The Rogue Prince ภาคปฐมบทแห่งการเดินทาง

ลำดับตอนที่ #1 : บทนำ

บทนำ

                ณ เมืองแห่งหนึ่งยามค่ำคืนอันสงบ ทว่าก็เริ่มปรากฎเงาหนึ่งที่เคลื่อนอย่างรวดเร็ว จนไม่เป็นที่สังเกตแก่เหล่าผู้คนที่เดินโดยทั่วไป แม้แต่ทหารที่มาตรวจตราก็ตาม

ฟุ่บ!

ร่างสูงในชุดนินจาสีดำสนิท ได้เข้ามาในปราสาทแห่งหนึ่งทางหน้าต่าง   แสงจันทร์สีนวลเผยให้เห็นหญิงสาวในชุดสีขาวอ่อน ผมสีเหลืองอ่อน ซึ่งตอนนี้อยู่ในห้วงนิทราบนเตียงขาวสนิท

ชายร่างสูงมองร่างบางวูบหนึ่ง ก่อนจะโน้มตัวไปหาร่างบาง   แต่แล้วต้องชะงักเมื่อเห็นแสงสะท้อนจากคมดาบที่ส่องในบริเวณคอของชายชุดดำ

“แกเป็นใคร แล้วมาทำอะไรที่นี่”เสียงหวานจากร่างบางที่ลุกขึ้นยืน   เป็นผลให้ร่างสูงต้องลุกตาม มือทั้งสองของร่างสูงยกขึ้นอย่างจำนน   และไปพิงผนังตามที่ร่างบางก้าว

“ฉันถามไม่ได้ยินรึไง!” หญิงสาวขึ้นเสียงอย่างไม่พอใจ คมดาบจ่อที่คอจนเลือดซึมชื้น   ทำให้ร่างสูงต้องใช้มือดันดาบออกเล็กน้อย

“ข้า...ข้า...”ร่างสูงกล่าวด้วยเสียงอึกอัก   แต่เมื่อแรงจากแขนบางมากกว่าแรงที่ดันดาบออก จึงต้องยอมบอกแต่โดยดี

“ข้าคือ...ดาร์คนินจา”ฉับพลันนัยน์ตาสีดำก็เปลี่ยนเป็นสีแดงทับทิม แล้วสบตากับนัยน์ตาสีเหลืองอ่อน   ทันใดนั้นร่างบางก็ฟุบสลบลงราวต้องมนต์   แล้วถูกร่างสูงอุ้มในที่สุด

“ข้าขอองค์หญิงมาซาเดลไปก่อนล่ะ”ทว่า...ไม่ทันที่ร่างสูงจะได้ก้าวต่อ ทหารจำนวนหนึ่งก็เข้าในห้องอย่างรวดเร็ว

“แกคิดจะทำอะไรกับองค์หญิงน่ะ” แล้วทั้งหมดก็พุ่งตรงไปหาร่างสูงทันที   แต่ดูเหมือนทุกสิ่งทุกอย่างจะช้าลงมีเพียงดาร์คนินจาเท่านั้นที่ยังมีความเร็วเท่าเดิม   ร่างสูงวิ่งลอดผ่านหน้าต่างหายไป ก่อนที่เหล่าทหารจะพุ่งไปหาจุดที่เคยยืนเสียอีก   เหลือม้วนกระดาษตกอยู่ที่พื้นเท่านั้น

“บัดจ๊บ!” พร้อมกับเสียงทุบโต๊ะดังขึ้น   ชายชราในชุดทรงเครื่องสีขาวขลิบทอง ผมสีเหลืองออกขาวตามวัย   นัยน์ตาสีเหลืองเข้ม   เขาคือองค์ราชาแห่งทริสตาเทิล อันเป็นเมืองหลวงแห่งดินแดน ‘ดิไวท์’   มารากราฟ   เซวาลเซีย

“แน่ใจนะว่านี่เป็นจดหมายจากสเปเนียน่ะ”ขุนนางที่อ่านสารพยักหน้าเล็กน้อย   ก่อนจะกล่าว

“ครับ   เนื้อความในจดหมาย สรุปง่ายๆคือให้เราส่งคนไปชิงตัวองค์หญิงที่ค่ายของมัน   โดยห้ามเป็นทหารของเราแต่เดิมและสูงสุดคือสิบคนหรือน้อยกว่านั้น”

“ถ้าอย่างงั้นก็ส่งจดหมายไปหาเมืองอื่น...”

“มันบอกไว้ว่าห้ามขอความช่วยเหลือจากเมืองอื่นให้ไปตีค่ายของมันด้วยครับ”คำพูดที่สวนเข้ามานั้น เรียกอารมณ์หงุดหงิดจากกษัตริย์แห่งทริสตาเทิลได้อย่างดี

“แล้วจะให้ทำยังไง   ส่งคนไปชิงตัวคืนในแบบที่มันบอกน่ะเหรอ...ส่งไปตายน่ะสิไม่ว่า!” จากเสียงแหบแห้งตามอายุของชายชรา เปลี่ยนเป็นเสียงดังคำราม ทำเอาขุนนางที่อยู่ในที่ประชุมสะดุ้งไปตามกัน   แล้วราชินีแห่งทริสตาเทิลที่เงียบอยู่นาน ก็เอ่ยปาก

“แล้วทำไมถึงไม่ลองคัดเลือกคนนอกมาส่งไปดูล่ะ   ใช่ว่าดีไวท์จะมีผู้มีฝีมือแค่ในเมืองใหญ่เสียเมื่อไหร่”เสียงทรงอำนาจนั้น ทำให้ทุกสายตามองไปที่องค์ราชินีที่เดียว

“มันก็ใช่   แต่เวลาขนาดนั้นกว่าจะชิงตัวมาได้   มาซาเดลคง...”

“แล้วทำไมพระองค์จึงไม่ใจเย็นลง   และเริ่มวางแผนเพื่อให้อีกฝ่ายจนมุมล่ะเพคะ”เมื่อสิ้นเสียงกล่าว ชายร่างผอมหลับตาลงและถอนหายใจ   แล้วจึงเบิกตาอย่างใจเย็น

“ให้ส่งจดหมายไปถึงกษัตริย์ทั้งสามเมือง...คาโนวาล   วินด์สตีลเรส และวิทช์   นำกองทัพไปตี...”ไม่ทันที่จะกล่าวจบ เสียงค้านจากขุนนางท่านหนึ่งก็ดังขึ้น

“แต่มันห้ามไม่ให้ตีค่ายของมันนะพะยะค่ะ”

“ก็ใช่   แต่เราจะให้พวกเขานำกำลังไปตีเมืองทั้งสามที่ขึ้นต่อมัน และมีค่ายของมันคั้นกลางไงล่ะ”

“เมืองทั้งสามหรือพะยะค่ะ”

“ใช่เมืองที่ว่าก็คือ   ซาเวีย   พรีซันเนอร์   และแบล็คมูน ซึ่งก็ไม่ใช่ค่ายของมันยังไงล่ะ”เมื่อสิ้นเสียงขุนนางที่รับหน้าที่เป็นคนส่งสารพยักหน้ารับรู้ทันที   ก่อนที่จะเริ่มเขียนจดหมายอย่างรวดเร็ว

“ส่วนทางเราให้ทหารส่งประกาศไปยังเมืองน้อยใหญ่ในการคัดเลือกคนไปช่วยองค์หญิง”เหล่านายทหารระดับสูงพยักหน้ารับรู้และเริ่มออกจากห้องประชุมไปทำตามคำสั่ง

“แล้วจะมีใครกล้ามาล่ะพะยะค่ะ   ในเมื่อสเปเนียก็เป็นรู้ว่ามันเป็นปีศาจที่เก่งกาจแค่ไหน”ขุนนางคนสนิทได้ถามด้วยน้ำเสียงเป็นห่วง   หลังจากที่เหล่าขุนนางได้ออกจากที่ประชุมเป็นที่เรียบร้อย

“เราก็ต้องหวังไว้ว่าจะมีผู้กล้ามาพิชิตจอมปีศาจนั่นแหละนะ”มารากราฟพูดพลางมองออกไปนอกหน้าต่างห้องประชุมอย่างมีความหวัง