ลำดับตอนที่ #3
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : ลักพาตัว
หนึ่เือนผ่านไปวันนี้เป็นวันสำเร็ารศึษา ทาโรเรียนไ้มีารั านสำเร็ารศึษา ให้ับนัเรียน พ่อแม่อนัเรียนทุน่ามาแสวามยินีถ่ายรูปามุ้มที่ัไว้ให้ันอย่าสนุสนาน
เหมยเหมยเินมานั่รม้าหินอ่อน มอูบรรยาาศอบอุ่นอรอบรัวเพื่อนๆ ร่วมั้นอเธอ้วยน้ำาลอ ถึะเสียใที่บิามาราเธอไม่มาแ่ท่าน้อทำาน เหมยเหมยเ้าใีึไม่ไ้อร้อให้ท่านสอนมาในวันนี้ เหมยเหมยปั่นัรยานู่ใไปามท้อถนน เพื่อมุ่หน้าลับบ้านไป่วยบิามาราอเธอายอ แ่แล้วอยู่ๆ ็มีรถยน์สีำเาวาบมาปาหน้าเธอทำให้เหมยเหมย หัหลบล้าทานับ้นไม้
"โอ๊ย..ไอ้บ้าับรถภาษาอะไรวะ"
เหมยเหมยหันไป่ารถที่ปาหน้าเธอ ทันทีที่ลุึ้นมาไ้แ่ายุำใส่แว่นันแสีำสอนมาับแนเธอล็อไว้และนำผ้าเ็หน้ามาปิมูเธอ
"อ๋อย .."
เหมยเหมยิ้นัืนไม่นาน สิเธอ็ับมืล ที่ระท่อมท้ายไร่อุ่นแห่หนึ่ที่ห่าไลาผู้น ร่าบา่อยๆ รู้สึัวึ้นาเรียวเล็่อยๆ ลืมาึ้นมอไปรอบๆ ัวเธอเธอพบว่ารั้นี้ัวเอไม่ไ้อยู่ในโรพยาบาลเหมือนรั้่อน แ่เธอับอยู่ในระท่อมที่ทำมาาไม้ไผ่ หลัาทำาใบา สภาพทรุโทรมมามีแสแรอผ่าน เธอรู้ไ้ทันทีว่า้อโนลัพาัวเป็นแน่ปาบาร้อะโนอวาม่วยเหลือทันที
"่วย้วย..มีใรอยู่แถวนี้บ้า่วย้วย้า.."
เหมยร้อะโนนสุเสีย แ่็ไม่มีใรเ้ามา่วย เธอึัสินใเปิประูระท่อมออไปแล้วเธอ็้อใเมื่อมีปืนนับสิบเล็มาที่เธอ เหมยเหมย ลัวนาสั่นไปหมแทบะไม่มีแรยืน
"ลับเ้าไป้าในแล้วอย่าส่เสียอีเพราะไม่มีใรไ้ยินเสียุ ที่นี่มันไร่ส่วนัว"ายรูปร่าำยำสั่ให้ลูน้อลปืนล และล่าวับเหมยเหมย้วยเสียราบเรียบแ่ทรอำนานเธอนลุ
ผ่านไปสอวันที่เธอมาอยู่ที่นี่ ล่อ้าวใหม่ถูนำมาวาแ่เหมยเหมยไม่เยแะ้อมันเลยเธอนอนอยู่มุมหนึ่อระท่อม ไม่อยาินอะไรทั้นั้น เธอพยายามะพูับายใส่สูทแ่ทุนไม่มีใรุยับเธอเลย แม้แ่ำเียวเหมยเหมยนปัาไม่รู้ะทำยัไ พวเาับเธอมาทำไมัน
แอ๊...
และแล้ววามิอเธอ็ถูัึ้นโยเสียเปิระท่อมเ้ามา ราฟาเอลนั่นเอที่เปิเ้ามา เาใส่เสื้อยืสีำับาเยีนส์สีเ้ม ผมอเายาวประบ่าหนวเรารุรัมูโ่เป็นสันในาสีฟ้าเหมือนสีน้ำทะเล ลัษะอเาเหมือนพวโรป่าัๆ ในวามิอเหมยเหมย
"ันสัาว่าะปล่อยัวเธอถ้าเธออบำถามันมา"
น้ำเสียเยือเย็นวนนลุ รอบๆ ัวราฟาเอลเหมือนมีรัสีอำมหิลอยออมาาัวอราฟาเอลนเหมยเหมยลัวนัวสั่น แ่เธอเลือที่ะเียบรอฟัสิ่ที่เาะถามวาสวยไม่ล้ามอสบาไ้แ่มอเท้าอนเอ
"บอันมาพี่ายเธออยู่ที่ไหน!"
"ันไม่รู้ปล่อยันไปเถอะนะ"
"ไม่บอใ่ไหม ไ้!ล่ามโ่ัไว้อย่าให้้าวให้น้ำ"
"อย่าๆ ทำอะไรันเลยันไม่รู้ริๆฮือๆๆ"
ใบหน้าีๆ อเธอเ็มไป้วยน้ำา และินเ็มไปหมร้ออีวิาายแปลหน้าแ่เาหาสนใไม่ ายรร์สอนเินเ้ามาับเธอและล่ามโ่เธอไว้ามำสั่อเ้านาย
"ฮื่อๆๆ..ปล่อยันไปเถอะนะันไม่รู้ริๆ"มือหยาบอราฟาเอลับเ้าที่ามนแล้วออแรบีบนเหมยเหมยเ็บเหมือนาะหั
"เธอรู้ไหมสาวน้อยพี่ายอเธอโมยแหวนเพรอันไป ราาั้ร้อยล้านถ้าเธอไม่บอันมาเธอบไม่สวยแน่!"มือหนาสะบัออาหน้าเหมยเหมยอย่าแร
"ฮึๆ ันไม่รู้ริๆ ่าันให้ายัน็ไม่รู้"
"ี แล้วเธอะ้อเสียใ"
เสียเยือเย็นพูออมา พอเย็นวันนี้อาาศเริ่มเย็นลและทำท่าว่าอีไม่นานฝนะเทลมาแน่นอน เหมยเหมยพยายามใ้วามลาอันน้อยนิิที่ะหาทาหนีออไปาที่นี่ให้ไ้ เธอ้อเอาโ่บ้าๆ นี่ออา้อเท้าอเธอให้ไ้แ่ะทำยัไล่ะ
แล้วเธอ็ิออเธอเยูหนัเรื่อหนึ่ใ้ลวสะเาะุแ เธอมีิ๊บเธอะ้อทำไ้เหมยเหมยใ้เวลาไป สี่ั่วโมเพื่อสะเาะุแในที่สุเธอ็ทำไ้ อนนี้ฝนเทลมาแบบไม่มีท่าว่าะหยุเหมยเหมยแอบสอส่อมอออไปนอหน้า่า ายรร์้านอ่าพาันมาหลบฝนอยู่้านหน้าระท่อมเธอะ้อหนีออไปทา้านหลัร่าบาพยายามระโลาหน้า่า้านหลั ีที่เสียฝนเทลมาอย่าหนัทำให้ไม่สามารถไ้ยินเสียระโอเธอ
หิสาวหนีออมาาระท่อมไ้สัระยะหนึ่็รีบวิ่ แบบไม่ิีวิไปามทุ่ห้าเหมยเหมยวิ่มาไลมาเธอนเอเ้าับถนนหิสาวีใิว่ารอแน่แล้วมีถนน้อมีรถับผ่านมา เหมยเหมยยิ้มออมาเมื่อเอทารอ
ในเวลาเียวันราฟาเอลำลัับรถมุ่หน้าออาไร่เพื่อลับเ้าไปที่บริษัทในัวเมือระหว่าทาไ้มีนเรียายหนุ่มึอรถ และลระลถามแ่็้อใทั้สอฝ่ายเพราะผู้หิรหน้าือนที่เาสั่ให้ไปับมา ส่วนทาเหมยเหมย็้อใสุีเพราะนในรถือนที่ับัวเธอมา สมอน้อยๆ สั่ารให้รีบวิ่ไปารนี้เท้าบาวิ่ไปไ้ไม่ี่เมรเอวบา็โนมือให่รวบเอาไว้ไ้
"ปล่อยันนะไอ้บ้า!! ปล่อยาน..."เหมยเหมยพยายามทั้ิ้นทั้ิและัเพื่อให้หลุพ้นานเถื่อน ที่พยายามะับเธอับไป
"ิว่าะหนีพ้นเหรอ"สิ้นเสียราฟาเอล็่อยเ้าที่ท้อน้อยอเหมยเหมย นเธอล้มลไปอับพื้นน้ำาลอเบ้า
"ไอ้เลว ไอ้ิหมาเิ"ถึร่าายะโนทำร้ายแ่ปาบา็ยั่าราฟาเอลอย่าเ็บแสบ
เพียะ...
เสียมือหนาบเ้าที่ปาอเหมยเหมยอย่าแร ทำให้มุมปาอเหมยเหมยเลือไหลออมาเป็นทา
"่าันอีำเียวเธอาย!"น้ำเสียและสีหน้าบบอว่าอนนี้ราฟาเอลอารม์เสียมาและสามารถ่าเธอไ้ทุเวลา
"ฮื่อๆ..."
ระหว่าทาที่ราฟาเอลับรถลับเ้าไร่เาไ้โทรไปสั่ลูน้อให้ัารานแทนเนื่อาเามีปัหาให่ที่้อัารที่นี่ นั้น็ือเหมยเหมยนั่นเอ
หนึ่เือนผ่านไปวันนี้เป็นวันสำเร็ารศึษา ทาโรเรียนไ้มีารั านสำเร็ารศึษา ให้ับนัเรียน พ่อแม่อนัเรียนทุน่ามาแสวามยินีถ่ายรูปามุ้มที่ัไว้ให้ันอย่าสนุสนาน
เหมยเหมยเินมานั่รม้าหินอ่อน มอูบรรยาาศอบอุ่นอรอบรัวเพื่อนๆ ร่วมั้นอเธอ้วยน้ำาลอ ถึะเสียใที่บิามาราเธอไม่มาแ่ท่าน้อทำาน เหมยเหมยเ้าใีึไม่ไ้อร้อให้ท่านสอนมาในวันนี้ เหมยเหมยปั่นัรยานู่ใไปามท้อถนน เพื่อมุ่หน้าลับบ้านไป่วยบิามาราอเธอายอ แ่แล้วอยู่ๆ ็มีรถยน์สีำเาวาบมาปาหน้าเธอทำให้เหมยเหมย หัหลบล้าทานับ้นไม้
"โอ๊ย..ไอ้บ้าับรถภาษาอะไรวะ"
เหมยเหมยหันไป่ารถที่ปาหน้าเธอ ทันทีที่ลุึ้นมาไ้แ่ายุำใส่แว่นันแสีำสอนมาับแนเธอล็อไว้และนำผ้าเ็หน้ามาปิมูเธอ
"อ๋อย .."
เหมยเหมยิ้นัืนไม่นาน สิเธอ็ับมืล ที่ระท่อมท้ายไร่อุ่นแห่หนึ่ที่ห่าไลาผู้น ร่าบา่อยๆ รู้สึัวึ้นาเรียวเล็่อยๆ ลืมาึ้นมอไปรอบๆ ัวเธอเธอพบว่ารั้นี้ัวเอไม่ไ้อยู่ในโรพยาบาลเหมือนรั้่อน แ่เธอับอยู่ในระท่อมที่ทำมาาไม้ไผ่ หลัาทำาใบา สภาพทรุโทรมมามีแสแรอผ่าน เธอรู้ไ้ทันทีว่า้อโนลัพาัวเป็นแน่ปาบาร้อะโนอวาม่วยเหลือทันที
"่วย้วย..มีใรอยู่แถวนี้บ้า่วย้วย้า.."
เหมยร้อะโนนสุเสีย แ่็ไม่มีใรเ้ามา่วย เธอึัสินใเปิประูระท่อมออไปแล้วเธอ็้อใเมื่อมีปืนนับสิบเล็มาที่เธอ เหมยเหมย ลัวนาสั่นไปหมแทบะไม่มีแรยืน
"ลับเ้าไป้าในแล้วอย่าส่เสียอีเพราะไม่มีใรไ้ยินเสียุ ที่นี่มันไร่ส่วนัว"ายรูปร่าำยำสั่ให้ลูน้อลปืนล และล่าวับเหมยเหมย้วยเสียราบเรียบแ่ทรอำนานเธอนลุ
ผ่านไปสอวันที่เธอมาอยู่ที่นี่ ล่อ้าวใหม่ถูนำมาวาแ่เหมยเหมยไม่เยแะ้อมันเลยเธอนอนอยู่มุมหนึ่อระท่อม ไม่อยาินอะไรทั้นั้น เธอพยายามะพูับายใส่สูทแ่ทุนไม่มีใรุยับเธอเลย แม้แ่ำเียวเหมยเหมยนปัาไม่รู้ะทำยัไ พวเาับเธอมาทำไมัน
แอ๊...
และแล้ววามิอเธอ็ถูัึ้นโยเสียเปิระท่อมเ้ามา ราฟาเอลนั่นเอที่เปิเ้ามา เาใส่เสื้อยืสีำับาเยีนส์สีเ้ม ผมอเายาวประบ่าหนวเรารุรัมูโ่เป็นสันในาสีฟ้าเหมือนสีน้ำทะเล ลัษะอเาเหมือนพวโรป่าัๆ ในวามิอเหมยเหมย
"ันสัาว่าะปล่อยัวเธอถ้าเธออบำถามันมา"
น้ำเสียเยือเย็นวนนลุ รอบๆ ัวราฟาเอลเหมือนมีรัสีอำมหิลอยออมาาัวอราฟาเอลนเหมยเหมยลัวนัวสั่น แ่เธอเลือที่ะเียบรอฟัสิ่ที่เาะถามวาสวยไม่ล้ามอสบาไ้แ่มอเท้าอนเอ
"บอันมาพี่ายเธออยู่ที่ไหน!"
"ันไม่รู้ปล่อยันไปเถอะนะ"
"ไม่บอใ่ไหม ไ้!ล่ามโ่ัไว้อย่าให้้าวให้น้ำ"
"อย่าๆ ทำอะไรันเลยันไม่รู้ริๆฮือๆๆ"
ใบหน้าีๆ อเธอเ็มไป้วยน้ำา และินเ็มไปหมร้ออีวิาายแปลหน้าแ่เาหาสนใไม่ ายรร์สอนเินเ้ามาับเธอและล่ามโ่เธอไว้ามำสั่อเ้านาย
"ฮื่อๆๆ..ปล่อยันไปเถอะนะันไม่รู้ริๆ"มือหยาบอราฟาเอลับเ้าที่ามนแล้วออแรบีบนเหมยเหมยเ็บเหมือนาะหั
"เธอรู้ไหมสาวน้อยพี่ายอเธอโมยแหวนเพรอันไป ราาั้ร้อยล้านถ้าเธอไม่บอันมาเธอบไม่สวยแน่!"มือหนาสะบัออาหน้าเหมยเหมยอย่าแร
"ฮึๆ ันไม่รู้ริๆ ่าันให้ายัน็ไม่รู้"
"ี แล้วเธอะ้อเสียใ"
เสียเยือเย็นพูออมา พอเย็นวันนี้อาาศเริ่มเย็นลและทำท่าว่าอีไม่นานฝนะเทลมาแน่นอน เหมยเหมยพยายามใ้วามลาอันน้อยนิิที่ะหาทาหนีออไปาที่นี่ให้ไ้ เธอ้อเอาโ่บ้าๆ นี่ออา้อเท้าอเธอให้ไ้แ่ะทำยัไล่ะ
แล้วเธอ็ิออเธอเยูหนัเรื่อหนึ่ใ้ลวสะเาะุแ เธอมีิ๊บเธอะ้อทำไ้เหมยเหมยใ้เวลาไป สี่ั่วโมเพื่อสะเาะุแในที่สุเธอ็ทำไ้ อนนี้ฝนเทลมาแบบไม่มีท่าว่าะหยุเหมยเหมยแอบสอส่อมอออไปนอหน้า่า ายรร์้านอ่าพาันมาหลบฝนอยู่้านหน้าระท่อมเธอะ้อหนีออไปทา้านหลัร่าบาพยายามระโลาหน้า่า้านหลั ีที่เสียฝนเทลมาอย่าหนัทำให้ไม่สามารถไ้ยินเสียระโอเธอ
หิสาวหนีออมาาระท่อมไ้สัระยะหนึ่็รีบวิ่ แบบไม่ิีวิไปามทุ่ห้าเหมยเหมยวิ่มาไลมาเธอนเอเ้าับถนนหิสาวีใิว่ารอแน่แล้วมีถนน้อมีรถับผ่านมา เหมยเหมยยิ้มออมาเมื่อเอทารอ
ในเวลาเียวันราฟาเอลำลัับรถมุ่หน้าออาไร่เพื่อลับเ้าไปที่บริษัทในัวเมือระหว่าทาไ้มีนเรียายหนุ่มึอรถ และลระลถามแ่็้อใทั้สอฝ่ายเพราะผู้หิรหน้าือนที่เาสั่ให้ไปับมา ส่วนทาเหมยเหมย็้อใสุีเพราะนในรถือนที่ับัวเธอมา สมอน้อยๆ สั่ารให้รีบวิ่ไปารนี้เท้าบาวิ่ไปไ้ไม่ี่เมรเอวบา็โนมือให่รวบเอาไว้ไ้
"ปล่อยันนะไอ้บ้า!! ปล่อยาน..."เหมยเหมยพยายามทั้ิ้นทั้ิและัเพื่อให้หลุพ้นานเถื่อน ที่พยายามะับเธอับไป
"ิว่าะหนีพ้นเหรอ"สิ้นเสียราฟาเอล็่อยเ้าที่ท้อน้อยอเหมยเหมย นเธอล้มลไปอับพื้นน้ำาลอเบ้า
"ไอ้เลว ไอ้ิหมาเิ"ถึร่าายะโนทำร้ายแ่ปาบา็ยั่าราฟาเอลอย่าเ็บแสบ
เพียะ...
เสียมือหนาบเ้าที่ปาอเหมยเหมยอย่าแร ทำให้มุมปาอเหมยเหมยเลือไหลออมาเป็นทา
"่าันอีำเียวเธอาย!"น้ำเสียและสีหน้าบบอว่าอนนี้ราฟาเอลอารม์เสียมาและสามารถ่าเธอไ้ทุเวลา
"ฮื่อๆ..."
ระหว่าทาที่ราฟาเอลับรถลับเ้าไร่เาไ้โทรไปสั่ลูน้อให้ัารานแทนเนื่อาเามีปัหาให่ที่้อัารที่นี่ นั้น็ือเหมยเหมยนั่นเอ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น