รัตติกาลรักร้าย

ลำดับตอนที่ #2 : บทที่1 จุดเริ่มต้น

บทที่1

รัตติกาลนั้นแสนยาวนาน นอกเสียจากแค่ผู้ที่อาศัยอยู่ในเงามืดคงรู้สึกว่ารัตติกาลนั้นสิ่งยิ่งนัก…

ณ ราชวังแห่งเมืองปีศาจ สองพี่น้องปีศาจกำลังถกเถียงเรื่องเหตุการณ์เมื่อหัวค่ำ คนหนึ่งรูปงามสูงใหญ่ ดูเข้มแข็ง หล่อเหลาดั่งรูปปั้นที่งดงามที่สุด อีกคนหล่อเหลาแต่ดูอ่อนโยน หากแต่ทั้งสองนั้นอายุนั้นรวมกันเกือบ500ปีได้

“ท่านพี่ อย่าไปเลยข้าว่าท่านพ่อกำลังโกรธที่ท่านหนีงานพิธีหมั้นของราชวงค์เรากับราชวงค์อสูร รอท่านหายโกรธข้าจะช่วยพูดอีกแรง”ปีศาจผู้น้องพูดกล่อม

“ถึงข้าอยู่ ท่านพ่อก็จับข้าหมั้นอยู่ดี”

“ถึงท่านหนีไปอย่างไร ท่านพ่อก็ตามเจออยู่ดี”

“ข้าจะเปลี่ยนรูปลักษณ์ภายนอกเป็นเด็ก17และเจ้า!ต้องไปกับข้า”มีหรือที่ปีศาจเอาแต่ใจอย่างเจ้าชายเลโอเทียร์จะฟัง

“ท่านพี่  ข้าไปอาจขัดคำสั่งท่านพ่อได้”

“ไม่ต้องห่วง เมื่อเจ้าฟื้นขึ้นมาอีกครั้ง เจ้าก็อยู่โลกมนุษย์กับข้าแล้วล่ะ ฮ่าๆๆๆ”ว่าแล้วปีศาจคนพี่ก็ร่ายมนต์ให้น้องชายของเขาเข้าสู่นิทรา…

“ไม่นะ ท่า…”

“ขอโทษนะเจ้าน้องชาย J”

แล้วทุกอย่างก็ดับวูบไป…

ณ โลกมนุษย์

ในเมืองเล็กๆแห่งนี้ใครจะคิดล่ะว่าจะมีเด็กสาวแสนสวย ที่เมื่อใครพบเห็นก็เป็นต้องแพ้ความงามของเธอ เสียงฝีเท้าเอื่อยๆของหญิงสาวเดินเล่นท่ามกลางความมืดมิด โดยไม่มีทีท่าจะว่าเธอจะกลัวค่ำคืนอันมืดสนิทนี้ เธอเดินไปเรื่อยๆลึกเข้าไปในป่าที่ชื่นแฉะจากฝนที่ตกอย่างต่อเนื่องมาหลายวัน โดยไม่รู้เลยว่ามีคนกำลังจับตามองเธออยู่

“มนุษย์สาวผู้นี้ไม่กลัวความมืดของรัตติกาล เลยงั้นหรือ? J”เจ้าชายปีศาจในรูปลักษณ์เด็กหนุ่มวัย17พูดอย่างชอบอกชบใจ ข้ามาโลกมนุษย์ไม่ทันไรก็ชักจะน่าสนุกแล้วสิ  แล้วเราคงได้เจอกันอีนะสาวน้อย..

“ฮะ ?”ซินเซียร์หันหลังกลับเพราะเหมือนได้ยินเสียงใครบ้างคนกระซิบข้างหู แต่เมื่อหันไปกลับพบเพียงสายลมอันหนาวเย็นพัดผ่านไป

แล้วเธอก็ตัดสินใจเดินกลับบ้านที่ของเธอ หึ มันไม่ใช่บ้านสำหรับเธอ แต่เป็นเพียงสถานที่ที่เธอใช้หลับนอนเพียงแค่นั้น เธออยู่ตัวคนเดียว กำพร้ามาตั้งแต่เด็ก เติบโตมาในบ้านหลังโตในฐานะคนใช้ แต่เมื่อเธออายุมากขึ้น พร้อมที่จะดูแลตัวเอง จึงย้ายออกมาอยู่ตัวคนเดียวและหางานทำเพื่อส่งตัวเองเรียน

“ต้องรีบกลับแล้วสินะ ไม่งั้นพรุ่งนี้ไปส่งหนังสือพิมพ์ไม่ทันแน่ฉัน”เธอพึมพำกับตัวเอง

“เอ๊ะ!? ใครทำของตกไว้เนี่ย”เธอหยิบเหรียญสีทองวาววับขึ้นมาพิจรณา “ใครกันนะมาทำตกไว้ในป่าลึกขนาดนี้เนี่ย”

เธอเก็บเหรียญลงในกระเป๋าเสื้อและเดินกลับบ้านอย่างรวดเร็ว

ณ ห้องพักเล็กๆแห่งหนึ่ง

เมื่อซินเซียร์มาถึงห้องของเธอก็เปลี่ยนชุดเพื่อเตรียมตัวเข้านอน และไม่ลืมที่จะขอพรก่อนนอนเหมือนทุกๆวัน

“ขอให้พรุ่งนี้เป็นวันเปิดเรียนวันแรกที่ดีของฉันด้วยเถอะ” เธอขอพรแล้ววางเหรียญที่เจอไว้ใต้หมอน แล้วเธอก็หลับไป

“ฝันดีซินเซียร์ แล้วพบกัน..” ขณะที่เลโอมองหญิงสาวที่เขาตั้งใจมอบเหรียญอธิฐานให้เข้าสู่นิทรา เขาก็นึกเรื่องสนุกๆขึ้นมาได้ โรงเรียนงั้นหรอ น่าสนุกดีนี่ J