คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #14 : Episode 13 : ความอบอุ่น
ร่าายแสนน่านลุยืนึ้นอย่าเื่อ้าแบบผิปิ
อเอียเหมือนหั แน้าลำัวเบี้ยวเหมือนโนบิ มีารระุเป็นบารั้เมื่อเลื่อนไหวทำให้ารเลื่อนไหวอนรหน้าเหมือนหุ่นระบอที่ใล้พัทลาย ทั้นี้หน้าาน่านลุและาุเนะที่บิไปมาเหมือนปลาไหลถูเลือ็ไม่ไ้่วยให้วามน่านลุลน้อยล
“สำเร็รึ่เียวเหรอ” เสียไร้มนุษยธรรมอสัว์ประหลาสีาวัึ้น้าายผม
เห็นภาพรหน้าบอร ๆ ว่าประทับใ าุเนะที่ทั้ให่ หนา และูทรพลัสีแานวัแว่ไปมา มันเหมือนะทำให้อาาศระเบิาารเลื่อนที่ไปมา้วยวามเร็วสู้วยัวมันเอ เศษหินพัทลายเป็นิ้น ๆ าารปะทะันอย่าไร้แบบแผนอาุเนะสัว์ประหลา อนนี้โนโรเหมือนอวารแห่ารทำลายล้าที่พร้อมทำลายทุสิ่
หน้าาที่มีปานาให่ไร้ึ่วาเพิ่มวามน่านลุที่าเาไม่ไ้ให้แ่เา รวมถึหนามอันมริบที่ประับประาอาวุธสัหารอโนโรราวฟันอสัว์ร้าย
มัน่าน่าหลไหล…
“หยุเหม่อะ าระ!!” แรระาอย่าะทันหันึสิอผมลับมา และ็เห็นว่าผมเือบาย
โนโรเอียอมาหาพวเราทั้สอะยืนนิ่ ระนั้นาุเนะอเาลับเลื่อนไหวมาโมีุที่ผมยืนอยู่อย่าาเาไม่ไ้ แ่แม่นยำ
“เราะทำยัไีเอั…” ผมพึมพำ
“สู้…” เธอบอผ่านร่าายอสัว์ประหลา
“โอเ…” เมื่อยอมรับ หนวปลาหมึ็ลุมร่าายอผม ไม่เหมือนอนบุโุเรีย เพราะารลุมร่าอผมลับเร็วว่าอนนั้นมา วามรู้สึสบายแ่เ็มไป้วยพลั่อย ๆ รอบำวามิอผม หนวเลื่อนที่เร็วนอนนี้ลุมร่าอผมใล้เสร็แล้ว
อย่าไร็ามมันไม่ทัน ผมรู้เมื่อเห็นปานามหึมารหน้า
แ่เสียปะทะันอาุเนะที่ั้อ บอผมว่ายัมีอีนที่อยู่ในาร่อสู้รั้นี้
ผมรอ เธอ่วยผมไว้…
อีแล้ว…
“เราะสู้ับโนโร นว่าสิอเาะลับมา” เอโะพูเสียัะบัับร่าสัว์ประหลาพุ่ไปยัาร่อสู้ ผม้อ่วยเธอ ผม้อ่วยโนโร แ่…
“หยุะ าระ” ผมพึมพำ หามัวเพ้ออยู่แบบนี้ะเป็นอันราย่อเอัที่อยปป้อผม
้อิมาึ้น รอบอบมาึ้น หยุพูนเียวในหัว แ่่อสู้…
รสาิอพละำลัที่เพิ่มึ้นทำให้ผมมึนเมาปราึ้นอีรั้
พุ่รไปยัอสูรายอันเป็นพ่อบุธรรมอเอั ผม่อสู้…
###
“เฮ้ หยุลูบหัวผมไ้แล้ว ผมไม่ใ่เ็นะ” ทำไม้อลูบหัวผม เป็นบ้าอะไรวะ แ่เพราะมันรู้สึีไม่ไ้หมายวามว่าุะสามารถลูบหัวผมไ้นะ
“…” เียบทำไม อย่าน้อยุ็พูอะไรบาอย่าสิ โนโรั
“อ๊ะ เราไปูอนิเมะันเถอะ” เสียะโนอย่าร่าเริัึ้นาบนยอึทำให้ทั้ัวผมเอและโนโรหันศีรษะ
“เี๋ยวผมึ้นไป รอ่อนนะ” ผมพูะสะบัหัวเพื่อเลี่ยสัมผัส
มอไปที่หน้าาอันน่านลุอโนโร มืออเาสอใ้รัแร้อผม ่อนที่ะยึ้นนร่าายอผมลอยาพื้น และในเวลา่อมาเา็ใ้าุเนะที่มีนาให่ยัวเอที่มีผมในท่าแมวถูอุ้มึ้นไปหาเอัที่ำลัรอพวเราอยู่
“โนโรั ุวรหยุทำแบบนี้ไ้แล้ว…” ผมพูะมอไปยัหน้าาอเาอย่ารำา
“…” สิ่ที่ผมไ้รับือวามเียบ และารเอียอเล็น้อยาโนโร
###
าุเนะนามหึมาเหวี่ยมาที่ร่าายอผมอย่าแรนผมรู้สึเหมือนโนรถน หนามอันแหลมมอมันเือนเราะอผมแ่ไม่เ้า ระนั้นแรระแทมันทำให้ผมรู้สึเหมือนอวัยวะทุส่วนสั่น และทำให้ผมระเ็นไปนับำแพนแเป็นเสี่ย ๆ
“ฟู้ว” ลมที่ผมพ่นออมาร้อนนลายเป็นวัน เมื่อผมรับรู้ถึารฟื้นฟูภายในที่ำลัทำาน
ผมลุึ้น่อนะพุ่ไปยันรหน้า ้วยำลัเ็มรูปแบบ าุเนะสีแที่อออมารวมัวันลายเป็นใบมีนายัษ์ ะพุ่ไปเมื่อถึระยะารโมี ผม็เหวี่ยใบมีอันประอบ้วย RC เลล์ำนวนมาในแนวนอน
มอล้ามเนื้อรูปมีัผ่านาุเนะอโนโรราวเนย ไม่ไ้มีเพียาุเนะเท่านั้นที่าสะบั้น แ่ร่าายอโนโร็าเป็นสอท่อนเ่นเียวัน
“โห่ ารฟื้นัวในระับนี้มัน…” ผมรู้สึใมาับภาพที่เห็นนหยุารเลื่อนไหวล
ภาพทุอย่าที่ผมเห็นในอนนี้เหมือนถูทำให้้าล เส้นใยล้ามเนื้อที่ละเส้นถูสร้าใหม่นสามารถเห็นไ้้วยาเปล่า มันิ้นไปมาราวหนอน่อนะพุ่ราวเสาเ็มเพื่อยึท่อนบนและร่าายส่วนล่าเ้าไว้้วยัน วามเร็วารฟื้นัวสุวิเศษแบบนี้…
ละออเลือสีแปลิ้วไปในอาาศ ในเวลาเียวันนั้นหยาฝนสีแ็พุ่ไปยัร่าายอโนโร ฝนสีแไ้ทะลุผ่าน ทิ้รูพรุนราวรัผึ้ไว้บนร่าายอเาราวเศษผ้าึ่ถูเาะ
ผมเห็นในภาพสโลว์ที่รูในร่าายอโนโรถูถมอย่ารวเร็ว้วยล้ามเนื้อสีแเ้ม
ารทรัวอโนโรเอนเอียเมื่อร่าายถูโมี แ่็ถูรัษานหมเ่นัน ้วยเหุนี้เาึ้มหน้าลเล็น้อยเพื่อรัษาสมุล
าุเนะ็เป็นเหมือนร่าายอเาที่ถู่อมแมอย่ารวเร็ว ะที่เาเยหน้าึ้นในาระััน และมันือโอาส ในเวลานั้นผมบัับล้ามเนื้อาุเนะนายัษ์อผมบไปที่ร่าายอโนโร
เลือปลิวไปในอาาศราวหยน้ำ ลิ่นเลือเ้ม้นปนเปื้อนอาาศ และร่าายอโนโร็พุ่นำแพ้วยวามเร็วสูมานเิเสียระเบิั้อ
“โนโร…” เสียอเอโะัึ้นะที่ผมหอบหายใ
ลุ่มวัน่อย ๆ ถูลมพัหายไป เผยร่าที่เ็มไป้วยฝุ่นอายที่เราุ้นเย
ร่านั้นไม่ยับ สัาาที่เยเือนผมไ้หยุล ผมึัสินใยืนนิ่เพื่อพั สูหายใเ้า อาาศที่เ็มไป้วยฝุ่นทำให้ผมไอออมา ในะนั้นผมเห็นเอโะเินเ้าหาร่าที่หยุนิ่อย่า้า ๆ ผมึบัับให้าุเนะเรียมพร้อมพุ่สัหารพลาเินามหลัอเอโะ
เราทั้สอมายืนหยุหน้าร่าที่ยับเยินอโนโร
ผมมอร่าหยุนิ่ะที่เอโะนัุ่เ่าล วามรู้สึเย็นยะเยือออยู่ในออผม ในเวลานั้นเธอเอื้อมมือไปยัหน้าาที่ไม่แหัอผู้เป็นพ่ออเธออย่าแผ่วเบา ผมไม่ไ้เห็นใบหน้าอเธอในอนนี้หรอ แ่ผมรู้สึแย่มา มา มา มา มา มา มา มา
“โนโร…” เสียอันแผ่วเบาอเอโะัึ้น
ทันในั้นร่าายที่เยแน่นิ่็เลื่อนไหวอย่าะทันหัน นผมอไม่ไ้ที่ะสะุ้
มือเปื้อนฝุ่นลบนเส้นผมสีเียว ในอนนั้นเอที่ผมไ้ยินเสียอหยน้ำึ่ลสู่พื้นปูน สายฝนนั้นหยุไปนานแล้ว ผมึรู้ว่า้นำเนิอเสียืออะไร
และวามรู้สึแย่ภายในออผม็่อย ๆ าหายไปเ่นเียวัน
“ยินี้อนรับลับมารับ” รอยยิ้มอผมปราเมื่อวามอบอุ่นทีุ่้นเยลับมา
มอภาพอเอัอโนโร ผม็เินเ้าไปใล้่อนะโอบอพวเา
อบอุ่น…
###
“อาาศหนาวัเลยนะรับ่วนี้” ผมบ่นอุบอิบะที่ผมนัู่อนิเมะในโทรทัศน์เ่าร่ำรึับโนโรและเอั
“็เ้าฤูหนาวแล้วนิ แ่่ามันเถอะ มาูเมะัน่อออออ” เอัยิ้มอย่าร่าเริ เมื่อูอนิเมะเธอะลายเป็นเหมือนลูบอลพลัานที่แสนน่ารั และไม่สนใอะไร…
ผมยัหนาวอยู่ แ่วามหนาวแ่นี้ทนไ้หาเพื่อเอั
ในระหว่าที่ผมูอนิเมะอยู่นั้น ผม็รู้สึถึวามอบอุ่นะทันหัน ผมึหันไป และเห็นาุเนะนายัษ์อโนโรโอบพวเราสามนราวับผ้าห่มผืนให่ สัมผัสวามอบอุ่นแบบเียวันรอบอุ้มือ้ายทำให้ผมหันไป้นำเนิอวามอบอุ่น
มืออเอัำลัับมืออผมอยู่…
วามอบอุ่นที่ทั้สอมอบให้ทำให้ร่าายผมไม่หนาวอี่อไป
เ่นเียวับหัวใที่อบอุ่นเิน้านทาน…
(่ววามรู้ที่เอผ่าน ๆ
ารทำปุ๋ยหมัามนุษย์ โยร่าายะย่อยสลายเป็นปุ๋ยใน ภานะสำหรับารหมัปุ่ย ึ่ประอบ้วย ฟา เศษไม้ และห้า ไ้รับารรับรอว่าถูหมายในรัวอิัน ผลลัพธ์อผลิภันท์ือ ไม่มีลิ่นและเหมาะสำหรับใ้ในสวน)
ความคิดเห็น