คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : EP.5 แชร์เฮาส์ในตำนาน
* ∗ ٭* ∗ ٭* ∗ ٭* ∗ ٭* ∗ ٭* ∗ ٭
"เอาล่ะ…."
มือเล็กยกกรรไกรมาไว้ที่หน้าผากช้าๆ ก่อนจะค่อยๆ ตัดผมที่ถูกแบ่งช่อเอาไว้ออกทีละนิด
ฉับ ฉับ ฉับ
"ฮือ…."
มินะเม้มริมฝีปากแน่นเมื่อเห็นผมหน้าม้าที่ตนเพิ่งตัดไป ใบหน้าของเธอหันซ้ายทีขวาที เพราะไม่ชินกับคนในกระจก
และที่มินะต้องมาตัดผมหน้าม้าในเช้าวันจันทร์ก็เป็นเพราะหน้าผากของเธอยังมีรอยปูดนูน ถึงรอยช้ำจะไม่มีแล้ว แต่เมื่อถูกแสงเงาตกกระทบมายังหน้าผากมันกลับเห็นความนูนนี้อย่างชัดเจน ซึ่งเธอสัญญากับตัวเองไว้แล้วว่า จะไม่ให้ใครหน้าไหนได้เห็นร่องรอยนี้เด็ดขาด
"อรุณสวัสดิ์~"
ชายหนุ่มผู้สดใสซึ่งเดินลงมาเป็นคนแรกเอ่ยทักทายร่างบางที่กำลังนั่งกินแซนวิชอยู่ มินะละสายตาจากนิตยสารการ์ตูนรายสัปดาห์และหันมายิ้มให้ฮินาตะ
"อรุณสวัสดิ์"
"เอ๋? มินะซังตัดผมใหม่เหรอ"
ฮินาตะรุดเข้ามาหาหญิงสาวอย่างตื่นเต้น มินะยกกาแฟขึ้นดื่มพลางพยักหน้าตอบ
"เพิ่งตัดเมื่อกี้เลย"
ว่าแล้วก็ยกมือขึ้นจัดทรงผมใหม่อย่างไม่คุ้นชิน
"น่ารักจังเลย! ดูสิโอมิซัง!"
พูดจบก็หันไปยิ้มกว้างกับร่างสูงอีกคน ซาคุสะเหลือบสายตามองมินะเพียงเสี้ยวเดียวและเดินตัวปลิวเข้าครัวไปก่อนใคร
"เหมาะกับมินะซังมากๆ เลยนะ"
ฮินาตะยกนิ้วมาให้เธอก่อนจะตามซาคุสะไปจัดการอาหารเช้าต่อ เล่นเอามินะเม้มริมฝีปากพร้อมด้วยอาการใจเต้นหนุบหนับ การโดนชมตั้งแต่เช้าเช่นนี้มันก็เพิ่มความมั่นใจให้เธอำด้มากทีเดียว
แต่แล้วสติของเธอก็ถูกดึงกลับมาด้วยเสียงของสองคนที่เหลือ
"โอฮาโย มินจะ...เอ๋!! มินจังเปลี่ยนไป!"
โบคุโตะเดินเร็วๆมาทางมินะทันทีที่เห็นความเปลี่ยนแปลงกับใบหน้าของเธอ
"อะ โอฮาโย"
หญิงสาวพูดแบบติดๆ ขัดๆ ออกมาเพราะตอนนี้ชายหนุ่มกำลังจับมาที่ต้นแขนแล้วหันตัวของเธอไปมาราวกับต้องการยืนยันว่าคนตรงหน้าคือเพื่อนร่วมบ้านของตน
"ตื่นเต้นอะไรขนาดนั้น"
อัตสึมุวางกระเป๋าใบใหญ่ลงที่พื้นพลางหันมาหาโบคุโตะที่ยังจ้องใบหน้าของมินะไม่เลิก
"เหมือนได้เพื่อนร่วมบ้านคนใหม่เลยไง"
โบคุโตะหันมาทำหน้าตาจริงจังใส่อัตสึมุ ก่อนจะยืดตัวขึ้นและฉีกยิ้มราวกับดีใจ ก่อนจะพาตัวเองไปหาของกินในครัว
"พูดแบบนี้ เดี๋ยวมินะจังคนเก่าก็น้อยใจแย่น้า..."
มินะเม้มปากและทำท่ายกกำปั้นไปให้ชายหนุ่มผมสว่างที่หันหลังให้เธออยู่ เรียกได้ว่าถ้าสนิทกันมากกว่านี้ กำปั้นที่ยกขึ้นมาอาจจะไปประทับอยู่กลางหลังแกร่งๆ ของเขาก็เป็นได้
"หัวโนหายแล้วเหรอ?"
หญิงสาวละสายตาจากนิตยสารในมืออีกครั้ง และพอเงยหน้าขึ้นมาก็พบว่าตอนนี้อัตสึมุกำลังก้มตัวลงมาจนใบหน้าของเขาอยู่ในระดับเดียวกับเธอ ทำเอาดวงตาคู่สวยโตขึ้นอย่างตกใจ
"ยัง…"
มินะพูดด้วยปากขมุบขมิบและหลบสายตาจากคนตรงหน้า ทำเอาจิ้งจอกแห่งเฮียวโงะยิ้มน้อยๆ ออกมา
ฟู่ว….
อัตสึมุเป่าลมไปที่หน้าบริเวณหน้าผากของมินะเบาๆ ทำให้เส้นผมที่เธอเพิ่งตัดปลิวออกไปด้านข้างจนกลายเป็นหน้าม้าแสกกลาง
เขาใช้สายตาของตัวเองพิจารณาความนูนบนหน้าผากของมินะและเมื่อดูเสร็จก็ยืดตัวกลับดังเดิม ทำเอาหญิงสาวที่หลุบสายตาลงช้อนสายตามองคนตัวสูงด้วยความฉงน
"ยังนูนอยู่เลย"
อัตสึมุมองมินะอย่างเอ็นดู
"ก็บอกแล้วว่ายัง…"
ยังกล่าวไม่ทันจบ มินะก็สะดุ้งเล็กน้อย เพราะมือใหญ่ที่กำลังยีเส้นผมของเธอไปมาเป็นเชิงหยอกล้อ ก่อนที่เจ้าตัวจะยกแก้วน้ำผลไม้และขนมปังไปนั่งทานเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ปล่อยให้มินะได้แต่เหลือบสายตามองเส้นผมด้านบนของตนที่ยุ่งเหยิงด้วยมือของเซ็ตเตอร์ระดับประเทศ
'ชิ คนอุตส่าห์จัดทรงมา'
ตอนนี้เธอพยายามนึกเหตุผลให้โกรธอัตสึมุเพื่อกลบความรู้สึกเขินอายที่ก่อตัวขึ้นมาเล็กๆ ในจิตใจ
"พวกเราไม่อยู่คงเหงาแย่เลยนะ"
อัตสึมุพูดขึ้นเมื่อเห็นร่างบางยกกระเป๋าขึ้นสะพายเตรียมจะออกไปเรียน
"ไม่อยู่เหรอ?"
มินะเลิกคิ้วถามก่อนจะหันมองสัมภาระที่เหล่าหนุ่มๆ ขนลงมา ซึ่งเป็นกระเป๋าที่ดูใหญ่ผิดปกติ
"พอดีต้องไปแข่งนัดอุ่นเครื่องที่โตเกียวกับมิยางิอาจจะกลับมามะรืนไม่ก็ถัดจากนั้นไปเลย"
มินะพยักหน้าตามที่โบคุโตะอธิบายอย่างเข้าใจ ถึงแม้จริงๆ แล้วอาจจะไม่เข้าใจก็ตามว่าทำไมพวกเขาจึงต้องแข่งนัดอุ่นเครื่องอะไรนั่น
"ไว้ซื้อของมาฝากนะ!"
ฮินาตะยิ้มกว้างมาให้หญิงสาว
"งั้นก็...เดินทางปลอดภัยนะ"
ร่างบางยกมือขึ้นมาเหมือนบอกลาและหันหลังเตรียมจะออกไปอีกครั้ง
"นี่มินะจัง!"
"คะ"
ร่างบางหันกลับตามเสียงเรียกของอัตสึมุ ซึ่งเขากำลังเดินอย่างรีบๆ มาหาเธอ พร้อมกับยื่นมือถือของตัวเองมาให้
"ขอไอดีไลน์หน่อย จะแอดเข้ากรุ๊ปของบ้าน"
มินะมองชายหนุ่มอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะรับสมาร์ทโฟนของอัตสึมุมาและกรอกไอดีไลน์ของตนลงไป
"แต๊งกิ้วนะ"
เขาชูมือถือขึ้นมาและยิ้มให้เธอ มินะจึงหันหลังกลับออกมาหาโดยที่รู้ไม่ว่า…
"สึมุสึมุ เราไม่มีกรุ๊ปแชทของบ้านไม่ใช่เหรอ"
โบคุโตะเงยหน้าขึ้นถามชายหนุ่มที่กำลังนั่งยิ้มกับกน้าจอมือถือ
"อ้าวเหรอ ลืมไป"
"เอ๋...แต่อัตสึมุซังขอไลน์มินะมาแล้วนี่นา"
ฮินาตะถามรุ่นพี่แบบไม่เข้าใจ แน่นอนว่าตอนนี้เขากำลังตามไม่ทันวิธีเนียนขอไลน์จากผู้หญิงของอัตสึมุนั่นเอง
"ได้ไลน์มินะจังมาแล้ว งั้นสร้างเลยก็ได้"
ตึง ตึง ตึง
มินะหยิบมือถือที่สั่นอยู่ในเสื้อโค้ทขึ้นมา พบว่าเป็นกรุ๊ปแชทของบ้านที่อัตสึมุว่าจริงๆ เธอจึงกดตอบรับคำเชิญเข้ากรุ๊ปแชททันที
tsumtsum_ : ควรตั้งชื่อกรุ๊ปดีมั้ย?
msby bokuto : บ้านหลังนี้มีแต่ความสุข!!
ninja shoyo : ยาวไปมั้ยครับ
tsumtsum_ : 1หญิง4ชาย??
msby bokuto : เหมือนชื่อเพลงหรือหนังสักเรื่องเลย
ninja shoyo : แชร์เฮาส์
tsumtsum_ : ชื่อหรือพิมพ์ไม่เสร็จอะโชโยคุง
msby bokuto : แชร์เฮาส์แห่งความหรรษา!
sakusa kiyoomi left the group.
มินะหัวเราะกลางรถไฟทันทีหลังจากที่ซาคุสะกดออกจากกลุ่ม เธอคิดว่าเขาไม่น่าจะทนได้กับข้อความที่ส่งมาไม่หยุด เล่นเอาอัตสึมุต้องรีบเชิญคนที่ขี้รำคาญกลับเข้ามาอย่างไว
minari : little house
ดูเหมือนว่าจะได้ผล เพราะชื่อที่เธอลองพิมพ์ไป ทุกคนไม่ได้คัดค้านและอัตสึมุก็เปลี่ยนเป็นชื่อนั้นทันที ซึ่งมันเป็นชื่อที่ไม่ต้องคิดให้ซับซ้อนวุ่นวาย
.
.
.
.
.
.
หลังจากนั้นเกือบสองวัน ชายหนุ่มทั้งสี่ก็หายจ๋อมปจากกรุ๊ปแชท
รวมถึงบรรยากาศภายในบ้านอีกด้วย
มินะได้แต่ครุ่นคิดในใจว่า….หากไม่ได้รู้จักจนเกือบจะ'สนิท' กับพวกเขา เธอจะยังรู้สึกว่า 'เหงา' อยู่หรือเปล่า
วันถัดมา
[little house : msby bokuto น่าจะถึงช่วงเย็นๆ นะ!]
มินะแอบอมยิ้มอย่างเผลอตัวไปกับข้อความที่โบคุโตะส่งมาในกรุ๊ปแชท แน่นอนว่าพอหลังจากข้อความนั้น ห้องแชทของแชร์เฮาส์ก็ไม่เงียบเหงาเหมือนวันก่อนหน้าอีกแล้ว
แต่ในขณะที่มินะกำลังเดินยิ้มและกำลังจะเงยหน้าขึ้นมองทางอีกครั้งนั้น
ปึก!
จู่ๆ ร่างของเธอก็ปะทะเข้ากับใครบางคนอย่างจัง
"อั่ก!"
หญิงสาวร้องออกมาพลางกุมที่หน้าผากตัวเองทันที
"เป็นอะไรมั้ย...เอ๋ มินะจัง"
เมื่อได้ยินเสียงบุคคลตรงหน้าเรียกชื่อ มินะก็ค่อยๆ เงยหน้าขึ้นมองตามเสียงที่เธอรู้สึกว่า
โคตรจะคุ้น
"ฮิรุงามิ...เซนไป"
หญิงสาวมองชายร่างสูงตรงหน้าด้วยความตกใจ ฮิรุงามิเองก็มองเธอกลับมาและค่อยๆ ส่งรอยยิ้มมาให้
มันคือรอยยิ้มที่ทำให้มินะรู้สึกว่าอันตรายเสียจริง
"ไม่เจอกันนานเลย...น่ารักขึ้นนะเนี่ย"
'ยาไบ...แย่แล้ว'
"เอ่อ ค่ะ....เซนไปสบายดีนะคะ"
มินะพยายามเม้มริมฝีปากไม่ให้ยิ้มมากจนเกินไปยามโดนชม
"สบายดี ช่วงนี้ก็เรียนหนักเหมือนเดิม"
มินะพยักหน้าอย่างเข้าใจ แต่เพียงครู่เดียวฮิรุงามิก็มองผ่านเธอไปด้านหลังและพยักหน้าขึ้นลง
"พอดีมาหอสมุดกับเพื่อนน่ะ คงต้องไปแล้ว….ไว้เจอกันนะ"
หญิงสาวที่ใจชื้นขึ้นมาได้ไม่เท่าไหร่ จู่ๆ เธอก็รู้สึกว่าความสดใสเบ่งบานกำลังจะจากไปอีกครั้ง
"ไฮ"
มินะโค้งลงและมองตามฮิรุงามิที่เดินรีบๆ ไปยังทางกลุ่มเพื่อน
"มินะจัง!"
"คะ คะ!?"
แต่ไม่ทันที่มินะจะออกเดินต่อ ฮิรุงามิก็เรียกเธออีกครั้ง คราวนี้เขาก็เดินกึ่งวิ่งมาหาเธออีกด้วย
"เรายังใช้ไลน์เดิมอยู่ใช่มั้ย?"
รุ่นพี่ถามขึ้นพลางยกมือขึ้นเกาท้ายทอย
"ไลน์เดิมค่ะ"
"เยส..."
มินะมองการกระทำเล็กๆ ของร่างสูงตรงหน้าทันที ซึ่งพอโดนจับได้ฮิรุงามิก็ดึงมาดกลับมาดังเดิม
"ถ้างั้นเดี๋ยวว่างๆ ไปทานข้าวหรือไม่ก็นั่งคาเฟ่ด้วยกันนะ พี่ไปล่ะนะ ไว้เจอกัน"
"...เดี๋ยวว่างๆ ไปทานข้าวหรือไม่ก็นั่งคาเฟ่ด้วยกันนะ…"
ตั้งแต่อยู่มหาลัยจนกลับมาถึงบ้าน มินะก็กรอนึกย้อนประโยคของฮิรุงามิซ้ำไปซ้ำมา จากตอนแรกที่คิดจะตัดใจจากรุ่นพี่ซึ่งเคยคุยกัน แต่ตอนนี้มินะรู้สึกว่า เหมือนกำลังโดนเขาหวนกลับมารดน้ำต้นไม้ที่เหี่ยวเฉาในใจของเธอให้กลับมาเบ่งบานอีกครั้ง
[little house : ninja shoyo มินะซัง มารับของฝากจากพวกเราเร็ว!]
มินะหุบรอยยิ้มเหมือนได้สติและเหลือบมองข้อความจากมือถือที่ถูกส่งมาโดยฮินาตะ ซึ่งคาดว่าตอนนีัพวกเขาน่าจะเพิ่งมาถึงนั่นเอง
"มินจัง! ฉันซื้อเสื้อของโตเกียวมาฝากล่ะ!"
โบคุโตะชูเสื้อยืดสีขาวสกรีนลายด้านหน้าว่า I Love Tokyo และยื่นให้มินะที่ยืนทำหน้าตางุนงง
"โบคคุงนายซื้อไซส์อะไรมาให้มินะจังเนี่ย"
อัตสึมุพูดพลางมองมินะที่นำเสื้อมาทาบกับตัวเอง ขนาดเสื้อที่ใหญ่มากขนาดนี้ มินะคิดว่ามันน่าจะเป็นชุดเดรสได้เลย
"ซื้อไซส์ของฉันไง"
"นั่นไงว่าแล้ว"
"นี่ๆ ของฉัน ตุ๊กตาแจ๊คสึเกะล่ะ!"
ฮินาตะหยิบตุ๊กตาเสือดำขนาดสิบนิ้วออกมาจากกระเป๋า ซึ่งเป็นมาสคอตของสโมสรแบล็กแจ็คเกิลนั่นเอง
"นี่นายซื้อตุ๊กตาแจ็คสึเกะของเราจากมิยางิ กลับมาที่โอซาก้าอีกทีเนี่ยนะ"
มินะรับตุ๊กตาจากฮินาตะกลับมาพลางมองตามอัตสึมุที่เอ่ยถามรุ่นน้อง ซึ่งฮินาตะก็พยักหน้าอย่างจริงจังเชียว
"ขอบคุณนะ"
มินะกล่าวขอบคุณฮินาตะพลางบีบหูแจ็คสึเกะไปมา
"แล้วสึมุสึมุละ? ไม่เห็นซื้ออะไรเลยนี่"
โบคุโตะกอดอกและทำปากขมุบขมิบราวกับจับผิดชายร่างสูงอีกคน อัตสึมุจึงยิ้มออกมาและยกเอากล่องกระดาษขนาดเล็กออกมา
"ท่าด้า~มิยะโอนิกิริล่ะ!!"
เขาเลื่อนกล่องที่บรรจุข้าวปั้นไว้ทุกไส้เสมือนเป็นเซ็ตของฝากมาให้มินะ
"เอ่อ...ขอบคุณนะแต่ว่า…"
"หื้ม?"
อัตสึมุเลิกคิ้วถามด้วยใบหน้าเปื้อนรอยยิ้ม
"ฉันไปซุปเปอร์มาร์เก็ตก็เจอมิยะโอนิกิริแล้วนะ"
และเสมือนว่าตนเองเพิ่งจะนึกขึ้นได้ อัตสึมุจึงได้แต่กระพริบตาไปมา มินะเองก็แอบหลุดหัวเราะแทบทันที
"จริงๆ แล้วอัตสึมุซังลืมของฝากล่ะครับ"
ฮินาตะแอบมากระซิบกับมินะ แต่ดังพอที่จะทำให้อัตสึมุได้ยิน
"อะไรกันโชโยคุง ข้าวปั้นอันนี้ทำจากมือของเจ้าของร้านเลยนะ"
"ฮ่าๆ แต่ว่าเราไปมิยางิวันแรกเลยนะครับ"
"ก็เหมือนกันไง"
ในขณะที่มินะได้แต่มองคนทั้งสองเถียงกันไปมา เธอก็หันไปหยิบมิยะโอนินิกิริขึ้นมาแกะหวังจะกินรองท้อง และเธอก็เพิ่งรู้คร่าวๆ ว่ามิยะโอนิกิริชื่อดังนั้น เป็นกิจการของครอบครัวอัตสึมุเขาล่ะ
"อะ"
ใบหน้าของหญิงสาวมองมายังถุงของฝากที่ชายร่างสูงยื่นมาให้ เขาคือคนที่เธอคิดไม่ถึงว่าจะมีของฝากมาให้ด้วยซ้ำ
"ขะ ขอบใจ"
แต่ยังไม่ทันได้เอ่ยขอบคุณอย่างดี พอเก็นว่ามินะรับถุงกระดาษแล้ว เขาก็เดินขึ้นไปด้านบนอย่างรวดเร็ว
"เอ๋...ไปซื้อมาตั้งแต่ตอนไหน"
โบคุโตะพูดพลางมองตามซาคุสะ ในขณะที่มินะก้มลงมองด้านในถุงกระดาษ ซึ่งมีกล่องบางอย่างอยู่ในนั้นและเมื่อเธอล้วงออกมาก็ปรากฏว่าเป็น
"คิคุฟุคุนี่"
เสียงของโบคุโตะเรียกให้ชายอีกสองคนหันมาดูกล่องขนมในมือของมินะอย่างรวดเร็ว
"ดูสิ...คงจะดีใจกว่าได้เสื้อไอเลิฟโตเกียวอีกมั้ง"
และเหมือนจะจริงดังที่อัตสึมุพูดประชด เพราะตอนนี้มินะกำลังมองขนมในมือด้วยรอยยิ้ม
'คิคุฟุคุรสมัทฉะนามะครีม ของโปรดละ!'
คืนนั้นราวๆ เกือบเที่ยงคืน….
"อื้อ….คุณนี่ใจร้อนจังเลยน้า~"
"ก็อุตส่าห์พามานี่แล้วไง…"
ชายร่างสูงเรือนผมสีสว่างกำลังคร่อมร่างบางของผู้หญิงคนหนึ่งพูดพลางซุกไซร้ไปทั่วลำคอของเธอคนนั้นอย่างโหยหา
"ชื่อของคุณล่ะคะ"
"มิยะ…"
เมื่อตอบเสร็จ อัตสึมุก็ยืดตัวขึ้นและปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตสีฟ้าอ่อนของตนออกอย่างรีบเร่ง ในขณะที่สายตาดุจจิ้งจอกกำลังก้มมองเนินอกนูนที่โผล่พ้นชุดเดรสสีแดงตัวบางอย่างพึงพอใจ
อัตสึมุเพิ่งไปดื่มกับเพื่อนอีกสโมสรที่มาเก็บตัวเพื่อรอแข่งในทัวร์นาเม้นต์หน้า จากนั้นก็ไปต่อกันที่คลับแห่งหนึ่งในนัมบะ พอแอลกอฮอล์เข้าร่างกายมากๆ เขาก็ดันไปต้องตากับสาวหุ่นดีซึ่งเป็นสเปคของตัวเองเข้าอย่างจัง สุดท้ายก็มาจบลงตรงที่เขาพาเธอมาที่บ้าน
"ไม่ไปทำในห้องเหรอ?"
เธอเอ่ยถามเขาในขณะที่เขากำลังก้มลงพรมจูบทั่วเนินอกของเธอ
"ตรงนี้ดีกว่า เร้าใจดี"
"ไม่ใช่ว่าอยู่กับใครเหรอคะ…"
ร่างบางบิดเร้าด้วยความรู้สึกสะท้านยามที่มือใหญ่ของอัตสึมุลูบไล้ไปตามร่างกาย
"ไม่นี่…"
"แต่เมื่อกี้ฉันเห็นรองเท้าส้นสูงน้า~"
"หื้ม...รองเท้าส้นสูงเหรอ"
อัตสึมุผละใบหน้าจากร่างบางแล้วหรี่ดวงตาเหมือนกำลังนึกบางอย่าง
"อ๋อ...ของป้าน่ะ"
"จริงเหรอคะ"
มือของหญิงสาวลูบไล้ไปตามแผงอกที่โผล่ออกมาจากเสื้อเชิ้ตอย่างยั่วยวน
"จริงสิ ฉะนั้นถ้าเกิดอะไรขึ้นอย่าดังไปนะ...เดี๋ยวป้าของผมตื่น…"
"คุณนี่ตลกจัง...แต่ก่อนอื่น ขอไปห้องน้ำแป๊บนะคะ แล้วคุณจะทำให้ฉันร้องยังไงก็ตามใจ…"
"ป้าเลยเหรอ…."
ร่างบางในชุดนอนตัวยาวสีขาวกำรั้วกั้นของชั้นลอยแน่น
มินะตั้งใจจะลงมาชงกาแฟสักแก้ว.แต่เธอกลับพบเห็นฉากอันแสนจะเร่าร้อนที่ห้องรับแขกแทน ในคราแรกเธอก็ไม่ได้สนใจและรีบเลี้ยวตัวกลับอย่างไว แต่พอได้ยินอัตสึมุเรียกหญิงสาวเพียงคนเดียวในบ้านว่า 'ป้า' เท่านั้นแหละ ทำเอาในใจของเธอปะทุเดือดขึ้นมาเชียว
"บอกว่าเป็นพี่หรือน้องก็ได้นี่ ไอ้หัวเหลืองเอ้ย!"
มินะเดินตึงตังและกำลังจะเข้าห้อง แต่แล้วเธอก็หยุดชะงักเมื่อคิดอะไรบางอย่างออก
"ฮึ...พาคนอื่นมาไม่ว่า แต่พามาแล้วเรียกป้ามินะไม่ยอม!"
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
มินะตัดสินใจไปเคาะห้องที่ต้องเลี้ยวไปนิดหน่อยเพราะอยู่บริเวณด้านหลังและเธอกำลังภาวนาให้ทั้งสองคนยังไม่หลับ
"เอ๋...มินะซัง?"
ฮินาตะคือคนที่เปิดประตูออกมา และเมื่อว่าเป็นมินะเขาก็แอบแปลกใจอยู่ทีเดียว หญิงสาวมองซ้ายขวาก่อนจะรีบผลักอกฮินาตะเข้าไปด้านใน
"ใครอนุญาตให้เธอเข้ามา"
ซาคุสะกดปิดวิดีโอในแล็ปท็อปและหันมาหามินะด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยคำถาม
"ฉันอนุญาตตัวฉันเองนี่แหละ"
มินะพูดพลางแอบสำรวจห้องของชายหนุ่มทั้งสองอย่างเผลอตัว
'สะอาดโคตร'
นี่คือสิ่งแรกที่มินะคิด แต่แล้วห้วงความคิดของเธอก็ถูกดึงกลับจากชายร่างสูงที่เดินขมวดมาทางเธอ
"มีอะไร ถ้าไม่มีก็กลับไปซะ"
"มีเรื่องให้ช่วยนิดหน่อย"
พูดจบก็นั่งพับเพียบลงที่พื้นทันที เล่นเอาซาคุสะยิ่งขมวดคิ้วไปใหญ่
"ฉันอาบน้ำแล้วย่ะ ไม่ต้องทำหน้าตาเหมือนรังเกียจขนาดนั้นก็ได้"
มินะกอดอกและช้อนสายตามองซาคุสะที่ยังยืนตัวแข็งทื่ออยู่
"แล้วมินะซังมีอะไรให้ช่วยเหรอ"
ฮินาตะเอ่ยถามก่อนจะนั่งพับเพียบลงตรงหน้ามินะ เขาหันไปกระตุกชายเสื้อของรุ่นพี่ให้นั่งลงตาม ซึ่งซาคุสะลังเลอยู่ครู่หนึ่งและตัดสินใจหย่อนตัวลงนั่งตรงข้ามมินะอีกคน
หญิงสาวจึงค่อยๆ อธิบายสถานการณ์คร่าวๆ ให้คนทั้งสองฟัง
"ฉันจะเอาคืนอัตสึมุ"
"หา!"
สองหนุ่มอุทานขึ้นมาพร้อมกันโดยไม่ได้นัดหมาย
"หน่านะ! เดี๋ยวให้ฮินาตะไปช่วย ส่วนนายไม่ต้องทำอะไรเลย แค่ส่งเสียงร้องนิดหน่อยเอง โอเคมั้ย?"
"ไม่"
"โอเค!"
คนที่เอ่ยปฏิเสธทันทีโดยไม่ต้องคิดก็คือซาคุสะ ส่วนฮินาตะก็ตอบตกลงโดยไม่ต้องคิดเช่นกัน
"ไปขอโบคุโตะสิ"
ซาคุสะลุกขึ้นและกลับไปนั่งที่โต๊ะดังเดิม
"ไปเคาะห้องแล้ว แต่เหมือนรายนั้นจะหลับอะ"
"งั้นก็จัดการเองล่ะกัน"
พูดจบก็หันไปโฟกัสกับการแข่งขันวอลเลย์บอลของลีกต่างประเทศต่อ เมื่อคิดไว้แล้วว่าไม่ได้ผล มินะจึงคลี่รอยยิ้มน้อยๆ ออกมา
"ซาคุสะ นายน่ะไม่ชอบให้คนแปลกหน้าเข้ามาใช่มั้ย"
มินะยิ้มและหรี่ดวงตาไปหาร่างสูงที่มุมห้อง ฮินาตะเองก็พลอยลุ้นตามไปด้วยว่าเรื่องอะไรที่มินะมาขอให้ตนและรูมเมทช่วยขนาดนี้
"ก็ใช่"
ซาคุสะตอบเสียงเรียบเฉย
"ถ้านายไม่ช่วย...พรุ่งนี้ใครจะเก็บเศษซากจากลีลารักที่ห้องรับแขกกันน้า…"
ร่างบางพูดพลางหลับตาเหมือนทำท่านึกบางอย่าง
"พูดอะไรของเธอ"
และได้ผล เพราะตอนนี้ซาคุสะกำลังเกิดความสงสัยขึ้นมาทันใด
"มินะซัง ลีลารัก….อะไรเหรอ?"
ฮินาตะเองก็เช่นกัน เขาทำหน้าตาเกิดความอยากรู้อยากเห็นเป็นที่สุด
"อัตสึมุพาผู้หญิงที่ไหนไม่รู้เข้าบ้านมา ตอนนี้นอนกอดกันกลมเชียว น่าจะมาจากคลับสักที่...กลิ่นบุหรี่นี่หึ่งมาเชียว แถมเธอคนนั้นไม่ใส่สลิปเปอร์อีกนะ…"
และยิ่งพูดดูเหมือนจะทำให้คิ้วเข้มๆ ของซาคุสะขมวดเข้าหากันทีละน้อย ริมฝีปากของเขาก็ค่อยๆ เม้มกันแน่น
"เผลอๆ ดื่มน้ำแล้วไม่ล้างกะ…"
"จะช่วยยังไงบอกมา"
และมินะก็ยิ้มกว้างทันที ซาคุสะเดินกลับมานั่งลงตรงหน้าเธออีกครั้ง ฮินาตะเองก็พยักหน้ารัวๆ ด้วยความอยากรู้
เธอจึงเริ่มแผนการขัดขวางคนที่พาหญิงแปลกหน้าเข้ามาโดยไม่ได้รับอนุญาติแถมโมเมว่าเธอเป็นป้าทันที!
"ซาคุสะ ร้องดังๆ เลยนะ ไหนลองซิ"
"วาาาาา"
"ไม่ๆ ต้องใส่อารมณ์มากกว่านี้ เหมือนเจอแมลงสาบจริงๆ อะ"
"อี๋"
ใบหน้าของซาคุสะแหยเกทันทีหลังจากที่มินะพูดสิ่งที่ตนเกลียดออกมา
"ร้องให้ดังๆ เลยนะ ร้องจนกว่าอัตสึมุจะมาเปิดประตู แล้วเดี๋ยวฉันกับฮินาตะจัดการด้านล่าง เสร็จเมื่อไหร่จะไลน์มาบอกอีกที โอเค๊?"
"ในหัวของเธอนี่มีแต่แผนชั่วร้ายอยู่หรือไงกัน"
"คนเรียนมังงะก็งี้แหละ พล็อตเรื่องมันแล่นอยู่ในหัวตลอด"
"ชิ…."
ซาคุสะกอดอกและเบือนหน้าหนีอย่างไม่สบอารมณ์ ในตอนนี้เขาเองก็ไม่ชอบที่อัตสึมุพาคนนนอกเข้ามา แต่ดูเหมือนว่าเขาจะหงุดหงิดมากกว่าที่ต้องขอให้อัตสึมุมาช่วยในเรื่องที่ไม่เป็นความจริง
"ฮินาตะ...เดี๋ยวหมอนั่นขึ้นมาเรารีบลงไปเลยนะ"
"อื้ม"
ชายหนุ่มผมส้มพยักหน้าอย่างจริงจัง ตอนนี้มินะพาฮินาตะเข้ามาหลบในห้องของตัวเองก่อน เธอแอบแง้มประตูไว้เล็กน้อย ซึ่งฮินาตะเองก็ยืนอยู่ด้านหลังและมองออกไปด้านนอกตามมินะ
และเพียงไม่กี่นาทีหลังจากนั้น
"อ๊าาาาาาา!!!"
เกิดเสียงคำรามของชายหนุ่มดังลั่นแชร์เฮาส์
มินะและฮินาตะจึงแอบปิดปากหัวเราะคิกคักกันอยู่สองคน
ตัดภาพมาที่ห้องรับแขกด้านล่าง
"คุณนี่...จูบเก่งจังเลยนะคะ"
หญิงสาวพูดขึ้นมาหลังจากอัตสึมุถอนรสจูบอันร้อนแรงออก
"คุณเองก็ตอบสนองเก่งนะ ผมชักจะทนไม่ไหวแล้วสิ…"
มือใหญ่ลูบไล้ตามสีข้างและเลื่อนถกชายกระโปรงขึ้นตามเรียวขาช้าๆ
"อ๊าาาาาาา!!!"
"เอ๋? เสียงอะไรคะ?!"
ชายหญิงหยุดการกระทำเอาไว้ทันที อัตสึมุหันหน้าไปมองด้านบนอย่างตกใจ
"ช่างเถอะครับ…."
เขาคิดว่าตอนนี้ซาคุสะกำลังคลั่งอะไรบางอย่างอยู่เป็นแน่ แต่พอเสียงเงียบไปเขาก็ก้มลงขบเม้มต้นคอของหญิงสาวต่อ
"อ๊าาาาา อ๊าาาาาา!!!"
"ชิ…"
อัตสึมุชะงักอีกครั้ง รวมถึงหญิงสาวที่ตนกำลังจะได้กินเช่นกัน เธอและเขาต่างมองหน้ากันไปมา
"มิยะซัง ไปดูก่อนมั้ยคะ...เหมือนต้องการความช่วยเหลือเลย"
เมื่อกล่าวจบ เสียงร้องของซาคุสะก็ดังขึ้นอีก
"อ๊าาาาาา!!"
"ไอ้บ้านั่นจะแหกปากทำไมวะ?!"
ร่างสูงยืดตัวขึ้นอย่างไม่สบอารมณ์ เขาลุกขึ้นติดกระดุมเสื้อและรูดซิบกางเกงอย่างเร่งรีบ
"เดี๋ยวผมมานะครับ"
อัตสึมุชี้มาที่สาวชุดแดงแรงฤทธิ์ก่อนจะก้าวเท้ายาวๆ ขึ้นไปด้านบน
"จะแหกปากอะไรหนักหนา…."
"อ๊ะ…"
อัตสึมุเปิดประตูเข้าไปยังห้องต้นเสียงด้วยความโมโห ซาคุสะที่เห็นว่าอัตสึมุเข้ามาก็รีบหยุดเสียงอย่างไวเชียว
"เจอแมลงสาบอะ"
"โอ๊ย! โอมิคุง!"
"ฮินาตะ เปิดไฟเลย…"
มินะที่หลบมาอยู่หลังบาร์ในครัวส่งสัญญาณบอกชายหนุ่มที่สแตนบายรออยู่ที่สวิตช์ไฟหลังเสาตรงทางขึ้นบันได ซึ่งบริเวณนั้นเหมาะแก่การซ่อนตัวเป็นอย่างมาก
พรึ่บ!
"เอ๋...มาแล้วเหรอคะ"
สาวชุดแดงหันไปด้านหลังอย่างดีใจเมื่อเห็นว่าไฟในบ้านสว่างขึ้น แต่เธอกลับไม่พบใครเลย
ชะแว่บ~
มินะแกล้งลุกขึ้นและนั่งลงอย่างไว นั่นจึงทำให้แขกของบ้านหันไปมองที่ครัวด้านหลังทันที
"อะไรขาวๆ...."
พรึ่บ!
"ว้าย!"
และไฟในห้องรับแขกก็ปิดลงอีกครั้ง คนต้นคิดได้แต่หัวเราะกับตัวเอง ก่อนจะตอกย้ำความน่ากลัวโดยการเอื้อมมือไปเปิดก๊อกน้ำที่ซิงค์ล้างจาน
ซ่า….
"กรี๊ด...ใครน่ะ!"
สาวชุดแดงเด้งตัวขึ้นมาและมองไปที่ก๊อกน้ำอย่างตื่นกลัว ด้วยความที่เธอไม่เจอใครในบริเวณนั้น มันจึงทำให้จิตใจของเจ้าตัวเริ่มกลัวขึ้นมา
พรึ่บ พรึ่บ
"กรี๊ด!"
หญิงสาวกำลังจะเดินไปปิดน้ำยกมืออุดปากกรีดร้อง เพราะตอนนี้ไฟในบ้านกำลังติดๆ ดับๆ
"แล้วเมื่อไหร่จะมาเนี่ย!"
ความไม่ชอบมาพากลอันน่าขนลุกเช่นนี้กำลังสร้างความหวาดกลัวให้กับเธอเป็นอย่างมาก เธอยืนหันซ้ายขวาไปมาอย่างตื่นตระหนก
"ไม่อยู่แล้ว! พามาเจออะไรเนี่ย!"
และเธอก็ตัดสินใจหันไปเก็บกระเป๋าอย่างเร่งรีบ มินะที่เห็นดถงนั้นก็พยักหน้าให้ฮินาตะปิดไฟอีกรอบ ก่อนจะที่ตนจะค่อยๆ ลุกขึ้น
เมื่อเล่นใหญ่แล้ว ก็ขอปล่อยมุขสุดท้ายอีกสักหน่อย
"คิคิคิ ใครน่ะ…"
มินะที่อยู่ในสภาพชุดนอนตัวยาวสีขาวผมปิดหน้าปิดตา พูดด้วยเสียงแหลมเล็กพร้อมกับหัวเราะราวแม่มด
"อะ อะไรน่ะ…"
หญิงสาวผู้ที่เป็นแขกไม่ได้รับเชิญและกำลังจะกลับค่อยๆ หันมาที่ครัวอีกครั้ง
"มาอยู่ด้วยกันสิ คิคิคิคิ"
มินะหัวเราะไหล่สั่น และภาพที่ปรากฏต่อหน้ากำลังทำให้เธอผู้นั้นจิตตะเลิดไปไกล
"ผีหลอก!!!"
และหญิงสาวชุดแดงก็วิ่งตรงหิ้วรองเท้าของตัวเองก่อนจะเปิดประตูออกไปอย่างรวดเร็ว
"ไอ้บ้า! แล้วก็ไม่บอกว่าป้าตายไปแล้ว!"
"เย้~"
มินะและฮินาตะแปะมือกันทันทีหลังภารกิจสำเร็จลุล่วงไปด้วยดี
"มินะซังเหมือนผีจริงๆ เลยนะ ฮ่าๆ"
"ตอนแรกฉันกะว่าจะทำท่าสะพานโค้งด้วยล่ะ แต่หลังไม่ค่อยดี ฮ่าๆ"
ร่างบางห่อตัวเองแล้วหัวเราะอย่างสะใจ
"แค่นี้ก็ทำคนนั้นหนีไปแล้วน้า"
"ฮ่าๆ อยากเห็นหน้าอัตสึมุจริงๆ ว่าลงมาไม่เจอจะทำหน้ายังไง"
"ฉันว่าต้องตกใจแหงๆ"
และทั้งคู่ก็หัวเราะออกมาอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะนึกได้ว่าต้องรีบไลน์ไปบอกอีกคนที่อยู่ด้านบน
"ฮินาตะ อยากกินอะไรบอกเลยนะฝากถามซาคุสะด้วยล่ะ"
หญิงสาวยืนชงกาแฟพลางพิมพ์ข้อความไปบอกยังนักแสดงอีกคนที่อยู่ด้านบน
"เอ๋ ไม่เป็นไรหรอก"
"ไม่ได้ขอให้มาช่วยฟรีๆ สักหน่อย"
ฮินาตะยืนมองใบหน้าของมินะที่อมยิ้ม ซึ่งเขาก็ยิ้มตามรอยยิ้มนั้นของเธอ ก่อนจะนึกอะไรบางอย่างออก เขาจึงเดินเข้าไปใกล้ๆ มินะและก้มตัวลงให้ใบหน้าอยู่ระดับเดียวกับเธอ
"ทัวร์นาเมนต์คุโรวาชิกิเดือนหน้า แค่มินะซังไปเชียร์ที่สนามก็พอแล้ว"
ชายหนุ่มยิ้มกว้างพร้อมมองตาหญิงสาวที่นิ่งค้างไปเรียบร้อยแล้ว มินะกระพริบตาไปมาและค่อยๆ เอ่ยตอบ
"อะ อื้ม ได้สิ"
ตัดมาที่สถานการณ์อันแสนอึดอัด
"โอมิคุง ไหนแมลงสาบของนายวะ"
"เมื่อกี้มันยังเกาะอยู่ที่ชั้นวางอยู่เลย"
"ไม่เห็นมีแม้แต่เงา"
ครืน
ซาคุสะยกมือถือขึ้นมาดู ปรากฏว่าเป็นข้อความของมินะที่ส่งมาหาว่าภารกิจด้านล่างสำเร็จไปได้ด้วยดี
"มิยะ ฉันง่วงแล้วนายกลับไปเถอะ"
"หา!"
อัตสึมุหันหลังมาหาซาคุสะอย่างไม่เข้าใจ ซึ่งตอนนี้ชายผมดำกำลังเดินไปที่เตียง ล้มตัวลงนอน ดึงผ้าห่มขึ้นปิดตัวมิดถึงคอและหลับตาลงราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น
"อะไรของนาย ง่ายขนาดนั้นเชียว แล้วฮินาตะทำไมไปขี้นานจังเนี่ย!"
อัตสึมุได้แต่ยืนทำหน้าตางุนงง เขายืนเกาศีรษะของตัวเองอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะตัดสินใจเดินออกมาจากห้อง
"ให้ตายสิ ต้องบิ้วอารมณ์ใหม่อีก...เอ๋?"
เมื่อร่างสูงเดินรีบๆ ลงบันไดมา เพื่อหวังจะสานต่อเจตนารมณ์ที่ยังค้างคาให้เสร็จ เขาก็ต้องหยุดชะงักแทบจะทันที เพราะสาวชุดแดงที่ตัวเองไปหิ้วมา ตอนนี้หายไปและกลายเป็นหญิงสาวในชุดนอนสีขาว กำลังนั่งไขว่ห้างกระดิกเท้าไปมา ในมือของเธอถือมังงะเอาไว้ ส่วนมืออีกข้างก็ยกแก้วกาแฟขึ้นดื่ม
"มินะ...จัง?"
อัตสึมุเรียกคนที่นั่งอยู่และพยายามสอดส่องสายตาหาสาวชุดแดงไปทั่ว
"ลงมาดื่มกาแฟเหรอ?"
มินะละสายตาจากหนังสือ หันมามองและฉีกรอยยิ้มหวานให้อัตสึมุ
"ลงมาตั้งแต่เมื่อไหร่…."
อัตสึมุค่อยๆ ก้าวเดินเข้าไปหามินะช้าๆ
"เมื่อกี้นี่แหละ…"
ว่าพลางก็ยกกาแฟขึ้นดื่มอย่างสบายใจ
"เห็น....เอ่อ ใครสักคนที่ใส่ชุดแดงมั้ย?"
"ชุดแดง...เหรอคะ?"
หญิงสาวเลิกคิ้วถามและกระพริบตาไปมาอย่างใสซื่อ นั่นจึงทำให้อัตสึมุค่อยๆ หรี่ดวงตาเหมือนกำลังประติดประต่อบางอย่างในหัว
"ก็ชุดแดงที่นั่งอยู่ตรงนี้น่ะ"
เขาชี้ลงมายังจุดที่มินะนั่งอยู่ นักแสดงสาวผู้เข้าชิงออสการ์ประจำปีนี้จึงมองตามมือของอัตสึมุและเงยหน้าขึ้น ก่อนจะเอนเอียงไปมาอย่างไม่เข้าใจ
"อาราระ...ไม่เห็นใครเลยค่ะ"
มินะยกมือขึ้นปิดปากและครุ่นคิดด้วยสีหน้าจริงจัง นั่นจึงทำให้อัตสึมุเริ่มจะเดาสถานการณ์บางอย่างออก
"แน่ใจนะ"
คราวนี้อัตสึมุกอดอกและเดินตามร่างบางที่กำลังยกแก้วกาแฟไปไว้
"ไฮ"
มินะตอบกลับด้วยใบหน้ายิ้มแย้มและกำลังจะก้าวขึ้นด้านบนหวังจะชิ่งหนีโดยเร็ว
หมับ!
เมื่อเห็นว่าอีกคนกำลังจะขึ้นไปด้านบน อัตสึมุจึงรีบคว้าแขนของมินะเอาไว้ ก่อนจะออกแรงดึงให้ร่างบางเข้าหาตนและดันตัวเธอให้ชิดกับบาร์ของครัวพร้อมกักขังเธอไว้ด้วยแขนทั้งสองของตัวเอง
"อะ อะไรของนาย
หญิงสาวมองต้นแขนแกร่งของอัตสึมุ เธอถอยร่นตัวเองให้ออกห่างจากชายหนุ่มจนหลังแทบจะติดไปกับบาร์ สัมผัสอันใกล้ชิดนี้ ใกล้จนมินะได้กลิ่นน้ำหอมของผู้ชายผสมแอลกอฮอล์ได้อย่างดี
"ตอนแรกก็อยากได้สาวชุดแดงนะ...แต่เปลี่ยนใจแล้ว..."
ดวงตาของมินะเบิกกว้างขึ้นอย่างตกใจ อัตสึมุฉีกยิ้มมุมปากและก้มลงใบหน้าหวานลงมาจนถึงลำคอขาวเนียน ก่อนจะค่อยๆ ดันใบหน้าของตนเข้าหาเธอช้าๆ มินะจึงรีบหลับตาและเอียงหน้าหลบอย่างรวดเร็ว
'ไม่ใช่แบบนี้สิ!'
ลมหายใจร้อนๆ ของชายหนุ่มที่รดไปมาอยู่ข้างหูและลำคอ กำลังทำให้หัวใจของมินะเต้นเป็นจังหวะหนักขึ้นมาเรื่อยๆ
".....ตอนนี้ อยากได้ ชุดขาวมากกว่า"
สิ้นเสียงกระซิบที่แผ่วเบาของอัตสึมุ ดวงตาของหญิงสาวโตขึ้นมาอีกครั้ง ชายหนุ่มที่เห็นดังนั้นก็ฉีกรอยยิ้มกว้างอย่างพอใจที่ได้แกล้งคนตรงหน้า ก่อนจะถอยตัวเองออกมาเพื่อปล่อยให้มินะเป็นอิสระ
"โกเมนๆ สงสัยฉันคงจะดื่มมากไปหน่อย"
เมื่อโดนปล่อยจากพันธการที่ชวนให้หัวใจเต้นแรง มินะก็รีบกอดหนังสือเอาไว้เและก้าวออกมาโดยที่ไม่ได้เอ่ยอะไรกับเขาสักคำ
"มินะจัง"
"อะไรอีก?!"
หญิงสาวสะบัดใบหน้ามาหาร่างสูงที่ยืนเท้าเอวอยู่ด้านล่าง
"ไม่ยักกะรู้ว่าเธออ่านหนังสือกลับด้านได้ด้วย"
"หา…"
ใช่แล้ว อัตสึมุเห็นว่าเธออ่านมังงะกลับด้านตั้งแต่แรก นั่นจึงเป็นจุดที่ทำให้เขาสงสัยว่ามินะอาจจะเป็นคนที่ทำให้สาวชุดแดงคนนั้นออกจากบ้านไป
"กะ ก็ใช่ไง! ฝึกสกิลใหม่"
มินะพูดแบบตะกุกตะกักออกมาแล้วรีบจ้ำอ้าวขึ้นบันไดไปอย่างรวดเร็ว
อัตสึมุมองตามร่างบางของมินะก่อนจะหัวเราะกับตัวเองออกมา
ในคราแรกก็แอบเคืองที่เธอและซาคุสะ เผลอๆ อาจจะมีฮินาตะอีกคนเข้ามาเกี่ยวจนทำให้สาวชุดแดงที่แสนร้อนแรงคนนั้นหายไป
แต่พอเขาได้กลิ่นหอมอ่อนๆ จากตัวของมินะ...
ความร้อนแรงก่อนหน้าก็หายไปจากห้วงความคิดแทบจะทันที
เพราะสัมผัสอันใกล้ชิดของเขากับมินะ กำลังเล่นงานความรู้สึกและจิตใจของเขาทีละนิด
จนอัตสึมุรู้สึกว่า….
อยากจะใกล้ชิดอีกสักครั้ง
* ∗ ٭* ∗ ٭* ∗ ٭* ∗ ٭* ∗ ٭* ∗ ٭
พี่หมอหมาโผล่มาแน้ว><
TALK ⁄(⁄ ⁄•⁄ω⁄•⁄ ⁄)⁄
บ้าจริงค่ะ อยากให้เป็นพระเอกไปหมดเลยหุหุ
ตอนนี้แอบฉีกคาร์ของตัวละครไปบ้าง????
เพื่อเสริมความแพรวพราวค่ะ55555555
ทีมใครกันบ้างบอกมาได้น้า~
หากชอบหรือถูกใจตอนนี้ กดใจ,คอมเม้นท์ได้นะคะ
รักรี้ดเดอร์ทุกคนเลย~❤
ความคิดเห็น