คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : 1 : สัญญาของผู้มีพระคุณ
D A R K B U R N T 1
สัญญาของผู้มีพระคุณ
เสียงประตูบานใหญ่เปิดกว้างออกเผยให้เห็นบัลลังก์สีขาวสะอาดตากลางห้องท้องพระโรงขนาดใหญ่ เสียงกระทบของชุดเกาะสีเงินดังไปทั่วบริเวณห้องที่บัดนี้มีเพียงความเงียบสงบ แสงของชุดเกราะถูกแสงจันทร์ตกกระทบ มันสะท้อนแสงในความมืดมิด
“มีอะไรคาร์ล” เสียงทุ้มต่ำดังมาจากบัลลังก์สีขาวสะอาดตา ไฟสีน้ำเงินค่อยๆ สว่างขึ้น เผยใบหน้าของชายหนุ่มเรือนผมสีน้ำตาลประกายทองพร้อมกับมงกุฎสีขาวที่หัว
“ผู้ต้องหาหนีไปได้ครับ” ร่างโปร่งเอ่ยเสียงเรียบ ชายบนบัลลังก์นิ่งไปครู่หนึ่งก่อนที่จะพยักหน้ารับ
“มีอะไรเพิ่มเติมหรือเปล่า?”
“หน่วยลาดตระเวนหนึ่งคนเสียชีวิตที่ถนนเขต 24 ครับ” แคล์เลนหรือคาร์ลการ์เดียนหนุ่มมือขวาแห่งองค์กร H.A.P.F.O เขาเงียบเพื่อรอดูปฏิกิริยาของคนตรงหน้าก่อนว่าต่อ
“แวมไพร์ครับ” คิ้วหน้ากระตุกเล็กน้อยกับคำพูดคนเบื้องล่าง
“พวกมันไม่เคยเข้ามาในกำแพง – ระดับไหน”
“ไม่ทราบแน่ชัดแต่แสงจากผลึกเงินไม่เป็นผลและยังทำให้ดุร้ายขึ้นครับ”
“แปลกมาก....” ร่างบนบัลลังก์พึมพำกับตัวเองจนแทบจะไม่ได้ยิน
“ว่าแต่ – ผู้ต้องหาหนีไปได้ยังไง”
“หายไปพร้อมกับแวมไพร์อีกตนที่อยู่ในบริเวณนั้น สันนิษฐานว่าน่าจะได้รับการช่วยเหลือจากแวมไพร์ปริศนาครับ” คาร์ลเอ่ยด้วยน้ำเสียงราบเรียบ
“ส่งเรื่องนี้ไปถึงพวกโอลิเวอร์ให้รับทราบ...” ชายบนบัลลังก์เอ่ย
“ครับ ท่านนายพล” ว่าจบร่างบางก็โค้งหัวเคารพและเดินจากไป ทิ้งไว้เพียงชายหนุ่มบนบัลลังก์สีขาวที่กำครุ่นคิดกับเรื่องราวประหลาดที่เกิดขึ้น
ข้ามออกมาเขตป่านอกกำแพงที่ห่างจากใจกลางเมืองหลายร้อยกิโล ปรากฏชายหนุ่มสองคนที่นอนไม่ได้สติอยู่ในป่ารกทึบ
ร่างบางที่ดูเหมือนได้สติก่อนเดินโซเซไปที่ชายอีกคนที่ตามตัวของเขามีบาดแผลเป็นรอยไหม้และเลือดออก
“อะไรกันเนี่ย คุณครับ คุณครับ!” เลนนี่ชายร่างบางเขย่าร่างลูคัสที่นอนแน่นิ่งไม่ได้สติดูเหมือนเขาจะใช้พลังเกินขีดจำกัด
“อั่ก” ร่างหนาค่อยๆ ลืมตา ความรู้สึกแรกของเขาคือความเจ็บปวดที่แล่นเข้าหัวมาก่อนที่เขาจะงอตัว พร้อมกับกระตุกและสั่น
“กะ... เกิดอะไรขึ้น” เลนนี่ที่กำลังตกใจไม่ได้สติมองไปรอบๆ เพื่อมีอะไรจะช่วยได้บ้าง และความคิดแรกที่ผุดขึ้นมาในโสตประสาทคือ
เลือด... เลือด
เลนนี่ใช้ป้ายไอดีการ์ดที่ห้อยคอกรีดลงไปที่ฝามือของตัวเอง เขาขบปากเล็กน้อยก่อนที่จะประคองร่างหนาที่กำลังชักกระตุกอยู่ขึ้นมาพร้อมกับใช้มืออีกข้างเปิดปากอีกคนและปล่อยให้โลหิตสีแดงไหลลงไปที่ปากช้าๆ
ไม่นานนักบาดแผลก็ค่อยๆ ทุเลาลงและอาการชักกระตุกก็หายไป ผ่านไปสักครู่ลูคัสก็ฟื้นพร้อมด้วยอาการมึนหัวเล็กน้อย เขาสายหน้าเล็กน้อยพร้อมกับสัมผัสที่ริมฝีปากของตนที่เปื้อนเลือด
“นะ.. นี่ ---“ ไม่ทันจะได้พูดเลนนี่ก็ขัดคอขึ้นมาซะก่อน
“เลือดผมเอง ขอบคุณที่ช่วยผม – ถือว่าเราเสมอตัวกันแล้ว ผมคงต้องขอตัว” ในขณะที่เลนนี่กำลังก้มหน้าเดินออกมา เพียงเสียวนาทีก็ปรากฏร่างหนาตรงหน้า
“ฉันไม่อนุญาตให้นายออกห่างจากฉันเกินสามเมตร – นายจะเอาตัวรอดในป่าเขตนอกได้นานแค่ไหนกันถ้าไม่มีฉัน อีกอย่าง...” ลูคัสไม่ทันจะได้พูดต่อ เลนนี่ทำคิ้วกระตุกเล็กน้อยก่อนจะแสดงปฏิกิริยาขัดขืนโดยการเดินสวนไปอีกทางซึ่งเขากำลังเดินไปข้างหน้า ไม่ทันจะตั้งตัวมีสิ่งมีชีวิตบางอย่างกระโจนออกมาจากพุ่มไม้
“ระวัง!!!!”
30 %
เอามาฝากสักนิด ‘____’ นั่งปั่นทั้งวัน ไอเดียไม่ค่อยแล่น อยากจะปั่นตุนไว้เหมือนกันนะครับ
*หัวเราะ* ยังไงซะรอติดตามที่เหลือจะเอามาลงพรุ่งนี้นะครับ เอามาให้ลุ้นเฉยๆ 555
ความคิดเห็น