คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : คุณเขาเล่นบอล 06
คุณเขาเล่นบอล 06
Everyone likes you, including me.
ทุกคนชอบคุณรวมทั้งฉันด้วย
ยอมรับตามตรงว่าวันนี้เป็นวันที่ผมอึดอัดมากๆไม่ชอบที่เป็นเป้าสายตาแบบนี้ ผมค่อยๆลงจากรถของพี่ซีทุกคนมองมาที่เราไม่สิมองมาที่ผม
“วันนี้เลิกกี่โมง”ซีที่ถามอีกคนแต่ไม่ได้คำตอบอะไรมองคนตัวเตี้ยที่หัวก็ยังใส่หมวกกันน็อกไม่ยอมถอด
ก๊อกๆ
เบ๊บที่โดนเคาะหมวกกันน็อกเลยหันไปหาพีซี
“จะไม่ถอดก่อนหรอ”ซีถามเสียงเรียบ เบ๊บที่นึกขึ้นได้ว่าลืมถอดหมวกจึงรีบถอด ซีที่เห็นคนตรงหน้าทำอะไรก็ช้าไปหมดจนหมดความอดทนจึงมีน้ำใจช่วยถอดหมวกให้คนที่ขึ้นชื่อว่าเป็นน้อง
“ขอบคุณครับ”เบ๊บรับหมวกกันน๊อกมากอดไว้ก่อนจะรีบเดินออกไปจากตรงนี้ให้เร็วที่สุด
“เดี๋ยว!! วันนี้เลิกกี่โมง” ยิ่งอีกคนตะโกนถามแบบนี้คนแถวนี้ก็ยิ่งเข้าใจผิดกันไปหมด
“เดี๋ยวผมทักไปบอกนะ”ผมหันไปตอบก่อนจะวิ่งขึ้นตึกเรียนทันที ซีงงว่าเบ๊บเป็นอะไรตั้งแต่เช้าน้องชายเขานี่แปลกจริงๆ
.
.
.
.
.
.
“หวัดดีจ้าคนดัง มีเรื่องจะเล่าให้กูฟังหรือเปล่าเอ่ย?”พอมาถึงห้องเรียนเพื่อนขี้สงสัยของผมก็เปิดประเด็นขึ้นมาทันที
“มึงให้กูพักก่อนได้ปะกูรีบวิ่งขึ้นมาเลยนะแม่งมีแต่คนมอง”
“เป็นกู กูก็มองมึงเล่นซ้อนท้ายพี่ซีคนเย็นชากลับบ้านขนาดนั้นเล่ามาเลย”
“ก็ชัดเจนแล้วนิจะถามไรจากกูอีกอะ”
“มึง!!คบกับพี่ซีหรอ!!”ผมรีบปิดปากเซนทันทีที่มันเสียงดัง
“ไม่ใช่เว้ย! กูอยู่บ้านเดียวกัน”
“ไม่ได้คบแล้วอยู่บ้านเดียวกันได้ไง”
“เรื่องมันยาวเดี๋ยวกูเล่าให้ฟังเอาเป็นว่า พี่ซีเป็นพี่ชายกู”
“เหี้ยชีวิตมึงมันแบบสุดๆไปเลยว่ะ”
“กูไม่รู้เหมือนกันว่าชีวิตกูจะมีเหี้ยไรเข้ามาอีก”พูดแล้วก็อยากกระโดดลงไปนอนกับสนามบอลเหลือเกิน
“ผู้หญิงทั้งโรงเรียนคงอิจฉามึงตายห่าเลย”
“....”
“คงพูดกันแน่ๆว่าอยากเป็นมึง”
“อยากเป็นกูเนี่ยนะถึงมาเป็นกูไม่ได้คบหรอก เพราะกูเป็นน้องชาย”
“อย่างน้อยมึงก็ได้ใกล้เขาปะ ใครๆก็อยากอยู่ใกล้คนที่ชอบทั้งนั้นแหละ มึงไม่เคยชอบใครมึงไม่รู้หรอก”
“เออออ กูไม่รู้เห้อกูจะทำไงดีชีวิตกูในโรงเรียนต้องวุ่นวายแน่ๆ”
“เบ๊บ” นั้นไงพูดยังไม่ทันขาดคำผู้หญิงในห้องเธอชื่อเบียร์เป็นผู้หญิงที่สวยที่สุดร้อยวันพันปีไม่คิดจะทักผมทำไมวันนี้ถึงเดินมาทักได้
“มีอะไรหรอ”ไม่ใช่ผมที่ถามเเต่เป็นเซน
“นายเป็นอะไรกับพี่ซีหรอ”เธอถามผมด้วยน่าตาที่ใสซื่อ
“เธออยากรู้ไปทำไมหรอ”
“เราถามเบ๊บไม่ได้ถามเซนนะ”ด่าไอเซนว่าเสือกเลยเถอะ
“เป็นพี่น้องกัน”ผมตอบ
“จริงหรอ!? ดีจัง คือว่า..เราชอบพี่ซีอ่ะ เบ๊บช่วยเราหน่อยได้มั้ยอะ”
“ไม่อ่ะ”ผมปฏิเสธ
“ทำไมอะ หรือว่าเบ๊บชอบพี่ซีเลยไม่ช่วยเรา”
“เปล่าเราไม่ได้ชอบพี่ซีก็บอกแล้วไงว่าเป็นพี่น้องกัน เราแค่คิดว่าเธอชอบพี่ซีจริงก็ควรไปจีบเขาเองไม่ควรให้เราช่วยสิ”
“แต่..”
“จบค่ะ กลับไปนั่งที่ได้แล้วนะคะ”เซนทำมือไล่เธอให้กลับไปนั่งที่เธอทำหน้าไม่พอใจเท่าไหร่
“กูสงสัยจริงๆทำผู้ชายถึงชอบยัยนั้น”
“ก็เขาสวย”
“สวยแต่เปลือกไงมึง”
“มึงก็พูดไป”
“ชิ เออมึงรู้ปะเนี่ยว่าตอนเย็นห้องพี่ซีมีแข่งบอลนะมึงกลับไงอะ”
“ไม่รู้อ่ะ เออกูยังไม่ทักไปบอกพี่ซีเลยว่าเลิกกี่โมง “ ผมรีบหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดส่งข้อความไปหาอีกคน
‘ผมเลิก 3 โมงนะ’
‘มีแข่งบอล’
‘ผมรู้จากเซนแล้วเดี๋ยวผมกลับเอง’
“ตกลงมึงกลับไง”พอกดส่งเสร็จผมก็คุยกับเซนต่อ
“กลับเองดิ”
ติ้ง
‘ไม่ กลับพร้อมกัน’
“พี่ซีบอกให้กลับพร้อมกันว่ะ”
“ก็ดีออก”
“ไม่เอาอ่ะคนเยอะ”
‘ผมจะกลับเองครับ’
‘ไม่อย่าเยอะ’ เอ้า!! กับกลายเป็นผมหรอที่เยอะ
“นึกว่าเป็นพี่แล้วจะทำอะไรก็ได้หรือไงวะ”ผมบ่นออกมา
“ทำตัวให้ชินเถอะ ยังไงๆเขาก็เป็นพี่มึง”
“ทำไมต้องพี่ซีด้วยวะ”
“จะไปรู้มึงหรอ เขาอาจจะเป็นเนื้อคู่มึงเปล่า”
“เนื้อคู่บ้านป้ามึงมาในรูปแบบพี่น้องหรอ อย่างพี่ซีเป็นเจ้ากรรมนายเวรกูมากกว่า”
สุดท้ายผมก็ต้องมารอพี่ซีแข่งบอลจนได้ตอนแรกก็กะว่าจะนั่งดูที่ห้องเรียนแทนเพราะอย่างที่ผมเคยบอกไปหน้าต่างห้องเรียนตรงที่ผมนั่งถ้ามองออกไปก็จะเห็นสนามบอลพอดี เหมือนกับครั้งแรกที่ผมนั่งมองอีกคนจากหน้าต่างห้องเรียน
“คนเยอะจังกูบอกเเล้วให้นั่งดูบนห้อง”ผมบ่นเพราะโดนเพื่อนตัวดีมานั่งดูบอลข้างสนามแทนนอกจากผู้ชายที่มาดูบอลแล้วส่วนใหญ่ก็เป็นผู้หญิงที่มาดูไม่รู้ว่าชอบกีฬาหรือคนเล่นกันแน่
“กูอยากเห็นชัดๆ”
“มึงกลัวมีคนมาเต๊าะพี่คินก็พูดมาเถอะ” ผมรู้ดีว่าเพื่อนผมคนนี้ขี้หึงแค่ไหน
“เออหน่า มึงดูพี่ซีเขาใส่รองเท้าสีชมพูด้วย”พอเซนพูดแบบนั้นผมจึงมองไปที่พี่ซีอีกคนใส่เสื้อบอลเบอร์4 รองเท้าสีชมพูเด่นสะดุดตาได้ใจจริงๆ
“เหมือนคู่ที่ตอนนั้นพี่เขาใส่เลย”เซนพูดและใช่มันเป็นคู่เดียวกันกับวันที่ผมเห็นอีกคนครั้งแรก
“ความเท่ที่สะสมมาจบกัน”ผมพูดอย่างขำๆ แต่ถึงอีกคนจะใส่รองเท้าสีแบบไหนมันก็ดูเท่อยู่ดี อีกคนวิ่งลงสนามและมีสาวๆกริ๊ดตามตลอด น่าอิจฉาจริงๆ พอได้มองอีกคนเล่นใกล้ๆผมก็ได้รู้ว่าอีกคนเล่นบอลเก่งพอๆกับพี่คินเลยทั้งคู่ดูเล่นเข้าขากันมากๆ
“เท่เนอะ”เซนพูดขึ้น
“อืมพี่คินโครตเท่”
“ไม่ใช่ๆกูหมายถึงพี่ซีเท่เนอะ” ผมมองพี่ซีที่วิ่งไปมาในสนาม ทั้งหน้าตา ส่วนสูง ไหนจะเทคนิคในการเล่นบอลแบบนั้นอีกมีเสน่ห์มากๆ และมันทำให้ผมรู้สึกแปลกๆ
“อือเท่”
หมดเวลาครึ่งแรก..พี่ซีเป็นฝ่ายนำ
“มึงมีน้ำมั้ยกูหิวอ่ะ”ผมหันไปถามเซนตอนนรีผมรู้สึกหิวน้ำมากๆแต่มันส่ายหน้าเป็นคำตอบและเป็นจังหวะเดียวกันกับพี่ซีที่เดินมาหาผม
“มีน้ำมั้ย”พี่ซีถามผม
“ไม่มีอ่ะเนี่ยผมหิวอยู่ว่าจะไปซื้อ”ผมตอบกลับไป
“เอ่อ..พี่ซีคะ”อยู่ๆเบียร์ก็เดินมาพร้อมกับขวดน้ำในมือ
“.....”
“เหนื่อยหรือเปล่าคะ เบียร์ซื้อน้ำเปล่ามาให้ค่ะ”เธอส่งมันให้พี่ซีอย่างกล้าๆกลัวๆ ผมมองเธอสลับกับอีกคนพี่ซียังคงหน้านิ่งไม่ได้แสดงท่าทีอะไร เขารับน้ำไว้ เบียร์ที่เขินเพราะคนที่ชอบรับน้ำที่เธอซื้อให้ก็ทำตัวไม่ถูก
“สู้ๆนะคะ”เธอรีบให้กำลังใจพี่ซีก่อนจะวิ่งออกไป กล้าสุดๆเลยแหะผู้หญิงคนนี้
“ดื่มก่อนสิ”พี่ซียื่นน้ำที่เบียร์ซื้อให้มาให้ผม
“ไม่เอาอ่ะ เขาซื้อมาให้พี่นะ พี่ดื่มเลยๆเดี๋ยวผมไปซื้อเอง”
“นายดื่มก่อนเดี๋ยวฉันดื่มต่อ”
“แต่..”
“เร็วๆจะหมดเวลาพักแล้ว”ไม่พูดเปล่าอีกคนยังเปิดฝาขวดน้ำแล้วส่งมันมาให้ผมอีกครั้ง ผมจึงต้องยอมดื่มน้ำที่เบียร์เป็นคนซื้อ พอดื่มเสร็จผมจึงส่งมันให้พี่ซี ซึ่งพี่ซีก็ดื่มมันทันทีแบบนี้มันก็เหมือนกับว่า ผมกับพี่ซี..เห้ย!ไม่ได้ๆจะคิดแบบนั้นไม่ได้แค่ดื่มน้ำขวดเดียวกันเอง
“รอก่อน แข่งเสร็จก็ได้กลับแล้ว” พี่ซีบอกก่อนจะโยนขวดน้ำมาที่ผมแล้ววิ่งออกไป ท่ามกลางเสียงนินทาที่ดังขึ้น
‘แฟนแน่ๆเลยอ่ะ’
‘พี่ซีอาจจะแค่เล่นๆก็ได้แก’
“อย่าสนใจเลยมึง”เซนเห็นเพื่อนนั่งก้มหน้าก็ทำได้แค่ปลอบเขารู้ดีว่าเบ๊บไม่ชอบเป็นจุดสนใจมากแค่ไหนพอมีเรื่องแบบนี้คงไม่รู้จะรับมือยังไง
กราบเรื่องคำผิด
##พี่เพิ่มchanbaek
ความคิดเห็น