คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : คลั่งครั้งที่ 0 : ปฐมบท
Intro
ปมบท
“ไ้่าวว่า่ายหรอมึ”เสียเย็นเียบ มือหยาบล้านอใรบานว้า้นแนผมแน่น ออแรบีบ้วยแรสัมผัสที่หยาบโลน
มันระาร่าผมให้หันไปสบาับมัน ผมมอเาผ่านวามมื ร่าสูให่และใบหน้าทีู่หื่นามอมันโน้มหน้าเ้ามาหาผม ผมรีบผละหน้าหันไปทาอื่นถามเา้วยน้ำเสียะุะั
“...ุเป็นใร”แสไฟสลัวๆาม้าทาทำให้ผมเห็นแววาอมันที่ำลัมอมาทาผม มัน่าู..
โริ..และน่าลัว
“เป็นใรน่ะหรอ เป็นผัวมึมั้”ผู้ายนนั้นลาแนผมไป้าหน้า ้าทาเป็นทาเปลี่ยวแทบไม่มีนสัร ผมมอ้ายมอวา่อนะะโนสุเสีย
“่วย้วย!!!! ่วย้วยรับ!!!ผมะ..อุ้ป!!อ่วยอ้วยยยยย”มือหยาบ้านึอเาล็อัวผมแน่นส่วนอี้าเอื้อมมือึ้นมาปิปาผม ผมิ้น้วยแรทั้หมที่ผมมี เหื่อเม็ให่ผุึ้นมาามรอบหน้าผม ใผมเ้นสั่นระรัวไม่เป็นัหวะ
ลัว..ไม่น่าเลย..ไม่น่าเินลัมาทานี้เลย..ไม่น่าเลย...
“อย่าแหปาถ้ามึไม่อยาาย!!!”ลมหายใที่เือ้วยลิ่นบุหรี่รินรหลัใบหูนผมรู้สึเสียวสันหลัวาบ าผมรู้สึอ่อนล้า มันลาผมไปที่รอแบๆอับื้นและเหม็นสาบ ในสมอผมอนนี้ำลัิถึ่าวในทีวีที่มีาร่มืนแล้ว่าทิ้อำพราศพ..
ทำยัไี...
ปั่!!
มันผลัร่าผมอัเ้าไปับำแพเ่าๆ ลิ่นเหม็นอับไม่ทำให้ผมรู้สึเหม็น อนนี้มีแ่วามรู้สึลัวอยู่เ็มไปหม มันับมือผมนาบไปับำแพล็อ้อมือแน่นออแรบีบนผมรู้สึเหมือนระูะแหล ใบหน้าหื่นามอมันไร้้นอผม้วยวามหื่นระหาย ผมหอหนีแ่ลับโนรวบมือ้วยมือ้าเียว มืออี้าอมันบีบเ้าไปที่ปลายามนอผม่อนะวาผมเสียันผมสะุ้เฮือ
“มึอยาายหรอ!!!!!” ผมส่ายหน้า ภาพรหน้าผมพร่ามัวไปหม สัมผัสอุ่นร้อนไหลามรอบหน้าผมไม่หยุ
“ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆ”มันหัวเราะสะใราวับารเห็นผมทุ์ทรมานเป็นภาพปะิมารรมามิ้นหนึ่ มือหนาลูบไล้แ้มผม้าๆ ผมเลื่อนหน้าหนีแ่โนมันใ้มือบีบเ้าที่แ้มผมแรๆ แรบีบามือหนาส่ผลให้ผมเบ้หน้า้วยวามเ็บ
“อย่าหันหนีสิที่รั ุ็รู้ ผมอบหน้าุอนนี้มาแ่ไหน”แววาที่เยแ็ร้าวอมันมีรอยอ่อนโยนึ้นมาผ่านแววาวูบหนึ่่อนะเปลี่ยนเป็นแววาแ็ร้าวน่าลัว มือหนามัน้านึอมันเลื่อนมาับที่ท้ายทอยผมอย่า้าๆและใเย็น่อนที่มันะผลัหัวผมโับำแพพื้นปูนแรๆ
“โอ๊ย...”ผมร้อ้วยวามเ็บปว ไม่พอมันยัผลัหัวผมอยู่แบบนั่นนผมรับรู้ถึอเหลวหนืๆที่ไหลย้อยามับ้านวาอผม มันเปรอะเปื้อนเ้าานผมแสบไปหม ลิ่นเหม็นเลือละลุ้ทั่วใบหน้า นผมอยาอาเียนออมา
นรหน้าหยุทุารระทำ ผมไม่รู้ัว้วย้ำว่ามันปล่อยมือผมออาหัวผมั้แ่อนไหน วามรู้สึเ็บมันเริ่มลายเป็นวามรู้สึา ผมมอหน้ามัน แ่ผมลับรู้สึมอเห็นนรหน้าไม่่อยัเท่าไหร่ ไม่รู้เป็นเพราะรอยเลือที่ย้อยไหลปิาผมหรือเป็นเพราะร่าายผมเริ่มะไม่ไหวหรือเปล่า...
“ูล่ะเลียไอ้พวพวผู้ายหล่อๆที่เ้ามาหามึแล้วมึ็เสือยิ้มให้พวมัน!!” มันเอื้อมมือับเ้าที่ไหล่อผม ออแรผลันร่าผมนับำแพอีรอบ แววามันแ็ร้าวนผมลัว...ปาผมสั่น วาผมยามที่มอหน้ามันสั่นระริอย่าปิไม่อยู่...
“...ลัว...ผ...ผม...ล...ลัว...แล้ว...”ผมยมือพนมึ้นไหว้รลาอ ทั้เลือทั้น้ำาผมผสมันปนเปนแทบแยไม่ออว่าอันไหนเลืออันไหนือน้ำาผม มันหยุะัมอารระทำผม แววาที่เยแ็ร้าวมีวามรู้สึผิวาบเ้ามานัยน์า มัน่อยๆลมือัวเอล
ผมรับรู้ถึารสั่นอมือนรหน้า มันยมือสั่นๆนั่นึ้นมาลูบที่ใบหน้าเปื้อนเลืออผมหวัะเ็ราบเลือออให้ ผมเบือนหน้าหนีหลบ ริมฝีปาผมเม้มเ้าหาเป็นเส้นร มัน่อยๆใ้ฝ่ามือเ็ราบเลือออให้ผมอย่าอ่อนโยน ร่าายผมสะุ้้วยวามลัว
“ผ..ผม...อโทษ...”เสียเบาหวิวท่ามลาวามเียบสัทำให้เสียอเาัึ้นอย่าัเน ผม่อยๆหันหน้าไปสบาับเา
เาำลัร้อไห้
“ผ...ผมอโทษ...” อีรั้ที่เาพูอโทษำเิม ใบหน้าเาเปื้อนไป้วยราบน้ำา เาสบาาผม้วยใบหน้าเศร้าสร้อยไม่เหมือนน่อนหน้าที่เ้ามาทำร้ายร่าายผมอย่าทารุ ร่าายผมยัสั่น้วยวามลัว ราบน้ำาผมยัเปรอะเปื้อนอยู่ที่หน้า ผมลมือสั่นๆอัวเอล
เามันเป็นนโริ ผมอยู่ที่นี้่อไม่ไ้แล้ว ผม้อหนี...
ผม่อยๆหัน้ายวาอย่า้าๆไม่ให้เาับพิรุผมไ้ นรหน้าผมูอ่อนลไ้อย่าเห็นไ้ั เายัเ็ราบเลือที่ใบหน้าให้ผมอย่าอ่อนโยน ลูบเส้นผม้าๆราวับปลอบประโลมผมให้รู้สึี
“ผมอโทษ...ผมทำุเ็บมาใ่มั้ย...”
เาำลัใีอยู่ับผมใ่หรือเปล่า...เาะไม่ทำร้ายร่าายผมเหมือนเมื่อี้แล้วใ่มั้ย...เาะ่วยพาผมออไปาที่นี้ไ้หรือเปล่า
ไ้หรือเปล่า...
ผมพยัหน้าอบำถามเา ผมลืนน้ำลายเหนียวๆลอ สูลมหายใเ้าลึๆเพื่อเรียวามล้าอัวเอที่แทบไม่มีเหลืออยู่แล้วในอนนี้
“ผ..ผมเ็บ...ะ..่วย..พาผม ป..ไปโรพยาบาลหน่อย...” มือที่ลูบผมหยุะั
ไ้มั้ย ไ้หรือเปล่า อร้อเถอะ ่วยอบลแล้วพาผมออไปารอแบๆนี่ แล้วผมะหนีุ ไม่้อพบเอหน้าุไปลอีวิ
อร้อ ่วยอบลทีเถอะ
“ถ้าปล่อย...ุ็ะไป...”เสียทุ้มเบาหวิวพึมพำอยู่นเียวแ่ผมลับไ้ยินมันัเน ผมรีบส่ายหัวไปมา่อนพู
“ไม่..ผมไม่ไป”
“ไม่!!!!! มึะหนี!! มึะไปาู!! ูไม่ให้มึไปหรอ!!”วาเาลับมาเรี้ยวรา มือทั้สอ้าอเาุมหัวไหล่ผมอีรั้และรั้นี้ แรที่บีบลับมาว่า่อนหน้าที่เาทำ
“มะ..ไม่..”วามลัวเริ่ม่อินิใผมอีรั้ วาผมพร่าเลือน น้ำใสๆปลุมม่านาผม่อน่อยๆเอ่อล้นนมันไหลอีรั้ “ผมลัว..ฮืออ”ผมสะอื้นหนัมาแ่ร่าสูรหน้าผม็ยัไม่มีวี่แววที่ะปล่อยมือออาหัวไหล่ผมเลย
“สะ..สัา..ไม่น..หนี ฮึ...ริ...”ผมพูแทบไม่เป็นำ ปล่อยให้น้ำาไหลอยู่แบบนั่น นัวสูปล่อยมือออาหัวไหล่ผม
ฟึ่บ
่อนะเอื้อมมือสาๆมาับ้นแนผม ระาผมออมาารอึนี้ ไฟ้าทาสลัวๆส่ผลทำให้ผมไ้เห็น้านหลัอเาัเนมายิ่ึ้น
เส้นผมสีผมทอบรอน์ที่ัสไล์ระับ้นอ และที่้นอเามันมีรอยสัหัวะโหลลับ้าน...
ผมพยายามำทุอย่าเี่ยวับเาเท่าที่ผมำไ้ ผมโนเาลาออารอแบที่อยู่ในลีบอนนี้ผมำลัอยู่บนเส้นทาหลัออย มือเาบีบ้นแนผมแน่นมาราวับลัวผมะหายไปในอาาศ
น้ำาที่เยไหลอนนี้ลับมาแห้รัอีรั้ ผมมอ้าทาที่่อน้าเปลี่ยวไม่มีรถสัรให้ผมสามารถอวาม่วยเหลือไ้เลย ผมเบนหน้าลับมามอ้านหลัอนรหน้า ่อนะระุออแร้นแนเบาๆนเารีบหันวับมามอผมอย่าเร็ว
ในัหวะที่เาหันหน้ามาให้ผมเห็นเาัๆเป็นัหวะที่แสาไฟ้าทาสาส่อเ้ามาที่หน้าเาพอิบพอี แผลเป็นยาวที่ิ้ว้าน้ายอเาเ่นัเนนผมเผลอลืนน้ำลายไปอึนึ
เา็ูหน้าาีปินะ...เผลอๆอาะูี้วย้ำ ถ้าไม่ิรที่วาเามันน่าลัวและรอยแผลเป็นยาวนั่นที่ใบหน้าอเา
“ะพาผมไปไหน..”
“ลับบ้าน ะพามึลับไปบ้าน”ผมหูพึ่เมื่อไ้ยินำว่าบ้าน วาผมเริ่มมีประายวามหวั เาะพาผมลับบ้านไปริๆหรอ เาะไม่ทำอะไรผมแล้วใ่มั้ย ผมยิ้มีใ่อนถามเา
“ุะพาผมลับบ้านหรอ”นัวสูพยัหน้า้าเอ่ยเสียเย็นนทำให้รอยยิ้มวามีใอผม่อยๆหุบล
“ลับ แ่ลับบ้านู”เอ่ยเสร็่อนระาแนผมให้ไปามแรเา ้วยวามที่เาลาแนผมแรมาและบัเอิผมันไปสะุับ้อนหิน้อนให่ที่ผมไม่ทันเห็นพอี ผมเลยล้มลไปลับพื้นเ่าผมรูไปามพื้นปูนนเิรอยแผลเหวอะหวะและรอยเลือยาวเป็นทา
“..เ็บ..”ผมสบถึ้นมาเบาๆัริมฝีปาเพื่อสะวามเ็บปว ร่าสูนั่ย่อเ่าลมอผม เามอรอยแผลผม้วยสายานิ่ๆ
“เ็บมั้ย”เาถาม
“เ็บ”ผมอบ น้ำาลอเบ้านิๆ เายิ้มมุมปาออมาส่เสียหึในลำอ
“ที่มึเ็บ ยัเทียบทีู่เ็บไม่ไ้้วย้ำ ลุ!!”เาวาเสียั ่อนะระาแนผมให้ลุึ้นยืน
“โอ้ย...ผมเ็บ..”ผมร้อออมาแ่นรหน้าลับไม่มีวี่แววว่าเาะสสารผมเลยสันิ เาลาผมมาเรื่อยๆ
โฮ่! โฮ่!
สุนัสีำัวให่ที่ไม่รู้มาาไหนอยู่ีๆ็โผล่พรวออมา่อนะเห่ามาทาผมับเา มันแยเี้ยวู่นผมเห็นเี้ยวี่ให่อมันัเนถึแม้แสมันะสลัวๆ เพราะวามลัวผมเลยลืมวามเ็บปวและ่อยๆยับเ้าไปหาผู้ายที่ึ้นื่อว่านที่ทำร้ายผม
“ไปะ”นัวสู้าๆผมเอ่ยึ้นมา ผม่อยๆเยหน้าไปมอเาอนนี้ที่ำลัมอไปยัสุนัสีำัวนั่น
โฮ่! โฮ่!
มันยัไม่หยุเห่า แถมอนนี้มันั้ท่าะระโนเ้ามาหาทาเราอี ผมระุายเสื้อเาเบาๆ ถ้าให้ผม้อวิ่อนนี้าว่าผม้อโนมันั่อนแน่ๆเพราะาารล้มอนนั่นส่ผลทำให้ผมปวหนึบที่า
“อย่าื้อิโร่ นี่พ่อเอ”น้ำเสียที่เาพููอ่อนโยนและหลัาบประโยนั่นอเา สุนัที่ำลัะระโนมาทาเราลับเปลี่ยนท่าทีไ้อย่าเห็นไ้ั มันหยุเห่า่อนะส่ายหาุิเ้ามาหาเา ผมำายเสื้ออเาแน่นมอร่าสูที่้มลไปลูบหัวเ้าหมานั่น
“ไม่มาหลายหวันำพ่อไม่ไ้แล้วหรอิโร่”
โฮ่
สุนััวนั่นแลบลิ้นออมา่อนะเลียเ้าที่นิ้วมืออเาไปมาและลอเลียเาะเ็มประา ผมมอภาพรหน้า นี่ือัหวะที่ผมะหนี ผม่อยๆปล่อยมือาายเสื้อเาและัหวะที่ผมำลัะหันไปเสียอเา็ัึ้น
“นี่ิโร่ พ่อพาแม่มาให้แ้วย ูสิ นั่นแม่แ”เาี้มือมาทาผม ส่วนหมาัวนั่นมัน็ำลั้อมาที่ผมเ่นัน่อนะวิ่เ้ามาหาผม ผมเผลอผละถอยหลัหนีแ่น้ำเสียาร่าสู็พูึ้น
“ิโร่มันัเ็บนะ”ผมเผลอลืนน้ำลายและปล่อยให้หมาัวนั้นเ้ามาหาผม พออยู่รหน้าผมมัน็นั่ลแลบลิ้นอยู่อย่านั่น ผมไ้แ่มอมันอยู่แบบนั่นไม่ล้าทำอะไร่อ
“ลูบหัวมันสิ มันอบ”เสียเย็นเอ่ยึ้น ผมล้าๆลัวๆ ทำใล้า่อนเอื้อมมือสั่นๆยึ้นมาลูบหัวมันเบาๆยัไม่ทันที่ผมะไ้ลูบหัวมันผม็รีบเ็บมือเ้าที่เิมเมื่อเห็นมันลุึ้น นัวสูที่มอารระทำผมอยู่มวิ้วเ้าหาัน
“ทำไมไม่ลูบ รัเียลููรึไ”ูาน้ำเสียเาำลัโมโหผมอยู่แน่ๆ ผมเลยยมือึ้นมาลูบหัวมันอีรั้และเหมือนรั้นี้หมามันะรู้ว่าผมะลูบแ่้วยวามที่มันไมุ่้นหน้าผมที่ไมุ่้นลิ่นผม ในะที่มือผมำลัลูบหัวมันอยู่ มัน็หันหน้ามา่อนะโว์ี่ฟันาวและ้าปาับที่้นแนผมแรๆ
“โอ้ย!!!!”ผมร้อลั่นสะบัมือให้พ้นาปามัน หันหน้าไปมอร่าสูเพื่ออวาม่วยเหลือแ่เาเพียแ่มอภาพรหน้า้วยรอยยิ้มมีวามสุเือวามสะใ
เลว...เามันเลว...เาไม่ใ่นแล้ว!!
ผมมอเา้วสายาโรธ เลีย และิว่าผมะไม่มีวันให้อภัยผู้ายนนี้แน่ๆถ้าผมหนีรอาเาไปไ้ ผมถีบเ้าที่สุนััวนั่นแรๆนมันร้อแอ๊ ในัหวะนั่นเอผมไม่สนใบาแผล่าๆที่ผมโนมา ผมหันหลัลับและรีบวิ่ไปหน้าปาอยนลืมวามเ็บปว ผมวิ่ และวิ่ วิ่ที่เร็วที่สุในีวิอผม ผมวิ่ไมู่้าหลัแม้แ่น้อย เพราะผมลัว..ลัวว่าหันลับไปแล้วะเอหน้าอเา
“มึิหรอว่ามึะหนีูไ้”เสียทุ้มอยู่ามหลัผมิๆ ผมไม่อบเา และวิ่ให้เร็วที่สุเท่าที่ผมะวิ่ไ้
ผมเริ่มเห็นปาอยแล้ว ปาอยที่ผมเ้ามาเป็นถนนสายหลัมีรถแล่นสัร ผมะไปอวาม่วยเหลือาพวเา บอเาให้ไปแ้วาม บอเาให้ับไอ้นที่ทำให้ผม้อเป็นแบบนี้เ้าุ มัน้อโนแบบที่ผมเยเอ
หมับ!
แ่เพียไม่ี่้าว็ะถึหน้าปาอย ัหวะนั่นเอมือเย็นเียบอเา็ว้าเ้าที่้นแนผมออแรให้เผิหน้าับเา แ่ผมืนัวไม่หันหน้าไปมอเา ผมใ้แรทั้หมผลัเานเาถอยหลัเไป ไม่รอ้าผมรีบวิ่่อทันที วิ่อย่าไม่ิีวิ
“มึอย่าไปาูนะ!!!”เสียอเาัไล่ึ้นามา้าหลั แ่อนนี้ผมไม่แม้แ่ที่ะิฟั สมอผมอนนี้สั่ให้ผมทำไ้แ่วิ่หนีเอาัวรออย่าเียว ในะที่ผมวิ่หนีอย่าเอาเป็นเอาายผมลับไ้ยินเสียเาเรียื่อผมและเสียแรัึ้น
ปี้นนนนนนนนนนนนนนนนนน!!!
“ไลท์!!!!”
ปั่!!!
ผมไ้ยินเสียเนื้อระทบเหล็ััเน รู้สึเหมือนร่าัวเอลอยเว้ว้าอยู่ในอาาศ่อนะลมาระแทับพื้นแ็อย่ารุนแร ทำไมผมรู้สึปวามร่าายไปหมันนะ เ็บไปหมเลย...ผมรู้สึถึอเหลวหนืไหลออาที่หัวผม แถมวาผม็พร่ามัวรู้สึโลหมุนราวับโนเวี้ยยัไยัั้น ภาพรหน้าเริ่มมื มัน่อยๆมืทีละนิๆนเริ่มับโฟัสไม่ไ้และเสียสุท้ายที่ผมไ้ยินือเสียนุยโทรศัพท์
“ฮัลโหลรับ รนี้มีนบาเ็บ เิเหุรถนรับ หัวเาระแทพื้นเลือเาไหลไม่หยุเลย อนนี้ผมอยู่...”
ถ้าอพราพระเ้าไ้ สิ่เียวที่ผมะอไม่ใ่ารมีีวิรอ แ่ือารอให้นที่ทำับผมมันายะ
ผมไ้ยินแ่นั่น่อนะรู้สึว่าเปลือาผมเริ่มหนัึ้นเรื่อยๆนาะปิอยู่ร่อมรอและทุอย่า็เียบล่อนะับวูบไป
_________________________________________________________
ลัวใัวเอเหลือเิน55
เรื่อนี้พระเอิมานะ แอบสสารนายเอ
ถ้าอบอมเม้น์ัน้วยน้า
1อมเม้น์=1ำลัใ
ความคิดเห็น