คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : EP.2 วันนี้ก้าวขาไหนออกจากบ้าน
* ∗ ٭* ∗ ٭* ∗ ٭* ∗ ٭* ∗ ٭* ∗ ٭
มันคือความโชคดีสำหรับมินะเสียจริง เพราะเช้าวันต่อมา เธอก็ไม่เจอแม้แต่เงาเพื่อนร่วมบ้านตัวเองสักคน เธอคิดว่าพวกเขาน่าจะตื่นเช้ากันมากๆ หรือไม่ก็ตะลอนไปแข่งกีฬาตามที่คุณน้าเจ้าของบ้านได้บอกไว้ก็เป็นได้
"เป็นไงบ้างจ๊ะ?"
"มาจงมาจ๊ะ"
มินะทำท่าจะลงมะเหงกใส่เพื่อนจอมทะเล้น เพราะทันทีที่เธอก้าวเข้ามาในห้อง ซายุก็วิ่งเข้ามาหาเธอ ไม่ต้องอ้าปากก็รู้ว่าเพื่อนคนนี้จะต้องพูดถึงเรื่องอะไร
"พวกเขาชื่ออะไรบ้างเหรอ~"
"จำไม่ได้"
"อย่ามากักซี้!"
มินะหันไปทำหน้าตายใส่ซายุที่ยกไอแพดขึ้นมาเหมือนตั้งท่าจะค้นหาข้อมูลบางอย่าง
"ชื่อคนเดียวก็ได้นะ แล้วต่อท้ายด้วยวอลเลย์บอล แค่นี้ก็รู้แล้ว"
ซายุอธิบายเพิ่มเติม
"จริงจังขนาดนี้ไปถามด้วยตัวเองมั้ยละ"
"ได้ก็ดี"
ว่าพลางก็ฉีกยิ้มกว้างใส่มินะ ซึ่งพอเห็นท่าทีที่แสนจะอยากรู้อยากเห็นขนาดนั้น เธอก็ได้แต่ถอนลมหายใจออกมาและพยายามนึกชื่อของเพื่อนร่วมบ้านทั้งสี่
"มะ มิยะ...."
"อ่าฮะ...."
ซายุพิมพ์ชื่อแรกที่มินะเอ่ยขึ้นมา ซึ่งเธอกำลังพยายามนึกพลางหยิบแล็ปท็อปออกจากกระเป๋า
"มิยะ โคทาโร่"
พูดจบเธอก็เปิดอุปกรณ์การเรียนในวิชาแรกทันที ส่วนซายุก็รีบเสิร์จชื่อนั่นอย่างว่องไว
"เอ๋...มันให้เสิร์จใหม่ว่ามิยะ...อัตสึมุกับโบคุโตะ...โคทาโร่อ่ะ"
ซายุโชว์หน้าจอผลลัพธ์การค้นหา ซึ่งในนั้นมีหน้าตาอันคุ้นเคยของบุคคลสองคนปรากฏบนจอด้วยเช่นกัน
"ทั้งสองคนนี้แหละ!"
"งั้นแสดงว่าเธอจำชื่อพวกเขาสลับกัน?"
"คงจะเป็นแบบนั้น"
หญิงสาวได้แต่ยิ้มแห้งกลับมาให้ ก่อนจะหันไปจดจ่อกับหน้าจอแล็ปท็อปของตนต่อ ปล่อยให้ซายุผู้อยากรู้ทำการค้นหาตัวตนของเพื่อนบ้านตัวเองไป
"เห!!! คนดังเลยนี่นา!"
"อะไรของเธอ"
มินะหันไปเอ็ดใส่เพื่อนตัวเองที่กำลังฉุดแขนข้างหนึ่งของตนและเขย่าไปมา ซายุกำลังทำหน้าตาตกตะลึงจึงรีบชูไอแพดมาให้มินะดู
"นี่ไง โบคุโตะ โคทาโร่ ดาวเด่นของวงการวอลเลย์บอล!"
ซายุซูมไปที่รูปของชายผมขาวแซมดำช้าๆ มินะจึงพยักหน้ายืนยัน
"คนนี้เหมือนจะอายุมากสุด….มั้ง"
ซายุหันมามองใบหน้าของมินะที่กำลังคิดบางอย่าง ก่อนจะหันมากดข้อมูลคนต่อไป
"มิยะ อัตสึมุ เซ็ตเตอร์ตัวท็อปของวงการ...ดูสิ เขาหล่อมาก!"
ซายุซูมรูปของอัตสึมุเข้าออกเหมือนยืนยันว่าตัวเองไม่ได้ตาฝาด มินะก็พยักหน้ายืนยันอีกครั้งว่าบุคคลคนนี้คือเพื่อนร่วมบ้านของเธอ
"แล้วๆ อีกสองคนล่ะ? เธอจำได้มั้ย?! อยู่ทีมนี้หรือเปล่า?!"
ซายุหันมาเขย่าตัวของเพื่อนสนิทเสมือนว่าต่อมความอยากรู้ของเธอกำลังปะทุเต็มที จนมินะต้องยกมือขึ้นปราม ก่อนจะคว้าเอาไอแพดมาเลื่อนดูรูปสมาชิกของทีม 'แบล็คแจ็คเกิ้ล' ทีละคน
"คนนี้ๆ ผมสีส้ม"
มินะเลื่อนไอแพดกลับไปให้เจ้าของหลังจากที่จำบุคคลเรือนผมสีส้มได้
"ฮินาตะ โชโย ผู้เล่นหน้าใหม่มาแรง ด้วยส่วนสูงที่ไม่มาก แต่กลับมีจุดตบที่น่ากลัวและมีการโจมตีที่เร็วดุจ…"
"อะไรกัน เว็บบล็อกนี่ทำเหมือนเขาหลุดมาจากอนิเมะเลย"
มินะเท้าคางและมองไปยังหน้าจอที่โชว์รูปของฮินาตะพร้อมบรรยายถึงประวัติส่วนตัวคร่าวๆ ซึ่งซายุอ่านมันจนเกือบหมดเชียวล่ะ
"สุดยอดจัง...ฉันไปอยู่ไหนมาเนี่ย ไม่รู้จักคนพวกนี้เลย"
"อยู่กับฉันไง วันๆก็ถวายตัวให้การวาดการ์ตูน คิดโปรเจกต์ตอนจบ แก้สตอรี่บอร์ดจนอาจารย์เบื่อขี้หน้า มีเงินกับเวลานิดหน่อยก็พากันเข้าอิซากายะกับคลับ ชีวิตของเรามันก็มีแค่นี้แหละ มังงะ เหล้า มังงะ!"
หญิงสาวยกมือขึ้นตบบ่าซายุที่กำลังเม้มปากคว่ำลงและทำหน้าตาเหมือนเศร้าสลด เพราะกำลังรู้สึกว่าสิ่งที่มินะได้สาธยายถึงเรื่องเมื่อครู่มันคือความจริง
"พอก่อนๆ ขอพักสมองด้วยคนพวกนี้ดีกว่าเนอะ"
ซายุยกหน้าจอไอแพดขึ้นมาอีกรอบ มินะที่กำลังจะหันกลับไปทำงานต่อก็ไปสะดุดตากับชายหนุ่มคนสุดท้ายที่เธอเกือบลืมไป
คนที่สั่งสอนเธอตั้งแต่วันแรกที่เจอกัน
"อ๊ะ...คนนี้ด้วย มีขี้แมลงวันเหนือคิ้ว"
มินะจิ้มไปที่โปรไฟล์ของชายคนหนึ่งที่ตนจำได้ จำได้จากตำแหน่งเด่นๆ บนใบหน้าของเขานั่นแหละ
"ซาคุสะ คิโยโอมิ mvpของวอลเลย์บอลมหาลัยและทีม...ชาติ!?"
ซายุกางนิ้วขยายเข้าออกที่หน้าจออีกครั้งพลางหันมามองมินะที่นั่งทำตาปริบๆ สลับกันไปมา
"มินะ!! ยัยโง่เอ๊ย! นี่มันระดับทีมชาติเลยนะเฟ้ย!"
ร่างบางรีบหลับตาลงเพราะซายุตะโกนใส่หน้าเธอด้วยเสียงที่ดังราวกับพายุ
"จะโวยวายทำไมเนี่ย!"
"ไม่ให้โวยวายได้ไง นี่มันนักกีฬาทีม!ชาติ! ซึ่งชาตินี้คนที่ขลุกตัวอยู่กับมังงะอย่างเราๆจะได้เจอมั้ยไม่รู้ บ้าจริง"
"ว้าว ฉันควรดีใจมั้ย"
มินะกล่าวออกมาด้วยสีหน้าเรียบเฉย ซึ่งเธอตั้งใจให้มันเป็นเช่นนั้น ทำเอาซายุได้แต่ทำเสียงจิ๊จ๊ะในลำคอ ก่อนจะหันไปก้มหน้าก้มตาอ่านประวัติของซาคุสะต่อ
"ผมยังไม่สนใจเรื่องความรักครับ ตอนนี้อยากโฟกัสกับวอลเลย์บอลให้มากขึ้น ขอบคุณครับ.... มินะ!เห็นมั้ยเขาโสด! โสดหมดเลย!"
"งั้นเธอไปบ้านฉันมั้ย ไปจีบเลย เดี๋ยวฉันบอกซาโตชิให้ว่าเธอเกลียดเขาแล้ว"
มินะพูดพลางลงมือวาดภาพที่ตนร่างไว้ต่อ เมื่อเห็นดังนั้นซายุก็รีบรั้งข้อมือของคนเป็นเพื่อนเอาไว้
"ฉันไม่มีวันมองผู้ชายคนอื่นนอกจากซาโตชิ แต่ที่ฉันอยากจะบอก…"
ซายุวางไอแพดลงและยกมือขึ้นประกบไปที่หน้าอกของตัวเอง แล้วหลับตาลง ค่อยๆ ผ่อนลมหายใจ
"...คนพวกนี้จะต้องทำให้สาวโสดซิงๆ อย่างมินะจัง สละโสดเสียที!!"
หญิงสาวตัวเล็กยกกำปั้นขึ้นมาพลางทำหน้าจริงจังชนิดที่ว่ามินะเองก็รู้สึกว่าเธอจริงจังเกินไปแล้ว
"ให้ตายเหอะซายุ ฉันขอพนันกับตัวเองไว้เลยว่า เป็นไปบ่ด้าย~"
"ชิลล์เกินไปแล้ว ฉันจริงจังนะ!"
"ไม่รู้ไม่ชี้ค่า~"
ร่างบางหันตัวเองกลับมาจดจ่อกับงานตรงหน้าอีกครั้ง
"อย่าบอกนะว่าเธอยังคุยกับคนนั้นอยู่?"
"ใครมิทราบ"
หญิงสาวที่กำลังละเลงปลายปากกาวาดรูปพูดขึ้นมาโดยที่ไม่รู้เลยว่าตอนนี้ซายุกำลังขยับเข้ามาใกล้ตน
"ฮิรุงามิเซนไปไง"
ตึก...
"คิคิ"
ซายุพยายามกลั้นหัวเราะออกมาเพราะมินะทำปากกาในมือร่วงทันทีที่เธอเอ่ยชื่อของคนๆหนึ่งออกไป
"เปล่า ไม่ได้คุยกันเดือนหนึ่งแล้ว"
"เห...."
"ไม่ต้องมาเหค่ะ เรื่องจริง"
"เอาน่าๆ เข้าใจเด็กที่เรียนแพทย์หน่อย ฉันก็เห็นว่าเซนไปดูสนใจเธออยู่นะ"
ขวับ...
"สนใจแต่ตอบข้อความล่าสุดเมื่อสามอาทิตย์ก่อนอะนะ! สามอาทิตย์ก่อนที่ส่งอิโมจิหน้ายิ้มมาให้อะนะ! ชวนไปเดทสักครั้งยังไม่เคยเลย! แบบนี้ตั้งใจเทกันชัดๆ เธอก็น่าจะรู้ว่าฉันชอบไทป์แบบเขาขนาดไหน รูปร่างหน้าตาทรงผม รวมกันแล้วเหมือนโอป้าจากเกาหลี! แต่ดูสิ! ผลลัพธ์คืออิโมจิหน้ายิ้มอะ ให้ตายสิ ฉันเกลียดอิโมจิหน้ายิ้ม!!"
หญิงสาวร่างเล็กกระพริบตาปริบๆ เมื่อฟังประโยคพูดอันยาวเหยียดที่เหมือนถูกเขียนสคริปต์ไว้ออกมาจากปากของมินะ และเมื่อเจ้าตัวพูดจบก็ถอนลมหายใจเหมือนกับโล่งที่ได้ระบายบางอย่างออกไป บางอย่างที่ว่าด้วยเรื่องของคนคุยที่เรียนอยู่สัตวแพทย์นั่นเอง
"ความในใจสินะ"
มินะผู้น่าสงสารได้แต่พยักหน้าพลางทำแววตาดั่งคนใกล้จะร้องไห้ เพราะเธอคุยกับใครก็ไม่เคยแม้แต่จะลงเอยด้วยการเดทเลยสักครั้ง
"ถ้าฉันแก่ ฉันจะต้องเป็นโอบาซังที่เลี้ยงแมวไว้เป็นเพื่อนแน่ๆ"
"อย่าเพิ่งท้อสิเพื่อนยาก ชีวิตเธอยังอีกยาวไกลนะ อย่าลืมว่าเธออายุยี่สิบสองเอง…"
กรอบ…
มินะยืดตัวขึ้นเพื่อดัดข้อต่อตามสันหลัง ซึ่งทำเอาซายุถึงกับไปไม่เป็นทีเดียว
"อย่าเพิ่งท้อ ดูนี่สิ ตอนนี้เธอมีตัวเลือกถึงสี่คนเลยนะ!"
ซายุที่สะบัดใบหน้าของตนเหมือนเรียกสติ ยกไอแพดขึ้นมาซึ่งปรากฏรูปของหนุ่มๆ นักวอลเลย์ทั้งสี่
"ผู้ที่มีหน้าตาอันเป็นมิตรและหุ่นที่แสนจะดีเลิศ โบคุโตะ….หนุ่มหล่อหน้าคมคนคิ้วเข้ม มิยะ อัตสึมุ...ชายหนุ่มผู้ดูมีอะไรให้น่าค้นหา ซาคุสะ คิโยโอมิ สุดท้าย หนุ่มน้อยน่ารัก ไทป์แบบเพื่อนสมัยเด็ก ฮินาตะ โชโย"
ซายุหลับตาลงและฉีกยิ้มกว้างหลังจากสาธยายถึงบุคคลที่แม้แต่ตัวเองก็ยังไม่เคยเจอ
แปะ แปะ แปะ
มินะจึงยกมือขึ้นปรบแบบประชดประชันให้กับความพยายามของเพื่อนสนิท
"คิดว่าเป็นพล็อตเรื่องรักเสียอีกนะ แจ่มว่ะ"
"ช่วยตื่นเต้นหน่อยได้มั้ยเนี่ย"
"ไม่ล่ะค่ะ ตอนนี้ใกล้ถึงเวลาแล้ว รีบจัดการงานของตัวเองก่อนเถอะ"
"มินะ ยัยคนโลกแคบ!"
ซายุรีบคว้าเอาไอแพดกลับไปนั่งที่โต๊ะตรงข้ามมินะอย่างเร็ว เพราะต่อให้ตนจะพูดอย่างไร ดูเหมือนว่าจะไม่เป็นผล
'ลองมาเจอตัวจริงของพวกนั้นก่อนเถอะ แล้วจะพบถึงความไม่ปกติ ฮึ'
หลังจากนั้นอีกราวๆ สองวัน มินะก็ค้นพบว่าเพื่อนบ้านทั้งสี่คนกลับมาเฉพาะช่วงดึกและออกไปช่วงเช้า ระหว่างนั้นเธอก็แทบจะไม่เห็นหน้าค่าตาของทุกคนเลยด้วยซ้ำ อย่างมากสุดก็ได้ยินเสียงตึงตังจากโบคุโตะ เพราะห้องของเขาดันติดกับเธอนั่นเอง
สวรรค์
นี่คือสิ่งที่มินะคิด
เธอคิดว่าไม่น่าจะเข้ากับพวกได้ด้วยซ้ำ เรื่องที่ซายุคะยั้นคะยอให้เธอลองตีสนิทกับพวกเขายิ่งแล้วใหญ่ เพราะผู้ชายไทป์นักกีฬา ไม่ใช่สเปคของเธอเลยสักนิด
แต่แล้วในวันนี้...เป็นช่วงสายๆ ของวันที่อากาศค่อนข้างแจ่มใส ซึ่งมินะมีแพลนจะไปซื้ออุปกรณ์วาดรูปกับไปเดินงานนิทรรศการศิลปะอีกเมือง
เมื่อลงบันไดมาก็พบกับบุคคลที่เธอคิดว่าหายสาบสูญ
'อยู่ครบเชียว'
มินะกลั้นใจและพยายามเดินรีบๆ ให้เงียบที่สุด ซึ่งตอนนี้โบคุโตะและฮินาตะกำลังจดจ่อกับนิตยสารในมือ ส่วนอัตสึมุกำลังตระเตรียมมื้อเช้าง่ายๆ ซาคุสะก็กำลังล้างจาน
จังหวะที่พอเหมาะเช่นนี้ มินะกำลังทำตัวเองให้เงียบที่สุด…..
"โอะ! มินจัง~ ไม่เจอนานเลยนะ"
โบคุโตะผู้ที่มีสายตาไวที่สุดรีบเอ่ยทักหญิงสาวในขณะที่เธอยังก้าวไม่พ้นบันไดด้วยซ้ำ
"โอฮาโยะ~"
และก็ตามมาด้วยฮินาตะที่นั่งอ่านนิตยสารกับโบคุโตะ ซึ่งดูเหมือนพ่อหนุ่มจอมร่าเริงทั้งสองจะดูตื่นเต้นเป็นพิเศษเมื่อเห็นว่ามินะดูต่างจากไปเดิมนิดหน่อย
วันนี้ต้องไปเที่ยวนี่นา มินะก็เลยขอสวยเสียหน่อย
"โอฮาโย"
หญิงสาวเพียงหนึ่งเดียวยกมือขึ้นทักทายพอเป็นพิธี ก่อนจะรีบเดินเร็วๆ ไปยังประตู แต่ร่างของเธอก็ต้องชะงักด้วยเสียงทักของบุคคลที่เธอกำลังจะได้ค้นพบว่า…
"แต่งตัวสวยแบบนี้จะไปเดทเหรอ?"
อัตสึมุผู้ปากไว
"ก็เปล่านี่คะ"
มินะหันกลับมายิ้มกว้างราวประชดให้กับอีกฝ่าย เขายกน้ำผลไม้ในมือขึ้นดื่มและยิ้มแบบมีเลศนัยมาให้เธอ
"คิดว่าวันหยุดแบบนี้จะไปเดทเสียอีก"
'หยุดพูดเรื่องเดทสักทีได้มั้ย'
"แฮะ แฮะ"
มินะที่กำลังเอื้อมไปหยิบรองเท้าที่ชั้นวางก็ได้หัวเราะแห้งๆ ออกมา ราวกลับกลบเกลื่อน
"เอ….หรือว่าไม่มีแฟนกันนะ"
แปลบ..
แผลเก่าจากซายุที่ตอกย้ำอยู่ทุกวันยังไม่หาย ยังต้องมาซ้ำจากชายหนุ่มในบ้านอย่างอัตสึมุอีกคนและดูเหมือนเจ้าของประโยคจะไม่ได้รู้สึกรู้สาอะไร เขายังคงยิ้มมาให้เธออย่างกับว่าตัวเองไร้เดียงสา
"แหม รู้ดีจังเลยนะคะ"
"ถูกเผงใช่มั้ยล่ะ"
กรอด….
'เย็นไว้ มินะ'
"ขอตัวก่อนนะคะ"
กล่าวลาจบ ร่างบางก็สะบัดตัวเองและรีบหันหลังออกมาทันที
"สึมุคุงพูดอะไรของนาย ดูสิ มินจังรีบหนีไปแล้ว"
โบคุโตะเงยหน้าขึ้นมาถามชายผู้ที่ทั้งปากกล้าและแสนเจ้าเล่ห์ พลางหันกลับไปมองทินะที่เดินขึงขังออกไป
"เขาเรียกว่าตีเนียน"
"ตีเนียนเหรอครับ?!"
ฮินาตะที่ได้ยินคำนั้นก็รีบวางนิตยสารและถามชายเรือนผมสว่างด้วยความอยากรู้
"อื้ม...เห็นมั้ย ทีนี้ก็รู้แล้วว่าเธอโสด"
"จริงด้วยแฮะ...."
"แต่งตัวสวยแล้วจะไปแค่ซุปเปอร์มาร์เก็ตไม่ได้รึไง! มีแฟนหรือไม่มีแฟนมันเกี่ยวอะไรกับแต่งตัวสวยๆ ด้วย ผู้หญิงไม่ได้สวยให้ผู้ชายชื่นชอบเสียหน่อย ให้ตายเหอะ หน้าตาก็ดีแต่ฝีปากนี่ชวนให้ประทับตราสีแดงเสียจริง เฮอะ!!"
"แม่ พี่สาวคนนี้เขาเป็นอะไรคะ"
"อย่าไปชี้พี่เขาสิ…."
มินะเหลือบมองเด็กผู้หญิงคนหนึ่งที่กำลังโดนแม่ตัวเองลากออกไปให้ห่างจากตัวเธอ ดูเหมือนว่าเธอกำลังทำให้เด็กกลัวจากการบ่นออกมาดังๆ สินะ…
"เริ่มต้นวันมาแบบนี้ ทั้งวันนี้ฉันซวยแน่ๆ"
และเหมือนจะสมพรดังปากว่า….
วันนี้ทั้งวันเป็นวันซวยดีๆ ของมินะจริงๆ
เริ่มจากการที่เธอตกรถบัสที่จะไปหาซายุ อย่างที่สองคือเธอซื้อโปสการ์ดพร้อมลายเซ็นสดจากศิลปินคนโปรดในงานนิทรรศการไม่ทัน เรียกได้ว่าใบสุดท้ายหมดต่อหน้าต่อตา สเต็ปต่อมาก็คือโดนลวนลามบนรถไฟตอนเดินทางกลับ เป็นเรื่องเป็นราวถึงขนาดที่ว่ามินะจะลากคอตาลุงจอมลามกเข้าคุกให้ได้ สุดท้ายจบที่การคุณลุงแกล้งป่วยกระทันหัน ชิ่งหนีความผิดเอาตัวรอดไปเสีย
ความซวยสุดท้ายก็คือ มินะลืมเอาบัตรสะสมแต้มจากร้านขายอุปกรณ์เครื่องเขียนมา แล้ววันนี้เธอก็ซื้อเยอะราวกับไปถมบ้านเสียด้วย แต้มสะสมเลยตกไปอยู่ในนามสหายซายุแทน
"ขอให้วันนี้มีเรื่องที่ดีสำหรับเอ็งบ้างนะ...มินะเอ๋ย"
ซายุตบบ่าเพื่อนตัวสนิทที่อยู่สภาพหอบข้าวของพะรุงพะรัง หน้าตาอิดโรยเหมือนคนไม่มีเรี่ยวแรง
"ขอขอบใจซายุ"
มินะเล่นตามน้ำอย่างเคย ก่อนจะโบกมือลาเพื่อนคนสนิทและเดินลงจากรถบัสเพื่อไปขึ้นรถไฟใต้ดินต่อ
'อุตส่าห์ใส่ชุดที่เพิ่งซื้อมาแท้ๆ แต่ซวยทั้งวันจนหมดสวยเลย'
'เริ่มเขียนสตอรี่บอร์ดเรื่องวันซวยๆ ของพระเอกดีมั้ยนะ ตัวเอกคือชายออฟฟิศที่ปวดหลังเพราะนั่งทำงาน….'
'เอ๊ะ?'
ในขณะที่ในหัวของมินะกำลังคิดอะไรเพลินๆ เกี่ยวกับพล็อตเรื่องตามประสาว่าที่นักวาดมังงะ เธอก็เกิดความรู้สึกแปลกๆ จากข้างกายจนทำให้ตัวเองที่ยืนเกาะเสาอยู่ต้องหันไปมอง
แล้วก็พบว่าเป็นชายวัยกลางคนสวมชุดสูทเหมือนคนเพิ่งเลิกงาน กำลังมองมาที่เธอและเมื่อเห็นว่ามินะมองกลับ เขาก็ส่งรอยยิ้มน้อยๆ ออกมา
'อีกแล้วเรอะ!!'
เมื่อถึงที่หมาย มินะก็รีบพาตัวเองออกมาจากขบวนรถทันที ซึ่งจากที่นี่ไปราวๆ สิบนาทีก็ถึงบ้านพักแล้ว เรียกได้ว่ามีแรงเท่าไหร่ก็ทุ่มลงไปที่สองขาทั้งหมด หวังจะก้าวให้เร็วๆ เพื่อไปถึงให้ไวที่สุด
"เxี้ย ตามมาจริงๆ ด้วย"
มินะลองหันกลับไปดูก็พบว่า ชายชุดสูทจากรถไฟใต้ดินเมื่อครู่ กำลังเดินตามเธอมาอย่างห่างๆ ทำเอาเธอแอบอุทานออกมาอย่างเผลอตัว
'ก็รู้นะว่าวันนี้สวย แต่ไม่ได้อยากเจอพวกโรคจิตว้อย!'
ร่างบางที่กำลังหอบข้าวของพะรุงพะรังพยายามมองซ้ายขวา บ้านของคนละแวกนี้ก็ทยอยปิดไปเยอะพอควร แน่นอนล่ะ เพราะมันเป็นเวลาทุ่มกว่าๆ แล้ว
ตื้อดึง….
มินะรีบก้าวเข้ามาในซุปเปอร์มาร์เก็ตทันที ตอนนี้เธอกำลังคิดว่าจะพยายามเดินหลบตามชั้นวางสินค้าไปก่อน เมื่อเจอโอกาสเหมาะๆ จึงค่อยรีบออกมา เพราะห่างจากซุปเปอร์มาร์เก็ตไปไม่ไกลเท่าไหร่ ก็จะถึงบ้านพักแล้วนั่นเอง
'ตามมาติดๆ เลย...คิดสิๆ มินะ'
ร่างบางกำลังสับขาเดินหลบเข้าตามชั้นวาง พลางหันไปมองยังบุคคลที่เดินตามตนอย่างไม่ลดละ ซึ่งพอเธอหันไป ชายคนนั้นก็ตีเนียนว่ามาซื้อของแทน
"ซาคุสะ นั่นมินจังนี่นา"
ชายร่างสูงที่สวมแมสด์มิดชิด ละสายตาจากแพ็คเนื้อในมือแล้วมองตามนิ้วของโบคุโตะที่ชี้ไปยังร่างของหญิงสาวคนหนึ่ง เขามองเธอครู่หนึ่งก่อนจะหันกลับมาเทียบราคาเนื้อในมือต่อ
"ทำไมเดินไปทั่วแบบนั้นอ่ะ"
โบคุโตะที่ยืนค้ำรถเข็นอยู่เอ่ยขึ้นมาพลางมองตามร่างบางที่เดินเร็วๆ ไปทั่วร้าน
"คงอยากออกกำลังกายมั้ง"
"งั้นทำไมไม่ไปยิมล่ะ"
ซาคุสะวางเนื้อที่ตัดสินใจเลือกได้ลงบนรถเข็น เขาเองก็รีบเช่นกัน เพราะการที่พาตัวเองมาอยู่ยังที่ๆ มีคนเยอะเช่นนี้ มันไม่ใช่เรื่องจำเป็นสำหรับเขาเลย ติดตรงที่ว่าตัวเองเป่ายิงฉุบแพ้ฮินาตะ จึงต้องออกมาซื้อของสำหรับมื้อเย็นกับโบคุโตะอยู่แบบนี้นั้นเอง
"ซะ ซาคุสะ ดูนั่นสิ"
"เอ…."
ไม่ใช่เสียงจากความรำคาญ แต่เป็นเสียงที่เกิดขึ้นหลังจากที่โบคุโตะจับบ่าของเขาอย่างจังต่างหาก แต่พอจะหันไปเอ็ดกลับต้องชะงักตามสายตาของรุ่นพี่จอมร่าเริง
"มีคนตามมินจังอยู่นี่"
สายตาของมือตบระดับประเทศจับจ้องไปยังชายชุดสูทที่เดินตามมินะอย่างกระชั้นชิดและเขาก็สังเกตุเห็นอีกด้วยว่า ตอนนี้สีหน้าของสาวข้างห้องตัวเองกำลังเป็นกังวลสุดๆ
"อย่าบอกนะว่านายจะ…"
"ซื้อครบแล้วใช่มั้ย รีบไปจ่ายเงินกัน มินจังจะไปแล้ว!"
โบคุโตะที่เป็นคนถามแต่ไม่ได้ฟังคำตอบ เขารีบเข็นรถไปยังเคาน์เตอร์จ่ายเงินทันที ซาคุสะได้มองและเดินตามไปอย่างงุนงง แต่กระนั้นเขาก็สังเกตุไปยังด้านนอกเช่นกัน จึงเห็นว่าตอนนี้มินะยังคงวนเวียนให้ตัวเองอยู่ในแสงสว่างจากซุปเปอร์มาร์เก็ต
"ซาคุสะ ตามไปเร็ว มินจังไปโน่นแล้ว!"
และเมื่อทั้งคู่จ่ายเงินเสร็จก็พบว่าตอนนี้ร่างบางเดินออกไปจากรัศมีของร้านสะดวกซื้อเสียแล้ว และเป็นไปตามคาด...มีชายชุดสูทเดินตามเธออยู่จริงๆ
"แจ้งตำรวจสิ"
ซาคุสะเดินล้วงกระเป๋าเสื้อวอร์มพูดออกมาพลางจ้องไปยังด้านหน้า ตอนนี้เขาทั้งสองกำลังทิ้งระยะห่างจากบุคคลที่เดินตามมินะอีกที
"เอ๋..ไม่ใช่ทางกลับบ้านนี่นา"
โบคุโตะและซาคุสะหยุดเดินกระทันหันเมื่อเห็นว่าตอนนี้มินะเดินเลี้ยวเข้าไปอีกซอยแทนที่จะเดินตรงไป เพราะอีกเพียงแค่สามสี่หลังก็เป็นที่พักแล้ว
"แจ้งตำรวจดีกว่า"
ซาคุสะใช้สายตากดดันเพื่อนตัวเองอีกที ในขณะที่ตอนนี้ชายหนุ่มผู้ที่ตัดสินใจจะมาช่วยหญิงสาวก็กำลังสับสนสุดๆ
"ตามไปดีกว่า! มีอะไรจะได้ช่วยทัน"
"หา…"
'ให้ตายสิ ตามมาเร็วกว่าเดิมอีก'
มินะกำของในมือแน่น เธอตั้งใจไม่กลับเข้าบ้านโดยทันทีเพราะกลัวว่าเขาคนนี้จะรู้ที่อยู่ของเธอและอาจจะมาวันอื่นอีก อย่างน้อยชายคนนั้นก็รู้แล้วว่าเธอขึ้นรถไฟใต้ดินสายไหนและลงตรงไหน การจะเข้าบ้านโดยที่ยังมีคนเดินตามจึงเป็นอะไรที่ต้องรอบคอบกว่านี้
'คิดสิๆๆๆ'
มินะสับขาให้เร็วขึ้นกว่าเดิม จนตอนนี้เธอเดินลึกเข้ามาเรื่อยๆ ท่ามกลางแสงไฟสีนวลเช่นนี้ เสียงรองเท้าคัทชูของคนที่เดินตามกำลังทำให้เธอสติแทบกระเจิง
'หรือต้องใช้วิธีนี้….'
ร่างบางหยุดเดินทันทีหลังสิ้นความคิด พลอยให้ชายวัยกลางคนที่เดินตามหยุดอย่างงุนงงไปด้วย แต่เขาก็ค่อยๆ ฉีกรอยยิ้มออกมา
"ให้ฉันไปส่งทะ…"
"ฮึ ฮึ ฮึ…"
ชายชุดสูทที่กำลังจะเดินเข้าหาหญิงสาวหยุดชะงักลง เพราะตอนนี้ผู้หญิงตรงหน้าที่หันหลังให้กำลังหัวเราะเสียงต่ำในลำคอ
"ฉันพาเขามาแล้วค่ะ ท่านพ่อ....เชิญสูบวิญญาณเขาอย่างเต็มที่…."
"อะ อะไรนะ!"
สองขาของชายวัยกลางคนก้าวถอยลงช้าๆ เพราะได้ยินประโยคแปลกๆ จากคนที่ตนหวังเข้ามาจะจีบ
"ขอบใจมากลูกเอ๋ย วันนี้ได้ผู้ชายวัยแข็งแรง ถ้ากินแล้วคงอร่อยน่าดู วะฮะฮ่า!!!"
มินะกดเสียงตัวเองให้ต่ำลงเหมือนเลียนเสียงผู้ชายและหัวเราะออกมาพร้อมทิ้งของในมือลงอย่างแรง
"กะ แก เป็น ผะ ผี เหรอ!!"
กรอบ…
อาการปวดหลังของมินะเหมือนจะมีประโยชน์ก็วันนี้แหละ เพราะเพียงเธอยืดตัวนิดหน่อย เสียงข้อต่อก็ดังลั่นออกมา ยิ่งเพิ่มความน่าสยดสยองให้จิตใจของชายผู้นี้ได้ดีทีเดียว
"มามะ…"
มินะรีบยกมือขึ้นมาสางผมของตนให้ปิดใบหน้าเล็กน้อย ก่อนจะค่อยๆ หันเองกลับไปช้าๆ
"อยะ อย่าเข้ามานะเฟ้ย!!"
เขารีบยกกระเป๋าถือของตนขึ้นมาเหมือนป้องกัน มินะที่หันมาเผชิญหน้าจึงค่อยๆ แสยะรอยยิ้มกว้าง
"มาให้ฉันกินหัวใจซะดีๆ แฮร่!!"
และเธอก็เพิ่มกิมมิคให้กับการแกล้งผีเข้าของตัวเองด้วยการเอียงต้นคออย่างเร็วราวกับว่าโดนหักลง
"อ๊ากกก ผีหลอก!"
ชายวัยกลางคนรีบหันหลังและทำท่าจะวิ่ง แต่แล้วเขาก็ต้องหยุดชะงักจนตัวทรุดลง
เป็นเพราะร่างสูงของชายสองคนที่เดินออกมาจากความมืดข้างทางนั่นเอง
"ว่าแล้ว!! รู้สึกเหมือนมีคนเดินตามตั้งแต่เมื่อกี้ ที่แท้ก็พวกยักษ์ ยักษ์หัวขาว ยักษ์ใส่แมสก์ สมุนของปีศาจแน่ๆ!! ช่วยด้วยโว้ย!!!!!"
ชายชุดสูทพยายามลุกขึ้นท่ามกลางความอ่อนแรงของขา เขาพูดจาไม่ได้ศัพท์ พลางชี้มายังคนทั้งสองที่มองเขาด้วยความตกใจไม่แพ้กัน ก่อนจะรีบวิ่งออกไป ทิ้งไว้แต่เสียงร้องตะโกนเหมือนคนสติแตกไว้แทน
"อาเระ....โบคุโตะซัง ซาคุสะ…"
สองหนุ่มผู้เห็นเหตุการณ์ทั้งหมดหันกลับมาหาร่างบางที่กำลังมองมาที่พวกเขาด้วยสีหน้าที่ตกตะลึงเช่นกัน
'xิบหาย!!!!'
* ∗ ٭* ∗ ٭* ∗ ٭* ∗ ٭* ∗ ٭* ∗ ٭
TALK ⁄(⁄ ⁄•⁄ω⁄•⁄ ⁄)⁄
กรุณาเติมประโยคพูดให้พี่โบและสาคูด้วยค่ะ555555555
สรุปแล้วบ้านหลังนี้มีคนปกติมั้ย????
ไรต์ชักจะไม่แน่ใจแล้วว่าความหวานนุบนิบมันจะมาตอนไหน แต่ที่แน่ๆ มีคนเนียนแล้วหนึ่ง55555555
ตัวสถานการณ์บางตอนไรต์ตั้งให้คอมเมดี้นิดนึงค่ะ ตามสไตล์คนคันไซ เอาฮาไว้ก่อน????
ชอบ ถูกใจ คอมเม้นท์,กดใจได้นะงับ!!
รักนักอ่านที่น่ารักทุกคนเลย~❤
ความคิดเห็น