คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : Stubbornness [3] [END] : ยิ้มให้พี่...เหมือนที่ยิ้มให้คนอื่นๆบ้างไม่ได้เหรอ ?
[ 3 ]
“เอาล่ะทุกคน...พรุ่งนี้ไปจนถึงอาทิตย์หน้าคือวันหยุดของพวกเรา”
“เย้ๆๆ~!!”
“พักผ่อนให้เต็มที่ก่อนที่เราจะลุยงานกันอีกครั้งนะ!!”
“ครับผม ^^”
จะดีใจอะไรออกนอกหน้านะ แล้วนั่น! หันไปเล่นกับแบคฮยอนอีกแล้ว นายห่างกันบ้างไม่ได้หรือไงเนี่ย - - ผมเดินเซ็งๆขึ้นไปบนห้อง ไม่อยากเห็นภาพบาดตาบาดใจนั่น แล้วมันจะมาบาดตาบาดใจนายได้ไงฟระอี้ผาน เด็กนั่นมันจะไปเล่นไปน่ารักกุ๊กกิ๊กคิกคักกับใคร มันก็ไม่ใช่เรื่องที่นายจะต้องเอามาคิดให้ปวดสมองซักหน่อย ไม่ใช่เรื่องที่นายจะต้องมาทำท่าทางให้เสียอาการอย่างงี้ด้วย ลืมๆๆซะ
“จงลืมซะอี้ฟาน = =”
“นายทำบ้าอะไรอีกแล้วเนี่ย พักหลังๆมานี่ชอบทำท่าแปลกๆนะ เฮ้อ~ฉันเข้ามาเอาของให้เลย์เท่านั้นแหละ”
“เอ้อๆ!”
ลู่ฮาน...นายช่วยมองเห็นแต่เซฮุนโดยไม่ต้องมองเห็นฉันได้มะ TT อับอายอะเกนนน >^<//
ปึง~!
เอาล่ะ ผมขอนอนฟังเพลงเงียบๆอยู่ตรงนี้จนกว่าแพนด้าเทาจะถล่มประตูเพื่อตามใครซักคนไปอาบน้ำด้วยละกันนะ ผมเปิดเพลงจากไอพอด เอาเฮดโฟนครอบหูล้มตัวนอนบนเตียง จังหวะเพลงอาร์แอนด์บีกับการแร๊บแบบขั้นเทพของพวกผิวสีนี่ทำผมทึ่งได้ตลอดจริงๆให้ตาย จังหวะน่าสนใจมากเลย ทีหลังต้องลองให้เด็กเอ๋อนั่นฝึกร้องซะแล้ว...
“อ๊ะ !”
“เพลงเพราะจังฮะฮยอง” เด็กนี่มันอะไร...ดึงหูฟังผมไปเหมือนตอนถ่ายแบบเมื่อเช้าเลย นอนเบียดกับผมที่เตียงแคบๆนี่ แล้วยังหลับตาพริ้มอย่างมีความสุขแบบนี้อีก อะไรของนายเนี่ย ?!!
“นายลุกไปเลยนะชานยอล” ก่อนที่ฉันจะควบคุมตัวเองไม่ได้!
“ทำไมล่ะฮะคริสฮยอง ก็ข้างล่างไม่มีใครอยู่ พวกเค้าไปเล่นกันข้างนอกหมดแล้ว”
“มันไม่ใช่เรื่องที่นายจะมานอนบนเตียงฉันนี่” แล้วยังทำเสียงออดอ้อนแบบนั้นอีก !
“ผมขออยู่กับคริสฮยองไม่ได้เหรอฮะ...ยังไม่อยากกลับห้อง ไม่อยากไปอยู่กับคนอื่นด้วย”
“...”
“นะฮะคริสฮยอง ให้ผมนอนเล่นด้วยคนนะฮะ”
“นาย...”
“นะฮะคริสฮยอง”
“...” อ่ะ...อย่าเอาตาแป๋วๆนั่นมาจ้องฉันนะ อย่าทำอย่างงั้น
“เพลงเพราะจังฮะคริสฮยอง”
“นายออกไปเลยนะ ไม่งั้นฉันจะออกไปเอง !!”
“ฮยอง...” ผมลุกพรวดพราดขึ้นจนไอพอดเครื่องเล็กหล่นลงพื้น เสียงเพลงดังอยู่แค่แป๊บนึงก่อนจะเงียบไป ตากลมๆของชานยอลจ้องผม นัยน์ตาสีอ่อนสะท้อนความหวาดหวั่น ผมเองก็ไม่ต่างกัน...จะให้ผมทำยังไงถ้าผม...ถ้าผม !!
“...”
“...”
“ออกไปซะ ฉันไม่อยากเห็นหน้านาย”
“...”
“ฮะ...ผมเข้าใจแล้ว” ตัวบางๆลุกเดินออกไป คว้าไอพอดที่ตกพื้นไปด้วยบอกว่าจะไปซ่อมให้ก่อนจะออกจากห้องไป แต่ว่า...
....
..
ผมว่าผมเห็นน้ำตาชานยอลล่ะ
ปึง ~
เสียงประตูปิดลงพร้อมกับผมที่ทรุดนั่งลงที่เตียง ฉันไม่ได้ตั้งใจ ฉันแค่กลัวจะควบคุมตัวเองไม่ได้ ฉันกลัวจะห้ามใจไม่ให้กอดนายไม่ไหว ฉันกลัวจะห้ามตัวเองไม่ให้บอกออกไปว่าฉัน...
”ชานยอล...”
.....
...
.
“ชานยอลเป็นอะไรเนี่ย ไม่ร่าเริงเลย เอาแต่วุ่นอยู่กับไอพอดเครื่องกระจิ๋วอยู่ได้”
แบคฮยอนบ่นกับเทาที่นั่งดูหนังอยู่ที่โซฟาพร้อมกับคนอื่นๆ เพราะวันนี้เป็นวันหยุดผมถึงได้ตื่นสาย พอลงมาข้างล่างที่ห้องนั่งเล่นก็เห็นทุกคนกำลังดูหนังอยู่ด้วยกัน แบคฮยอนเอนหลังพิงกับแขนของเทาก่อนจะทำหน้ามุ่ย อ่า...สองคนนั่น
...ไม่รู้มาก่อนเลยแฮะ...
ผมเห็นทุกคนยกเว้นคู่ฮุนฮาน...ที่ผมได้ยินเสียงคิกคักตอนเดินผ่านห้องสองคนนั่น - - แล้วก็เจ้าเด็กชานยอลที่แบคฮยอนบ่นถึงเมื่อกี้ เพราะเรื่องเมื่อวาน...ผมยังจำหยดน้ำตาใสๆของชานยอลได้ มันทำให้ผมนอนไม่หลับเลย แล้วตอนนี้ชานยอลอยู่ไหนนะ...ถ้าผมขอโทษ เด็กนั่นจะกลับมายิ้มเหมือนเดิมหรือเปล่า
“แล้วตรงนี้มัน...อ่า...มันต้องพังเพิ่มขึ้นเพราะนายแน่เลยชานยอล” แค่เดินเข้าไปในครัว โต๊ะอาหารตัวใหญ่สำหรับพวกเราสิบสองคน ผมเห็นตัวบางๆกับผมที่กลับมาฟูน้อยๆเหมือนเดิม ตาแป๋วๆหลังแว่นกรอบดำจ้องมองไอแพดที่โดนแงะกระจาย มือก็คลิ๊กๆหาวิธีซ่อมจากอินเตอร์เน็ต
แต่แค่หันมาเจอผม...ชานยอลก็รวบทุกอย่างเข้าอ้อมแขน แล้วเดินทุลักทุเลออกไป ตอนเดินผ่าผมก็เอาแต่ก้มหน้างุดๆอย่างกับไม่อยากจะเห็นหน้าผมอย่างงั้น ! นายจะหาเรื่องเหรอ !? ทั้งๆที่นายต้องวิ่งโร่มาหาฉันทุกครั้งสิ !!
“คริส! ดูหนังกัน เฮ้ย!คริส !!” ผมไม่สนใจเสียงเรียกของซิ่วหมิน ที่ผมทำคือก้าวขายาวๆให้ทันคนที่พึ่งเดินขึ้นบันไดไปเมื่อกี้ ทำไมนายต้องทำเหมือนไม่อยากเห็นหน้าฉันด้วย ! ปาร์ค ชานยอล !!
“มาคุยกันให้รู้เรื่อง !!”
“อ๊ะ! ฮยองปล่อยนะผมเจ็บ” ผมคว้าข้อมมือเล็กๆนั้นไว้ได้ก่อนที่เจ้าตัวจะเดินเข้าห้องไป ผมดันตัวบางๆเข้าไปในห้องก่อนจะก้าวตามไปแล้วหันมากดล็อกประตู ชานยอลดูตกใจไม่น้อยแต่ก็ยังไม่ยอมมองหน้าผม
นายรู้บ้างมั้ยว่าทำอย่างนั้นมันทำให้ฉันรู้สึกแย่แค่ไหน...ทำไม? มองหน้าฉันแค่นี้มันจะตายหรือไง
“ฮยอง!!” ผมจับหน้าของชานยอลให้มองที่ผม ข้าวของตกลงกระแทกพื้นอีกครั้ง แต่ครั้งนี้ผมเห็นใบหน้าอ่อนใสนั้นเต็มไปด้วยหยดน้ำอุ่นๆเต็มสองตา ชัดเจนจนรู้สึกว่าหัวใจตัวเองเจ็บปวดไปด้วย
“นายร้องไห้ทำไม !! แล้วทำไมถึงไม่มองหน้าฉัน ทำไมไม่เรียกชื่อฉัน!!”
“ฮึก...ปล่อยผมนะ ผมเจ็บ ฮึก...ฮึก”
“ฮยองทำอะไรชานยอล เปิดประตูนะ!!!”
“แบคฮยอน ! ช่วยฉันด้วย!!”
ผมได้ยินเสียงแบคฮยอนจากนอกประตูและเสียงคนอื่นๆ แต่ไม่เจ็บเท่าเสียงที่เด็กคนนี้ตะโกนออกไปเรียกหา
นายเรียกหาแบคฮยอนทั้งๆที่ฉันก็อยู่ตรงหน้านายตอนนี้เหรอ...ชานยอล???
“อ๊ะ !”
“เพราะแบคฮยอนหรือไง นายถึงรังเกียจฉันอย่างนี้...นายถึงไม่อยากมองหน้าฉันน่ะ”
“ไม่ใช่ฮะ...ผมเจ็บคริสฮยอง ปล่อยก่อนได้มั้ยฮะ...ฮือ”
คริสเหมือนคนเสียสติ...ความรู้สึกที่เค้าไม่กล้ายอมรับมันกำลังกัดกินหัวใจเค้าช้าๆ ความสดใสของชานยอลที่เค้ามักจะมองเห็นจากที่ไกลๆอยู่เสมอมันทำให้เค้ารู้สึกเจ็บปวด ทุกครั้งที่เด็กคนนี้อยู่ใกล้เค้ามันไม่เคยจบลงที่รอยยิ้มซักครั้ง ทั้งที่เค้าอยากเห็นรอยยิ้มของชานยอลใกล้ๆ อยากให้ชานยอลยิ้มให้เค้าแค่คนเดียว
“ทำไมนายต้องร้องไห้ล่ะชานยอล ยิ้มให้พี่เหมือนที่ยิ้มให้คนอื่นๆบ้างไม่ได้เหรอ”
“...”
“พี่ชอบเห็นนายยิ้มนะรู้มั้ย แต่ทำไมนายต้องเศร้าเสมอเวลาที่อยู่ใกล้พี่”
“มันเป็นเพราะฮยองไล่ผมต่างหาก เพราะฮยองไม่อยากให้ผมอยู่ใกล้...ฮึก”
“..!!!”
“...เมื่อวานนี้ฮยองยังบอกอยู่เลยว่าฮยองไม่อยากเห็นหน้าผม ทั้งๆที่ผม...ผมน่ะ”
“...ชานยอล”
“ผมน่ะ...อยากอยู่ใกล้ฮยองมากซะจนยอมทิ้งอะไรที่เป็นตัวเองเพื่อฮยอง เพื่อคริสฮยองแค่คนเดียว...อ๊ะ~”
คำพูดถูกหยุดลงด้วยอ้อมกอดอุ่นๆที่ชานยอลฝันถึงทุกคืน มันอุ่นซะยิ่งกว่าผ้าห่มผืนไหนๆ ถึงจะเคยกอดกันบ้างตามงานที่ใช้ข้ออ้างจากแฟนเซอร์วิส...ความวุ่นวายหรืออารมณ์ดีใจก็แล้วแต่ แต่เค้าก็ยังได้กอดคริสฮยองที่เค้ารัก...แต่วันนี้ไม่เหมือนกัน วันนี้เป็นกอดที่อุ่นและเต็มใจซะยิ่งกว่าวันไหนๆ
“พี่ไม่ได้ไล่นาย ไม่ได้ตั้งใจ...แค่ไม่อยากยอมรับความรู้สึกบางอย่างในใจ พี่ชอบเวลานายยิ้ม เวลานายหัวเราะ เวลาได้อยู่ใกล้ๆนาย แล้วก็หงุดหงิดทุกทีที่เห็นนายอยู่กับแบคฮยอนอย่างนั้น แต่เพราะกลัว...กลัวหลายๆอย่าง กลัวจะอดใจไม่ให้ตัวเองกอดนายอย่างนี้ไม่ไหว กลัวว่าจะเผลอบอกไปว่าพี่...”
“...”
“พี่รักนายนะชานเลี่ยของพี่”
“คริสฮยอง”
ชานยอลไม่อยากเชื่อหูตัวเอง เสียงนุ่มๆของคริสฮยองที่กระซิบบอกคำว่ารักข้างหูเค้า...น้ำตาที่เหือดแห้งไปมันก็รื้นขึ้นมาอีก แต่มันเป็นเพราะดีใจต่างหาก ดีใจที่รู้ว่าเค้าก็รัก...ไม่ต่างกัน สองแขนเอื้อกอดตอบคนตัวโตกว่า ชานยอลยิ้มกว้างก่อนจะหันไปหอมแก้มคนตัวสูงเร็วๆ
“นายแอบหอมแก้มพี่เหรอ นายไม่โดนแค่หอมแน่...”
“อ๊างง~งงง คริสฮยองงงง ><!!”
แต่ในขณะที่คนสองคนไล่ปล้ำกันมาที่เตียงนั้นเอง ร่างเล็กๆร่างหนึ่งก็กลิ้งออกมาจากใต้เตียง ก่อนจะยืนขึ้นหันมองสองคนที่ยังคงไม่เห็นเค้า ...ดีโอถอนหายใจเบาๆก่อนจะเปิดประตูออกไปให้ทุกคนได้เห็นพี่ใหญ่จอมเก๊กหลุดฟอร์ม
“อ๊ะ~ คริส...ชานยอล”
“เฮ้ย!/อ่า...”
“=///= X 9”
“(.////.) X 2”
“= ^= X 1”
“ไปกันเถอะไค...เบื่อสองคนนั้นและอ่ะ”
“น่ารักจริงๆเล้ย โดโด้ของเสี่ยเนี่ย ^^”
“เอิ่มมมมม - - X 10”
......
...
.
จุ๊บ~
“พี่รักนายจริงๆนะชานยอล”
“ผมก็รักคริสฮยองฮะ”
ความคิดเห็น