MSBY X YOU | Little House

ลำดับตอนที่ #1 : EP.1 Welcome to Little House

* ∗ ٭* ∗ ٭* ∗ ٭* ∗ ٭* ∗ ٭* ∗ ٭* ∗ ٭* ∗ ٭* ∗ ٭* ∗ ٭*

"ห่างจากมหาลัยแค่สถานีเดียว เฟอร์นิเจอร์ก็ครบ เธอแค่เอาสังขารตัวเองเข้าไปอยู่ก็พอ"

หญิงสาวสองคนกำลังง่วนอยู่กับการดูรูปในไอแพดอย่างขะมักเขม้น ซึ่งในหน้าจอกำลังโชว์รูปภายในบ้านหลังหนึ่ง อันเป็นที่ๆ 'มินะ' กำลังตัดสินใจว่าจะไปเช่าอยู่นั่นเอง

"โว้ว...มีสวนหน้าบ้านกับ...ดาดฟ้า? "

"อ่าฮะ"

เพื่อนสาวผมซอยสั้นตัวเล็ก อันมีนามว่า 'ซายุ' ยกนิ้วโป้งขึ้นมาเหมือนการันตีคุณภาพบ้านของญาติห่างๆ ตัวเอง พอเห็นสีหน้าที่มั่นอกมั่นใจ มินะก็มองเพื่อนสนิทก่อนจะพูดออกมาพร้อมกับอีกฝ่าย

"รูฟท็อปปาร์ตี้~"

แค่มองตากันเพียงไม่กี่วิก็ต่างพูดออกมาถึงสิ่งที่ตนคิด ทั้งสองเหมือนจะชอบใจอยู่ทีเดียว เพราะต่างคนก็ต่างหัวเราะคิกคักและก้มลงไปดูรูปอื่นๆ ของบ้านต่อ

ขออนุญาตแนะนำนางเอกผู้ที่ปวดหลังไม่แพ้คนเขียนสักหน่อย…แน่นอน ชื่อของเธอคือมินะไง จริงๆ เธอเป็นลูกครึ่งญี่ปุ่นกับไทยล่ะ ถึงจะเป็นลูกครึ่งแต่เพราะมาอยู่ญี่ปุ่นตั้งแต่เด็กๆ ทำให้เธอได้แค่ภาษาญี่ปุ่นสำเนียงคันไซและภาษาไทยสำเนียงค่อนไปทางเหน่อหน่อยๆ ให้พอสื่อสารกับคุณแม่ได้ ชื่อมินะก็มาจากชื่อไทยว่ามีนานั่นแหละนะ

กลับเข้าสู่ความกังวลของมินะในปัจจุบันดีกว่า

เรื่องหนักใจก่อนวันเปิดเทอมในปีสุดท้ายของชีวิตนักศึกษา คือการที่เธอจำใจต้องย้ายที่พัก

เพราะอพาร์ทเม้นท์ที่อยู่เดิมนั้นแสนจะเล็กลงตามการใช้งานและจำนวนสัมภาระที่มากตาม อีกทั้งยังไกลกับมหาลัยเกือบชั่วโมง และเมื่อมีโอกาส มินะเลยวานให้เพื่อนผู้ที่มีญาติสนิทมิตรสหายอยู่ทั่วโอซาก้าช่วยหาห้องพักที่มีพื้นที่กว้างๆ และ 'ราคาถูก'

แน่นอนว่าเมื่อโดนไหว้วานขนาดนี้ มีหรือจะปฏิเสธคำขอ เพราะเพียงสองวัน เพื่อนสนิทที่มินะคิดว่าเป็นญาติกับนายทะเบียนก็เจอห้องว่างจากบ้านหลังใหญ่ของญาติห่างๆ อย่างรวดเร็ว!

เร็วทันใจทันใช้เชียวล่ะ

"มิน่าล่ะถึงไม่เจอในเว็บไซต์ ไม่ได้ขึ้นกับบริษัทนายหน้านี่เอง"

"คงไม่อยากวุ่นวายล่ะมั้ง คุณน้าเลิกกับสามีคนก่อนน่ะ ตอนแรกว่าขายทิ้งแต่เปลี่ยนใจทำแชร์เฮาส์แทน"

"ค่านายหน้าจ่ายที่ร้านอิซากายะนะจ๊ะ"

"ซายุ ยัยขี้เมา"

มินะกระชับอ้อมอกพลางพิงกำแพงข้างประตูเลื่อนบานใหญ่ หลังจากตกลงว่าจะมาดูสภาพโดยรวม ซายุก็ดันมีกุญแจบ้านหลังนี้เหมือนเสกได้ซะงั้น

"อะไรกัน กุญแจบ้านหรือประคำหลวงพ่อ ทำไมเยอะเป็นพวงแบบนั้น"

มินะมองเพื่อนตัวเล็กที่พยายามไขกุญแจดอกแล้วดอกเล่า แต่เหมือนจะยังไม่ใช่เสียที

"ใจเย็นๆ สิ คุณน้าไม่ได้บอกนี่นาว่าดอกไหน"

มินะถอนลมหายใจออกมาก่อนจะหันไปสำรวจบริเวณโดยรอบแทน

'โมเดิร์น มีสไตล์ เหมาะกับคนชิคๆ สวยๆ แบบเราดี'

เพราะบ้านหลังนี้มีทรงที่ค่อนไปทางโมเดิร์นหน่อยๆ ถึงสภาพจะเก่าไปบ้างแต่ก็ถือว่าดูดี พ้นประตูรั้วมาก็เป็นสนามหญ้าที่สามารถนั่งปิคนิคได้สบายๆ ถัดมาหน่อยก็เป็นทางเข้าบ้าน ด้านซ้ายสุดก็มีบันไดที่สามารถขึ้นไปยังดาดฟ้าได้อีก สีขาวครีมและการตกแต่งที่ไปในโทนสว่าง ค่อนข้างจะถูกจริตมินะอยู่ทีเดียว

"ได้ล่ะ"

ซายุหันไปมาทางมินะที่เดินสำรวจไปทั่ว เมื่อเห็นว่าสามารถเข้าไปได้ เธอจึงเดินตามร่างเล็กไปด้านในทันที

"ซายุ..."

"อะ อะไร!"

ซายุที่กำลังจะเดินไปเปิดไฟรีบหันมาหาเพื่อนของตนที่ยืนค้างนิ่งอยู่ที่ประตู ทำเอาเธอแอบหวั่นใจชำรุด มนุ....เอโตะ...ผิดๆ ทำเอาเธอหวั่นใจไปเล็กน้อย เพราะคิดว่าเพื่อนตัวเองจะสัมผัสได้ถึงพลังงานบางอย่าง

"ค่าเช่ามันถูกไปหรือเปล่า…"

มินะถามขึ้นเนื่องจากเธอตะลึงกับภายในต่างหาก

"จะไปรู้เรอะ!"

มินะค่อยๆ เดินเข้าไปหยุดตรงบริเวณโซนรับแขกอันเป็นจุดแรกที่เห็น ซายุที่โล่งใจจึงเอื้อมมือไปเปิดสวิตช์ไฟที่ตนเพิ่งควานหาเจอทันที

"ถูกเกินไปจริงด้วย…"

สาวร่างเล็กเท้าเอวพูดเว้นช่วงและหันไปยิ้มแบบมีเลศนัยให้เพื่อนของตัวเองที่กำลังตื่นเต้นกับบ้านหลังใหม่

"...นี่มินะ จริงๆ แล้วค่าเช่าต้องเพิ่มอีกห้าหมื่นเยนล่ะ คุณน้าเพิ่งไลน์มาบอกเมื่อ โอ๊ย!"

มินะหยิบเอาหนังสือพิมพ์บนโต๊ะขึ้นมาม้วนและตีไปที่ศีรษะของซายุเบาๆ

"ไวเชียวนะ"

ซายุจิ๊ปากเล็กน้อยก่อนจะหันมาสำรวจภายในบ้านพร้อมกับเพื่อนสนิทต่อ

หลังจากที่เปิดไฟสว่างเกือบทั้งหมด ก็เผยให้เห็นส่วนต่างๆ ในบ้านที่ชัดเจนขึ้น บ้านหลังนี้มีสองชั้น แต่บริเวณโซนรับแขกจะเป็นเพดานยกขึ้นสูงทำให้พื้นที่บริเวณนี้ค่อนข้างจะโล่งและสว่าง ถัดไปก็เป็นโซนครัวที่มีบาร์น้ำและเคาน์เตอร์ทำอาหารแยกกันชัดเจน เดินไปอีกหน่อยก็เป็นห้องน้ำชั้นล่าง ห้องซักผ้าและห้องเก็บของ

"มีคนอยู่เหรอ…"

มินะและซายุพากันเดินขึ้นมายังชั้นสอง แน่นอนว่าตอนนี้เธอกำลังหาว่าห้องนอนที่ว่างเพียงห้องเดียวนั้นอยู่ที่ไหนกันแน่

"คุณน้าบอกว่าอยู่ห้องสุดท้ายฝั่งดาดฟ้า...."

เมื่อพูดจบ มินะก็ตรงดิ่งไปยังห้องที่ว่าทันที ซายุก็รีบจัดแจงไขกุญแจเข้าไป

"ว้าว...ใหญ่มาก มีห้องน้ำด้วย"

มินะแอบอมยิ้มอย่างพอใจเมื่อเห็นห้องนอน สิ่งแรกที่พบคือเตียงขนาดราวๆ 6ฟุต มีโต๊ะเครื่องแป้งและโต๊ะหนังสือ มีตู้ขนาดกลางและที่สำคัญ มีห้องน้ำ

"ซายุ เซ็นสัญญาเร็วสุดวันไหน? "

มินะถามพลางเดินไปเปิดม่านสีขาวที่อยู่บริเวณข้างเตียงออก แสงแดดส่องเข้ามาอย่างพอดี เหมาะสำหรับการนั่งปั่นงานในช่วงวันหยุดสุดๆ

"รีบจังเน้อ~"

ซายุลากเสียงอย่างล้อเลียน เพราะดูท่าทางขเพื่อนสนิท เธอคงจะชอบบ้านหลังนี้เข้าเต็มเปา

คงไม่ต้องเดา….ด้วยราคาที่แสนถูก แค่เดือนละ35,000เยน วางมัดดจำและเงินค่าประกันก็สามารถเซ็นสัญญาอยู่ได้แล้ว อีกทั้งมินะก็ยังไม่ต้องจ่ายค่านายหน้าเพราะนายหน้าก็คือเพื่อนตัวเองนี่แหละ

และมินะตกลงไปเซ็นสัญญาเช่าในวันนั้นเลย…

"ค่าน้ำค่าไฟและค่าทำความสะอาดส่วนกลาง แยกนะจ๊ะ"

มินะไล่อ่านข้อความในสัญญาพลางพยักหน้าอย่างเข้าใจตามคำอธิบายของคุณน้าเจ้าของบ้าน

"สัญญา1ปี ถ้าออกก่อนสัญญาจะหักค่าประกันและมัดจำนะ...หากอยู่ครบต้องการย้ายออกก็แจ้งล่วงหน้าหนึ่งเดือน ถ้าไม่แจ้งสัญญาจะต่อทันทีนะ"

"ค่ะ"

หญิงสาวนั่งอ่านสัญญาจนหมดและลงลายมือชื่อก่อนจะปิดท้ายด้วยการปั๊มตราประทับอีกที

"แต่ว่านะเพราะเป็นแชร์เฮาส์ หนูไม่ได้มีปัญหาในการอยู่ร่วมกับคนอื่นใช่มั้ย? "

มินะยิ้มน้อยๆ ออกมาและเหลือบสายตาไปมองซายุครู่หนึ่ง สำหรับเธอแล้ว

"ไม่มีปัญหาค่ะ"

มินะฉีกยิ้มกว้างตามสไตล์

"มีคนอยู่อีกสี่คน…เพิ่งย้ายมาอยู่เมื่อปลายปีที่แล้วนี่เอง"

"เป็นนักศึกษา...เหรอคะ? "

ซายุผู้อยากรู้อยากเห็นรีบเอ่ยถามญาติตัวเองทันที มินะเลยยกยิ้มแบบพอใจกลับไปให้

"ไม่นะ...แต่อายุราวๆ พวกเรานี่แหละ เป็นนักกีฬา อะไรน้า…."

"อ๋อ วอลเลย์บอล!"

"ผู้ชายหรือผู้หญิงเหรอคะ? "

มินะพยักหน้าตามกับคำถามต่อมาของเพื่อนคนสนิท

"ผู้ชาย ทั้งสี่คนเลย!"

"..."

"ลัคกี้~"

ซายุชี้นิ้วมาที่มินะอย่างรวดเร็ว ในขณะที่ตอนนี้เจ้าตัวอึ้งกิมกี่ไปเป็นที่เรียบร้อยแล้ว

"แต่มินะจังไม่ต้องห่วงหรอกนะ เด็กพวกนั้นน่ารักและเป็นคนดีเลยล่ะ อีกอย่างนะ...เท่าที่รู้มาจากแม่บ้าน พวกเขาไม่ค่อยอยู่บ้านกันหรอก เพราะต้องตะเวนไปแข่งกีฬา"

เมื่อได้ฟังคำอธิบายจากเจ้าของ มินะจึงลอบถอนลมหายใจออกมาเหมือนโล่ง

สำหรับเธอแล้ว การอยู่กับคนหมู่มากไม่ใช่ปัญหา แต่ที่ทำให้เธอแอบคิดมากคือการที่พวกเขาเป็นผู้ชายทั้งหมดมากกว่า แต่เมื่อรู้ว่าพวกเขาไม่ค่อยอยู่บ้านมันก็ทำให้เธอสบายใจขึ้นมาหน่อย เพราะถ้าต้องเจอหน้ากันทุกวัน คงทำให้เธออึดอัดใจแน่ๆ

ลัคกี้เหมือนที่ซายุว่าจริงๆ

จริงๆ

ซะที่ไหนกัน!!

"เอ๋"

"เอ่อ...สวัสดีครับ"

มินะที่ยืนถือลังกระดาษใบใหญ่หยุดชะงักอยู่หน้าประตูบ้านราวๆ สิบกว่าวินาที จนชายหนุ่มร่างสูงกว่าเธอเอ่ยทักขึ้นมา เขามีเรือนผมสีทองหม่น หน้าตาคมและค่อนไปทาง'ดูดี' อย่างน้อยก็ดูดีกว่าเพื่อนในสาขาตัวเองแหละนะ ซึ่งเขาอยู่ในชุดเสื้อยืดกางเกงวอร์มแบบสบายๆ

เมื่อเห็นว่าหญิงสาวตรงหน้านิ่งไป เขาผู้นี้จึงยกมือโบกไปมาเหมือนเรียกสติเธอ

"อะ เอ่อ...สะ สวัสดีค่ะ"

มินะก้มตัวให้คนตรงหน้าและยิ้มตอบแบบเก้อเขิน

"มาใหม่ใช่มั้ยครับ"

ชายหนุ่มร่างสูงกอดอกและยืนพิงขอบประตู

"ค่ะ"

เขาพิจารณาหญิงสาวตรงหน้าตั้งแต่หัวจรดเท้าแทบจะทันที จากสายตาคู่นั้นของเขา กำลังทำให้มินะแอบลำบากใจเล็กน้อย เพราะวันนี้เธอไม่ดูดีเอาเสียเลย

เสื้อฮู้ดสีเทาตัวใหญ่กับกางเกงเอวสูงสีดำที่คนสมัยนี้เรียกว่าทรงลุง ผมสีน้ำตาลหม่นก็ไม่ได้เซ็ตจัดทรง เพียงแต่รวบเป็นมวยต่ำๆ ไว้ มินะสารภาพกับตัวเองแล้วว่าเธอไม่ได้แกะมันตั้งแต่ตอนอาบน้ำ

เนื่องจากคิดว่าบ้านหลังนี้คงไม่มีใคร และในวันที่ย้ายของเข้ามาจึงไม่ได้ซีเรียสเรื่องหน้าผม แต่ผิดคาดไปแบบสุดๆ เพราะทันทีที่เธอพยายามไขกุญแจเข้ามาก็พบว่าเขาคนนี้คือคนที่เปิดประตูให้จากด้านใน

เขาไม่ได้ไปตะเวนแข่งกีฬา แต่มีสภาพเหมือนคนเพิ่งตื่นนอนมากกว่า!

"มิยะ อัตสึมุครับ"

ในที่สุด...เขาก็เปิดปากพูดออกมา มินะได้แต่ขบคิดในใจว่า นอกจากเขามองเธอด้วยสายตาที่เหมือนจับผิดนั่นแล้ว อาจจะไม่อยากแนะนำตัวหรืออยากผูกมิตรแล้วเสียอีก

"มินะค่ะ"

มินะชูลังกระดาษขึ้นมาบอกว่าตนไม่สามารถจับมือทักทายกับเขาได้ นั่นจึงทำให้ชายผู้มีนามว่าอัตสึมุ จำใจต้องดึงมือของตนกลับ ก่อนจะหลีกทางให้สาวเจ้าเดินเข้าไปด้านใน

"มีอะไรให้ช่วยมั้ยครับ? "

ร่างสูงเดินยิ้มร่าตามเข้ามาถาม มินะที่กำลังก้าวขึ้นชั้นบนจึงหยุดและหันมาตอบเขา

"จ้างบริษัทย้ายบ้านมาแล้วค่ะ"

พูดจบก็สะบัดปอยผมรุงรังเดินขึ้นด้านบนไปอย่างรวดเร็ว

"แป๊กว่ะ..."

อัตสึมุบ่นอุบอิบในใจและมองตามร่างบางจนเธอก้าวเข้าไปในห้อง เขาหยิบมือถือจากโต๊ะรับแขกขึ้นมาก่อนจะรีบพิมพ์ยุกยิกด้วยใบหน้าที่ยิ้มแย้ม และเพียงไม่กี่วินาทีหลังจากกดส่งข้อความ เสียงเจื้อยแจ้วของบุคคลที่ตนแทบจะไม่ต้องเดาว่าเป็นใครก็ดังลอยมาแต่ไกล

"สึมุสึมุ! ไหนล่ะสมาชิกใหม่!"

"อัตสึมุซัง! ผมชนะใช่มั้ย?!"

ชายหนุ่มผู้ที่มีเอเนอจี้เยอะที่สุดในบ้านต่างก็วิ่งกระโตกกระตากมาแต่ไกล อัตสึมุที่นั่งดื่มน้ำผลไม้อยู่ก็ยิ้มออกมาเหมือนพอใจ เขาเงยหน้าให้บุคคลทั้งสองอันเป็นทั้งเพื่อนร่วมห้องและเพื่อนร่วมทีม ก่อนจะชี้ไปยังบันได

ร่างของหญิงสาวที่กำลังเดินลงมาและทันทีที่เธอก้าวผ่านคนทั้งสาม ก็มีลมประหลาดพัดเบาๆ เข้าปะทะไปยังใบหน้าของเธอจนต้องยกมือขึ้นทัดเส้นผมไว้ข้างหู ทุกๆ การกระทำของหญิงสาวต่างทำให้ชายหนุ่มที่เสียงดังทั้งสองต้องหยุดมองราวโดนกับมนต์สะกด

"แล้วลมนั่นมาจากไหนเนี่ย"

อัตสึมุว่าพลางมองไปยังรอบๆ สลับกับมินะที่กำลังก้มตัวเป็นเชิงทักทายให้กับบุรุษผู้ตื่นเต้นทั้งสอง ก่อนจะรีบเดินออกไปด้านนอก

"เยส! ผมชนะโบคุโตะซังล่ะ!"

ชายหนุ่มผมสีส้มสว่างยกมือขึ้นสุดตัวเหมือนดีใจ ผิดกับชายร่างสูงเรือนผมสีขาวสลับโคนดำ เขาถอนลมหายใจออกมาพลางทิ้งตัวลงบนโซฟาอย่างคนสิ้นหวัง

"นี่พวกนายยังพนันกันอีกเหรอ? "

อัตสึมุถามคนทั้งสองในขณะสายตาจับจ้องไปยังหน้าจอมือถือ

"ใช่ครับ เพราะตราบใดที่ยังไม่มีผู้เช่าคนใหม่ การเดิมพันก็ยังไม่สิ้นสุดครับ ไม่มีผู้แพ้หรือชนะ….แต่วันนี้มีผู้เช่าคนใหม่ ซึ่วเป็นผู้หญิงตามที่ผมพนันไว้ ผมชนะเอซแล้ว! ฮะฮ่า!"

ชายหนุ่มผมสว่างจ้ายกมือขึ้นปาดจมูกของตัวเองอย่างมั่นใจ

"นี่นายพูดมันออกมาเหมือนตัวเองเป็นพระเอกในโชเน็นจัมพ์เลยนะ"

อัตสึมุเท้าคางและมองคนทั้งสองสลับไปมา แน่นอนว่าตอนนี้อีกคนที่เป็นทั้ง'เอซ' และ 'พี่ใหญ่' ของบ้าน กำลังนั่งทำหน้าตาสลดหดหู่มากทีเดียว

แต่แล้วสายตาของชายหนุ่มทั้งสามก็หันไปมองยังร่างบางที่เดินออกมาพร้อมกับพนักงานขนของ เธอพูดคุยอยู่สองสามประโยค ก่อนจะโค้งตัวลงขอบคุณ

และเมื่อเธอหันหลังกลับมา...

"ว๊าย!"

ก็พบกับชายทั้งสองที่ยืนยิ้มแป้นราวต้อนรับ

"ฮินาตะ โชโยเดส!"

ชายผมส้มที่มีสีผิวค่อนไปทางแทนเหมือนโดนแดดเผากล่าวขึ้นเป็นคนแรก เขาคนนี้ที่ชื่อว่าฮินาตะสูงกว่ามินะเพียงสี่สะห้าเซนเห็นจะได้

"โบคุโตะ โคทาโร่เดส!!"

ส่วนเขาคนนี้...มีส่วนสูงที่มากกว่าฮินาตะและอัตสึมุเสียอีก แถมร่างกายก็ยังดูกำยำกว่า ไหล่กว้างกว่า แต่สิ่งที่เด่นไม่แพ้ร่างกายเห็นจะเป็นสีผมล่ะนะ สีขาวแซมดำนั่นค่อนข้างหายากเชียว จนมินะแอบคิดในใจว่าเขาคนนี้เหมือนหลุดออกมาจากมังงะสักเรื่อง

"มินะ เดส"

มินะที่ยกมืออันเว้นว่างของตนขึ้นมาแกว่งไปซ้ายทีขวาทีเพราะไม่รู้จะจับตอบใครก่อน แต่เธอก็ตัดสินใจยกขึ้นมาจับตอบพร้อมๆ กันทั้งสองข้าง ทำให้คนทั้งคู่ที่ดูแนจะ 'ร่าเริง' ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่กันเลยทีเดียว

"โอมิคุงก็อยากเห็นหน้าสมาชิกด้วยใช่มั้ยล่ะ~"

มินะที่กำลังจะขอตัวออกมาก็หยุดชะงักตามเสียงของอัตสึมุ เธอจึงหันไปหาบุรุษอีกคนซึ่งคาดว่าน่าจะเป็นสมาชิกคนสุดท้ายทันที

ร่างสูงที่เดินลงบันไดมาเรื่อยๆ เขาเหมือนจะสูงที่สุดในบรรดาคนทั้งสี่ แต่หุ่นก็ไม่ได้ดูผอมจนเกินไป ถึงจะใส่เสื้อและกางเกงที่ยาวแต่มินะก็พอจะดูออกว่าหุ่นของเขาน่าจะสมส่วนทีเดียว ชายหนุ่มผู้นี้มีเรือนผมสีดำขลับและหยักศก ใบหน้าของเขาที่มินะเห็นชัดสุดคงจะเป็นดวงตาและขี้แมลงวันสองเม็ดเล็กๆ เหนือคิ้วซ้าย

เพราะอะไรที่เห็นแค่นั้นน่ะเหรอ

เขาสวมหน้ากากอนามัย ใน! บ้าน!!

"เปล่าจะลงมาดื่มน้ำ"

เขาปรายตามามองหญิงสาวผู้มาใหม่ครู่หนึ่งก่อนจะหันไปเปิดตู้เย็นทันที

'ฉันควรไปได้แล้วสินะ'

มินะถึงกับยิ้มเจื่อนออกมา ก่อนจะหันไปบอกลาชายสองคนผู้มีเอเนอจี้ต่างจากคนที่กำลังดื่มน้ำอยู่ลิบลับ

"เธอชื่อมินะล่ะ"

อัตสึมุตะโกนบอกชื่อของมินะแทนเจ้าตัวให้ร่างสูงได้ยิน นั่นจึงพลอยให้มินะที่กำลังก้าวขาขึ้นบันไดหยุดชะงักและหันกลับไปมอง

"ซาคุสะ คิโยโอมิ"

เจ้าของชื่อเอ่ยแนะนำตัวและมองมาทางมินะ ก่อนจะดึงแมสก์สีขาวขึ้นปิดหน้าอีกครั้ง มันเร็วเสียจนมินะไม่ทันได้แต่แม้แต่ริมฝีปากของเขาด้วยซ้ำ

มินะยืนชั่งใจอยู่ครู่หนึ่งและเมื่อเห็นว่าเขาหันไปทางอื่นเธอจึงเดินขึ้นชั้นบนทันที

"หน้าคุ้นๆ แฮะ"

มินะเกาท้ายทอยอย่างสงสัย ก่อนจะสะบัดความคิดออกไปและหยิบมือถือขึ้นมา

Minari???? : ซายุเอ๋ย วันนี้ฉันได้เจอคนในบ้านด้วย

Sayuyu : นันเด๊ะยาเนน!!

(อะไรกัน!!)

Minari : น่าเบื่ออ่ะ (¯ ¯ |||)

Sayuyu : หล่อป่าว

Minari : งั้นๆ พอดูได้

Sayuyu : มาตฐานเธอสูงไป เดาว่าหล่อแน่นอน นักกีฬาส่วนใหญ่จะหุ่นดี ฉะนั้นแล้ว หล่อ! ซายุขอเฟิร์ม~

มินะถึงกับหันมองซ้ายขวา เพราะคิดว่าเพื่อนตัวเองคงอยู้ใต้เตียงของเธอเป็นแน่

"รู้ดีเชียว"

มินะก้มหน้าแชทกับเพื่อนคนสนิทอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะหันไปจัดการกับข้าวของที่กองพะเนินอยู่ทันที

ส่วนใหญ่ก็เป็นอุปกรณ์การเรียนแทบทั้งสิ้น มินะมีกล่องดินสอไม้ที่ใช้วาดรูป กระดาษเกือบทุกขนาดและหลายๆ ชนิด กองหนังสือ ไอแพดและแท็ปเล็ตสำหรับวาดภาพ แล็ปท็อปไว้พกพา แถมพ่วงมาด้วยคอมพิวเตอร์ตั้งโต๊ะและอุปกรณ์วาดภาพจิปาถะ ของพวกนี้คือสิ่งที่พาตัวเธอที่เรียนในสาขามังงะและการผลิตมังงะมาจนถึงปีสี่นั่นเอง

และกว่าจะจัดของ ทำความสะอาดเล็กๆ น้อยๆ เสร็จ เวลาก็ล่วงเลยผ่านไปถึงช่วงเย็น มินะได้ยินเสียงแว่วๆ จากสมาชิกในบ้านเป็นครั้งคราว ซึ่งอาจจะเป็นเพราะห้องที่อยู่ติดกัน

มินะตัดสินใจจะไปซื้อของที่ซุปเปอร์มาร์เก็ตใกล้ๆ อาหารวันนี้คงหนีไม่พ้นอาหารสำเร็จแน่นอน หลังจากที่อาบน้ำและเปลี่ยนเสื้อผ้าเรียบร้อย เธอก็ค่อยๆ ย่องลงมา พลางสอดส่องสายตามองไปยังด้านล่าง เสมือนว่าเป็นหัวขโมยย่องเข้าบ้านตัวเอง

"ไฮ ไฮ มินจัง ทานมื้อเย็นด้วยกันมั้ย? "

ทันทีที่ร่างบางก้มตัวอยู่ จู่ๆ โบคุโตะที่กำลังล้างผักก็เงยหน้าขึ้นมาถามเธอทันที แน่นอนว่าตอนนี้ทั้งหมดอยู่กันครบและมองมายังเธอเช่นกัน

"...ไม่เป็นไรค่ะ"

มินะกล่าวออกมาแบบเกรงใจและรีบกำกระเป๋าสตางค์พร้อมถุงผ้าออกจากบ้านอย่างรวดเร็ว

"นายกำลังทำให้เธอกลัวหรือเปล่า"

อัตสึมุที่กำลังจะหุงข้าวหันมายิ้มให้กับชายหนุ่มหน้าตาใสซื่อข้างๆ และเมื่อถูกหยอกล้อแบบนั้นก็ทำเอาตัวเองแอบคิดมากขึ้นมาทันที

"พวกเขากำลังใช้ครัว...งั้นซื้อของง่ายๆ แล้วเอาขึ้นไปกินบนห้องดีกว่า"

มินะพึมพำกับตัวเองเหมือนนางเอกในละคร แต่แน่นอนว่านี่คือความจริง ด้วยท่าทางประหลาดเช่นนี้ก็ทำให้คนที่อยู่แถวนั้นต่างหันมามองร่างบางที่ยืนเถียงกับตัวอยู่สักพักแล้ว

เธอไม่รู้ว่าสามารถแช่ของในตู้เย็นได้มากแค่ไหน ฉะนั้นมินะจึงซื้อเพียงของที่จำเป็นเท่านั้น

ของที่จำเป็น…

"มินะจังชอบดื่มเหรอ? "

อัตสึมุเอ่ยถามร่างบางที่กำลังยัดกระป๋องเบียร์ยี่ห้อดังเข้าตู้เย็นอย่างรีบๆ ซึ่งเขามองเธอมาสักพักแล้วนั่นเอง

"ก็...ดื่มตอนคิดงานไม่ออกค่ะ"

"เยอะขนาดนี้คงหัวตื้อบ่อยๆ ใช่มั้ยละ"

'ปากเหรอนั่น…'

มินะได้แต่ขบกรามและฝืนยิ้มให้กับอัตสึมุผู้ที่มีฝีปากอันไวว่อง ก่อนจะหันไปวางพวกขนมเล็กๆ น้อยๆ และจัดการต้มน้ำร้อนเพื่อลวกบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปที่ซื้อมาอย่างรวดเร็ว

"มินะซังบอกว่าคิดงานไม่ออก งั้นมินะซังทำงานอะไรเหรอ? "

ฮินาตะที่เดินเข้ามาพร้อมกับโบคุโตะก็ดันได้ยินประโยคเมื่อครู่ของหญิงสาวพอดิบพอดี จึงรีบเอ่ยถามตามความเฟรนด์ลี่ของตัวเอง

"นักศึกษาค่ะ"

"จริงเหรอ!"

"ค่ะ…"

"นายตื่นเต้นเหมือนไม่เคยเห็นนักศึกษาเลยนะ"

และพ่อหนุ่มเซ็ตเตอร์ก็ยังคงไม่วายแซวเพื่อนตัวเองที่เริ่มตื่นเต้นขึ้นมาอีกครั้ง นั่นจึงทำให้ซาคุสะที่เงียบมาตลอดถึงกับถอนหายใจก่อนจะก้มหน้าก้มตาทำอาหารต่อ

"มินจังอยู่ปีไหนเหรอ? เรียนคณะอะไร? เรียนจบเมื่อไหร่? เรียนจบแล้วไปทำอะไร? "

มินะได้แต่กระพริบดวงตาปริบๆ เธอได้แต่ถือถ้วยบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปค้างไว้ กำลังประมวลคำถามที่หลั่งไหลเข้ามาไม่หยุด และบางคำถามของโบคุโตะ แม้แต่คุณแม่ของเธอยังไม่เคยถามด้วยซ้ำ

"ปีสี่ค่ะ คณะการ์ตูนญี่ปุ่น แล้วก็...ถ้าผ่านงานปีสุดท้ายได้ก็น่าจะจบปีนี้ ส่วนจบไปทำอะไร...คงไปเป็นบก.รายสัปดาห์ไม่ก็นักวาดมังงะ...มั้ง"

มินะพูดออกมาพลางคิดไปด้วย แต่นั่นก็ทำให้คนฟังอย่างฮินาตะและโบคุโตะตาลุกวาวขึ้นมาเชียว

"ขอตัวนะคะ"

มินะยิ้มให้หนึ่งที เธอแค่คิดว่าต้องรีบปลีกตัวเองออกมาให้เร็วที่สุด

"เธอจะเอามันขึ้นไปเหรอ? "

ซาคุสะถามขึ้นมาพลางใช้สายตามองมายังถ้วยบะหมี่ในมือของมินะ

"ค่ะ"

หญิงสาวผู้ที่ไม่รู้อะไรบางอย่างตอบกลับเขาด้วยใบหน้าอันไร้เดียงสา อัตสึมุที่กำลังเตรียมอาหารบนโต๊ะก็ได้แต่ส่งรอยยิ้มมาให้เธอ ซาคุสะสูดลมหายใจเข้าปอดแล้วค่อยๆ ดึงเอาแมสก์ที่ปิดหน้าออกช้าๆ

'ก็ดูดีนี่นา'

แต่แล้วห้วงความคิดของมินะก็ถูกฉุดให้กลับมาด้วยเสียงของคนที่ตนเพิ่งแอบชมไป

"ถ้าเธอเอามันเข้าไปในห้อง มันก็จะทำให้ห้องมีกลิ่น พอมีกลิ่นก็จะมีแมลงสาบและหนู นั่นคือหายนะ ฉันไม่ยอมให้ในบ้านมีสัตว์ประหลาดแน่ๆ ฉะนั้น อย่าใช้ชีวิตที่มันดูง่ายเกินไป ไปทานที่โต๊ะให้เรียบร้อยด้วย...ครับ"

เขาพูดยาวเหยียดพลางชี้ตะหลิวมาที่โต๊ะอาหาร มินะที่รู้สึกหน้าชาหน่อยๆ จึงจำใจเดินกลับมา

"พูดขนาดนี้ไม่ต้องครับก็ได้มั้ง"

หญิงสาวกัดฟันและพูดกับตัวเองเบาๆ

"ทางนี้ได้เลย!"

ฮินาตะดึงเก้าอี้ที่หัวโต๊ะออกมาต้อนรับ ร่างบางจึงเดินเข้าไปอย่างงุนงง

เอาเป็นว่าเธอยังไม่หายหน้าชาจากประโยคเด็ดๆ ของพ่อหนุ่มแมสก์ขาวนั่นแหละ

และหลังจากพูดคุยซึ่งเป็นทางโบคุโตะและฮินาตะมากกว่าที่เป็นคนเปิดบทสนทนา เธอก็ได้รู้ว่าทั้งหมดคือนักกีฬาวอลเลย์ตามที่ได้รู้มาบ้าง และทั้งหมดก็มีอายุห่างกันเพียงแค่ปีเดียว ก็เลยตกลงกันว่าจะคุยกันแบบสบายๆ เหมือนเพื่อนคนหนึ่ง ซึ่งโบคุโตะก็บอกให้หญิงสาวเพียงคนเดียวทำแบบนั้นได้เลย เพราะเธอเองก็เกิดปีเดียวกับซาคุสะและฮินาตะนั่นเอง

"มินจังอิ่มเหรอ กินแค่นั้นอ่ะ"

โบคุโตะที่นั่งอยู่ทางซ้ายมือหันมาถามมินะที่กำลังใช้ตะเกียบคนไปในถ้วยกระดาษและทำท่าจะคีบมันเข้าปาก

"อิ่มค่ะ"

และเมื่อเงยหน้าขึ้นมา เธอก็แอบตะลึงไปเล็กน้อย เพราะบนโต๊ะมีทั้งเมนูจากไก่ เนื้อและที่สำคัญ ผักเยอะมากๆ ทำเอามินะกลับมามองถ้วยบะหมี่ของตัวเองตาปริบๆ

'รู้งี้น่าจะซื้อข้าวหน้าแฮมเบิร์กมา'

"อ่ะนี่ เธอควรกินอาหารให้ครบห้าหมู่สิ"

ฮินาตะที่ลุกไปหยิบจานเปล่ามาแล้วใส่เมนูกับข้าวลงไป ก่อนจะเลื่อนจานมาให้มินะด้วยใบหน้าที่ยิ้มแย้ม

"เนื้อด้วยสิ อร่อยที่สุดเลยนะ!"

โบคุโตะก็เช่นกัน เขารีบคีบเนื้อย่างกระทะมาใส่เพิ่ม

"ตื่นเต้นกันเชียวนะ"

อัตสึมุที่นั่งอยู่ตรงข้ามทั้งคู่ได้แต่ส่ายหน้าไปมา ก่อนจะหันมามองมินะ เธอกำลังตาค้างด้วยจำนวนอาหารที่ถูกใส่มาไม่หยุด และเขาก็มองใบหน้าของหญิงสาวอยู่ครู่หนึ่ง

'น่ารักดีนี่'

ถึงจะไม่ใช่สเปค แต่อัตสึมุก็อดชมในตัวมินะไม่ได้จริงๆ เขารู้ว่าใบหน้าใสนั้นถูกเติมแต่งมาบ้าง แต่มันก็เข้ากับเธอ เขารู้ว่าเธอจงใจใส่เสื้อที่พอดีตัวกว่าเมื่อเช้า รู้ว่าเธอสระผมแล้วจากกลิ่นหอมจางๆ ที่ลอยมาตอนเธอเดินผ่าน

เขารู้ว่าเธอแคร์สายตาของคนอื่นยามมองมาที่ตน

เหมือนกันกับเขา

Sayuyu : หายไปเลย ไม่เคยหวนคืนมา~

Minari : ฉันว่าฉันเจอพวกไม่ปกติว่ะ

* ∗ ٭* ∗ ٭* ∗ ٭* ∗ ٭* ∗ ٭* ∗ ٭* ∗ ٭* ∗ ٭* ∗ ٭* ∗ ٭

TALK ♪☆＼ (^０^＼) ♪ (／^-^) ／☆

นี่คือเรฟ little house ของไรต์นะคะ

(จากซีรีส์เกาหลีเรื่อง It's okay That's love)

ตอนแรกมาเสิร์ฟแบบมึนๆ นิดนึงนะคะ (º _ º) ตอนต่อไปจะเน้นไปที่ชีวิตของนางเอกที่ต้องเจอเมื่ออยู่ใต้ชายคากับแก๊งค์นี้ค่ะ5555555555

ชอบ ถูกใจ คอมเม้นท์หรือกดใจได้นะคะ 

รักรี้ดเดอร์ทุกๆ คนเลย~❤