรพี่ฟ้าก็ควรจะให้ตัวดื้อเลือกเอง…พี่ฟ้าขอโทษนะครับที่เมื่อคืนเผลอทำให้รู้สึกแย่”

คุณเขายิ้มแล้วเอามือข้างหนึ่งมาจับประคองใบหน้าเขาไว้ “โอ๋ ๆ นะครับคุณท้องฟ้า ไม่ต้องรู้สึกผิดแล้วนะ”

“…”

“รักว่ามันไม่ใช่การมีสิทธิ์หรือไม่มีหรอกครับ เพราะมันเป็นเรื่องของความรู้สึก”

“…”

“รักว่าเรื่องของความรู้สึกมันค่อนข้างซับซ้อน บางทีรักยังไม่เข้าใจเลย…สิ่งที่จะทำให้เราเข้าใจผิดกันน้อยที่สุดคือการบอกกันตรง ๆ”

“…”

“ต่อไปนี้ถ้ามีอะไรที่ทำให้รู้สึกไม่สบายใจ…เราจะบอกกันตรง ๆ นะครับคุณท้องฟ้า”

“ครับ ตัวดื้อ” ทันทีที่เขาตอบรับมือเรียวก็ถอนออกจากใบหน้า หมื่นฟ้ามองตามมือของอีกฝ่ายด้วยความเสียดาย เขายอมรับว่าตัวเองเป็นคนโลภมาก

สัมผัสจากคุณเขา…ได้เท่าไหร่ก็ไม่พอ

“ทำหน้าหงอยอีกแล้ว…คุณท้องฟ้ายังรู้สึกผิดอยู่เหรอครับ ?”

“เปล่าครับ”

“แล้วเป็นอะไรค้าบบบ ~”

               เป็นในตอนนั้นที่คนตัวเล็กยื่นหน้าเข้ามาใกล้แล้วย่นจมูกใส่ก่อนจะส่งมือมาเกาคางเขาคล้ายกำลังเล่นกับลูกแมว หมื่นฟ้าหลุดหัวเราะแล้วจับมือเรียวไว้ ถ้าปล่อยให้คุณเขาเกาคางต่อคงเคลิ้มจนไม่ต้องไปทะเล

“อ้อนเก่งแล้วยังเอาใจเก่งอีกนะครับ”

“รัก นิรันดร์ เก่งสุด ๆ เลยใช่ไหมล่ะ ~”

“หึ ๆ ” หมื่นฟ้าหัวเราะในลำคอพลางคิดหมั่นเขี้ยวคนตรงหน้าที่ยิ้มจนปากบาน ทว่าเขารู้สึกเหมือนมีพลังงานบางอย่างกำลังแอบมองเราสองคนอยู่ พอเขาหลุบตาลงต่ำถึงได้รู้ว่ามีสิ่งมีชีวิตชนิดหนึ่งกำลังจ้องมองเราสองคนอยู่จริง ๆ“นี่คงเป็นเจ้าหมูกรอบใช่ไหมครับ” หมื่นฟ้าส่งยิ้มให้ลูกหมาตัวอ้วนที่นั่งกระดิกหางอยู่ข้าง ๆ เจ้าของ

“ใช่ครับ…หมูกรอบออกมาทำไมครับ ?...ไปกับพี่รักไม่ได้นะ กลับเข้าไปหาปู่ในสวนเลย”

               หมื่นฟ้ามองคนตัวเล็กที่ก้มลงไปหาลูกหมาตัวอ้วน คุณเขาพูดอธิบายปากยุบยิบให้หมูกรอบฟังถึงเหตุผลที่ไม่สามารถพาไปเที่ยวด้วยได้ แต่ดูเหมือนหมูกรอบจะไม่เข้าใจถึงพยายามปีนขึ้นไปบนตักของคุณเขา

“อ่า…หมูกรอบดื้อใหญ่แล้วนะ สงสัยพี่รักต้องอุ้มเข้าไปเก็บในบ้านแล้ว…” ที่รักอุ้มลูกหมาตัวอ้วนขึ้นมาแล้วส่งยิ้มแห้ง ๆ ให้เขา “แหะ ๆ เจ้าหมูกรอบมันดื้อเหมือนเจ้าของเลยใช่ไหมครับพี่ฟ้า ?”

“น่ารักเหมือนเจ้าของด้วยครับ”

หมื่นฟ้ามองแก้มขาวของคุณเขาที่เริ่มขึ้นสีแดงระเรื่อ เจ้าตัวคงอายถึงได้หลบสายตาด้วยการก้มลงไปจุ๊บลูกหมาที่อยู่ในอ้อมกอด “งั้นเดี๋ยวรักเอาหมูกรอบไปส่งให้ปู่ก่อนนะครับ”

“ครับ”

“ไอ้ฟ้า !”

หมื่นฟ้าละสายตาจากคนตัวเล็กที่อุ้มลูกหมาเข้าไปในบ้านแล้วหันมองตามเสียงเรียก ไอ้เฮียจ้องคุณเขาไม่วางตาก่อนจะใช้ข้อศอกกระแทกที่แขนเบา ๆ

“น้องน่ารักขนาดนั้นได้ไงวะ ?...แล้วใครเขาสั่งเขาสอนให้ใส่หมวกทรงนั้นกับชุดเอี๊ยม”

“ทำไม ?”

“ก็ยิ่งน่ารักเข้าไปใหญ่ไง…”

“…” เหตุผลที่ไม่อยากให้คุณเขาใส่หมวกเพราะเพื่อนเป็นแบบนี้

“ถ้าได้ฟัดแก้มสักครั้งกูจะไม่ขออะไรอีกเลย”

“ฟัดตีนกูดีกว่า กูให้หลายครั้งเลย”

“หวงเก่ง”

“ไม่มีให้หวงก็เงียบปากไป”

ไอ้เฮียนิ่งเงียบคล้ายโดนพูดแทงใจดำ “กับเพื่อนนี่โหดจังนะไอ้สัด ทีกับน้องยอมยืนนิ่ง ๆ ให้เขาเกาคาง”

“…” หมื่นฟ้าส่ายหน้าก่อนจะเดินหนีคนขี้อิจฉา เขาเอาเวลาไปเตรียมที่นั่งให้ตัวดื้อดีกว่า

               หลังจากเพื่อนมาครบกันทุกคนแล้วก็เริ่มแบ่งว่าใครจะนั่งรถคันไหน แน่นอนว่ารถของหมื่นฟ้ามีแต่เพื่อนสนิทเท่านั้น เพื่อนคนไหนที่พาแฟนมาจะต้องไปนั่งรถไอ้เฮียแทน

“พี่ฟ้า เรานั่งตรงไหนครับ ?”

“แถวแรกเลยครับ”

“โอเคค้าบ ~”

               คนตัวเล็กก้าวเข้าไปนั่งที่เบาะยาวแถวแรก เจ้าตัวเขยิบจนชิดติดหน้าต่างก่อนที่เขาจะขึ้นไปนั่งประกบคู่ ส่วนเพื่อนคนอื่น ๆ หมื่นฟ้าปล่อยให้เลือกที่นั่งได้ตามสบาย

“ใกล้นั่งกับพี่ไหม ?”

“ไม่เป็นไรครับพี่เบบ เดี๋ยวใกล้ไปนั่งข้างหลังดีกว่า”

“มานั่งกับเราไหมใกล้ ?”

“ไม่เป็นไรรัก ข้างหลังว่างอยู่”

“มันจะเหงานะใกล้…” หมื่นฟ้าหันมองคนตัวเล็กที่ชะเง้อคอมองใกล้ด้วยความเป็นห่วง ไม่แปลกที่คุณเขาจะกลัวใกล้เหงาเพราะเจ้าตัวไม่สนิทกับใครเลย

“…”

“ไม่เหงาหรอก…” พันลี้พูดแล้วลุกจากเบาะแถวที่สองเพื่อไปนั่งข้างหลังกับใกล้

ที่รักอมยิ้มก่อนเอ่ย “ลี้หน้าหมาแอบใจดีเหมือนกันนะเนี่ย”

“คันเราคนครบแล้วใช่ไหม ?” หมื่นฟ้าเอ่ยถาม

“ยัง ๆ ”

“ขาดใครวะ ?”

“ไอ้เฮีย…”

“แล้วมันจะมานั่งรถกูทำเหี้ยอะไร ?”

“กูไม่รู้ แต่มันไลน์มาบอกว่าให้รอแป๊บ ขอคุยกับคนขับรถก่อน” เรียวพูด

ไม่นานนักไอ้เฮียก็วิ่งกระหืดกระหอบมาที่รถ มันขึ้นมานั่งเบียดข้างเขาหน้าตาเฉย หมื่นฟ้าจ้องเขม็งใส่เพื่อนแล้วถามอย่างไม่สบอารมณ์

“มึงมานั่งรถกูทำไม ?”

“กูเหงา”

“เหงาพ่อมึง…เพื่อนเต็มรถ”

“เออ ~ มันเป็นความเหงาที่อธิบายไม่ได้”

“…” หมื่นฟ้าถอนหายใจแล้วถามขึ้น “ครบแล้วนะ”

“คบแล้วห้ามเลิกนะ”

“ไอ้ควาย!”

“ฮ่า ๆ ”

               เพื่อนพากันหัวเราะร่วนที่ไอ้เฮียโดนเขาด่า หมื่นฟ้าหันมองคนข้างกายที่กำลังง่วนอยู่กับการหาอะไรบางอย่างในกระเป๋าเป้สีดำ เขาสั่งให้คุณลุงคนขับรถออกเดินทางก่อนจะถามคุณเขาที่ยังให้ความสนใจกับกระเป๋าตัวเองอยู่

“หาอะไรครับตัวดื้อ ?”

“รักเช็กว่าเอาของมาครบไหมครับ…”

“แล้วครบไหมครับ ?”

“ครบครับ”

หมื่นฟ้ากำลังจะคุยกับตัวดื้อต่อ แต่ไอ้เฮียสะกิดแขนขัดจังหวะก่อน “เอามุกกูไปใช่ดิเพื่อน…คบแล้วห้ามเลิกอะ”

“มุกควาย ๆ ”

“เออ ! อย่าเอาไปใช้นะ !”

“…” หมื่นฟ้าขยับออกห่างจากไอ้เฮียแล้วหันไปให้ความสนใจคุณเขาต่อ “เอาขนมมาด้วยเหรอครับ ?”

“ครับ เอามาเผื่อพี่ฟ้าด้วย” คนตัวเล็กพูดพลางแกะซองเยลลี่ที่เจ้าตัวชอบ ที่รักเอาเยลลี่รูปหมีใส่ปากแล้วเคี้ยวตุ้ย ๆ ก่อนล้วงหยิบอีกชิ้นมาป้อนถึงปากเขา หมื่นฟ้าไม่ชอบกินเยลลี่ตั้งแต่เด็ก ๆ แล้ว แต่ถ้าคุณเขาป้อนให้ขนาดนี้

ชอบก็ได้…

“อุ๊ย !…เยลลี่หมี พี่เฮียชอบกินมาก ๆ เลยครับที่รัก ขอพี่เฮียสักชิ้นได้ไหม ?”

“ได้ครับพี่เฮีย”

ในจังหวะที่คุณเขาก้มหน้าหยิบเยลลี่ให้ไอ้เฮียอยู่ หมื่นฟ้าที่เหลืออดก็ยกเท้าขึ้นถีบเพื่อนสนิทอย่างแรงจนมันหล่นลงไปกองตรงที่พักเท้า

ตุบ !

“อะ โอ๊ย…ไอ้เชี้ยฟ้า !”

“โทษที ตีนกระตุก”

“พะ พี่เฮีย…คุณท้องฟ้าช่วยดึงพี่เฮียหน่อยสิครับ”

“สมแล้ว…” เรียวที่อยู่เบาะหลังพูดปนหัวเราะ

“ตัวดื้อไม่ต้องสนใจหรอกครับ ไอ้เฮียชอบเรียกร้องความสนใจ”

“ไม่ ๆ ครั้งนี้กูลุกไม่ขึ้นจริง ๆ ช่วยฉุดกูขึ้นหน่อย”

“มา…เดี๋ยวกูช่วย” ดอมที่นั่งอยู่แถวสองลุกมาช่วยฉุดไอ้เฮียอย่างทุลักทุเล

“แล้วมึงก็ย้ายมานั่งกับกูเลยไอ้เหี้ย”

“เออ กูไปก็ได้”

               ไอ้เฮียมองค้อนใส่เขาก่อนย้ายไปนั่งกับเรียวข้างหลังอย่างว่าง่าย มันคงรู้ว่าครั้งนี้เขาเอาจริงไม่ใช่แค่พูดขู่ หมื่นฟ้าโล่งใจที่กำจัดตัวปัญหาได้แล้ว เขาจะได้นั่งคุยกับคุณเขาสองคนโดยไม่มีใครขัดจังหวะ

“พี่ฟ้านั่งดี ๆ นะครับ เดี๋ยวจะหล่นลงไปแบบพี่เฮีย”

“เมื่อคืนไอ้เฮียมันอดนอนเลยวูบครับ”

“ไม่ได้โดนพี่ฟ้าแกล้งใช่ไหมครับ ?” คนตัวเล็กยกนิ้วชี้แล้วหรี่ตาใส่เขาเพื่อจับผิด

“มันแกล้งพี่ฟ้าก่อนครับ”

“ว่าแล้ววว…คุณท้องฟ้านี่เผลอไม่ได้เลย เกเรตลอด”

หมื่นฟ้าอมยิ้ม “…”

“แล้วพี่ฟ้าง่วงไหมครับ ?...” คุณเขาถามแล้วเอามือตบที่ไหล่ของตัวเองดังแปะ ๆ “ถ้าง่วงก็นอนซบหมอนใบนี้ได้นะครับ”

“หึ ๆ ” คุณเขาน่ารักไม่หยุดเลย

               หมื่นฟ้านั่งฟังคุณเขาพูดปากยุบยิบไปตลอดทาง พอเขานั่งนิ่งคนตัวเล็กก็จะสรรหาเรื่องมาเล่าให้ฟัง แต่ไม่นานเสียงเจื้อยแจ้วของคุณเขาก็เริ่มแผ่วเบาลง

“พี่ฟ้า ~ รักง่วงแล้วค้าบ ~”

คนโดนอ้อนหัวเราะในลำคอก่อนจะใช้มือจับประคองหัวทุยให้มานอนซบที่ไหล่ “ง่วงก็นอนนะครับ”

“แล้วถ้ารักหลับ พี่ฟ้าจะเหงาไหมครับ ?” คนตัวเล็กถามพลางขยี้ตาตัวเองเพื่อฝืนไม่ให้หลับ

“ไม่เหงาครับ…ตัวดื้อไม่ต้องห่วงพี่ฟ้าหรอกครับ”

“ค้าบบบ ~”

               หมื่นฟ้ามองหัวทุยที่ซบอยู่บนไหล่ของเขา กลิ่นหอมอ่อน ๆ ทำให้เขาหวนนึกถึงวันนั้นที่ได้หอมหัวคุณเขาครั้งแรก เขาวาดแขนโอบคนตัวเล็กไว้แล้วเปลี่ยนให้มาซบที่หน้าอกแทน พออยู่ในท่านี้ก็ยิ่งได้กลิ่นหอมชัดมากกว่าเดิม และเพราะเขาชอบกลิ่นนี้มาก…

เลยอดใจไม่ไหว…

หมื่นฟ้าหอมหัวคุณเขาอีกแล้ว

#กี่หมื่นฟ้า

“ถึงแล้วโว้ยยยย…”

“ถึงแล้วก็ลงสิไอ้เหี้ย ลีลาจริง ๆ มึงเนี่ย”

“ลงช้าเดี๋ยวโดนไอ้ฟ้าถีบอีกหรอก”

“ใจเย็นเพื่อน กูกำลังลง”

                 ที่รักหยิบกระเป๋าเป้สีดำที่วางไว้ข้างกายมาสะพายก่อนจะลงจากรถ เขายืนมองรุ่นพี่กับเพื่อนช่วยกันขนของลงจากรถแล้วเดินอ้อมบริเวณบ้านพักเพื่อไปที่ชายหาด ที่รักเตรียมจะเข้าไปช่วยเพื่อนคนหนึ่งของหมื่นฟ้าที่กำลังหิ้วกระติกน้ำแข็งใบใหญ่ ทว่าขาที่ก้าวหยุดชะงักเพราะแรงฉุดรั้งของใครบางคน

“ไม่ต้องหรอกครับ…เดี๋ยวพวกมันจัดการกันเอง”

“แต่รักช่วยได้นะครับ”

“ในกระติกน้ำแข็งมีแต่เบียร์ มันหนักมาก ตัวดื้อถือไม่ไหวหรอก”

“…”

“ตัวดื้อไปกับพี่ฟ้าดีกว่า…” พูดจบหมื่นฟ้าก็จูงมือพาเขาเข้าไปในรีสอร์ต

เราสองคนเดินมาถึงบริเวณห้องโถงกว้างที่อยู่ติดริมทะเล ที่รักคิดว่าที่นี่คงเป็นห้องไว้สำหรับรับรองแขกที่มาเข้าพัก เพราะภายในนี้มีชาวต่างชาติและคนไทยนั่งอยู่เยอะพอสมควร

“รอแป๊บนะครับตัวดื้อ”

“ครับ” ที่รักพยักหน้ารับพลางมองหมื่นฟ้าเดินไปที่หน้าเคาน์เตอร์ เจ้าตัวยืนคุยกับผู้หญิงคนหนึ่งซึ่งคาดว่าเป็นพนักงานในรีสอร์ตได้สักครู่ก็เดินกลับมาหาเขาพร้อมทั้งมีผู้หญิงคนนั้นเดินขนาบข้างมาด้วย

“รอนานไหมครับ ?”

“ไม่ครับ”

“คุณฟ้าอยากได้อะไรเพิ่มบอกแจงได้เลยนะคะ เดี๋ยวแจงจะให้พนักงานเอาไปให้ค่ะ”

“ครับ…” หมื่นฟ้าตอบรับก่อนจะวาดแขนโอบไหล่เขาแล้วส่งยิ้มในแบบเดิมมาให้ “เมื่อกี้พี่ฟ้าเพิ่งไปสั่งอาหารกับคุณแจงมา ตัวดื้ออยากกินอะไรเป็นพิเศษไหมครับ ?”

“มะ ไม่ครับ รักกินอะไรก็ได้ครับ…”

“มีกุ้งตัวโต ๆ อย่างที่คุณรักชอบด้วยนะคะ”

“ขะ ขอบคุณนะครับคุณแจง”

“ไม่ต้องขอบคุณแจงหรอกค่ะ คุณฟ้าเป็นคนสั่งให้แจงเตรียมไว้รอคุณรักค่ะ”

“อ๋อ…ครับ…” ประโยคคำพูดของพนักงานสาวทำให้ที่รักรู้ได้ในทันทีว่าควรกล่าวคำขอบคุณกับใคร เขาเงยหน้าขึ้นมองคนตัวสูงที่อมยิ้มอยู่ “ขอบคุณนะครับพี่ฟ้า”

“ครับ”

“แล้วพี่ฟ้าได้สั่งเผื่อคนอื่นด้วยไหมครับ ?”

“สั่งครับ แต่สั่งให้ตัวดื้อเป็นพิเศษ”

ที่รักพยักหน้ารับพร้อมส่งยิ้มให้คนตัวสูง “…”

“เดี๋ยวแจงขอไปต้อนรับลูกค้าก่อนนะคะคุณฟ้า”

“ตามสบายเลยครับ”

               หมื่นฟ้าพาเขาเดินออกจากห้องโถงเพื่อมาที่ชายหาด ที่รักเห็นพวกพี่ ๆ กำลังปูผ้าและจัดวางของกันอยู่ ส่วนพันลี้เล่นน้ำหน้าระรื่นอยู่กับพี่เฮีย

“ที่นี่เป็นรีสอร์ตของคุณลุงพี่ฟ้าใช่ไหมครับ ?”

“ครับ”

“บรรยากาศดีมาก ๆ เลยนะครับ บ้านพักก็สวย แถมอยู่ติดทะเลอีก” ที่รักพูดพลางมองบ้านพักที่ตั้งเรียงเป็นทางยาว หากไม่มีกำแพงกั้นระหว่างตัวบ้านกับหาดทรายก็เรียกได้ว่าติดทะเลของจริง

“ลุงเคยบอกพี่ฟ้าว่าเสียดายที่สร้างบ้านพักได้แค่สิบห้าหลัง”

“เพราะพื้นที่พอแค่นั้นใช่ไหมครับ ?”

“ครับ”

“แต่แค่นี้ก็เยอะแล้วนะครับ”

“บ้านที่เปิดให้นักท่องเที่ยวเข้าพักจริง ๆ มีแค่สิบหลังครับ”

“อ้าว…แล้วอีกห้าหลังล่ะครับ ?”

“ลุงเก็บไว้เองหนึ่งหลัง แบ่งให้ลูกชายอีกสองคน แล้วให้พี่ฟ้ากับพันลี้อีกคนละหลังครับ”

“โอ้โฮ คุณลุงพี่ฟ้าใจดีมาก ๆ เลยนะครับ”

“ครับ…อย่างตรงที่พวกเรานั่ง บ้านหลังนั้นเป็นของพันลี้ครับ” หมื่นฟ้าพูดพลางชี้ไปที่บ้านชั้นเดียวสีครีม ก่อนเอ่ยต่อ “ส่วนบ้านหลังนั้นที่อยู่ไกลออกไปเป็นของพี่ฟ้าครับ”

“…” ที่รักหลุดหัวเราะออกมาเพราะบ้านของหมื่นฟ้าเหมือนถูกยกไปอยู่เดี่ยว ๆ หลังเดียว จากบ้านของพันลี้แล้วห่างไปอีกไกลพอสมควรถึงจะเป็นบ้านชั้นเดียวสีฟ้าของเจ้าตัว “ทำไมอยู่ไกลกับพันลี้จังครับ ?”

“ตอนเด็ก ๆ พี่ฟ้าบอกลุงว่าไม่อยากอยู่ใกล้พันลี้ครับ เพราะว่ามันพูดมาก ลุงก็เลยยกบ้านหลังนั้นให้…”

“ครอบครัวพี่ฟ้าน่ารักกันจริง ๆ ครับ”

“ครอบครัวนี้นามสกุลเพราะด้วยนะครับ”

“…” ที่รักเงยหน้ามองคนข้างกายที่อมยิ้มอยู่ ถึงจะไม่เข้าใจในสิ่งที่หมื่นฟ้าพูดมากนัก แต่รอยยิ้มกับสายตาของเจ้าตัวก็ทำให้ใบหน้าร้อนผ่าวได้ “นิรันดร์เพราะกว่าครับ”

“หึ ๆ ”

                  เป็นครั้งแรกที่หมื่นฟ้าเลือกจะหลบสายตาเขา และเมื่อเจ้าตัวมีความกล้ามากพอจึงหันกลับมาสบตากับเขาอีกครั้ง แต่เป็นที่รักเองที่แพ้หมื่นฟ้าอีกแล้ว

เลยต้องหลบตาเหมือนกัน…

“หายไปไหนกันมา ?”  พี่เรียวถามเมื่อเราสองคนเดินไปถึงบริเวณที่ทุกคนปูผ้านั่งเล่นกันอยู่

“กูไปคุยกับผู้จัดการเรื่องอาหารกลางวันของพวกเรามา…”

“อ๋อ…”

“แล้วสั่งปูมาให้กูปะ ?”

“แดกตีนกูไปยังไม่อิ่มเหรอ ?”

“ไอ้สัด”

“ฮ่า ๆ”

               ไม่ใช่แค่เพื่อน ๆ หมื่นฟ้าเท่านั้นที่หัวเราะกับต่อปากต่อคำนี้ ที่รักก็อดไม่ไหวจึงหัวเราะออกมาเหมือนกัน  ทว่าพี่เฮียกลับพุ่งตรงมาที่เขาเพียงคนเดียว

“หมั่นเขี้ยวจริง ๆ เลยยยย…ขอพี่หยิกแก้มหนูสักที”

“ไอ้เหี้ย !!”

คนที่ยื่นมือมาหมายจะหยิกแก้มเขาชะงักค้างเพราะเสียงของคนตัวโต พี่เฮียรีบเก็บมือไว้ข้างกายดังเดิมก่อนจะส่งยิ้มเจื่อน ๆ ให้หมื่นฟ้า

“โทษที กูเผลอ…ก็น้องมันน่ารักขนาดนี้”

“…” หมื่นฟ้ายืนนิ่งแล้วจับมือเขาไว้ “เราไปถ่ายรูปกันดีกว่าครับ”

“ค้าบ ~”

          ที่รักเดินนำคนตัวสูงไปมากพอสมควร หมื่นฟ้าบอกให้เขาเดินเล่นได้ตามสบาย เจ้าตัวจะทำหน้าที่เป็นช่างกล้องส่วนตัวให้เอง คนตัวเล็กยืนนิ่งแล้วปล่อยให้คลื่นที่ซัดเข้าชายฝั่งมากระทบที่เท้า ที่รักอมยิ้มขณะมองฟองคลื่นกระจายตัวอยู่บนหลังเท้าก่อนจะหายไป

“พี่ฟ้า…มาตรงนี้หน่อยครับ”

“…”

                 หมื่นฟ้าเดินมาหยุดยืนขนาบข้างเขา ที่รักบอกให้เจ้าตัวยืนนิ่ง ๆ เพื่อรอคลื่นลูกใหม่ และเมื่อคลื่นลูกใหม่วิ่งมากระทบชายฝั่งอีกครั้ง เท้าเปลือยเปล่าของเราสองคนก็สัมผัสได้ถึงความสดชื่นที่ท้องทะเลมอบให้

“ทำแบบนี้แล้วรู้สึกดีจังเลยครับ…เหมือนมาเติมพลังให้ตัวเองก่อนกลับไปสู้ต่อ”

“…”

                และเพราะหมื่นฟ้าไม่ตอบอะไร ที่รักจึงหันไปมองคนตัวสูงที่ยืนอยู่ข้างกาย ในตอนนั้นเขาเห็นหมื่นฟ้ายกกล้องขึ้นมาถ่ายในระยะประชิด เจ้าตัวลดกล้องลงแล้วดูภาพที่เพิ่งถ่ายไป

หมื่นฟ้าอมยิ้มก่อนเอ่ยขณะก้มหน้ามองภาพในนั้น “ครับ รู้สึกดีทุกครั้งที่ได้อยู่ใกล้ทะเล”

“…”

ครั้งนี้หมื่นฟ้าละสายตาจากกล้องแล้วสบตากับเขา ก่อนเอ่ย “ท้องฟ้าจะสดใสมากกว่าเดิม ถ้าได้อยู่คู่กับท้องทะเล”

               ตอนนี้ที่รักไม่มั่นใจว่าเสียงไหนดังกว่ากัน ระหว่างเสียงคลื่นและลมทะเลกับเสียงหัวใจของเขา แต่ถ้าให้เลือกที่รักคิดว่าเสียงของคุณท้องฟ้าดังที่สุด

‘ท้องฟ้าจะสดใสมากกว่าเดิม ถ้าได้อยู่คู่กับท้องทะเล’

เพราะมันดังก้องไปทั่วโสตประสาท…

และรอยยิ้มในแบบเดิม…ติดอยู่ในใจเหมือนภาพถ่าย

               ที่รักหลุบตาลงต่ำแล้วเม้มริมฝีปากแก้เขินอาย เขาเลือกจะเดินต่อโดยไม่หันไปชวนคนตัวสูง และเมื่อหันกลับไปคนที่เดินตามหลังเขายังคงเป็นหมื่นฟ้าคนเดิม เจ้าตัวเว้นระยะห่างเพื่อถ่ายรูปให้เขา เป็นในตอนนั้นที่ที่รักอยากจะมองหมื่นฟ้าผ่านเลนส์กล้องบ้าง

หากเขาได้เฝ้ามองหมื่นฟ้าบ้าง…จะเป็นยังไงนะ

“พี่ฟ้าครับ…รักขอถ่ายรูปให้พี่ฟ้าได้ไหมครับ ?”

หมื่นฟ้านิ่งเงียบ ก่อนจะยื่นกล้องสีขาวให้เขา “พี่ฟ้าไม่ชอบถ่ายรูป…ตัวดื้อคงต้องเหนื่อยกับนายแบบคนนี้หน่อยนะครับ”

ที่รักหัวเราะแล้วรับกล้องมาจากหมื่นฟ้า “ไม่ต้องห่วงครับ รักจะถ่ายรูปนายแบบคนนี้ให้เท่ ๆ เลย”

“หึ ๆ ”

“พี่ฟ้าเดินนำรักไปเลยครับ เดี๋ยวรักตามถ่ายเอง”

“ครับ…”

“…”

“เดินเฉย ๆ ได้ไหมครับ”

“ได้ค้าบ…ตามสบายเลย”

                 คราวนี้ที่รักเปลี่ยนบทบาทเป็นตากล้องส่วนตัวให้หมื่นฟ้า ได้ลองเป็นฝ่ายเดินตามเจ้าตัวบ้าง ที่รักไม่รู้ว่ามุมมองจากข้างหลังจะทำให้รู้สึกดีขนาดไหน  แต่มันคงจะดีไม่น้อยหมื่นฟ้าถึงได้ชอบเดินตามเขาตลอด

                 ที่รักมองคนตัวสูงผ่านเลนส์กล้อง หมื่นฟ้าที่หันมามองเขาแล้วระบายรอยยิ้มในแบบที่ไม่เคยเห็นมาก่อน เป็นรอยยิ้มที่ทำให้ที่รักรู้ว่าหมื่นฟ้าไม่ได้พูดเกินจริง…

‘ท้องฟ้าจะสดใสมากกว่าเดิม ถ้าได้อยู่คู่กับท้องทะเล’

ประโยคคำพูดของหมื่นฟ้าวนกลับมาตอนที่เขากดชัตเตอร์

และหัวใจกลับมาเต้นแรงอีกครั้งเมื่อได้เป็นฝ่ายเฝ้ามองหมื่นฟ้า

“ได้รูปดี ๆ บ้างไหมครับ ?”

“ดะ ได้ครับ”

“ขอพี่ฟ้าดูหน่อยได้ไหมครับ ?”

“ได้ค้าบ…”

               ที่รักยื่นกล้องให้คนที่เดินย้อนกลับมาหา เจ้าตัวยกยิ้มมุมปากเมื่อเห็นรูปตัวเอง เขากดเลื่อนภาพให้หมื่นฟ้าดูจนเห็นภาพของตัวเองที่หมื่นฟ้าเป็นคนถ่ายให้

ภาพเขายิ้มจนตาหยี…

“รูปนี้น่ารักดีครับ…พี่ฟ้าชอบ”

“ยิ้มจนไม่เห็นตาเลย…น่ารักตรงไหนครับพี่ฟ้า ?”

“ทุกตรงเลยครับ…” หมื่นฟ้าพูดจบก็หัวเราะในลำคอแล้วออกเดินนำเขาไป ที่รักเอาหลังมือแตะที่แก้มเพื่อวัดอุณหภูมิตัวเอง เขาเข้าใจว่าอากาศที่นี่ร้อนเป็นปกติอยู่แล้ว แต่เป็นอุณหภูมิในร่างกายของเขาเองที่ผิดปกติ

เรียกว่า…ร้อนจนทะเลเดือดเลย -______-

“ตัวดื้อมาถ่ายรูปกับบ้านพี่ฟ้าหน่อยครับ

“ค้าบบบ…” ที่รักรีบวิ่งไปประจำตำแหน่งตรงที่หมื่นฟ้าบอก เขายืนอยู่หน้าบ้านชั้นเดียวสีฟ้าคราม

“เดี๋ยวพี่ฟ้านับหนึ่งถึงสามนะครับ…”

“ทำท่าอะไรก็ได้เลยใช่ไหมครับ ?”

“ครับ…หนึ่ง สอง สาม”

                    ทันทีที่ได้ยินหมื่นฟ้านับถึงสามที่รักก็กระโดดตัวลอยพร้อมชูแขนทั้งสองข้างขึ้นแล้วยิ้มกว้าง หมื่นฟ้าคงชอบท่าโพสต์ถ่ายรูปของเขาไม่น้อยถึงได้หัวเราะขนาดนั้น

“รูปออกมาดีไหมครับพี่ฟ้า ?”

“ดีครับ…” หมื่นฟ้ายื่นกล้องให้เขาดูรูป “พี่ฟ้าชอบทุกรูปเลย”

“แต่รักชอบรูปที่รักถ่ายให้พี่ฟ้า…”

“…”

พูดอะไรออกไปเนี่ย T______T “…”

“ชอบรูปพี่ฟ้าเหรอครับ ?”

“เอ่อ…” ที่รักกลืนน้ำลายลงคอขณะมองคนตัวสูงที่รอคำตอบอยู่ “คะ ครับ เพราะว่าเป็นฝีมือรักเอง”

“เข้าใจแล้วครับ…”

“…”

“เรากลับกันดีกว่าครับ…พี่ฟ้าว่าอาหารคงมาส่งแล้ว”

“ครับ…”

                 ที่รักก้มหน้ามองผืนทรายขณะเดินคู่กับหมื่นฟ้า เขารู้สึกไม่ค่อยสบายใจที่โกหกอีกฝ่าย ความจริงแล้วที่รักชอบรูปนั้นเพราะ…มันเป็นรูปของหมื่นฟ้า

ไม่ได้ชอบเพราะเป็นฝีมือตัวเองอย่างที่บอกไป…

“ตัวดื้อเป็นอะไรหรือเปล่าครับ ?”

“เอ่อ…”

“ทำไมเดินแปลก ๆ ครับ ?”

                 ที่รักหยุดเดินแล้วมองเท้าตัวเอง ภายนอกดูปกติดีทุกอย่าง ทว่าเวลาเดินเขารู้สึกเจ็บที่ข้อเท้านิดหน่อย นั่นคงเป็นเพราะท่ากระโดดที่หน้าบ้านหมื่นฟ้าแน่ ๆ

“รักไม่เป็นอะไรครับพี่ฟ้า…”

“ตัวดื้อลองเดินหน่อยครับ”

“…” ที่รักพยายามฝืนให้เดินปกติที่สุด แต่หมื่นฟ้ากลับจับพิรุธได้เลยคว้าแขนเขาไว้

“ไม่ต้องเดินแล้วครับ…”

“…”

“ขี่หลังพี่ฟ้านะครับตัวดื้อ”

“ระ รักเดินได้ครับพี่ฟ้า…แค่ช้ากว่าเดิมหน่อย”

                    หมื่นฟ้าไม่สนใจในสิ่งที่เขาพูดสักนิด เจ้าตัวย่อตัวลงตรงหน้าเขาแล้วบอกให้ขึ้นหลัง ที่รักคิดอยู่สักครู่ก่อนจะตัดสินใจทำตามที่อีกฝ่ายบอก หมื่นฟ้าแบกเขาขึ้นหลังอย่างง่ายดาย

“ตัวดื้อ…กอดคอพี่ฟ้าเร็วครับ เดี๋ยวตก”

คนโดนสั่งเม้มริมฝีปากก่อนจะวาดแขนทั้งสองข้างโอบรอบคอหมื่นฟ้า “ขอโทษนะครับ”

“เรื่องอะไรครับ ?”

“เรื่องที่รักซนจนเจ็บตัวแล้วต้องให้พี่ฟ้าแบกกลับ…”

“แค่นี้เอง ไม่ลำบากหรอกครับ”

“แล้วก็อีกเรื่องครับ…”

“…”

               ที่รักวางคางลงบนไหล่กว้างแล้วทอดสายตาไกลออกไปเพื่อไม่ให้ตัวเองรู้สึกอายจนไม่สามารถพูดความจริงได้ คนตัวเล็กสูดลมหายใจเข้าลึก ๆ ก่อนเอ่ย

“ขอโทษที่บอกว่าชอบรูปพี่ฟ้าเพราะรักเป็นคนถ่าย”

“…”

“ความจริงแล้วรักชอบรูปนั้นเพราะพี่ฟ้ายิ้ม…”

“…”

                 ที่รักลอบมองเสี้ยวหน้าด้านข้างของคนตัวสูงที่นิ่งเงียบไม่ตอบอะไร หมื่นฟ้าที่อมยิ้มทำให้เขาหลุดยิ้มตาม เขาไม่รู้ว่าอีกฝ่ายกำลังคิดอะไรอยู่  ที่รักรู้เพียงแค่เราสองคนต่างใส่ใจความรู้สึกของกันและกัน

คล้ายเราอยากเห็นอีกฝ่ายยิ้มตลอดเวลา…

…และตลอดเวลาที่เขายิ้ม เราก็จะยิ้มไปด้วย

“พี่ฟ้าจะพยายามยิ้มให้บ่อยขึ้นนะครับ”

“ค้าบ…”

               ที่รักพยักหน้ารับแล้วเอียงหน้ามองคุณท้องฟ้า และในจังหวะที่หมื่นฟ้าหันมามองกันทำให้เขาเห็นรอยยิ้มของเจ้าตัวในระยะใกล้…ใกล้จนหัวใจกลับมาเต้นแรงอีกครั้ง

ตึก ตัก ตึก ตัก…

                เขารีบละสายตาออกจากใบหน้าหล่อเหลาแล้วมองตรงไปที่ทุกคนที่นั่งรวมตัวกันอยู่เพื่อเบี่ยงเบนความสนใจไม่ให้เจ้าหัวใจเต้นแรงไปกว่านี้

“ตัวดื้อกลัวความสูงเหรอครับ ?”

“มะ ไม่นะครับ”

“…”

“ทำไมพี่ฟ้าถึงคิดว่ารักกลัวความสูงครับ ?”

“ก็หัวใจตัวดื้อเต้นแรง…”

               ที่รักรีบคลายแขนทั้งสองข้างออกจากคอของหมื่นฟ้า เขาคงเอาตัวไปแนบกับแผ่นหลังของหมื่นฟ้ามากจนเกินไป เจ้าตัวเลยสัมผัสได้ถึงจังหวะการเต้นของหัวใจ

“ระ รักแค่กลัวตกน่ะครับ”

“หึ ๆ ”

“…”

“พี่ฟ้าว่าที่หัวใจเต้นแรงไม่ได้เกิดจากความกลัวหรอกครับ…” หมื่นฟ้าพูดก่อนจะเอื้อมมือมาจับมือเขาที่วางอยู่บนไหล่ของเจ้าตัวไปวางทาบที่หน้าอกข้างซ้าย ที่รักกะพริบตาปริบ ๆ เมื่อสัมผัสได้ถึงจังหวะการเต้นของหัวใจหมื่นฟ้า “เพราะตอนนี้พี่ฟ้าไม่ได้กลัวอะไรเลย แต่หัวใจก็เต้นแรง…”

               ที่รักถอนมือออกจากหน้าอกข้างซ้ายของหมื่นฟ้าก่อนจะเอาหน้าซบลงที่ไหล่ของเจ้าตัว พอเขารู้ว่าจังหวะการเต้นของหัวใจเราใกล้เคียงกัน…

ที่รักรู้สึกว่าหัวใจพองโตเท่าดวงอาทิตย์

#กี่หมื่นฟ้า

“ส่งกุ้งให้กูหน่อยลี้…”

“กุ้งในจานมีเจ้าของหมดแล้ว”

“อะไรวะ ?...เกือบสามสิบตัวเนี่ยนะ”

“อือ…”

“ใครเป็นเจ้าของมาเคลียร์กับกูหน่อยซิ”

“เลิกโวยวาย เดี๋ยวกูสั่งให้ใหม่…”

ที่รักมองหมื่นฟ้าที่ตั้งท่าจะลุกออกจากผ้าปูเพื่อไปสั่งกุ้งให้พี่เฮีย แต่พี่เรียวห้ามไว้ก่อนแล้วสละกุ้งในจานตัวเองให้เพื่อนแทน

“ไม่ต้องไปไอ้ฟ้า…กูแบ่งให้มันแล้ว”

“…”

“เดี๋ยวปู เดี๋ยวกุ้ง พ่อเป็นชูชกเหรอ ? แดกล้างผลาญจริง ๆ ”

“ถ้าแบ่งให้แล้วจะด่าขนาดนี้ก็เก็บไว้แดกเองเถอะเรียว”

“ฮ่า ๆ ”

                 ทุกคนพากันหัวเราะพี่เฮียกับพี่เรียว แต่มีใครบางคนที่นั่งนิ่งแล้วแกะกุ้งเงียบ ๆ ที่รักอมยิ้มพอเห็นกุ้งย่างตัวโตในมือหมื่นฟ้า เขารู้ในทันทีว่าอีกไม่นานเจ้ากุ้งตัวนั้นจะถูกป้อนให้ถึงปาก ที่รักเลยเอาหัวกลม ๆ ไปวางซบไว้บนแขนของคนตัวสูงเพื่อรอ

“รอแป๊บนะครับตัวดื้อ”

“ค้าบบบ…”

“โอ๊ย…ท่ารอกินกุ้งทำใจกูเหลวเหลือเกิน” เฮียพูด

“หล่อไม่ได้เท่าไอ้ฟ้าก็อย่าหวังจะเจอคนน่ารัก ๆ อย่างที่รัก”

“ลูกอีช่างขัด ขัดกูเก่งจริง ๆ นะไอ้เหี้ยโก้”

“ถ้าไอ้บอลมาอีกคนนะ กูบอกเลย…ไอ้เฮียไม่ได้เกิด”

“ดีแล้ว ไม่ต้องให้แม่งมา…ไอ้เหี้ยบอลก็ชอบขัดกูเหมือนกัน”

“ตัวดื้อครับ…” หมื่นฟ้าเรียกก่อนจะป้อนกุ้งใส่ปากเขา ที่รักงับกุ้งตัวโตแล้วเคี้ยวตุ้ย ๆ “อร่อยไหมครับ ?”

“อร่อยค้าบ…”

“ได้กินของอร่อยแล้วอารมณ์ดีเลยนะ” พี่เบบว่า

ที่รักที่กำลังกินกุ้งอย่างมีความสุขเหลือบมองคนข้างกายที่นั่งกินกุ้งอยู่เหมือนกัน “ใกล้…อร่อยไหม ?”

“อร่อย…เอาของใกล้ไหมรัก ใกล้กินคนเดียวไม่หมดหรอก”

“ใกล้กินไปเถอะ…เดี๋ยวเรารอจากพี่ฟ้า”

“โอเค”

ที่รักชะเง้อคอมองคนที่นั่งแกะกุ้งอยู่ข้าง ๆ ใกล้ ก่อนเอ่ย “ลี้…แกะกุ้งให้ใกล้ด้วยนะ ใกล้ชอบกินกุ้ง”

“กุ้งในจานเขา…กูแกะทั้งนั้น”

“อ้าว…เรานึกว่าใกล้แกะเองนะเนี่ย”

ใกล้วางช้อนแล้วหันมายิ้มแห้ง ๆ ให้เขา “พันลี้แกะให้น่ะ…”

“ตัวดื้อครับ…”

“ใกล้กินต่อเถอะ…กุ้งเรามาแล้ว เราก็ต้องกลับไปกินกุ้งของตัวเองเหมือนกัน” พูดจบที่รักก็หันไปงับกุ้งตัวที่สอง หมื่นฟ้าที่ทำหน้านิ่งเอาหลังมือข้างที่ไม่เปื้อนมาซับที่มุมปากของเขาเบา ๆ

“…”

“พี่ฟ้ากินมั่งสิครับ…”

“เดี๋ยวพี่ฟ้าค่อยกินก็ได้ครับ”

“...” แบบนี้ทุกทีเลยคุณท้องฟ้า…ที่รักเอื้อมมือไปหยิบปูมาหนึ่งตัว เขาพยายามแกะเนื้อปูออกมาให้เยอะมากที่สุด ในระหว่างที่ตั้งใจแกะเนื้อปูอยู่ กุ้งตัวโตรสหวานก็ถูกป้อนไม่ขาดปาก

“ตัวดื้ออยากกินปูด้วยเหรอครับ ?”

“ไม่ใช่ครับ…รักจะแกะปูให้คุณท้องฟ้า” ที่รักตอบพร้อมหันไปส่งยิ้มหวานให้หมื่นฟ้า เจ้าตัวคงอยากจะลูบหัวเขาเหมือนที่เคยทำ แต่เพราะมือทั้งสองของหมื่นฟ้าเปื้อนเลยทำได้แค่ส่งยิ้มในแบบเดิมมาให้

“ทำไมถึงแกะปูให้พี่ฟ้าครับ ?”

“เพราะว่ามันแกะยากไงครับ”

คำตอบของเขาทำให้หมื่นฟ้าเอาหลังมือที่ไม่เปื้อนมาแตะที่ปลายจมูกของเขาเบา ๆ “คนดี…”

“…”

  ที่รักอมยิ้มแล้วก้มหน้าแกะปูต่อ เขาอยากจะยกมือขึ้นลูบท้ายทอยแก้เขินอายอย่างที่เคยทำ แต่ติดที่มือเปื้อนอยู่เลยไม่สามารถทำได้

“อยากโดนเรียกคนดีบ้างว่ะ…”

“อย่างแรกเลยนะเฮีย มึงต้องเลิกเป็นคนเลวก่อน”

“ไอ้เหี้ยโก้ !”

“ตัวดื้อไม่ต้องแกะแล้วนะครับ…”

“ทำไมล่ะครับ ตัวเดียวพี่ฟ้าไม่อิ่มหรอก”

“พี่ฟ้ากินอย่างอื่นได้ครับ”

“งั้นกินนี่ก่อนเลยครับ…” ที่รักว่าพลางหยิบเนื้อปูชิ้นเล็กขึ้นมาป้อนให้หมื่นฟ้า “อร่อยไหมครับ ?”

“อร่อยครับ”

“งั้นรักป้อนให้อีกชิ้น…”

               คราวนี้ที่รักหยิบเนื้อปูชิ้นที่ใหญ่ที่สุดให้หมื่นฟ้า เจ้าตัวเตรียมจะงับเนื้อปูเหมือนเดิม แต่เขาชักมือกลับมาก่อน ที่รักหัวเราะชอบใจที่แกล้งหมื่นฟ้าได้ เขาใช้ปากคาบเนื้อปูไว้เตรียมจะกินมันภายในคำเดียว ทว่าหมื่นฟ้าที่กัดปากคล้ายคนหมั่นเขี้ยวจู่โจมด้วยความรวดเร็วจนที่รักไม่ทันตั้งตัว

               หมื่นฟ้าเอาปากงับเนื้อปูที่เหลืออยู่น้อยนิดที่ริมฝีปากเขาก่อนจะถอนตัวออกไป ที่รักอ้าปากค้างพร้อมกะพริบตาปริบ ๆ ส่วนคนที่ได้กินเนื้อปูสมใจนั่งอมยิ้มแล้วแกะกุ้งต่อ

“แค่ก ๆ ”

               ที่รักละสายตาจากหมื่นฟ้ามองพี่สาวตัวเองที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้าม พี่เบบสำลักอาหารจนหน้าแดง แต่ดีที่มีพี่ดอมคอยเอาน้ำให้ดื่มแล้วลูบหลังให้อยู่

“กูว่ากูต้องลองแล้วว่ะ…”

“ลองอะไรไอ้เฮีย ?”

ทุกคนมองตามพี่เฮียที่ลุกขึ้นแล้วเดินลงทะเลไป ที่รักขมวดคิ้วเมื่อเห็นรุ่นพี่ใช้มือกวักน้ำขึ้นมาดื่มก่อนจะกลับมานั่งที่เดิม

“ทำเหี้ยอะไรของมึง ?”

“กูก็ลองไปชิมน้ำทะเลมาไง อยากจะรู้ว่าคนแถวนี้จะทำให้มันหวานได้ไหม ?”

“ฮ่า ๆ นี่ไม่ใช่มึงทำไม่ได้นะ”

“แล้วเป็นไง…หวานไหม ?”

“หวาน…แต่ตอนนี้เหมือนไตกูจะพัง”

“ฮ่า ๆ ”

“น้ำทะเลกับเนื้อปู อะไรหวานกว่ากันวะ ?”

“กูไม่ได้แดกปูจะรู้ได้ไง ถามคนที่เขาแดกโน่น…” พี่เฮียพยักพเยิดหน้ามาทางหมื่นฟ้า

“ว่าไงไอ้ฟ้า…เนื้อปูหวานไหม ?”

ที่รักนั่งนิ่งรอคำตอบของหมื่นฟ้า เขาภาวนาขอไม่ให้เจ้าตัวตอบคำถาม เพราะถ้าหมื่นฟ้าตอบว่าหวาน เขาคงอายจนตัวระเบิด

“โคตรหวาน”

ตู้ม !!!

รัก นิรันดร์ ระเบิดตัวเองเรียบร้อย

T_______T

#กี่หมื่นฟ้า

               หลังจากกินมื้อกลางวันกันเสร็จ ทุกคนต่างแยกย้ายกันไปเปลี่ยนชุดเพื่อลงเล่นน้ำ แต่บางคนก็ลงเล่นน้ำได้เลยอย่างพี่เบบและพี่ดอมที่ใส่ชุดเล่นน้ำมาจากบ้าน สำหรับที่รักต้องมาเปลี่ยนชุดก่อน

“พี่ฟ้าเปลี่ยนด้วยใช่ไหมครับ ?”

“พี่ฟ้าเปลี่ยนแค่กางเกงครับ แต่ใส่เสื้อตัวเดิม”

“แล้วตอนกลับล่ะครับ พี่ฟ้าพกเสื้อสำรองมาไหมครับ ?”

“เอามาครับ”

“งั้นรักขอเข้าไปเปลี่ยนชุดก่อนนะครับ”

“ห้องน้ำตรงนี้มีห้องเดียว…เข้าไปด้วยกันเลยครับ”

“ดะ เดี๋ยวครับพี่ฟ้า…” ที่รักที่ยืนอยู่หน้าประตูห้องน้ำถูกคนตัวโตดึงเข้าไปในห้องน้ำด้วยความรวดเร็ว เขายังไม่ได้ตอบตกลงกับหมื่นฟ้าเลย “หะ ห้องมันก็เล็กแค่เนี่ย…ระ รักว่าเราผลัดกันดีกว่าไหมครับ ?”

“ผลัดกันก็ได้ครับ ตัวดื้อเปลี่ยนก่อนเลย เดี๋ยวพี่ฟ้ารอ”

“คะ คือ…” ที่รักกำลังจะอธิบายเพิ่ม แต่คุณหมื่นฟ้าหน้ามึนเหมือนไม่อยากฟัง เจ้าตัวหมุนตัวเข้าหาประตูไม่หันมามองเขา ที่รักถอนหายใจก่อนเอ่ย “พะ พี่ฟ้าครับ…”

“ตัวดื้อถอดชุดไม่ได้เหรอครับ…ให้พี่ฟ้าหันไปช่วยไหมครับ ?”

“มะ ไม่ต้องครับ…รักถอดเองได้” ที่รักถอยห่างจากคนตัวสูง เขากอดชุดใส่เล่นน้ำของตัวเองไว้แน่นพลางคิดว่าตั้งแต่เกิดมาเขาไม่เคยใช้ห้องน้ำร่วมกับใครเลย เวลาไปเข้าค่ายก็จะรอให้เพื่อนใช้เสร็จก่อนแล้วค่อยใช้ต่อ ทว่าสถานการณ์ตรงหน้าบีบบังคับเขาเหลือเกิน “หะ ห้ามหันมานะครับพี่ฟ้า”

“ครับ”

“รักจะถอดแล้ว ห้ามหันมานะครับ…”

“ครับ”

                 ที่รักยังไม่ได้ถอดเสื้อผ้าสักชิ้น เขาแค่ถามลองเชิงอีกฝ่ายเท่านั้น ถึงหมื่นฟ้าจะเป็นคนดื้อและหน้ามึนสักแค่ไหน แต่ที่รักรู้ดีว่าเจ้าตัวไม่ใช่พวกเจ้าเล่ห์ คนตัวเล็กถอนหายใจเฮือกใหญ่ก่อนจะถอดเสื้อผ้าออกแล้วเปลี่ยนใส่ชุดเล่นน้ำ

                  เขาใช้เวลาไม่ถึงห้านาทีในการเปลี่ยนเสื้อผ้า แต่ที่รักไม่ยอมบอกหมื่นฟ้าว่าเสร็จเรียบร้อยแล้วเพราะอยากรู้ว่าหมื่นฟ้าจะแอบหันมามองบ้างไหม ที่รักปล่อยเวลาล่วงผ่านไปหลายนาที คนตัวสูงก็ไม่มีทีท่าจะหันกลับมามองกันเลย

“พี่ฟ้า…รักเสร็จแล้วครับ”

“ครับ…” หมื่นฟ้าหมุนตัวหันกลับมาหาเขา “ตัวดื้อจะหันหน้าเข้าหาประตูเหมือนพี่ฟ้าหรือจะยืนอยู่ตรงนี้ครับ ?”

“ละ แล้วพี่ฟ้าจะเปลี่ยนตรงไหนครับ ?”

“ตรงนี้ครับ”

“งั้นรักหันเข้าผนังดีกว่าครับ”

“ครับ…”

ที่รักรีบหมุนตัวเข้าหาผนังสีขาว เขายืนรอหมื่นฟ้าเปลี่ยนเสื้อผ้าชั่วครู่ก่อนที่เจ้าตัวจะสะกิดแขนเพื่อบอกว่าเสร็จเรียบร้อยแล้ว

“พะ พี่ฟ้า…ทำไมแต่งตัวโป๊ครับ ?”

“ครับ ?”

“…” ที่รักจ้องมองคนตัวสูงที่เปลี่ยนใส่กางเกงสีดำขาสั้นแล้วปลดกระดุมเสื้อออกทุกเม็ดทำให้เห็นหน้าอกเปลือยเปล่าและกล้ามหน้าท้องของเจ้าตัว “พี่ฟ้าแต่งตัวโป๊ ๆ ไม่ได้นะครับ”

“โป๊ตรงไหนครับตัวดื้อ ?”

“ตรงนี้ครับ…” พูดพร้อมชี้ไปที่หน้าอกของหมื่นฟ้า ก่อนจะชี้ที่กล้ามหน้าท้องด้วย “ตรงนี้ด้วยครับ”

“แบบนี้เรียกว่าโป๊เหรอครับ ?”

“ใช่ครับ”

“ไม่ใช่ครับ…” ที่รักขมวดคิ้วขณะมองหมื่นฟ้าที่อมยิ้ม เจ้าตัวโน้มหน้าลงมาเล็กน้อยแล้วกระซิบเสียงแผ่ว “แบบนี้เรียกว่าหวงครับ”

“…”

คนตัวสูงหัวเราะในลำคอแล้วเปิดประตู หมื่นฟ้าจูงมือเขาออกมาจากห้องน้ำ ที่รักกำลังคิดทบทวนถึงสิ่งที่เจ้าตัวพูดเมื่อกี้ ทว่ามีผู้หญิงหลายคนที่อยู่ในห้องโถงรับแขกแอบมองหมื่นฟ้าอยู่

“พี่ฟ้าโป๊ ๆ ” ที่รักทนไม่ไหวจนต้องรั้งคนตัวสูงให้หยุดยืนแล้วถือวิสาสะติดกระดุมเสื้อเชิ้ตให้ “ติดกระดุมให้ครบทุกเม็ดเลยนะครับ”

ยอมรับก็ได้ว่า…หวง

“เว้นสามเม็ดบนไว้ได้ไหมครับ ?”

“…” เขารู้ว่าหมื่นฟ้าเป็นคนขี้ร้อน คำขอของอีกฝ่ายเลยทำให้ใจอ่อน “สองเม็ดพอครับ ห้ามต่อรองแล้วนะครับ”

“…ครับ”

“เรียบร้อยแล้วครับ คุณท้องฟ้าไปเล่นน้ำได้แล้ว”

“พี่ฟ้าไม่ชอบเล่นน้ำครับ”

“อ้าว แล้วพี่ฟ้าเปลี่ยนชุดทำไมครับ ?”

“พี่ฟ้าจะเฝ้าตัวดื้อเล่นน้ำครับ”

ที่รักอมยิ้ม “เฝ้าบนชายหาดก็ได้ครับ”

“ไม่ได้หรอกครับ…ตัวดื้อยังเจ็บข้อเท้าอยู่ใช่ไหมครับ ?”

“นิดหน่อยครับพี่ฟ้า”

“แบบนี้พี่ฟ้ายิ่งต้องเฝ้าใกล้ ๆ ตัวดื้อยังไม่รู้ว่าเพื่อนพี่ฟ้าเล่นกันแรงแค่ไหน…”

“เขาเล่นกันโหดมากเหรอครับ ?”

“พวกมันบ้าพลังครับ”

“…”

ที่รักพยักหน้ารับแล้วเดินตามแรงจูงของหมื่นฟ้า ทันทีที่มาถึงจุดรวมตัวทุกคนก็พากันไปที่กลางทะเลเพื่อเล่นลิงชิงบอล พี่เฮียบอกว่าการเล่นลิงชิงบอลบนชาดหาดธรรมดาจนเกินไปเลยเพิ่มความยากในการเคลื่อนไหวโดยลงไปเล่นในทะเล

คนตัวเล็กหลุบตามองน้ำทะเลที่อยู่สูงระดับเข่า แต่สำหรับคนอื่นอยู่เพียงแค่หน้าแข้งเท่านั้น เขาคิดอิจฉารุ่นพี่ที่ตัวสูงกันจนไม่ได้รับผลกระทบจากแรงคลื่นที่วิ่งเข้าใส่ โดยเฉพาะหมื่นฟ้าที่ยืนนิ่งอยู่ข้างหลังเขา

ส่วนที่รักน่ะเหรอ…เวลาคลื่นลูกใหญ่ ๆ ซัดมาทีหนึ่ง

ขาแทบพับเลย T______T

“ตัวดื้อ ไหวไหมครับ ?”

ที่รักพยักหน้าหงึกหงัก เพราะเขาอยากเล่นกับพี่ ๆ มาก ต่อให้ยากแค่ไหนที่รักก็สู้ “สู้ค้าบ…”

“อะ เริ่มได้…ไอ้เฮียเป็นลิงก่อนเลย”

“กูอีกละ”

“เออ มึงนั่นแหละ”

               ทุกคนกระจายเป็นวงกลมล้อมรอบพี่เฮีย ที่รักหันไปมองด้านหลังก็เห็นคนตัวสูงยืนกอดอกอยู่ หมื่นฟ้าไม่ได้เข้ามาเล่นลิงชิงบอลด้วย แต่แค่มายืนเฝ้าเขาเท่านั้น เจ้าตัวพยักหน้าให้เป็นเชิงบอกว่ารออยู่ที่เดิม

“ไอ้ฟ้า ไม่มาเล่นด้วยกันเหรอวะ ?”

“…” หมื่นฟ้าส่ายหน้าปฏิเสธ “แค่เฝ้าคุณเขาก็พอแล้ว”

“ตามใจ”

“มา ๆ พวกเราเริ่มกันได้แล้ว”

               คนแรกที่ได้ถือลูกบอลยางคือใกล้ พี่เฮียพุ่งตรงไปที่ใกล้ ทว่าลูกบอลถูกส่งไปหาพันลี้ก่อนที่พี่เฮียจะแย่งไปได้ แล้วพอพี่เฮียกลับมาอยู่ตรงกลางเพื่อรอสกัดลูกบอลที่ถูกส่งต่อ พันลี้ก็แกล้งด้วยการส่งลูกบอลไปหาคนข้าง ๆ แทน ทำให้พี่เฮียไม่หลุดพ้นจากการเป็นลิงสักที

“ไอ้พวกเหี้ย ! รวมหัวกันแกล้งกู”

“ฮ่า ๆ ”

“น้องรัก !...รับนะ”

“ค้าบ…” ที่รักรับลูกบอลที่ถูกส่งมาโดยพี่เรียว เขาไม่รอช้ารีบส่งลูกบอลต่อไปให้พี่ดอมทันที แต่พี่เฮียกลับไม่สนใจลูกบอลยังเดินเข้ามาหาเขาเรื่อย ๆ “ลูกบอลไม่ได้อยู่กับรักแล้วค้าบ…” ที่รักยกมือขึ้นโบกไปมาเพื่อปฏิเสธ

“พี่ไม่เอาลูกบอลแล้ว ขอแก้มหนูได้ไหมครับ ?”

“ไม่ได้ค้าบ…”

               คนตัวเล็กก้าวถอยหนีจนหลังไปชนเข้ากับใครบางคน ที่รักเงยหน้ามองคนตัวสูงที่เข้ามายืนประชิดด้านหลัง หมื่นฟ้าวาดแขนข้างหนึ่งโอบช่วงอกของเขาไว้ พี่เฮียที่ยื่นมือเตรียมจะจับแก้มเขาถึงกับหยุดชะงักแล้วหัวเราะแห้ง ๆ

“กูหมั่นเขี้ยวน้องอะ…”

“มึงยังไม่เข็ดนะ”

“แหะ ๆ ขอจับสักทีไม่ได้เหรอไอ้ฟ้า”

“คนนี้ไม่ได้”

“ไอ้เหี้ย ! อย่าไปยุ่งได้ไหมกูขอร้อง ไอ้ฟ้ามันหวงของมัน” เรียวพูด

“ไม่ยุ่งก็ได้…”

               ที่รักหัวเราะพอเห็นพี่เฮียทำมือเป็นรูปหัวใจแล้วส่งมาให้พลางคิดว่าเพื่อนหมื่นฟ้าขี้เล่นทุกคน แต่เสียงกระซิบที่ดังอยู่ข้างหูทำให้เขาละสายตาจากพี่เฮีย

“ตัวดื้อ…”

“ครับพี่ฟ้า”

“กลับไปพักก่อนดีไหมครับ ?”

“พี่ฟ้าเมื่อยแล้วเหรอครับ ?”

“เปล่าครับ พี่ฟ้าเห็นว่าตัวดื้อยังเจ็บข้อเท้าอยู่ ถ้าฝืนเดินมาก ๆ จะเจ็บมากขึ้นนะครับ”

“…” เขายังอยากเล่นอยู่ แต่ที่หมื่นฟ้าพูดก็ถูก “ก็ได้ครับ”

“เดี๋ยวกูพาคุณเขาไปพักก่อนนะ”

“โอเค ๆ ”

               หมื่นฟ้าให้เขาขี่หลังแล้วพากลับมาที่ชายหาดเหมือนเดิม ในระหว่างที่นั่งพักหมื่นฟ้าก็ขอตัวไปเข้าห้องน้ำ ที่รักเลยดูพวกพี่ ๆ เล่นลิงชิงบอลไปเพลิน ๆ

“ยังอยากเล่นอยู่เหรอครับ ?”

ที่รักหันมองคนตัวสูงที่นั่งลงตรงข้ามแล้วพยักหน้ารับ “ครับ ถ้าไม่เจ็บข้อเท้า รักคงได้สนุกนานกว่านี้”

“ไว้พี่ฟ้าจะพามาเที่ยวอีกนะครับ”

“ชวนเพื่อนพี่ฟ้ามาเยอะ ๆ แบบนี้อีกนะครับ คนเยอะสนุกดีครับ”

“ได้ครับ…” หมื่นฟ้าอมยิ้มก่อนจะหยิบบางอย่างออกมาจากกระเป๋ากางเกง “แต่ตอนนี้พี่ฟ้าว่าตัวดื้อทาครีมกันแดดเพิ่มดีกว่า เดี๋ยวหน้าจะไหม้”

“พี่ฟ้าพกครีมกันแดดติดตัวตลอดเลยเหรอครับ ?”

“พกไว้ตลอดครับ แต่ไม่ได้เอาไว้ใช้เอง”

               หมื่นฟ้าบีบครีมสีขาวลงปลายนิ้วแล้วเอามาป้ายเป็นเส้นที่แก้มเขาทั้งสองข้าง เจ้าตัวอมยิ้มก่อนจะเอาครีมกันแดดมาแต้มที่ปลายจมูกเขาอีกจุด

“เหมือนลูกแมวเลยครับ…”

“ลูกแมวต้องทำหน้าแบบนี้หรือเปล่าครับ ?” ที่รักว่าพลางย่นจมูกใส่หมื่นฟ้า

“ตัวดื้อทำหน้าแบบเมื่อกี้อีกทีได้ไหมครับ…พี่ฟ้าจะถ่ายรูปเก็บไว้”

“ได้ค้าบ…” ที่รักทำตามคำขอหมื่นฟ้าอย่างว่าง่าย เจ้าตัวยกกล้องขึ้นมาถ่ายรูปเขาก่อนจะช่วยทาครีมกันแดดให้ต่อ

“…”

“พี่ฟ้าไม่ทาครีมกันแดดเหรอครับ ?”

“เดี๋ยวพี่ฟ้าค่อยทาก็ได้ครับ”

“ให้รักทาให้ไหมครับ ?”

“ไม่เป็นไรครับ…เดี๋ยวพี่ฟ้าทาเองดีกว่า”

ที่รักนั่งนิ่ง ๆ มองหมื่นฟ้าที่ตั้งใจทาครีมกันแดดให้เขา ที่รักไม่รู้ว่าเขาชอบมองหมื่นฟ้าตั้งแต่ตอนไหน แต่เป็นในตอนนี้ที่เขาอยากลองเข้าใกล้หมื่นฟ้าอีกหน่อย

“รัก…ขอดูแลพี่ฟ้าบ้างนะครับ…” ที่รักว่าพลางเอาสองมือจับประคองใบหน้าของอีกฝ่ายไว้ เขาจ้องเข้าไปในดวงตาคู่คมก่อนจะยิ้ม ที่รักไม่รู้ว่าตัวเองไปขนเอาความกล้าจากไหนมาถึงคิดทำแบบนี้

แต่ก็นั่นแหละ…

เพราะคนตรงหน้าคือหมื่นฟ้า…เขาถึงได้กล้า

               ที่รักเคลื่อนใบหน้าเข้าไปใกล้อีกฝ่ายมากขึ้น เขาหลับตาแล้วเอาปลายจมูกของตัวเองแตะลงบนปลายจมูกของหมื่นฟ้า พอที่รักลืมตาถึงได้เห็นว่าการแบ่งครีมกันแดดของเขาให้หมื่นฟ้าสำเร็จไปได้ด้วยดี

…ที่ปลายจมูกของคุณท้องฟ้ามีครีมกันแดดของเขาติดอยู่ : )

“ตัวดื้อ…”

“รักอยากแบ่งครีมกันแดดให้พี่ฟ้าครับ…” มือเรียวเอื้อมไปเกลี่ยครีมสีขาวที่ปลายจมูกของหมื่นฟ้า ก่อนเอ่ย “แล้วก็อยากดูแลพี่ฟ้าอย่างที่บอกด้วยครับ”

“ขอบคุณนะครับ”

ที่รักยิ้ม “พี่ฟ้าดูแลรักมาเยอะแล้ว ให้รักดูแลพี่ฟ้าบ้างนะครับ”

#กี่หมื่นฟ้า

“เก็บของครบหมดแล้วใช่ไหม ?”

“เออ…”

                  ที่รักก้าวขึ้นรถแล้วนั่งที่เดิม ไม่นานนักหมื่นฟ้าที่ขอไปคุยกับผู้จัดการรีสอร์ตก็กลับมา เจ้าตัวเดินตรวจความเรียบร้อยอีกสักพักก่อนจะขึ้นมานั่งที่ข้างเขาเหมือนเดิม

“ออกรถได้เลยครับ”

“ครับ คุณฟ้า…”

“เหนื่อยไหมครับคุณท้องฟ้า ?”

หมื่นฟ้าอมยิ้มแล้วส่ายหน้าปฏิเสธ “ไม่เหนื่อยครับ”

“แล้วง่วงไหมครับ ?” ที่รักว่าพลางเอามือตบที่ไหล่ตัวเองดังแปะ ๆ “ถ้าง่วงก็นอนซบหมอนใบนี้ได้เหมือนเดิมนะครับ”

“หึ ๆ …ตอนนี้พี่ฟ้าเริ่มง่วงแล้วครับ”

หมื่นฟ้าพูดพลางทิ้งศีรษะลงบนไหล่ของเขา ที่รักอมยิ้มแล้วเล่าเรื่องตลก ๆ ให้ฟังเพราะอยากให้เจ้าตัวหัวเราะ แต่เวลาผ่านไปไม่นานเสียงหัวเราะที่ได้ยินก็เริ่มหายไป เป็นในตอนนั้นที่ที่รักรู้ว่าหมื่นฟ้าหลับสนิทแล้ว เขาหันมองเรือนผมสีน้ำตาลช็อกโกแลตที่มีกลิ่นหอมติดจมูก

มันเป็นกลิ่นหอมประจำตัวของหมื่นฟ้า

และเพราะเขาเริ่มชอบกลิ่นนี้อย่างจริงจัง

ที่รักเลยแอบหอมหัวหมื่นฟ้า…

Talk

รออีกไม่นาน คราวนี้เกาะเรือกันดี ๆ เลย เรือเหาะแน่นอนนน

อัปเดตข่าวสารสำคัญเกี่ยวกับนิยาย  Twitter :  @SP251566

ฝากคอมเมนต์และติดแท๊ก #กี่หมื่นฟ้า เป็นกำลังใจให้กันด้วยน้า

รักเสมอ