คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #13 : Episode 12 : พ่อบุญธรรม
บรรยาาศอึมรึ้มปลุมห้อพัอเรา
“นี่เป็นวามปรารถาอันเอ” เสียนั้นแสนอบอุ่น นุ่มนวล และแผ่วเบาเมื่อไ้ยิน
ผมัฟันแน่นะมอไป้วยวามเารพในายรหน้า ำออโนโรือให้เราทรมาเา วามแ็แร่ือุมุ่หมายอายนนี้ เาบอว่าัวเาไม่สามารถแ็แร่มาว่านี้ไ้อีแล้ว แม้ะเ็บปว แ่ผม็รู้ว่านั่นเป็นเรืื่อริ และาเอสารรายานที่เอัไ้มาาโุเรียไ้ให้หนทาที่เป็นไปไ้แ่ายรหน้า
โนโรินไปมาว่าผม ระนั้นำนวนร่าายที่สละไป ลับไม่ไ้เพิ่มพลัให้บุลรหน้า
ารที่ายรหน้าที่ผมเอรั้แรับอนนี้ เป็นเหมือนนนเียวัน ็เป็นอีัวบ่ี้ว่าเาไม่สามารถแ็แร่้วยวิธีปิอี่อไป
ผม และเอโะเปลี่ยนแปล ระนั้นเายัยืนอยู่รนี้ รที่เิมไม่เปลี่ยนแปลั่วามอบอุ่นที่มอบให้แ่เราทัู้่ ระนั้นายแสนอบอุ่นนนี้ลับเหมือนับว่า่อย ๆ ถูทิ้ไว้เบื้อหลั…
“โอเ่ะ เราสอนะทำเอ” เอโะพู ผมเียบแ่พยัหน้าไปยัโนโร
“ันเรียมสถานที่ไว้แล้ว” ายที่หน้านิ่อยู่ลอเวลายิ้มออมาเล็น้อย
มอไปยัเอโะ เห็นวาสีมรที่สั่นไหวอเธอ สูหายใเ้าลึ ๆ ผมับมือที่ทั่นุ่มนิ่ม ทั่แสนบอบบาอเอโะ ะนั้นผมสัมผัสไ้ถึวามหนาวเย็น มือเธอเย็นมา เย็นนผมอยาปลอบประโลมเธอ้วยอ้อมอ
แ่ผมไม่ไ้ทำ…
“ไปันเถอะ” โนโรพู ่อนะเินออไป
ร่าบอบบาอเอโะ็เลื่อนออไปเ่นเียวัน มืออเธอยัเย็น ผมึับมันแน่นึ้นอีหน่อย โยหวัว่าวามอบอุ่นาผมเพียเล็น้อยะสามารถปลอบประโลมเธอไ้
มอ้อนเมอึ้มรึ้มที่ลุมท้อฟ้าราวผ้าห่ม สัมผัสถึวามื้นในอาาศ ลมหนาวพัผ่านพวเราอีรั้ทำให้มืออเอโะที่เย็นาอยู่แล้วเย็นลไปอี
“ฝนะอีแล้วเหรอ…” ผมพึมพำ
ผมสูหายใเ้าลึ ๆ ่อนะหลับาล หยน้ำระทบับร่าายอผมทำให้ผมรู้ว่าสายฝนมาอีรั้ หยแล้ว หยเล่าที่ระทบ ทำให้อาาศที่หนาวเย็นหนาวยิ่ึ้น ระนั้นพวเราทั้สอยัเลื่อนที่อย่าเื่อ้า ามแผ่นหลัที่ว้าให่อโนโร
เินเรื่อย ๆ เรา็มาถึทาเ้าอันแสนุ้นเย…
ผมหยุเล็น้อย แ่็ทั้โนโรและเอโะยัเิน่อไป ผมึเิน่อไปเ่นเียวับพวเา
เสียฝนยััแม้ะอยู่้านในอเมือใ้ิน ผมเินทั้หัวใที่หนัอึ้ โนโรูแลเอโะ โนโรูแลผม เาปป้อเรา เาูแลเรา โนโรเหมือนับเป็นผู้ปรออผมับเอโะริ ๆ หาเาายผมะรู้สึแย่มา ๆ แย่นผมะรู้สึเศร้าไปอีหลายปี
“เรามาถึแล้ว” สิ้นเสียเราทั้สาม็หยุล
โนโรยิ้มอย่าสบ ผมอยายิ้มอบ แ่ไม่รู้ว่าทำไมารบัับให้มีรอยยิ้มปราบนใบหน้ามันถึยาเสียเหลือเิน โนโรเินมาหาเอโะ้า ๆ แม้เพียั่วรู่ แ่ในเวลานั้นผมสัมผัสไ้ถึารสั่นไหวอเธอ
“…” มืออโนโรวาบนหัวอเธอะยับไปมา ในอนนั้นเอมือที่เย็นาอเอโะ็ลับมาอบอุ่นอีรั้ แม้มันยัเย็นอยู่็าม…
ผ่านไปไม่นาน โนโร็หยุและเินมาหาผม ผมหลับาล และสัมผัสถึวามอบอุ่นบนศีรษะ วามรู้สึแย่ึ่ออยู่ในออผมมัน็เหมือนถูัทิ้ ผมที่รู้สึีึ้นมานอไม่ไ้ที่ะลืมาและยิ้มไปยัโนโร
“หามีอะไรผิพลา…” เาหยุเล็น้อย
“ปป้อเอโะ…”
ผมพยัหน้าให้เาพร้อมรอยยิ้มา ๆ อาาศที่เบาบาลอยอยู่รอบ ๆ โนโรเมื่อผมพยัหน้าให้เา หลัานั้นเา็เินถอยห่าเราทัู้่ออไปหลายสิน้าว เาสวมหน้าาู่าย่อนะหยุล
“เริ่มันเถอะ…”
สิ้นเสียแสนสบ าุเนะอผม็อออมาอย่าเื่อ้า หันไปมอเอั ผมเห็นาุเนะอเธอเริ่มเิบโนลายเป็นาบ หอ เียว ผมึโฟัสให้หนวปลาหมึอผมลายเป็นอาวุธเ่นเียวับเธอ
“แล้วเอันนะรับ โนโรั…” ผมพึมพำะมีาุเนะเือนไปยัแนโนโร
###
เวลาผ่านไปนานมา ผมไม่รู้หรอว่านานแ่ไหน
เลือระายไปทั่ว เศษเนื้อเยื่ออเละามพื้นิน
โนโรลายเป็นอเนื้อ…
วามเียบยัอยู่ ฝนทั้หยุ และเป็นรอบที่ 4 ระนั้นเรายัไม่หยุ
ทั้เอโะ ทั้ผม่าทำานในวามเียบ
เราพยายามใ้ประโยน์าารเสียสละอโนโรให้มาที่สุ ้วยศึษาและทลอับร่าายอโนโร
วามเ็บปวที่นรหน้ารับะเป็นสิ่ที่ผมไม่อาินนาารไ้ เสียรีร้ออเาหยุลไปนานแล้ว ระนั้นสัาอีวิยัอยู่ แ่ที่น่าเป็นห่วว่าร่าายือสิในอนนี้
“พวเราพััน่อนเถอะ” ผมพู
เอโะหันมามอผม้วยใบหน้าที่เปื้อนเลือ เธอพยัหน้า่อนะมานั่บน้อนหินพลามอไปบนอาาศอย่าไรุ้หมาย เธอเหนื่อยมา ารทรมาพ่อบุธรรมที่เธอรั มันไม่่าอะไรับารทรมาัวเอ ผมทนมอ่อไปไม่ไ้ริ ๆ ในเวลานั้นผมัสินใหยิบยาพิเศษที่ทำให้ื่นัวมา ่อนะีไปยัร่าายอโนโร
“อ๊า อ้า อั อ้าาา” เสียรีร้อัึ้นทำให้ผมหันไปสนใ แ่ารระุ้นยัไม่มีท่าทีถึวามืบหน้า ว่าสิ่ที่เราั้ใไว้ะประสบวามสำเร็
“ล้มเหลวอีแล้ว” ผมพึมพำอย่ามืมน
หลับาล ปิลิ่นเลืออันเ้ม้นะไม่ไ้ทำให้ผมรู้สึแย่หรือใส่ใ แ่อนนี้ลิ่นเลือที่ผมไ้ลิ่นมันลับทำให้ผมรู้สึว่าเปล่า
เสียรีร้อยัึ้นเรื่อย ๆ แ่ผมยัมอยู่ในวามิ
และอนนั้นเอที่แรึอย่าระทันหันึผมออาโลวามิ
“เราทำสำเร็” ผมไ้ยินเสียพึมพำอเอโะ ผมึหันไปมอร่าที่สวมหน้าานหัวลุึ่่อย ๆ ยืนึ้นอย่าเื่อ้า ผมรู้ว่าเาลับมาแล้ว แ่วามรู้สึในอนนี้มันเหมือนผมำลั้าวสู่เแนอนาย
“อ่า ยินี้อนรับลับมานะรับ โนโรั” ผมพูไป่อนมอยัเอโะและเห็นสัว์ประหลาสีาวเ้ามาแทนที่ร่าแสนบอบบาอเธอ
“นั่นยัไม่ใ่” เสียไร้มนุษยธรรมอสัว์ประหลาพูึ้น ผมึมอไปยัโนโรอีรั้
บอร ๆ อนนี้ลิ่นอันรายแผ่ออมาาโนโรมานผมรู้สึแปล ๆ
และผม็รู้เมื่อารโมีมาถึ…
(่ววามรู้อีแล้วรับท่าน
สอแลน์มีำเพาะสำหรับหิมะ 421 ำ าารรวบรวมอมหาวิทยาลัยลาสโว์ แสให้เห็นว่าสอแลน์มีำศัพท์อย่าเป็นทาารเี่ยวับหิมะมาถึ 421 ำ ไล่ั้แ่ "snaw" (หิมะ) "sneesl" (หิมะเริ่ม) และ "skelf" (เล็หิมะนาให่) เหุผลที่้อมีำเยอะแยะ็ือ สภาพอาาศที่นั่น่อน้าหนาวโห และบรรพุรุษอาวสอแลน์ึไ้สร้าำเหล่านี้ึ้นมา เพื่อให้สื่อสารันไ้เ้าใัน่ายึ้น)
ความคิดเห็น