คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : ปฏิบัติการมัดใจรุ่นพี่ด้วยคำพูด
chapter6
Praynam part
"พี่ไปเถอะไปเที่ยวกันนน"ในขณะที่ฉันนั่งทำงานอยู่ก็มีเสียงโหยหวนครวญครางดั่งผีไร้ญาติคอยให้ความรำคาญอยู่ข้างๆ(พระเอกกูไปหมด//ไรท์) ในขณะที่ฉันกำลังนั่งทำงานอยู่
"ไม่น่ามาตั้งแต่แรก มาแล้วยังจะโหยหวนอีกรำคาญ"คำตอบที่ไม่อ่อนโยนถูกส่งไปหาคนที่กำลังตื้อฉันอยู่ ถ้าไม่ติดว่าพี่สาวฉันจ้างมาจีบนี่คิดว่ามาจีบจริงจังแล้วนะเนี่ย อะไรจะจริงจังเบอร์นี้
"พี่ควรจะออกไปที่อื่นบ้างอยู่แต่ห้องพี่ไม่เฉาได้ไงวะเนี่ย"เสียงของวินดังเจื้อยแจ้วตั้งแต่เข้ามาในห้องจนตอนนี้ ฉันละแปลกใจจริงๆ ที่บ้านไม่ให้พูดรึไงถึงได้พูดมากขนาดนี้
"เรื่องของฉันดิ เอาบัตรไปคืนพี่พายซะ แล้วก็เลิกจีบฉัน เคนะ"ฉันที่พูดจบก็ปิดคอมหลังจากนั่งทำงานมานานถึง2ชั่วโมง จริงๆแล้วงานไม่เร่งฉันก็แค่เช็คงานที่พี่ชุส่งให้ทางเมล แล้วก็ตรวจสอบงบประมาณการเบิกจ่ายแล้วก็ยอดสั่งซื้อสินค้านิดหน่อย
"ผมจะทำตามที่พี่บอกทุกอย่าง แต่..."คำตอบที่เหมือนจะเป็นไปได้ดีแต่ฉันก็ต้องหันขวับ แต่... อีกแล้วสินะ มาสร้างความรำคาญให้คนอื่นแล้วยังมีข้อแม้อีก นี่มันอะไรกันวะเนี่ย
"ผมจะไม่เลิกจีบพี่"
"เหอะ จะมาไม้ไหนก็เรื่องของนายเถอะ ไม่มีใครทนฉันได้นานหรอก เบื่อแล้วก็ไปจะเอาอะไรมาแน่นอน"ทันทีที่สวนกลับไปเสร็จฉันก็ตรงดิ่งเข้าห้องนอนเพราะตั้งแต่ตื่นมายังไม่ทันได้ทำอะไร(นอกจากทำงาน)ข้าวก็ยังไม่ได้กิน ก็เลยคิดว่านอนต่ออีกสักหน่อยแล้วค่อยรวมกันกินเป็นข้าวเย็นทีเดียวเลย ส่วนวิน ที่อยู่ข้างนอก จะทำอะไรก็ทำไป แล้วแต่เลย
15:30น.
ครืด~~~~~
การสั่นของโทรศัพท์ปลุกฉันขึ้นจากการนอกกลางวัน
::พระพาย::
เมื่อเห็นว่าเป็นเบอร์ใครฉันก็กดรับทันที
[ไปพูดอะไรกับวินไว้เนี่ยมันเอาบัตรมาคืนพายหมดเลย]
"ก็บอกให้เลิกจีบ"
[แล้วเลิกจีบมั้ย]
"ไม่"
[ขอโทษนะ แต่ที่ทำไปเพราะเป็นห่วงทั้นนั้นเลยนะ]
"อือ ก็ได้ พรุ่งนี้ว่างนะ ถ้ายังไงนัดวินให้ด้วย"
[เอ๊ะ ยังไง ทำไมไม่นัดเอง]
"ไม่รู้แหละถ้าอยากให้ไปก็นัดมาแต่ถ้าไม่ ก็ไม่เป็นไรนะมีงานทำอยู่"
ติ๊ด~~
ตัดจบไว้แค่นั้นก่อนจะลุกจากห้องไปที่ห้องครัวก็อดอมยิ้มไม่ได้กับการใส่ใจเล็กๆของรุ่นน้องคนนี้(ยอมรับเป็นรุ่นน้องแล้วหรอเห็นเรียกรุ่นน้องคนสนิทของคนพี่ตั้งนาน//ไรท์ ก็อยู่ม.เดียวกันก็เป็นรุ่นน้องดิ รุ่นน้องแต่ไม่สนิทนะจร๊ะไรท์//พรายน้ำ อี๋หมั่นไส้พวกมีคนหล่อมาจีบ//ไรท์)
วันรุ่งขึ้นตอน10โมง
ก๊อกๆ
เสียงคะประตูห้องของฉันดังขึ้นไม่นานคงไม่ต้องเดาก็รู้ว่าใคร
แอ๊ด~~
"โห พี่มาช้าขนาดนี้ยังไม่แต่งตัวอีกหรอ" อะไรกันแค่10โมงเนี่ยนะเช้า บ้าเถอะวันหยุดแบบนี้จะไปเอาเวลาไหนมาเช้า
"เออ ทำไม!! เนี่ยพึ่งตื่นพอดีเลยทำอะไรให้กินหน่อยดิ"ถ้าพี่อยากให้ฉันมีฉันก็จะเปิดใจ แต่ฉันไม่รู้นะว่าเปิดใจไปแล้วมันต้องเจอกับอะไรบ้าง คงไม่มีใครผิดหรอกใช่ไหมที่จะกลัวตัวเองเจ็บ จนสร้างกำแพงสูงขึ้นมาแบบนี้ ฉันหวังว่าคนของพี่จะปีนข้ามกำแพงของฉันได้นะ ^^
"ปกติเค้ามีแต่ผู้หญิงไม่ใช่หรอวะพี่ที่ต้องทำอาหารให้ผู้ชายกิน"
"คิดจะจีบก็ทำให้ได้ทุกอย่าง โดยเฉพาะทำตัวมีประโยชน์"
"โห พูดซะรู้สึกไร้ค่าเลยอ่ะ"
11:30น.
ณ สามย่าน
"ถ้าฉันรู้ว่านายจะพามาที่ที่คนเยอะแบบนี้นะฉันนอนอยู่บ้านดีกว่า"ฉันรู้ว่าที่นี่คือสถานที่ที่เป็นที่นิยมของวัยรุ่น ก็ต้องมีคนเยอะเป็นธรรมดา แล้วยิ่งวันหยุดคนก็แห่กันมาอย่างกับฝูงปลาสวายแย่งขนมปัง และวันนี้ฉันก็เป็นหนึ่งในนั้น
"เอ้า คนเรามันก็ต้องเปิดหูเปิดตากันบ้านดิพี่ เนี่ยอย่่างน้อยพี่ก็รู้ว่าวัยรุ่นสมัยนี้เค้าใช้ชีวิตกันยังไง"หลังจากที่นายรุ่นน้องมันร่ายเหตุผลของมันเสร็จฉันก็รู้สึกคิดผิดมากที่หลวมตัวให้อิพี่พายนัดมันให้(มึงมันแรดเงียบอิผีพราย//ไรท์)
"ฉัยโตแล้วมั้ยล่ะ"ฉันก็ยังยืนกรานคำเดิม ฉันคิดว่าอายุตั้งขนาดนี้แล้วไม่ความใช้ชีวิตแบบไร้สาระไปวันๆโดยที่ไม่ได้อะไรเลย
"ผมไปอ่านมาในเน็ตเค้าบอกว่า ช่วงมหาลัยยังถือว่าเป็นช่วงวัยรุ่นอยู่ เราก็ควรจะใช้ชีวิตในช่วงนี้ให้คุ้มอยากทำอะไรก็ทำ แต่ในเมื่อพี่ใช้เวลาช่วงวัยรุ่นทำงานไปแล้วกว่าครึ่งชีวิตหรืออาจจะมากว่านั้น เพราะงั้นวันนี้พี่ใช้ชีวิตให้เป็นวัยรุ่นวันนึงได้มั้ย ถือว่าผมขอ"
"อือ" บางครั้งฉันก็รู้สึกเหมือนกันนะว่าฉันทำงานหนักขนาดนี้มันดีแล้วหรอ แต่พอคิดอีกทีมันก็เพื่ออนาคตทั้งนั้น แต่ถ้าฉันใช้เวลาชีวิตไปกับการทำงานมากไปเห็นที คงต้องจัดเวลาไปเที่ยวผักผ่อนแบบที่วินมันบอกจริงๆสักที
แต่ฉันว่าจริงๆแล้ว 'การคบเด็กก็ไม่ได้แย่' อย่างที่คิด:)
ไรท์//
ลูกไรท์เหมือนจะรักการรักงานไม่เที่ยวไม่ซน แต่ตอนท้ายแอบแรดเบาๆเหมือนกันเนาะ (ไรท์มึงด่ากูระหว่างเรื่องแล้วยังมาด่ากูในนี้อีกหรอ//พรายน้ำ นี่พาร์ทกู!!//ไรท์)
ฝากติดตามน้องพรายน้ำของไรท์ด้วยนะ เดี๋ยวไรท์สร้างแท็กตัวเองขึ้นมาสักแท็กเนาะแล้วไปเ่นกันในทวิต
ความคิดเห็น