คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : A MAN LIKE ME ::: [1] ทำไมไม่ตรง?
A MAN LIKE ME ::: ทำไมไม่ตรง?
“เฮ้ย...ไอ้หล่อ โน่น”
ผมหันไปตามสายตาของ ปาร์คชานยอล เพื่อนซี้ที่พยักเพยิดให้มองไปทางด้านหลัง ร่างบางคุ้นตาเดินเข้ามาในร้านเหล้าประจำที่พวกผมกับเพื่อน ๆ มักจะมาสังสรรค์กันเป็นประจำ จริง ๆ แล้วพี่ชายของไอ้มหาเฉิน หรือ คิมจงแด เพื่อนร่วมแกงค์อีกคนของผมเป็นเจ้าของที่แห่งนี้
“โดนมาอีกแล้วเมิง”
“...........”
ผมสำรวจร่างที่เดินดุ่ย ๆ เข้ามา ใบหน้าขาว ๆ มุ่ยเหมือนไม่สบอารมณ์ สภาพเสื้อผ้าหน้าผมที่ยุ่งเหยิงราวกับไปฟัดกับหมาที่ไหนมา แน่ล่ะ เหมือนไปฟัดมาจริง ๆ นั่นแหละ - - สภาพที่เห็นไม่ต่างจากนั้น
“แม่มมาสภาพนี้ตลอดเลย” ไอ้มหาเฉินเดินถือขวดเบียร์มาให้เพิ่ม ก่อนจะมาร่วมวงนินทาร่างบางที่เหมือนจะเป็นลูกค้าประจำของที่นี่ไปแล้ว ช่วงอาทิตย์สองอาทิตย์ที่ผ่านมานี่พวกผมเจอหมอนี่บ่อย พวกเราวิเคราะห์กันว่าหมอนี่ต้องไปเจอใครรุมฟัดมาแน่ ๆ แล้วหลังจากเสร็จกิจก็เดินมาระบายอารมณ์ด้วยการซัดเหล้าเป็นขวด ๆ
คอแข็งใช้ได้...
“แม่ม เด็กแถวนี้ไหมวะ?”
ชานยอลกระดกแก้วเหล้าเข้าปากแล้วหันมาถาม
ไอ้หน้าอ่อนมันใส่แค่เสื้อเชิ้ตขาวกับกางเกงดำขายาว ซึ่งไม่ต่างอะไรกับชุดนักศึกษา เพียงแต่มองกันไม่เคยออกว่ามันอยู่สถาบันไหน เพราะไม่เคยเห็นหัวเข็มขัด แต่แถวนี้ก็มีแค่มหาลัยที่ผมเรียนอยู่ นั่นเป็นเรื่องที่พวกผมยังไม่เคลียร์เท่าไหร่ เคยให้เด็กเสิร์ฟที่ร้านไปเลียบ ๆ เคียง ๆ ถาม ก็โดนด่ากลับมาว่าเจือกซะงั้น - -
“เมิงอยากรู้ เมิงก็โดนไปถามดิวะไอ้หยอย” ไอ้มหามันยุ
“พ่องเดสก๊ะ เดี๋ยวกูโดนด่าเจือกกลับมาหน้าหงาย คนอะไรวะ หน้าอ่อนแต่แม่มโหดชิบ”
“มึงป๊อดว่ะ”
ชานยอลไม่ตอบมหาแต่ใช้เท้ากระแทกเบา ๆ ไปที่เก้าอี้มันจนลงไปกลิ้งที่พื้น ก็แค่เบา ๆ
“เฮ้ย!! ไอ้เซฮุน!”
พวกผมสามคนพร้อมใจกันหันไปตามเสียงทางด้านหลัง หลังจากปิดร้านแล้วพวกผมกำลังจะเดินกลับบ้าน ผมเดินกอดคอไอ้ชานยอลโดยมีมหาเดินตามมาด้วย
“พวกหน้าซอยนี่หว่า” ชานยอลมันรู้จักดี ไอ้พวกนี้เป็นนักเลงประจำหน้าซอยบ้านที่พวกผมอยู่กัน จัดได้ว่าเป็นขาใหญ่แถวนั้น
“เฮ้ย อย่ายุ่งดีกว่าน่าเมิง” ผมดึงแขนชานยอลไว้ กะว่ารอดูสถาการณ์ก่อน ไอ้หน้าอ่อนนั่นก็เดินออกมาจากร้านหลังจากผมไม่นาน หรือไอ้พวกนี้จะเป็นคู่ขาประจำของมัน? ผมได้ยินแว่ว ๆ ว่าไอ้พวกกลุ่มนักเลงนั่นจะเข้ามาทวงอะไรกับไอ้หน้าอ่อนนั่นแหละ พวกผมค่อย ๆ เขยิบเข้าไปหลบตรงมุมมืดแล้วค่อยมองดู
“เชี่ยแม่มรุมนี่หว่า”
“ไอ้พวกนั้นมึงก็รู้อยู่ ลอบกัดอยู่แล้ว จะไหวไหมว้า?”
มหากับไอ้ปาร์คดูไปวิเคราะห์ไปตามประสา ชานยอลมันคุ้นกับกลุ่มพวกนั้นดี เพราะเคยโดนพวกมันรุมดักไถเงิน แต่บังเอิญว่าไม่ได้แอ้มไอ้นักเทควันโด้หูกางนี่ มันล่อซะเรียบตายยกแกงค์เลย - -
“แหล่มเลย” มหาเอ่ยขึ้นมาเบา ๆ ผมจึงหันไปดู
กะว่าถ้าลาดเลาไม่ค่อยดีค่อยออกไปเป็นพระเอกช่วยนางเอกซะหน่อย แต่..คงไม่ต้องแล้ว เพราะเมื่อมองตรงไปก็พบว่าไอ้หน้าอ่อนตัวคนเดียวก็สามารถเคลียร์พวกหมาหมู่ 5-6 คนได้เรียบร้อย ไอ้พวกนั้นนอนกองเป็นศพอยู่เรียงรายไม่จัดแถวเลย ผมงี้อึ้งมาก ๆ นี่ขนาดมันนั่งก๊งเหล้าไปเกือบครึ่งขวดนะ ยังมีแรงมาต่อยตีกับไอ้พวกเวรนี่อีก....
“ไปดูหน่อยไหม?”
ชานยอลหันมาถาม ผมเลยก้าวขาออกไปด้วย
เมื่อเดินมาเผชิญหน้ากับไอ้หน้าอ่อนที่ตอนนี้ดูสะบักสะบอมเต็มที ก็แหงล่ะทั้งเมา ทั้งโดนหมาฟัด เห็นแล้วหมดสภาพมาก ยังไม่นับกับเลือดที่มุมปากที่แตกนั่นอีก
“เฮ้ย มึงเลือดออก?”
ไอ้ปาร์คโวยวายเสียงดังเมื่อเดินเข้าไปใกล้จนจะสวนกับมัน มือข้างนึงของไอ้อ่อนนี่มีเลือดไหลเป็นทาง คงจะโดนคัตเตอร์หรือมีดอะไรสักอย่างแหละ
“เป็นไงวะ”
“เป็นไง?”
ผมถามพร้อม ๆ กับชานยอล ไอ้หน้าอ่อนมองหน้ามาที่ผมแล้วเงียบอยู่ครู่หนึ่ง จนผมต้องยักคิ้วย้ำให้มันรู้ว่ากูถามมึงอยู่นะ
“เจือก”
อ้าวไอ้นี่ - - หน้าตาดีไม่น่าปากหาตีนเลย วอนจะโดนถีบให้หงายหลังอยู่แล้วถ้าผมไม่สังเกตว่ามันเซจนยืนแทบจะไม่อยู่แล้ว
“เฮ้ย เดี๋ยว มึงชื่อไร”
“เซ.....”
อ้าว!! ตอนนี้ร่างมันโถมเข้าหาผมจะเซตามชื่อที่มันจะบอกล่ะครับ U_U
“เฮ้ย มองไรวะ ช่วยกูหน่อย”
สุดท้ายแล้วพวกเราก็ต้องลากไอ้หน้าอ่อนกลับบ้านด้วย - - บ้านพวกผมเป็นที่ดินโดยรวมของพ่อผมเอง ผมอยากได้บ้านแบบกว้าง ๆ โล่ง ๆ เรียบง่าย พ่อจึงออกแบบบ้านชั้นเดียวให้หลาย ๆ หลังในรั้วเดียว ผมจึงชวนเพื่อน ๆ ที่สนิทไว้ใจได้มาอยู่ซะด้วยกัน
ผมอยู่บ้านหลังนึงที่ผมให้พ่อสร้างใหม่ให้ตามที่ผมอยากได้ ส่วนอีกสองหลังเป็นหลังใหญ่ที่มีห้องนอน 3 ห้อง ผมให้ไอ้ปาร์คกับไอ้มหามาช่วยนอน และอีกหลังหนึ่งยังว่างอยู่ ส่วนมากผมก็ไปขลุกอยู่ที่บ้านหลังใหญ่นั่นแหละ เพราะชอบไปสุมหัวกินเหล้ากับพวกมัน แล้วก็นอนกลิ้งอยู่หน้าห้องนั่งเล่น จะเละเทะยังไงก็จะมีแม่บ้านจากบ้านใหญ่มาทำความสะอาดให้ทุกอาทิตย์อยู่แล้ว อ่อ พวกผมมาอยู่ที่นี่เพราะใกล้มหาวิทยาลัย ผมเดินกันไปแป๊บเดียว หรือไม่ก็จับเจ้าใหญ่’ช้อปเปอร์ตัวเก่งของผมไป
อ่อ ผมลืมแนะนำตัวไปสิ ผม คริส หรือ อู๋อี้ฟาน เป็นลูกครึ่งจีน-แคนาดา พ่อของผมเป็นสถาปนิกมาก่อน และหันมาทำธุรกิจอสังหาริมทรัพย์ที่เกาหลีด้วย ผมเลยมีที่ซุกหัวนอนไว้เรียนมหาลัยชื่อดังที่นี่ แต่ผมไม่ได้เรียนเหมือนพ่อหรอก เท่ ๆ อย่างผมต้องเรียนวิศวะอยู่แล้ว จริงไหมล่ะ #ยักคิ้ว
ส่วนเพื่อนผมก็มีไอ้ ปาร์คชานยอล นี่ก็เลือกเรียนวิศวะตามที่ที่บ้านต้องการ จริง ๆ หมอนี่เก่งพวกดนตรีมากนะ มันชอบเล่นกีต้าร์แล้วแหกปากลั่นบ้านทุกคืน ถามว่าเพราะไหม เอาจริง ๆ ผมยังไม่รู้เลยว่ามันร้องเพลงอะไร แต่การลีดกีต้าร์ของมันเทพมาก เวลามันไปหลีหญิง ผมชอบให้มันเอามาส์กไปปิดหน้าด้วย มันจะได้ไม่ต้องร้อง เสียงควายออกลูกของไอ้ปาร์คมันไม่ประสานงากับท่าดีดกีต้าร์เท่ ๆ ของมันเลย -__-
อีกคนที่เพิ่งไปผลาญเหล้าร้านพี่ชายมันคือไอ้มหา คิมจงแด ไม่มีใครเชื่อว่าจะมีเด็กวิศวะที่ธรรมะธรรมโมอย่างมัน แต่อย่าได้เรียกมันไปมีเรื่องนะ ไอ้หมอนี่สวดมนต์สามจบแล้วอริเผ่นมาแล้ว #สงสัยผีนักเลงที่เข้าสิงอยู่จะร้อน - - มหามันมีแค่พี่ชายที่คอยเลี้ยงดูส่งเสียมันมาตั้งแต่เด็ก เพราะพ่อแม่แยกทางกัน มันเลยรักพี่มันอย่างพ่อ ใครทำไรพี่มันไม่ได้เลยนะ มันเอาตาย -__-
ไอ้พวกนี้มาสิงสู่ในบ้านกันคนละห้อง ทั้ง ๆ ที่จริง ๆ มันไม่ได้มาอยู่ตลอดเวลาหรอก แต่วันไหนมีเรียนเช้าละก็จะมาสมหัวเมากันข้ามคืน แล้วไอ้ที่ว่าเรียนเช้าล่ะ..??? - - เฮ้อ..เพื่อนผมยังมีอีก ไว้มันมาหาแล้วผมค่อยแนะนำให้คุณ ๆ รู้จักนะ
“ตัวหนักชิบหาย เห็นบาง ๆ งี้”
ไอ้มหาจงแดบ่น ผมแค่ฝากมันถือไอ้หน้าอ่อนแปบเดียว ผมเปิดประตูเล็กเข้าบ้านไป บ้านหลังแรกที่เห็นเป็นบ้านของผม ส่วนหลังใหญ่ต้องเดินตัดสนามหญ้าเข้าไปอีก แต่รถไอ้มหามันจอดขวาง ๆ อยู่ ไอ้พวกนี้เลยลงความเห็นว่า
“กูฝากมันไว้ที่มึงละกัน พรุ่งนี้พวกกูออกแต่เช้า” ไอ้สองคนนี้เรียนไฟฟ้า เลยไปไหนมาไหนด้วยกันตลอด ส่วนผมเอกโยธา โดดเดี่ยวโดเด่
“อ้าว ไหงเป็นกูล่ะเมิงงงง” ผมชี้เข้าหาตัวเอง
“ก็พรุ่งนี้พวกกูไม่อยู่ มึงจะได้ไม่ต้องแหกขี้ตาตื่นมาดูมันที่บ้านกู กูกลัวแม่มหยิบอะไรติดไม้ติดมือไป เอาไว้กับมึงนั่นแหละ เคนะ?”
“เอ้า ผลักภาระมาให้กูนะเมิง”
ไอ้พวกเชี่ยสองตัวเดินจากไปไม่สนใจผมเลย ผมล่ะอยากจะยกนิ้วกลางให้มัน ถ้าไม่ติดว่าสองมือประคองไอ้หน้าอ่อนที่ไม่รู้เรื่องเลยว่าเค้าแย่งดูแลมันกันจะแย่ =___=
“เหม็นเหล้าชิบหาย”
ผมบ่นใส่มันก่อนพาเดินเข้าบ้าน
“ของมึงหรือของกูวะ??”
“เฮ้ย เมิง ไอ้เซ มึง”
ผมพยายามตบที่หน้าอ่อน ๆ นั่นเพื่อเรียกสติ เบาก็แล้วแรงก็แล้วก็ไม่มีวี่แววว่ามันจะตื่น
“งั้นมึงนอนกองอยู่นี่ล่ะนะ ถ้ามึงไม่ตื่นน่ะ” ผมจับมันนอนที่โซฟาในห้องนั่งเล่น คงไม่ลากมันเข้าห้องนอนด้วยหรอก แม่มเป็นใครก็ไม่รู้ ไม่เคยคุยซะด้วย ผมเดินไปเอาผ้าห่มบาง ๆ จากตู้มาโยนใส่มันที่โซฟา แม่มนอนไม่รู้เรื่องเลย ใครทำไรมันนี่มันจะรู้สึกตัวไหมวะ เอาดี ๆ - -
ผมเหลือบมองหน้ามันนิด หน้าตามันดีใช่ย่อย ไม่ถึงกับหล่อแต่ผิวพรรณดี แต่ไหงทำไมนิสัยแย่ชอบมีเรื่องกับชาวบ้านแบบนี้ ผมเอามือเช็ดเลือกที่มุมปากออกให้มัน ถึงมันจะมีสภาพสะบักสะบอมแต่ก็ยังให้เห็นเค้าโครงหน้าที่ได้รูปอยู่ดี
“กูเห็นมึงทีไร ก็แบบนี้ทุกที มึงเกิดมาแล้วเหมือนหน้าฟัดกับหมามาตลอดเลยปะวะ ฮ่า ๆ ๆ ๆ”
ผมแอบขำแล้วเห็นมันลืมตาขึ้น!!
“กูเปล่าว่ามึง!” ผมอึ้งจึงเผลอตอบออกไปแบบนั้น
มันหรี่ตาแล้วอมยิ้มมุมปาก
เชี่ย! แม่มน่ารักชิบหาย
อ้าวเฮ้ย!! ทำไมผมคิดแบบนั้นล่ะ
“ซองอา...”
ซองอาไหนวะ?? ผมเห็นมันพึมพำอะไรสักอย่างเลยค่อยก้มลงไปแอบฟัง
“เฮ้ย!!”
มันกระชากผมด้วยแรงที่มี ผมเองก็ไม่ได้ตั้งตัวเลยโถมตัวใส่มันเต็มแรง
“โคตรคิดถึงเลย” มันกระซิบเบา ๆ พอได้ยิน
“เฮ้ย ไอ้เชี่ย นี่กูเป็นผู้ชายเว้ย!! คิดถึงเมียมึงก็ไปกอดเมียโน่น!!”
ผมโวยวายแล้วรีบผละออก แม่มนอนอมยิ้มทั้ง ๆ ที่หลับ โคตรกวนตีนเลยว่ะเฮ้ย - - อยากจะยันให้มันตกจากโซฟาด้วยบาทาคู่น้อย ๆ แต่เห็นหน้ามันเยี่ยงตุ๊ดลืมทำนมแล้วก็ทำไม่ลง - -
“พรุ่งนี้มึงเจอกูแน่!”
ผมคาดโทษมันแล้วปล่อยให้มันนอนหลับไม่รู้เรื่อง ผมเดินเข้าห้องจัดการอาบน้ำล้างกลิ่นเหล้าที่คละคลุ้งออกให้หมด แล้วมานอนแผ่บนเตียงนุ่ม ๆ ก่อนจะหลับตาลงช้า ๆ
ตุ่บ!
อะไรวะครับ ผมว่าผมนอนหลับอยู่คนเดียวบนเตียงแล้วนะ จู่ ๆ เหมือนมีแรงเหวี่ยงลงมาจนคิดว่าแผ่นดินไหว
ผมลืมตาขึ้นเมื่อรู้สึกว่ามีอะไรมาพาดที่ตัว
“เฮ้ย ! ใครวะ!!??”
ผมลุกขึ้นแล้วมองไปหน้าประตู เห็นมันแง้มอยู่แล้วค่อย ๆ หันกลับมามองที่เตียง ไอ้ตัวยาว ๆ มันมาอยู่ที่เตียงนี่ได้ยังไง???
“เฮ้ย ไอ้...” เออ มันชื่ออะไรแล้วนะ - -??
“เมิง..เฮ้ยเมิง เมิงเข้ามานอนห้องกูได้ไงวะ ลุกนะเว้ย”
ผมพยายามสะกิดมันหลายรอบมาก จนมันคงรำคาญแล้วค่อย ๆ เอามือขยี้ตาก่อนจะมองหน้าผมอย่างงงๆ
มันคงสงสัยว่าผมคือใคร
“ซองอา....”
ไอ้เชี่ยนี่ตัณหากลับเหรอวะ มองผู้ชายแมน ๆ อย่างผมเป็นแฟนมันเนี่ย -__-
“มึงไม่บ้าก็บ้าล่ะวะ”
ผมด่ามันไปอย่างนั้น แต่สิ่งที่ได้รับกลับมาคือ…..
แม่มยิ้ม.... =______=
“ยิ้มไรวะ”
“...........” มันไม่พูดอะไรเอาแต่ยิ้ม แล้วมันก็กระโจนเข้าใส่ผม
“มึง!! จะทำเชี่ยไร”
ผมขืนร่างมันไว้ แต่มันดูเหมือนไร้สติพยายามจะซุกไซ้ผมอีท่าเดียว -__-
“กูไม่ใช่ซองอาอะไรของมึงนะ!!!!”
“กลับมาแล้ว...”
มันพร่ำแค่นี้แล้วก็พยายามปลุกปล้ำผมให้ได้ ขนาดเมาอย่างนี้นะ แม่มแรงอย่างกะควาย ผมยังไม่อยากทำอะไรรุนแรงสักเท่าไหร่หรอกครับ แต่นี่มัน...
“เฮ้ย มึงจับอะไร เชี่ยล่ะ!!” ผมเอามือจับมันไว้แน่น มันก็ขืนที่จะจับอนาคอนด้าของผมให้ได้
“ไอ่เชี่ยเอ๊ย!”
ผมจับมันพลิกตัวแล้วขึ้นคร่อมแล้วต่อยหน้ามันไปทีนึงไม่แรงนัก หลังจากปลุกปล้ำห้ามทัพกันอยู่นาน - -
พลั่ก!
“ถ้ามึงยังพูดไม่รู้เรื่อง กูจะต่อยให้หน้าอ่อนๆ ของมึงยันเช้า!”
มันนิ่งไป สงสัยผมคงจะต่อยแรงไป U_U ก็ดูมันทำกับผมสิ อุตส่าห์จะไม่อะไรล่ะนะ แต่ก็ดันทำผมโมโหแบบนี้
“อนาคอนด้ากูนี่ก็แม่ม ขึ้นจังงงงง” -___-
ฮึ่ย! ผมลงจากตัวไอ้หน้าอ่อนแล้วถีบมันไปทีนึงให้ร่างมันขยับไปชิดริมเตียง แถมแช่งให้มันกลิ้งตกเตียงไปเลยด้วยซ้ำ ก่อนจะจัดหมอนแล้วนอนลงอีกฝั่งของเตียงแล้วผล็อยหลับไป
เช้ามาผมตื่นนอนก่อนไอ้หน้าอ่อน แม่มมานอนบ้านคนอื่นยังจะนอนอุตุอีกนะมึง เดี๋ยวก่อน ๆ เดี๋ยวผมจะจัดการกับมัน ตอนนี้ผมระบายอารมณ์กับกระทะหม้อไหที่ต้องลุกขึ้นมาทำอะไรง่าย ๆ ทาน แถมยังต้องเผื่อไอ้คนที่มาเกะกะระรานเตียงคนอื่นตั้งแต่เมื่อคืนอีก
“แดกไม่ได้ก็เรื่องของมัน”
ผมบ่นแล้วค่อย ๆ บรรจงวางไข่ดาวแบบไม่สุกไว้ข้าง ๆ เบคอนและไส้กรอก เออ ไม่ต้องแปลกใจหรอก ผมอยู่ด้วยตัวเองมาแต่ไหนแต่ไรล่ะ ไอ้ของแบบนี้โคดง่ายเลยขอบอก ผมจะทำกับข้าวจริงจังก็เวลาเพื่อน ๆ มาตั้งวงที่บ้านนี่แหละ กับข้าวพวกขี้เมา โยน ๆ อะไรลงไปแล้วก็คลุก ๆ รวม ๆ มันก็อร่อยไปอีกแบบ ทำไปทำมาก็ดันถูกปากไอ้พวกนั้นซะงั้น
“............” ผมหันไปเจอไอ้หน้าอ่อนยืนทำหน้าประหลาดอยู่หน้าประตูห้องครัว มันคงอาบน้ำแล้ว เพราะชุดที่มันใส่เป็นชุดของผมที่เตรียมไว้ให้มันก่อนออกมาทำอาหารเช้าให้
ผมรอให้มันเอ่ยปากถาม มันคงแบบ เออ..ที่นี่ที่ไหน มึงเป็นใคร กูขอโทษนะที่เข้ามาบ้านมึง มารบกวน นอนเตียงมึง แย่งที่มึง แถมทำหมอนมึงเปื้อน ทำผ้าห่มมึงโสโครก ทำโซฟาบ้านมึงสกปรก เหม็นกลิ่นเหล้ากลิ่นบุหรี่ เปลืองน้ำมึง ชุดอยู่บ้านมึง กูจะมาขอบคุณที่มึงใจดี กูโคดเกรงใจและซึ้งในน้ำใจของมึง กูจะกลับล่ะ ไม่อยากจะรบกวนล่ะนะ..........
“กูหิว”
=__________=
ไอ้เชี่ยนี่!!!
“นั่น ของมึง”
เอ้า ผมก็พยักเพยิดให้มันไปนั่ง - - แล้วก็ยืนมองมันซัดของในจานพูน ๆ เกลี้ยงภายในไม่ถึงห้านาที มันไปตายอดตายอยากมาจากไหนกันวะ
“อิ่มแล้ว”
เออ แทนที่จะขอบคุณนะ
“มึงเก็บล้างด้วย”
“กู..ทำไม่เป็น”
“ทำซะ กูตื่นมาทำให้มึงแดกแล้ว มึงต้องล้าง” ผมทำเสียงดุใส่ มันก็หงอไปนิดแล้วรีบเก็บ ๆ จานสองใบเดินไปล้าง
เพล้ง!
ผมที่เพิ่งก้าวออกจากห้องครัวได้ไม่ถึงสองก้าวดีก็ส่ายหัวแล้วเดินกลับมาที่ไอ้หน้าอ่อน
“มึงนี่มัน”
ผมปรี่เข้าไปก็เห็นว่าจานยังอยู่ครบดีทั้งสองใบก็โล่งใจ นึกว่าต้องไปซื้อมาเพิ่มอีกล่ะ หลังจากที่ไอ้พวกขี้เมามันชอบผลาญจานของผมไปจนจะหมดบ้าน
“มันหลุดมือ”
ผมหันไปสบตากับดวงตาซื่อ ๆ ของไอ้หน้าอ่อน แล้วก็ต้องยอมเอ่ยปากไล่มันไปไกล ๆ
เออ ๆ กูล้างเองก็ได้วะ -__-!!
“นี่”
ผมหันไปหาตามเสียงเรียกที่นั่งอยู่บนโซฟา มันก็ไม่พูดอะไร ผมเลยเดินเข้าไปในห้องแล้วหยิบกล่องยาออกมา ผมก็เห็นมันก็นั่งเอ๋อมองตามผมไปมาอยู่อย่างนั้น ไอ้นี่มันเอ๋อ ๆ แปลก ๆ เปล่าวะ
“ว่าจะถาม” มันเอ่ยปากขึ้นหลังจากที่ผมเดินมานั่งลงข้าง ๆ
“จะถามไรล่ะ?”
“เมื่อคืนกูไม่ได้โดนต่อย มันมาได้ไง”
มันชี้ให้ดูที่โหนกแก้ม ตอนนี้มันเป็นรอยจ้ำแดงเหมือนโดนใครต่อยมาจริง ๆ แหละ
“จะไปรู้เหรอ มึงอาจจะโดนสักหมัดโดนไม่รู้ตัวก็ได้ มึงหันหน้ามานี่เลย”
ก่อนที่มันจะซักอะไรผมต่อ ผมแกล้งทำเป็นหยิบโน่นหยิบนี่แล้วบอกมันว่าจะใส่ยาให้ มันก็มองค้อน ๆ ผมที่ผมทำเฉย ๆ ไม่แก้ข้อสงสัยให้มัน
เรื่องอะไรจะบอกล่ะ ว่าเป็นฝีมือผมนี่แหละ -__-
“ซี๊ด เบาหน่อยดิเว้ย!”
มันโวยวายดิ้นพราดต่อหน้าผม
“มึงอยากได้มือนิ่ม ๆ กลับบ้านไปให้แม่เมิงโอ๋ไปเลย!”
คราวนี้เงียบ ไม่โวยวายอีก ผมมองหน้ามันแล้วค่อย ๆ ใส่ยาที่มุมปากมันด้วยและก็ตามเนื้อตามตัวอีกเพียบ แม่มงงง อย่างกะไปฟัดกับหมามาจริง ๆ ทั้งแผลใหม่แผลเก่าปนกันสร้างรอยจารึกไว้ที่ผิวขาว ๆ ของมันไว้เต็มเลย
เสียดาย...
อ้าวเฮ้ย นี่ผมเสียดายอะไรอยู่เนี่ย โว้วววว~ -__-
“เจ็บ!” มันยื่นขามาถีบผมที่ผมกดยาลงไปแรงจนมันสะดุ้ง
“มือหรือตีน?”
“มือนี่แหละ เอาฟาดหน้ามึงไหมวะ” ผมสวนให้
“แม่ม ไม่ลองมาทำบ้าง”
“กูไม่ชอบตีกับใคร”
มันเหล่ผมแล้วก็หันไปทางอื่น ผมก็แกล้งกดลงไปที่แผลอีก สนุกดีเวลาเห็นมันหงุดหงิด ฮ่า ๆ ๆ ๆ
“ไม่ต้องละ”
“ไม่ได้ ใส่ให้หมด” ผมส่งตาดุ มันก็ยอมให้ผมทำเงียบ ๆ
“มึงชื่ออะไรไอ้น้อง”
“ใครน้อง”
“มึงเรียนปีไหน?” ผมถาม เพราะคิดว่ามันคงเรียนมหาลัยแล้วแน่ ไม่ได้ตัดผมเกรียนแบบเด็กม.ปลาย
“ปีสอง”
“อืม งั้นมึงก็น้อง”
“ชื่ออะไร” ผมถามอีก เหมือนจะได้ยินแว่ว ๆ ตั้งแต่เมื่อคืน แต่จำไม่ได้สักทีว่ามันชื่ออะไร ผมรอฟังคำตอบไปแล้วก็เก็บของเข้ากล่องยาไปด้วย
“เซ......”
ผมรอฟัง มือก็เก็บไปด้วย แต่เห็นมันเงียบ
“มึงชื่อเซอย่างเดียวรึไงวะ” ผมถามแล้วเดินเข้าไปเก็บกล่องยาในห้องนอนตามเดิม
“ป..ว...ด หัว”
ผมได้ยินมันบ่นแว่ว ๆ มันเอนหัวพิงโซฟาแล้วหลับตา ผมเดินเข้าไปใกล้ปากก็ยังถามมันอยู่ไม่จบ
“เฮ้ย เซอะไร?”
“.........”
.......แล้วมันก็หลับไปอย่างนั้น -___-
ตกลงมันเซอะไรของมันวะ
แล้วทำไมไม่ตรงวะ..???
TBC
ความคิดเห็น