คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : คุณเขาสั่งห้าม!!07
คุณเขาสั่งห้าม!! 07
Gravity cannot be held responsible for people falling in love.
เวลาคนตกหลุมรักน่ะ … โทษแรงโน้มถ่วงไม่ได้ จริงมั้ยล่ะ
ไม่เข้าใจเลยจริงๆว่าทำไมเราต้องเรียนคณิตศาสตร์ที่มีสูตรมากมายขนาดนี้บวกลบคูณหารก็น่าจะพอแล้วไม่ใช่หรอ
“อีกไม่กี่วันก็วันวาเลนไทน์แล้วอ่ะมึง”อยู่ๆเซนก็พูดขึ้นพร้อมเปิดปฎิทินในโทรศัพท์ให้ผมดู
“แล้วไง?”
“โถ่มึงแม่งไม่อินเลย”วันวาเลนไทน์สำหรับผมมันก็แค่วันธรรมดา
“แล้วมันมีตรงไหนให้อินอะ กูเบื่อจะแบกของที่มีคนมาให้กลับบ้าน”ผมบ่นเพราะทุกครั้งที่ถึงวันวาเลนไทน์ผมก็มักจะได้ของจากคนในโรงเรียนไม่ได้บอกว่าตัวเองหน้าตาดีหรืออะไรนะครับ แค่มันเป็นอย่างงั้นจริงๆ
“ก็เขาชอบมึงเขาให้มึงก็ถูกแล้ว”
“เปลืองตังจะตายทำไมไม่เอาไปซื้อของขวัญให้ตัวเอง”
“โอ้ยคุยกับมึงแล้วกูปวดหัววันแห่งความรักใครเขาจะซื้อของให้ตัวเองกันไอพวกไม่เคยมีความรัก”
“กูมีนะ”พอจบประโยคนั้นเซนถึงกับตาโตทันที OMG เพื่อนผมมีความรัก
“แม่กูอ่ะกูรักแม่กูนะ”
“จ้ะ” เซนทำเพียงมองบนให้กับความใสซื่อที่แสนจะปลอมของเพื่อน
“อาจารย์คะ บุญศิลป์กับฮันนาห์ คุยกันไม่หยุดเลยค่ะ” ผมหันไปหาเบียร์ทันทีที่เธอฟ้องอาจารย์
“ทำไมถึงไม่ตั้งใจเรียนคะ คุณบุญศิลป์คุณฮันนาห์”
“ขอโทษครับ/ขอโทษครับ”
“ถ้าหมดคาบนี้คุณสองคนนำสมุดของเพื่อนไปส่งให้อาจารย์ที่ห้องพักด้วยถือว่าเป็นการลงโทษที่ไม่ตั้งใจเรียนในคาบ”
“ครับ/ครับ” ผมทั้งสองคนกันไปหาเบียร์อีกครั้งเธอไม่สนใจอะไร
“เดี๋ยวก่อนเถอะอย่าให้ถึงตากู”
“ปล่อยไปเถอะหน่าสนใจทำไม”ผมว่า
“ห้องพักอาจารย์แม่งอยู่อีกอาคารนึงเลยนะ” ซึ่งเป็นอาคารเรียนของเด็กม.6ถ้าไปก็คงได้เจอพี่ซี
“กูไม่เคยไปไม่รู้ว่าอยู่ส่วนไหนของอาคาร”ผมไม่เคยไปเหยียบอาคารนั้นเพราะไม่รู้จะไปทำไม
“กลัวไรมีกูอยู่ทั้งคน”
ตอนนี้ผมกับเซนมาอยู่กันที่อาคารเรียนของเด็กม.6 ทำให้รุ่นพี่ทุกคนจ้องมาที่ผมสองคนอย่างไม่วางตา
“โอ้ย!!”อยู่ๆเซนก็ร้องขึ้นมาไม่เข้าใจ
“เป็นไรของมึง”
“ปวด ปะ..ขี้ว่ะ”
“เห้ยมาปวดตอนนี้ ไม่ได้ต้องไปส่งสมุดกับกูก่อน”
“ไม่ไหวว่ะเพื่อน อะ..โอ้ย”ผมยืนตัวสั่นก่อนทีมันจะรีบส่งสมุดที่อยู่ในมือตัวเองมาให้ผมถือ
“หาห้องพักไม่เจอก็ถามรุ่นพี่เอานะมึง กูไปละมันมาถึงปากซอยแล้วเพื่อนนน” ว่าจบมันก็วิ่งออกไปทันทีทิ้งให้ผมยืนอยู่คนเดียวเหี้ยห้องพักอาจารย์ก็ไม่รู้ว่าอยู่ตรงไหน
“เดินไปเรื่อยๆเดี๋ยวก็เจอว่ะ”ผมเดินขึ้นมาชั้น2ของอาคารเรียนรุ่นพี่ม.6ต่างมองมาที่บางคนก็แซวผมทำเป็นไม่สนใจแล้วรีบหาห้องพักอาจารย์ทันที
“น้องเบ๊บ” ผมหันไปตราเสียงเรียกก็เห็นพี่ปอพี่ที่รู้จักกัน
“หวัดดีครับ”
“มาทำอะไรอาคารม.6อะเรามาหาซีหรอ”พี่ปอรู้จักพี่ซีด้วยหรอ ก็คงไม่แปลกคนนั้นเขาดังจะตายไป
“เปล่าครับมาส่ง”
“ปอ ใครวะ”แต่ยังไม่ทันที่ผมจะพูดจบก็มีพี่ผู้ชายคนนึงเดินมาหยุดอยู่ข้างพี่ปอ
“รุ่นน้องที่รู้จักอ่ะ เบ๊บนี่อัดเพื่อนพี่”ผมยิ้มให้พี่อัดเล็กน้อย
“ไม่คิดว่ามึงมีรุ่นน้องที่น่ารักแบบนี้เลยนะปอ เรามาทำไรอะมาส่งสมุดหรอมาเดี๋ยวพี่ช่วย”พี่อัดเดินเข้ามาหาผมก่อนจะพยายามเอาสมุดออกไปจากมือของผมเอง
“มาทำไร”แต่ทุกอย่างต้องหยุดลงเพราะพี่ซีเดินออกมาจากห้องเรียนผใเงยหน้ามองป้ายที่ติดอยู่หน้าห้องซึ่งมันคือห้องพี่ซีนั้นเอง
“พี่ซี”
“ถามว่ามาทำไร”เพราะพี่ซีพูดเสียงพอตัวทำให้เพื่อนในห้องของพี่ซีหันมามองกันเป็นตาเดียว
“ผมมาส่งสมุดครับ กำลังหาห้องพักอาจารย์อยู่”ผมตอบ
“เอามา”พี่ซีพูดมันทำให้ผมงงว่าอีกคนต้องการอะไร
“ไม่ต้องหรอกไอซีเดี๋ยวกูช่วยน้องเขาเอง”พี่อัดพูดก่อนจะเอาสมุดทั้งหมดไปจากผมแต่ก็โดนพี่ซีดึงไว้ ก่อนจะเอามาถือเอง
“ไม่จำเป็น ตามมา”พี่ซีพูดจบก็จับเข้าที่มือของผมให้เดินตาม
อัดที่ยืนมองแผ่นหลังของสองคนนั้นเดินจากไปก็คิดอะไรขึ้นมาได้
“เด็กมันหรอวะปอ”
“ไม่แน่ใจแต่ได้ยินมาว่า เป็นพี่น้องกัน”
“พี่น้องจริงหรอวะ”
.
.
.
.
“ขอบคุณนะพี่ที่ช่วย”ผมขอบคุณพี่ซีก่อนจะเดินออกมาจากห้องพักอาจารย์
“ทำไมมาคนเดียว”
“ผมมากับเซนแต่มันปวดขี้เลยทิ้งผมไว้”พูดแล้วก็โมโห
“กับไออัดไม่ต้องไปสนใจไม่ต้องไปยุ่งมัน”อีกคนเริ่มแสดงสีหน้าที่จริงจังขึ้นมา
“ทำไมอะพี่อัดก็ดูใจดีนะ”
“บอกว่าอย่าไปยุ่ง”
“พี่แม่งไม่มีเหตุผลว่ะ พี่อัดเขาไม่ได้ทำไรผมซะหน่อยอ่ะ” ผมพูดก็จริงมั้ยละพี่อัดเขาไม่ได้ทำไรผิดทำไมผมจะยุ่งไม่ได้
“ไม่ชอบ”
“....” เดี๋ยวสิ..
“ไม่ชอบอย่าไปยุ่งกับมัน” อะ..อะไรกันทำไมถึงไม่ชอบที่ผมยุ่งกับพี่อัดละประโยคแบบนี้มันแปลกๆนะแล้วทำไมผมถึงต้องเขิลด้วย
“หมายความว่าไง”
“โง่”
“เอ้าพี่”
“กัลัอาคารเรียนได้แล้ว”
“....”
“แล้วอย่าให้ฉันรู้ว่านายไปยุ่งกับไออัด ฉันขอสั่งนายในฐานะที่เป็นพี่ชาย”
กราบเรื่องคำผิด
#พี่เพิ่มchanbaek
ความคิดเห็น