คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Intro Rain Destiny
Intro
ในวันที่สายฝนโปรยปราย...สำหรับใรบานอาะมอว่ามันเป็นวันที่น่าเบื่อฝนมาทำให้ทำอะไรไม่สะวััหวะไปะทุอย่าแ่สำหรับใรบานนั้นวันที่ฝนพรำเป็นวันที่เาไ้เอับหัวใอีว...หัวใที่เาอยามหามานาน...
‘รอฮยออยู่รนี้นะห้ามไปไหนไม่ว่าะเิอะไรึ้นฮยอลัวรู้ไหม?...ลัวว่านายะหายไป’
มันอาะฟัูี่เ่านะที่ ‘แบฮยอน’ เ็ผู้ายัวเล็ๆะเื่อฟัำพูอผู้ายที่ื่อ ‘ริส’มานาฝนแบบนี้แทนที่เาะเินไปหาที่หลบฝนเาลับยืนแ่าฝนอยู่อย่านั้นเพียเพราะลัวว่าเาะเป็นห่ว...ลัวว่าริสะามหาเาไม่เอ...ลัวว่าเาะหลทาเหมือนเมื่อ 2 ปี่อนวันที่เาเินพลัหลับแม่เาไม่รู้ะหันหน้าไปพึ่ทาไหนมอไปทาใ็มีแ่วามมืและสายฝนที่ระหน่ำโปรยปรายลมาอย่าหนันเาไ้เอับเ็ผู้ายนหนึ่...เ็ผู้ายัวสูที่เ้ามาับมือเาและพาเาออมาาวามมืมินั้น....แล้ว...แบฮยอน็ำอะไรไม่ไ้อีแล้ว...เาำไ้เพียเท่านี้..ำไ้เพียว่าเ็ผู้ายัวสูนนั้นอยปป้อเาเสมอ..แม้ว่าัวเาเอะเ็บปวแ่ไหน็าม..ไม่รู้ว่าเ็ผู้ายนนั้นือใร..อาะเป็น ‘ริส’ หรือไม่็ ‘านยอล’ ไม่มีอะไรให้แน่ใทั้นั้นเพราะวามทรำอเามันหายไปหมแล้ว..เหลือแ่เพียวามรู้สึบาๆที่ยัหลเหลืออยู่ใน้นบึในหัวใบารั้แบฮยอนอาะไม่ไ้ลืมมันไปะ้วย้ำ..บาทีวามทรำอแบฮยอนอาะรอให้ใรบานมาเริ่นนำแ่นั้น..แ่นั้นริๆ
“อ๊ะ...”แบฮยอนหลุออมาาวามิทันทีทีู่่ๆ็มีฝ่ามืออุ่นๆมาึเาเ้าไปอ...ปิเสธไม่ไ้เลยว่ามัน่าอบอุ่นริๆ...อ้อมอที่เหมือนเยสัมผัสมาเมื่อนานแสนนาน
“มายืนาฝนอะไรรนี้ หืม ?”ร่าสู้มลมาระิบ้าหูนัวเล็ที่อยู่ในอ้อมอ้วยน้ำเสียที่แสวามเป็นห่ว
“ือัน...”
“....”
“ันรอริสฮยออยู่นะ”หลัาที่ไ้ำอบานัวเล็ทำให้ร่าสูะัเล็น้อย...นี่แบฮยอนออมาับริสั้นเหรอ?....แล้วริส็ปล่อยให้นัวเล็รอเาอยู่รนี้นเียวั้นเหรอ?
“แล้วทำไมนายไปเ้าไปหาที่หลบฝน่อนละเี๋ยว็ไม่สบาย”านยอลระิบ้าหูนัวเล็อีรั้พร้อมระับอ้อมอให้แน่นึ้น...เาไม่อยาะปล่อยมือานัวเล็ที่เาำลัออยู่นี่ริๆ
“็ริสฮยอบอให้ันรออยู่รนี้...”
“ันเป็นห่วนายนะรู้ไหม?”
“....”
ถึแม้ว่าอนนี้ฝนะหนัมาแ่ไหนแ่ไออุ่นที่ถูถ่ายทอมาาอ้อมออนัวสูที่ยืนอเาอยู่รนี้มัน็ลายวามหนาวอร่าาย...และหัวใไ้ไม่น้อย
ปึ!
“อั๊!”านยอลถูนที่ัวสูว่าเาึัวเาให้แยออาแบฮยอนแล้วนที่ัวสูว่านั้น็่อยเ้าไปที่หน้าานยอลอย่าแรนเาล้มลไประแทับพื้น
“ริสฮยออย่า!”แบฮยอนเินเ้าไประาแนริสไว้ทันทีที่เห็นว่าริสำลัะัหมัใส่ใบหน้าหล่อๆอานยอลอีรอบ
“ทำไม?เป็นห่วมันเหรอไ!”ริสละสายาาานยอลที่นอนเ็บอยู่ับพื้นมาบีบแนแบฮยอน้วยวามโรธแทน
เาไม่อบ...ไม่อบเลยที่แบฮยอนห่วนอื่น
เาไม่อบ...ที่แบฮยอนยอมให้นอื่นอ่ายๆแบบนี้
โยเพาะผู้ายที่ื่อ ‘ปาร์ านยอล’
“ริสฮยอผมเ็บ”น้ำใสๆเริ่มไหลออมาาาอนัวเล็เพราะแรบีบามือริสที่ำลับีบแนเา้วยวามโรธนั้นมันเ็บนระูอเาแทบแออมาเป็นิ้นๆแล้ว
“หึ!นายเ็บเป็น้วยเหรอ!!”ริสะโนใส่หน้าแบฮยอน้วยวามโมโหอนนี้เาโรธแทบะลุเป็นไฟอยู่แล้วสายฝนเย็นๆที่โปรยปรายลมานั้นไม่ไ้่วยให้เาใเย็นึ้นเลย
“ฮึ!...ทำไมผมะไม่เ็บ”แบฮยอนพยายามะลั้นเสียสะอื้นไว้เพื่อไม่ให้อีนรู้ว่าอนนี้เาำลัร้อไห้..อนนี้เาเ็บปวนะยืนแทบไม่ไหวแล้วบ่อยรั้ที่เา้อพยายามทำัวเป็นนเ้มแ็เพราะแ่ไม่อยาให้ริสมอว่าเาเป็นไอ้เี้ยี่เ่าน่ารำานนึ
“รู้รึเปล่าว่านที่มันยอมอับนอื่น่ายๆแบบนี้มันหนาแ่ไหน!!”ำพูที่ออมาาปาริสประโยนี้ทำให้แบฮยอนไม่สามารถสะเสียสะอื้นอเาไว้ไ้อี่อไปเาเ็บนอธิบายออมาเป็นำพูแทบไม่ถูไม่ิว่าริสะูถูนที่เาบอว่า ‘รั’ นานี้
“....”แบฮยอนไม่อบโ้อะไรออไปเพราะเารู้ว่าอนนี้ำลัโรธืนพูอะไรออเริ่อมันะบานปลายเปล่าๆ
“หยุูถูแบไ้แล้ว”านยอลเินเ้ามาระาแบฮยอนไปยืน้าๆเามือ้า้ายอานยอลถูส่มาบีบมือแบฮยอนแน่นเพื่อบอแบฮยอนว่าอย่าลัวเาะอยู่รนี้
ปป้อแบฮยอนเอ
“แล้วแมายุ่อะไร้วยานยอล!”ริสำมือัวแน่นนน้ำเลือสีแส่อยๆไหลออมาาบริเวฝ่ามืออเาเพราะเล็บอเานั่นเอเาเอาเล็บิมือัวเอไว้เพื่อวบุมอารม์ไม่ให้ทำอะไรรุนแรออไป
“ผมะไม่ยุ่เลยถ้าฮยอไม่มาูถูนที่ผมรั”านยอลเหลือบไปมอแบที่ยืนอยู่้าเาเล็น้อย่อนะหันไปสบาับริส
“หยุรันอนอื่นไ้แล้วปาร์ านยอล”ริสเน้นเสียเ้มใส่านยอล้วยสีหน้าไม่พอใอย่ารุนแรเาไม่อบ..ไม่อบเลยริๆผู้ายนี้...ผู้ายที่ื่อ ‘ปาร์ านยอล’
“วามรัมันห้ามันไม่ไ้หรอนะฮยอ...ถ้าวันนั้นมันไม่เิเหุาร์นั้นป่านนี้...”
“หยุพูถึเหุาร์วันนั้นะที!!”ริสะอใส่านยอลพร้อมึ้อเสื้อานยอลึ้น้วยวามโมโห
อี็ปล่อยให้เป็นอีสิะพูึ้นมาอีทำไม?.....
“หยุ!!....หยุทะเลาะันไ้แล้ว!!”แบฮยอนที่ยืนนิ่อยู่นานะโนออมาพร้อมับน้ำใสๆที่ไหลออมาาหาาอีแล้ว...ทำไมันนะ!ทำไม?! บยอน แบฮยอนเป็นนอ่อนแอแบบนี้
ริสหันมามอแบฮยอนเล็น้อย่อนะหันไปเผิหน้าับานยอลและัหมัใส่หน้าานยอลไปอีหนึ่ที
“ริสฮยอผมบอหะ..โอ๊ยยย!”แบฮยอนทรุลไปนั่ับพื้นเอามือุมหัวัวเอแน่น้วยวามเ็บปวริสเห็นันั้น็รีบวิ่มาพยุแบฮยอนทันที...อาารำเริบอีแล้วเหรอ?
“แบฮยอนใเย็นๆนะเ็บมาใ่ไหม?ฮยออโทษนะฮยอะพานายลับบ้านเอนะ”ริสระิบ้าหูนัวเล็่อนะอุ้มนัวเล็ึ้น
“ันะไปส่แบเอ!”านยอลลานเ้ามาเาะาริส้วยร่าายที่หมสภาพสุๆอนนี้านยอลไม่มีแรแม้แ่ะยืนแ่เา็ยัอยาไปส่แบ้วยัวเอ
“หึ!พูไมู่สภาพัวเอเลยนะปาร์ านยอล!”ริสสะบัแนานยอลที่เาะาเาออ่อนะอุ้มแบฮยอนออไป
“ันปป้อูแลนายไม่ไ้อีแล้วนี่มันรั้ที่ 254 แล้วนะปาร์ านยอลแนี่มันไม่ไ้เรื่อริๆแมันห่วยที่สุ”เาบ่นพึมพัมับัวเอหัวเราะออมาทั้น้ำา...น้ำาที่ไหลออมานั้นถูลมลืนไปับเม็ฝนที่ำลัลมาระหน่ำเหมือนอย้ำวามอ่อนแอวามพ่ายแพ้รั้แล้วรั้เล่าให้ับเา..ทำไม?เามันไม่ไ้เรื่อแบบนี้นะ?ทำไม?ไ้แ่ถามัวเอว่าทำไม...
ไม่มีใรรู้หรอว่าอนนี้....
‘อนนี้ฝนำลั..ในหัวใอปาร์ านยอลนนี้อย่าหนั’
ริสอุ้มนัวเล็มาถึบ้าน่อนที่เาะพาแบฮยอนึ้นไปนอนพัผ่อน้าบนนั้นรอบรัวอแบฮยอน็ัถามเาอย่าหนัว่าเิอะไรึ้นทำไมอาารแบถึำเริบแบบนี้ึ่ริส็ไม่ไ้อบอะไรมามายนัเาอ้าว่าะพาแบฮยอนึ้นไปพัผ่อนทำให้รอบรัวอแบฮยอนเลิัาวเาทันทีริสอุ้มร่าเล็ึ้นไปั้นสอนไปหยุที่รหน้าห้ออร่าเล็ริส่อยๆเปิประูเ้าไปและวาร่าเล็บนเียเบาๆเาไ้แ่้อหน้าร่าเล็อย่านั้น...้อ้วยแววาที่ไม่อยาะสูเสียนัวเล็ที่นอนหลับาพริ้มนี่ไป...ริส่อยเอื้อมมือไปแะที่วาอนัวเล็ที่นอนไม่ไ้สิอยู่บนเีย่อนะเอ่ยประโยนึออมา....
“รู้ไหม?ฮยอเลียแววาอนายที่สุเลยนะ....แววาที่มอฮยอ้วยวามสสารแบบนั้นนะ..มันทำให้ฮยอลายเป็นนน่าสมเพที่สุเลยรู้ไหม?”
ความคิดเห็น