เมื่อสายลมพัดผ่านมา

ข้อมูลเบื้องต้น

ชื่อเรื่อง: เมื่อสายลมพัดผ่านมา

จดหมายจากใครบางคน
ลมเย็นของฤดูใบไม้ร่วงพัดผ่านระเบียงห้องเล็กๆ บนชั้น 10 ของคอนโดกลางใจเมือง เสียงนาฬิกาปลุกดังขึ้นเป็นรอบที่สาม ปลายฝันลืมตาขึ้นช้าๆ ก่อนจะถอนหายใจและหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาดูเวลา...

“เจ็ดโมงครึ่ง...” เธอพึมพำกับตัวเอง

วันหนึ่งในชีวิตของปลายฝันมักจะเริ่มต้นแบบนี้เสมอ มันคือการตื่นสาย เลื่อนปลุกซ้ำๆ และฝืนใจลุกจากเตียงเพียงเพื่อออกไปทำงานในออฟฟิศอันวุ่นวายที่เธอเคยคิดว่ามันคือ “ความฝัน” แต่ตอนนี้มันกลับทำให้เธอรู้สึกเหมือนเป็นเครื่องจักรที่ทำงานไปวันๆ

เธอหันไปมองกล่องจดหมายที่วางอยู่ตรงโต๊ะเล็กข้างประตู เป็นกล่องไม้เก่าที่แม่เคยให้ไว้ตอนเรียนจบ พร้อมกับคำพูดที่ติดอยู่ในใจเธอเสมอ

"เมื่อไรที่เหนื่อย ลองมองดูจดหมายที่ส่งมาจากใจของใครสักคน...มันอาจทำให้วันของเรามีความหมายมากขึ้น"

“จดหมาย?” ปลายฝันนิ่วหน้า เพราะไม่มีใครเขียนจดหมายหากันมานานแล้ว แต่กล่องไม้ใบนั้นกลับมีกระดาษซองสีน้ำตาลเล็กๆ ใบหนึ่งถูกสอดเอาไว้

ถึง คุณปลายฝัน

"ฉันไม่รู้ว่าคุณจะยังจำได้ไหม...แต่ที่บ้านพักริมเขาที่คุณไปครั้งสุดท้าย คุณลืมสมุดบันทึกเอาไว้ ฉันอ่านมัน และพบว่าความฝันของคุณช่างสวยงาม มันทำให้ฉันนึกถึงสิ่งที่หายไปในชีวิตของตัวเอง...สายลมที่เคยพัดผ่านก็เหมือนกัน เรามักไม่รู้หรอกว่ามันพัดพาอะไรมาให้จนกระทั่งมันจากไป ฉันแค่อยากบอกคุณว่า...คุณยังมีฝัน และฝันของคุณยังคงมีความหมาย"
สายลม
ปลายฝันอ่านจบแล้วเงียบไปครู่หนึ่ง เธอไม่เข้าใจว่าจดหมายนี้มาจากใคร หรือทำไมคนเขียนถึงได้รู้เรื่องสมุดบันทึกเล่มนั้น มันเป็นสมุดที่เธอเคยใช้เขียนความฝันเมื่อสมัยเรียน ก่อนที่ชีวิตการทำงานและการผิดหวังในความรักครั้งนั้นจะทำให้เธอเลิกเขียนมันไป

“ใครกันนะ...สายลม?”

บทที่ 2: บ้านพักริมเขา

สามวันต่อมา ปลายฝันตัดสินใจเดินทางไปยังบ้านพักตากอากาศหลังเดิมที่เธอเคยไปเมื่อหลายปีก่อน มันเป็นบ้านไม้สองชั้นที่ตั้งอยู่กลางเนินเขา มีลำธารเล็กๆ ไหลผ่านตรงหน้าบ้าน พร้อมกับสายลมเย็นที่พัดผ่านหอบเอากลิ่นธรรมชาติเข้ามาด้วย

เมื่อมาถึงที่นั่น หัวใจของเธอเหมือนถูกพัดพากลับไปในวันเก่าๆ วันที่เธอเคยยิ้มและใช้เวลาทั้งวันเขียนความฝันลงในสมุดเล่มโปรด

“คุณปลายฝัน?”

เสียงทุ้มอบอุ่นดังขึ้นจากด้านหลัง ปลายฝันหันไปมองก็พบกับชายหนุ่มคนหนึ่ง เขาสวมเสื้อเชิ้ตสีขาวเรียบๆ กับกางเกงยีนส์สีซีด รอยยิ้มของเขาอบอุ่นราวกับแสงแดดยามเช้า

“คุณเป็นใคร?” เธอถาม น้ำเสียงยังไม่ไว้ใจนัก

“ผมชื่อกฤตครับ...คุณคงไม่รู้จักผม แต่ผมจำคุณได้”

คำพูดของกฤตทำให้ปลายฝันนิ่งไปชั่วขณะ ก่อนที่เขาจะยื่นสมุดบันทึกเล่มหนึ่งให้เธอ มันคือสมุดของเธอ สมุดเล่มที่เต็มไปด้วยความฝันที่เธอเคยเขียนเอาไว้เมื่อหลายปีก่อน

“คุณลืมมันไว้ที่นี่...”

ปลายฝันรับสมุดมาอย่างงุนงง เธอพลิกดูหน้ากระดาษเก่าๆ และพบว่ามีข้อความบางอย่างถูกเขียนแทรกเข้ามาในหน้าสุดท้าย

"ฝันยังคงเป็นฝัน ถ้าหากเราไม่ลุกขึ้นมาทำมันให้เป็นจริง แต่การได้เห็นฝันของคุณทำให้ผมรู้สึกมีชีวิตอีกครั้ง...ขอบคุณนะครับที่เคยมาเยือนที่นี่ และทำให้ผมได้รู้ว่าชีวิตไม่ได้ว่างเปล่าเสมอไป"

ปลายฝันเงยหน้าขึ้นมองกฤตอีกครั้ง และในตอนนั้นเอง เธอรู้สึกเหมือนหัวใจของเธอถูกเติมเต็ม
ความหมายของสายลม
ตลอดสองสัปดาห์ที่ปลายฝันใช้เวลาอยู่ที่บ้านพักแห่งนี้ กฤตพาเธอออกไปเดินป่าชมธรรมชาติ พาไปนั่งชมพระอาทิตย์ตกบนเนินเขาที่มีสายลมเย็นพัดผ่าน และในทุกๆ วัน เขาจะเขียนข้อความเล็กๆ ให้เธอเสมอ

“ทำไมคุณถึงเรียกตัวเองว่าสายลม?” ปลายฝันถามในเย็นวันหนึ่ง ขณะที่ทั้งสองนั่งมองพระอาทิตย์ลับขอบฟ้า

กฤตยิ้มบางๆ ก่อนจะตอบ “เพราะสายลมเป็นสิ่งที่ไม่มีใครเห็น แต่ทุกคนสัมผัสมันได้...ผมก็แค่อยากเป็นความสุขเล็กๆ ที่ผ่านเข้ามาในชีวิตใครบางคนเหมือนกับลมนั่นแหละ”

คำพูดของเขาทำให้ปลายฝันรู้สึกอบอุ่นอย่างบอกไม่ถูก เธอคิดในใจว่า “บางครั้งสิ่งที่เราตามหามาทั้งชีวิต อาจเป็นแค่ความสุขเล็กๆ ที่อยู่รอบตัวเรา เพียงแต่เราไม่เคยหยุดมองมันเลย”