ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ไม่มีใครเข้าใจ
โรพยาบาลเัวเมือัหวัเียราย
"่วย้วย!" ร่าบาบนเียร้อึ้นทำให้เมส์ลุาโฟาเ้าไปูร่าบาที่นอนละเมอร้อเสียัลั่นห้อมือหนาับไหล่บาเย่าเบาๆ พอให้เธอรู้สึัวื่นร่าบา่อยๆ ลืมาึ้นมอเมส์้วยสายาหวาลัว
"ุปลอภัยแล้วรับที่นี่ือโรพยาบาลุวิ่ัหน้ารถเ้านายผมแล้วสลบไปผมเลยพามาส่โรพยาบาล"
เมส์ัสินใพูึ้นเพราะเหมยเหมยมอหน้าเา้วยท่าทีหวาลัวัวสั่น เหมยเหมยไ้ยินันั้น็มอไปรอบๆ ห้อและเสื้อผ้าที่เธอใส่พบว่ามันเป็นโรพยาบาลริๆ เาไมไ้โหเธอ เหมยเหมยมอหน้าายใส่สูทสีำ ร่าายำยำ อายุประมาสามสิบว่าศรีษะอเาไม่มีผม หน้าาไม่ใ่นไทย แ่พูไทยัมา
"อบุมานะ๊ะที่่วยหนูไว้ไม่ั้นหนูโน่มืนแน่เลย"เหมยเหมยยมือไหว้อบุายรหน้า เมส์รับไหว้าร่าบาแล้วอาสาพาไปส่บ้านเพราะึมาแล้ว ส่วนเ้านายอเา็ลับไปั้แ่มาถึโรพยาบาลโยให้รถที่บ้านมารับ และให้เาอยู่ เฝ้านว่าหิสาวะฟื้น
"บ้านุหนูอยู่แถวไหนรับผมะไปส่"อนนี้เวลาประมา สามทุ่มว่าแล้วเมส์ึอาสาไปส่เพราะลัวะมีอันรายเิึ้นอี
"ายริ!"เหมยเหมยิไ้ว่าเธอ้อรีบับบ้านเพราะพ่อับแม่เป็นห่วเธออยู่แน่เลย
ที่บ้านเหมยเหมย
"หลันี้ละ๊ะอบใพี่มาที่่วยีวิแถมพามาส่บ้านอีอบุริๆ ๊ะพี่ื่อไร๊ะหนูื่อเหมย๊ะ"เหมยเหมยยิ้มนาหยีให้นรหน้า
"เมส์รับ"
"ไว้มีโอาสเหมยะอบแทนบุุ ุเมส์นะ๊ะ"
"ไม่เป็นไรรับอย่าถือเป็นบุุเลยรีบเ้าบ้านเถอะรับึแล้วพ่อแม่เป็นห่ว"
เมส์รับไหว้เหมยเหมยที่ไหว้อบุและลารถเธอโบมือให้เาแล้วเินเ้าบ้านไปเมส์ึับรถออไป อนนี้เป็นเวลาสี่ทุ่มแล้วแ่ไฟในบ้าน็เปิอยู่เท้าบา้าวเ้าบ้านมาไ้ไม่ถึห้า้าว ็มีเสียัมปนาทัึ้น
"หายหัวไปไหนมานัเหมย!"เสียมาราอเธอั้อบ้านพร้อมมือ้าวาที่ถือไม้เรียว
"ือ....เหมย"เหมยเหมยำลัะอธิบายถึสาเหุที่เธอลับบ้านึ แ่เสียมาราอเธอััึ้น่อน
"แแอบหนีเที่ยวใ่ไหม ันบอแให้แรีบับมา่วยพ่อแ แนี่มันนิสัยไม่ีริๆ เลย" นาหส์มาราอเหมยเหมยเินเ้ามาบีบเ้าที่้นแนอเหมยเหมยและใ้ไม้เรียวฟาเ้าที่้นาอเหมยเหมยไปหลายที
"ฮือ....อึ..แม่หนูเ็บ"เหมยเหมยร้อไห้ออมา้วยวามเ็บปวที่มาราีเธอ และไม่เยฟัเหุผลอเธอเลย เสียไม่เรียวระทบเนื้อัึ้นิๆ ทำให้นเป็นพ่อทนไม่ไหวออมาห้าม
"อาหส์ลื้อพอเถอะอาเหมยแเ็บะายอยู่แล้วไปนอนเถอะอาเหมย"บิาอเหมยเหมย ไ้เ้ามาห้ามทัพ่อนที่เหมยเหมยะเ็บไปมาว่านี้
"ลื้อให้ท้ายมันนมันเสียนแล้วเห็นไหม ระวัะท้อไม่มีพ่อเหมือน...."หส์หันไป่อว่าสามีอเธอที่ให้ท้ายลูแ่พูไม่ทันบ็้อโนัาสามี
"ลื้อเลิพูเรื่อนี้สัทีไ้ไหมพอ อั๊วไม่อยาทะเลาะับลื้ออั๊วะไปนอน"นายทิ้ให้หส์ยืนระฟัระเฟียอยู่นเียว
ที่ห้อนอนอเหมยเหมย
เหมยเหมยรู้สึเ็บ้นาที่โนไม้เรียวี แม่อบีเธอลอไม่เยิะถามหาเหุผลาเธอเลย เหมยเหมยนั่ร้อไห้เอามือปิปาไว้เพื่อันเสียร้อไห้อเธอรบวนารนอนอบิามารา และพี่ายที่นอนห้อ้าๆ
เ้าวัน่อมา
เหมยเหมยื่นเ้าว่าปิเพราะวันนี้ัรยานู่ใอเธอไม่มี หลัาเรียมอเสร็เรียบร้อยแล้ว สอเท้าบาึเินไปโรเรียน เรื่อที่เิึ้นเธอไม่ไ้เล่าให้ใรฟั เพราะไม่อยาให้ทุนไม่สบายใ เธอเินมาถึที่เิเหุที่ห่าาบ้านไม่ถึสอิโล ็เอัรยานอเธออทิ้อยู่ที่เิม เธอรู้สึหวาลัวอยู่ไม่น้อยับเหุาร์ที่เิึ้นเมื่อวาน เหมยเหมยึรีบหยิบัรยานมาปั่นไปโรเรียน ทันทีไม่อยาอยู่รนี้นานๆ
"่วย้วย!" ร่าบาบนเียร้อึ้นทำให้เมส์ลุาโฟาเ้าไปูร่าบาที่นอนละเมอร้อเสียัลั่นห้อมือหนาับไหล่บาเย่าเบาๆ พอให้เธอรู้สึัวื่นร่าบา่อยๆ ลืมาึ้นมอเมส์้วยสายาหวาลัว
"ุปลอภัยแล้วรับที่นี่ือโรพยาบาลุวิ่ัหน้ารถเ้านายผมแล้วสลบไปผมเลยพามาส่โรพยาบาล"
เมส์ัสินใพูึ้นเพราะเหมยเหมยมอหน้าเา้วยท่าทีหวาลัวัวสั่น เหมยเหมยไ้ยินันั้น็มอไปรอบๆ ห้อและเสื้อผ้าที่เธอใส่พบว่ามันเป็นโรพยาบาลริๆ เาไมไ้โหเธอ เหมยเหมยมอหน้าายใส่สูทสีำ ร่าายำยำ อายุประมาสามสิบว่าศรีษะอเาไม่มีผม หน้าาไม่ใ่นไทย แ่พูไทยัมา
"อบุมานะ๊ะที่่วยหนูไว้ไม่ั้นหนูโน่มืนแน่เลย"เหมยเหมยยมือไหว้อบุายรหน้า เมส์รับไหว้าร่าบาแล้วอาสาพาไปส่บ้านเพราะึมาแล้ว ส่วนเ้านายอเา็ลับไปั้แ่มาถึโรพยาบาลโยให้รถที่บ้านมารับ และให้เาอยู่ เฝ้านว่าหิสาวะฟื้น
"บ้านุหนูอยู่แถวไหนรับผมะไปส่"อนนี้เวลาประมา สามทุ่มว่าแล้วเมส์ึอาสาไปส่เพราะลัวะมีอันรายเิึ้นอี
"ายริ!"เหมยเหมยิไ้ว่าเธอ้อรีบับบ้านเพราะพ่อับแม่เป็นห่วเธออยู่แน่เลย
ที่บ้านเหมยเหมย
"หลันี้ละ๊ะอบใพี่มาที่่วยีวิแถมพามาส่บ้านอีอบุริๆ ๊ะพี่ื่อไร๊ะหนูื่อเหมย๊ะ"เหมยเหมยยิ้มนาหยีให้นรหน้า
"เมส์รับ"
"ไว้มีโอาสเหมยะอบแทนบุุ ุเมส์นะ๊ะ"
"ไม่เป็นไรรับอย่าถือเป็นบุุเลยรีบเ้าบ้านเถอะรับึแล้วพ่อแม่เป็นห่ว"
เมส์รับไหว้เหมยเหมยที่ไหว้อบุและลารถเธอโบมือให้เาแล้วเินเ้าบ้านไปเมส์ึับรถออไป อนนี้เป็นเวลาสี่ทุ่มแล้วแ่ไฟในบ้าน็เปิอยู่เท้าบา้าวเ้าบ้านมาไ้ไม่ถึห้า้าว ็มีเสียัมปนาทัึ้น
"หายหัวไปไหนมานัเหมย!"เสียมาราอเธอั้อบ้านพร้อมมือ้าวาที่ถือไม้เรียว
"ือ....เหมย"เหมยเหมยำลัะอธิบายถึสาเหุที่เธอลับบ้านึ แ่เสียมาราอเธอััึ้น่อน
"แแอบหนีเที่ยวใ่ไหม ันบอแให้แรีบับมา่วยพ่อแ แนี่มันนิสัยไม่ีริๆ เลย" นาหส์มาราอเหมยเหมยเินเ้ามาบีบเ้าที่้นแนอเหมยเหมยและใ้ไม้เรียวฟาเ้าที่้นาอเหมยเหมยไปหลายที
"ฮือ....อึ..แม่หนูเ็บ"เหมยเหมยร้อไห้ออมา้วยวามเ็บปวที่มาราีเธอ และไม่เยฟัเหุผลอเธอเลย เสียไม่เรียวระทบเนื้อัึ้นิๆ ทำให้นเป็นพ่อทนไม่ไหวออมาห้าม
"อาหส์ลื้อพอเถอะอาเหมยแเ็บะายอยู่แล้วไปนอนเถอะอาเหมย"บิาอเหมยเหมย ไ้เ้ามาห้ามทัพ่อนที่เหมยเหมยะเ็บไปมาว่านี้
"ลื้อให้ท้ายมันนมันเสียนแล้วเห็นไหม ระวัะท้อไม่มีพ่อเหมือน...."หส์หันไป่อว่าสามีอเธอที่ให้ท้ายลูแ่พูไม่ทันบ็้อโนัาสามี
"ลื้อเลิพูเรื่อนี้สัทีไ้ไหมพอ อั๊วไม่อยาทะเลาะับลื้ออั๊วะไปนอน"นายทิ้ให้หส์ยืนระฟัระเฟียอยู่นเียว
ที่ห้อนอนอเหมยเหมย
เหมยเหมยรู้สึเ็บ้นาที่โนไม้เรียวี แม่อบีเธอลอไม่เยิะถามหาเหุผลาเธอเลย เหมยเหมยนั่ร้อไห้เอามือปิปาไว้เพื่อันเสียร้อไห้อเธอรบวนารนอนอบิามารา และพี่ายที่นอนห้อ้าๆ
เ้าวัน่อมา
เหมยเหมยื่นเ้าว่าปิเพราะวันนี้ัรยานู่ใอเธอไม่มี หลัาเรียมอเสร็เรียบร้อยแล้ว สอเท้าบาึเินไปโรเรียน เรื่อที่เิึ้นเธอไม่ไ้เล่าให้ใรฟั เพราะไม่อยาให้ทุนไม่สบายใ เธอเินมาถึที่เิเหุที่ห่าาบ้านไม่ถึสอิโล ็เอัรยานอเธออทิ้อยู่ที่เิม เธอรู้สึหวาลัวอยู่ไม่น้อยับเหุาร์ที่เิึ้นเมื่อวาน เหมยเหมยึรีบหยิบัรยานมาปั่นไปโรเรียน ทันทีไม่อยาอยู่รนี้นานๆ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น