ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : นางฟ้าผู้เลอโฉม~
ทุกอย่างจบลงเพียงเวลาเพียงชั่วครู่ ผมมองไปรอบๆ ตัว ไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง แต่......มันหมายความว่าอย่างไร?? ใครจะตอบได้ล่ะ
ผมลุกขึ้นเดินไปยังรถของผมสตาร์ทเครื่อง ผมบิดคันเร่งจนมิดรถพุ่งพยานผ่านสายลมอันหนาวเหน็บไปอย่างรวดเร็ว ผมหันกลับไปมองที่ ตรงนั้น ผมหันหน้ากลับมา !!
สิ่งที่อยู่ตรงหน้าผม คือ หญิงสาว คนนึง เธอหันมันมามองผม ผมทำอะไรไม่ได้แล้ว ระยะเหลือไม่พอให้เบรค.... ผมหักหลบเธอเอี๊ยดดดดดด!!! โครมมมมมม!!!
"ซวย อะไรกันนักกันหนาว่ะเนี่ยยยย!!!!"ผมตะโกนออกมาด้วยความโมโหสุดขีด
"โอ๊ยยยย" ผมร้องออกมา ขณะผมพยามลุกขึ้นมา สงสัยว่าขาผมหัก
ผมหันกลับไปดูเธอ... เธอยืนเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นเธอยังยืนอยู่ ณ ตรงนั้น ลมพัดแรงขึ้นเรื่อยๆผมของเธอปลิวไสว ราวกับเป็นส่วนนึงของสายลม กระโปงสีขาวที่เธอใส่ ดูใส่ เสียจนไม่น่าเรียกว่ากระโปรงด้วยซ้ำ เผยให้เห็นเรียวขาอันสวยงามที่ไร้ที่ติ ไม่มีแม้ร่องรอย หรือตำหนิอะไรให้สังเกต เรียวแขนที่มีพลังแต่ดูเรียวงาม
.....................แต่ตอนนี้ผมยังไม่มีเวลามาสนใจเรื่องพรรค์นี้หร๊อก..........
"นี่คุณ..............มัวยืนเซ่ออยุ่ได้เข้ามาช่วยดันหน่อยซิ"
"นายเห็นฉันเหร๋อ?....เป็นไปไม่ได้หรอก....อย่ามาโม้น่า....." เธอทำหน้าตาแปลกๆ
"โม้บ้าอะไรเล่าถ้าผมไม่เห็นคุณแล้วผมจะมาสภาพแบบนี้ไหม๊เนี่ย......"ผมเริ่มขึ้นเสียง
เธอค่อยเดินเข้ามาหาผม "ไหนเป็นอะไรรึเปล่า?"
"เหมือนว่าขาผมจะหักนอกนนั้นคงแค่แผลถลอก......" เสียงผมสั่น เพราะความเจ็บ
"ช่วยเรียกรถพยาบาลให้ทีซิ.....มือถือผมอยู่ในประเป๋าสพายคล้องอยู่ที่รถผมน่ะ"
เธอไม่สนใจสิ่งที่ผมพูด.........เธอวางมือบนขาข้างนั้นของผมอย่างนิ่มนวล แน่นอน ฝ่ามือของเธอนั้นนิ่มจริงๆ ไร้ซึ่งความหยายกร้านนนนนน
"นี่ผมถามคุณหน่อยเหอะคุณใช่มนุษย์รึเปล่า?"
"ไม่ใช่มั้ง ?" น่าน....ตอบกวนทันเหลือเกิน...(ไม่ยัยนี่ก็บ้า)
"นี่คุณ...ขาผมหักนะ ช่วยเรียกรถพยาบาลให้ผมที....." ผมค่อยๆบอกเธอ(เพื่อมานบ้าจิงๆฆ่าเราขึ้นมาทำไง)
"ขาหักเหร๋อ...?? ไม่หักหรอกมั้งไม่เชื่อลองขยับดูซิ"
ผมขยับขาขวาของผม......เฮ้ยยยย! อาการเจ็บเมื่อกี้หายไปไหนเนี่ยยยยยยยยย
...................รึว่ายัยนี่ไม่ใช่คนจริงๆ.......................
"นี่....นินทาอะไรฉันฉันได้ยินนะ"
..................อ่านใจเราออกด้วย....ไม่ใช่คนแน่ๆ............
............เอาล่ะ....จะคนหรือผีหรืออะไรทั้งนั้น ... ยังไงเธอก็ช่วยเราไว้ช่างเหอะ....
..................แล้วตกลงยัยนี่เป็นอะไรกันแน่เนี่ยยยยย.........
"เปงนางฟ้าย่ะ"
..........เง้อ......อ่านใจเราออกจริงๆด้วย..................................
"แล้วเป็นนางฟ้าแล้วมาทำอะไรแถวนี้ล่ะ........."
"แล้วเรื่องอะไรต้องบอกนายล่ะ......."
ผมลุกขึ้นยืน ตั้งสติแล้วจับต้นชนปลายใหม่.....เอาล่ะ........
"ถ้าคุณเป็นนางฟ้าจริง...ทำไมผมเห็นคุณล่ะ"
"ใช่.....นายมองเห็นฉันได้ไง?? โดยปรกติ มนุษย์มองไม่เห็นนางฟ้านี่นา....."
"งั้นเด๋วขอฉันขอเปิดตำรากฏของนางฟ้าก่อนนนน"
เธอหยิบสมุดเล่มเล็กๆสีชมพูออกมาค่อนเปิดหาไปเรื่อยๆ
"สีชมพูเนี่ยนะตำรา..."
"อ่อ....อืม...นางฟ้าชอบใช้อะไรน่ารักๆอย่างนี้แหละ"
" อ่อ.......ฉันเจอคำอธิบายแล้วแหละ "
"วิธีเดียวที่มนุษย์ จะสามารถมองเห็นนางฟ้าได้ก็คือ มองผ่านน้ำตาของตัวเองในวันที่ที่พระจันทร์ปรากฏให้เห็นน้อยกว่าครึ่งดวง และนางฟ้า ใดๆก็ตามที่ถูกมนุษย์ พบเจอ นั้นจะต้องหมดอำนาจการเป็นนางฟ้าและกลายเป็นมนุษย์รรมดาจนกว่าจะเจอรักแท้บนโลกมนุษย์"
"ดูท่าฉันจะเจองานหนักแล้วซิ......"
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น